Phobia ! ! ! ! !

Phobia တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ တစ္ေယာက္က ေမးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္စဥ္းစားတယ္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေၾကာက္တတ္တဲ့ ေရာဂါ႐ွိသလားေပါ့။ phobia က သတၱဝါတမ်ဳိးမ်ဳိးကုိ ေၾကာက္တတ္တာမ်ဳိး မဟုတ္ဘူးေလ။ အဲဒီ့ေတာ့ ကၽြႏ္ေတာ္ စဥ္းစားတယ္ ပထမေတာ့ မ႐ွိဘူးလုိ႔ ထင္တယ္။ ျပန္မေျဖေသးပဲနဲ႔ ခနေလး စဥ္းစားမယ္လုိ႔ ေျပာလုိက္တယ္။ ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ အျပန္ျပန္အလွန္လွန္ သုံးသပ္ၾကည့္ရတာေပါ့ဗ်ာ။ ငါ ဘာကုိ ေတြးျပီးေၾကာက္တတ္သလဲဆုိတာမ်ဳိးေပါ့။ အင္း ေနာက္ဆုံးေတာ့ ထြက္လာတယ္ အေျဖက။ ဟုတ္ပါ့ ေၾကာက္တတ္သမွ သိပ္ကုိေၾကာက္တတ္တာပါလား။ အဆုိးဝါးဆုံး ကိစၥက ဘဝမွာ အဲဒါျဖစ္ေနတာကုိး။

သာမန္အားျဖင့္ ေတြးရင္ ကၽြန္ေတာ္က ဘာမွ ေၾကာက္တတ္တဲ့ ေကာင္မဟုတ္ဘူး။ လုပ္ခ်င္ရာ စြတ္လုပ္တာ။ ဘယ္သူ႔မွလဲ ဂ႐ုမစုိက္တတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ တကယ္ျပန္သုံးသပ္ၾကည့္ေတာ့ အဲဒါမွားေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ သိပ္ေၾကာက္တတ္တယ္။ အထူးသျဖင့္ ပတ္ဝန္းက်င္ကုိ ေၾကာက္တတ္တယ္။ အသုိင္းအဝုိင္းကုိ ေၾကာက္တတ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္လုိေကာင္က ဒီစကားေျပာေတာ့အံ့ၾသမယ္။ ဟုတ္တယ္ ကၽြန္ေတာ္ တကယ္ေၾကာက္တတ္တယ္။ (အသဲလည္းငယ္တယ္ ဤကား စကားခ်ပ္ :D)။ ဆုိၾကပါစုိ႔ရဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ လူေတြၾကားမွာေနျပီး ငါ လူေတြကုိ ဂ႐ုမစုိက္ဘူးလုိ႔ ေျပာကထဲက ေသခ်ာတယ္ ဂ႐ုစုိက္ေနမိတာ။ ျပီးေတာ့ ငါမွန္တယ္ထင္ရင္ ဘယ္သူ႔မွ မေၾကာက္ဘူးကြလုိ႔ ေျပာေတာ့ မွန္ေအာင္ကုိ လုိက္လုပ္ေနရတာေလ မွားမွာ ေၾကာက္တာကုိး ဟုတ္ဘူးလား။

ေနာက္တစ္ခု ကၽြန္ေတာ္ အားေနမွာ သိပ္ေၾကာက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္အားေနရင္ ထုိင္စဥ္းစားေနရင္ တစ္ခုမဟုတ္တစ္ခု ေတြးမိျပီး ေၾကာက္ေနတတ္တယ္။ အလုပ္လုပ္လုိ႔ ေတြးေနတာမ်ဳိးကုိ ေျပာတာမဟုတ္ဘူး။ ျပီးေတာ့ loneliness အရမ္းေၾကာက္တယ္။ တစ္ေယာက္ထဲ ေနရမွာ သိပ္ေၾကာက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ဘက္ကျပန္ေတြးေတာ့လဲ အဲဒီလုိ တစ္ေယာက္ထဲေနေနရတာကုိ ေၾကာက္ေပမယ့္ အဲဒီ့အခ်ိန္မ်ဳိးေရာက္ေအာင္ ၾကဳိးစားေနတယ္။ ခက္ကုန္ျပီ။ ေၾကာက္တယ္လဲ ေျပာေသး ဒါဆုိ ဘာလုိ႔ အဲလုိေနရတာလဲ ဆုိတာ ေမးစရာ ျဖစ္လာျပန္ေရာ။ အဲဒီမွာ ေနာက္တစ္ခုထပ္တုိးလာတယ္။ လူေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္ မယုံဘူး။ ကၽြန္ေတာ္က မယုံသလုိ လူေတြကလဲ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ မယုံဘူးေပါ့ မဟုတ္ဘူးလား။ မွန္လုိပဲေလ ေလာကၾကီးက ဟုတ္တယ္ဟုတ္။ ဥပမာဗ်ာ ကၽြန္ေတာ္ အခ်ိန္ျပည့္ နီးပါး ႐ုံးမွာေနတယ္။ ႐ုံးပိတ္လဲ ေနတယ္။ ဘာလုိ႔ အိမ္မွာမေနတုန္း အိမ္ကလူေတြနဲ႔ ေနရတာ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ က်ဥ္းက်ပ္တယ္ ခံစားရတယ္။ သူတုိ႔ေတြရဲ႕ သံသယေတြကုိ မုန္းတယ္ဗ်ာ။ အလုိမက်တာေတြ မ်ားလာတယ္ဗ်ာ။ အဲဒီ့ေတာ့ ႐ုံးမွာ တစ္ေယာက္ထဲ ေအးေအးေဆးေဆး သြားေနတယ္။ အဲ ႐ုံးေရာက္ျပန္ေတာ့လည္း တစ္ေယာက္ထဲ ျဖစ္ေနျပီး ဟုိေတြးဒီေတြးနဲ႔ ေၾကာက္လာျပန္ေရာ။ အဲဒီ့ေတာ့ လူေတြမ်ားတဲ့ ေနရာေတြ ဆုိလုိတာက အေပါင္းအသင္းေတြ ႐ွိတဲ့ေနရာေတြ သြားတယ္။ အဲဒီလုိက်ေတာ့ ေျပာသလားလုိ႔ ေမးစရာ႐ွိတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြလဲ သူတုိ႔ ကိစၥေတြနဲ႔ သူတုိ႔ဆုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ဂ႐ုမစုိက္အားဘူး။ အျမဲတမ္းလဲ သူမ်ားအိမ္သြားေနတာ မေကာင္းဘူးေလ။ အဲဒီ့ေတာ့ ႐ုံးျပန္လာ တစ္ေယာက္ထဲ ျပန္ျဖစ္ ျပန္ျပီး ဟုိေတြးဒီေတြးလုပ္ ျပန္ျပီးေၾကာက္ေနျပန္ေရာ။ မခက္ဘူးလားဗ်ာ။

ကၽြန္ေတာ့္ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ႐ွိတဲ့သူေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ နားလည္မႈမ႐ွိဘူးလုိ႔ တေျဖးေျဖးျမင္လာျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အားလုံးနဲ႔ ပုိပုိေဝးသြားတယ္။ သူတုိ႔နဲ႔ေဝးေလ ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ခ်င္တာေတြ ေလွ်ာက္လုပ္ေလ သူတုိ႔က ကၽြန္ေတာ့္ကုိ နားလည္မႈပုိနည္းလာေလေပါ့ဗ်ာ။ ၾကက္ဥအစေပ်ာက္သလုိ လုံးလည္ခ်ာလည္ကုိ လုိက္ေနတာပဲ။ ေနာက္ပုိင္းက်ေတာ့ အြန္လုိင္းမွာ စာေတြေရး အလုပ္ေတြကုိ ဖိလုပ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ မအားေအာင္ လုပ္ထားလုိက္တယ္။ လုံးဝမအားေတာ့ မစဥ္းစားေတာ့ဘူး။ အခ်ိန္မရေတာ့ဘူးေလ ဘာမွကုိ လုပ္ဖုိ႔ အခ်ိန္မရေတာ့တာ။ အခ်ိန္မရေတာ့ ဘာထပ္ျဖစ္လဲဆုိေတာ့ အာ ဒီေကာင္ အလုပ္ပဲ လုပ္ေနတယ္ လူမႈေရး မလုပ္ဘူး ျဖစ္ျပန္ေရာ ကဲ စဥ္းစားၾကည့္ ပတ္လုိက္တဲ့တုိင္ဆုိတာ မူးေတာင္ မူးလာတယ္။ အဟက္ဟက္ဟက္။

ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာရရင္ ကၽြန္ေတာ္ လူေတြကုိေၾကာက္တတ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ပစ္ထားမွာကုိ ေၾကာက္တယ္။ တစ္ေယာက္ထဲ ျဖစ္ေနရမွာကုိ မလုိလားဘူး။ ဒါေပမယ့္ အဲဒါေတြကုိ မသိစိတ္က တမ္းတေနျပန္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ႐ူးေနျပီထင္ပါရဲ႕။ အင္းေလ လူတုိင္းက တစ္ေယာက္တစ္မ်ဳိးေတာ့ ႐ူးၾကတာပဲကုိး။ ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ဂ႐ုစုိက္ရင္ အရမ္းၾကဳိက္တယ္ လူေတြကုိလည္း ကၽြန္ေတာ္ တတ္ႏုိင္သေလာက္ ဂ႐ုစုိက္တယ္။ ဒါမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ဂ႐ုစုိက္ရင္ သူတုိ႔ေတြက အပုိလုပ္တယ္ထင္ၾကတယ္။ အပုိလုပ္တယ္ထင္ေတာ့ ေပါက္ကရေျပာလာေရာ အဲဒီ့ေတာ့ သူတုိ႔ကုိ ေ႐ွာင္မိျပန္ေရာ တစ္ေယာက္ထဲ ျပန္ျဖစ္သြားျပန္ေရာေပါ့ဗ်ာ။ ခုထိ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ၁၀၀% နားလည္ေပးႏုိင္တဲ့သူ မေတြ႕ဖူးေသးဘူး။ အင္း တစ္ေယာက္ေတာ့ ႐ွိခဲ့ဖူးတယ္ ခုေတာ့ ဆုံးသြားျပီ။ ကၽြန္ေတာ့္ အဖြားေလ။ ကၽြန္ေတာ့္အဖြားေလာက္ ေလာကမွာ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ နားလည္မႈေပးႏုိင္တဲ့သူ မ႐ွိဘူး။ အေဖနဲ႔ အေမေတာင္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ လုံးဝနားမလည္ဘူး။ မင္းဘာလုပ္ေနတာလဲလုိ႔ အၾကိမ္ၾကိမ္ဖြင့္ေမးရတယ္။

အဖြားဆုံးသြားျပီးကထဲက ကၽြန္ေတာ့္ေၾကာက္တတ္တဲ့ေရာဂါ ပုိဆုိးလာတယ္ ထင္ပါရဲ႕ဗ်ာ။ အဖြားဆုံးသြားတာ ခုဆုိ ၅ ႏွစ္ေက်ာ္ျပီ။ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ေတြ ကေယာက္ကယက္ျဖစ္ေနတာလဲ အဲဒီ့ေလာက္ျဖစ္ေနျပီေပါ့။ ဒါကုိ ကုသလုိ႔ရမယ့္ နည္းေလးမ်ားမ႐ွိဘူးလား ျပန္စဥ္းစားမိတယ္။ တရားထုိင္တယ္ တရားမွတ္တယ္။ အင္း ပုိျပီး လူေတြနဲ႔ သံေယာဇဥ္ကင္းလာတယ္။ ဘုန္းၾကီး ကပၸိယ ျဖစ္လာေတာ့ အင္း ထင္ပါတယ္ မၾကာခင္ဘုန္းၾကီးမ်ား ဝတ္ျဖစ္ေတာ့မလားပဲ အဟက္ဟက္ဟက္။