Showing posts with label Diary. Show all posts
Showing posts with label Diary. Show all posts

Monday, February 8, 2010

ေခတ္ပညာတတ္ မဟုုတ္ဘူး

ကၽြန္ေတာ့္ကိုု ေခတ္ပညာတတ္တစ္ေယာက္လုုိ႔ လူၾကီးတစ္ေယာက္က ေျပာသြားတယ္။ ဒါကုုိ ကၽြန္ေတာ္လက္မခံႏုုိင္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေခတ္ပညာတတ္ တစ္ေယာက္ မဟုုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အေဝးသင္တကၠသုုိလ္ကေန B.A Eco ဆုုိတဲ့ ဘြဲ႔တစ္ခုု ရထားတဲ့သူပါ။ အဲဒီ့ဘြဲ႔ကိုုလဲ စိတ္ပါလက္ပါသင္ျပီး ယူထားတာ မဟုုတ္ပါဘူး။ စာေမးပြဲနီးမွ အနီးကပ္ဆုုိျပီးတက္ ျပီးေတာ့ ဟုုိကူး ဒီကူးနဲ႔ ေအာင္လာတာပါ။ အထင္ၾကီးစရာ တစ္စက္မွ မရွိပါဘူး။ အထင္မၾကီးလုုိ႔လဲ ဘြဲ႔ေပးေတာ့ တက္မယူပါဘူး။ အေဝးေရာက္ေတာင္ မေလ ွ်ာက္ထားခဲ့ဘူး။ ေနာက္မွ ဘြဲ႔လက္မွတ္လုုိတယ္ဆုုိမွ သြားထုုတ္ထားတာ။ အဲဒီ့ေတာ့ ေခတ္ပညာတတ္ မဟုုတ္တာ သိပ္ရွင္းေနျပီေပါ့။

အဲဒီ့ေခတ္ပညာတတ္ဆုုိတဲ့ စကားကုုိၾကားတုုိင္း ကၽြန္ေတာ္မုုန္းတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တက္စရာ တကၠသုုိလ္ ဘယ္မွာလဲ ရွာမေတြ႔ခဲ့ဘူး။ ငယ္ငယ္က စိတ္ကူးယဥ္သလုုိ တကၠသုုိလ္ေက်ာင္းသားဘဝဆုုိတာ မၾကဳံဆုုံခဲ့ရပါဘူး။ လူၾကီးေတြကေျပာတယ္ ေခတ္ကုုိ ေခတ္ပညာတတ္လူငယ္ေတြကသာ ျပဌာန္းသတဲ့။ ဘုုရားတမိပါတယ္။ သူတုုိ႔ေခတ္မွာေတာ့ ဟုုတ္မွာေပါ့။ ဒီဘက္ေခတ္မွာ ေသခ်ာစဥ္းစားျပီးမွ ေျပာပါလုုိ႔ပဲ ေျပာလုုိက္ခ်င္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုုိ႔ ဘယ္လုုိေခတ္ပညာေတြသင္ယူေနရသလဲ ဘယ္လုုိပညာေတြ တတ္ေနျပီလဲ။ အဂၤလိပ္စာကုုိ အထက္တန္းေက်ာင္းသား ျဖစ္တဲ့အထိ စုုစုုေပါင္း ၁၁ ႏွစ္သင္ျပီး Yes No ေတာင္ မကြဲတာ ေခတ္ပညာတတ္လား? တကၠသုုိလ္တတ္တာ ေက်ာင္းမေရာက္ပဲ ဖဲဝုုိင္းေရာက္ အရက္ဝုုိင္းေရာက္ ဟုုိေရာက္ဒီေရာက္ ဂိမ္းဆုုိင္ေရာက္ ဒါေတြက ေခတ္ပညာေတြလား? ဘဝမွာ ရည္မွန္းခ်က္ဆုုိတာ ဘာလဲ ရည္ရြယ္ခ်က္ဆုုိတာ ဘာလဲ သမုုိင္းဆုုိတာ အရုုပ္ေရးျပတာေတာင္ မသိေတာ့တာ ေခတ္ပညာတတ္ေတြလား? အတၱတစ္ခုုကုုိ ေရွ႕တန္းတင္ ေနာက္ေတာ့ ဒီ certificate ေလးရရင္ ႏုုိင္ငံျခားမွာ အလုုပ္ရမွာပါ ကံတရားက ၇၀%ေလာက္ေကာင္းရင္ ရျပီဆုုိတဲ့ အေတြးေတြက ေခတ္ပညာတတ္ရဲ႕ အေတြးအေခၚေတြလား။

ဟုုတ္တယ္ အဲဒါေတြ အားလုုံး ကၽြန္ေတာ္ မတတ္ဘူး မသိဘူး။ ကုုိယ့္ဥိးေႏွာက္ပဲကုုိယ္သုုံးတတ္တယ္ အေတြးအေခၚကလဲ ေခတ္ပညာမတတ္လုုိ႔သိပ္မေတြးတတ္ဘူး။ ဟုုိစာ ဒီစာ ဖတ္ျပီးမွ သိတဲ့ ေယာင္ေျခာက္ဆယ္ အေတြးအေခၚပဲရွိတယ္။ တကၠသုုိလ္လဲ မေနဖူးဘူး။ ၾကက္တူေရြးႏႈတ္တုုိက္စာေတြလဲ လက္မခံလုုိ႔ မက်က္ခဲ့ဘူး။ ဘဝကုုိ certificate ေတြ Diploma ေတြနဲ႔လဲ မတည္ေဆာက္ဖူးဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ေခတ္ပညာတတ္မဟုုတ္ဘူး။ ဒါပဲ . . .

Read More...

Saturday, December 26, 2009

မေပးလုုိက္ရတဲ့ စာ

ငယ္ငယ္တုုန္းက ရည္းစားတစ္ေယာက္ကုုိ မေပးျဖစ္လုုိက္တဲ့ စာေလး အဲဒီ့တုုန္းက ျဖစ္တဲ့အျဖစ္အပ်က္ေတြကုုိ သတိရသေလာက္ ေပါက္ကရျပန္ေရးထားတယ္ အမွန္တရား ၅၀ သားနဲ႔ မုုသာဝါဒ ၅၀ သားေရာထားတာပါ။ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အပ်င္းေျပဖတ္ေပါ့။


ခ်စ္ေလး

ကုုိယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္ကြာ မေန႔က မလာျဖစ္တာကေလ ေမေမက ကုုိယ့္ကုုိဆူေနလုုိ႔ပါကြာ။ ကုုိယ္ဖုုန္းဆက္ဖုုိ႔ ၾကဳိးစားေသးတယ္ ဒါေပမယ့္ ဖုုန္းနားေတာင္ မသြားရေသးဘူး ေဖေဖကထပ္ျပီး ေကာျပန္ေရာ။ ကုုိယ္သနားပါတယ္ကြာေနာ္ ခ်စ္ေလးလဲ စိတ္မေကာက္နဲ႔ေတာ့ေနာ္။ ဘာလုုိ႔ဆူတာလဲ ဟုုတ္လား အင္း ေျပာျပရမွာေပါ့ေနာ္။ အမွန္အတုုိင္းေျပာျပပါ့မယ္ စိတ္ေတာ့ ႏွစ္ထပ္ကြမ္းမေကာက္နဲ႔ေနာ္။ ဒီလုုိခ်စ္ေလးေရ တေန႔က ကုုိယ္က အိမ္ျပန္မအိပ္ျဖစ္ဘူးေလ သိတဲ့အတုုိင္းပဲ ခ်စ္ေလးကုုိေျပာျပထားသလုုိ သူငယ္ခ်င္းအိမ္မွာ နာေရးရွိလုုိ႔ သြားေနေပးတာ။ အဲဒီ့သူငယ္ခ်င္းက ဘယ္သူလဲလုုိ႔ ခ်စ္ေလးေမးေသးတယ္ေနာ္ အဲဒီ့ေန႔က ေျပာခဲ့သလုုိ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ဆုုိတာ တကယ္ေတာ့ မဟုုတ္ဘူး အဲဒါ ကုုိယ့္ အရင္ရည္းစားရဲ႕ အေမဆုုံးသြားလုုိ႔ သူက လာခဲ့ေပးပါဆုုိလုုိ႔ သြားေပးလုုိက္တာ။ စိတ္မဆုုိးနဲ႔ေနာ္ အဲဒီ့ေန႔က အမွန္အတုုိင္းေျပာလုုိက္ရင္ ကုုိယ့္ကုုိ မလႊတ္မွာစုုိးလုုိ႔ အခုုေတာ့ အမွန္အတုုိင္းေျပာျပတာပါ။ အဲဒါ သူ႔ကုုိအားနာတာနဲ႔ သြားေနေပးတာ။ နာေရးအိမ္ဆုုိေတာ့ ညဘက္ ခဏေနမယ္ဆုုိေပမယ့္ သူတုုိ႔က ဆက္ေနေပးပါဆုုိလုုိ႔ ေနေပးလုုိက္တယ္။ သူ႔ကုုိလဲ အားေပးေနရတာေပါ့။ ကုုိယ္ေလ သူ႔နားမွာ တခ်ိန္လုုံးေနရင္ ခ်စ္ေလး မၾကဳိက္မွာစုုိးလုုိ႔ သူ႔ဥိီးေလးေတြ ဖဲကစားေနတဲ့ ဝုုိင္းမွာ သြားထုုိင္ေပးလုုိက္တယ္။ ဖဲဝုုိင္းနားေရာက္ေတာ့ သူတုုိ႔က အတင္းေခၚတာနဲ႔ ဝင္ကစားလုုိက္တာပါ။ ပိုုက္ဆံအမ်ားၾကီး ဟုုတ္ပါဘူး နည္းနည္းပါးပါးပါ။ အစကေတာ့ ႏုုိင္တယ္ ဒါေပမယ့္ ရပ္လုုိက္ရင္ အႏုုိင္ပုုိင္းတယ္ျဖစ္မွာ စုုိးတာနဲ႔ ဆက္ကစားေပးလုုိက္တာ ရႈံးသြားတယ္။ အရႈံးေတာ့ဘယ္ခံလုုိ႔ ျဖစ္မလဲ ဟုုတ္ဘူးလား ခ်စ္ေလးရယ္ ကုုိယ္က အဲဒါနဲ႔ ပုုိက္ဆံေခ်းမလုုိ႔ စဥ္းစားေသးတယ္ ဒါေပမယ့္ ပုုိက္ဆံေခ်းလုုိက္ရင္ သိကၡာက်မွာစုုိးတာနဲ႔ လက္စြပ္ကုုိ ေပါင္လုုိက္တယ္။ အရင္ရည္းစားေဟာင္းက အေပါင္ခံတယ္။ အင္းလက္စြပ္ကုုိ ေပါင္ပဲေပါင္တာပါ ဘယ္လက္စြပ္လဲဟုုတ္လား အင္း ခ်စ္ေလးရာ ကုုိယ္က ေရႊေတြဘာေတြ ဝယ္တတ္တဲ့ေကာင္မွ မဟုုတ္တာ ခ်စ္ေလးဝယ္ေပးထားတဲ့ လက္စြပ္ေလးေပါ့။ စိတ္ဆုုိးနဲ႔ေနာ္။ အဲဒီ့လက္စြပ္ေပါင္ျပီး ျပန္ရုုိက္ေတာ့ ခ်စ္ေလးေရပုုိဆုုိးသြားတယ္။ ထပ္ရႈံးျပန္ေရာ အဲဒါ ခ်စ္ေလးဝယ္ေပးထားတဲ့ လက္စြပ္ဆုုိေတာ့ အဆုုံးအရႈံးမခံႏုုိင္ဘူးေလ သိတယ္မလား ကုုိယ္ဒီေလာက္ျမတ္ႏုုိးတဲံ လက္စြပ္ အရင္ရည္းစားလက္ထဲမွာဆုုိ ခ်စ္ေလး စိတ္မေကာင္းျဖစ္မွာစုုိးေတာ့ သူ႔ဥိီးေလးဆုီမွာ ကားကုိေပါင္လုုိက္မိတယ္။ ကားကေတာ့ အေမတုုိ႔ ဝယ္ေပးထားတာဆုုိေတာ့ ဘာျဖစ္လဲ ဟုုတ္ဘူးလား။ အဲဒါ ကားေပါင္လုုိ႔ရတဲ့ ပုုိက္ဆံနဲ႔ဆက္ကစားေတာ့ ႏုုိင္မလုုိလုုိျဖစ္ျပီး အကုုန္ကုုန္သြားေရာ ေဒါသကလဲ ထြက္တာနဲ႔ ကားပါထားခဲ့ျပီး ျပန္လာလုုိက္တယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ အဲဒီ့မနက္အေစာၾကီးက ကုုိယ္အင္းလ်ားလမ္းေပၚမွာ လမ္းေလ ွ်ာက္ေနတာကုုိ ခ်စ္ေလး အေဖျမင္သြားတာေပါ့။ သူက လမ္းေလ ွ်ာက္ထြက္လာတာလား ဆုုိေတာ့ အင္းဆုုိျပီး ညာလုုိက္မိတယ္။ ျပီးေတာ့ ခ်စ္ေလးအေဖက ကုုိယ့္ကုုိ ကားမပါဘူးလား ဒီေလာက္အေဝးၾကီးဆုုိျပီးေမးေတာ့ ကုုိယ္က ကားပ်က္ေနလုုိ႔လုုိ႔ ေျပာလုုိက္တာ သူက ခ်စ္ေလး ေမြးေန႔မွာ သြားစရာမရွိမွာစုုိးလုုိ႔ ကားေပးမယ္လုုိ႔ ေျပာတယ္ေလ။ ကုုိယ္လဲ အားနာတာနဲ႔ ခ်စ္ေလးတုုိ႔ အိမ္ကကားကုုိ ယူထားလုုိက္တယ္။ ခ်စ္ေလးကေတာ့ ဘယ္ႏိုုးဥိီးမလဲ အေစာၾကီးကုုိး။ အဲဒါ ခ်စ္ေလးအေဖကုုိ ကုုိယ္က ေရျပန္ခ်ဳိးဥိီးမယ္လုုိ႔ ေျပာထားလုုိက္ျပီး အိမ္ျပန္တာေပါ့။ အေမတုုိ႔ကေတာ့ ေမးတယ္ ကားဘယ္မွာလဲတဲ့ အဲဒါေျပာလုုိက္တယ္ေလ ခ်စ္ေလး အေဖက ကားလဲစီးမယ္ေျပာလုုိ႔လဲထားလုုိက္တယ္လုုိ႔ သူတုုိ႔ကေတာ့ ဘာမွ မေျပာဘူး။ အဲဒါေရခ်ဳီးျပီး ခ်စ္ေလးစီလာမလုုိ႔ပဲ ဟုုိအရင္ရည္းစားက လက္စြပ္ျပန္လုုိခ်င္ရင္ သူ႔ကုုိ မနက္စာေကၽြးရမယ္ဆုုိတာနဲ႔ ကုုိယ္လဲ သူ႔ကုုိသြားေခၚျပီး ေကၽြးလုုိက္တယ္။ အဲဒါေလ သူက စိတ္ညစ္လုုိ႔တဲ့ ကားလဲေမာင္းခ်င္တယ္ေျပာေတာ့ ခ်စ္ေလးအေဖကားကုုိ ကုုိယ္လဲ ေပးေမာင္းလုုိက္မိတယ္။ အဲဒါသူေမာင္းရင္းနဲ႔ သူ႔အိမ္နားေရာက္ေတာ့ ဘရိတ္နဲ႔ လီဗာမွားနင္းလုုိက္တာ ခ်စ္ေလးအိမ္ကကား ေခါင္းနည္းနည္းထိသြားတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ကုုိယ္ခ်စ္ေလးကုုိ အဲဒီ့ေန႔က လာမေတြ႔ျဖစ္တာပါ။ ကားသြားျပင္ေတာ့ ပုုိက္ဆံက မရွိဘူး အေမတုုိ႔ဆီက ေတာင္းလုုိ႔လဲ မျဖစ္တာနဲ႔ ဝပ္ေရွာ့နားက ခ်စ္ေလး အေဒၚဆီက ပုုိက္ဆံေခ်းျပီး ျပင္လုုိက္တယ္။ ျပီးေတာ့ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ အေမတုုိ႔ကေမးတာနဲ႔ ေျပာျပလုုိက္လုုိ႔ ဆူေနၾကတာ။ တကယ္ေတာ့ ကုုိယ္က ခ်စ္ေလးဆီလာဖုုိ႔ ၾကဳိးစားေနတာပါ သူတုုိ႔လုုပ္လုုိ႔ေနာ္ခ်စ္ေလးေနာ္ ကုုိယ့္ကုုိ ခြင့္လႊတ္ေနာ္ စိတ္ေကာက္နဲ႔ေတာ့။

ကုုိ

PS: ဟုုိေလ လက္စြပ္ကေလ ဟုုိအရင္ရည္းစားက ကားတုုိက္မိတုုန္းက ေၾကာက္အားလန္႔အားနဲ႔ ဆင္းျပီး ဟုုိဟာလုုိလုုိ ဒီဟာလုုိလုုိ လုုပ္လုုိက္တာ ေပ်ာက္သြားတယ္။ အိမ္ကကားလဲ အခုုဆုုိ ကုုိယ့္အေဖသြားေရြးေနတယ္။ ခ်စ္ေလးအေဖကေတာ့ ခ်စ္ေလးအေဒၚကုုိ အေၾကြးဆပ္ျပီး သူ႔ကားသူ ျပင္လုုိက္တယ္တဲ့ စိတ္မပူနဲ႔ေတာ့ေနာ္။ 

Read More...

Friday, November 27, 2009

ကၽြန္ေတာ့္ကုိေမ့ေနၾကတယ္

ကၽြန္ေတာ့္ကုိေမ့ေနၾကတယ္ ထင္တယ္။ ကုိယ္တုိင္လဲ ဘေလာ့ဘက္ လွည့္မၾကည့္ျဖစ္ေတာ့ ဘာေတြျဖစ္ကုန္မွန္းကုိ မသိေတာ့ဘူး။ ေခတ္နဲ႔မ်ား အဆက္ျပတ္သြားသလား ထင္မိေသးေတာ့တယ္။ ေရးထားတာေတြေတာ့ ရွိတယ္ မတင္ျဖစ္တာ။ မတင္ျဖစ္ဆုိ ရန္ကုန္ေရာက္ျပီးကထဲက ေကာ္နက္ရွင္က စိတ္ခ်မ္းသာစရာ တစ္စက္မွ မရွိေသး။ ျပန္ေရာက္တာေတာ့ ၾကာေပါ့။ အလုပ္ကလဲ ႐ႈပ္သလုိလုိ မ႐ႈပ္သလုိလုိနဲ႔။ ဘာကလုိတုိတုိေပါ့ေလ။ က်န္းမာေရးလဲ ေကာင္းပါတယ္။ စီးပြါးေရးလဲ အဆင္ေျပပါတယ္။ အားလုံးလဲ က်န္းမာခ်မ္းသာေနၾကမယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။ ကဲ မိတ္ေဆြေတြကုိ ဒီကေနပဲ ႏႈတ္ဆက္ပါတယ္ အားလုံး အဆင္ေျပၾကပါေစလုိ႔။ ေနာက္ရက္မ်ားမွ ပုိ႔စ္တင္ပါ့မယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေမ့ေနၾကတယ္ မဟုတ္လား :P

Read More...

Monday, June 15, 2009

အဲဒီ့လုိနဲ႔ သူ . . .


သား . . . မင္းဘယ္ေတာ့ အလုပ္ျပန္လုပ္မွာလဲ
ဘာလဲ အေဖက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ အခုျပန္ျပီး အလုပ္လုပ္ေစခ်င္လုိ႔လား အေဖေျပာေတာ့ စိတ္ေျပေအာင္ေနဦးဆုိ . . .
မဟုတ္ပါဘူး မင္းကလဲ . . . ဘယ္ေတာ့ ဘာလုပ္မယ္ဆုိတာ သိခ်င္လုိ႔ေပါ့ကြာ . . .
မေျပာတတ္ေသးဘူး အေဖ . . . ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မရွင္းေသးဘူး . . .
မင္းေတာ့ ခက္တယ္ကြာ . . . စိတ္ထဲမွာ ဘာလုိ႔ အဲဒီ့ေလာက္ ခံစားေနသလဲကြာ . . .
မေျပာတတ္ဘူးအေဖ . . . စိတ္ထဲမွာ အခုထိ မသက္သာေသးဘူး
ကေလးလဲ မဟုတ္ေတာ့ဘူးကြာ အသက္ပဲ ၃၀ နားကပ္ေနျပီကြာ
ကေလးမဟုတ္လုိ႔ေပါ့ အေဖ . . . ကေလးဆုိလဲ ေကာင္းသားပဲ လြယ္လြယ္ေမ့သြားမွာ ဒါမ်ဳိးလဲ ခံစားမွာ မဟုတ္ဘူး ဒါေပမယ့္ အေဖမပူပါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ တခုခုျပန္လုပ္မွာပါ . . .
မင္းထုိင္ေနလုိ႔ အားလုံးျပန္ရလာမွာတဲ့လား . . .
မသိဘူးေလ မေျပာတတ္ပါဘူးဆုိေန . . . ကၽြန္ေတာ္ အေဖ့ကုိဘယ္လုိရွင္းျပရမလဲ . . .
ကဲ ထားေတာ့ကြာ . . . အဆင္ေျပေအာင္ေန . . . ကုိယ့္က်န္းမာေရးကုိယ္ ဂရုစုိက္၊ သိပ္လဲေသာက္မေနနဲ႔ဦး ကုိယ္နဲ႔တည့္တာမဟုတ္ဘူး . . .
သိပါတယ္အေဖ . . . သိပ္မေသာက္ပါဘူး နည္းနည္းပါ တခါတေလပါ
ေအးေအး ဒါဆုိလဲ ဒါပဲ
ဟုတ္အေဖ . . .

ဒီလုိနဲ႔ သက္ျပင္းတခ်က္က ရင္ထဲ ထြက္က်ခဲ့ျပန္တယ္။ အေဖ့ကုိလဲ အားနာပါတယ္။ ထုိင္စားေနရုံတင္မဟုတ္ဘူး။ စိတ္ခ်မ္းသာသလုိ ေနေနတာေတာင္ ျဖည့္ဆည္းေပးေနလုိ႔။ ေနပုံထုိင္ပုံကလဲ သင္းတယ္ေလ ထင္သလိုေနတာ။ ပုိက္ဆံကုန္လဲ ကုန္ျပီလုိ႔ တစ္ခြန္းပဲေျပာတယ္ အားလုံး အဆင္သင့္။ ဒါေတာင္ တခါတေလ မေျပာျဖစ္ပဲ ထုိင္ေနတတ္ေသးတယ္။ အခုလဲ ခရီးေတြထြက္ေနတာ သြက္သြက္ကုိလည္ေနတာပဲ။ ဟုိေနရာသြားလုိက္ ဒီေနရာသြားလုိက္။ ဘယ္အရာကမွ စိတ္ေက်နပ္မႈ မေပးႏုိင္ေသးဘူး။ ဆုံးရႈံးတယ္ဆုိတဲ့ ေဝါဟာရက ေခါင္းထဲက မထြက္ဘူး။ တကယ္ေတာ့ အားလုံးကုိ ဆုံးရႈံးသြားတဲ့ သူ႔မွာ ဘာမ်ားျပန္ရစရာ က်န္ေသးလဲ။ ဘဝမွာ အလဲထုိးခံလုိက္ရတဲ့ ဒီတစ္ခ်ီကေတာ့ တဆိတ္သိပ္ကုိပက္စက္လြန္းေနသလုိပဲ။ ေမာလြန္းလုိ႔ မေတြးခ်င္ေတာ့တဲ့ အထိပါပဲ။ မေတြးပဲေနသလားဆုိေတာ့လဲ မေနႏုိင္ဘူး ျပန္ေတြးေနမိတာပါပဲ။ ငါ ဘာလုိ႔မ်ား ဒီေလာက္ျဖစ္ရတာလဲ ဒီလုိျဖစ္ရတာလဲ ဘာေတြမ်ားလဲဆုိတာ ထပ္တလဲလဲေပါ့။ ေမေမေရာ အခုဘယ္လုိေနသလဲ သူ႔ကုိ စိတ္ဆုိးေနသလား ဒါလဲ သိပ္ေတာ့မျဖစ္ႏုိင္ ေမေမကသူ႔ကုိေတာ္ေတာ္ခ်စ္တာပဲေလ။ သိပ္ကုိတကုိယ္ေကာင္းဆန္လြန္းေနမွန္း သူနားလည္ေပမယ့္ ရင္ထဲက အပူက သူ႔ကုိ ဆြဲခ်ေနတုန္းပဲ။ ဒီေျမမွာ ဒီေနရာမွာ ဒီလူေတြနဲ႔ သူ ဘယ္လုိမ်ား ထပ္ေတြ႔ခ်င္ပါေတာ့မလဲ။ ဇာတ္လမ္းမျပီးမခ်င္း ျပဳံးျပဳံးေလးနဲ႔ ရွင္းခဲ့တဲ့သူ႔ကုိ အားလုံးက ေတာ္ေတာ္ေတာ့ ဒူေပဒါေပခံတာပဲလုိ႔ ထင္ေနၾကတယ္။ သိေနတယ္ေလ အဲဒီ့ကထဲက လဲခ်င္ေနတာ ဒါေပမယ့္ တာဝန္ဆုိတာရွိေသးေတာ့ ၾကံ့ၾက့ံခံခဲ့တယ္။ မျပဳိေအာင္ထိန္းခဲ့တယ္။ သက္ျပင္းေတြခုိးခ်ခဲ့တယ္။ အျပဳံးမပ်က္ခဲ့ဘူး။ အားလုံးစိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ လုပ္ေပးခဲ့တယ္။ အခုေတာ့ အားလုံး ျပီးခဲ့ျပီ သူလဲ ေမာျပီ။ အားလုံးနီးပါးရွင္းသြားျပီလုိ႔ သိလုိက္တဲ့ေန႔မွာပဲ သူျပဳိလဲခဲ့တယ္။ အိပ္ယာထဲက မထႏုိင္တာ ၃ ရက္။ အခန္းထဲကအခန္းျပင္လဲ မထြက္။ ေမေမေတာင္းပန္လြန္းလုိ႔ သူအျပင္ခနေလးထြက္ခဲ့တယ္။ စိတ္ကေတာ့ မပါဘူး။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္လာေခၚတယ္ အျပင္ေခၚထုတ္တယ္ သူ႔စိတ္က ၾကည္လင္မလာေတာ့ဘူး။ ရီစရာေတြ႕လဲ မရီႏုိင္ေတာ့ဘူး။ သူေမာခဲ့ျပီ။ အခုထိလဲ ေမာတုန္းပါပဲ။ ျပန္ေတြးလုိက္ရင္ မေန႔တေန႔ကလုိပါပဲ။ အရာအားလုံးက မ်က္လုံးထဲ ျမင္ေနစဲပါပဲ။ ပုံရိပ္ေတြ မေပ်ာက္ပ်က္ႏုိင္ခဲ့ဘူး။ မေဖ်ာက္ဖ်က္ႏုိင္ေသးဘူး။ တစ္ဘက္မွာေတာ့ အျပဳံးေတြနဲ႔ သူေက်နပ္ေပးခဲ့ရတယ္။ သူ႔အတြက္ဘယ္သူက စာနာခဲ့သလဲ။ ေလွ်ာ့လုိက္ပါေတာ့ သားရယ္တဲ့။ ေမေမ့စကားတစ္ခြန္း သူ႔မ်က္ရည္ ေပါက္ကနဲ ခုန္ထြက္က်လာခဲ့တယ္။ အုိ . . . ေယာက္်ားတန္မဲ့ ငိုေနခဲ့သလား။ သူမငိုပါ သုိ႔ေပမယ့္ မ်က္ရည္ေတြက ျဖဳိင္ျဖဳိင္က်လုိ႔။ အရာအားလုံးဟာ စနစ္တက် သူ႔မ်က္ဝန္းထဲမွာ ရုပ္ရွင္ျပကြက္ေတြလုိ ေပၚေနစဲ တစ္ခုမွ ေမ့မရခဲ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူထားခဲ့ရတယ္။ သူထားခဲ့လုိက္တယ္။ အဲဒီ့လုိနဲ႔ သူ . . .

မနက္မုိးလင္းေတာ့ မ်က္လုံးက မပြင့္ေသးဘူး ကုတင္ေဘးက ေဆးလိပ္ဗူးကုိ လက္ကေရာက္ေနျပီ။ ေဆးလိပ္တစ္လိပ္ထုတ္ရင္း ကြန္ပ်ဴတာလွမ္းဖြင့္လုိက္တယ္။ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ဖြင့္တယ္ ေဆးလိပ္ေသာက္လက္စနဲ႔ မီးဖုိဘက္ထြက္ျပီး ေကာ္ဖီေဖ်ာ္တယ္။ ေကာ္ဖီေသာက္ရင္း အခန္းထဲျပန္ဝင္လာတယ္ သတင္းဖတ္တယ္။ ေဆးလိပ္တစ္လိပ္ ထပ္ေသာက္တယ္။ ျပီးေတာ့မွ ေရမုိးခ်ဳိး အဝတ္အစားလဲ အျပင္ထြက္မယ္ စဥ္းစားျပီး အျပင္ကုိထြက္။ အျပင္ေရာက္ေတာ့ သတိရသြားတယ္ ဘယ္သြားရမွာလဲ။ အေျဖမရွိျပန္ဘူး။ ကဲကြာ . . . ေရာက္ခ်င္ရာေရာက္ သေဘာထားျပီး ေလွ်ာက္သြားေနလုိက္တယ္။ ဗုိက္ဆာေတာ့ ေတြ႔တဲ့ဆုိင္မွာ အာရုံရသလုိစား။ ညေနေစာင္းေတာ့ ဟုိလူက ဖုန္းဆက္ ဒီလူကဖုန္းဆက္ ကုိင္ခ်င္ကုိင္တယ္ မကုိင္ခ်င္ရင္ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနလုိက္တယ္။ ၾကဳံတဲ့လူနဲ႔ စကားထုိင္ေျပာလုိက္ ဘီယာေလးေသာက္လုိက္နဲ႔ အဲဒီ့လုိေနေနလုိက္တယ္။ တေန႔ကေတာ့ အလုပ္အတြက္ အစည္းအေဝးတစ္ခု သူသြားရတယ္။ အရင္လုိ မဟုတ္ဘူး။ လူက မတက္ၾကြေတာ့ဘူး ဟိုအရင္တုန္းကဆုိရင္ ဒါမ်ဳိးကုိ ၾကဳိျပီးျပင္ဆင္ေလ့ရွိတယ္ အခုေတာ့ ဘာမွ မဟုတ္သလုိပဲ။ သူမလာလုိ႔ မရဘူးဆုိတာ သိတယ္။ သြားမွရမယ္ဆုိတာ သိတယ္။ သြားတယ္ အစည္းအေဝးမွာ ေျပာတယ္ ေမးတယ္ ေျဖတယ္။ ဒါေတြက လုပ္ခဲ့တဲ့ လုပ္ရုိးလုပ္စဥ္ေတြဆုိေတာ့ မထူးဆန္း။ သူမူပ်က္ေနတာလဲ တစ္ဘက္လူ မသိ။ တခါမွ မျမင္ဘူးေတာ့ ဘယ္သိမလဲ။ သူ႔ဘာသာ သိတယ္။ သူတုိ႔လုိခ်င္တာေမးျပီး ျပန္လာခဲ့တယ္။ ကံေကာင္းတာေတြလား ကံဆုိးတာေတြလား သူလဲ မေျပာတတ္ေတာ့ဘူး မသိေတာ့ဘူး။ မသိခ်င္ေတာ့ဘူး။ ျဖစ္ခ်င္ရာသာ ျဖစ္ကြာဆုိတာ သူ႔စိတ္ထဲမွာ ၾကီးစုိးေနတုန္းပဲ။ ေနာက္တစ္ပတ္အစည္းအေဝးတဲ့ သူတုိ႔လုိခ်င္တဲ့ အခ်က္အလက္ေတြက ရွိျပီးသား ျပန္ရွာၾကည့္လုိက္တယ္ ပါလာတယ္။ စုေပးထားလုိက္တယ္ အီးေမးလ္ပုိ႔ေပးလုိက္တယ္။ ဒီတခါ ေမးခြန္းေတြ ေမးသူက သူျဖစ္ေနျပီ။ သူသိခ်င္တာေတြကုိ တရစပ္ေမးပစ္လုိက္တယ္။ ျပန္ခ်ိန္းျပန္တယ္။ သူသိပါတယ္။ အဆင္ေျပေတာ့မယ္ဆုိတာ ခက္တာက သူမလုပ္ရဲတာလား မလုပ္ခ်င္တာလား ဘာမွန္းမသိေတာ့တာပဲ။ မလုပ္ရဲတာေတာ့ မျဖစ္ႏုိင္ မလုပ္ခ်င္ျဖစ္ေနတာေတာ့ ျဖစ္ႏုိင္တယ္။ တက္ၾကြခ်င္တယ္ တက္ၾကြလုိ႔ မရဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ စိတ္က ဒုံရင္းကဒုံရင္းပဲ ကဲ ၾကဳိးစားျပီးျပင္မယ္ဆုိျပီး ျပင္တယ္ မရဘူး အတိတ္က သူ႔ကုိေျခာက္လွန္႔ေနတယ္။ အဲဒီ့လုိနဲ႔ သူ . . .

Read More...

Wednesday, June 10, 2009

စင္ကာပူသြားေတာလား (၂)


အေဖ ကၽြန္ေတာ္ စလုံးမွာေနရတာ ပ်င္းလာျပီ ျပန္လာေတာ့မလား စဥ္းစားေနတယ္ အဲဒါ . . .
ေဟ့ေကာင္ မင္းက သြားတာမွ တစ္လေလာက္ရွိေသးတယ္ မင္းေျပာေတာ့ ၂ လေလာက္ေနဦးမယ္ဆုိ ေနေပါ့
အာ . . . အေဖကလဲ ပ်င္းပါတယ္ဆုိမွ ဘာမွ လုပ္စရာလဲ မရွိဘူး သြားစရာလဲ ကုန္ျပီ ျပီးေတာ့ ဒီမွာက ေစ်းၾကီးတယ္ ပုိက္ဆံက . . .
ေဟ့ေကာင္ မင္းကုိငါပုိက္ဆံ ေပးထားတယ္ သုံးေလ။ ေအး သူ႔ႏုိင္ငံေရာက္ရင္ သူ႔ေစ်းေတာ့ေပးရမွာေပါ့ကြာ မင္းကလဲ . . . သုံးပါ သိပ္လဲ ေခၽြတာမေနနဲ႔
ဟုတ္ဘူး အေဖ ေဆးလိပ္ေစ်းၾကီးတယ္ ဘီယာလဲ ေစ်းၾကီးတယ္ . . .
ေဟ့ေကာင္ . . . မင္းဒါေတာ့လြန္တယ္ . . . ဒါေပမယ့္ ေအးေလ သုံးပါ။ ပုိက္ဆံေၾကာင့္ဆုိရင္ေတာ့ ျပန္မလာနဲ႔ဦး လုိရင္ _______ ဆီမွာ သြားယူလုိက္ ငါေျပာထားလုိက္မယ္။
ဗ်ာ . . . ျပန္မလာနဲ႔ဦး ဟုတ္လား လုပ္ျပီ အေဖတုိ႔က . . .
ဟာ . . . ေဟ့ေကာင္ မင္းပဲ သြားလုိက္ဦးမယ္ အေဖဆုိ . . . ေနၾကည့္ေလ . . . ျပီးေတာ့ မင္းအေမလဲ မင္းမရွိမွ က်န္းမာေရးေလး ျပန္ေကာင္းလာတာဆုိေတာ့ ငါ့သားရယ္ ေနလုိက္ပါဦး တစ္လ
ရက္စက္တယ္ အေဖတုိ႔က သားသမီးကုိ ပစ္ထားတယ္။ ျပီးေရာ ဒါဆုိ ဒီလုိလုပ္မယ္ အျပန္လက္မွတ္ကုိ Cancel လုပ္ျပီး ဘန္ေကာက္ဝင္လုိက္မယ္ေလေနာ္ အေဖ . . . ဟီး
ေအး သြားေလ . . . ဘယ္ေလာက္ေနမွာလဲ ဘန္ေကာက္ တစ္လလား . . . ေနေလ
မေနဘူး . . . ေတာ္ျပီဗ်ာ အဆင္ေျပသလုိ ၾကည့္လုပ္လုိက္မယ္ ပုိက္ဆံက အခုသြားယူရင္ ရမွာလား အေဖ . . .
ေအး လုိခ်င္ရင္ ညေနသြားယူလုိက္ေပါ့ ငါ ခနေနရင္ ဖုန္းဆက္ထားလုိက္မယ္။
ဟုတ္ . . . တာ့တာ
ေဟ့ေကာင္ ျပန္မလာနဲ႔ဦးေနာ္ . . .
ေၾသာ္ မလာေသးပါဘူးဆုိ . . . ဒါပဲ

ကဲ စဥ္းစားၾကည့္ ပ်င္းလုိ႔ အိမ္ျပန္မလားဆုိျပီး အိမ္ကုိဖုန္းဆက္ေတာ့ အေဖေျပာပုံေလးက သင္းတယ္။ ျပန္မလာနဲ႔ဦးတဲ့ အေမေတာင္ ကုိယ္မရွိမွ က်န္းမာေရး ပုိေကာင္းလာတယ္ဆုိေတာ့ ဝမ္းနည္းရမွာလား ဝမ္းသာရမွာလား မသိ။ ေနေပါ့ မလာဘူးေပါ့ ဘာျဖစ္လဲ ပုိက္ဆံပုိ႔ေပးရင္ ျပီးတာပဲ။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ပ်င္းလာျပီ သြားစရာလဲ ကုန္ျပီ ေသာက္စရာလဲ ကုန္ျပီ။ ဘီယာတံဆိပ္ ေပါေပါမ်ားမ်ားရွိတုန္း ထုိင္ေသာက္တာ အကုန္ကုန္ျပီ။ ေဆးလိပ္ကလဲ အစက ၅ ရက္တစ္ဗူး ေနာက္က်ေတာ့ လုပ္စရာကုန္လုိ႔ ပ်င္းတယ္ဆုိျပီး ထုိင္ေသာက္တာ ၂ ရက္တစ္ဗူး။ သူငယ္ခ်င္းေတြက အလုပ္သြားၾက ဘယ္သူမွလဲ မအားဘူး ကုိယ္သာ ၁၀၉/၁၁၀ ဘာမွ လုပ္စရာလဲ မရွိ။ ၾကာေတာ့ပ်င္းတာေပါ့။ စင္ကာပူမွာ သြားစရာလဲကုန္ျပီ။ အေဖနဲ႔ မနက္ပုိင္း ဖုန္းေျပာျပီး ညေနေစာင္းေတာ့ အေဖ့သူငယ္ခ်င္းဆီကုိ ဖုန္းဆက္ Pennisula က သူ႔ရုံးမွာ

ပုိက္ဆံသြားယူ ဟုိေရာက္ေတာ့
ဟာ . . . သား မင္းေငြလုိလုိ႔ဆုိ မင္းအေဖ ဖုန္းဆက္တယ္ ဒီမွာ မင္းအတြက္ လုပ္ထားေပးတယ္။ ဘာအကူအညီလုိေသးလဲ သား . . .
ရပါတယ္ အန္ကယ္ . . . ပ်င္းလုိ႔ လုပ္စရာလဲ ကုန္ျပီ သြားစရာလဲကုန္ျပီ အဲဒါေၾကာင့္ပါ
ေၾသာ္ ဒီလုိပါပဲကြာ . . . ဒါနဲ႔ မင္း ေက်ာင္းစုံစမ္းတာေရာ အဆင္ေျပလား . . .
ေျပပါတယ္ အန္ကယ္ ဒါေပမယ့္ မသိေသးဘူး မတက္ျဖစ္ေလာက္ဘူးထင္တယ္ မေျပာတတ္ေသးဘူး စဥ္းစားတုန္းပဲ အန္ကယ္ . . .
ေအးေလ . . . ၾကည့္လုပ္ေပါ့ အလုပ္ေလးဘာေလး မရွာဘူးလား
ဟုတ္ ရွာဆုိလုိ႔ ရွာၾကည့္ေနတယ္ တင္ထားတယ္ CV ေတြ online ကေနျပီးေတာ့ ခုထိေတာ့ ဘာမွ ျပန္မလာေသးဘူး ေနာက္ရက္ေတာ့ အင္တာဗ်ဴးလုိ႔ ေျပာတယ္ တစ္ခုက
ေအး လုပ္ၾကည့္ေပါ့ကြာ လုိတာရွိလဲ ေျပာဟုတ္လား
ဟုတ္ သြားဦးမယ္ေနာ္ အန္ကယ္

အေဖ့သူငယ္ခ်င္းေပးလုိက္တဲ့ ပုိက္ဆံေလးယူ Pennisula ကေန တက္တက္ၾကြၾကြျပန္လာ လမ္းမွာသူငယ္ခ်င္းကုိ ဖုန္းဆက္ 99 ကုိလာခဲ့ေပါ့။ ဘာညာေပါ့။ သြားျပီးေသာက္ ဟုိေကာင္ေရာက္လာေတာ့ ဆက္ေသာက္ ျပီးေတာ့ စင္ကာပူေျမာင္းၾကီးေဘးနား ဘီယာဗူးေလးဝယ္ျပီး သြားထုိင္။ အဲဒီ့လုိနဲ႔ ေန႔ေတြလဲ ကုန္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ရက္ အင္တာဗ်ဴးဆုိလုိ႔ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ဝတ္စားျပီးသြားလုိက္တယ္။ ဟုိေရာက္ေတာ့ Form ျဖည့္ခုိင္းလုိ႔ ျဖည့္။ ျပီးေတာ့ အင္တာဗ်ဴးမယ့္လူက လွမ္းေခၚလုိ႔ အခန္းထဲဝင္သြားတယ္။ ေမးတာကေတာ့ စုံေနတာပဲ ဘာညာသာရကာ ေနၾကာကြာစိ။ သိတဲ့အတုိင္းပဲ ကုိယ္ကလဲ တစ္သက္လုံး သူမ်ားကုိဗ်ဴးလာတာဆုိေတာ့ ဒါမ်ဳိးရုိးေနျပီ။ ေမးေပါ့ ေျဖသည္ေပါ့။ အေမးႏြားေက်ာင္းသား အေျဖ ဘုရားေလာင္းဆုိတဲ့ စကားရွိတယ္ သိတယ္မဟုတ္လား။ ၁ နာရီေက်ာ္ေလာက္ၾကာတယ္ ေလေကာင္းေနလုိ႔။ အင္တာဗ်ဴးတာနဲ႔ေတာင္ မတူေတာ့ဘူး မိတ္ေဆြေဟာင္းေတြ႔လုိ႔ စကားေျပာတာက်ေနတာပဲ။ လခအေၾကာင္းေမးတယ္ မ်ားရင္ေကာင္းတာေပါ့လုိ႔ ဟုတ္ဘူးလား။ သူ႔ဘက္က offer လုပ္တယ္။ ကုိယ္လဲ စဥ္းစားမယ္ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ နည္းလြန္းတယ္ တခါထဲ ဆုံးျဖတ္လုိက္တယ္ မလုပ္ဘူးလို႔။ အိမ္မွာေနရင္ အဲဒီ့ထက္ပုိရေသးတယ္ထင္လုိ႔။ ဟုတ္ဘူးလား ဟီး ဟီး အမွန္ေတာ့ လက္ေက်ာမတင္းတာ။ အျပတ္ေတာ့မေျပာခဲ့ပါဘူး ေတာ္ၾကာ အေဖက ျပန္မလာနဲ႔ေတာ့ဆုိ ရတာေလး ေျပးလုပ္ရမွာ။ ဒီလုိနဲ႔ အင္တာဗ်ဴးကျပန္လာလုိက္တယ္။ ေနာက္ရက္ေတြက်ေတာ့ ဘယ္မွ မသြားခ်င္ေတာ့တာနဲ႔ အခန္းထဲက အခန္းျပင္မထြက္ပဲ online ေပၚမွာပဲ ေနကုန္ေအာင္ေနလုိက္တယ္။ အဲဒါ ၅ ရက္ေလာက္ၾကာေတာ့ ေအာက္ေလးဘာေလးဆင္း ဘီယာကုန္သြားလုိ႔။ 7eleven သြား လုိတာေလးသြားဝယ္။ ဒီလုိပဲ ျပန္ျပီး အေလလုိက္ေနလုိက္တယ္။ ဒီၾကားထဲ တျခား အင္တာဗ်ဴးေတြ ထပ္ရလုိ႔ သြားေတာ့ ေျဖေသးတယ္။ ထုံးစံအတုိင္းပဲေပါ့ ရတာနည္း မလုပ္ႏုိင္ ဟိ။ တစ္ခုကေတာ့ ပက္စက္လြန္းတယ္ အင္တာဗ်ဴးရယ္ Testing လုပ္တာရယ္ ၅ နာရီၾကာတယ္။ လြန္လြန္းအားၾကီးတယ္။ စက္ေတြလဲ ျပင္ေပးခဲ့ရေသး ဒီဇုိင္းလဲ လုပ္ေပးခဲ့ရေသးတယ္။ သူကေတာ့ ကုိယ့္ကုိ ေရႊျပည္ဧတရားေတြေဟာလုိ႔ ဒီမွာေနရင္ ဘယ္လုိတုိးတက္မယ္ေပါ့ ဘာညာေပါ့ အစကေတာ့ သည္းခံျပီး နားေထာင္ေနပါေသးတယ္ အခ်ိန္ကလဲ ၾကာလာ စကားကလဲ ရွည္ နားကလဲျငီး ဗိုက္ကလဲဆာ။ သည္းခံႏုိင္မႈ အတုိင္းအတာ ကုန္ျပီ။ ေမးလုိက္တယ္ ငါဒီတုိင္းျပည္မွာ ေနရင္ ဘယ္ေလာက္မ်ား တုိးတက္သြားမလဲေပါ့။ မင္းငါ့ကုိ Training provided လုပ္ေပးမယ္ဆုိေတာ့ မင္းက ငါ့ရဲ႕ ဘယ္ Skill ကုိလုပ္ေပးမွာလဲေပါ့။ ေမးေတာ့ ေျဖရွာတယ္။ ဒါေပမယ့္ လက္မခံႏုိင္တဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြေပါ့။ ေျပာလုိက္ပါတယ္။ လူေတြ တုိင္းျပည္ေတြ ဘယ္ေလာက္ေျပာင္းေျပာင္း Strategy ကေတာ့ သိပ္ေျပာင္းစရာ မရွိပါဘူး။ Nature and Culture ကုိ သိဖုိ႔ဆုိတာ တစ္လေလာက္ ေလ့လာလုိက္ရင္ ရတာပဲလုိ႔။ ဟုတ္တယ္ေလ။ ဘာမ်ား ထူးဆန္းလုိ႔လဲ။ သူကေတာ့ လခေလွ်ာ့ေပးေရး ဒုိ႔အေရးဆုိေတာ့ တအားကုိ ခက္ခဲေၾကာင္းေျပာတာေပါ့။ ခက္တာက သူခက္ခဲတယ္ေျပာတာ ကၽြန္ေတာ္က ျပန္ျပန္ေျပာျပေနေတာ့ သူလဲ ခက္ေနျပီ။ သူက ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာပါရေစတဲ့ မင္းတုိင္းျပည္မွာ မင္းဒီေလာက္ရမွာ မဟုတ္ဘူးတဲ့။ ဒါေတာ့ ေစာ္ကားလြန္းျပီ တရုပ္။ ကုိယ့္အလွည့္ေရာက္ျပီ let me tell u something ဆုိျပီး အစခ်ည္ျပီး။ ငါ့ႏုိင္ငံမွာ resource က ဘယ္လုိေပါတာ လူေတြက ဘယ္လုိ အဆင္ေျပတာ ေအး တစ္ခုပဲ မီးေတာ့ မမွန္ဘူး ေနာက္တစ္ခု လူတစ္စု မေကာင္းဘူး ဒါပဲ ေျပာျပလုိက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ မင္းေျပာသလုိ ငါ့ႏုိင္ငံမွာ မင္းေျပာသေလာက္ မရဘူးဆုိေတာေတာ့ လုံးဝမဟုတ္ဘူးဆိုျပီး ေနာက္ဆုံးရတဲ့ Income ကုိ နည္းနည္း ပုိျပီးေျပာလုိက္တယ္။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေျပာသေလာက္သိပ္မမ်ားေပမယ့္ သူေပးတာထက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ရတာ ပုိမ်ားတယ္။ ဟုိေကာင္ေတြနဲ႔ ေျပာသလုိေပါ့ ထုိင္ေနရင္ ငါပုိျမတ္တယ္လုိ႔။ တရုပ္လဲ စိတ္နည္းနည္းညစ္သြားပုံရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒင္းကမေလွ်ာ့ဘူး မင္းစဥ္းစားပါတဲ့ ေအး စဥ္းစားတာေပါ့လုိ႔ မင္းလဲ ျပန္စဥ္းစားပါလုိ႔ ငါေျပာတဲ့ expected salary ကုိ မင္းလဲ ျပန္စဥ္းစားလုိက္ပါလုိ႔ ေျပာျပီး ျပန္လာလုိက္တယ္။ ေနာက္ရက္ ဖုန္းထပ္ဆက္တယ္ သူက စဥ္းစားျပီးျပီလားတဲ့ ျပန္ေမးလုိက္တယ္ ငါေျပာတာေရာ မင္းစဥ္းစားျပီးျပီလားလုိ႔။ သူ ထပ္ေတြ႔ရေအာင္တဲ့ ရပါတယ္ေပါ့။ သြားလုိက္တယ္။ ထုံးစံအတုိင္းပဲ တေန႔က စကားကုိ အျမွဳပ္ထြက္ေအာင္ ျပန္ေျပာျပေနတယ္။ ေတာ္ေတာ့ . . . စကားအျမန္ျဖတ္တာေတာင္ ၂ နာရီေလာက္ၾကာေသးတယ္။ ဒါမ်ဳိးကေတာ့ ေဆာရီး။

ကဲ ေနာက္ရက္က်ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းကေျပာတယ္ ငါ့ရုံးမွာ လူလုိလုိ႔တဲ့။ ေဟဟုတ္လားေပါ့။ အဲဒါ ရွာေပးစမ္းပါတဲ့။ သူ႔အတြက္ လက္ေထာက္လုိတယ္တဲ့ ေအး ရွာေပးမယ္ဆုိျပီး ရွာေနတာ အခုထိ မေတြ႔ေသးဘူး။ သူမ်ားေတြကုိ ေမးေတာ့ မင္းအလုပ္ရွာေနတာလား မင္းက အလုပ္ျပန္ေပးေနတာလားတဲ့။ ဟီး ဟီး သိဘူးေလ ကုိယ္မွ ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ မလုပ္တတ္တာ လုပ္တတ္တဲ့သူရပါေစေပါ့။ ကုိယ္လုပ္မယ္ေျပာရင္ ကုိယ့္သူငယ္ခ်င္းခမ်ာ ႏွစ္ေယာက္စာ အလုပ္လုပ္ရမွာ သနားပါတယ္။ အဲဒီ့ေတာ့ သူမ်ားကုိ ရွာေပးေနတာေပါ့။ Programmer ေကာင္းေကာင္းလုိတာေလ။ သိတဲ့အတုိင္းပဲ ကုိယ္ကေတာင္ေရး ေျမာက္ေရး စိတ္ကလဲ ရွည္တာမဟုတ္ဘူး ဆရာပဲလုပ္တတ္တာ ကုိယ္တုိင္ေတာ့ မလုပ္တတ္ဘူး။ သုိ႔ေပမယ့္ေပါ့ေလ ဖြက္ထားတာေလးေတာ့ရွိတာေပါ့။ ဇီးရုိးပဲ အလကားဘယ္ေနမလဲ ၾကံေနတာေပါ့ အၾကီးၾကီး။ တစ္ခုကေတာ့ အဆင္ေျပမလား မေျပာတတ္ဘူး ေန႔တုိင္းေတာ့ ဘုရားရွိခုိးေနတာပဲ ေျပပါေစေပါ့။ အဲဒါရရင္ေတာ့ လန္းျပီ။ ရမွ ဘာလဲ ေျပာျပမယ္။ ေန႔တုိင္း ဆုိင္မွာ စားရတာလဲ ပ်င္းျပီ ေန႔လည္စာဆုိရင္ အိမ္မွာပဲ ျဖစ္သလုိ စားလုိက္တယ္။ Food Court ဆုိ အနံ႔ေတာင္ မခံခ်င္ဘူး။ ဘုိစာေတာ့ မရိုးေသးဘူး သြားရတာ ပ်င္းလုိ႔။ ဒါေပမယ့္ တကယ္တမ္းဗုိက္ဆာလာေတာ့ သြားျပီးစားေပါ့။ ငပိေလးေတာ့ လြမ္းလာတယ္။ ဒါနဲ႔ Pennisula သြားျပီး ဗမာစာေလးသြားစားေပါ့။ ပုိက္ဆံေလး ကုန္ေတာ့လဲ ေနရထုိင္ရတာ အရသာရွိသလုိလုိပဲ။ ေတာက္ . . . ေငြက ျပဌာန္းတာ မခံစားႏုိင္ဘူး။ တေန႔ကေတာ့ ပ်င္းတာနဲ႔ အိမ္မွာ ၾကက္ေၾကာ္လုပ္ထားမယ္ဆုိျပီး ေၾကာ္တာ ဆီပူေလာင္လုိ႔ အခုဆုိ မီးဖုိခန္း လွည့္ေတာင္ မၾကည့္ေတာ့ဘူး။ ၾကက္ေၾကာ္စားခ်င္ရင္ KFC ရွိတယ္။ ဒါပဲ။ ဘာမွ လွ်ာရွည္ေနစရာ မရွိေတာ့ဘူး။ ဆီပူက အခုထိ အညဳိကြက္ျဖစ္ေနတုန္း။ အေမျမင္ရင္ ဝမ္းနည္းမယ္ ဟင့္ :( ကုိယ္ကသာ အဲဒီ့လုိထင္တာ အိမ္မွာက ေန႔တုိင္းမ်ား ပါတီေပးေနလား မသိဘူး။ သူမ်ားေတြေတာ့ မသိဘူး ကုိယ္ကေတာ့ International Phone call နဲ႔တင္ မသက္သာဘူး။ ဒါေတာင္ ဗမာျပည္ သိပ္မေခၚလုိ႔ က်န္တဲ့ ႏုိင္ငံေတြ ပတ္ေခၚျပီး ေဘာ္ဒါေတြနဲ႔ ပြါးေနလုိ႔။ ဟုိေကာင္ေတြက ျပန္ေခၚလုိက္ ကုိယ္ကေခၚလုိက္ ဆဲလုိက္ ဆူလုိက္ ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္ေနတာပဲ။ တစ္ရက္ကလဲ အိမ္မွာ တူတူေနတဲ့ အန္ကယ္ၾကီးတစ္ေယာက္ကေမးတယ္ မင္းၾကည့္ရတာ Pressure မရွိဘူး ေပါ့ပါးတယ္တဲ့။ သူမ်ားေတြ အလုပ္ရွာတဲ့ ေကာင္ေတြ ေက်ာင္းတက္တဲ့ေကာင္ေတြ ၾကည့္လုိက္ရင္ Pressure ေတြ Tension ေတြနဲ႔တဲ့ မင္းနဲ႔ေတာ့ ဘာကြာလဲ မသိဘူးတဲ့။ ေၾသာ္ ေျပာျပလုိက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဘာမွ Serious မထားဘူးလုိ႔ ေအးေအးပဲေလလုိ႔ ေျပာေတာ့ သူသေဘာေပါက္သြားပုံရတယ္။ ဒီငတိေလး လက္ေက်ာမတင္း ေသာက္ပ်င္းဆုိတာ။ ေနတတ္ရင္ ေက်နပ္စရာပါ။ ဟုတ္ဘူးလား။ ဘာလုပ္မလဲ စြတ္ျပီး စိတ္ပူေနေတာ့။ အင္း သူမ်ားေတြက အၾကံေပးၾကတယ္ သတင္းစာကုိ ေစာေစာဝယ္တဲ့ အလုပ္ကိုေစာေစာေလွ်ာက္တဲ့ အဲဒါမွ ရတာတဲ့။ အမ္ . . . ေမာင္ဇီးရုိးထတဲ့ အခ်ိန္ကုိၾကည့္ ေန႔လည္ ၁၂ နာရီ။ ေကာ္ဖီေသာက္ ဟုိေဝ့ဒီေဝ့ သတင္းစာဝယ္ေတာ့ ၁ နာရီ။ စဖတ္တာ ၂ နာရီထုိးခါနီးမွ ဒါေတာင္ တစ္ခုခုစားဦးမွဆုိျပီး ေနလုိက္ေတာ့ ၂ နာရီခြဲသြားေရာ ဒါေလးေတာ့ ေလွ်ာက္ၾကည့္လုိက္မယ္ေလဆုိျပီးေရြး တင္ေတာ့ ညေနေစာင္းျပီ။ ဒါေတာင္ Online မွာ ေဘာ္ဒါေတြ႔ရင္ ပြါးလုိက္ေသးတယ္ Facebook ေလးထဲ ဝင္ျပီး နန္႔လုိက္ေသးတယ္။ အဲဒါေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ သိပ္လက္မခံဘူး မနက္အေစာၾကီးထျပီးေလွ်ာက္ရတယ္ဆုိတာ ဟုတ္ရင္လဲ ဟုတ္မယ္ မေျပာတတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္အယူအဆအရ သိပ္လက္မခံတာ။ အဲဒီ့လုိ ေျပာေၾကးဆုိ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ အင္တာဗ်ဴးေခၚတဲ့ေကာင္ေတြ ဘယ္လုိလုပ္မလဲ တခါတေလ ေနာက္ရက္မွ ပုိ႔တာ အင္တာဗ်ဴးေခၚမယ့္ေကာင္က ေခၚခ်င္ရင္ ဖုန္းဆက္တာပါပဲ ေနာက္က်တာ ေစာတာ မဆုိင္ဘူး။ မနက္ အေစာၾကီးပုိ႔ေပမယ့္ သူတုိ႔က Email ကုိ ၾကဳိးစားပမ္းစား ထစစ္ေနတာမွ မဟုတ္တာ အိပ္ေရးပ်က္တယ္။ ေနာက္က်မွပုိ႔ေတာ့ ကုိယ့္ Email က အေပၚဆုံးက ျဖစ္ေနတာေပါ့။ ထုံးစံအရဆုိရင္ အေပၚဆုံးက email ကုိ အရင္စစ္ျဖစ္တာပဲ။ ေနာက္ဆုံးပုိ႔တာ ထိပ္ဆုံးမွာပဲကုိး ေန႔လည္ပုိ႔ေတာ့ ဘာျဖစ္ေသးလဲ။ မနက္က သူတုိ႔ email ေတြ ဖတ္ျပီးေလာက္ျပီ ထမင္းစားနားျပီး ျပန္လာေတာ့ ကုိယ္က ပုိ႔ထားရင္ ကုိယ္နဲ႔ တျခားပုိ႔တဲ့သူနည္းနည္းပဲ ရွိမယ္။ စစ္ရတာပုိလြယ္တာေပါ့ ဟုတ္ဘူးလား စိတ္ဝင္စားရင္ေခၚပါတယ္။ ဒါက ကၽြန္ေတာ့္ အထင္ေနာ္ မွန္ခ်င္မွ မွန္မယ္ မေျပာတတ္ဘူး။ ၾကြားေျပာတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး အဲဒီ့လုိ ေသာက္ပ်င္းၾကီးတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ အင္တာဗ်ဴး ၅ ခု ေျဖျပီးျပီ။ အဆင္မေျပလုိ႔သာ ဟီး ဟီး။ ျပီးေတာ့ Cover Letter အရွည္ၾကီးေရးေလ့ မရွိဘူး လုိတုိရွင္းပဲ Cover Letter ကုိ ဘယ္ေတာ့မွ attach တြဲမေပးဘူး email ရဲ႕ Message မွာပဲ ေရးတယ္။ သူမ်ားေတြေတာ့ မသိဘူး ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေရြးတုန္းကေတာ့ သိပ္ရွည္ရင္ ဖတ္မေနေတာ့ဘူး သိခ်င္တဲ့ Skill ပုိင္းကုိ အာရုံစုိက္ျပီးၾကည့္လုိက္တယ္။ အဲဒီ့အပုိင္းမွာေတာ့ ေသခ်ာေရးဖုိ႔လုိတယ္။ က်န္တာကေတာ့ လုိတုိရွင္းပဲ။ ဘယ္သူေဌးမွလဲ ကုိယ့္ Cover letter ကုိ စာအုပ္ဖတ္သလုိ ဖတ္မေနဘူး။ ေသခ်ာတယ္ အဲဒါ။ တစ္ခုေတာ့ ေျပာမယ္ေနာ္ ကၽြန္ေတာ္ ေျမွာက္ေပးတုိင္းေတာ့ မလုပ္နဲ႔ တစ္ခုခုျဖစ္ရင္ တာဝန္မယူဘူး။ ၾကဳိေျပာထားတာ။

အခုရက္ပုိင္း ဘာလုပ္ေနလဲ ဟုတ္စ။ အင္း . . . ဘာမွ မလုပ္ပါဘူး ညဆုိ မနက္ ၄ နာရီေလာက္မွ အိပ္။ တစ္ညလုံး Online ေပၚမွာ ဖဲရုိက္။ ဒါမွ မဟုတ္ ဖတ္ခ်င္တဲ့စာ ထုိင္ဖတ္။ ျပီးမွ အိပ္။ ေန႔လည္ ၁၂ နာရီေလာက္မွထ ဟုိလွည့္ဒီလွည့္ ျပီးမွ 7eleven ကုိ လုိရင္ သတင္းစာလိုခ်င္ရင္ သြားတယ္။ take away ေလးဝင္ဆြဲ အခန္းထဲျပန္ဝင္ အင္တာနက္ျပန္သုံး။ ဒါပဲေလ။ တေနကုန္။ ညေနေစာင္းလုိ႔ တစ္ေယာက္ေယာက္က လွမ္းေခၚရင္ ထြက္သြားလုိက္တယ္။ အခ်ိန္ျဖဳန္းေနလုိက္တယ္။ ညက်ေတာ့ ဘီယာေလး မွီဝဲ။ ဒီလုိနဲ႔ပဲ သံသရာလည္ေနတာ။ အိမ္လဲ ျပန္မရေသးဘူး အေဖကလဲ ျပန္မလနဲ႔တဲ့ အခုေတာ့ အလုပ္ေလးတစ္ခုကုိ ၾကံေနလုိ႔ေစာင့္ၾကည့္ေနတယ္။ ျပီးရင္ေတာ့ ေလယဥ္လက္မွတ္ ခ်ိန္းျပီးေတာ့ ဘန္ေကာက္ဝင္မယ္ စိတ္ကူးထားတယ္။ ဟုိမွာက သြားစရာ ေပါတယ္ေလ သိတယ္မဟုတ္လား။ ဦးေလးတစ္ေယာက္ကလဲ Sponsor လုိ႔ေျပာေနေတာ့ ငွဲ ငွဲ ငွဲ။ အတုိင္းထက္အလြန္ေပါ့။ ၾကည့္ေသးတာေပါ့။ ခုေတာ့ စင္ကာပူမွာ လည္စရာ ေနရာ ထပ္ရွာျပီး ေတြ႔စရာလူေတြ ေစာင့္ေနတယ္။ ပ်င္းရင္ေျပာေနာ္ လာခဲ့မယ္ ဟီး . . . ဘီယာေတာ့ တုိက္။ အလကားေျပာတာပါ ကုိယ့္ဘာသာ ယူလာမွာေပါ့။ ဟိ :D

Read More...

Thursday, June 4, 2009

စင္ကာပူသြားေတာလား (၁)


စလုံးဆုိတဲ့ စင္ကာပူ အင္း အခုေတာ့ေရာက္ေနေလရဲ႕။ ဘာလာလုပ္သလဲ ဟုတ္လား ဒီလုိပါပဲ ဟုိစပ္စပ္ ဒီစပ္စပ္ ဟုိသြား ဒီသြား။ ဘုရား ဘုရား စရိတ္ေတာ့ အေထာင္းသားကလား။ ဒါေတာင္ ဟုိလူကေကၽြး ဒီလူကေမြး ဒါမ်ဳိး စပြန္ဆာေတြ ေကာင္းေနလုိ႔။ ႏုိ႔မုိ႔ဆုိရင္ ေမာင္ဇီးရုိးတုိ႕ အိမ္က အေဖကုိ ပုိက္ဆံေတာင္းနဲ႔ထည့္ေပးလုိက္လုိ႔ လွမ္းေျပာရေတာ့မလုိ႔ ကံသီလုိ႔ ကံသီလုိ႔။ ဒါေပသိ သိတယ္မဟုတ္လား လူက မေလွ်ာ့ႏုိင္ဘူးေလ။ စေတြ႕တာကေတာ့ ဘီယာနဲ႔ ေဆးလိပ္ေစ်းၾကီးတာနဲ႔ တုိးတာ။ ဒါေတာ့ ကုိယ့္ကုိလုံးဝ တုိက္ရုိက္ထိခုိက္တဲ့ ကိစၥပဲေလ။ မခံစားႏုိင္ဘူး။ သိတယ္မဟုတ္လား ေရသာ မေသာက္ရင္ေနခ်င္ေနမယ္ ဘီယာေတာ့ အျပတ္မခံႏုိင္။ :D

စင္ကာပူကုိ လာမယ္ဆုိေတာ့ အားလုံးက တားတယ္ ေဟ့ေကာင္ မလာနဲ႔ ဒီမွာ အေျခအေန မေကာင္းဘူး မလာနဲ႔တဲ့။ အင္း . . . ငါလာတာ ဒီလုိပါပဲ စပ္စုမလုိ႔ပါလုိ႔ေျပာမွ ဒါဆုိလာခဲ့တဲ့။ ေမးေသးတယ္ ဘယ္ေလာက္ေနမတုန္းတဲ့ ေျပာရတာေပါ့ သူတုိ႔ ဗီဇာေပးသေလာက္ေပါ့ကြာလုိ႔။ အားေပးၾကပါတယ္။ ပုိက္ဆံသာ မ်ားမ်ားထည့္ခဲ့ မင္းနဲ႔ဆုိ မလြယ္ဘူးတဲ့။ ရန္ကုန္ကေကာင္ေတြကလဲ စလုံးသြားခါနီးျပီဆုိတာ အေၾကာင္းျပျပီး ၂ လေလာက္ ဘီယာငတ္ေနမွာစုိးတယ္လုိ႔ ေျပာေျပာျပီး ေန႔တုိင္းေသာက္။ ေအာ္ . . . အဲဒီ့လုိခ်စ္ၾကတာ။ ေန႔တုိင္းေသာက္ဖုိ႔ေခၚေတာ့ ေမာင္ဇီးရုိးတုိ႔ ျငင္းတယ္ထင္လား ဟား ဟား ဟား ေနာက္ရက္လာမေခၚမွာစုိးလုိ႔ေတာင္ စရံသတ္ထားရေသး။ ေလယဥ္ကြင္းကုိ အိမ္ကလူေတြ လုိက္ပုိ႔တယ္ အင္း ကာစတန္က သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကလဲ စိတ္မခ်ဘူးဆုိျပီး လုိက္ပုိ႔ေသးတယ္။ အိမ္ကလူေတြက သားေလး ဟုိမွာ ေနေရးထုိင္ေရး အဆင္ေျပေအာင္ၾကည့္ေနေနာ္။ သားေလး ရန္ကုန္မွာလုိ ေဆးလိပ္တုိကုိ ေတာက္ျပီး လႊင့္မပစ္နဲ႔ေနာ္။ သားေလး အရက္ေတြ ေစ်းၾကီးတယ္ သိပ္မေသာက္နဲ႔ေနာ္တဲ့ အေမက တဖြဖြမွာတယ္။ ဟုတ္ကဲ့ အေမ ကၽြန္ေတာ္ ခနပဲသြားတာပါ ျပန္လာမွာေပါ့ ကၽြန္ေတာ္ေနတတ္ပါတယ္ ဘာညာသာရကာ ေနၾကာကြာစိ ႐ႊီးလုိက္တာေပါ့။ သူတုိ႔ကုိ ျပန္ေတာ့လုိ႔ေျပာျပီး ကာစတန္ကသူငယ္ခ်င္းနဲ႔ check in တူတူလုပ္ အေပၚကုိတက္ ေရာက္တာနဲ႔ ဟုိေကာင္က ေလယဥ္ခ်ိန္လုိေသးတယ္ကြ ဟုိေရာက္ရင္ မေသာက္ရပဲေနမွာ လာ ဘီယာေလးေသာက္ၾကစုိ႔တဲ့။ အင္းေပါ့။ ဘာတတ္ႏုိင္မွာလဲ သူကလုိလုိလားလားေျပာေနမွ အားနာစရာ ျငင္းလုိ႔ဘယ္ေကာင္းမလဲ။ ဒါနဲ႔ ဘီယာေလး တျမျမလုပ္ ျပီးေတာ့မွ ေလယဥ္ခ်ိန္နီးမွ ေနာက္ဆုံးနားက ကပ္တက္။ အေပၚေရာက္ေတာ့ စဥ္းစားေနတယ္ ေလယဥ္ကြင္းေရာက္ရင္ ဘယ္ဆုိင္မွာ ဘာအရက္စဝယ္ရမလဲဆုိတာ :D။ အေမသိရင္ေတာ့ သတ္မလားမသိဘူး။ ေလယဥ္စပယ္ယာမေလးေတြကလဲ အခ်ိန္တန္ေတာ့ သိတတ္ရွာတယ္ ဘာေသာက္မလဲတဲ့ ေအာ္ Beer Please ေပါ့။ အဆက္ျပတ္မွာစုိးတယ္ေလ။ Silk Air ကေလယဥ္စပယ္ယာမေလးေတြ ေတာ္ေတာ္သေဘာေကာင္းတဲ့ ကုန္သြားေတာ့ ထပ္ယူမလား ေမးတယ္ ေတာက္ . . . ဆုိင္က ေကာင္ေတြနဲ႔ ကြာပါ့။ yes please ေပါ့။ ေအာ္ ေကာင္းေလစြတကား။ စင္ကာပူ ခရီးကား ဤသုိ႔စေလသတည္း။

ေရာက္ပါျပီဗ်ာ Changi Airport။ ကုိယ္ကထင္ထားတာ ဗမာျပည္ေလယဥ္ကြင္းသာသာေပါ့။ အားပါး နည္းတာၾကီးမွ မဟုတ္တာ ေတာက္ . . . လြန္လြန္းတယ္ တုိင္းျပည္နဲ႔ ေလဆိပ္ လုိက္ေတာင္မလုိက္ဘူး။ မ်ားလုိက္တဲ့ေလယဥ္ေတြဗ်ာ ကီလီေစ်းေရွ႕က ဆုိက္ကားဂိတ္က်ေနတာပဲ။ ႐ႈပ္ရွက္ကုိခက္ေရာ။ ေရာက္ျပီေပါ့ စင္ကာပူ။ Terminal 2 တဲ့ ေလွ်ာက္လုိက္ရတာ အေဝးၾကီး။ ေတာ္ေသးတာေပါ့ မတ္တတ္ရပ္ျပီး စ်ာန္နဲ႔ၾကြလုိ႔ရတာေလးေတြရွိလုိ႔။ ခပ္တည္တည္ေပါ့ ဘာရမလဲ သိတယ္မလား။ လူ႐ုိေသရွင္ရုိေသရွိေအာင္ ဟိတ္နဲ႔ ဟန္နဲ႔ ေနရေသး။ အေဖကမွာလုိက္တယ္ေလ ဟုိမွာ ဗမာပတ္စ္ပုိ႔ျမင္ရင္ ႏွိမ္တတ္တယ္တဲ့။ ဒါမ်ဳိးေတာ့ ဘယ္ရမလဲ ပတ္စ္ပုိ႔ၾကီးဖြက္ထားတာေပါ့။ မၾကာပါဘူးဗ်ာ မၾကာပါဘူး။ Immigration ကုိေက်ာ္ျပီး Duty Free Shop ေတြကုိ လွမ္းျမင္ေတာ့တာပါပဲ ေကာင္းေလစြ တကား။ အူယားဖားယား ပတ္စ္ပုိ႔ကုိ ၾကဳိထုတ္လုိက္မိတယ္။ လူကရွင္းေနတယ္ Immigration က ကုလားမက လွမ္းၾကည့္ျပီး လက္ယက္ေခၚတယ္ (ထင္ပါတယ္ ဗမာပတ္စ္ပုိ႔ ရဲရဲေတာက္ၾကီး ထင္းေနတာကုိး)။ ေခၚေတာ့လဲ သြားရတာေပါ့ သူ႔ႏုိင္ငံကုိး။ ကုလားမ ရုပ္ကုိက အေက်ာတင္းတင္းနဲ႔ ပတ္စ္ပို႔ကုိ ဖင္ျပန္ေခါင္းျပန္ၾကည့္ေနတယ္။ ေမ့သြားတယ္ evisa မေပးမိဘူး။ visa လုိ႔ေမးမွ သတိရျပီး ထုတ္ေပးလုိက္ရတယ္။ အဲဒီ့ visa ေပါ့ ဗမာျပည္ေလယဥ္ကြင္းမွာလဲ ကြိဳင္ျပီးျပီ။ E-visa ေလးကုိ အိတ္ထဲမွာ copy 3 စုံထည့္ထားလုိက္တယ္။ Silk Air counter ေကာင္မေလးက အကုိတဲ့ ေပးခဲ့လုိ႔ရမလားတဲ့။ ေအာ္ . . . ရတာေပါ့ ညီမေလးရယ္ဆုိျပီး ေပးခဲ့လုိက္တယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ evidence လုိခ်င္ရွာမွာေပါ့။ :D အေပၚထပ္ေရာက္ေတာ့ ဗမာ immigration ကေကာင္ေပါ့။ သူ႔ေရွ႕ရပ္ျပီး သူေတာင္းတာေတြျပတာေပါ့။ လုိက္ပုိ႔တဲ့ ကာစတန္သူငယ္ခ်င္းကလဲ အသိေတြ႔လုိ႕ ေရွ႕က ေက်ာ္ျပီးထြက္သြားတယ္။ ဒါနဲ႔ Immigration က လဒက Visa ေပးခဲ့ပါတဲ့။ ေအာ္ . . . ထပ္ေတာင္းျပန္ေပါ့။ စလုံးေရာက္ရင္လဲ ေပးရဦးမွာေပါ့ ဆုိျပီး ပါးစပ္က အသံထြက္ျပီး ဟုိမွာ တစ္ေစာင္ ဒီမွာတစ္ေစာင္ ပါလာတာက သုံးေစာင္ဆုိေတာ့ ဆုိျပီး ကုိယ့္ဘာသာ ေရ႐ြတ္မိတာ ေသခ်င္းဆုိးက ဘာေျပာတယ္မွတ္လဲ အပုိမပါရင္လဲ သြားမေနနဲ႔တဲ့ လူၾကည့္ေတာ့ သုံးရစ္နဲ႔ ငယ္ဦးမယ္ထင္တယ္။ သိတယ္မဟုတ္လား ေဒါသကေထာင္းကနဲ ထြက္သြားျပီးေတာ့ ေဟ့ေကာင္ မင္းငါ့ကုိ ဘာေျပာတာလဲ ဆုိျပီး အသံက နည္းနည္းက်ယ္သြားတယ္။ ေဘးက အရာရွိေတြပါ ဒီေကာင့္ကုိလွည့္ၾကည့္တယ္။ ေဟာက္လုိက္ေတာ့ လဒေလးက ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူးတဲ့။ မင္းေျပာပါတယ္ ဘာလဲျပန္ေျပာဆုိေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး အကုိတဲ့။ သူငယ္ခ်င္းလဲ အနားေရာက္လာတဲ့ ေဟ့ေကာင္ဘာျဖစ္တာလဲတဲ့။ စကားဆက္ေျပာခ်င္စိတ္မရွိတာနဲ႔ ထားလုိက္ေတာ့ ဘာမွမဟုတ္ဘူး ျပီးျပီလုိ႔ ေျပာျပီး ကၽြန္ေတာ့္စာရြက္စာတမ္းေတြ ဟုိေကာင့္ဆီက ဆြဲယူလာခဲ့လုိက္တယ္။ ဘီယာေသာက္ရင္းနဲ႔ ဟုိေကာင့္ကုိေျပာျပေတာ့ အဲဒီ့လုိပဲတဲ့ ရမလားလုိ႔ ျဖဲၾကည့္တာေနမွာေပါ့တဲ့။ ႐ုိတ္သတ္ပစ္ခ်င္စိတ္ေတာင္ေပါက္တယ္။ ကဲ ခုနက စကားျပန္ဆက္လုိက္ဦးမယ္။ စလုံး Immigration က ကုလားမက visa ဆုိမွ ကုိယ့္မွာက်န္ေသးတဲ့ visa ေလးကုိ ထုတ္ေပးလုိက္တယ္။ visa ကုိၾကည့္တယ္ ျပီးေတာ့ ေမးတယ္ ဘာလာလုပ္တာလဲတဲ့။ လာတယ္တာပါေပါ့ အဲဒီ့အထိ ေမာင္ဇီးရုိးတုိ႔ သေဘာေကာင္းေသးတယ္။ ေလယဥ္လက္မွတ္ကုိၾကည့္တယ္ ျပီးေတာ့ ေမးတယ္ ဘယ္သူနဲ႔ေနမွာလဲတဲ့။ အမ်ဳိးေတြနဲ႔ေနမွာလုိ႔ ေျပာလုိက္တယ္။ ေလယဥ္လက္မွတ္ျပန္ၾကည့္တယ္။ ျပီးေတာ့ ေလယဥ္လက္မွတ္မွာ အျပန္ရက္ကုိ ဘာလုိ႔ book လုပ္မလာတာလဲတဲ့။ ဒါေတာ့ တဆိတ္လြန္ျပီ။ နည္းနည္းေတာ့ ေမာင္ဇီးရုိးတင္းသြားတယ္။ ေသာက္ထားတဲ့ အရွိန္ေလးကလဲရေနျပီ။ စျပီး ေျပာလုိက္ပါတယ္။ မင္းတုီ႔ ႏုိင္ငံကုိလာတယ္ ငါ့ကုိ မင္းတုိ႔ stay ဘယ္ေလာက္ေပးမလဲ ငါလဲမသိဘူး အဲဒီ့ေတာ့ ေလယဥ္လက္မွတ္ကုန္ Book လုပ္မလာဘူးေပါ့။ မင္းငါ့ကုိ တစ္ပတ္ေပးမွာလား ၂ ရက္ေပးမွာလား တစ္လေပးမွာလား ငါမွမသိတာ မလုပ္ခဲ့ဘူးေပါ့လို႔။ ေအး . . . ေလယဥ္လက္မွတ္ Book လုပ္တာလဲ လြယ္ပါတယ္။ မင္းငါ့ကုိ အခုေပးတဲ့ visa ကုိၾကည့္ျပီး လုပ္လုိက္ရုံပဲလုိ႔ ေျပာေတာ့မွ။ ကုလားမ ဘာမွ ဆက္မေမးေတာ့ဘူး ဒုံးကနဲ ထုတယ္ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ တစ္လ။ ေကာင္းေလစြတကား။ ဒါနဲ႔ ပစၥည္းထည့္တဲ့ တြန္းလွည္းေလးတစ္ခုယူျပီး ပစၥည္းေရြးဖုိ႔လုပ္လုိက္တယ္။ လူကသာ ပစၥည္းေရြးမယ့္ေနရာ ေရာက္ေနတာ မ်က္လုံးက Duty Free Shop က ပုလင္းေတြဆီမွာ။ ပစၥည္းေတြကလဲ ၾကာလုိက္တာ။ ခနေနေတာ့ ရတယ္။ ဒါနဲ႔ လာၾကဳိတဲ့လူေတြကုိၾကည့္ေတာ့လဲ တစ္ေယာက္မွ မေတြ႔ဘူး။ ေနပါေစေပါ့။ အရက္အရင္ဝယ္မယ္ဆုိျပီး Duty Free Shop ထဲဝင္သြားတယ္။ ဟုိေရာက္ေတာ့ ေမးလုိက္တယ္ Gentleman Jack လုိ႔။ ဖတ္တီးမက လုိက္ရွာျပီး ယူေပးတယ္ ျပီးေတာ့ေျပာတယ္ မင္းကံေကာင္းတယ္တဲ့ Jack Daniel က Promotion လုပ္ေနတာတဲ့ ကံစမ္းမဲႏႈိက္ဆုိလုိ႔ ႏိႈက္လုိက္တာ ဦးထုပ္ေပါက္တယ္။ ျပီးေတာ့ ပုိက္ဆံရွင္းဖုိ႔ Passport ထုတ္ေတာ့ ဗမာလားတဲ့ ေအးဟုတ္တယ္လုိ႔ေျပာလုိက္တယ္ သူကေတာ့ ဘာမွ မေျပာရွာပါဘူး။ ဒါနဲ႔ အျပင္ကုိထြက္လာခဲ့လုိက္တယ္။ လာၾကဳိတဲ့သူေတြလဲ မေတြ႔ဘူး ခပ္တည္တည္ပဲ လမ္းဆက္ေလွ်ာက္ေနလုိက္တယ္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ လာၾကဳိတဲ့ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ေတြ႔တယ္။ ဂိမ္းေတာင္ေဆာ့ေနလုိက္ေသးတယ္ ေလယဥ္မဆုိက္ေသးဘူးမွတ္လုိ႔တဲ့။ လာသြားမယ္ဆုိျပီး ထြက္လာၾကတယ္။

ပုလင္းလဲပါတယ္ ေရာက္တာက ၁၀ နာရီေက်ာ္ အမွန္ေတာ့ အခ်ိန္ေကာင္း ဒါေပမယ့္ သူတုိ႔လဲ ပင္ပန္းေနေတာ့ အင္း ဘီယာေလာက္နဲ႔ ေက်နပ္လုိက္ပါတယ္။ ကုိယ္လဲ အမွန္ေတာ့ နည္းနည္းျပဳိင္းေနျပီ ေန႔မီးညမီးဆက္ထားလုိ႔။ ေနာက္ေန႔ေပါ့။ ကဲ ေနာက္ေန႔လင္းတာနဲ႔ စင္ကာပူ ေလွ်ာက္သြားတာေပါ့။ လုိက္ပုိ႔မယ့္သူရွိတုန္း MRT စီးတာေလးၾကည့္ Bus Directory ေလးကုိင္ျပီးသြားတာေပါ့။ အဲဒီ့ေန႔က သြားလုိက္တာ တေနကုန္ပဲ စင္ကာပူလဲ East နဲ႔ West ေတာ္ေတာ္ေရာက္လုိက္တယ္။ ဘာမွလဲ မဟုတ္ဘူး Shopping Mall ေတြ ေပါတာပဲရွိတယ္။ ေနာက္ေန႔ေတြေတာ့ တစ္ေယာက္ထဲ လစ္တာေပါ့။ ဟုိသြား ဒီသြား။ သူမ်ားေတြက အလုပ္နဲ႔ေလ ကုိယ္က ၁၀၉ ၁၁၀ အားယားေနတာ သြားသည္ေပါ့။ ညေနက်ေတာ့ City Hall နားခ်ိန္း River Side တဲ့ ေအးေပါ့ သြားေပါ့။ ဘာ River လဲ ပုဇြန္ေတာင္ေခ်ာင္းကမွ သူ႔ထက္ၾကီးေသးတယ္။ ပုပ္ေစာ္လဲ နံေသးတယ္။ ေအာ္ . . . အဲဒီ့မွာ ေသာက္ေတာ္မူၾကတယ္။ ဟုိေကာင္ေတြကုိေမးၾကည့္တယ္ ဟုိဘက္က ဆုိင္ေတြထုိင္ရေအာင္လုိ႔ဆုိေတာ့ ေသခ်င္လုိ႔လားတဲ့ ေစ်းၾကီးတယ္တဲ့ အမ္ . . . သိဘူးေလေနာ့္ ကုိယ္က ေတာသားပဲဟာ ဘယ္သိမွာတုန္း ေတးထားလုိက္တယ္ မင္းတုိ႔ မထုိင္ခ်င္ေနေပါ့ ငါ့ဘာသာ ေနာက္ရက္မွလာထုိင္ၾကည့္မယ္လုိ႔။ ဒီလုိနဲ႔ စင္ကာပူမွာ တစ္ပတ္ၾကာရင္ပဲ Santosa ကလြဲရင္ အေရွ႕အေနာက္ေတာင္ေျမာက္ ကုန္ပါေလေရာလား။ သူငယ္ခ်င္းေတြက ေျပာတယ္ အားေနေလွ်ာက္သြားေနတာပဲတဲ့ ဟ မသြားလုိ႔ ဘာထုိင္လုပ္ေနရမွာလဲလုိ႔။ အားေနတာသြားမွာပဲဆုိျပီး သြားျခင္းကုိ မရပ္ခဲ့ပါ။ အားသမွ်လူနဲ႔ ခ်ိန္းျပီး ဒုိးတယ္ ဘေလာ့ဂ္ဂါထဲကေတာ့ မေဗဒါနဲ႔ေတြ႔တယ္ vivo city မွာ သူမုန္႔ေကၽြးလုိ႔ စားလုိက္ေသး ဟီး ဟီး။ ေက်းဇူးပါ ညီမေလးမေဗဒါ။ သူေခၚလုိ႔ vivo city ကုိေရာက္ျပီး သိပ္မၾကာဘူး ရန္ကုန္က သူငယ္ခ်င္းေတြ ထပ္လုိက္လာၾကတာနဲ႔ ထပ္သြားၾကေသး။ ကုိယ္က ေရာက္ေနတာ ၂ ပတ္ဆုိေတာ့ ဒင္းတုိ႔ကုိ ဆရာျပန္လုပ္တာေပါ့။ ဘယ္ရမလဲ။ ၾကာသာပေတးေန႔ တစ္ရက္ မွတ္မွတ္ရရ ခ်န္ပီယံလိဂ္ျပီးေတာ့ ေနာက္ေန႔။ ခ်န္ပီယံလိဂ္ကုိ သူငယ္ခ်င္းေတြစုျပီး ၾကည့္ၾကတာ အေရးထဲ ကုိယ့္အသင္းကရႈံးေတာ့ လူေတြက ဘူကုန္ေရာ။ အိပ္ေပါ့။ ေန႔လည္ႏုိးေတာ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က လာကြာတဲ့ Santosa ငါပုိ႔ေပးမယ္တဲ့ သူ႕ကားရွိတုန္းကုိယ္လဲ ကပ္လုိက္ရတာေပါ့။ ေကာင္းေလစြတကား။ ေခ်ာင္းသာရဲ႕ ၁၀ ပုံ ပုံရင္ ၁ ပုံေလာက္ရွိတဲ့ေနရာေလးကုိ လုပ္ထားလုိက္တာ လန္ထြက္ေနတယ္။ ဒါနဲ႔ ေလွ်ာက္ၾကည့္ေပါ့။ သူငယ္ခ်င္းကေျပာတယ္ ညက်ရင္ Song of the Sea ၾကည့္ရေအာင္တဲ့ ဘာလဲလုိ႔ေမးေတာ့ လဒက မေျဖဘူး ၾကည့္ေပါ့တဲ့။ အင္းေပါ့ ဘယ္တတ္ႏုိင္မလဲ ၾကည့္တာေပါ့။ Santosa မွာ တေနကုန္ ဟုိေဆာ့လုိက္ ဒီတက္လုိက္ လုပ္ေနလုိက္တယ္ ညေနေစာင္းေတာ့ အစာေျပေလးဝါးလုိက္တယ္။ ျပီးေတာ့ Song of the sea ၾကည့္တယ္။ မွန္ပါတယ္ဗ်ာ ဒါေတာ့ ခ်ီးက်ဴးတယ္ လန္ထြက္ေနတာပဲ ေအာ္ Technology တုိးတက္ေနေတာ့လဲ ေကာင္းေလစြတကား။ ဒါေတာ့ တန္တယ္။ Laser နဲ႔ ေရနဲ႔ လူနဲ႔ ေပါင္းျပီးကတာ ဒါေတာ့ ခ်ီးက်ဴးတယ္။ သူငယ္ခ်င္းကုိ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းေျပာ ျပန္ေတာ့ vivo city မွာ ညစာေပါ့။ ကုိယ္ေကၽြးမယ္ေပါ့ တေနကုန္သူဒကာခံထားတာကုိး အားနာလွျပီ။ ဟုိေရာက္ေတာ့ ေနာက္တစ္ေကာင္ေရာက္လာျပီး ငါေကၽြးမွာတဲ့ ေအာ္ ျငင္းရခက္ပါဘိ ဟိ :D စားေသာက္သိတဲ့အတုိင္းပဲ ေလကန္ေပါ့။ ေနာက္ေန႔ည Night Club တဲ့။ သြားေပါ့။ တကယ္သြားျဖစ္တယ္။ ေသာက္လုိက္ၾကတာ ဝက္ဝက္ကြဲ ေနာက္ေန႔ ရုံးပိတ္ျပီကုိး အိမ္ေတာင္ ဘယ္လုိျပန္ေရာက္လာမွန္း အခုထိ မမွတ္မိ :D ေစ်းေတြက ၾကီးလုိ႔လားမသိဘူး ေသာက္ရင္ ပုိမူးသလုိပဲ တန္ေအာင္လုိ႔ စိတ္က အတင္းမူးပစ္တာထင္တာပဲ ဟီး ဟီး ဟီး။

အင္း လည္တာပတ္တာခ်ည္းပဲ ေျပာျပျဖစ္ေနတယ္။ ေသာက္လုိက္စားလုိက္ ဂရိတ္ဖုိက္လုပ္ေနတာခ်ည္းပဲ မဟုတ္ပါဘူး။ ေမာင္ဇီးရုိးတုိ႔ University ေတြကုိ ပတ္ျပီးၾကည့္ပါေသးတယ္ Enquiry လုပ္ပါေသးတယ္။ ဟုိေက်ာင္းဝင္ၾကည့္ ဒီေက်ာင္းဝင္ေမး အစုိးရေက်ာင္းေတြကေတာ့ Application Dead Line ျဖစ္ကုန္ေတာ့ ေနပါေစေတာ့ေပါ့။ သိခ်င္တာေလးေတြကုိ နည္းနည္းေမးျပီး ျပန္လာလုိက္တယ္။ အဲ Kaplan University ေရာက္ေတာ့ Media and Communication Management ေတြ႔လုိ႔ ဝင္ေမးတယ္။ ေျဖရွာပါတယ္ တရုတ္မ တရုတ္သံဝဲဝဲနဲ႔။ နားေထာင္ျပီး ျပန္ေမး ေနာက္တစ္ခု Business Management အေၾကာင္းေမးေတာ့ သူမသိဘူးတဲ့ ေနာက္ Consultant တစ္ေယာက္ကုိ ေခၚေပးမယ္တဲ့။ နည္းနည္းေတာင္ ေၾကာင္သြားတယ္။ သူက ရွင္းျပတယ္ သူတုိ႔က တစ္ေယာက္ကုိ ေမဂ်ာတစ္ခုဆီပဲ တာဝန္ယူျပီးရွင္းျပတာတဲ့။ ေတာ္ျပီလုိ႔ ေနာက္တစ္ေယာက္ေတာ့ မေစာင့္ေတာ့ဘူး ျပန္မယ္ဆုိျပီး ျပန္လုိက္တယ္။ ေတာက္ ဗမာျပည္မွာဆုိ ဒင္းလုိဟာမ်ဳိး ထမင္းေတာင္ နပ္မွန္မွာမဟုတ္ဘူး အလုပ္ျပဳတ္တာၾကာျပီ။ ဘယ့္ႏွယ့္ဗ်ာ ကုိယ္အလုပ္လုပ္တဲ့ေနရမွာ ရွိတဲ့ Diploma နဲ႔ Degree စာရင္းက နည္းနည္းေလး အကုန္ေတာ့ သိသင့္တာကုိး။ မွတ္ခ်က္ခ်လုိက္တယ္ ငတုံးမလုိ႔။ ဟုတ္တယ္ စလုံးေတြက ငတုံးေတြမ်ားတယ္။ က်န္တဲ့ေနရာေတြမွာလဲ ေတြ႔ခဲ့ရတယ္။ ျပီးေတာ့ ဆုိးလုိက္တဲ့ အဂၤလိပ္စကားေျပာ Broken ဆုိတာ က်ဳိးခ်က္က်ဳိးခ်က္။ ဒါေတာင္သူတုိ႔က သူ႔တုိ႔ အဂၤလိပ္စာကမွ အမွန္တဲ့ ေသာက္ရွက္မရွိေျပာေသးတယ္။ အဲဒီ့လုိေျပာတဲ့ဟာနဲ႔ မေတြ႔ေသးလုိ႔ ေတြ႔လုိ႔ကေတာ့ကြာ ေသျပီသာမွတ္။ ေနာက္တစ္ရက္ အမွတ္မရွိဘူး အဲဒီ့ Kaplan ကုိထပ္ေရာက္တယ္ သိခ်င္တာက ရွိေနေသးတာကုိး။ ဒါနဲ႔ ဒီတစ္ခါေတာ့ သိသြားျပီ သြားေျပာလုိက္တယ္ ငါ အေဝးၾကီးကလာရတာ သိခ်င္တာကမ်ားတယ္ အဲဒီ့ေတာ့ ငါ့ကုိ ေသေသခ်ာခ်ာ ငါေမးသမွ် ေျဖႏုိင္မယ့္သူေတြ႔ခ်င္တယ္။ ျပီးေတာ့ ဘာသာရပ္တုိင္းကုိ ရွင္းျပႏုိင္တဲ့သူေတြ႔ခ်င္တယ္ဆုိေတာ့ သူတုိ႔နည္းနည္းေတြသြားတယ္ ခနေတာ့ေစာင့္ပါတဲ့ တစ္ေယာက္ရွိတယ္ အခုမအားေသးလုိ႔ ၁၀ မိနစ္ေလာက္ေစာင့္ႏုိင္မလားတဲ့ ရတာေပါ့ ေစာင့္မယ္လုိ႔ ေျပာျပီး Broucher ေတြ ထုိင္ဖတ္ေနလုိက္တယ္။ သိပ္မၾကာဘူး တရုတ္မတစ္ေယာက္ေရာက္လာတယ္ သူ႔ၾကည့္ရတာ တေန႔ကတစ္ေယာက္ထက္ေတာ့ ရာထူးၾကီးပုံပဲ။ ဘယ္ကလာတာလဲတဲ့ ဗမာျပည္ကလုိ႔ ေျပာလုိက္တယ္။ သူ႔ကုိေက်ာင္းအေၾကာင္း ေမးၾကည့္ေတာ့ သူစရွင္းျပတယ္။ နားေထာင္ေနလုိက္တယ္။ IELTS Score လုိတယ္တဲ့။ ဟုတ္လားေပါ့။ လုိတာေျပာဆုိျပီး နားေထာင္ေနလုိက္တယ္။ သူေမးတယ္ ပညာအရည္အခ်င္း ဘယ္ေလာက္ရွိတုန္းတဲ့ ရင္ေကာ့ျပီးေျဖလုိက္တာေပါ့ အေဝးသင္ကေန ECO ဘြဲ႕ၾကီးရထားတာလုိ႔။ သူ႔ၾကည့္ရတာ ဗမာဆုိတာနဲ႔ အထင္ေသးပုံပဲ English Skill အတြက္ေပါ့ေလ ဘာညာေျပာလာတယ္။ ေသာက္ညင္က နည္းနည္း ကပ္ေနတာနဲ႔။ ကဲ ငါ့အလွည့္ဆုိျပီး ေတာက္ေလွ်ာက္ေျပာေတာ့တာေပါ့။ မင္းတုိ႔ ေက်ာင္းကုိ ဒါနဲ႔ဆုိ ေရာက္တာ ၂ ခါရွိျပီကေန အစခ်ီလုိက္တာ ဘာသာရပ္ေတြ အေတာ္စုံသြားတယ္ သူတုိ႔ Alias လုပ္ထားတဲ့ တကၠသုိလ္ေတြ အေၾကာင္းပါ ထပ္ျပီး Discuss လုပ္လုိက္တယ္။ ဖတ္ထားတယ္ေလ အဲဒီ့ တကၠသုိလ္ေတြအေၾကာင္းက Online ေပၚမွာ။ အဲဒါေၾကာင့္ ဒင္းကုိ သိခ်င္တာ ပတ္ေမးတာေပါ့။ ဟုိဘက္ကလွည့္ေမးလုိက္ ဒီဘက္ကလွည့္ေမးလုိက္လုပ္တာ သူလဲ ၾကာေတာ့ ေခၽြးပါျပန္လာပုံရတယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေျပာရွာတယ္ မင္းတက္မယ္ဆုိရင္ အဆင္ေျပပါတယ္တဲ့။ Transcripts ေလးေတြေပးပါတဲ့။ IELTS မရွိေသးဘူးလုိ႔ေျပာေတာ့ မင္းအတြက္ဆုိရင္ မလုိပါဘူးတဲ့။ ေအးျပီးေရာဆုိျပီး အမွတ္စာရင္းေတြေပးလုိက္တယ္ သူသြားကူးျပီး ျပန္ယူလာေပးတယ္ ဒီတခါေတာ့ ရုိရုိေသေသပဲ။ ဘယ္ရမလဲ ငါကြ ဗမာ ဟြန္း။ ခပ္တည္တည္ပဲ ျပန္လာလုိက္တယ္။ အမွန္ကေတာ့ ေက်ာင္းစရိတ္က မ်ားေနလုိ႔ ဟိ။ စလုံးေရာက္ေတာ့ ဘာထူးျခားလဲ ဟုတ္လား။ အင္းေျပာရရင္ေတာ့ သက္ၾကီးရြယ္အုိေတြကုိ သနားတယ္ လမ္းေပၚမွာ ပစ္ထားၾကတယ္။ Food Court ေတြမွာ တုန္တုန္ခ်ိခ်ိနဲ႔ အမႈိက္သိမ္းၾကရတယ္။ သားသမီးေတြ လိမၼာပုံသိတတ္ပုံရတယ္။ မအားဘူးဆုိတာ မွန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဗမာျပည္မွာလုိ မဟုတ္ဘူး။ ဒီေကာင္ေတြရုိင္းလြန္းတယ္။ စလုံးကေကာင္ေတြက ပညာတတ္နည္းတယ္ Poly Diploma ေလာက္နဲ႔ ျပီးၾကတာမ်ားတယ္။ အင္း ပညာတတ္ေတြနဲ႔လဲ ေတြ႔ပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္ကြာတယ္ ဟုိေကာင္ေတြက ေတာ္ေတာ္ျပည့္တယ္။ အင္းေလ ေက်ာင္းေတာင္ အဂၤလန္ကျပီးလာတာကုိး။ စလုံးေတြ အဂၤလိပ္စာ မေကာင္းတာကုိ သူတုိ႔ဝန္ခံတယ္။ ႏွိပ္လုိ႔ရတုန္းေလး ႏွိပ္ရတာ။ အလုပ္ကိစၥလဲ ၾကည့္ပါတယ္ အလကားမေနပါဘူး။ အားရင္ လုပ္ပါတယ္။ မလည္ျဖစ္တဲ့ အခ်ိန္ေပါ့ ဟီး ဟီး။ ကဲ ေတာ္ေတာ္ေတာင္ရွည္သြားျပီ ေနာက္မွ ထပ္ေရးေတာ့မယ္။ ဒီည နည္းနည္းမူးေနလုိ႔ ဟီး ဟီး ေနာက္ေန႔ေနာ္ :D

Read More...

Saturday, April 11, 2009

ေဘာက်ိ


တေလာကေပါ့ လူက စိတ္ဓါတ္ေတြကက် ဘာမွ လုပ္ခ်င္ကုိင္ခ်င္စိတ္မ႐ွိ ျဖစ္ေနတာ။ လုပ္ငန္းကလဲရပ္ အလုပ္လက္မဲ့ပုံစံနဲ႔ မနက္လင္းရင္ ဘာလုပ္ရမလဲ စဥ္းစားေနရတာ ပ်င္းလာတယ္။ ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္လဲ ေတာ္ေတာ္ ေသာက္သုံးမက်တဲ့ ေကာင္ဆုိျပီး စိတ္ညစ္လာျပန္ေရာ။ ေသရင္ ေအးမယ္ ဆုိျပီး ေတြးမိတာလဲ အၾကိမ္ၾကိမ္။ ခံႏုိင္ရည္က မဲ့လာတယ္။ ငါဘာအတြက္ အသက္႐ွင္ေနတာလဲ စဥ္းစားလုိ႔ကုိ မရဘူး ျဖစ္ေနျပန္တယ္။ ခက္တယ္ဗ်ာ ခက္တယ္။ သုိ႔ေပမယ့္ သုိ႔ေပမယ့္ေပါ့ေလ . . . . .

တေန႔က အေဖနဲ႔ အပ်င္းေျပ လုိက္သြားလုိက္တယ္။ သူကလဲ ပြဲစားတန္းဘက္ သြားရေအာင္တဲ့ သြားေလဆုိျပီး ေပါ့ေပါ့ပါးပါးပဲ လုိက္သြားတယ္ ဟုိေရာက္ေတာ့ အေဖက သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ စကားေျပာေနတယ္ ကားကိစၥ ဘာညာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္လဲ ပ်င္းတာနဲ႔ အပင္အရိပ္ေအာက္မွာ ထုိင္ေနလုိက္တယ္။ ထုိင္ေနတုန္း႐ွိေသးတယ္ ေဘးနားကေန ကေလးတစ္ေယာက္က လာေခၚတယ္ ႐ုတ္တရက္ နားမလည္ဘူး သူေခၚလုိက္တဲ့ အသံကုိ ဘာတဲ့ “ေဘာက်ိ” တဲ့ ကၽြန္ေတာ္လဲ ျပန္ေမးလုိက္တယ္ ဘာလဲဆုိေတာ့ ေဘးက အေဖ့သူငယ္ခ်င္းက ႐ွင္းျပတယ္ “ေဘာစိ (Boss)” လုိ႔ေခၚတာတဲ့။ ေၾသာ္ဒါနဲ႔ ျပဳံးမိတယ္။ ဘာတုန္းဆုိေတာ့ “အေနာ္ကားေဆးေပးမယ္ေနာ္တဲ့” လူက ေလးႏွစ္သာသာေလာက္႐ွိဦးမယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ မေျပာပဲ ၾကည့္ေနလုိက္တယ္။ အေဖ့သူငယ္ခ်င္း ေမးတယ္ “မင္းကားေဆးမွာက ဟုတ္ပါျပီ ျပီးရင္ မုန္႔ဖုိးေတာင္းမွာလားတဲ့” ဟုိကေလးက “ဟီး ဟီး အေနာ္က ခင္လုိ႔ ေဆးေပးမွာပါတဲ့” ဒါနဲ႔ ဟုိက ဆက္ေျပာတယ္ “မင္းထမင္းစားျပီးျပီလားဆုိေတာ့” ကုိယ့္ဆရာက ဗုိက္ကေလးပြတ္ျပီး မစားရေသးဘူးတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ နာရီၾကည့္လုိက္ေတာ့ ညေန ၃ နာရီေလာက္ ရွိေတာ့မယ္ ဒီအခ်ိန္ထိ ဒီကေလး ထမင္းမစားရေသးဘူးဆုိေတာ့ ရင္ထဲ ခ်ိသြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ လက္ဘက္ရည္ဆုိင္က စားပြဲထုိးေလးကုိ လွမ္းေခၚျပီး မုန္႔တစ္ပြဲမွာလုိက္တယ္။ လာပုိ႔သြားတယ္ ဟုိကေလးကေတာ့ ကားဘီးေတြကုိ ေရေဆးေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ၾကည့္ေနရင္းက သူ႔ကုိလွမ္းေခၚလုိက္တယ္။
“ေဘာက်ိ ဘာခုိင္းမလုိ႔လဲ”
“မခုိင္းပါဘူးကြာ မင္းကုိ မုန္႔စားခုိင္းမလုိ႔”
“ဒါေတြ စားရမွာလား”
“ေအး စားလုိက္ မင္းဖုိ႔ မွာထားတာ” ခ်ာတိတ္က ခ်က္ျခင္းမစားေသးဘူး အေဖ့ သူငယ္ခ်င္းကို လွမ္းၾကည့္တယ္။ ဟုိက စားေလကြာဆုိေတာ့ စားတယ္။ စားလုိက္တာ အကုန္ပဲ ဆာေနမွာေပါ့ေလ။ စားျပီးေတာ့
“အား . . . ဗုိက္ဝသြားတာပဲ” ကၽြန္ေတာ္ျပဳံးမိတယ္။ ျပီးေတာ့ ကားဘီးေတြ သြားေဆးေနတယ္။ ကားေလးဘီးလုံးကုိ သူ႔အ႐ြယ္ ငယ္ငယ္ေလးနဲ႔ လုိက္ေဆးေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ မေနႏုိင္ေတာ့ဘူး ထားလုိက္ေတာ့ ျပီးျပီ ေတာ္ေတာ္ သန္႔သြားျပီဆုိျပီး ေျပာလုိက္ေတာ့ ရတယ္ ေဘာက်ိ ရတယ္ဆုိျပီး လုပ္ေနတယ္။ ခနေနေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ခ်က္ျခင္း ရပ္ခုိင္းလုိက္တယ္ ျပီးေတာ့ မုန္႔ဖုိး ၁၀၀၀ ထပ္ေပးလုိက္တယ္။ အေဖ့သူငယ္ခ်င္းက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ၾကည့္ျပီး ျပဳံးတယ္။ ျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ကုိ ေမးလုိက္တယ္။ ဒီကေလး ဘယ္ကလဲဆုိေတာ့။
“ဒီလုိပဲကြ ဒီမွာလာျပီး ေရသန္႔ပုလင္းေတြ ေကာက္တဲ့ မိသားစုထဲက”
“အင္း . . . ”
“အဲဒီ့ ကေလးက တေန႔ကုိ ပုိက္ဆံ ၅၀၀ ရေအာင္ ရွာရတယ္ မရရင္ မျပန္ရဘူးကြ”
“ဗ်ာ . . .”
“ဟုတ္တယ္ ဒီေကာင္ တခါ ညေန ၇ နာရီေက်ာ္ေနလုိ႔ မျပန္ေသးလုိ႔ ေမးၾကည့္တာ ၄၀၀ ပဲရေသးလုိ႔ ဆက္ေနရတယ္တဲ့ အဲဒါ လုိတဲ့ ပုိက္ဆံကုိ ခ်က္ျခင္းေပးျပီး သူ႔မိသားစုပါ ေခၚေျပာလုိက္ရေသးတယ္”
“ဟာ ဗ်ာ . . . ”
“မဟာနဲ႔ဦးေဟ့ တခါတေလ ဒီေကာင္က လက္ဘက္ရည္ဆုိင္မွာ ခုံေလးေတြ ဆက္ျပီး အိပ္တာ”
“ဟူး . . . ေမာတယ္ဗ်ာ ၾကားရတာ”
“သူ႔အသက္က ၄ ႏွစ္သာသာပဲ ႐ွိဦးမယ္ ဒီအ႐ြယ္ေလးနဲ႔ ေလာကဓံကုိ ခံေနရျပီ”
“အဲဒီ့ ကေလးေတြကုိ ေစာင့္ေ႐ွာက္ဖုိ႔လုိတယ္ ဦးေလး ကၽြန္ေတာ္ ဒါမ်ဳိးေတြေတြ႔ရင္ မခံစားႏုိင္ဘူး”
“ေအးေပါ့ကြာ ငါတုိ႔လဲ အဲဒါေၾကာင့္ ထမင္းစားလဲ ေခၚေကၽြး ပုိက္ဆံဆုိလဲ ေပးေပါ့ ဒီလုိပဲ ေနေနရတာပဲ သိပ္လဲ မေပးရဲဘူး အက်င့္ေတြ ပ်က္ကုန္မွာစုိးတယ္ အလကားမေပးတာကုိ ေျပာတာ ခုိင္းခ်င္လုိ႔ ခုိင္းေနတာ မဟုတ္ဘူး ေငြတန္ဖုိးနားလည္ေအာင္ အလုပ္ကေလးသိေအာင္ ခုိင္းတာ ဘယ္ခုိင္းရက္ပါ့မလဲကြာ ဒီအ႐ြယ္ေလး ဒါေၾကာင့္ သူနဲ႔ တန္တဲ့ ေရသန္႔ဗူးေလး ဝယ္ခုိင္းတာ ဘာညာပဲ ခုိင္းတယ္။ ပုိက္ဆံ ဒီအတုိင္းေပးရင္ သူေတာင္းစား ျဖစ္သြားမွာစုိးလုိ႔ ေငြကုိ ေတာင္းတုိင္းရရင္ သူေတာင္းစားျဖစ္သြားမွာစုိးတယ္ ငါ့တူရ အဲဒါေၾကာင့္”
“ဟုတ္ပါတယ္ ကၽြန္ေတာ္ ဒါကုိ လက္ခံတယ္။ ဒါေပမယ့္ဗ်ာ သူ႔ဘဝကုိ ၾကည့္ရတာ အဆင္မေျပဘူး စိတ္ထဲ မေကာင္းလုိက္တာ”
“ဒါကေတာ့ ငါ့တူရယ္ ဒီလုိပဲ သူ႔လုိ ကေလးမ်ဳိး တုိ႔ႏုိင္ငံမွာ အမ်ားၾကီးပဲ မင္းသိတဲ့အတုိင္းပဲ”
“အင္း . . .”
ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ ဆက္မေျပာျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ခနေနေတာ့ ညေနေစာင္းသြားျပီး ဟုိကေလးကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္နားမွာ ေဆာ့ေနတယ္ ျပန္ေတာ့မယ္ဆုိျပီး ႏႈတ္ဆက္ေတာ့ “ေဘာက်ိ နက္ဖန္ လာဦးမွာလားတဲ့” ေအးကြာလုိ႔ တုိတုိတုတ္တုတ္ေျဖျပီး သူ႔ေခါင္းေလးကုိ ပြတ္ျပီး ႏႈတ္ဆက္လုိက္တယ္။ လူက စြပ္က်ယ္အၾကီးၾကီးဝတ္ထားတယ္ ႏွပ္ခ်ီးကတြဲေလာင္းနဲ႔ ဒါနဲ႔ ကားထဲက တစ္႐ွဴးထုတ္ျပီး ႏွပ္သုတ္ေပးလုိက္တယ္။ ျပီးေတာ့ ကားေပၚမွာပါတဲ့ အ႐ုပ္ကေလးတစ္႐ုပ္ေပးျဖစ္လုိက္တယ္။ အေဖကေတာ့ ဘာမွ မေျပာဘူး ကၽြန္ေတာ့္ကုိပဲ ၾကည့္ေနတယ္။ သားအဖႏွစ္ေယာက္လမ္းေပၚမွာ စကားမေျပာျဖစ္ဘူး။ အိမ္ျပန္ေရာက္ျပီး သူငယ္ခ်င္းေတြက ဖုန္းဆက္ေခၚေတာ့ လာခဲ့ေလဆုိျပီး ေျပာလုိက္တယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေရာက္လာေတာ့ ဟုိေျပာဒီေျပာနဲ႔ ဘီယာဆုိင္ေရာက္သြားတယ္။ စမ္းေခ်ာင္းက ယူနန္ေပါ့ ထုံးစံအတုိင္းေပါ့။ စိတ္ကညစ္ေနေတာ့ ေသာက္ျပီးရင္ေသာက္ေလ့႐ွိတာကုိး။ ကားပါကင္ အထဲမွာ မရေတာ့အျပင္မွာ ရပ္လုိက္တယ္။ ကားေပၚက ဆင္းေတာ့ “ေဘာက်ိ” ဆုိျပီး ေခၚသံၾကားလုိ႔ ၾကည့္လုိက္တာ လားလားလား ညေနက ဆရာသမားျဖစ္ေနတယ္။ “ေဟ့ေကာင္ မျပန္ေသးဘူးလား ဆုိေတာ့” ျပန္မွာတဲ့ သူ႔အေမကုိ ေစာင့္ေနတာတဲ့။ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ေရသန္႔ဗူးေတြ ေကာက္ေနတဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ကုိ ေတြ႔လုိက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြလဲ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေငးေနတယ္။ ျပီးေတာ့ ခ်ာတိတ္ထြက္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဆုိင္ထဲကုိ ဝင္လာတယ္။ ဆုိင္ထဲမွာထုိင္ေနရင္းနဲ႔ ဘီယာမွာတယ္ ေသာက္မယ္ေပါ့။ သူငယ္ခ်င္းက ေမးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာျပလုိက္တယ္ ညေနက အျဖစ္အပ်က္ကို အကုန္လုံး တိတ္သြားတယ္ ဆက္မေျပာေတာ့ဘူး။ ဘီယာ လာခ်ေပးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ သူငယ္ခ်င္းေတြကုိ ေျပာလုိက္တယ္။
“ငါတုိ႔ေသာက္တာ တုိက္ဂါး တစ္လုံး ၁၃၀၀ ေပးရတယ္ တေန႔ကုိ တစ္ေယာက္ ၅ လုံးေလာက္ေသာက္တယ္။ စဥ္းစားၾကည့္ရင္ ဟုိကေလးအေနနဲ႔ဆုိ ဘယ္ႏွစ္ရက္သုံးလုိ႔ရမလဲ” အဲဒီ့လုိလဲ ေျပာလုိက္ေရာ ဘယ္ေကာင္မွ မလႈပ္ေတာ့ဘူး ကၽြန္ေတာ္ကုိယ္တုိင္လဲ ျမဳိမက်ေတာ့ဘူး အဲဒီ့ေန႔က ဘီယာ တစ္ခြက္စီေလာက္ပဲေသာက္တယ္ တုိင္ပင္စရာ မလုိဘူး ျပန္မယ္ဆုိျပီး ထျပန္တယ္။ စိတ္ထဲမွာလဲ တေန႔ကုိ ငါးရာ ႐ွာရတယ္ဆုိတဲ့ ဟုိခ်ာတိတ္ကုိပဲ ျမင္ေနမိတယ္။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ တေန႔ကုိ ေငြဘယ္ေလာက္ ျဖဳန္းတီးမိျပီလဲ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ျဖဳန္းတဲ့ေငြေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လူေတြ ဘယ္ေလာက္ကယ္ႏုိင္မလဲ ခင္ဗ်ားတုိ႔ စဥ္းစားၾကည့္ အသက္က ၄ ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ တေန႔ ငါးရာ တဲ့ စဥ္းစားစမ္းဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ ကုိယ့္ဘာသာစိတ္ဓါတ္က်တာလဲ ေပ်ာက္သြားတယ္။ အဲဒီ့ကေလးရဲ႕ အားမာန္ေတြ ကၽြန္ေတာ့္ကုိယ္ထဲ စီးဝင္လာတယ္။ သူေနတတ္တယ္ ေနေပ်ာ္ေအာင္ေနတယ္။ အ႐ြယ္နဲ႔ေသာကမမွ်ဘူး ဒါေပမယ့္ ေလာကဓံကုိ ခံႏုိင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဘာလုိ႔ မခံႏုိင္ရမွာလဲ ေနာက္တစ္ခု ကၽြန္ေတာ္ ေငြကုိ ပုိ႐ွာဖုိ႔ လုိလာတယ္။ ဟုတ္တယ္ ပုိက္ဆံ႐ွိရင္ ခုနကလုိ ကေလးေတြကုိ အမ်ားၾကီး ျပဳစုေစာင့္ေ႐ွာက္လုိ႔ရမယ္။ ကဲ စဥ္းစား။ ခင္ဗ်ား တစ္ေန႔ ဘယ္ေလာက္သုံးေနသလဲ ဘယ္ေလာက္ျဖဳန္းေနလဲ ခင္ဗ်ား စိတ္ဓါတ္က်စရာက ဘယ္ေလာက္ၾကီးသလဲ စဥ္းစား။ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ စဥ္းစားလုိ႔ျပီးျပီ က်န္တဲ့သူေတြ ဆက္စဥ္းစားေစခ်င္တယ္။ ဒါပါပဲဗ်ာ အခုလုိ ျပန္ေျပာရတာေတာင္ ေမာလွျပီ။ နားထဲမွာ တစ္ခုခု လုပ္ေတာ့မယ္ဆုိတုိင္း “ေဘာက်ိ” ဆုိတဲ့ သူ႔အသံပဲ ၾကားၾကားေနတယ္။

Read More...

Wednesday, December 31, 2008

ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ ၂၀၀၈


သူမ်ားေတြေတာ့ မသိဘူး ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ကေတာ့ ၂၀၀၈ တစ္ႏွစ္လုံးဟာ ဒဏ္ရာေတြ ဗလပြနဲ႔ေပါ့။ ျဖတ္သန္းရတာ ေမာလွပါတယ္။ ေပ်ာ္စရာဆုိတာ မ႐ွိသေလာက္ကုိ ႐ွားပါးခဲ့ပါတယ္။ တုိက္ပြဲေတြဆုိတာ ျမင္မေကာင္းဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ၂၀၀၈ ဆုိတာ အိပ္မက္ဆုိးတစ္ခုလုိပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီ့အိပ္မက္ကေန အျမန္ဆုံး ႏုိးထခ်င္ေနပါျပီ။ ကုိယ့္သမုိင္းကုိယ္ေရးတာဆုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ အနာတရျဖစ္ေစတဲ့ စာမ်က္ႏွာေတြကုိသာ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္က ေပးခဲ့ပါတယ္။ ကဲ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ၂၀၀၈ စာမ်က္ႏွာေတြကုိ ၾကည့္ၾကစုိ႔ရဲ႕။

ဇန္နဝါရီလ
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဖုိးဝက ဦးစီးက်င္းပမယ့္ ၂၀၀၈ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္ဝါရီ ေပ်ာ္ပြဲ႐ႊင္ပြဲအတြက္ ကၽြန္ေတာ္ အစီအစဥ္ေတြေရးေနတယ္။ စပြန္ဆာေပးတဲ့ ကုမၸဏီကေနျပီး ေငြေတြထုတ္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေပ်ာ္ပြဲ႐ႊင္ပြဲအတြက္ အဆုိေတာ္ေတြ၊ မင္းသား မင္းသမီးေတြကုိ လာျပီး ကူညီေပးဖုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ကမ္းလွမ္းေနရတယ္။ လုပ္မွာက ၆ ရက္ဆုိေတာ့ အစီစဥ္ေတြ မထပ္ေအာင္ ျပင္ဆင္ေနရတယ္။ ဆုိင္ခန္းေတြလဲ ေရာင္းထြက္ေအာင္ တစ္ဘက္ကေန မားကတ္တင္းေတြကုိ သင္ေပးေနရေသးတယ္။ စာနယ္ဇင္း႐ွင္းလင္းပြဲလဲ လုပ္ျဖစ္တယ္။ ေၾကာ္ျငာေတြလဲ တရစပ္ထည့္ထားတယ္။ လာသမွ်ဖုန္းေတြကုိလဲ လက္ခံျပီး ေျဖေပးေနရတယ္။ ပြဲအတြက္ အေတာ္ေတာ့ အဆင္ေျပတယ္။ ပင္ေတာ့ပင္ပန္းတယ္။ စိတ္ေရာလူေရာ မနားရဘူးေပါ့။ အဲဒီ့လုိနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဇန္နဝါရီလကုိ ဝ႐ုန္းသုန္းကား ျဖတ္သန္းခဲ့တယ္။

ေဖေဖာ္ဝါရီလ
ပြဲက နီးေနျပီ။ စမွာက ၉ ရက္ေန႔ဆုိေတာ့ လဆန္း ၁ ရက္ေန႔ကထဲက ကန္ေတာ္ၾကီးထဲမွာ ဆုိင္ခန္းေတြေဆာက္ေနျပီ။ ျပီးေတာ့ စတိတ္စင္ေတြကုိ ျပင္ဆင္ေနျပီ။ အဲဒီ့မွာ ႐ွယ္ယာသမားေတြရဲ႕ အက္သံေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္ၾကားေနရျပီ။ လွည့္မၾကည့္အားဘူး။ ပြဲျဖစ္ေရး အဓိကဆုိေတာ့ က်န္တာ မစဥ္းစားအားဘူး။ အဲဒီ့အခ်က္က ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ႏွိပ္စက္ေတာ့တာပဲ။ ပြဲက်င္းပဖုိ႔ ၂ ရက္အလုိမွာ ပြဲမလုပ္နဲ႔ေတာ့ဆုိတဲ့ ပုံစံျဖစ္လာတယ္။ အဲဒါကုိ ေတာ္ေတာ္ၾကီးကုိ ညွိႏႈိင္းျပီး လုပ္ခဲ့ရတယ္။ ပြဲအတြင္းမွာ ကုန္က်စရိတ္ေတြက ေမွ်ာ္လင့္ထားတာထက္ ၂ ဆ ၃ ဆ နီးပါး ျမင့္တက္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ ပြဲေတာ္ၾကီးကုိ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းျဖစ္ေရး အဓိကထားေနရလုိ႔ ကုန္က်စရိတ္ေတြကုိ ထည့္မစဥ္းစားအားေတာ့ဘူး။ ပြဲေတာ္က ေတာ္ေတာ္စည္ကားပါတယ္။ ေအာင္လဲေအာင္ျမင္ပါတယ္။ ျပႆနာေတြလဲ ေန႔စဥ္ရင္ဆုိင္ခဲ့ရပါတယ္။ ပြဲျပီးတဲ့ ၁၄ ရက္ေန႔ညကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဟန္မေဆာင္ႏုိင္ေတာ့ပဲ ပစ္လဲသြားပါေတာ့တယ္။ သိပ္ပင္ပန္းသြားလုိ႔ပါ။ တင္းထားတဲ့ စိတ္ေတြေလွ်ာ့လုိက္တာလဲ ပါတာေပါ့ေလ။ ပြဲျပီးေတာ့ အျမတ္အစြန္း မက်န္ပါဘူး။ စီမံခန္႔ခြဲမႈ ညံ့ဖ်င္းတာရယ္ လူေတြရဲ႕ ေလာဘကုိ ကၽြန္ေတာ္ေလွ်ာ့တြက္မိတာရယ္ေၾကာင့္ နာမည္နဲ႔ သိကၡာသာ ေအာင္ျမင္ခဲ့ပါတယ္။ ေငြေၾကးမွာေတာ့ မ႐ႈံးတာတစ္ခုပဲ ကံေကာင္းခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ျပႆနာက ျပီးမသြားပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ မ်ဳိးစုံစြပ္စြဲၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အျပင္ထြက္ခ်င္စိတ္ကုန္တဲ့အထိ ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ ေနာက္ဆုံး တရားစြဲမယ္ဗ်ာဆုိမွာ ဇာတ္လမ္းေတြ ျငိမ္းပါေတာ့တယ္။ တရားစြဲရင္ ကၽြန္ေတာ္ ႏုိင္မွာေသခ်ာပါတယ္။ အဲဒီ့က်မွ အားလုံး ပါးစပ္ပိတ္သြားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေဖေဖာ္ဝါရီမွာ ပူေလာင္ျခင္းအျပည့္နဲ႔ ေလာင္ကၽြမ္းခဲ့ရပါတယ္။

မတ္လ
ကၽြန္ေတာ့္ ေမြးေန႔ရွိတဲ့လပါ။ ေမြးေန႔ေတာင္ မလုပ္ႏုိင္ခဲ့ပါဘူး။ အလုပ္ကိစၥေတြ ေတာက္ေလွ်ာက္မ်ားေနပါတယ္။ TV ေၾကာ္ျငာေတြ လက္ခံ႐ုိက္ကူးေပးေနရတာကလဲ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေမြးေန႔ပါေမ့ေစတဲ့ အခ်က္တစ္ခု ျဖစ္ေစခဲ့ပါတယ္။ မတ္လမွာ ထူးျခားတာဆုိလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ TV ေၾကာ္ျငာေလးခုအတြက္ စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ႏုိင္ခဲ့တာပါပဲ။ မတ္လထဲမွာပဲ ေၾကာ္ျငာႏွစ္ခု ႐ုိက္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အဆင္ေျပပါတယ္။ အဆင္မေျပတာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္အလုပ္ေပးတဲ့ သူေတြဘက္ကပါပဲ။ မေပါက္တဲ့ေစ်းေပးခဲ့တာေတာင္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ အျပစ္တင္ခ်င္ၾကပါတယ္။ လူေတြရဲ႕ေလာဘကုိ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္အံ့အားသင့္ခဲ့ရပါတယ္။ ေမြးေန႔ကလဲ ဘာမွ မလုပ္ျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ သူငယ္ခ်င္းေတြက စုျပီး ဆုိင္မွာထုိင္ေစာင့္ေနမွပဲ ကၽြန္ေတာ္ေမြးေန႔မွန္း သိပါေတာ့တယ္။ ျပီးေတာ့ ေနာက္လမွာ ႐ုံးခန္းေျပာင္းဖုိ႔ကိစၥက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ တြန္းအားေပးေနသလုိပါပဲ။ မတ္လမွာေတာ့ ေထြေထြထူးထူး မျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ ဒီလုိနဲ႔ လကုန္သြားခဲ့တယ္။

ဧျပီလ
ကၽြန္ေတာ့္႐ုံးခန္းကုိ ေျပာင္းခဲ့ပါတယ္။ ႐ုံးခန္းေျပာင္းတဲ့အတြက္ ADSL မရေသးပါဘူး။ အင္တာနက္ မသုံးႏုိင္ေသးပါဘူး။ သၾကၤန္ပိတ္ရက္ေတြကလဲ ႐ွိေနျပန္ေတာ့ အလုပ္ေတြ ဘာမွ ဟုတ္တိပတ္တိ မလုပ္ႏုိင္ခဲ့ပါဘူး။ ႐ုံးေျပာင္းလုိ႔ ေနရာေတြျပန္ခ် မီးေတြျပန္ဆင္နဲ႔ ႐ႈပ္႐ွက္ခက္ေနရင္း သၾကၤန္ကုိေရာက္သြားပါတယ္။ သၾကၤန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ဘုန္းၾကီးဝတ္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အတက္ေန႔မွာ ျပန္ထြက္ခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ခ်စ္လွစြာေသာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ႏုိင္ငံျခားကေန ျပန္ေရာက္လာတာလဲ ပါပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ လူမ်ားျပီး မြန္းက်ပ္လာလုိ႔ ထြက္ျဖစ္သြားပါတယ္။ ဘာပဲေျပာေျပာ ၅ ရက္ေတာ့ ဝတ္ခဲ့ပါတယ္။ သၾကၤန္အတက္ေန႔မွာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ မဆုံျဖစ္ခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းကုိေတြ႔ဖုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ အျပင္ထြက္ခဲ့ပါတယ္။ ကံဆုိးပါတယ္ မေတြ႔ျဖစ္ပါဘူး သူ႔အမနဲ႔ပဲ ေတြ႔ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီ့ညက ကၽြန္ေတာ္ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းကားကုိ ေမာင္းတာ တုိက္ပစ္လုိက္ပါတယ္။ လမ္းအလယ္ကကၽြန္းကုိတုိက္မိတာပါ။ ကားစတီယာရင္က return ျပန္မရတာကုိ မသိလုိ႔ တုိက္မိသြားတာပါ။ ကားျပန္ျပင္ေပးလုိက္ရလုိ႔ ေငြလဲကုန္သြားပါတယ္။ သူတုိ႔က မေလ်ာ္ခုိင္းပါဘူး ကၽြန္ေတာ္က မေနႏုိင္လု႔ိ ျပန္ေလ်ာ္ေပးလုိက္တာပါ။ ကံဆုိးကံေကာင္း ဘာေတြမွန္းကုိ မသိေတာ့ပါဘူး။ ေနာက္ဆုံးပတ္ထဲမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေလးနဲ႔ ေတြ႔ျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ တစ္ေယာက္ကုိ တစ္ေယာက္ အကူအညီေပးႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။

ေမလ
ျမန္႔မာ့သမုိင္းမွာ အဆုိးဆုံး နာဂစ္မုန္တုိင္း ဝင္ေမႊတဲ့လေပါ့။ လူသားေတြ ေၾကကြဲခဲ့ရတဲ့လေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ နာဂစ္ျဖစ္တဲ့ေန႔က အိမ္မွာပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ညသန္းေခါင္ေလာက္မွာ အေမကလာႏႈိးပါတယ္ ကၽြန္ေတာ္လဲ ဘာမွ မတတ္ႏုိင္ဘူးေလဆုိျပီး ျပန္အိပ္ေနပါတယ္။ မနက္လင္းေတာ့ ႐ုံးသြားမယ္ဆုိျပီး အိမ္အျပင္ထြက္ၾကည့္ေတာ့မွ ျမဳိ႕ပ်က္သြားျပီဆုိတာ သိလုိက္ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ညေနဘက္မွာ ႐ုံးကုိေရာက္ခဲ့တယ္။ ေထြေထြထူးထူး ဘာမွ မျဖစ္လုိ႔ေတာ္ေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ တခ်ဳိ႕ ကိစၥေတြကုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဆုံး႐ႈံးလုိက္ရတယ္။ စိတ္ဓါတ္ကေနတဲ့ အေဖနဲ႔အေမကုိ ဘယ္လုိ အားေပးရမွန္းမသိခဲ့ဘူး။ ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ႐ုံးကုိ ပိတ္ထားလုိက္ျပီး ကယ္ဆယ္ေရး လုပ္ငန္းေတြ လုိက္လုပ္ျဖစ္တယ္။ အဲဒီ့လုိနဲ႔ ကုိစုိးထက္အကူအညီေတာင္းလုိ႔ ဆရာေတာ္ ရန္ကုန္ကုိၾကြလာေတာ့ ကပၸိယလုပ္ရင္း နာဂစ္အလွဴေတြလုပ္ျဖစ္ပါတယ္။ ရန္ကုန္မွာ အေနနည္းသြားတယ္။ ဆရာေတာ္ ျပန္ၾကြသြားေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ သင္ခန္းစာေတြ အမ်ားၾကီးရလုိက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္႐ုံးကုိ ျပန္ဖြင့္လုိက္တယ္။ လုိအပ္ခ်က္ေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္ပုိျမင္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္လုပ္ငန္းေတြအတြက္ Revolution လုပ္ခဲ့ရတယ္။ ဝန္ထမ္းတခ်ဳိ႕ ထြက္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တခ်ဳိ႕ကုိ ထုတ္ပစ္ခဲ့တယ္။ ေမလအကုန္မွာ ႐ုံးကုိ ျပန္လည္ပတ္ေစခဲ့တယ္။

ဇြန္လ
ဆရာေတာ္ ဒုတိယအၾကိမ္ ျပန္ၾကြလာတယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ႐ုံးကုိ ပစ္ထားခဲ့ျပီး တစ္လလုံးနီးပါး ကပၸိယအလုပ္ကုိ လုပ္ခဲ့တယ္။ နာဂစ္မုန္တုိင္းဒဏ္ခံရတဲ့ ေဒသေတြဘက္မွာ ကၽြန္ေတာ္ရယ္ ဆရာေတာ္ရယ္ လွည့္ခဲ့တယ္။ ဆရာေတာ္နဲ႔အတူ ဧည့္သည္ေတြပါ ပါလာလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္ပုိ႐ႈပ္ခဲ့တယ္။ ျပီးေတာ့ ျမန္မာႏုိင္ငံ အထက္ပုိင္းကုိလဲ အလွဴသြားလုပ္ခဲ့တယ္။ ဇြန္လမွာေတာ့ ဆရာေတာ္နားမွာပဲ ေနခဲ့တယ္။ ႐ုံးကုိေတာ့ မန္ေနဂ်ာနဲ႔ ပစ္ထားလုိက္တယ္။ ျပန္လွည့္မၾကည့္အားခဲ့ဘူး။ လကုန္ခါနီးမွ ဆရာေတာ္ ျပန္ၾကြသြားတယ္။ အဲဒီ့ေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္႐ုံးျပန္ေရာက္တယ္။ ႐ုံးမွာ ျဖစ္ခ်င္တုိင္းျဖစ္ေနတယ္။ ျပန္ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဝန္ထမ္းေတြကုိ ျဖဳတ္ပစ္လုိက္တယ္။ အလုပ္မျဖစ္တာကုိ ၾကည့္မေနႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ဝန္ထမ္းအသစ္ေတြ ထပ္ခန္႔တယ္။ မန္ေနဂ်ာ အသစ္တစ္ေယာက္ ႐ွာခဲ့ရတယ္။ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မေတြ႔ခဲ့ဘူး။ လုပ္ငန္းေတြ အေျခအေနက မေကာင္းေသးဘူး အလုပ္အသစ္လုပ္ဖုိ႔ စဥ္းစားခဲ့တယ္။

ဇူလုိင္လ
မန္ေနဂ်ာ အသစ္တစ္ေယာက္ရတယ္။ အဆင္ေျပမယ္လုိ႔ ထင္ခဲ့တယ္။ လုပ္ငန္းအသစ္စဖုိ႔ ျပင္ဆင္ေနခ်ိန္ဆုိေတာ့ ပင္ပန္းတယ္။ ေၾကာ္ျငာလုပ္ငန္းေတြ လုပ္ဖုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ အခြင့္အေရးရခဲ့တယ္။ စက္တင္ဘာမွ စမယ့္ လုပ္ငန္းအတြက္ အခုကထဲက ျပင္ဆင္ေနရတယ္။ မားကတ္တင္းအတြက္ လူအသစ္ေတြ ထပ္ေခၚထားရတယ္။ ဝန္ထမ္းအင္တာဗ်ဴးေတြ လုပ္ရတယ္။ ဝန္ထမ္းအသစ္ေတြရေတာ့ Training ေပးရတယ္။ Proposal ေတြ Quotation ေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ လုံးခ်ာလည္လုိက္ေနခဲ့တယ္။ ေၾကာ္ျငာစာအုပ္အတြက္ ဒီဇုိင္းေတြထုိင္ရင္း စိတ္ေတြေလာေနခဲ့တယ္။ လူေတြအမ်ားၾကီးနဲ႔ ဆက္ဆံေနရတယ္။ မန္ေနဂ်ာေတြ လုပ္ငန္း႐ွင္ေတြနဲ႔ေပါ့။ ပြဲေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလဲ သြားျဖစ္တယ္။

ၾသဂုတ္လ
ေနာက္လဆုိရင္ စာအုပ္ထြက္ေတာ့မွာဆုိေတာ့ မားကတ္တင္းေတြကုိ ပုိျပီး အလုပ္လုပ္ႏုိင္ေအာင္ စီစဥ္ေပးရတယ္။ ေစ်းကြက္အေနအထားကုိ ျပန္ျပီး သုံးသပ္ရတယ္။ ကုိယ္ရင္းႏွီးတဲ့ မိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္းေတြကုိ အကူအညီေတာင္းရတယ္။ ဝန္ထမ္း အဝင္အထြက္ကေတာ့ ၾကမ္းတုန္းပါပဲ။ အဝင္အထြက္ အရမ္းမ်ားတယ္။ အသစ္ခန္႔ထားတဲ့ မန္ေနဂ်ာ ထြက္သြားတယ္။ သူလဲ မခံႏုိင္ေတာ့ဘူးေလ ၾသဂုတ္လ ကုန္ခါနီးမွာ ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္ေတြ ပုိပိသြားတယ္။ လႈပ္ေတာင္ မလႈပ္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ စာရင္းဇယားေတြကလဲ အ႐ႈံးကုိ ျပေနေတာ့ အေမာပုိဆုိ႔ေစခဲ့တယ္။ ၾသဂုတ္လမွာ ထူးျခားျဖစ္စဥ္ဆုိလုိ႔ အလုပ္ကုိ ၂ ဆလုပ္ရတာရယ္ ဝန္ထမ္း ၅ ေယာက္ေလာက္ အဝင္အထြက္ျဖစ္တာရယ္ ဒါပဲ႐ွိတယ္။

စက္တင္ဘာလ
စာအုပ္စထြက္တဲ့လေပါ့။ ထုိက္သင့္သေလာက္ ေအာင္ျမင္ခဲ့တယ္။ လုပ္ငန္းေတြနဲ႔ စာခ်ဳပ္ေတြ ခ်ဳပ္ႏုိင္ခဲ့တယ္။ အသိမိတ္ေဆြေတြ ပုိျပီး တုိးလာခဲ့တယ္။ ျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ အၾကီးအက်ယ္ေျပာင္းလဲေစမယ့္ ကိစၥတစ္ခု အတြက္ အစျပဳတဲ့ အေနနဲ႔ တစ္ေယာက္ေသာသူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႔ခဲ့တယ္။ ခင္ခဲ့တယ္။ သူေရာကၽြန္ေတာ္ေရာ ရည္႐ြယ္ခ်က္ေတြတူလုိ႔ ပုိျပီး ခင္မင္ခဲ့တယ္။ အထူးျခားဆုံးက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ စီးပြါးေရးအရ သိခဲ့ေပမယ့္ အခ်ိန္တုိအတြင္းမွာ ငယ္ေပါင္းေတြလုိ ျဖစ္သြားခဲ့တာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကံဆုိတာ ဘယ္သူကမ်ား ၾကဳိသိႏုိင္မွာလဲေနာ္။ ကၽြန္ေတာ့္အလုပ္ေတြထဲက TV ေၾကာ္ျငာလုပ္ငန္းအတြက္ ခ်ဳပ္ထားတဲ့ စာခ်ဳပ္ကုိ တစ္ဘက္က ေဖာက္ခ်င္ေနလုိ႔ ေခၚျပီး သတိေပးခဲ့ရေသးတယ္။ စက္တင္ဘာလမွာ ေပ်ာ္စရာေတြ႐ွိသလုိ စိတ္႐ႈပ္စရာေတြလဲ မလြတ္ခဲ့ပါဘူး။ ဘာပဲေျပာေျပာ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ကူညီေပးမယ့္ သူတစ္ေယာက္တုိးလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္လုပ္ရတာ ပုိအား႐ွိခဲ့တယ္။

ေအာက္တုိဘာလ
ကၽြန္ေတာ္ မန္ေနဂ်ာ အသစ္တစ္ေယာက္လုိအပ္ေနျပီဆုိတာ ေသခ်ာသြားတယ္ ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္ေတြ ျပန္႔က်ဲေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ လာကူညီေပးတဲ့ ညီမေလးတစ္ေယာက္႐ွိတယ္ acube ေပါ့။ သူလဲ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ မန္ေနဂ်ာခန္႔ဖုိ႔ အုိင္ဒီယာေပးခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ကူညီေပးေနတဲ့ တစ္ေယာက္ေသာသူကုိ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီ့ကိစၥ ဖြင့္ျပီး တုိင္ပင္ခဲ့တယ္ သူမကလဲ မန္ေနဂ်ာခန္႔ဖုိ႔ ထပ္ျပီး အၾကံဥာဏ္ေပးတဲ့ အျပင္ သူမကုိယ္တုိင္ ႐ွာေပးခဲ့တယ္။ ဟုတ္တယ္ သိပ္ေတာ္တဲ့ မန္ေနဂ်ာတစ္ေယာက္ ကၽြန္ေတာ္ရခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္အဆင္ေျပခဲ့တယ္။ အဲဒီ့ရက္ပုိင္းေတြမွာ သူမနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္ကိစၥေတြ အတြက္သာမက လူမႈေရးအတြက္ပါ ေတြ႔ခ်ိန္ေတြ ပုိျပီး စိပ္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ မေတြ႔ျဖစ္တဲ့ေန႔ရွားပါတယ္။ အလုပ္မွာလဲ acube ေလးက ကူညီေပးေနသလုိ မန္ေနဂ်ာ အသစ္ကလဲ မ်က္ႏွာလႊဲလုိ႔ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ပင္ပန္းခဲ့တာေတြ အဆုံးသတ္ျပီလုိ႔ ယူဆခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ေတြေလွ်ာ့ခ်လုိက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ ေရာဂါက ပုိဆုိးလာခဲ့တယ္။ ဆရာဝန္ရဲ႕ သတိေပးမႈ ခံေနရျပီ။ ဒါလဲ မမႈဘူး ေနခ်င္သလုိ ေနခဲ့တယ္။ သူမနဲ႔ ေတြ႔ရင္ စကားေတြေျပာလုိက္ ႐ုံးကုိလဲ သြားလုိက္ မသြားလုိက္ေပါ့။ ေရာဂါကုိလည္း က်ိတ္မွိတ္ျပီးေမ့ထားလုိက္တယ္။ အေပ်ာ္ဆုံး ကာလေတြထဲက တစ္ခုပါပဲ။ ဒါေပမယ့္လဲေပါ့ေလ . . .

ႏုိဝင္ဘာလ
ျပႆနာေပါင္း ေသာင္းေျခာက္ေထာင္ဆုိတာထက္ ဆုိးပါတယ္။ တစ္သက္နဲ႔ တစ္ကုိယ္ ျဖစ္မယ္မထင္တာေတြ အကုန္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဆရာဝန္သတိေပးေနတဲ့ ၾကားထဲက ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ခ်င္တာေတြလုပ္ျပီး ျဖစ္ခ်င္တာေတြ ျဖစ္ကုန္ပါတယ္။ ျပႆနာေတြလဲ စီျပီးတက္ကုန္ပါတယ္။ သူမနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ ကတၱီပါလမ္းခြဲပါပဲ။ သူမအတြက္ ႐ွက္စရာ ကိစၥတစ္ခုျဖစ္ခဲ့သလုိ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္လဲ နာလန္မထူႏုိင္ေအာင္ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ ဘာလုိ႔မ်ား ျဖစ္သြားပါလိမ့္ဆုိတာ ဒီေန႔အထိ အေျဖမ႐ွိပါဘူး။ သူမနဲ႔ကၽြန္ေတာ့္ ကိစၥတင္မကပါဘူး ကၽြန္ေတာ္အားကုိးရတဲ့ မန္ေနဂ်ာပါ ထြက္သြားပါတယ္။ ဒီတစ္ခါကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ အျပစ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ လုပ္လုိက္တဲ့ ကိစၥတစ္ခုေၾကာင့္ အခုလုိေတြျဖစ္ကုန္တာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ေနာင္တရပါတယ္။ တစ္သက္နဲ႔တကုိယ္ ေနာင္တဆုိတာ မရဖူးပါဘူး။ အခုေတာ့ ရဖူးသြားပါျပီ။ ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ခရီးထြက္ခဲ့ပါတယ္။ စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ထြက္တာ မဟုတ္ပါဘူး အလုပ္ကိစၥေတြအတြက္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ေသခ်င္ေလာက္ေအာင္ စိတ္ဆင္းရဲေနရပါတယ္။ ငါ့ေၾကာင့္ ငါ့ေၾကာင့္ဆုိတဲ့ အသံက ကၽြန္ေတာ့္နားထဲမွာ လွ်ံထြက္ေနပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ ေျပာပါတယ္ မင္းက်မွ ေ႐ြးျဖစ္တာ မဆန္းေတာ့ပါဘူးကြာတဲ့။ ဟုတ္ပါတယ္ ကံဆုိးမယ္ဆုိ ထိပ္ဆုံးက ဆုိးတတ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ သိပ္ေတာ့ မထူးျခားပါဘူး။ ဒီလုိနဲ႔ ႏုိဝင္ဘာလမွာ ဒဏ္ရာအျပင္းဆုံးရခဲ့ပါတယ္။

ဒီဇင္ဘာလ
ဒဏ္ရာေတြကေတာ့ အနည္မထုိင္ေသးပါဘူး။ အခုထိလဲ ထိခုိက္ခံစားရပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္လုပ္ငန္းေတြကုိ အသက္ျပန္သြင္းရပါတယ္။ မန္ေနဂ်ာထြက္သြားေတာ့ ဗရမ္းဗတာ မျဖစ္ရေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ထိန္းခဲ့ရပါတယ္။ ကံကေတာ့ဆက္ဆုိးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ ျပဳိင္ဘက္ေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ တုိင္ၾကပါတယ္။ စိစစ္ေရးကုိ မတင္လုိ႔ဆုိျပီး တုိင္ၾကပါတယ္။ ေစ်းကြက္ထဲမွာ ကၽြန္ေတာ့္ေၾကာင့္ သူတုိ႔ ေနရာဖယ္ေပးရတာ မေက်နပ္ၾကပါဘူး။ ကံေကာင္းလုိ႔ ေထာင္မက်တာပါ။ ေတာ္ေတာ္႐ွင္းယူလုိက္ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္လုပ္ငန္းကုိ မထိခုိက္ေအာင္ လုပ္ခဲ့ရပါတယ္။ ဒီဇင္ဘာလထဲမွာ ဘေလာ့ဂ္ပုိ႔စ္ေတာင္ မေရးႏုိင္ပါဘူး။ ကဗ်ာေတြပဲ ေရးျဖစ္ပါတယ္။ လုံးျခင္းေတာ့ ၂ အုပ္ေရးျဖစ္ပါတယ္။ မေမျငိမ္းတုိ႔ကုိ ဒုကၡေပးျပီး ဖတ္ခုိင္းခဲ့ပါတယ္။ အႏွစ္ခ်ဳပ္ဆုိရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ စီးပြါးေရးေတြ ထိခုိက္ခဲ့သလုိ လူမႈေရးလဲ နလန္မထူႏုိင္ခဲ့ပါဘူး။ သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ ဒီေလာက္ျဖစ္တဲ့ေကာင္ဆုိျပီး တညီတညာထဲ 2008 Men of the Year ဆုိျပီး ေပးခဲ့ၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အုပ္စုက ႏွစ္စဥ္ အဲဒီ့လုိ ဆုေပးေလ့ရွိတယ္။ တစ္ႏွစ္လုံး ေပါက္ကရ ျဖစ္တဲ့ေကာင္ ျပႆနာမ်ားတဲ့ေကာင္ဆုိရင္ ဒီဆုရဖုိ႔ ေသခ်ာပါတယ္။ ဟုတ္ကဲ့ ၂၀၀၈ မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ထက္ နာမည္ပုိျပီး သတင္းထြက္ခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကုိ ေက်ာ္ျပီး ကၽြန္ေတာ္က ရခဲ့တာပါ။ နက္ဖန္ ၂၀၀၉ ဆုိရင္ ကၽြန္ေတာ့္ဆီကုိ ဖုန္းနဲ႔တစ္မ်ဳိး လူကုိယ္တုိင္တစ္ဖုံ ဆုေပးၾကဦးမွာပါ။ ေနာက္ႏွစ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဒီလုိ အျဖစ္မ်ဳိးေတြ မၾကဳံခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ ေတာ္ပါျပီ မွတ္ပါျပီ :D

Read More...

Tuesday, September 30, 2008

ေသတယ္ဆုိတာတဲ့လား


သမီးေလးမြန္ေလးက ဒက္ဒီေလးကုိ တက္ဂ္ထားတယ္တဲ့ ေရးေပးပါတဲ့။ သူမေရးခင္ကထဲကလဲ ဂ်ီေတာ့ေပၚမွာ ဂ်ီက်သြားတယ္ ေရးရမယ္တဲ့ သိခ်င္တယ္တဲ့။ ေသခါနီး ၁၀ ရက္အလုိကုိ သိေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဘာေတြလုပ္မလဲဆုိတာကုိ ေရးေပးပါတဲ့။ သူကေျပာေတာ့ ေအးပါဆုိျပီးပဲ ေျပာခဲ့တယ္ တကယ္ေရးဖုိ႔ အခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က မအားျပန္ဘူး။ ဒါနဲ႔ ဟုိလွည့္ဒီလွည့္ပဲ။ အခုေတာ့ ေရးေပးလုိက္ပါတယ္ သမီးေလးလဲ သူသိခ်င္တာ သိရတာေပါ့။ ဒက္ဒီေလးဘာလုပ္မလဲဆုိတာ သိခ်င္တဲ့ သမီးေလးအတြက္ပါ။ တကယ္ေတာ့ သမီးေရ ဒက္ဒီေလးက တစ္ခါေသခဲ့ဖူးျပီပဲကြယ္ ေသ႐ြာကေန တခါျပန္လာခဲ့ဖူးပါျပီ။ သမီးေလး ေျပာတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ နည္းနည္းမ်ားကြဲလြဲမလား ဒါေပမယ့္ နီးစပ္မႈတစ္ခုေတာ့ ရမွာပါ။ ေျပာျပမယ္သမီးေရ နားေထာင္ေနာ္။

ေသတယ္။ ဆုံးသြားတယ္။ ကြယ္လြန္တယ္။ ကံကုန္တယ္ စသည္ျဖင့္ အမ်ဳိးမ်ဳိး အဓိပၸါယ္ေတြ ဖြင့္ၾကတယ္။ ဒက္ဒီေလးလဲ အဲဒါကုိ ေသခ်ာလုိက္ေတြးဖူးတယ္ ဘာလဲဟေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ဆုံး အၾကဳိက္ဆုံး စကားလုံးကုိ ႐ွာေတြ႕သြားတယ္။ ေက်းဇူး႐ွင္မန္လည္ဆရာေတာ္ၾကီး အဓိပၸါယ္ဖြင့္သြားတဲ့ စကား။ ေသတယ္ဆုိတာ ဒီဘဝမွာ ေနာက္စိတ္မျဖစ္တာတဲ့။ ေကာင္းလုိက္တဲ့ စကား။ အမွန္ပဲ ေသျခင္းရဲ႕ တစ္ဘက္ကမ္းကုိ ဒက္ဒီေလး မစဥ္းစားေတာ့ဘူး။ ေသတယ္ဆုိတာ ဘာလဲ မေမးေတာ့ဘူး။ သိခ်င္စိတ္လဲ ကုန္သြားတယ္။ ငယ္ငယ္ထဲက ဒက္ဒီေလးက အဖြားကုိလဲ ေမးဖူးတယ္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကုိလဲ ေမးဖူးတယ္ အဲဒီ့ေသတယ္ဆုိတာၾကီးကုိေပါ့။ အေျဖက တခါမွေက်နပ္ေအာင္ မေတြ႔ခဲ့ဖူး မန္လည္ဆရာေတာ္ ေဟာတာ ဖတ္ရမွပဲ ႐ွင္းသြားေတာ့တယ္။ ဒါပဲေလ။ ေသတယ္ဆုိတာ ဒါပဲ။

သမီးေရ သမီးကေတာ့ ေသမယ္ဆုိတဲ့ အခ်ိန္ကုိ ျပင္ဆင္ပုံေလးေရးတယ္။ ဒက္ဒီေလးအတြက္ကေတာ့ ဘာမွ မထူးျခားလုိ႔ မျပင္ဆင္ေတာ့ပါဘူး။ ေန႔တုိင္း အခ်ိန္တုိင္းမွာ လူ႔ေလာကကုိ ႏႈတ္ဆက္သြားႏုိင္တာပဲကုိး။ ဒီစိတ္ရဲ႕ ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္ကုိ ဒက္ဒီေလးတုိ႔ မသိႏုိင္ဘူးေလ။ ဒါေပမယ့္ သိရမယ္ဆုိရင္လဲ ဒက္ဒီေလးကေတာ့ မျပင္ဆင္ေတာ့ပါဘူးကြယ္။ ၾကဳိးစားျပီး လုပ္မွာေလးေတြေတာ့ ႐ွိတာေပါ့ သမီးရယ္။ သမီးရယ္ လူတစ္ေယာက္ေသလုိ႔ အဲဒီ့လူအတြက္ ငုိမယ့္လူေတြကုိ ဒက္ဒီေလးေတာ့ သနားမိတယ္။ ဒက္ဒီေလးေသရင္ေတာ့ မငုိေစ့ခ်င္ဘူး။ ဒါက သဘာဝပဲေလ။ ဒါေပမယ့္လဲ တားမရပါဘူး ငိုမယ့္လူက ငိုမွာပါပဲ။ ကုိယ္တုိင္ေတာင္ ကုိယ္ခ်စ္တဲ့လူ ခင္တဲ့လူ ေသရင္ငုိဦးမွာပဲကုိး။ တရားနဲ႔ေျဖဆုိေပမယ့္ ေျဖႏုိင္မယ္မထင္ပါဘူး။ အနည္းအက်ဥ္းပဲ ရမွာေပါ့။ ကုိယ္က အရိယာပုဂၢဳိလ္မွ မဟုတ္တာပဲ။ တတ္ႏုိင္သေလာက္ေတာ့ ထိန္းရမွာေပါ့။ တရားနဲ႔ ေျဖတယ္ဆုုိတာထက္ ဒါဟာ နိယာမတစ္ခုဆုိတာကုိ လက္ခံဖုိ႔ ျပင္ဆင္တာ အေကာင္းဆုံးပါပဲ။ သူလဲ ေသသလုိ ကုိယ္လဲ ေသႏုိင္တာပဲေလ။ အခုတျခားတစ္ေယာက္ေသလုိ႔ ငိုေနရင္း ကုိယ္တုိင္ပါေသသြားႏုိင္တယ္။ မထူးဆန္းဘူး သမီးရယ္။

သမီးကုိ ေျပာျပရဦးမယ္ အခု သမီးေလး သိတဲ့ ဒက္ဒီေလးက တခါတုန္းက လြန္ခဲ့တဲ့ ၉ ႏွစ္ေလာက္တုန္းက တစ္ခါေသခဲ့ဖူးတယ္ဆုိတာကုိပဲ။ အဲဒီ့တုန္းကေလ ညေနပုိင္းတစ္ခုမွာေပါ့ လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ ေဆး႐ုံကုိ သတိလုံးဝမ႐ွိေတာ့ပဲ ေရာက္ခဲ့တယ္တဲ့။ အသက္ၾကီးၾကီး လူၾကီးတစ္ေယာက္က သူ႔သားေလးကုိ ကယ္ပါဦးဆုိျပီး ေဆး႐ုံကုိ ေျပာဆုိေတာင္းပန္ျပီး အတင္းကုိ ကုခုိင္းတာတဲ့။ ရဲေတြေရာ လူေတြေရာ ဆရာဝန္ ဆရာမေတြေရာ အကုန္လုံး ႐ႈပ္႐ွက္ခက္ကုန္တယ္တဲ့။ နာရီဝက္ေလာက္ ေစာေရာက္တဲ့ အတြက္ ခင္ဗ်ားသား အသက္ကယ္လုိ႔ရတယ္လုိ႔ ဆရာဝန္ၾကီးေတြက ေျပာတယ္တဲ့။ ဒါေပမယ့္ ေကာင္ေလးက ၂ ရက္ေလာက္ေတာ့ သတိရတစ္ခ်က္ မရတစ္ခ်က္ပါပဲ။ အဲဒီ့ေကာင္ေလး ဘာလုိ႔ေဆး႐ုံေရာက္လဲ သိလားသမီး။ အဲဒီ့ေကာင္ေလးက ေလာကၾကီးမွာ လုပ္စရာကုန္ျပီ စိတ္ညစ္စရာပဲ ဘာညာဆုိျပီး အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြနဲ႔ သူ႔ကုိယ္သူ သတ္ေသတာေလ။ ေဆးေတြကုိ တရားလြန္ေသာက္ျပီး ျငင္ျငင္သာသာ ေသမယ့္လမ္းကုိ ေ႐ြးတာတဲ့သမီးေရ။ ဘယ္ေလာက္မ်ား မုိက္လုံးၾကီးသလဲ စဥ္းစားၾကည့္စမ္းပါဦး။ အ႐ႈံးေပးတာေလ ဒါအ႐ႈံးေပးတာေပါ့။ သူ႔ထက္မုိက္တဲ့ေကာင္ေတာင္ သူ႔ေလာက္မမုိက္ဘူး သမီးေရ။ အဲဒီ့ေကာင္ေလးက သူ႔ကုိယ္သူ ေသေၾကာင္းၾကံခဲ့တဲ့ အခ်ိန္မွာ အိပ္ယာေလးေပၚမွာ အိပ္ေနရင္း ေဘးက သူငယ္ခ်င္းက မုန္႔စားဖုိ႔ လာအႏႈိးမွာမွ လုံးဝသတိမလည္ေတာ့လုိ႔ အိမ္မွာ ေအာ္ဟစ္ အကူအညီေတာင္းေပးရတာတဲ့ သမီးေရ။ ပါးစပ္မွာလဲ အျမွဳပ္ေတြထေနျပီတဲ့။ အေဖလုပ္တဲ့လူက သားၾကီး သားေရလုိ႔ ေအာ္ျပီး ကားေပၚကုိ ေပြ႔တင္ ကားကုိ တရၾကမ္းေမာင္းျပီး ေဆး႐ုံကုိ ေျပးခဲ့ရတာ။ အဲဒီ့ေကာင္ေလးရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းသာ မေတြ႕ခဲ့ရင္ အဲဒီ့ေကာင္ေလး ေသခ်ာတယ္ ေသျပီေလ။ အဲဒီ့ မုိက္လုံးၾကီးတဲ့ ေလာကကုိ အ႐ႈံးေပးခဲ့တဲ့ ေကာင္ေလးက အခုသမီးေလး ခင္တဲ့ ခ်စ္တဲ့ ဒက္ဒီေလးေပါ့။

အဲဒီ့အခ်ိန္ကစျပီး ဒက္ဒီေလးဟာ လူ႔ေလာကထဲကုိ လူအသစ္တစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ ျပန္ေရာက္လာတာပါ သမီးေရ။ ဒက္ဒီေလး ေဆး႐ုံမွာ သတိရတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေဘးမွာ အဖြားက အိပ္လုိ႔ နပ္စ္မေလးက ေသြးေပါင္ေတြ တုိင္းေပးလုိ႔ တစ္ခန္းလုံး တိတ္ေနတာပဲ။ ဒက္ဒီေလး သတိရလုိ႔ တစ္ခ်က္လူးလုိက္ေတာ့ အဖြားက ခ်က္ျခင္းႏုိးလာျပီးေတာ့ သားၾကီးတဲ့ မ်က္လုံးမွာလဲ မ်က္ရည္ေတြ ျပည့္လုိ႔။ ဒက္ဒီေလးက စကားေတာင္ ေသခ်ာ မေျပာႏုိင္ေသးဘူး ေခါင္းပဲ ညိတ္ျပႏုိင္တယ္။ ဒက္ဒီေလး အေမေရာက္လာေတာ့ နင္ေတာ့လား ေတာ္ေတာ္ေလး ဒုကၡေပးတဲ့ေကာင္ဆုိျပီး ေျပာရင္းငုိ အေဖကေတာ့ အေမ့ကုိ မင္းေတာ္ေတာ့ သြားစမ္း သားေနေကာင္းေအာင္ေန ဒါပဲေျပာတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတုိ႔ေတြ အားလုံးအတြက္ သူတုိ႔ ထင္တားတာထက္ ထူးဆန္းတဲ့ သားတစ္ေယာက္ ေလာကၾကီးထဲကုိ ျပန္ေရာက္လာတာကုိေတာ့ အခုခ်ိန္မွာ အေဖေရာ အေမပါ ေက်နပ္ေနၾကပါျပီ။ အဲဒီ့ အခ်ိန္မွာ ဒက္ဒီေလး ေမ်ာေနတယ္လုိ႔ ေျပာရမလား။ သူမ်ားေတြလုိေတာ့ ဟုိေရာက္ဒီေရာက္ေတြ မမွတ္မိဘူး။ မွတ္မိတာ တစ္ခုက ကုိယ့္ကုိကုိယ္သတ္ေသတဲ့ အခ်ိန္က စိတ္က တစ္ခု ျပန္ျပီး သတိရလာတဲ့ အခ်ိန္မွာ ျဖစ္လာတဲ့ စိတ္က တစ္ခုဆုိတာ ေသခ်ာသြားတယ္။ အေျပာင္းလဲၾကီး ေျပာင္းလဲသြားတယ္။ လူ႔ေလာကထဲကုိ ျပန္ေရာက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ပထမဆုံး ကုိယ့္ဘာသာျပန္ေျပာမိတာက ငါအသက္ရွင္တာ ငါ့အတြက္တင္မဟုတ္ဘူး ငါဟာ အ႐ႈံးေပးတတ္တဲ့သူ မဟုတ္ဘူး ေလာကမွာ ငါလုိခ်င္တာကုိ ငါရေအာင္လုပ္မယ္ ဒါေတာ့ စိတ္ထဲမွာ အၾကိမ္ၾကိမ္ေျပာျဖစ္တယ္။ အစကဆုိ လူမႈေရးကုိ သိပ္စိတ္ဝင္စားတာ မဟုတ္ဘူး အခုလဲ သိပ္စိတ္ဝင္စားတယ္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ လူပီသေအာင္ေတာ့ ေနတတ္ေနျပီထင္တာပဲ။ အဲဒီ့ေနာက္ပုိင္း သိလာတာကေတာ့ သိစိတ္နဲ႔ မသိစိတ္ရဲ႕ Crisis ေတြပါပဲ။

တကယ္လဲ အခုခ်ိန္ထိ အဲဒီ့ႏွစ္ခုျပဳိင္ေနတာကုိ ထုိင္ၾကည့္ေနမိတယ္။ သိစိတ္ကုိေတာ့ Angel လုိ႔ ေခၚျပီး မသိစိတ္ကုိေတာ့ Devil လုိ႔ ေပးထားတယ္။ တခါတေလမွာ Angel က Devil ကုိ မလွန္ႏုိင္တာ႐ွိသလုိ တခါတေလမွာလဲ Devil က Angel ကုိ အႏုိင္မရပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကိစၥအားလုံးအတြက္ သူတုိ႔က ျပဳိင္ေနၾကတာပါပဲ။ ဆုံးျဖတ္ခ်က္တုိက္ပြဲေပါ့ သမီးရယ္။ သူတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္က စိတ္ဝင္စားဖုိ႔ေကာင္းတယ္။ သူတုိ႔ ပူးေပါင္းမိျပီဆုိရင္လဲ ဘယ္အရာကမွ တားလုိ႔ မရဘူး။ အရင္က သူတုိ႔ ရန္ျဖစ္ေနတာကုိ ၾကည့္ေနျပီး တည့္မွ တည့္ပါ့မလားလုိ႔ ေတြးမိတယ္။ တကယ္ေတာ့ သူတုိ႔ကုိ အေကာင္းဆုံး ေပါင္းစပ္ေပးႏုိင္ရင္ အေျဖေလးေတြက ေက်နပ္အံ့ၾသစရာဆုိတာ သိလာပါတယ္။ Angel ကေတာ့ တည္ျငိမ္သလုိ ႐ွိေပမယ့္ Devil ကေတာ့ အျမဲတမ္း လႈပ္႐ွားေနေလရဲ႕ Devil ရဲ႕ လႈပ္႐ွားမႈက တခါတခါ ကုိယ္ေတာင္ မသိလုိက္ရဘူး သမီးေရ။ ဘြားကနဲေပၚလာတတ္တယ္။ တခါတေလ Angel က သူေတာ္ေကာင္းေယာင္ေဆာင္တတ္တယ္ ဒါေပမယ့္ Devil ကေတာ့ အဲဒါကုိ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေဟာေဟာဒိုင္းဒုိင္း ေျပာခ်လုိက္ျပန္ေရာ အဲဒီ့က်ေတာ့ ထျငိျပန္ေရာ။ အခုေတာ့ သူတုိ႔ တည့္ေနေလရဲ႕။ ေန႔တုိင္းရန္ျဖစ္သလုိ ေန႔တုိင္းလဲ တည့္တည့္႐ႈ႐ႈေနတတ္ပါတယ္။ ဒက္ဒီေလးကေတာ့ အဲဒီ့ အေကာင္ေလးေတြကုိ လုိက္ဖမ္းရင္း ေသျခင္းတရားကုိ သူတု႔ိႏွစ္ေယာက္ ရင္ဆုိင္ပုံေလးေတြကုိ သတိထားလုိက္မိတယ္။

အစကေတာ့ ေသေတာ့မယ္ဆုိရင္ ဆုိျပီးေတြးၾကည့္ေပမယ့္ ကုိယ္က တကယ္ျဖစ္ခဲ့ဖူးျပီဆုိေတာ့ မထူးေတာ့ပါဘူးကြာဆုိတာ ျဖစ္သြားေရာ။ အဲဒီ့ေတာ့ ဒက္ဒီေလးက ဘာမွ မျပင္ဆင္ေတာ့ဘူး။ ခုနက ဒက္ဒီေလးရဲ႕ Angel ေလးနဲ႔ Devil ေလးကုိပဲ တစ္ေယာက္တစ္လွည့္စီ တုိက္ေနတာကုိ ပုိျပီး အခ်ိန္ေပးျပီး ေစာင့္ၾကည့္ေတာ့မယ္ သမီးေရ။ အခုလဲ အဲဒီ့လုိပဲ ေနေတာ့တယ္။ ဆုိေတာ့ကား ထူးျပီး ျပင္စရာ မ႐ွိဘူးေပါ့ သမီးရယ္။ ဒက္ဒီေလးပုိ႔စ္က သမီးေလး ေရးခုိင္းတာနဲ႔ လြဲသြားေတာ့ စိတ္မ်ားဆုိးမလားမသိ။ ဒါေပမယ့္လဲ သမီးရယ္ ေလာကမွာ သိစိတ္နဲ႔ မသိစိတ္ကုိ မွတ္တာ အထိ အေတြ႔ အနံ႔ အရသာ အုိ အကုန္ပါပဲ မွတ္ေနရတာပဲ မဟုတ္လား။ ကုိယ္ဒါလုပ္လုိ႔ ငါဒါလုပ္ေနတာပါလား ဆုိတာေလး သိရင္ ျပည့္စုံပါတယ္ သမီးရယ္။ ေသမယ္ဆုိရင္လဲ ငါအသက္ရႈေနလား ရပ္သြားလားဆုိတာေလးပဲ ေနာက္ဆုံး အခ်ိန္ထိ ႏွလုံးေလးသြင္းျပီး ေသလုိက္ခ်င္ပါတယ္။ ဝင္ေလ ထြက္ေလကုိ မမွတ္ႏုိင္ရင္ေတာင္ ထိတယ္ သိတယ္ ဒီေလာက္ေတာ့ မွတ္ေနရင္း ေသသြားခ်င္ပါတယ္။ ဘာမွ မသိပဲနဲ႔ ရုတ္တရက္ ငါေသေတာ့မွာပါလားဆုိတာေတာ့ အျဖစ္မခံခ်င္ဘူး။ အဲဒီ့ေတာ့ ဆယ္ရက္လဲ ဒက္ဒီေလးအတြက္က တူတူပဲ ဆယ္မိနစ္လဲ တူတူပဲ ဘာမွ မထူးလုိ႔ ျပင္ဆင္မယ့္ အေၾကာင္း မေရးျဖစ္တာေနာ္။ ခုနက ေျပာျပထားတာေတြကေတာ့ ေန႔တုိင္း အခ်ိန္တုိင္း ျပင္ဆင္ေနတဲ့ အရာေတြပါပဲ သမီးေလးေရ။ မန္လည္ဆရာေတာ္ဘုရား ေဟာသလုိပါပဲ ေသတယ္ဆုိတာ ဒီဘဝမွာ ေနာက္စိတ္မျဖစ္တာပါ။

Read More...

Wednesday, September 17, 2008

ကၽြန္ေတာ္ၾကဳိက္တဲ့ ဖဲကစားနည္း


ဖဲကစားနည္းလုိ႔ေျပာလုိက္တာနဲ႔ လူေတြစိတ္ထဲမွာ မေကာင္းမႈတစ္ခုလို႔ ျမင္ၾကတာ သဘာဝပါပဲ။ အင္းေလ ဒါကလဲ ေလာင္းကစားနည္းတစ္ခုပဲကုိး။ ဖဲသမားဆုိရင္ ႏွာေခါင္း႐ႈံ႕ခ်င္ၾကတာ ဓမၼတာပါပဲ။ ဘယ္ဂုဏ္သေရ႐ွိ လူၾကီးလူေကာင္း စာရင္းထဲမွာမွ ဖဲသမားမပါပါဘူး။ ဘယ္ Casino ပိုင္ရွင္ကုိမွလဲ ဂုဏ္သေရ႐ွိစာရင္းထဲထည့္မထားတာ ေသခ်ာသေလာက္ပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ကလဲ ဖဲကစားျခင္းကုိ အားေပးအားေျမွာက္လုပ္ခ်င္လုိ႔၊ ဖဲသမားကုိ အမႊန္းတင္ခ်င္လုိ႔ ဒါကုိ ေရးတာ မဟုတ္ဘူးဆုိတာ ၾကဳိေျပာထားပါရေစ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ့ ေလာင္းကစားဆန္မႈ ဖဲကစားနည္းေတြထဲက ကၽြန္ေတာ္ ႏွစ္သက္တဲ့ ဖဲကစားနည္းတစ္မ်ဳိး၊ တနည္းအားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ အေတြးျမင္သစ္ေတြ ျဖစ္ေစခဲ့တဲ့ ဖဲကစားနည္းတစ္မ်ဳိးကုိ ေျပာျပခ်င္ယုံသက္သက္ပါပဲ။

ကဲ ကၽြန္ေတာ္ၾကဳိက္တဲ့ ဖဲ႐ုိက္နည္းကို မေျပာခင္ ကၽြန္ေတာ္ဖဲခ်ပ္ေတြနဲ႔ ရင္းႏွီးပုံကုိ ေျပာျပပါ့မယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔မိသားစု အထူးသျဖင့္ အဖုိး႐ွိတုန္းကေပါ့ တစ္ပတ္တစ္ခါ မိသားစုလုိက္ အေပ်ာ္တမ္းဖဲကစားေလ့႐ွိတယ္။ ကစားတာကေတာ့ နည္းမ်ဳိးစုံပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ဖဲနဲ႔ ဘယ္လုိရင္းႏွီးသလဲဆုိေတာ့ ၃ ႏွစ္သားေလာက္ကထဲက အဖုိးေပါင္ေပၚထုိင္ရင္း ဂ်ဳိကာေတြ႔ရင္ထနမ္းတဲ့အထိ၊ ဒါဘာလဲဆုိဂ်ဳိကာလုိ႔ ပီပီသသေျပာတတ္တဲ့ ေကာင္ပါ။ ကဲစဥ္းစားၾကည့္ ငယ္ငယ္ထဲက အဲဒီ့လုိစတာ။ ၅ ႏွစ္သားေလာက္က်ေတာ့ ၁၃ ခ်ပ္ကစားနည္းလုိ႔ ေခၚတဲ့ ပုိကာကုိ ကၽြန္ေတာ္ ေကာင္းေကာင္းကစားတတ္ေနျပီ။ လူကသာ စာမတတ္ေသးတာ ဖဲကေတာ့ ေကာင္းေကာင္း႐ုိက္တတ္ေနျပီ။ ကၽြန္ေတာ္လူပ်ဳိေပါက္အခ်ိန္မွာေတာ့ ဖဲ႐ုိက္နည္း မ်ဳိးစုံနည္းပါးကုိ ႐ုိက္တတ္ေနပါျပီ။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ဆုံရင္၊ ခရီးသြားရင္၊ ဖဲကစားတတ္တဲ့ အိမ္ေတြေရာက္ရင္ ကၽြန္ေတာ္႐ုိက္ေလ့႐ွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္အၾကဳိက္ဆံုး ဖဲကစားနည္းကေတာ့ Show လုိ႔ေခၚတဲ့ တစ္ခ်ပ္ေမွာက္ ကစားနည္းပါပဲ။ အဲဒီ့ တစ္ခ်ပ္ေမွာက္ ဖဲဝုိင္းက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ အမ်ားၾကီး သင္ေပးလုိက္ပါတယ္။

Show ကစားနည္းကုိ ဖဲ႐ုိက္တတ္တဲ့ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သိျပီးသားပါ။ သူကတစ္ခ်ပ္ေမွာက္ ထားျပီး ေလးခ်ပ္ျပထားတာပါ။ တကယ္တမ္း အသက္ကေတာ့ ေမွာက္ထားတဲ့ ဖဲတစ္ခ်ပ္ပါပဲ။ အဲဒီ့ ေမွာက္ထားတဲ့ ဖဲတစ္ခ်ပ္ကို ခန္႔မွန္းတြက္ဆျပီးမွ အႏုိင္အ႐ႈံးေပၚတာပါ။ ဒီေနရာမွာ Show ကစားနည္းကုိ ေရးျပလုိက္ရင္ ျပီးမွာ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ (မကစားတတ္ေသးသူမ်ား ကုိယ့္ဘာသာ နီးစပ္ရာ ကစားတတ္တဲ့သူမ်ား ထံတြင္ ေလ့လာရန္ ဤကား စကားခ်ပ္) ေျပာခ်င္တာက ဒီကစားနည္းရဲ႕ ထူးျခားခ်က္ေတြကုိပါ။ ဒီကစားနည္းမွာ လူငါးေယာက္အထိ တခ်ဳိ႕လဲ ေျခာက္ေယာက္အထိ ကစားၾကပါတယ္။ အသင့္ေတာ္ဆုံးကေတာ့ ငါးေယာက္ကစားတာပါပဲ။ ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီ့လူအားလုံးဟာ ကုိယ့္ရဲ႕ေမွာက္ထားတဲ့ တစ္ခ်ပ္ေမွာက္ဖဲအတြက္ တုိက္ပြဲဝင္ၾကရတာပါပဲ။ ဖဲက စုစုေပါင္း ၅ ခ်ပ္ေဝပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ့ ၅ ခ်ပ္ကုိ တစ္ခါထဲ တစ္ထုိင္ထဲ ခ်က္ျခင္းေဝလုိက္တာမ်ဳိး မဟုတ္ပါဘူး။ တစ္လွည့္မွာ တစ္ခ်ပ္ႏႈန္းပဲေဝတာပါ။ တစ္ခ်ပ္ေဝလုိက္တုိင္း ဖဲေပၚမူတည္ျပီး အၾကီးဆုံးလူက စိန္ေခၚမႈအေနနဲ႔ ပုိက္ဆံထည့္ျပီၚ က်န္တဲ့လူေတြကုိ ေခၚရပါတယ္။ တစ္ေယာက္က ေခၚလုိက္ေပမယ့္ က်န္တဲ့သူက လုိက္ခ်င္ရင္ လုိက္လု႔ိရပါတယ္။ မလုိက္ခ်င္ရင္ မလုိက္ပဲနဲ႔ အဲဒီ့ပြဲကေန ထြက္လုိ႔ရပါတယ္။ ဒါမွ မဟုတ္ သူေခၚတဲ့ ပမာဏထက္ ၂ ဆ၊ ၃ ဆ ပုိေဆာင္းထပ္ေျပာျပီး စေခၚတဲ့လူကုိ ကန္ၾကည့္လုိ႔ရပါတယ္။ စေခၚတဲ့လူရဲ႕ ေငြေၾကးက အတည္မဟုတ္ပါဘူး။ ကန္ခြင့္ေပးထားပါေသးတယ္။ ဒါက ဘာနဲ႔တူသလဲဆုိရင္ Challenge လုပ္တာနဲ႔တူပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔တေတြ စီးပြါးေရးလုပ္ငန္းေတြ၊ လူမႈဘဝေတြထဲမွာလဲ အဲဒီ့လုိမ်ဳိးေန႔စဥ္ Challenge ေတြနဲ႔ ဆုံေတြ႔ေနၾကရတာပါပဲ။ ဒီလုိစေခၚတဲ့လူ႐ွိလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေတြ လုိက္မလား ေျပးမလား၊ ဒါမွမဟုတ္ သူ႔ကုိထပ္ျပီး ျပန္ကန္မလား ၾကဳိက္တဲ့လမ္းကုိ ေ႐ြးလုိ႔ရပါတယ္။ ဘယ္သူကမွ ခ်ဳပ္ခ်ယ္မထားပါဘူး။ ကုိယ့္ဆုံးျဖတ္ခ်က္နဲ႔ ကုိယ္ပါပဲ။

ဒီလုိမ်ဳိး Show ကစားလုိ႔ ဇာတ္႐ွိန္အျမင့္ဆုံး ျဖစ္တဲ့ ၅ ခ်ပ္လုံးျပည့္သြားတဲ့ အခ်ိန္ဟာ စိတ္ဝင္စားစရာ အေကာင္းဆုံး အခ်ိန္ပါပဲ။ လူ ၅ ေယာက္လုံးက လုိက္ခဲ့တယ္ ျဖစ္ေစ၊ ဒါမွ မဟုတ္ ၂ ေယာက္ပဲက်န္ခဲ့တယ္ ျဖစ္ေစ။ အလယ္က ပုိက္ဆံပုံအတြက္ ယွဥ္ရပါေတာ့တယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ တစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္အကဲ ခတ္ၾကပါတယ္။ Show ကစားနည္းမွာ Emotional ကုိခန္႔မွန္းရတာလဲ ရင္ခုန္စရာပါ။ တစ္ေယာက္ရဲ႕ ေမွာက္ထားတဲ့ တစ္ခ်ပ္ကုိ ေနာက္တစ္ေယာက္က အျပန္အလွန္ခန္႔မွန္းရတဲ့ ျပဳိင္ပြဲတစ္ခုပါပဲ။ ကုိယ္ကသူမ်ားကုိ ခန္႔မွန္းသလုိ ကုိယ့္ကုိလည္း သူမ်ားက ခန္႔မွန္းေနတာပါပဲ။ အဲဒီ့မွာ ဖဲရဲ႕အဆင္ေတြ၊ ျဖစ္ႏိုင္ေျခေတြ၊ လက္က်န္ဖဲ အေျခအေနေတြ၊ ျမင္ေနရတဲ့ဖဲေတြ ဒါေတြအားလုံးကုိ စုေပါင္းဆက္စပ္ျပီး ခန္႔မွန္းၾကရပါတယ္။ အဲဒီ့ထက္ပုိဆုိးတာက ဖဲဝိုင္းမွာ ေတာက္ေလွ်ာက္ကစားလာတဲ့ သူတုိ႔ေတြရဲ႕ အမူအက်င့္နဲ႔ ဖဲေပၚတြက္ခ်က္မႈ အဲဒါေတြပါ ပါလာပါတယ္။ ကုိယ့္ရဲ႕ခန္႔မွန္းခ်က္တစ္ခ်က္ လြဲေခ်ာ္သြားတာနဲ႔ အားလုံးဆုံး႐ႈံးသြားႏုိင္ပါတယ္။ ကုိယ္ခန္႔မွန္းတာ မွန္သြားျပီဆုိရင္လဲ အႏုိင္ရမွာက ကုိယ္ပါပဲ။

ကုိယ့္ဖဲက တစ္ကယ္တမ္းေတာ့ ဒုတိယဦးစားေပး အေကာင္းဆုံး၊ ကုိယ့္ျပဳိင္ဘက္က ပထမဦးစားေပး ဒါမ်ဳိးဆုိရင္ သူ႔ကုိ ေခၚဖုိ႔ အလွည့္ေပးရပါတယ္။ အဲဒီ့မွာ သူကကုိယ့္ကုိ ေခၚလုိက္ျပီ ဆုိရင္ ဒါမွမဟုတ္ Show လုိက္ျပီဆုိရင္ ကုိယ္က လုိက္မလုိက္စဥ္းစားရပါျပီ။ ကုိယ္မလုိက္ပဲလဲ ထြက္လုိ႔ရပါတယ္။ ဒါဆုိရင္ေတာ့ သူ႔ဘက္က အဲဒီ့ေငြေတြကုိ ဘာမွ ေလွ်ာက္လႊဲခ်က္ေပးစရာ မလုိပဲ တနည္းအားျဖင့္ သူ႔ေမွာက္ထားတဲ့ဖဲကုိ ျပစရာမလုိပဲ စားလုိက္လုိ႔ ရပါတယ္။ တကယ္လုိ႔ အဲဒီ့ လူဟာ ပထမဦးစားေပးဖဲနဲ႔ ႐ွိေနေပမယ့္ သူဟာေ႐ွ႕မွာ ဖဲကုိ ေဟာက္ျပီး ကစားလာတဲ့လူျဖစ္လုိ႔ ကုိယ္က အယုံအၾကည္မ႐ွိပဲ လုိက္ရင္လဲရပါတယ္။ ေမွာက္ထားတဲ့ ဖဲက အဓိကပါပဲ။ ေ႐ွ႕ကပြဲေတြမွာ ေတာက္ေလွ်ာက္ေဟာက္လာတယ္ (လိမ္စားတယ္ေပါ့ေလ) ဒါေပမယ့္ ဒီတစ္ၾကိမ္က တစ္ကယ့္ အမွန္ဆုိလဲ ကုိယ္က ခံလုိက္ရမွာပါ။ အဲဒါေၾကာင့္ေျပာတာပါ လူရဲ႕ Character ေရာ Emotion ေရာကုိပါ ထည့္တြက္ရတဲ့ ကစားနည္းပါလုိ႔။

ဒီကစားနည္းက အုိင္ဒီယာကုိ အဓိကျဖစ္သလုိ၊ တြက္ခ်က္မႈကလဲ အေရးပါပါတယ္။ ကုိယ့္ကုိ ဘယ္သူမွ တားလုိ႔မရသလုိ အေျခအေနအားလုံးကုိလဲ ကုိယ္တုိင္ပဲ တြက္ခ်က္မွန္းဆႏုိင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လက္ေတြ႔ဘဝေတြနဲ႔ အနီးစပ္ဆုံး ဖဲကစားနည္းပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေန႔စဥ္ရင္ဆုိင္ေနရတဲ့ ခက္ခဲေနတဲ့ ျပႆနာေတြဟာလဲ ဟုိဘက္က ေမွာက္ထားတဲ့ ဖဲခ်ပ္ကုိ ခန္႔မွန္းရတဲ့ အျဖစ္နဲ႔ ဆင္တူေနပါတယ္။ အလုပ္လုပ္ရင္းလဲ ကုိယ့္ျပဳိင္ဘက္ကုိ အျမဲတမ္း ခန္႔မွန္းေနၾကရတာပါပဲ။ အဲဒီ့မွာ ခုနကလုိ ဖဲအဆင္ေတြလုိေပါ့ သူ႔ရဲ႕လုပ္ငန္းသဘာဝကုိ ကုိယ္က ျမင္ေတြ႔ေနရတာပါပဲ။ တစ္ခုပဲ သူ႔အုိင္ဒီယာကုိ ကိုယ္ကတြက္ႏုိင္ဖုိ႔ပဲ။ အဲဒါကလဲ သူ႔ရဲ႕ေမွာက္ထားတဲ့ ဖဲတစ္ခ်ပ္ပဲေလ။

ေနာက္တစ္ခုက ဖဲဝိုင္းမွာလုိပဲ သူနဲ႔ တူတူ႐ုိက္လာတဲ့ အခ်ိန္တစ္ေလွ်ာက္လုံး သူ႔ရဲ႕လႈပ္႐ွားပုံ ဆုံးျဖတ္ပုံ အဲဒါေတြကုိ ခန္႔မွန္းရသလုိ ကုိယ့္လုပ္ငန္းျပဳိင္ဘက္ရဲ႕ လုပ္လာတဲ့ ပုံစံ၊ သက္တမ္း၊ ပစၥည္းအေနအထား၊ အမူအက်င့္ ဒါေတြကုိ ခန္႔မွန္းရတာျခင္း တူညီေနပါတယ္။ ကိုယ့္ျပဳိင္ဘက္ကုိ ေလွ်ာ့တြက္လုိ႔ မရသလို၊ ပုိတြက္လုိ႔လဲ မရပါဘူး။ တခါတရံမွာ သူ႔မွာ ဘာမွ မ႐ွိပါပဲနဲ႔ ကုိယ့္ကုိ ေစ်းကြက္ထဲက၊ အသုိင္းအဝိုင္းထဲက ေဟာက္ထုတ္ပစ္ဖုိ႔ လုပ္တတ္သလုိ၊ ကုိယ့္ကုိ ေရွ႕တစ္ကြက္တုိးေစျပီး ေနာက္ဆုံးက်မွ သူ႔လွ်ဳိ႕ဝွက္ခ်က္ကုိ ျပျပီး ကုိယ့္ကုိ ေမာင္းထုတ္လုိက္တာလဲ ႐ွိပါေသးတယ္။ ဘာပဲေျပာေျပာကုိယ့္ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကသာ အဓိကပါပဲ။ သူနဲ႔ကုိယ္ ဥာဏ္ျခင္းယွဥ္ၾကတာပါပဲ။ တခါတေလသူ႔ဖဲက အရမ္းေကာင္းလြန္းလုိ႔ ကုိယ္ကလႊတ္ေပးလုိက္ရသလိုပဲ စီးပြါးေရးမွာလဲ လႊတ္ေပးလုိက္ရတယ္ဆုိတဲ့ အၾကိမ္ေတြ႐ွိပါတယ္။ ဒါဟာ ဒီပြဲကုိသာ အ႐ႈံးေပးတာျဖစ္ျပီး တစ္ဝုိင္းလုံးစာ အ႐ႈံးေပးလုိက္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ တကယ္လုိ႔သာ အေလွ်ာ့ေပးသင့္ပါလွ်က္နဲ႔ ကုိယ္က မေပးခဲ့ဘူးဆုိရင္ ဝုိင္းထဲကေနထျပန္ သြားရေလာက္ေအာင္ ႐ႈံးသြားတတ္ပါတယ္။ ေလာကၾကီးမွာလဲ တူတူပါပဲ တစ္ၾကိမ္အေလွ်ာ့ေပးလုိက္တာဟာ တစ္ဘဝစာ အေလွ်ာ့ေပးလုိက္တာ မဟုတ္သလုိ ေနာက္တစ္ၾကိမ္အတြက္ အားေမြးတာနဲ႔တူတူပါပဲ။ တစ္ၾကိမ္တစ္ေလမွာေတာ့ ကုိယ့္ဘက္က သိပ္ခုိင္မာေနရင္ သူ႔ကုိျပန္ျပီး စိန္ေခၚလုိ႔ ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ကုိေ႐ွ႕မွာ ႐ႈံးထားတဲ့ အ႐ႈံးေၾကာင့္၊ ဒါမွမဟုတ္ ေငြေၾကးအင္အားနည္းလာတာေၾကာင့္ ေျပးခဲ့မယ္ဆုိရင္ ကုိယ္ဟာဘယ္ေတာ့မွ အဲဒီ့ဝုိင္းထဲမွာ ဝင္ဆန္႔ေအာင္ဆက္ကစားဖုိ႔ ေငြေၾကးျပန္မရႏုိင္သလုိ စိတ္ဓါတ္မွာပါ ပ်က္ျပားသြားေစႏုိင္တယ္။ ဥပမာ ငါကံမေကာင္းေသးဘူးလုိ႔ ေတြးမိတာမ်ဳိးေပါ့။

ကုိယ့္ဘက္က ေသခ်ာေနျပီ ပုိင္ႏုိင္ေနျပီဆုိရင္ ျပဳိင္ဘက္ကုိ ျပန္စိန္ေခၚဖုိ႔ ဝန္ေလးစရာ မ႐ွိပါဘူး။ တကယ္လုိ႔ သူကမယုံၾကည္လုိ႔ လုိက္လာခဲ့ရင္ေတာင္မွ ဒါမွမဟုတ္ သိပ္ႏုိင္ေနလုိ႔ ေငြေပါေနလုိ႔ လုိက္လာခဲ့ရင္ဆုိရင္ေတာင္ ကုိယ္ကေသခ်ာႏုိင္ေနျပီပဲ ဘာမ်ား ေၾကာက္စရာလုိလုိ႔လဲ။ ေမွာက္ထားတဲ့ ဖဲခ်ပ္ကုိ လွန္ျပျပီး သတၱိ႐ွိ႐ွိ ေလာင္းေၾကးအကုန္လုံး စားလုိက္ရုံေပါ့။ အဲဒီ့မွာတင္ ကုိယ့္ယုံၾကည္ခ်က္က ခုိင္မာသြားျပီ ျဖစ္သလုိ ျပဳိင္ဘက္ကုိလဲ အသာစီးရလုိက္ျပီး အလဲထုိးလုိက္ႏုိင္ပါျပီ။ လုပ္ငန္းသဘာဝမွာလဲ ထုိနည္း ၄င္းပါပဲ။ ကုိယ္က ဓနအင္အားခ်ဳိ႕တဲ့လုိ႔၊ ကုိယ္က ေသခ်ာေနရက္နဲ႔ အ႐ႈံးေပးစရာမလုိပါဘူး။ ခုနကကုိယ့္ရဲ႕ ေမွာက္ထားတဲ့ ဖဲခ်ပ္ေလး ျပလုိက္သလို ကိုယ့္အလုပ္ကုိ ျပလုိက္ပါ။ ျပဳိင္ဘက္ရဲ႕ အ႐ႈိက္ကုိ တည့္တည့္ထိျပီး အႏုိင္ရပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ ကုိယ့္ဘက္က သူ႔ကုိ ႏုိင္မယ္ဆုိတာ ေသခ်ာရပါမယ္။ ကုိယ့္ဘက္က အေျခခုိင္ရင္ ဘာမွ ေၾကာက္စရာ မလုိပါဘူး။ show ကစားရင္ ကုိယ့္ရဲ႕ စိတ္လႈပ္႐ွားမႈကုိ အတတ္ႏုိင္ဆုံး ထိန္းရပါတယ္။ ဖဲမေကာင္းလုိ႔ စိတ္ပ်က္သြားတာ၊ ဖဲေကာင္းလုိ႔ အူျမဴးေနတာ၊ ႏုိင္မယ္ေသခ်ာလုိ႔ စိတ္လႈပ္ရွားေနတာ ဒါေတြကုိ အျပင္ကုိ ထုတ္မျပရပါဘူး။ ဒီလုိျပေနတဲ့ လူဆိုရင္ တစ္ဘက္လူက ကုိယ့္ရဲ႕ အမူအက်င့္ကုိ ၾကည့္လုိက္ရုံနဲ႔ ကုိယ့္ဖဲဘာဆုိတာ တန္းျပီး မွန္းလုိ႔ရသြားမွာပါ။ မတုန္မလႈပ္ ေက်ာက္ရုပ္ဆုိရင္ေတာ့ အင္မတန္ ခန္႔မွန္းရခက္ပါတယ္။ စီးပြါးေရး ေလာကမွာေရာ ေန႔စဥ္ဘဝမွာပါ ဒီအတုိင္းပါပဲ။ စိတ္လႈပ္ရွားလြယ္တဲ့လူကုိ စိတ္တည္ျငိမ္တဲ့လူက အလြယ္တကူ ခန္႔မွန္းႏုိင္ျပီး အႏုိင္ယူလုိ႔ ရပါတယ္။

ကဲ Show ကစားနည္းအေၾကာင္းကုိ ေျပာျပီးျပီ အဲဒီ့အထဲက ကၽြန္ေတာ္ ဘာေတြရခဲ့သလဲဆုိရင္ေတာ့ ေအာက္ပါအခ်က္အလက္ေတြကုိ ရခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါေတြကေတာ့ . . .
1. Competative Management
2. Risk Management
3. Time and Space Management
4. Emotional Management
5. Financial Management
6. Vision
7. Idea
8. Self Confidence
9. Guessing Power နဲ႔အတူ ကၽြန္ေတာ္ေခါင္းစဥ္မတပ္တတ္တဲ့ အရာေတြ ရခဲ့ပါေသးတယ္။ Show ကစားဖုိ႔ အားေပးအားေျမွာက္ ေျပာေနတာမဟုတ္ေပမယ့္ ကုိယ္သာ Show ကစားတဲ့ သူဆုိရင္ အဲဒါေလးေတြ ရမရ ျပန္ခ်ိန္ၾကည့္ေစခ်င္တာပါပဲ။ ဖဲကစားတုိင္း မေကာင္းတာ မဟုတ္သလုိ ယူတတ္ရင္ ရတယ္ဆုိတာ ေျပာခ်င္တာပါ။ ခင္ဗ်ားသာ Show မကစားတတ္ေသးသူ တစ္ေယာက္ဆုိရင္ သိ႐ုံေလာက္ေတာ့ စမ္းကစားျပီး ခုနက အခ်က္ေတြ ဟုတ္မဟုတ္ သုံးသပ္ၾကည့္ေပါ့။ ဖဲသမား ျဖစ္သြားရင္ေတာ့ တာဝန္မယူဘူးေနာ္။ ၾကဳိေျပာထားပါရဲ႕။ ကဲ ခုေတာ့ ေတာ္ေသးျပီ။

Read More...

Saturday, September 13, 2008

ကပၸိယတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေက်ာက္ထြင္းရာဇဝင္ (၃)


ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ကပၸိယပုိ႔စ္ေတြဖတ္ျပီး သေဘာက်တယ္လုိ႔ ေျပာၾကေတာ့ ေပ်ာ္မိပါတယ္။ ဆက္တုိက္ေရးခ်င္ေပမယ့္ အခ်ိန္ကမရေတာ့ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မေရးျဖစ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္က ၁၊ ၂၊ ၃ စသည္ျဖင့္ နံပါတ္တပ္ေရးေပမယ့္ အဆက္အစပ္ ႐ွိခ်င္မွလဲ ႐ွိပါ့မယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခ်င္တာေတြကုိ ေရးေနရတာဆုိေတာ့ အဆက္အစပ္ မ႐ွိႏုိင္ပါဘူး။ သတိရတာေလးေတြ အဲဒီ့အခ်ိန္မွာ ရလုိက္တာေလးေတြကုိ အေတြ႔အၾကဳံအေနနဲ႔ ေရးေပးတာပါ။ အခုလဲ ဆရာေတာ္နားမွာ ေနခဲ့တဲ့ အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ရလုိက္တာေလးေတြ ကၽြန္ေတာ္ထပ္ေရးျပခ်င္စိတ္ ေပၚလာလုိ႔ ထပ္ေရးလုိက္ပါတယ္။

ဆရာေတာ္နားမွာ ကပၸိယအေနနဲ႔ ေနလုိက္တာ ကၽြန္ေတာ့္ ဘဝမွာ အလွည့္အေျပာင္းတစ္ခု အေနနဲ႔ မွတ္တမ္းတင္ထားခ်င္ပါတယ္။ ကပၸိယတစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ ေနခဲ့ရေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ရလုိက္တဲ့ သင္ခန္းစာေတြက ဒီေန႔ထက္ထိ သုံးလုိ႔ကုိ မကုန္ႏုိင္ေသးပါဘူး။ ကပၸိယ အျဖစ္တစ္လေလာက္ လုပ္လိုက္တာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ တန္ဖုိးမျဖတ္ႏုိင္တဲ့ အေတြ႔အၾကဳံေတြ အေတြးအေခၚေတြကုိ ရ႐ွိေစခဲ့တယ္ဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္သိလုိက္ပါတယ္။ ဆရာေတာ့္နားမွာ ကၽြန္ေတာ္ေန႔တုိင္း ဝတ္ျဖည့္ေပးရင္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ဘဝအတြက္ တန္ဖုိး႐ွိတဲ့ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ေတြကုိ ခ်မွတ္ႏုိင္ေအာင္ ေလ့လာခြင့္ေတြ ရခဲ့ပါတယ္။ ပထမဆုံး ကၽြန္ေတာ္ ႐ုံးကုိ ျပန္ေရာက္တဲ့ေန႔က သတိထားလုိက္ မိပါတယ္။ ငါ့႐ုံးေတာ့ သြားျပီဆုိတာကုိပါပဲ။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဆရာေတာ္ေနာက္လုိက္တုန္း ႐ုံးကို ပစ္ထားလုိက္တာပါ အဲဒီ့မွာ ျပန္လာလာခ်င္း ကၽြန္ေတာ့္႐ုံးရဲ႕ အဓိက အားနည္းခ်က္ၾကီးကုိ သြားေတြ႔ပါတယ္။ အရင္ကဆုိ သတိထားမိခ်င္မွ ထားမိမွာပါ။ အခုေတာ့ ခ်က္ျခင္းကုိ သတိထားမိလုိက္ပါတယ္။ ဖိနပ္ခၽြတ္မွာ ဖိနပ္ေတြ အတုန္းအရုန္း သဲတ႐ွပ္႐ွပ္နဲ႔ ျဖစ္ခ်င္တုိင္းကုိ ျဖစ္ေနေတာ့တာပါပဲ။ အဲဒီ့မွာတင္ ကၽြန္ေတာ္ သိလုိက္ပါတယ္။ ငါ့ management အင္မတန္ဖ်င္းတယ္ဆုိတာပါပဲ။ ခ်က္ျခင္းပဲ မန္ေနဂ်ာကုိ ေခၚျပီးေျပာပါတယ္ revolution လုပ္ကုိလုပ္ရေတာ့မယ္ မလုပ္လုိ႔ မရေတာ့ဘူး ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ႐ုံးပ်က္ေနျပီလုိ႔။ အဲဒီ့လုိစလုိက္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ revolution ဟာ ၂ လအတြင္းမွာပဲ ဝန္ထမ္း ၈ ေယာက္ထြက္သြားတဲ့ အထိျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေခၚေျပာတဲ့ မန္ေနဂ်ာကုိယ္တုိင္ resign လုပ္သြားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္႐ုံးကုိ ေရာက္ေရာက္ျခင္း management ပုိင္းကုိ ျပန္စိစစ္ျပီး ကၽြန္ေတာ္ Rules and Regulation ေတြကုိ ပုိေသခ်ာေအာင္ ခ်ခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ စည္းကမ္းပုိင္းမွာ တင္းက်ပ္ေပးလုိက္ပါတယ္။ အဲဒါက ဘယ္ကရသလဲဆုိေတာ့ ဆရာေတာ္နားမွာ ေနတုန္းက ရခဲ့တာပါ။ ဆရာေတာ္က သိကၡာဝိနည္းနဲ႔ အညီေနထုိင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလဲ ႐ုိေသေတာ့ စည္းကမ္းတက်ေနခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္မွားေနရင္ ဆရာေတာ္က ခ်က္ျခင္းဆုိဆုံးမပါတယ္။ အဲဒါရဲ႕ အက်ဳိးဆက္ကေတာ့ ခုနကလုိ ကၽြန္ေတာ္ management ပုိင္းကုိ ျပင္ရတဲ့ အေတြးဝင္လာတာပါပဲ။ စည္းကမ္းပုိင္းကုိ ခ်မွတ္တတ္သြားပါတယ္။

ဆရာေတာ္နားမွာေနေတာ့ေလ ဆရာေတာ္ကုိ ဒကာ၊ဒကာမေတြက ဆြမ္းကပ္ဖုိ႔ အျမဲတမ္းေျပာေနၾကတာ ကပၸိယျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ကလဲ မွတ္ရတာေပါ့။ အဲဒီ့မွာ Time Management ကုိပါ ထပ္ရလုိက္ပါတယ္။ ဆရာေတာ္ရဲ႕ အခ်ိန္ေတြဟာ အျမဲတမ္းတန္ဖုိး႐ွိပါတယ္။ ဆြမ္းကပ္ခ်င္ၾကေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေနရာေဒသကုိၾကည့္ျပီး လက္ခံရပါတယ္။ ဥပမာ ေျမာက္ဒဂုံမွာ အရုဏ္ဆြမ္းစားျပီး ျမဳိ႕ထဲမွာ ေန႔ဆြမ္းစားရမယ္ဆုိရင္ လမ္းမွာတင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားကုန္သြားမွာပါ။ အဲဒါေၾကာင့္ နီးစပ္ရာကုိလက္ခံပါတယ္။ ေျမာက္ဒဂုံမွာ အရုဏ္ဆြမ္း ပါရမီမွာေန႔ဆြမ္းဆုိရင္ အင္မတန္အဆင္ေျပသြားပါတယ္။ အခ်ိန္ေတြလဲ save လုပ္ရာၾကပါတယ္။ ဆရာေတာ္က ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေျပာေနၾကစကား႐ွိပါတယ္ အခ်ိန္ေတြကုိ save လုပ္ပါတဲ့။ ဟုတ္ကဲ့ အဲဒါရဲ႕ အေျဖက ကၽြန္ေတာ္႐ုံးမွာ အလုပ္လုပ္ရင္း Time saving ကုိဘယ္လုိလုပ္ရမယ္ဆုိတာ သြားေတြ႔ပါေတာ့တယ္။ အဲဒီ့ေနာက္ပုိင္း ကၽြန္ေတာ္ဟာ အရင္ကထပ္ အလုပ္ပုိမ်ားလာျပီး အရင္ကထပ္ပုိျပီး အခ်ိန္႐ွားပါးသြားပါတယ္။ အခ်ိန္တုိင္းဟာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ လုပ္စရာေတြ ျပည့္ႏွက္ေနပါေတာ့တယ္။ ဖုန္းေျပာတာကအစ အပုိအလုိ မေျပာေတာ့ပါဘူး (ဆရာေတာ္ ဆုံးမတဲ့ အထဲမွာလဲ အဲဒါပါပါတယ္ ဒါလဲ time saving တစ္မ်ဳိးပါပဲ)။ သူမ်ားရဲ႕ အခ်ိန္ေတြကုိ တန္ဖုိးထားတတ္သလုိမ်ဳိး ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အခ်ိန္ေတြကုိလဲ သူမ်ားေတြက တန္ဖုိးထားလာပါတယ္။ ဒါက ကပၸိယလုပ္ခဲ့ရတဲ့ အထဲက ရခဲ့တဲ့ အျမတ္ေတြေပါ့။

ဆရာေတာ္က ဒီမွာလာျပီး အလွဴဒါနလုပ္တာပါ။ ဆရာေတာ္က ဝတၳဳေငြကုိ လက္နဲ႔ေတာင္ မထိပါဘူး လက္လဲမခံပါဘူး။ ကပၸိယျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ဆီမွာပဲ႐ွိပါတယ္။ လွဴလာရင္လဲ ကၽြန္ေတာ္လက္ခံေပးရပါတယ္။ ကုိစုိးထက္ၾကီးက ဟုိကေနျပီးေငြလႊဲရင္လဲ ကၽြန္ေတာ္က တာဝန္ယူျပီး ထိန္းသိမ္းေပးရပါတယ္။ ဆရာေတာ္ လွဴမယ့္ေနရာေရာက္မွ ကၽြန္ေတာ္ကလွဴေပးရပါတယ္။ ဆရာေတာ္ကုိ လွဴတဲ့ စာရင္းေတြပါသလုိ နာဂစ္အတြက္လွဴတဲ့ စာရင္းေတြလဲ႐ွိပါတယ္။ အဲဒါေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္ခြဲမွတ္ေပးရပါတယ္။ ဆရာေတာ္ျပန္ၾကြတဲ့ အခါမွ အဲဒီ့စာရင္းေတြကုိ ကုိစုိးထက္ဆီ ပုိ႔ေပးရပါတယ္။ ကုိယ့္ပုိက္ဆံမဟုတ္တဲ့ အတြက္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ စာရင္းေတြကုိ အတိအက်ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးရပါတယ္။ အဲဒါကလဲ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ႐ုံးမွာ ေငြစာရင္းေတြ ေသခ်ာျပန္စစ္တတ္ေအာင္ က်င့္ေပးလုိက္တာပါပဲ။ အရင္ကထက္ ကၽြန္ေတာ္ပုိျပီး စာရင္းဇယားမွာ ပုိတိက်လာပါတယ္။ ေငြကုိ လြယ္လြယ္မထုတ္ေပးေတာ့ပါဘူး။ ကားခကအစ ကၽြန္ေတာ္ေသခ်ာ စိစစ္ပါတယ္။ ကုမၸဏီဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ပုိင္ပါတယ္ဆုိေပမယ့္ ရွယ္ယာသမားေတြ ႐ွိပါေသးတယ္ သူတုိ႔ကုိ ကၽြန္ေတာ္ေလးစားေသာအားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္စာရင္းေတြကုိ အရင္ကထက္ပုိျပီး တိက်ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္လုပ္ပါတယ္။ အဲဒီ့ေတာ့ ဘာသံထြက္လာသလဲဆုိရင္ လူေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေငြစကားေျပာတယ္လုိ႔ ေျပာလာပါတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္ ဝန္ခံပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ စီးပြါးေရးလုပ္ေနတဲ့ အတြက္ ေငြစကားေျပာပါတယ္။ အဲဒီ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ္မွန္တယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။ သူတုိ႔ကုိ ေျပာျပပါတယ္ ေငြစကားေျပာတယ္ ဟုတ္တယ္ စီးပြါးေရးလုပ္ေနတဲ့လူ တစ္ေယာက္က ေငြစကား မေျပာဘူးဆုိ လြဲေနမွာေပါ့လုိ႔ အရင္က မေျပာခဲ့ဘူး အခုေျပာတယ္ ေျပာသင့္တဲ့ အခ်ိန္ေရာက္လုိ႔ ေျပာတယ္။ မွားေနတာ သိရင္ ခ်က္ျခင္းျပင္ရမယ္ အခုျပင္တယ္ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္မွန္တယ္လုိ႔ ထင္တယ္လုိ႔ ေျပာေတာ့မွ ပါးစပ္ေတြ ပိတ္သြားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္စာရင္းေတြဟာ အရင္ကထက္ ပုိတိက်လာသလုိ စာရင္းကုိင္အျပင္ စာရင္းစစ္ေတြပါ ကၽြန္ေတာ္ ထပ္ခန္႔လုိက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကုမၸဏီရဲ႕ ေငြေၾကးစီးဆင္းပုံၾကီးကုိ ကၽြန္ေတာ္ ထင္ထင္႐ွား႐ွား ျမင္လုိက္ရတဲ့အျပင္ ကၽြန္ေတာ္ဘာေတြ ဆက္လုပ္ရမယ္ဆုိတာပါ ကၽြန္ေတာ္ပုိသိလာပါတယ္။

Marketing အတြက္အသုံးဝင္မယ့္ ကိစၥေေတြအားလုံးကုိ ဆရာေတာ္ တရားေဟာတဲ့ ေနရာကေန ကၽြန္ေတာ္ရခဲ့တယ္ဆုိရင္ အားလုံးအံ့ၾသၾကမလားပဲ။ တကယ္ေျပာတာပါ ကၽြန္ေတာ္ဆရာေတာ္ ဘယ္နားမွာ တရားေပးေပး ေသေသခ်ာခ်ာနားေထာင္ျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာေတာ္က စကားလုံးေတြကုိ အဆက္စပ္နဲ႔ေျပာတတ္ ေဟာတတ္ပါတယ္။ ဆရာေတာ္က ပုံျပင္ေတြ ဥပမာေတြ ေပးရင္ေတာင္ တရားနာပရိတ္သတ္ေတြနဲ႔ အဆင္ေျပမယ့္ မ်က္စိထဲ ျမင္ေယာင္ႏုိင္မယ့္ ကိစၥမ်ဳိးနဲ႔ ဥပမာေပးျပီး တရားေပးပါတယ္။ အဲဒါက အဓိကပါပဲ သူတုိ႔အားလုံး မ်က္လုံးထဲ ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ျမင္သြားျပီ သိသြားျပီဆုိတာနဲ႔ သူတုိ႔ ဒီတရားကုိ ေသခ်ာရလုိက္တာ ျဖစ္သြားပါျပီ။ ဟုတ္ကဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ marketing ကအဲဒါပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ပစၥည္းေတြ အေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ့္လုပ္ငန္းေတြေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ္အဲဒီ့နည္းအတုိင္းပဲ ႐ွင္းျပ ေျပာျပခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ျပီး customer ကုိလုိက္ျပီး သူနားလည္ေလာက္မယ့္ ျမင္ေယာင္ႏုိင္ေလာက္မယ့္ ဥပမာေတြကုိ ေပးႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါတကယ့္လက္ေတြ႔မွာ အလုပ္ျဖစ္တယ္ဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္ေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ marketing အစိတ္အပုိင္းေတြကုိ ဆရာေတာ္ရဲ႕ တရားေဟာပုံ နည္းစနစ္ကေန ကၽြန္ေတာ္ အတုယူႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။

ေနာက္တစ္ခုက ကၽြန္ေတာ့္ဘဝမွာ တန္ဖုိးရွိတဲ့ ကၽြန္ေတာ္စိတ္ဝင္စားတဲ့ management တစ္မ်ဳိးကုိ သိလုိက္ရတာပါပဲ။ အဲဒါကေတာ့ risk management ပါပဲ။ ဆရာေတာ္နဲ႔လုိက္ျပီး ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ နာဂစ္မုန္တုိင္းသင့္တဲ့ ေနရာေတြ အျပင္ တျခားေနရာေတြမွာပါ အလွဴေတြသြားလုပ္ပါတယ္။ တခါတခါ ကၽြန္ေတာ္က သနားလြယ္လုိ႔ လွဴခ်င္ေပမယ့္ ဆရာေတာ္က ဒါလွဴရင္ဘာ ဒါလွဴရင္ဘာဆုိတာကုိ ႐ွင္းျပေပးပါတယ္။ ဆရာေတာ္က သူလွဴခုိင္းတဲ့ ေနရာအားလုံးကုိ သုံးသပ္ျပပါတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္ အနာဂတ္အတြက္ လွဴခဲ့တဲ့ ေနရာေတြ႐ွိသလုိ တကယ္ကုိ လိုအပ္တာကုိ လွဴေပးခဲ့တာေတြကုိပါ ေတြ႕ရပါတယ္။ အဲဒါက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေကာင္းေကာင္းၾကီး မီးေမာင္းထုိးျပသြားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္ေတြလုပ္တဲ့ အခါမွာ လုပ္သင့္လုိ႔လုပ္တာလား မလုပ္သင့္ပဲလုပ္တာလား ယူသင့္တဲ့ risk လား မယူသင့္တဲ့ risk လားဆိုတာေတြကုိပါ သိသိသာသာၾကီး ျမင္ေစလာပါတယ္ (လွဴတယ္ဆုိတာလဲ ကုိယ့္ပုိက္ဆံေတြကုိ သူမ်ားကုိ ေပးလုိက္ရတာပဲေလ အလုပ္အသစ္လုပ္ရင္လဲ အဲလုိပဲ ပုိက္ဆံေတြကုိ ရင္းရတာပါပဲ။ အဲဒါေၾကာင့္အလွဴလုပ္တာလဲ risk အေနနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ျမင္ပါတယ္။ ကုိယ္လွဴတဲ့ ပုိက္ဆံ အက်ဳိး႐ွိမ႐ွိသုံးသပ္တာပါ။)။ ဆရာေတာ္ရဲ႕ ေက်းဇူးသိပ္ကုိၾကီးမားလြန္းပါတယ္။ ဒါေတြက ဆရာေတာ္ျပန္သြားတဲ့ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားသုံးသပ္မိတာေတြပါ။ ဘာလုိ႔ ဒီလုိသုံးသပ္ရသလဲဆုိရင္ တခ်ဳိ႕ေနရာေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္ေျပာင္းလဲသြားလုိ႔ပါပဲ။ ေျပာင္းလဲရျခင္းရဲ႕ အဓိကအေၾကာင္းရင္းထဲမွာ ကပၸိယဘဝကလာတဲ့ သင္ခန္းစာေတြကမ်ားပါတယ္။ ေခါင္းထဲမွာ စြဲျမဲေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က မွားတယ္လုိ႔ သိရင္ ခ်က္ျခင္းျပင္တတ္ပါတယ္။ မွားတာကုိ ဆက္မလုပ္တတ္ပါဘူး အမွန္ကုိသိေနမွ အမွားကုိ ဆက္လုပ္ရင္ လူမုိက္ေပါ့။ ေလာကမွာ အဲဒါထက္ မုိက္တဲ့ေကာင္ မရွိႏုိင္ေတာ့ဘူးလုိ႔ ယူဆပါတယ္။ အခုလဲ ဆရာေတာ့္ေက်းဇူးေတြကုိ ဒီပုိ႕စ္ေလးေရးျပီး က်န္တဲ့လူေတြကုိ မွ်ေဝေပးပါတယ္။ ေနာက္မွ ကၽြန္ေတာ္ထပ္ေရးပါဦးမယ္။

Read More...

Saturday, August 23, 2008

တစ္ႏွစ္ျပည့္တဲ့ Blog


ကၽြန္ေတာ္ Part Of zeRoTraSh (PORTS) ဆုိျပီးေတာ့ ဒီဘေလာ့ဂ္ေလးကုိ ၂၃ ရက္၊ ၾသဂုတ္လ၊ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္မွာ စတင္ျပီးတည္ေဆာက္ခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဘေလာ့ဂ္ေတြ အေၾကာင္းသိတာေတာ့ ၾကာခဲ့ပါျပီ။ သူမ်ားေတြ ေရးထားတာကုိပဲ သြားသြားျပီး ဖတ္ျဖစ္ေနပါတယ္။ ကုိယ္တုိင္ကေတာ့ မေရးျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ ေရးဖုိ႔ အခ်ိန္မရခဲ့သလုိ သိပ္စိတ္မဝင္စားခဲ့လုိ႔ပါ။ ေနာက္ပုိင္းေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ web 2.0 ရဲ႕ ေပါက္ကြဲမႈအားကုိၾကည့္ျပီး user participation ကုိပုိျပီး စိတ္ဝင္စားလာပါတယ္။ အဲဒီ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ့္လုပ္ငန္းေတြကုိလည္း အေထာက္အကူျပဳေအာင္ ဘေလာ့ဂ္ေတြရဲ႕ သဘာဝကုိလည္း သိရေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ စျပီးေရးဖုိ႔ အၾကံရခဲ့ပါတယ္။ တကယ္တမ္း ဘေလာ့ဂ္ေရးတဲ့အခါမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ဝင္စားစရာေတြကုိ ပုိေတြ႕ခဲ့ပါတယ္။ Technology ကေတာ့ရင္းႏွီးျပီးသားမုိ႔ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ထူးထူးျခားျခားခက္ခဲမႈ မ႐ွိသေလာက္ပါပဲ။ ဘာေတြ ေရးမလဲ ဘယ္လုိအေၾကာင္းအရာေတြကုိ ေရးမလဲလုိ႔ စဥ္းစားရတာကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ပင္ပန္းပါတယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေရးခ်င္တာေရးမယ္ကြာ ငါ့ဘာသာလုပ္တာပဲ ဘာျဖစ္တုန္းဆုိျပီး သေဘာထားလုိက္မွ ေအးသြားပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ profile မွာေရးထားသလုိပါပဲ Blog ကုိလက္ေဆာ့ရင္း ရပ္မရေတာ့လုိ႔ ဆက္ေရးေနတာပါ ဆုိတဲ့အတုိင္းပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ေရးရင္းနဲ႔ ရပ္မရေတာ့ပါဘူး။ စာေရးတာလဲ ဝါသနာကပါတာကုိး။ အစကေတာ့ သိျပီးရင္ေတာ္ျပီလုိ႔ ေတြးထားေပမယ့္။ တကယ္တမ္း ကုိယ့္ဘေလာ့ဂ္ကုိ ကုိယ္မရပ္ျဖစ္ပါဘူး။ c-box မွာလာအားေပးတဲ့ စာေလးေတြ ေကာ္မန္႔ေလးေတြကုိၾကည့္ျပီး ပီတိျဖစ္မိတယ္။ ေနာက္ျပီး ကုိယ္ကုိတုိင္လဲ သူမ်ား ဘေလာ့ဂ္ေတြကုိ သြားျပီး ဝင္ေအာ္ ေကာ္မန္႔ေရးလုပ္ရတာကုိ သေဘာက်လာပါတယ္။ ဘာနဲ႔တူလဲဆုိေတာ့ ရပ္ကြက္ထဲမွာလုိပါပဲ လူမႈအဖြဲ႕အစည္းေလးတစ္ခုကုိ အြန္လုိင္းေပၚမွာ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ေတြ႕ေနရသလုိပါပဲ။ တကယ္တမ္းလဲဟုတ္ပါတယ္။ ေနာက္ပုိင္းေတာ့ ရပ္ကြက္ထဲမွာလုိပဲ ကေလာ္တုတ္တာေတြ ထဆဲတာေတြ သမီးရည္းစားေတြ အဲလုိ အဲလုိေတြ အမ်ားၾကီးေတြ႕ေတာ့ ေၾသာ္ဟုတ္တယ္ေနာ္ ဆုိတာပဲ စဥ္းစားမိခဲ့ပါတယ္။ (ရပ္ကြက္ထဲက လူေတြဆုိျပီး ပန္ဒုိရာ သုံးထားတာကုိ သေဘာက်ပါတယ္ ဤကားစကားခ်ပ္)

ကၽြန္ေတာ္ ပထမဆုံး စေရးျဖစ္တဲ့ ပုိ႔စ္က ျမင္လွည့္ပါအေမ ဆုိတဲ့ ကဗ်ာေလးပါ။ ဘာတင္ရမွန္းမသိလုိ႔ အဲဒီ့ကဗ်ာေလးကုိ လက္တမ္းေရးျပီး ခ်က္ျခင္းတင္ခဲ့ပါတယ္။ ဘယ္သူမွ ေကာ္မန္႔ေပးတဲ့သူ မရွိပါဘူး။ စစခ်င္းကုိး။ c-box မွာေတာ့ လာလာျပီး အားေပးသြားၾကတာေတြ႕ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္သူ စစျခင္းေရာက္လာတာလဲဆုိတာေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီ့တုန္းက လာေနၾကေတြထဲမွာေတာ့ ခုထိသိေနတာ ရန္ေအာင္တုိ႔ မခင္မင္းေဇာ္တုိ႔ ကုိစုိးထက္တုိ႔ မ်ားေတာ့မ်ားပါတယ္။ ေၾသာ္ သင္ကာၾကီးလဲ ပါေသးတယ္ သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဘေလာ့ဂ္လုပ္တဲ့ သက္တမ္း သိပ္မကြာဘူးထင္တာပဲ။ ထားပါ ေသခ်ာေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ c-box ကုိ ရာဇဝင္ ျပန္မလွန္ႏုိင္ေတာ့လုိ႔။ ပထမဆုံး ကြန္မန္႔ေပးတာကေတာ့ ထူးျမတ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္နားေပါက္ေလး ဆုိတဲ့ ပုိ႔စ္မွာ စျပီး ကြန္မန္႔ေပးသြားတာပါ။ ေနာက္ပုိင္းမွာေတာ့ ရန္ေအာင္တုိ႔ သမုဒယႏြယ္တုိ႔က ကြန္မန္႔ေတြလာေပးတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ အဲဒီလုိနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဘေလာ့ဂ္႐ြာထဲမွာ ခ်ာလပတ္လည္ျပီး ႐ုန္းမထြက္ႏုိင္ခဲ့ပါဘူး။

ကၽြန္ေတာ္ ဘေလာ့ဂ္ဂါေတြနဲ႔သိပ္မသိပါဘူး။ သိပ္လည္း မရင္းႏွီးပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္က စာသြားဖတ္ျဖစ္လဲ တခါတခါမွ ကြန္မန္႔ေပးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ တခါတခါမွ c-box မွာ ႏႈတ္ဆက္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ပုံမွန္ေတာ့သြားျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ဝင္စားတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ေတြဆုိ ပုံမွန္ဖတ္ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ပုိင္း ဘေလာ့ဂ္ေလာကမွာ Tag တယ္ဆုိတာ အစက ကၽြန္ေတာ္သေဘာ မေပါက္ခဲ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိလဲ ဘယ္သူမွ tag မလုပ္ပါဘူး။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က စျပီး Tag လုပ္ဖုိ႔ ငါ . . . ဘာေကာင္လဲ ဆုိျပီးေရးလုိက္ပါတယ္။ အဲဒီ့ပုိ႔စ္ကုိ စတင္ျပီး သိပ္မၾကာပါဘူး ကၽြန္ေတာ္ Tag လုပ္လုိက္တဲ့ထဲက ကုိစုိးထက္က စစခ်င္းေရးပါေတာ့တယ္။ သူကေတာ့ ေခါင္းစဥ္ေလးေျပာင္းျပီးေရးတာပါ။ ငါဆုိတာကုိ သူ႔အေနနဲ႔ ရင့္သီးတယ္ထင္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ဘယ္လုိလူလဲဆုိျပီး ေရးသြားတာကုိ မွတ္မိေနပါေသးတယ္။ အဲဒီ့လုိ သူ႔ကုိသြားျပီး Tag လုိက္မိကထဲက ကၽြန္ေတာ္နဲ႔သူ အေတာ္ခင္သြားတယ္ ဘယ္ေလာက္ခင္သြားတုန္းဆုိ ဘုန္းၾကီးတစ္ပါးထဲကုိ ကပၸိယတူတူလုပ္ေပးတဲ့ အထိပါပဲ။ ဒီေန႔ထက္ထိလဲ ပတ္သတ္ေနတုန္း။ သူ႔မိသားစု အကုန္လုံးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ အေတာ္ကုိ ရင္းႏွီးပါတယ္။ သူနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ ခုထက္ထိလူျခင္း မစုံဖူးပါဘူး။ ဓါတ္ပုံေတြပဲျမင္ဖူးေသးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ဘဝမွာ လူတစ္ေယာက္ကုိ မျမင္ဖူးေသးပဲနဲ႔ ခင္မင္ျပီး ကူညီေပးခဲ့တာ ကုိစုိးထက္ပါပဲ။ ခ်စ္ကုိၾကီး Cheers !

ဘေလာ့ဂ္ဂါေတြကုိ အျပင္မွာ မျမင္ဖူးပါဘူး။ ပထမဆုံး အျပင္မွာစုံဖူးတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ဂါကေတာ့ သင္ကာပါ။ သူဗမာျပည္လာတုန္း ပန္းဆုိးတန္းမွာ သြားျပီးေတြ႕ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဘီယာပါတူတူေသာက္ခဲ့ပါတယ္။ အမွန္က ရုံးခ်ိန္ၾကီးပါ ကၽြန္ေတာ္က ေန႔လည္ဆုိ ေသာက္ေလ့မရွိပါဘူး။ သူ႔ကုိအားနာလြန္းလုိ႔ ခင္လုိ႔သာ ေသာက္ခဲ့တာပါ။ ကဲ ကုိဘုန္းသိျပီလားကြ :D။ Online မွာ Gtalk စေျပာျဖစ္တဲ့ ဘေလာ့ဂ္ဂါကေတာ့ ခ်စ္မၾကီး မခင္မင္းေဇာ္ပါပဲ။ သူ႔ဓါတ္ပုံကုိလည္း အရင္ဆုံးျမင္ဖူးတာပါ ဟုတ္တယ္ေနာ္ ခ်စ္မၾကီး :D။ ကၽြန္ေတာ့္အေၾကာင္းကုိ ပုိ႔စ္တစ္ခု စေရးတာကေတာ့ မုိးစက္ဆုိတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ဂါပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ကုိယ္တုိင္ဗ်ဴးေတြကုိ ဖတ္ျပီး သူက ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အင္တာဗ်ဴးလုပ္တဲ့ပုံမ်ဳိးေရးျပီး ကၽြန္ေတာ့္ဆီပုိ႔ေပးခဲ့ပါတယ္။ သူေရးေပးတာကုိ ကၽြန္ေတာ္က ေခါင္းစဥ္ေလးေပးခဲ့ပါတယ္။ ေမာင္ဇီး႐ုိးကုိဖြင့္ဖတ္သြားတဲ့ မုိးစက္ ဆုိျပီး ေပးခဲ့ပါတယ္။ ခုေတာ့ ေမာင္မုိးစက္ ဘေလာ့ဂ္မေရးအားပါဘူး ဗမာျပည္ျပန္ေရာက္ျပီး သင္တန္းတက္ေနရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ဆီ ဖုန္းေတာ့ မၾကာမၾကာ ဆက္တတ္တယ္ဗ်။

ေၾသာ္ေမ့ေနလုိ႔ ကုိေမာင္လွဆီကလည္း ဖုန္းနံပါတ္စရဖူးတယ္ သူရန္ကုန္လာတုန္း ဘီယာတူတူေသာက္မယ္လုပ္ျပီးမွ မေသာက္ျဖစ္ခဲ့တာ မွတ္မိေသးတယ္။ ဘေလာ့ဂ္ဂါထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ အကူအညီစေပးခဲ့ရတာကေတာ့ Rapster88 ဆုိတဲ့ ညီေလးပါ ေပးရမွာေပါ့ လဒေလးက တစ္႐ုံးထဲ တူတူလုပ္တာကုိး။ သူလဲ ေရးခ်င္တယ္ဆုိလုိ႔ ကၽြန္ေတာ့္ Template ၾကီးေပးလုိက္ေသးတယ္ အဟက္ဟက္ဟက္။ ေနာက္ျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ဘေလာ့ဂ္ထဲမွာ contributor စလုပ္ဖုိ႔ လွမ္းေျပာတာကေတာ့ ရန္ေအာင္ေပါ့။ ၃ ေနရာအတြက္ တထုိင္ထဲလွမ္းဖိတ္တာ MMbloggerhelpdesk၊ သံစဥ္လႈိင္း၊ English For Success ရယ္ သုံးခုေပါ့။ အားေတာ့နာတယ္ ရန္ေအာင္ရယ္ သံစဥ္လႈိင္းမွာပဲ ၂ ပုဒ္လားေရးေပးဖူးတယ္ ေနာက္ေတာ့ ထပ္ေရးတာေပါ့ေနာ့ အဟက္ဟက္ဟက္။ သူမ်ားဘေလာ့ဂ္ထဲမွာ ေမးလ္ပုိ႔ျပီးေရးျဖစ္တာကေတာ့ ဇီးကြက္ဆီက သုိင္းေလာကေပါ့ဗ်ာ။

ဒီလုိနဲ႔ ဒီလုိနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဘေလာ့ဂ္႐ြာၾကီးထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ခ်ာလပတ္ရမ္းေနရင္း ခုထိရပ္မရေသးပါဘူး။ ေနာက္ပုိင္းမွာ ဘေလာ့ဂ္ေတြ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦးေဆာ္ၾက တီးၾက ေအာ္ၾက ဟစ္ၾကျမင္ေတာ့ စိတ္ကုန္သြားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လဲ သံေယာဇဥ္က မျဖတ္ႏုိင္ပါဘူး။ ကုိယ့္ဘာသာ လုပ္ခ်င္ရာ လုပ္ၾကပါေစဆုိျပီးပဲ ထုိင္ၾကည့္ေနလုိက္တယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ ကုိယ့္သားသမီးေတြမွ မဟုတ္တာ။ ကုိယ့္သေဘာကုိယ္ေဆာင္တာပဲ လုပ္ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္တားလည္း ဘာထူးမွာတုန္း ဟုတ္တယ္ဟုတ္။ ကၽြန္ေတာ့္ဘေလာ့ဂ္ အခုေတာ့ တစ္ႏွစ္ျပည့္ျပီ ေနာက္ပုိင္း ဆက္ေရးျဖစ္ မေရးျဖစ္ကေတာ့ မေသခ်ာဘူး။ မေရးပဲလဲ ေနေတာ့မေနႏုိင္ဘူး အားလဲမအားဘူး အားရင္ေရးမယ္ ေကာင္းဘူးလား။ ကၽြန္ေတာ့္ဆီကုိ လာတဲ့အားေပးေနတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ဂါေတြ အကုန္လုံးကုိ ကၽြန္ေတာ္ေက်းဇူးအထူးတင္ပါတယ္။ ေနာက္လည္း ဆက္ျပီးအားေပးပါအုံး အားမေပးလဲေနဗ်ာ ေရးမွာပဲ တားနဲ႔ အဟက္ဟက္ဟက္။

ကဲ ကဲ တစ္ႏွစ္ျပည့္ဆုိျပီး ဘာမွလဲ ဧည့္မခံျဖစ္ဖူး ေရးခ်င္တာ ေလွ်ာက္ေရးေနျပန္ျပီေနာ့။ အင္းေလ အဲဒါကုိက ကၽြန္ေတာ့္ပုံစံပဲကုိး။ ေကာ္မန္႔ေလးဘာေလး ေရးျပီး ဆုေတာင္းေပးေပါ့ ဆဲမသြားရင္ ျပီးတာပဲ။ က်န္တာကေတာ့ သေဘာ။ ဆဲသြားေတာ့ ဖတ္ရတာ အာရုံေနာက္လုိ႔။ ထူးျခားခ်က္က တစ္ခါမွေတာ့ အဆဲမခံဖူးေသးဘူး။ လူခ်စ္လူခင္ေပါလုိ႔လားဆုိေတာ့ အဲလုိလဲမဟုတ္ဘူး။ သိပါဘူးဗ်ာ။ ဘေလာ့ဂ္ေလာကမွာ နာမည္ေတာ့ ရလာျပီထင္တယ္ လူေသာက္ညင္ကပ္တဲ့ထဲ ပါေနတယ္ ေျပာတာပဲ။ ၾကားမိတာပါ။ ဟုတ္မဟုတ္မသိဘူး။ ကဲ ခုေတာ့ ေတာ္ေသးျပီ ေနာက္မွပဲ ဆက္ျပီးေရးေတာ့မယ္ ခုဒီပုိ႔စ္မွာ ေပးခဲ့မယ့္ ေကာ္မန္႔ေတြကုိလည္း စုျပီး ေနာက္ပုိ႔စ္အေနနဲ႔ တင္အုံးမယ္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ဘယ္လုိအေၾကာင္းနဲ႔ ကြန္မန္႔ေပးေပး ဒီဘေလာ့ဂ္ကုိ ဘာေၾကာင့္ဖတ္လဲဆုိတာပါ ထည့္ေရးေပးပါ ဒါကလည္း ဒီ႐ြာထဲမွာ ေျပာေနသလုိ ဆားခ်က္တာပါ။ ကဲ အားလုံးပဲ မဂၤလာပါဗ်ာ။

zeRoTraSh
23rd August 2008

Read More...

Wednesday, July 30, 2008

ခုံပူၾကီးေပၚကလူ (၁)


“ ခင္ဗ်ားအလုပ္ကေအးေဆးပဲေနာ္။ သက္သက္သာသာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ အဲလုိလုပ္ရေကာင္းမလားပဲ ဟား ဟား ဟား . . . ”

“ မင္းကုိေတာ့ အားက်တယ္ကြာ။ အခန္းထျမွာ အဲကြန္းေလးနဲ႔၊ စားပြဲ ကုလားထုိင္နဲ႔၊ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ ဘာမွ ပူစရာမလုိဘူး။ တုိ႔မွာေတာ့ တေန႔တေန႔ ေျပးလႊားေနရတာ။ မင္းလုိမ်ဳိး သက္သာတဲ့ အလုပ္ေတာ့ လုပ္ခ်င္သားပဲ ”

“ အကုိက အခန္းထဲမွာ ေအးေဆးေလးေနရတာေလ။ သမီးတုိ႔က ရင္ဆုိင္ေနရတာေလ။ အကုိ႔လုိေတာ့ တခါတခါ ေနရရင္ ေကာင္းမွာပဲလုိ႔ ေတြးမိတယ္ ”

“ သူက ဘာသိမွာတုန္း ႐ုံးထဲမွာ ထုိင္ျပီး ဟုိလူ႕ခုိင္း ဒီလူ႔ခုိင္းနဲ႔ သူ႔လုိေတာ့ လူတုိင္း လုပ္တတ္တယ္ ေျပာမေကာင္းလုိ႔သာ ဟြန္း ”

အဲဒီ့အသံေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္ၾကားေနက်ျဖစ္သြားေတာ့ ႐ုိးသြားတယ္။ ပ်င္းသြားတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါတယ္။ အရာ႐ွိေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား၊ CEO ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား၊ ပုိင္႐ွင္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဒီလုိ အသံေတြကုိ ၾကားတုိင္းျပဳံးၾကလိမ့္မယ္လုိ႔။ ဒီအသံေတြက အဲဒီ့လူေတြအတြက္ ေန႔စဥ္ေန႔တုိင္းနီးပါး “မဂၤလာပါ” လုိ႔ႏႈတ္ခြန္းဆက္ေနသလုိ ျဖစ္ေနမယ္ဆုိတာ သံသယျဖစ္စရာ မလုိပါဘူး။ ဒါဟာ ပတ္ဝန္းက်င္က ႐ုတ္တရက္ၾကည့္ျပီးျဖစ္ေစ၊ ေသခ်ာမသိလုိ႔ျဖစ္ေစ ေဝဖန္ၾကတဲ့ ေျပာဆုိေနၾကတဲ့ ေစာင္းေျမာင္းေနၾကတဲ့ စကားသံေတြပါပဲ။ ဟုတ္ကဲ့ သူတုိ႔ေတြ အဲဒီလုိသာ ေျပာေနၾကတာပါ အဲဒီ့ေနရာရဲ႕ တကယ့္အစစ္အမွန္ အရသာ၊ အစစ္အမွန္ အေတြ႕အၾကဳံေတြကုိ မၾကဳံဖူးၾကေသးလုိ႔ပါ။ အဲဒီ့ေနရာေတြကုိ မေရာက္ေသးလုိ႔ပါ။ တကယ္တမ္း အဲဒီ့ေနရာေတြကုိ ေရာက္သြားတဲ့ လူတစ္ေယာက္၊ အဲဒီ့တာဝန္ေတြကုိ ယူရတဲ့လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ့ရင္ ဒီစကားမ်ဳိး ဘယ္ေတာ့မွ ထြက္လာမွာ မဟုတ္ဘူးဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္ က်ိန္းေသေျပာရဲပါတယ္။ အဲဒီ့လူ အားလုံးစီကေန တညီတညာထဲ ထြက္လာမယ့္ အသံက တစ္ခြန္းထဲပါ “ ထုိင္ၾကည့္စမ္းပါ ဒီေနရက ခုံပူၾကီးရယ္ ” အဲဒီ့စကားပဲ ေျပာျဖစ္မွာပါ။ ေဗဒင္ေမးရင္ ဆန္ကုန္တယ္။

“ အပင္ျမင့္ရင္ ေလပုိတုိက္ခံရတယ္ ” အဲဒီ့စကားကုိ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ႏွစ္သက္ပါတယ္။ တကယ္လည္း မွန္တဲ့စကားပါ။ ရာထူးၾကီးလာေလေလ တုိက္ခုိက္ခံရတာ မ်ားလာေလေလပါပဲ။ လူေတြ အျမင္မွာ အဲဒီ့လူေတြဟာ ဘာမွမသိတဲ့ သူေတြလုိ၊ ကုိယ္ခ်င္းစာတရား မ႐ွိတဲ့လူေတြလုိ၊ သက္ေတာင့္သက္သာ ေနခ်င္တဲ့ သူေတြလုိ ထင္ျမင္ေနၾကတာပါ။ တကယ္ေတာ့သူတုိ႔ တာဝန္ေတြဟာ သူမ်ားေတြထင္တာထက္ ပုိျပီးၾကီးပါတယ္။ CEO တစ္ေယာက္၊ ပုိင္႐ွင္တစ္ေယာက္ဟာ သူက်င္လည္ေနရတဲ့ Organization တစ္ခုလုံးရဲ႕ ဝင္႐ုိးပါ။ သူဟာ အဓိက အက်ဆုံး အပုိင္းကေန လႈပ္႐ွားေနတာပါ။ သူထလုပ္မွ အလုပ္လုပ္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ထုိင္ေနရင္းကလဲ သူအလုပ္လုပ္ေနတာပါပဲ။ သူတုိ႔မွာ သူမ်ားေတြထက္ပုိျပီး pressure မ်ားပါတယ္။ သူတုိ႔ဟာ က်န္တဲ့သူေတြထက္ ပုိျပီး reponsibility ပုိမ်ားပါတယ္။ သူတုိ႔ေတြဟာ စကားတစ္ခြန္း၊ ဆုံးျဖတ္ခ်က္တစ္ခု အဲဒါေတြကုိ လြယ္လြယ္ကူကူ ေျပာလုိ႔၊ ဆုံးျဖတ္လုိ႔ မရပါဘူး။ ဒါကုိသူတုိ႔ေအာက္က ဝန္ထမ္းေတြ သူတုိ႔ပတ္ဝန္းက်င္ကလူေတြ သတိထားမိခ်င္မွ ထားမိပါမယ္။ သိခ်င္မွလည္း သိပါလိမ့္မယ္။ သတိမထားမိတာ၊ မသိၾကတာမ်ားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လဲ ခုနကလုိ စကားသံေတြ ထြက္လာတာေပါ့။

ကုိယ့္ထက္သာရင္ မနာလုိတာ လူ႔သဘာဝပါ။ ဝန္ထမ္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ကုိယ့္အထက္ကလူဆုိရင္ မုန္းတတ္ၾကပါတယ္။ CEO အဆင့္ ပုိ႐ွင္အဆင့္ဆုိရင္ေတာ့ ဆုိဖြယ္ရာမ႐ွိေပါ့။ အဲဒီ့လူေတြဆုိရင္ ႐ြံေၾကာက္ၾကီး ျဖစ္ၾကတာမ်ားပါတယ္။ ကုိယ့္ထက္ရာထူးၾကီးေတာ့ ေၾကာက္တယ္။ ကုိယ့္ကုိခိုင္းေတာ့ မုန္းတယ္႐ြံတယ္။ သူတုိ႔မေတြးတဲံ အခ်က္တစ္ခ်က္ကုိေတာ့ ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ အဲဒီ့လူေတြက သူတုိ႔ကုိ ဦးေဆာင္ေနျပီ ဆုိကထဲ အဲဒီ့လူေတြမွာ သူတုိ႔ထက္သာတဲ့ အခ်က္ေတြ႐ွိတယ္ဆုိတာကုိ မေတြးေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီ့လူေတြဆီကေန ကုိယ့္မွာလုိအပ္ေနတဲ့ ပညာေတြ၊ ကုိယ့္ထက္သာေနတဲ့ အခ်က္ေတြကုိ ဓမၼဓိဌာန္က်က် သင္ယူဖုိ႔၊ ေလ့လာဖုိ႔ မစဥ္စားေတာ့ပဲ ကြယ္ရာမွာ အျပစ္ေတြေျပာ၊ ဘယ္လုိျပန္ျပီး အေၾကာင္းျပရမလဲ ဒါပဲအခ်ိန္ျပည့္စဥ္းစားေနၾကလုိ႔ သူတုိ႔လုိေနရာမ်ဳိးမေရာက္ပဲ သူတုိ႔ကုိ အတင္းေျပာေနရတဲ့ ဘဝမွာပဲ ရပ္တန္႔ေနၾကရတာပါ။ ဒါေလးကုိ ေသခ်ာ သတိျပဳမိေစခ်င္ပါတယ္။ တကယ္လုိ႔ ခင္ဗ်ားဟာ ခင္ဗ်ား အထက္ကလူကုိ ေန႔စဥ္ ဒါမွမဟုတ္ အလုပ္တစ္ခုေပးတုိင္း က်ိန္ဆဲမိေနျပီဆုိရင္ေတာ့ အျပန္ဆုံးရပ္ျပီး ကၽြန္ေတာ္ေျပာတာကုိ တစ္ခ်က္ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ပါ။ အေျဖတစ္ခုေတာ့ ရပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီ့အေျဖကုိ ေသခ်ာသုံးသပ္ႏုိင္ရင္ ခင္ဗ်ားမွာ တက္ေနတဲ့ ျပႆနာေတြ အနည္းနဲ႔အမ်ား ဆုိသလို ေျပေပ်ာက္သြားပါလိမ့္မယ္။ မယုံရင္စမ္းၾကည့ပါ။ လက္ေတြ႕အက်ဳိး႐ွိပါလိမ့္မယ္။

ခုံပူၾကီးေပၚကလူေတြဟာ ေအာက္ကလူေတြရဲ႕ တီးတုိးသံေတြ၊ အမူအယာေတြ၊ အျပဳအမူေတြကုိ မသိမ႐ွိပါဘူး။ တနည္းနည္းနဲ႔ေတာ့ သိၾကတာပါပဲ။ ထုတ္ေျပာခ်င္မွေျပာၾကမွာပါ။ တခါတေလလဲ စကားၾကဳံလုိ႔ ေျပာသလုိ ေျပာၾကပါလိမ့္မယ္။ ဒါမွမဟုတ္ တျခားတစ္ခုခုနဲ႔ ဥပမာေပးျပီး ေျပာၾကပါလိမ့္မယ္။ ေျပာခ်င္မွလဲ ေျပာလိမ့္မယ္။ သူတုိ႔က ေပၚတင္ထုတ္ေျပာလာတာမ်ဳိးလဲ ႐ွိပါလိမ့္မယ္။ အဲဒါေတြကေတာ့ သူတုိ႔ေတြအေျခအေနနဲ႔ ကုိင္တြယ္ပုံေတြမွာ စဥ္းစားျပီး ျပဳမူေဆာင္႐ြက္ၾကတာပါ။ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦးေတာ့ မတူႏုိင္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သိတာေတြကေတာ့ တူၾကပါတယ္။ ကုိယ္က သူမသိဘူးထင္လုိ႔ ေျပာတာျဖစ္ေစ၊ လုပ္တာျဖစ္ေစ လုပ္ျပီးလုိ႔ အဲဒီ့လူကုိ ခုံပူၾကီးေပၚကလူေတြက ေခၚေျပာလုိက္ရင္ အံ့ၾသသြားၾကတာမ်ားပါတယ္။ မအံ့ၾသပါနဲ႔ သူတုိ႔တုိ႔ေတြ အဲဒီ့လုိ သိႏုိင္ၾကားႏုိင္လုပ္ႏုိင္လုိ႔လဲ အဲဒီ့ေနရာေတြမွာ ျမဲေနၾကတာပါ။ မ်က္စိတစ္သိန္း၊ နားတစ္သိန္း႐ွိၾကပါတယ္။ မေျပာရင္သာ ႐ွိမယ္ သိျပီး ၾကားျပီးသားပါ။

ရာထူးၾကီးလာေလေလ ခုံေပၚက မထရေလေလ။ ခုံကပုိျပီး ပူလာေလေလပါပဲ။ သူတုိ႔ဟာ သေဘၤာကပၸတိန္ေတြနဲ႔ ပုိျပီးတူပါတယ္။ သေဘၤာစထြက္ရင္ ထိပ္ဆုံးကတက္ရသလုိ၊ သေဘၤာဆုိက္ရင္ (သို႔) သေဘၤာပ်က္ရင္ ေနာက္ဆုံးမွ ဆင္းရသူေတြပါပ။ ေအာက္ေျခက တက္လာသမွ်ျပႆနာေတြ အားလုံၚဟာ ၾကီးက်ယ္လာတာနဲ႔ အမွ် ခုံပူၾကီးေပၚကလူက ပုိျပီး ပင္ပန္းသလုိ သူကပဲ အေျဖထုတ္ေပး၊ တာဝန္ယူေပးရတာပါ။ သူဝင္ပါရမယ့္ အခ်ိန္၊ သူေျဖ႐ွင္းေပးရမယ့္ အခ်ိန္ကုိ ခုံပူၾကီးေပၚကလူက အျမဲတမ္းေစာင့္ၾကည့္ေနတာပါ။ ဒါကုိ တခ်ဳိ႕က ဘာမွ မလုပ္ေသးဘူး၊ မလုပ္တတ္ဘူးလုိ႔ ထင္ျမင္ယူဆၾကတာကေတာ့ အံ့ၾသစရာပါပဲ။ ခုံပူၾကီးေပၚကလူဟာ သူဝင္ပါရမယ့္ အခ်ိန္၊ သူကုိင္တြယ္ရမယ့္ ခ်ိန္ကုိ အျမဲတမ္းသိပါတယ္။ ခုံပူၾကီးေပၚကလူဟာ သူဝင္ပါရျပီဆုိကထဲက အေျဖထုတ္ေပးရပါျပီ။ အဲဒီ့အတြက္ သူ႔မွာ တာဝန္ေတြ၊ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ေတြ၊ ကတိေတြ ပါျပီးသားပါ။ သူလြယ္လြယ္ကူကူ ဝင္မပါတတ္ပါဘူး။

ခုံပူၾကီးေပၚကလူေတြ အေၾကာင္းကုိ ေသခ်ာမသိ၊ အဲဒီ့လုိေနရာကုိသာ လုိခ်င္ေနဲ့လူေတြကုိ ျမင္တုိင္း ရီ(ရယ္)ခ်င္ပါတယ္။ အဲဒီ့လူခုိင္းတာကုိေတာင္ မလုပ္ႏုိင္ေသးပဲနဲ႔ သူ႔ေနရာ၊ သူ႔အလုပ္ေတြ တာဝန္ေတြကုိ ယူခ်င္တယ္ ဆုိရင္ေတာ့ ေလွကားထစ္ကုိ ပထမထစ္ကေန စျပီးမတက္ပဲ ထိပ္ဆုံးတန္းေရာက္ခ်င္တဲ့ သူလုိျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္။ “ စုိင္ေကာ္လုိ႔ ျခဳံေပၚေရာက္တဲ့ လူ” ေတြအတြက္ေတာ့ မေျပာတတ္ဘူးေပါ့ေလ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒါကလဲ ေသခ်ာစဥ္းစားၾကည့္ပါအုံး။ စုိင္ေကာ္လုိက္လုိ႔ အျမင့္ေပၚေရာက္သြားတယ္ေပါ့ေလ။ ဒါေပမယ့္ ေရာက္တဲ့ အျမင့္ကလဲ ျခဳံ။ ျခဳံဆုိမွေတာ့ ဘယ္မွာလာျပီး ေအာက္ေျခခုိင္ပါ့မလဲ။ အင္း အဲဒီလုိလူေတြ ျခဳံေပၚက ျပဳတ္က်ရင္ “ဘုန္း” ကနဲ အသံၾကီးၾကားရျပီး အက်နာတတ္ပါတယ္။ သတိထား ေစခ်င္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေျပာေနက် စကားတစ္ခြန္း႐ွိပါတယ္ “ ထုိင္ၾကည့္ေလ၊ ဒါေပမဲ့ ခုံကေတာ့ပူတယ္ ” လုိ႔။ ကၽြန္ေတာ့္လုိပဲ ခုံပူၾကီးေပၚက လူေတြလဲ ေျပာၾကမယ္လို႔ထင္ပါတယ္။ ေနာက္မွပဲဆက္ျပီး အဲဒီ့အေတြ႔အၾကဳံေတြကုိ ဆက္ေရးပါ့မယ့္။ အခုေတာ့ ဒီေလာက္ပဲေပါ့။ ေတာ္ေသးျပီ။

Read More...

Wednesday, July 23, 2008

ေအာ္ . . . ေမြးေန႔ေတြလား :D


လူတစ္ေယာက္က တစ္ခုခုကုိ လုံးဝမွတ္လုိ႔ မရဘူးဆုိတာ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ၾကဳံဖူးမွာပါေနာ့။ တခ်ဳိ႕က တယ္လီဖုန္းနံပါတ္၊ တခ်ဳိ႕က လမ္း၊ တခ်ဳိ႕က လူနာမည္ အဲလုိေပါ့ဗ်ာ အမ်ဳိးမ်ဳိးပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အေတာ္ေမ့တတ္တယ္ မွတ္လုိ႔ကုိမတတ္တာ မ်ားလြန္းတယ္။ လမ္းေတြဆုိရင္ ေတာ္ေတာ္မွတ္ယူရတယ္ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ပုိင္းေတာ့ မွတ္မိသြားပါတယ္။ ကုိယ္တုိင္ အဲဒီ့လမ္းကုိ ၂ ခါေလာက္ ကားေမာင္းျပီး သြားလုိက္ရင္ေတာ့ မွတ္မိသြားပါတယ္။ အဲ တကယ္မွတ္လုိ႔ မတတ္တာကေတာ့ ေမြးေန႔ပါပဲဗ်ာ။ ဘယ္ေလာက္ေမ့လဲဆုိရင္ေတာ့ ကုိယ့္ေမြးေန႔ပါကုိယ္ တခါတခါ ေမ့ေနတတ္တယ္။

အေဖ့ေမြးေန႔ ခုထိမမွတ္မိဘူး။ အေမ့ေမြးေန႔ ေရးေတးေတးပဲ။ က်န္တဲ့လူကေတာ့ ေဆာရီး။ ဟီး ဟီး ဟီး။ ျပႆနာက အဲဒီ့မွာစတာပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ကုိ ကတိေပးခဲ့မိတယ္ အင္း ၾကာပါျပီ။ ခုသတိရလုိ႔ ျပန္ေရးတာ။ အဲဒီ့တုန္းကေပါ့ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ေမြးေန႔ကုိ အေလးအနက္ထားျပီး မွတ္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ေျပာလုိက္ပါတယ္ ကုိေသခ်ာ မွတ္ထားတယ္ အဲဒီ့ေန႔မွာ တစ္ခုခုထူးျခားေစခ်င္တယ္ေပါ့။ ျပီးေတာ့ ဘာညာသာရကာ ေနၾကာကြာေစ့ေပါ့။ တကယ္ပါ တကယ္လုပ္ေပးခ်င္တာေတြ ထုိင္ေျပာေနတာ သူ႔ခမ်ာ မ်က္လုံးေလး အဝုိင္းသားနဲ႔ ထုိင္နားေထာင္ေနျပီးေတာ့ ေပ်ာ္စရာေကာင္းမယ္ေနာ္လုိ႔ မေျပာေပမယ့္ ေျပာေနပုံပါပဲ။ သူ႔ေမြးေန႔မွာ တခါမွ ထူးထူးျခားျခား မလုပ္ဖူးဘူးတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ေပးခ်င္စိတ္ေပါက္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ေမြးေန႔မွာဆုိရင္ ကၽြန္ေတာ္က သတိမရေပမယ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြက သတိရတတ္တယ္ ျပီးရင္ ဖုန္းဆက္ျပီး လွမ္းႏႈတ္ဆက္တတ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒါက ညဘက္မွ အဲဒီ့အခ်ိန္မွ ဆက္ၾကတာက ဘီယာဆုိင္ကုိ ခ်ီတက္ဖုိ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ တုိက္ခုိင္းၾကတာေလ။ ပုိက္ဆံမ႐ွိဘူးဆုိရင္ေတာင္ သူတုိ႔စုိက္ျပီး လုပ္တယ္ ကၽြန္ေတာ့္ေမြးေန႔ကုိ။ အဟက္ဟက္ဟက္။

ကၽြန္ေတာ္သူမေမြးေန႔ကုိ တစ္ခုခုထူးထူးျခားျခားေလး လုပ္ေပးမယ္ဆုိျပီး အားခဲထားပါတယ္။ တကယ္လဲ လုပ္ေပးခ်င္တာကုိး ေမြးေန႔က ေဝးေနေသးေတာ့ ကဲ နီးမွပဲ ျပန္စဥ္းစားေတာ့မယ္ေပါ့။ ဒီလုိပဲ လႊတ္ထားလုိက္တယ္။ ေမ့မွာဆုိးလုိ႔ reminder ေတြမွာေသခ်ာ setting လုပ္ထားလုိက္တယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ မလြဲေတာ့ဘူးေပါ့ေလ။ ဒီလုိနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လဲ ဟုိသြားဒီသြားနဲ႔ သူ႔ကုိ ပစ္ထားသလုိ ျဖစ္သြားေသးတယ္ ေနာက္မွ အားေတာ့မွ ဖုန္းျပန္ဆက္ေတာ့ ဘာမွေတာ့ မေျပာဘူး အရင္လုိပဲ စကားေတြေျပာေနၾကေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လဲ ေအးေအးပဲေပါ့။ အဲ တစ္ရက္ေတာ့ ဖုန္းဆက္ေနရင္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ကသူ႔ကုိ မုန္႔ဝယ္ေကၽြးလုိ႔ ေနာက္လုိက္မိတယ္။ သူျပန္ေျပာတယ္ မုန္႔ဝယ္ေကၽြးရမယ့္ရက္ ေက်ာ္သြားျပီတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ ႐ုတ္တရက္ နားမလည္လုိက္ဖူး။ ဘာလဲေပါ့ ဘာကုိေက်ာ္တာတုန္းဆုိေတာ့ ဘာမွ မေျပာေတာ့ပဲ ဖုန္းခ်သြားတယ္။

ကၽြန္ေတာ္နဲနဲေတာ့ ကၽြဲျမီးတုိသြားတယ္ စကားေျပာေနရင္းက ဖုန္းကုိအဲလုိ ခ်ပစ္ရင္ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ေတာ္ေတာ္ဆုိးတယ္။ ဒါနဲ႔ ပစ္ထားလုိက္တယ္။ ေနာက္ရက္မွ ဖုန္းျပန္ေခၚေတာ့ ေျပာေနရင္း တေန႔က အေၾကာင္းကုိေရာက္ေတာ့ ဘာလဲ ထပ္ေမးမိတယ္။ လူဆုိတာ ကုိယ္ေျပာတာကုိယ္ေမ့ထားတတ္တာမ်ဳိးလားတဲ့ သူေမးတာေနာ္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ျပီးေတာ့ေျပာတယ္ ပုံေျပာေကာင္းတယ္ဆုိတာ ခုမွ ယုံတယ္တဲ့။ အဲဒီ့အထိလဲ ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားလုိ႔ကုိ မရတာ။ ေနာက္မွ သတိရျပီး reminder ေတြလုိက္ဖြင့္ရတယ္။ ဟုတ္ပါရဲ႕ သူမေမြးေန႔ လြန္သြားတာ ၁၁ ရက္ေတာင္ ေက်ာ္သြားျပီ။ ျပတ္ကေရာေပါ့ ေမာင္ဇီး႐ုိးရယ္ ဟုတ္ဘူးလား ေသစမ္းဟဲ့ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္က မေမ့ေအာင္ reminder ထဲမွတ္ထားတယ္ ျပီးေတာ့မွ reminder ကုိ ပိတ္ထားလုိက္တယ္ ကဲ ဒီေလာက္မုိက္တဲ့ေကာင္ ႐ွိပါအုံးမလား။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ နည္းမ်ဳိးစုံနဲ႔ ျပန္ေတာင္းပန္ရတယ္။ ေနာက္ႏွစ္ မျဖစ္ေစရပါဘူးေပါ့။ ဟဲ ဟဲ ဟဲ လုံးဝကုိေတာင္းပန္ပစ္လုိက္တာ။ အင္း ထင္သလားေနာက္ႏွစ္က်ေတာ့ မျဖစ္ဘူးလုိ႔ :D

Read More...

Thursday, July 17, 2008

Phobia ! ! ! ! !


Phobia တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ တစ္ေယာက္က ေမးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္စဥ္းစားတယ္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေၾကာက္တတ္တဲ့ ေရာဂါ႐ွိသလားေပါ့။ phobia က သတၱဝါတမ်ဳိးမ်ဳိးကုိ ေၾကာက္တတ္တာမ်ဳိး မဟုတ္ဘူးေလ။ အဲဒီ့ေတာ့ ကၽြႏ္ေတာ္ စဥ္းစားတယ္ ပထမေတာ့ မ႐ွိဘူးလုိ႔ ထင္တယ္။ ျပန္မေျဖေသးပဲနဲ႔ ခနေလး စဥ္းစားမယ္လုိ႔ ေျပာလုိက္တယ္။ ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ အျပန္ျပန္အလွန္လွန္ သုံးသပ္ၾကည့္ရတာေပါ့ဗ်ာ။ ငါ ဘာကုိ ေတြးျပီးေၾကာက္တတ္သလဲဆုိတာမ်ဳိးေပါ့။ အင္း ေနာက္ဆုံးေတာ့ ထြက္လာတယ္ အေျဖက။ ဟုတ္ပါ့ ေၾကာက္တတ္သမွ သိပ္ကုိေၾကာက္တတ္တာပါလား။ အဆုိးဝါးဆုံး ကိစၥက ဘဝမွာ အဲဒါျဖစ္ေနတာကုိး။

သာမန္အားျဖင့္ ေတြးရင္ ကၽြန္ေတာ္က ဘာမွ ေၾကာက္တတ္တဲ့ ေကာင္မဟုတ္ဘူး။ လုပ္ခ်င္ရာ စြတ္လုပ္တာ။ ဘယ္သူ႔မွလဲ ဂ႐ုမစုိက္တတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ တကယ္ျပန္သုံးသပ္ၾကည့္ေတာ့ အဲဒါမွားေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ သိပ္ေၾကာက္တတ္တယ္။ အထူးသျဖင့္ ပတ္ဝန္းက်င္ကုိ ေၾကာက္တတ္တယ္။ အသုိင္းအဝုိင္းကုိ ေၾကာက္တတ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္လုိေကာင္က ဒီစကားေျပာေတာ့အံ့ၾသမယ္။ ဟုတ္တယ္ ကၽြန္ေတာ္ တကယ္ေၾကာက္တတ္တယ္။ (အသဲလည္းငယ္တယ္ ဤကား စကားခ်ပ္ :D)။ ဆုိၾကပါစုိ႔ရဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ လူေတြၾကားမွာေနျပီး ငါ လူေတြကုိ ဂ႐ုမစုိက္ဘူးလုိ႔ ေျပာကထဲက ေသခ်ာတယ္ ဂ႐ုစုိက္ေနမိတာ။ ျပီးေတာ့ ငါမွန္တယ္ထင္ရင္ ဘယ္သူ႔မွ မေၾကာက္ဘူးကြလုိ႔ ေျပာေတာ့ မွန္ေအာင္ကုိ လုိက္လုပ္ေနရတာေလ မွားမွာ ေၾကာက္တာကုိး ဟုတ္ဘူးလား။

ေနာက္တစ္ခု ကၽြန္ေတာ္ အားေနမွာ သိပ္ေၾကာက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္အားေနရင္ ထုိင္စဥ္းစားေနရင္ တစ္ခုမဟုတ္တစ္ခု ေတြးမိျပီး ေၾကာက္ေနတတ္တယ္။ အလုပ္လုပ္လုိ႔ ေတြးေနတာမ်ဳိးကုိ ေျပာတာမဟုတ္ဘူး။ ျပီးေတာ့ loneliness အရမ္းေၾကာက္တယ္။ တစ္ေယာက္ထဲ ေနရမွာ သိပ္ေၾကာက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ဘက္ကျပန္ေတြးေတာ့လဲ အဲဒီလုိ တစ္ေယာက္ထဲေနေနရတာကုိ ေၾကာက္ေပမယ့္ အဲဒီ့အခ်ိန္မ်ဳိးေရာက္ေအာင္ ၾကဳိးစားေနတယ္။ ခက္ကုန္ျပီ။ ေၾကာက္တယ္လဲ ေျပာေသး ဒါဆုိ ဘာလုိ႔ အဲလုိေနရတာလဲ ဆုိတာ ေမးစရာ ျဖစ္လာျပန္ေရာ။ အဲဒီမွာ ေနာက္တစ္ခုထပ္တုိးလာတယ္။ လူေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္ မယုံဘူး။ ကၽြန္ေတာ္က မယုံသလုိ လူေတြကလဲ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ မယုံဘူးေပါ့ မဟုတ္ဘူးလား။ မွန္လုိပဲေလ ေလာကၾကီးက ဟုတ္တယ္ဟုတ္။ ဥပမာဗ်ာ ကၽြန္ေတာ္ အခ်ိန္ျပည့္ နီးပါး ႐ုံးမွာေနတယ္။ ႐ုံးပိတ္လဲ ေနတယ္။ ဘာလုိ႔ အိမ္မွာမေနတုန္း အိမ္ကလူေတြနဲ႔ ေနရတာ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ က်ဥ္းက်ပ္တယ္ ခံစားရတယ္။ သူတုိ႔ေတြရဲ႕ သံသယေတြကုိ မုန္းတယ္ဗ်ာ။ အလုိမက်တာေတြ မ်ားလာတယ္ဗ်ာ။ အဲဒီ့ေတာ့ ႐ုံးမွာ တစ္ေယာက္ထဲ ေအးေအးေဆးေဆး သြားေနတယ္။ အဲ ႐ုံးေရာက္ျပန္ေတာ့လည္း တစ္ေယာက္ထဲ ျဖစ္ေနျပီး ဟုိေတြးဒီေတြးနဲ႔ ေၾကာက္လာျပန္ေရာ။ အဲဒီ့ေတာ့ လူေတြမ်ားတဲ့ ေနရာေတြ ဆုိလုိတာက အေပါင္းအသင္းေတြ ႐ွိတဲ့ေနရာေတြ သြားတယ္။ အဲဒီလုိက်ေတာ့ ေျပာသလားလုိ႔ ေမးစရာ႐ွိတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြလဲ သူတုိ႔ ကိစၥေတြနဲ႔ သူတုိ႔ဆုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ဂ႐ုမစုိက္အားဘူး။ အျမဲတမ္းလဲ သူမ်ားအိမ္သြားေနတာ မေကာင္းဘူးေလ။ အဲဒီ့ေတာ့ ႐ုံးျပန္လာ တစ္ေယာက္ထဲ ျပန္ျဖစ္ ျပန္ျပီး ဟုိေတြးဒီေတြးလုပ္ ျပန္ျပီးေၾကာက္ေနျပန္ေရာ။ မခက္ဘူးလားဗ်ာ။

ကၽြန္ေတာ့္ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ႐ွိတဲ့သူေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ နားလည္မႈမ႐ွိဘူးလုိ႔ တေျဖးေျဖးျမင္လာျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အားလုံးနဲ႔ ပုိပုိေဝးသြားတယ္။ သူတုိ႔နဲ႔ေဝးေလ ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ခ်င္တာေတြ ေလွ်ာက္လုပ္ေလ သူတုိ႔က ကၽြန္ေတာ့္ကုိ နားလည္မႈပုိနည္းလာေလေပါ့ဗ်ာ။ ၾကက္ဥအစေပ်ာက္သလုိ လုံးလည္ခ်ာလည္ကုိ လုိက္ေနတာပဲ။ ေနာက္ပုိင္းက်ေတာ့ အြန္လုိင္းမွာ စာေတြေရး အလုပ္ေတြကုိ ဖိလုပ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ မအားေအာင္ လုပ္ထားလုိက္တယ္။ လုံးဝမအားေတာ့ မစဥ္းစားေတာ့ဘူး။ အခ်ိန္မရေတာ့ဘူးေလ ဘာမွကုိ လုပ္ဖုိ႔ အခ်ိန္မရေတာ့တာ။ အခ်ိန္မရေတာ့ ဘာထပ္ျဖစ္လဲဆုိေတာ့ အာ ဒီေကာင္ အလုပ္ပဲ လုပ္ေနတယ္ လူမႈေရး မလုပ္ဘူး ျဖစ္ျပန္ေရာ ကဲ စဥ္းစားၾကည့္ ပတ္လုိက္တဲ့တုိင္ဆုိတာ မူးေတာင္ မူးလာတယ္။ အဟက္ဟက္ဟက္။

ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာရရင္ ကၽြန္ေတာ္ လူေတြကုိေၾကာက္တတ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ပစ္ထားမွာကုိ ေၾကာက္တယ္။ တစ္ေယာက္ထဲ ျဖစ္ေနရမွာကုိ မလုိလားဘူး။ ဒါေပမယ့္ အဲဒါေတြကုိ မသိစိတ္က တမ္းတေနျပန္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ႐ူးေနျပီထင္ပါရဲ႕။ အင္းေလ လူတုိင္းက တစ္ေယာက္တစ္မ်ဳိးေတာ့ ႐ူးၾကတာပဲကုိး။ ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ဂ႐ုစုိက္ရင္ အရမ္းၾကဳိက္တယ္ လူေတြကုိလည္း ကၽြန္ေတာ္ တတ္ႏုိင္သေလာက္ ဂ႐ုစုိက္တယ္။ ဒါမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ဂ႐ုစုိက္ရင္ သူတုိ႔ေတြက အပုိလုပ္တယ္ထင္ၾကတယ္။ အပုိလုပ္တယ္ထင္ေတာ့ ေပါက္ကရေျပာလာေရာ အဲဒီ့ေတာ့ သူတုိ႔ကုိ ေ႐ွာင္မိျပန္ေရာ တစ္ေယာက္ထဲ ျပန္ျဖစ္သြားျပန္ေရာေပါ့ဗ်ာ။ ခုထိ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ၁၀၀% နားလည္ေပးႏုိင္တဲ့သူ မေတြ႕ဖူးေသးဘူး။ အင္း တစ္ေယာက္ေတာ့ ႐ွိခဲ့ဖူးတယ္ ခုေတာ့ ဆုံးသြားျပီ။ ကၽြန္ေတာ့္ အဖြားေလ။ ကၽြန္ေတာ့္အဖြားေလာက္ ေလာကမွာ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ နားလည္မႈေပးႏုိင္တဲ့သူ မ႐ွိဘူး။ အေဖနဲ႔ အေမေတာင္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ လုံးဝနားမလည္ဘူး။ မင္းဘာလုပ္ေနတာလဲလုိ႔ အၾကိမ္ၾကိမ္ဖြင့္ေမးရတယ္။

အဖြားဆုံးသြားျပီးကထဲက ကၽြန္ေတာ့္ေၾကာက္တတ္တဲ့ေရာဂါ ပုိဆုိးလာတယ္ ထင္ပါရဲ႕ဗ်ာ။ အဖြားဆုံးသြားတာ ခုဆုိ ၅ ႏွစ္ေက်ာ္ျပီ။ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ေတြ ကေယာက္ကယက္ျဖစ္ေနတာလဲ အဲဒီ့ေလာက္ျဖစ္ေနျပီေပါ့။ ဒါကုိ ကုသလုိ႔ရမယ့္ နည္းေလးမ်ားမ႐ွိဘူးလား ျပန္စဥ္းစားမိတယ္။ တရားထုိင္တယ္ တရားမွတ္တယ္။ အင္း ပုိျပီး လူေတြနဲ႔ သံေယာဇဥ္ကင္းလာတယ္။ ဘုန္းၾကီး ကပၸိယ ျဖစ္လာေတာ့ အင္း ထင္ပါတယ္ မၾကာခင္ဘုန္းၾကီးမ်ား ဝတ္ျဖစ္ေတာ့မလားပဲ အဟက္ဟက္ဟက္။

Read More...

Monday, June 30, 2008

ကပၸိယတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေက်ာက္ထြင္းရာဇဝင္ (၂)


ဘုန္းၾကီးေနာက္လုိက္ရတာ ေကာင္းေတာ့ေကာင္းပါရဲ႕ အဆင္မေျပတာေတြလဲ ႐ွိပါရဲ႕ ခံစားခ်က္ကေတာ့ မ်ဳိးစုံပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ဆရာေတာ္ေနာက္လုိက္တာ ကုသုိလ္ေတာ့ အေတာ္ရတယ္ဗ်။ ဗမာျပည္က ထင္႐ွားေပ့ဆုိတဲ့ ဆရာေတာ္ၾကီးေတြကုိလည္း ေအးေအးေဆးေဆး ထိပ္တုိက္ဖူးရတယ္။ လူအမ်ားၾကီးနဲ႔ မဟုတ္ေတာ့ သိပ္ေအးခ်မ္းတာပဲ။ ျပီးေတာ့ ဆရာေတာ္ၾကီးေတြရဲ႕ ၾသဝါဒေတြကုိလည္း နားေထာင္ရတယ္။ အဲလုိ အခ်ိန္ဆုိရင္ေတာ့ ကုိစုိးထက္ကုိ စိတ္ထဲကေန ခနခန ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ေျပာမိတယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ ဆရာေတာ္ၾကီးေတြကုိ အဲဒီ့လုိ ဖူးေတြ႕ခြင့္ရဖုိ႔ သိပ္မွ မလြယ္တာ။ နာမည္ၾကီးေလ ပုိဆုိးေလပဲ။ သူတုိ႔မွာ အခ်ိန္နည္းပါးၾကတာကုိး။ အလုပ္ကလည္း အလြန္မ်ားၾကေတာ့ ဝင္ေတြ႕ဖုိ႔ရာ ခက္တာေပါ့။ ခုေတာ့ ဆရာေတာ္ေနာက္ ကပၸိယအေနနဲ႔လုိက္ရေတာ့ ေတြ႕ရတာ ဖူးရတာ အဆင္ကုိေျပလုိ႔ ဆရာေတာ္ကလည္း ေမာင္ရင္ ဟုိဟာေလးကပ္ ဒီဟာေလးကပ္ဆုိျပီး ကပ္ခုိင္းေတာ့ အလုိလုိေနရင္းကုိ ပုိျပီးကုသုိလ္ေတြရတာေပါ့ေလ။

ဘုန္းၾကီးနဲ႔ ခရီးေရာ သြားဖူးၾကသလား။ ဝိနည္းနဲ႔ အညီေနတဲ့ ဘုန္းၾကီးနဲ႔ ခရီးသြားရတာ လြယ္တဲ့ ကိစၥမဟုတ္ဘူး။ စပယ္႐ွယ္တုိင္ပတ္တယ္။ အသက္႐ွဴပါက်ပ္တယ္ တခါတခါ တကယ္ေျပာတာ။ ဒီတစ္ေခါက္ (ဒုတိယအၾကိမ္ေျမာက္) ျပန္ၾကြလာေတာ့ ဆရာေတာ္နဲ႔ ခရီးေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလုိက္ျဖစ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ မပါတဲ့ ခရီးကုိ မ႐ွိဘူး။ ဘုန္းၾကီးကလည္း ကၽြန္ေတာ္မပါရင္ ဘယ္မွ မသြားဘူး ဟုတ္တယ္ေလ သူလည္း ကပၸိယမပါရင္ တုိင္ပတ္တယ္။ သြားတဲ့ ခရီးေတြထဲက တစ္ခုကုိ ေျပာျပမယ္။ နားေထာင္ . . .

ကယ္ဆယ္ေရးကိစၥေတြ ျပီးေတာ့ က်ဳိက္ထီး႐ုိး၊ ေမာ္လျမဳိင္၊ မုဒုံ၊ က်ဳိက္ခမီ ခရီးစဥ္ကုိ စီစဥ္ခုိင္းလုိ႔ စီစဥ္ရတယ္။ ဘုန္းၾကီးနဲ႔ အတူ ႏုိင္ငံျခားသား ဧည့္သည္ ၃ ေယာက္လဲပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ရယ္၊ ဘုန္းၾကီးအကုိရယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ေဘာ္ဒါ သူၾကီးရယ္၊ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ရယ္၊ ႏုိင္ငံျခားသား ၃ ေယာက္ရယ္၊ ဘုန္းၾကီးရယ္ အားလုံးေပါင္း ၈ ေယာက္ ကား ၂ စီးနဲ႔ ထြက္လာခဲ့တယ္။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ဘုန္းၾကီးရယ္ ႏုိင္ငံျခားသား စုံတြဲရယ္က တည္းတဲ့ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းက ကားနဲ႔ သြားတယ္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က ေနာက္ကေနျပီး ကုိယ့္ကားနဲ႔ကုိယ္ လုိက္တယ္။ ၄ ေယာက္ ၄ ေယာက္စီ ေအးေဆးေပါ့။ ကားေပၚမွာ ႏုိင္ငံျခားသား တစ္ေယာက္ပါတယ္။ အဲဒီ့ေကာင္က ကုလား။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔နဲ႔ေတာ့ အေတာ္ခင္ေနပါျပီ။ လူငယ္ပုိင္းဆုိေတာ့ ေပါက္ကရ ေျပာေနၾက။ သုိ႔ေပမယ့္ လဒက သက္သက္လြတ္သမား သူ႔အတြက္ေတာ့ စီစဥ္ရတာ ပင္ပန္းတယ္။

ခရီးထြက္ကထဲက ကၽြန္ေတာ္ ေပ်ာ္ေနတာ ဘာလုိ႔လဲဆုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္တသက္နဲ႔တကုိယ္ က်ဳိက္ထီး႐ုိးမေရာက္ဖူးလုိ႔ေလ။ တကယ္ေျပာတာ အသက္ကျဖင့္ၾကီးေနျပီ တခါမွ မေရာက္ဖူးဘူး။ သြားမယ္လုိ႔ စီစဥ္တုိင္းလဲ ပ်က္တယ္။ ခုေတာ့ ေရာက္ရေတာ့မယ္ဆုိျပီး ေပ်ာ္ေနတာ။ ေန႔ဆြမ္းစားျပီးထြက္လာတာ စိမ္းလဲ့တင္ေရာက္ေတာ့ ညေနျဖစ္ေနျပီ။ အဲဒီ့မွာ စီစဥ္ေပးမယ့္ ပုဂၢဳိလ္က ေနာက္က်ေနျပီ မုိးကလည္းသဲေနျပီ နက္ဖန္မွ ေတာင္ေပၚတက္ပါဆုိလုိ႔ စိမ္းလဲ့တင္မွာပဲ တစ္ညအိပ္ဖုိ႔ ျပင္ရေတာ့တယ္။ ဒါနဲ႔ အိပ္ခန္း ၄ ခန္းယူလုိက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ သူၾကီးက တစ္ခန္း၊ ဆရာေတာ္နဲ႔ ကုလားက တစ္ခန္း၊ တရုတ္လင္မယားက တစ္ခန္း၊ ဆရာေတာ္ အကုိနဲ႔ ေက်ာင္းသားက တစ္ခန္း။ အားလုံးကုိ အုိေကလုိ႔။ ကၽြန္ေတာ္လည္း စိမ္းလဲ့တင္ဆုိေတာ့ ေအးေဆး အနားယူလုိက္တယ္။ မနက္က်ေတာ့ တုိင္က နဲနဲပတ္ခ်င္ေနျပီ။ ဘုန္းၾကီးက ႏုိးေနျပီ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က မႏုိးေသးဘူး။ အိပ္ေကာင္းတုန္း။ ဒါနဲ႔ ၆ နာရီေလာက္မွာ ဇြတ္ထျပီး ဘုန္းၾကီးဘာလုိလဲ ထြက္ေမးတယ္။ ဘုန္းၾကီးက ဘာမွ ျပန္မေျပာေတာ့ ခပ္တည္တည္နဲ႔ အခန္းျပန္ဝင္ျပီး အိပ္ေနလုိက္တာ ၇ နာရီေလာက္ေရာက္ေတာ့ လာႏႈိးၾကေရာ။

မထလုိ႔လဲ မရေတာ့ဘူး အားလုံးက အဆင္သင့္ျဖစ္ေနျပီ။ ကုိယ္ေတြ ႏွစ္ေယာက္ပဲက်န္ေတာ့တာ ဒါနဲ႔ထျပီး ဝါးတီးဆြဲ ျပီးေတာ့ ေတာင္ေပၚတက္ဖုိ႔လုပ္ရတာေပါ့။ ၈ နာရီေလာက္မွာ ေတာင္ေပၚကုိ ကားနဲ႔တက္တယ္ သိပ္မၾကာဘူး ေတာင္ေပၚေရာက္သြားတယ္။ တစ္လမ္းလုံးလဲ အဆင္ေျပတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ကေတာ့ အေတြ႕အၾကဳံအသစ္ဆုိေတာ့ ေပ်ာ္ေနမိတယ္။ ေတာင္ေပၚေရာက္ေတာ့ ဘုရားဝတ္ျပဳၾကတယ္။ တခါမွ မေရာက္ဖူးေတာ့ က်ဳိက္ထီး႐ုိးရဲ႕ အလွအပက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ဖမ္းစားသြားတယ္။ ဓါတ္ပုံလုိက္႐ုိက္တာကေတာ့ လွ်ပ္စီးလက္သလား မွတ္ရတယ္။ တိမ္ေတြၾကားထဲ ေရာက္ေနေတာ့ ကုိယ့္ဘာသာ အ႐ွင္လတ္လတ္ နတ္ျပည္ေရာက္ေနတယ္လုိ႔ေတာင္ ထင္မိေသးတယ္။ ဘုန္းၾကီးက က်ဳိက္ထီး႐ုိးရဲ႕ ထူးျခားခ်က္ေတြကုိ လက္ေတြ႕ျပေပးတယ္။ ႏုိင္ငံျခားသားေတြေရာ ကၽြန္ေတာ္ေရာ ေပ်ာ္ေနၾကတာေပါ့။ ျပီးေတာ့ ဝါးတီးတုိင္းမ္ ေရာက္ေနျပီ စီစဥ္ေပးတဲ့ ပုဂၢဳိလ္က ဒီေနရာေတာ့ အေတာ္ဖ်င္းတယ္။ ၁၂ နာရီကထုိးေတာ့မယ္ ဘာမွ မစီစဥ္ရေသးဘူး။

ေန႔ဆြမ္းကပ္ခ်ိန္က ေက်ာ္ေတာ့မယ္ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘာလုပ္ရင္ ေကာင္းမလဲ စဥ္းစားေနတာနဲ႔ ေခါင္းပူေနျပီ။ ဟုိလူကုိေမးေတာ့ လုပ္ေနတယ္ခင္ဗ်တဲ့။ ဘုန္းၾကီးက လွည့္ၾကည့္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ၾကံရာမရတာနဲ႔ နားေနေဆာင္ထဲ ေခၚသြားျပီး သီတင္းသုံးခုိင္းလုိက္ရတယ္။ ကဲ ၁၂ နာရီေက်ာ္ရင္ ကုိယ္ေတာ္ေတာ့ တုိင္ပတ္သြားမယ္။ သိရင္လည္း ဆြမ္းကဘုန္းေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ ကုိယ့္ဘုန္းၾကီး ဆြမ္းတနပ္ငတ္မယ့္ အေရး မေတြးရဲေအာင္ပဲ။ ခရီးေတြက ေတာက္ေလွ်ာက္သြားေနရတာ။ ဒီလုိ စဥ္းစားေနရင္း ေက်ာင္းသားနဲ႔ တုိင္ပင္လုိက္တယ္ နာရီလွည့္လုိက္မယ္ဆုိျပီးေတာ့ေပါ့ ဒုကၡေရာက္ျခင္းေရာက္ ကုိယ္ေတြေရာက္ေပါ့ ဘယ္တတ္ႏုိင္မတုန္း။ ကပၸိယဆုိတာ ဒီလုိပဲ တခါတခါလုပ္ေပးရတတ္တယ္။ နာရီလွည့္တယ္ဆုိတာ သိၾကလား။ မသိရင္ ေျပာျပမယ္ ၁၂ နာရီ ထုိးမယ္ဆုိတာ သိေပမယ့္ ဘုန္းၾကီး မသိေအာင္ မျမင္ေအာင္ ခုိးျပီး နာရီကုိ ေနာက္ျပန္လွည့္ထားတာ ဘုန္းၾကီးေမးရင္ လွည့္ထားတဲ့ အတုိင္းေလွ်ာက္ရတာ ဒါမွ ကုိယ္ေတာ္က ဘုန္းလုိ႔ရမွာေလ။

နာရီလွည့္ျပီးေတာ့ ႏုိင္ငံျခားသားေတြကုိ သြားေခၚျပီး ထုတ္ရေသးတယ္။ အျပင္မွာေနဆုိျပီးေတာ့ေပါ့။ ေတာ္ၾကာ ဒင္းတုိ႔က လွ်ာသြား႐ွည္ရင္ အကုန္႐ႈပ္ကုန္မွာစုိးလုိ႔။ ၁၂ နာရီ ထုိးခါနီးေလာက္မွာ ဆြမ္းပြဲအသင့္ ျဖစ္သြားတယ္။ ဒါနဲ႔ ဘုန္းၾကီးကုိ ဆြမ္းကပ္ျပီး ကုိယ္ေတြက အျပင္မွာ ငုတ္တုတ္ေလးေတြေပါ့။ ဘုန္းၾကီးျပီးေတာ့မွ လူေတြအလွည့္။ ဒီၾကားထဲ ႏုိင္ငံျခားသားေတြက ေမးေသးတယ္ ဘယ္ေတာ့ ဝါးတီးလဲတဲ့။ ေျဖရေသးတယ္ လာမယ္ ၾကာမယ္ ခနေစာင့္ မေစာင့္ႏုိင္ရင္ ေရေသာက္ ပါးစပ္ပိတ္ ေအးေအးေန။ ဒါပဲေလ ဟုတ္ဘူးလား ကၽြန္ေတာ္လည္း ဆာတာပဲ။ သူတုိ႔မွ ဆာတတ္တာမဟုတ္ဘူး။ ဘုန္းၾကီးျပီးေတာ့ ကုိယ္ေတြအလွည့္ ကုိယ္ေတြ ဝါးတုန္း႐ွိေသးတယ္ ေနာက္ထပ္ ႏုိင္ငံျခားသားႏွစ္ေယာက္ ဧည့္ခန္းထဲ ေရာက္ေနသံၾကားလုိ႔ ဘုန္းၾကီးနား ေျပးၾကည့္ေတာ့ ဆရာေတာ္က ေဟ့ေကာင္သူတုိ႔ကုိပါ ေခၚေကၽြးလုိက္တယ္။ ဟုိက္ ငတ္ျပီ ဒီမွာက ကုိယ္တာက ကြက္တိနီးပါး။ အဲဒီ့ႏွစ္ေယာက္က ကားေပၚမွာ ခင္ခဲ့တဲ့ အေမရိကန္ႏွစ္ေယာက္။ မိန္းမတစ္ေယာက္ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္။ ကဲ မထူးပါဘူးေလဆုိျပီး ေခၚေကၽြးလုိက္တယ္။

စားတယ္ဗ်ာ ဒင္းတုိ႔ကလည္း ဘာမွ မ႐ွိတာကုိ ျဖစ္သလုိစားသြားတယ္။ ကုိယ္ေတြလည္း ႐ွယ္ယာနည္းေတာ့ သိပ္မတြယ္လုိက္ရဘူး။ ဆုိင္ကုိ ထပ္မွာေနရင္လည္း ထပ္သြားရမယ့္ ခရီးစဥ္နဲ႔ ၾကာသြားမွာစုိးေတာ့ ျငိမ္ေနလုိက္ရတယ္။ ဒီေကာင္ေတြကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ဘာထင္တယ္ မသိဘူး။ ဘယ္ႏုိင္ငံကလဲတဲ့။ ဗမာပဲလုိ႔ေျပာေတာ့ သိပါဘူးတဲ့ ႏုိင္ငံျခားကပဲမွတ္ေနတာတဲ့။ (သြားသမွ်ခရီး အားလုံးနီးပါးတြင္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိသာ ႏုိင္ငံျခားသားမွတ္ျပီး ခနခန ပုိက္ဆံ အေကာက္ခံရပါေၾကာင္း ဤကားစကားခ်ပ္) ဒီလုိနဲ႔ သူတုိ႔နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ လိပ္စာကဒ္ေတြလဲ စကားေတြေျပာျပီး ဝါးတီးကိစၥျပီးသြားတယ္ တကယ္တမ္းေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေတြ ဗုိက္မဝၾကေသးဘူး။ မဝလဲ မရေတာ့ဘူး ေတာင္ေအာက္ကုိ ဆင္းရမွာ ျပီးရင္ ေမာ္လျမဳိင္ကုိ ဆက္ဒုိးရမွာဆုိေတာ့။ အူႏွိပ္ျပီး ျပန္လာခဲ့ရတယ္။

ကဲေတာင္ေအာက္ကုိ ဆင္းေတာ့ ရေသ့ေတာင္မွာ ကားေျပာင္းစီးဖုိ႔လုပ္ၾကတယ္။ အဲဒီ့မွာလည္း စီစဥ္တဲ့ ပုဂၢဳိလ္ဘယ္လုိလုပ္သလဲေတာ့ မသိဘူး။ ကြိဳင္က တက္ေနျပန္ေရာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က ၈ ေယာက္ ေနာက္တစ္ဖြဲ႕လည္း ၈ ေယာက္ ေတာင္ေအာက္ကုိ ဆင္းၾကမွာ။ ရာသီခ်ိန္မဟုတ္ေတာ့ ကားကပုံမွန္ မ႐ွိဘူး။ စင္းလုံးငွားရမွာ။ စင္းလုံးငွားေတာ့ ဘာျဖစ္သလဲ ငွားေပါ့။ အဲဒါကုိ အႏွီပုဂၢဳိလ္ ဘယ္သုိ႔လုပ္လုိက္သည္မသိ ကားဂိတ္မွာ ေနာက္အဖြဲ႕နဲ႔ ျငိပါေလေရာလား။ ဘုန္းၾကီးကုိေတာ့ လက္ဘက္ရည္ဆုိင္မွာ ခနသီတင္းသုံးခုိင္းထားလုိက္တယ္။ က်န္တဲ့ လူေတြလဲ လက္ဘက္ရည္ေသာက္ေပါ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာသာ ဟုိေျပးဒီေျပးလုပ္ေနရတာ။ ၾကာလာေတာ့ ဘုန္းၾကီးက ေခၚေမးတယ္ ေဟ့ေကာင္ ဆင္းမယ္ေလတဲ့။ တင္ပါ့ တပည့္ေတာ္ သြားၾကည့္လုိက္မယ္လုိ႔ ေျပာျပီး ထြက္ခဲ့ရတယ္။ လူအုပ္ၾကီးနားေရာက္ေတာ့ ေဒါသထြက္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ေဘာ္ဒါ သူၾကီးရယ္ စီစဥ္သူ အူေၾကာင္ေၾကာင္ ဘဲၾကီးရယ္ မ်က္ႏွာေတြက မသာမယာနဲ႔။ ဒါနဲ႔ ဘာျဖစ္တာလဲေမးေတာ့ ဟုိဘက္ကလူေတြကုိ ညွိတာတဲ့ တစ္ေယာက္တစ္ဝက္လုိ႔ ေျပာတာ ဒင္းတုိ႔က မေပးဘူးတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္က ကားခ ဘယ္ေလာက္တုန္းလုိ႔ ေမးေတာ့ ၆၅၀၀၀ က်ပ္တဲ့။ သူတုိ႔ ဘယ္ေလာက္ေပးလဲဆုိေတာ့ ၂၀၀၀၀ က်ပ္ ေပးမယ္ေျပာတယ္တဲ့။ သက္သက္လူပါးဝတာတဲ့။ ကဲ ထားလုိက္ ငါၾကည့္႐ွင္းမယ္လုိ႔ ေျပာျပီး သူတုိ႔ကုိ ေနာက္ဆုတ္ခုိင္းလုိက္တယ္။ဟုိဘက္အဖြဲ႕က ေခါင္းေဆာင္လုပ္တဲ့ လူက တရုတ္တစ္ေယာက္။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေတြ႕ေတာ့ ညီးျပတယ္ သူတုိ႔ပုိက္ဆံေတြ ေတာ္ေတာ္ကုန္ေနလုိ႔ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ပုိခံလုိက္တဲ့။ ေျပာပုံက အထက္စီးဆန္တယ္ ကၽြန္ေတာ္ အစကေတာ့ သီးခံျပီး စုိက္ေပးမလုိ႔ပါ စကားေျပာသံ မၾကဳိက္တာနဲ႔ ပုံစံေျပာင္းလုိက္တယ္။ ဂိတ္ကလူကုိ ေခၚလုိက္တယ္။ ကဲ က်ဳပ္တုိ႔ဆင္းမယ္ ကားစင္းလုံး ငွားရင္ဘယ္ေလာက္လဲေျပာဆုိေတာ့ ဂိတ္ကလူက ၆၅၀၀၀ က်ပ္တဲ့။ ဟုတ္ျပီေပးမယ္ ဆင္းမယ္လုိ႔ေျပာေတာ့။ ခုနက တ႐ုတ္က ခင္ဗ်ား အကုန္ေပးမွာလားတဲ့။ ဟုတ္တယ္ေပးမယ္လုိ႔ေျပာလုိက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကုိေရာ ေခၚမွာလားတဲ့။ ခပ္ျပဳံးျပဳံးပဲေျပာလုိက္တယ္ မေခၚဘူးလုိ႔။ သူအဲဒီ့မွာတင္ ႐ွဴး႐ွဴး႐ွဲ႐ွဲျဖစ္သြားတယ္။ က်ဳပ္လဲ ပုိက္ဆံတတ္ႏုိင္တယ္ ေပးမယ္ဆုိပဲ။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က ခင္ဗ်ားဘာသာ ငွားစီးေလ ဒါဆုိလဲဆုိေတာ့။ သူခက္သြားတယ္ ခက္မွာေပါ့ ဂိတ္ကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အရင္ေရာက္တာ ကားက တစ္စီးထဲ သူငွားႏုိင္ရင္ေတာင္ ေတာင္ေအာက္က ကားလာတဲ့ အထိေစာင့္ေပေတာ့။ တရုတ္ျငိမ္သြားတယ္ ကၽြန္ေတာ္ လုိက္ပါရေစတဲ့ တဝက္ခံပါ့မယ္တဲ့။ ကဲဒါဆုိလဲ သြားမယ္လာခဲ့ဆုိျပီး ညွိလုိက္မွ ျပီးေတာ့တယ္။ ဘုန္းၾကီးက ျပီးေတာ့ ေမးတယ္ မင္းတုိ႔ဘာေတြ ျဖစ္ေနတာတုန္းတဲ့ ဘာမွ မဟုတ္ဘူး ဘုရား တပည့္ေတာ္တုိ႔ သူ႔ကုိ တရားေပးေနတာေျပာေတာ့ ဆရာေတာ္ျပဳံးသြားတယ္။ သူသိပါတယ္ ကြိဳင္တက္သြားတယ္ဆုိတာ။ ဘာမွေတာ့ ဆက္မမိန္႔ဘူး။ သြားၾကစုိ႔လုိ႔ပဲေျပာတယ္။

ဒီလုိနဲ႔ ေတာင္ေအာက္ေရာက္ေတာ့ ကဲ ေမာ္လျမဳိင္ဆက္မယ္တဲ့။ ေသျပီေပါ့ ဗုိက္ကဆာေနတုန္း ဘာမွ ထပ္မစားရေတာ့ဘူးဆုိေတာ့ လူေတြက အီလည္လည္နဲ႔ တုိင္ပတ္ျပီး လုိက္သြားၾကရတယ္။ လမ္းမွာလည္း ကားရပ္ျပီး စားလုိ႔မရဘူး။ ဆရာေတာ္က ကား၂စီးကုိ ကပ္ရပ္ေမာင္းခုိင္းတာ က်န္ခဲ့ရင္ ေစာင့္ခုိင္းတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာေတာ့ အူေခါက္ေနျပီ။ ေတာ္ေသးတယ္ ဒါေတာင္ ဒီအေၾကာေတြ သိေနလုိ႔ ေပါင္မုန္႔ထုပ္ေလးဝယ္ျပီး ေဆာင္ထားလုိ႔။ အစာေျပေလး ေရနဲ႔ ေမွ်ာလုိက္ရေသးတယ္။ ကဲ အခုေတာ့ ဒီေလာက္ပဲေပါ့ဗ်ာေနာ္ ေနာက္မွ ထပ္ေရးမယ္။ :D

Read More...