Thursday, December 31, 2009

ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ ၂၀၀၉

ကၽြန္ေတာ္ ဘေလာ့ဂ္မေရးျဖစ္တာ ေတာ္ေတာ္ၾကာပါျပီ။ အလုုပ္မအားလုုိ႔ လွည့္ကုုိမၾကည့္အားခဲ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ အခုုေတာ့ ႏွစ္လဲကုုန္ျပီဆုုိေတာ့ ႏွစ္တုုိင္းကၽြန္ေတာ္ ေရးေနၾက စာရင္းခ်ဳပ္ ပုုိ႔စ္ေလးေတာ့ ေရးမွ ျဖစ္မယ္ဆုုိျပီး ေရးလုုိက္ပါတယ္။ ႏွစ္တုုိင္းကၽြန္ေတာ္ ဒိုုင္ယာရီဆန္ဆန္ ဒီပုုိ႔စ္မ်ဳိးေရးတာ သိတဲ့အတုုိင္းပဲ အခုု ၂၀၀၉ အတြက္လည္း ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ ၂၀၀၉ ကုုိ ေရးေပးလုုိက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တုုိင္း စာရင္းခ်ဳပ္ရင္ အရင္းျပဳတ္ဆုုိသလုုိ မေကာင္းတာေတြကမ်ားေနတတ္တာကုုိ ဖတ္ၾကရတဲ့ ေမာင္ႏွမေတြ ဒီႏွစ္ေတာ့ စိတ္ခ်မ္းသာစရာ မ်ားမ်ားဖတ္ရမွာပါ။ ဘာလုုိ႔လဲဆုုိေတာ့ ၂၀၀၉ က ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ေကာင္းတဲ့ ႏွစ္တစ္ႏွစ္ျဖစ္လာခဲ့လုုိ႔ပါပဲ။ ကဲ စလုုိက္ၾကစုုိ႔ . . .

ဇန္နဝါရီလ
မွတ္မိတယ္ မဟုုတ္လား ၂၀၀၈ တုုန္းက ကၽြန္ေတာ္ Man of the Year ရထားတာေလ။ အရွိန္က မကုုန္ေသးဘူး ဇန္နဝါရီလမွာ မႏွစ္တုုန္းက လက္က်န္စာရင္းေတြ ျဖတ္ေပးေနရတယ္။ လုုပ္ငန္းကလဲ ရပ္ေတာ့မယ္။ စာအုုပ္ထုုတ္တဲ့ ကိစၥကေတာ့ ေသခ်ာျပီ ဒီလကုုန္ရင္ရပ္ျပီဆုုိတာ။ တစ္ကမာၻလုုံးထိတဲ့ Recession ကၽြန္ေတာ္လဲပါတာေပါ့။ ဝန္ထမ္းလဲ ေလ်ာ့ရေတာ့မယ္။ ဘယ္လုုိလုုပ္ရမယ္ဆုုိတာ ေတြးေတာင္ မေတြးခ်င္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ပဲ။ လူေလ်ာ့လုုိက္ရင္ေရာ အဆင္ေျပမွာလား ဆုုိတဲ့ ေမးခြန္း ကၽြန္ေတာ္ကုုိယ့္ဘာသာ ေမးျပီး ကုုိယ့္ဘာသာ ျပန္မေျဖရဲဘူး။ ကဲ မတတ္ႏုုိင္ေတာ့ဘူး ေလ်ာ့ရေတာ့မွာပဲ စျပီးေလ်ာ့တယ္။ ၁၄ ေယာက္ေလာက္ရွိတဲ့ ရုုံးကေန ၇ ေယာက္ေလာက္ပဲ က်န္္ေတာ့တယ္။ မရွိမျဖစ္လူေတြပဲ က်န္ခဲ့တယ္။ စာရင္းေတြမွာ ေပၚေနတဲ့ ေပးရန္ရွိေတြက ရဲရဲေတာက္ျပီး ျမင္မေကာင္းဘူး။ ဒီႏွစ္ေတာ့ ငါဘဝမ်ားပ်က္မလားဆုုိျပီးေတြး မိေလာက္ေအာင္ ဇန္နဝါရီလဟာ ကၽြန္ေတာ့္ကုုိ အသက္ရွဴက်ပ္ေစပါတယ္။

ေဖေဖၚဝါရီလ
ပုုိဆုုိးလာပါျပီ။ လုုပ္ငန္းႏွစ္ခုုထပ္ရပ္သြားတယ္။ ပုုိက္ဆံဝင္စရာ မရွိေတာ့ေလာက္ေအာင္ပဲ။ ဒီၾကားထဲ Mistine နဲ႔ စာခ်ဳပ္ရွိေတာ့ ေၾကာ္ျငာတစ္ခုုရုုိက္ေပးရေသးတယ္။ အဲဒါလဲ အဆင္မေျပပါဘူး။ အဆင္မေျပဘူးဆိုုတာ Mistine က ယိုုးဒယားေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔အၾကီးအက်ယ္သတ္ရလုုိ႔ပါ။ စိတ္ကုုန္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ေအာက္တန္းက်တဲ့ ယုုိးဒယားေတြလုုိ႔ ျမင္ပါတယ္။ ေသာက္ဂရုုလဲမစုုိက္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ customer မုုိ႔လုုိ႔ သည္းခံခ်င္တဲ့ စိတ္လဲမရွိေတာ့ဘူး။ ဗမာကုုိ ႏွိမ္ခ်င္တဲ့ ဒင္းတုုိ႔ကုုိ ဥိီးေအာင္ေဇယ်လုုပ္သလုုိ လုုပ္ရပါေတာ့တယ္။ ဗ်င္းသည္ေပါ့။ နင္က ယုုိးဒယား ငါက ဗမာ လာထားဟဲ့။ ထမထုုိးတာတစ္ခုုပဲ က်န္ပါတယ္။ ပက္ပက္စက္စက္ေျပာလႊတ္လုုိက္ပါတယ္။ အားလုုံး အံ့ၾသၾကတယ္။ ေမာင္ဇီးရုုိးတုုိ႔ သေဘာေကာင္းတယ္ဆုုိျပီး ဘာျဖစ္သြားတာလဲေပါ့။ ပုုိက္ဆံရမယ့္ ကိစၥကုုိဘာျဖစ္တာလဲေပါ့။ ပိုုက္ဆံက ပုုိက္ဆံပဲ လူမ်ဳိးေရးက လူမ်ဳိးေရးပဲ။ ေငြနဲ႔ သိကၡာဘယ္ေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္မလဲပါဘူး။ အဲဒီ့အတြက္ ျဖစ္ခ်င္တာျဖစ္လုုိ႔ ရပါတယ္။ ယုုိးဒယားေတြ ေနာက္ေတာ့ အျပင္မွာ ကၽြန္ေတာ့္အတင္းေျပာၾကပါတယ္။ ငါတရားစြဲရမလားလုုိ႔ လွမ္းေမးေတာ့မွ ပါးစပ္ပိတ္သြားပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ တရားစြဲတာထက္ သြားျပီးေတာင္ ကုုိယ္တုုိင္ ရုုိက္ပစ္လုုိက္ခ်င္တာပါ။ ေဖေဖၚဝါရီလကုုန္ရင္ေတာ့ အလုုပ္ကနားျပီလုုိ႔ ရွယ္ယာရွင္ေတြအားလုုံးကုုိ ေၾကျငာလုုိက္ပါတယ္။ အားလုုံးကလဲ လုုပ္ငန္းတစ္ခုုလုုံးကုုိ ရပ္ေတာ့မယ္လုုိ႔ ဆုုံးျဖတ္ၾကပါတယ္။ ဟုုတ္ကဲ့ ကၽြန္ေတာ္ရုုံးမွာ last briefing ေပးခဲ့ပါတယ္။ အားလုုံး စိတ္မေကာင္းၾကပါဘူး။ တခ်ဳိ႔ဝန္ထမ္းေတြ ငုုိၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လဲ စိတ္မေကာင္းတာကလြဲျပီး ဘာမွ မတတ္ႏုုိင္ပါဘူး။

မတ္လ
ရုုံးကုုိ စာရင္းသိမ္းဖုုိ႔ပဲ သြားပါေတာ့တယ္။ လက္က်န္အလုုပ္ေတြကုုိ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းက လုုပ္ေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ မလုုပ္ေတာ့ပါဘူး။ ပုုံမွန္လုုပ္တာဆုုိလုုိ႔ အရက္ေသာက္တာပဲ ရွိပါေတာ့တယ္။ လူမ်ားက်ျပီဆုုိရင္ ရပ္ကုုိမရဘူးဆုုိတာ ဟုုတ္မွာပါ။ ဘာအလုုပ္လုုပ္လုပ္ အဆင္ကုုိမေျပေတာ့ပါဘူး။ အေမကေတာ့ေျပာပါတယ္ အဆင္မေျပလဲ ထုုိင္သာေနပါ ငါ့သားရယ္တဲ့။ ဟုုတ္ကဲ့ ကၽြန္ေတာ္ တကယ္ထုုိင္ေနပါတယ္။ ဘာမွ မလုုပ္ေတာ့ပါဘူး။ သူငယ္ခ်င္းက မသိတာရွိလုုိ႔ လွမ္းေမးရင္ ေျဖေပးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ေမြးေန႔ရွိပါတယ္။ ဘယ္လုုိ ေက်ာ္သြားမွန္းေတာင္ မသိလုုိက္ပါဘူး။ မတ္လကုုန္ခါနီးမွာ အေဖကေမးပါတယ္ ေက်ာင္းျပန္တက္မလားတဲ့။ စိတ္ထဲ တမ်ဳိးေတာ့ျဖစ္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားဥိီးမယ္ဆိုုျပီး ေသခ်ာစဥ္းစားၾကည့္ပါတယ္။ အေျဖမထြက္လာပါဘူး။ သူငယ္ခ်င္းေတြကလဲ ကၽြန္ေတာ့္ကုုိ နားနားေနေန ေနျပီး အလုုပ္ျပန္လုုပ္ဖုုိ႔ ေျပာပါတယ္။ ေက်ာင္းတက္မယ္ဆုုိလဲ တက္ေပါ့လုုိ႔ေတာ့ ေျပာၾကပါတယ္။ ဒီအတုုိင္း ထုုိင္ေနတာထက္စာရင္ တစ္ခုုခုုေတာ့ လုုပ္ပါလုုိ႔ ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဆုုံးျဖတ္လုုိက္ပါတယ္ ေက်ာင္းျပန္တက္မယ္ဆုုိျပီး စာျပန္ဖတ္ပါတယ္။ မတ္လကုုန္ခါနီးမွာ စာဖတ္တဲ့အလုုပ္ရပါတယ္။

ဧျပီလ
အိမ္ထဲမွာပဲေနျပီး တေန႔တေန႔စာဖတ္ေနပါတယ္။ ရုုံးကုုိလဲသြားစရာ မလုုိေတာ့ပါဘူး။ စာရင္းလဲပိတ္ျပီးျပီ လုုပ္ငန္းလဲ ဖ်က္သိမ္းျပီးျပီဆုုိေတာ့ အားလုုံးျပီးျပီေပါ့။ သၾကၤန္ကုုိလဲမေပ်ာ္တာ ႏွစ္ေတာ္ေတာ္ၾကာျပီ အျပင္ထြက္ခ်င္စိတ္လဲ မရွိပါဘူး။ ဘာမွမလုုပ္ပဲေနေနတုုန္း ပုုဂံမွာရွိတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အေဒၚတစ္ေယာက္က သူ႔ဆီလာျပီး နားပါလုုိ႔ေခၚတယ္။ ပုုဂံကုုိသိပ္သေဘာက်တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကိုု ပုုဂံမွာ ေခါင္းေဆးရင္းလာနားေစခ်င္သတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ဘာမွျပန္မေျပာပဲေနေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ အေဖကေတာ့ မိသားစုုလုုိက္သြားရေအာင္လုုိ႔ ေျပာလာပါတယ္။ ဒီလုုိနဲ႔ တမိသားစုုလုုံး ပုုဂံမွာ ၂ ပတ္ေက်ာ္ေလာက္သြားေနလုုိက္ပါတယ္။ ပုုဂံေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္စိတ္ၾကည္လင္လာပါတယ္။ တေန႔တေန႔ ဘုုရားေတြကုုိသြား စာဖတ္ ညက်ရင္ အေဖနဲ႔ ဘီယာေသာက္ ေနရတာေပ်ာ္စရာပါ။ မႏၱေလးကမိတ္ေဆြေတြကလဲ ကၽြန္ေတာ္ပုုဂံေရာက္ေနတယ္ဆုုိလုုိ႔ လာေတြ႔ၾကပါေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ပုုဂံမွာေနတုုန္း အေျပာင္းအလဲတစ္ခုုျဖစ္လာတယ္။ အဲဒါကလဲ ကၽြန္ေတာ့္အေဒၚနဲ႔ အေဖက ကၽြန္ေတာ့္ကုုိ ႏုုိင္ငံျခားသြားပါေတာ့လုုိ႔ ေျပာလာတာပါပဲ။ ေက်ာင္းတက္ခ်င္တက္ မတက္ခ်င္လဲေန အလုုပ္လုုပ္ခ်င္လဲလုုပ္ မလုုပ္လဲျပသနာမဟုုတ္ဘူး အဓိကက စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ျဖစ္ေအာင္ရယ္ အေတြ႕အၾကဳံအသစ္ရေအာင္ရယ္ ဆုုိျပီး ကၽြန္ေတာ့္ကုုိ လႊတ္တာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ မသြားခ်င္ဘူးေျပာလုုိ႔ ၃ ရက္ဆက္တုုိက္ေဆြးေႏြးၾကပါတယ္။ ပုုိက္ဆံကိစၥဘာမွ စဥ္းစားစရာမလုုိဘူး လုုပ္ခ်င္တာလုုပ္ အဓိကကသြားဖုုိ႔ပဲလုုိ႔ ဆုုိလာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အေဖက ကၽြန္ေတာ့္ကုုိ ႏုုိင္ငံျခားမွာ ပညာသင္ေစခ်င္တာ ငယ္ငယ္ထဲကပါလုုိ႔ ဆုုိလာပါတယ္။ ေနာက္ဆုုံးေတာ့ အမ်ားနဲ႔ တစ္ေယာက္ ျဖစ္လာလုုိ႔ ကၽြန္ေတာ့္ေလ်ာ့လုုိက္ပါတယ္။ သြားမယ္ ပထမဆုုံး စင္ကာပူကုုိသြားမယ္ ဟုုိမွာ ေက်ာင္းေတြ အလုုပ္ေတြတစ္ခ်က္ၾကည့္မယ္ မၾကဳိက္ရင္ ေနာက္တစ္ႏုုိင္ငံကူးမယ္။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သြားခ်င္တာ လန္ဒန္ကုုိပါ ဒါေပမယ့္ ဗီဇာကမလြယ္လုုိ႔ လြယ္တဲ့ စင္ကာပူကုုိပဲ သြားမယ္လုုိ႔ ဆုုံးျဖတ္လုုိက္ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ပုုဂံကျပန္ေရာက္တာနဲ႔ ခ်က္ျခင္းသြားမယ္လုုိ႔ ေျပာလုုိက္လုုိ႔ အားလုုံး မ်က္လုုံးျပဴးသြားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ မမႈပါဘူး ကုုိယ္လုုပ္ခ်င္တာလုုပ္မွာပါ။ ဒီလုုိနဲ႔ ဧျပီေနာက္ဆုုံးပတ္ ပုုဂံကေန ရန္ကုုန္ကုုိ ျပန္လာပါတယ္။

ေမလ
ေမလမွာ ႏုုိင္ငံျခားသြားဖုုိ႔ အဓိက စီစဥ္ပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြကုုိ ေျပာေတာ့ အံ့ၾသၾကပါတယ္။ ဘယ္သူကမွေတာ့ မတားပါဘူး။ သြားျပီး လုုပ္ခ်င္တာလုုပ္လာခဲ့ေပါ့တဲ့။ ဟုုတ္ကဲ့ လုုပ္ခ်င္တာလုုပ္မွာပါ။ ဒီလုုိနဲ႔ ေမလ ၁၁ ရက္ေန႔မွာ ညဘက္မွာ Silk Air နဲ႔ စင္ကာပူကုုိေရာက္ပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေယာက္ဖေတြ လာၾကဳိၾကပါတယ္။ ေရာက္ေရာက္ျခင္းဇာတိကျပပါတယ္ ေသာက္မယ္ေပါ့။ ဒါေတာ့ အက်ယ္တဝင့္မေျပာေတာ့ပါဘူး သိခ်င္ရင္ စင္ကာပူသြား ေတာလား ၁ နဲ႔၂ ကုုိ ျပန္ဖတ္ၾကည့္လုုိက္ပါ။ စင္ကာပူမွာေနတယ္ ဘာမွ မလုုပ္ဘူး ေသာက္တယ္စားတယ္ ေလ ွ်ာက္သြားတယ္။ သြားစရာကုုန္သြားတဲ့အထိ သြားပါတယ္။ တုုိင္းျပည္ေသးေသးေလးမုုိ႔ ဘယ္မွသိပ္သြားစရာမရွိသလုုိ အားလုုံးကလဲ အလုုပ္နဲ႔ဆုုိေတာ့ တစ္ေယာက္ထဲ ေငါင္ေတာင္ေတာင္နဲ႔ေပါ့။ လကုုန္တဲ့အထိ ဒီလုုိပဲေနပါတယ္။ ေက်ာင္းေတြစုုံစမ္းၾကည့္ပါတယ္။ အဆင္ေျပပါတယ္ တက္မယ္ဆုုိရင္ ၾသဂုုတ္မွာစတက္လုုိ႔ရပါျပီ။ အဲဒီ့အခ်ိန္မွာ အေမရိကားမွာရွိတဲ့ အေဒၚက ဖုုန္းဆက္ျပီး သူ႔ဆီမွာ ေက်ာင္းလာတက္ပါလုုိ႔ေျပာလာပါတယ္။ ေက်ာင္းေရြးဖုုိ႔ေျပာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တေန႔တေန႔ ေက်ာင္းေရြးေနတာနဲ႔ အခ်ိန္ကုုန္ပါတယ္။ စင္ကာပူမွာ သုူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေလ ွ်ာက္သြားျဖစ္တာကေတာ့ ေပ်ာ္စရာပါပဲ။

ဇြန္လ
ကၽြန္ေတာ္ စလုုံးမွာ ေနရတာ ပ်င္းလာပါျပီ။ ကၽြန္ေတာ့္ အခ်စ္ဆုုံးသူငယ္ခ်င္းက သူ႔ကုုမၺဏီက သူ႔သူေဌးက ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ေတြ႔မယ္ ေျပာလာလုုိ႔ သူတုုိ႔ရုုံးကုုိသြားလုုိက္ပါတယ္။ အံ့ၾသစရာေကာင္းပါတယ္ သူတုုိ႔က ကၽြန္ေတာ့္ကိုု ဧည့္ဝတ္ေက်ေက် ဧည့္ခံျပီး စီးပြါးေရးလုုပ္ငန္းလုုပ္မလားလုုိ႔ ေမးလာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လဲ လုုပ္မယ္လုုိ႔ေျပာလုုိက္တယ္။ အဲဒီ့လုုိနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဇြန္လထဲမွာ မီတင္ေတြနဲ႔ အခ်ိန္ကုုန္ပါတယ္။ မီတင္ကေတာ့ တစ္ပတ္မွ တစ္ခါပါ ဒါေပမယ့္ ေျပာဖုုိ႔ျပင္ဆင္ရတာ ၾကာပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုုိ႔ သေဘာတူညီမႈရျပီး လုုပ္ငန္းစဖုုိ႔ ျပင္ဆင္ပါေတာ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ျမန္မာျပည္ ျပန္ရေတာ့မွာပါ အလုုပ္ကုုိ ကုုိယ့္ႏုုိင္ငံမွာပဲ ျပန္လုုပ္ရေတာ့မွာပါ လုုပ္ငန္းအသစ္တစ္ခုု ျပန္စခြင့္ရပါျပီ။ အဲဒီ့အခ်ိန္မွာ ယုုိးဒယားမွာရွိတဲံ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ နီးပါးေလာက္ မေတြ႔ျဖစ္တဲ့ ဥိီးေလးက ကၽြႏ္ေတာ့္ကုုိ ေတြ႔ခ်င္တယ္လုုိ႔ ေျပာလုုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုုန္ကုုိတန္းမျပန္ပဲ ဘန္ေကာက္ကုုိ ၅ ရက္ဝင္နားခဲ့ပါေသးတယ္။ ဘန္ေကာက္မွာ ပုုိေပ်ာ္ပါတယ္ :P ေပ်ာ္မွာေပါ့ ေန႔တုုိင္းေသာက္ေမွာက္ ေလ ွ်ာက္သြားေနတာကုုိး။ ဘန္ေကာက္မေရာက္ခင္ကထဲက ရန္ကုုန္မွာ သူငယ္ခ်င္းေတြကုုိ အကူအညီေတာင္းျပီး ရုုံးခန္းအသစ္ဖြင့္ဖုုိ႔ နဲ႔ ဝန္ထမ္းရွာတဲ့ကိစၥေတြကုုိ ၾကဳိျပီး စီစဥ္ခုုိင္းထားရပါတယ္။ ဘန္ေကာက္ကျပန္ေရာက္ေတာ့ ေနာက္လ အလုုပ္စေတာ့မွာ ျဖစ္လုုိ႔ စီစဥ္စရာရွိတာေတြ ရုုံးခန္းငွားတာေတြ ဝန္ထမ္းခန္႔တာေတြ ခ်က္ျခင္းလုုပ္ပါတယ္။ အဲဒီ့လုုိနဲ႔ ဇြန္လကုုိ ကုုန္လြန္လာပါတယ္။

ဇူလုုိင္လ
ရုုံးခန္းလဲ အဆင္ေျပပါတယ္။ ဝန္ထမ္းအသစ္ေတြလဲရပါျပီ ကၽြန္ေတာ္လုုပ္ငန္းစပါျပီ၊ အလုုပ္က အသစ္ဆုုိေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ ပင္ပန္းပါတယ္။ စင္ကာပူက သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ သူ႔သူေဌးလဲ ေရာက္လာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုုိ႔ ဆက္ျပီးလုုပ္မယ့္ ကိစၥေတြကိုု တုုိင္ပင္ၾကပါတယ္။ အဆင္ေျပပါတယ္။ လုုပ္ငန္းအသစ္မွာ စိတ္ကုုိႏွစ္ျမွဳပ္ထားလုုိက္ပါတယ္။ တေန႔တေန႔ အလုုပ္လုုပ္ရင္း ကုုန္လြန္ေစပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြကလဲ ကၽြန္ေတာ္အခုုလုုိ လုုပ္ငန္းတစ္ခုု ျမန္ျမန္ျပန္ျပီး လုုပ္ႏုုိင္လာလုုိ႔ ေက်နပ္ၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မိသားစုုကေတာ့ ေျပာျပေနစရာေတာင္လုုိမယ္ မထင္ပါဘူး သိပ္ကုုိေက်နပ္ေနၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကုုိ ႏုုိင္ငံျခားသြားေစခ်င္တဲံ အေဒၚလဲ ရန္ကုုန္ေရာက္လာျပီး ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ေက်နပ္ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ့္ကုုိ ဒီလုုိျဖစ္ေစခ်င္တာ ၾကာျပီဆုုိေၾကာင္း လာေျပာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အေဖကေတာ့ ငါမေျပာဘူးလား အဆင္ေျပမွာပါဆုုိတဲ့ သေဘာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကုုိ ျပဳံးျပဳံးၾကီးၾကည့္ေနပါတယ္။ ေက်ာင္းတက္မယ့္ ကိစၥကုုိ ခဏေရႊ႕ထားလုုိက္ပါတယ္ ဒါေပမယ့္ စိတ္ထဲမွာေတာ့ တက္ခ်င္ေနပါေသးတယ္။ အိမ္ကလဲ ေငြရမယ့္ အလုုပ္ဆုုိေတာ့ အလုုပ္အရင္လုုပ္ပါလုုိ႔ ေျပာလာပါတယ္။ ဟုုတ္ပါတယ္ တသက္လုုံး ေငြမရတာပဲလုုပ္လာတာပါ ေငြရတာလဲ တခါတေလ လုုပ္သင့္တာေပါ့ေလ။ ဇူလုုိင္လမွာ လုုပ္ငန္းသစ္ေလးစရင္း စိတ္ခ်မ္းသာရပါတယ္။

ၾသဂုုတ္လ
အလုုပ္ကသိပ္မမ်ားပါဘူး။ မ်ားေသာအားျဖင့္ စာဖတ္ေနရတာမ်ားပါတယ္။ ဝန္ထမ္းက ၃ ေယာက္ပဲရွိေသးေတာ့ တပုုိင္တႏုုိင္ျဖစ္ပါတယ္။ စုုိးရိမ္စရာလဲ မရွိပါဘူး။ တျခားလုုပ္ငန္းေတြ ေခါင္းထဲဝင္လာပါတယ္။ စိတ္ကူးလုုိ႔လဲေကာင္းပါတယ္။ အေဖနဲ႔ အေမကေတာ့ အလွမ္းက်ယ္ျပီး အလယ္လတ္မွာ စုုိးလုုိ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကိုု ဒါေလးပဲ အရင္လုုပ္ပါဥိီးသားရယ္ဆုုိျပီး ေခ်ာ့ေျပာၾကပါတယ္။ ဝန္ထမ္း ၃ ေယာက္မွာ ၁ ေယာက္ကေတာ့ အေတာ္ေတာ္ပါတယ္။ မ်က္ႏွာလႊဲလုုိ႔ရပါတယ္။ က်န္တဲ့ ၂ ေယာက္ကေတာ့ သိပ္စိတ္တုုိင္းမက်ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေစာင့္ၾကည့္ေနလုုိက္ပါတယ္။ လူဆုုိတာ ေစာင့္ၾကည့္သင့္တာကုုိး မွတ္ခ်က္ကုုိ ေစာင့္ၾကည့္ျပီးမွ ေပးတာ ပုုိသဘာဝက်တယ္ဆုုိတာ ကၽြန္ေတာ့္အရင္လုုပ္ငန္းက ကၽြန္ေတာ့္ကုုိ သင္ေပးလုုိက္ျပီးပါျပီ။ အရင္လုုပ္ငန္းက မွားခဲ့တာမ်ဳိး ဒီလုုပ္ငန္းမွာ အမွားမခံေတာ့ပါဘူး။ အေတြ႔အၾကဳံကုုိ ေကာင္းေကာင္း အသုုံးခ်တတ္ေနပါျပီ။ တခ်ဳိ႔ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္အလုုပ္ျပန္စေနတာ သိေတာင္ မသိၾကပါဘူး။ ဒါလဲေကာင္းပါတယ္ ကၽြန္ေတာ္လဲ မေျပာေတာ့ပါဘူး။ ထားလုုိက္တယ္ လူသိေနစရာလဲ လုုိမွမလုုိတာကုုိး။

စက္တင္ဘာလ
အလုုပ္က အခက္အခဲေလးေတြ နည္းနည္းၾကဳံရပါတယ္။ ဝန္ထမ္းတစ္ေယာက္ ျဖဳတ္လုုိက္ပါတယ္ အသစ္တစ္ေယာက္ခန္႔ပါတယ္။ အစည္းအေဝးေတြ စိပ္လာပါတယ္။ ဖုုန္းဖုုိးေတာ့ အေတာ္ကုုန္ပါတယ္။ skype မွာ ေျပာရတာ အဆင္မေျပလုုိ႔ ဖုုန္းေခၚရတာမ်ားပါတယ္။ လုုပ္ငန္းလည္ပတ္ဖုုိ႔ ရုုန္းကန္ရတဲ့ အခ်ိန္တစ္ခုုလုုိ႔ ေျပာလုုိ႔ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္နားရတယ္လုုိ႔ သိပ္မရွိေတာ့ပါဘူး။ အခ်ိန္ျပည့္နီးပါး အစည္းအေဝးေတြအတြက္ စီစဥ္ရပါတယ္။ ဒီၾကားထဲမွာ ဟုုိဘက္က customer ေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကုုိေတြ႔ခ်င္တယ္ ဆုုိလာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ပတ္စ္ပုုိ႔ သက္တမ္းတုုိးထားလုုိ႔ မလာႏုုိင္ေသးေၾကာင္းေျပာရပါတယ္။ ဟုုိဘက္မွာ သူ႔ဘာသာ ၾကည့္ရွင္းလုုိက္လုုိ႔ အဆင္ေျပသြားပါတယ္။ ဝန္ထမ္းအသစ္က အားကုုိးရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အားျဖစ္ေစပါတယ္။ ေနာက္ထပ္တစ္ေယာက္ ထပ္ခန္႔ဖုုိ႔ ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားပါတယ္။ ဒီၾကားတယ္ ေနာက္တစ္ေယာက္က ထြက္ဖုုိ႔ အေၾကာင္းဖန္လာပါတယ္ ကၽြန္ေတာ္ မထုုတ္ေသးပါဘူး ေစာင့္ၾကည့္ေနပါေသးတယ္။ စက္တင္ဘာလမွာ လုုပ္ငန္း အရွိန္တင္ဖုုိ႔ လုုံးပန္းေနရပါတယ္။

ေအာက္တုုိဘာလ
ဒီဇုုိင္နာကုုိ ျဖဳတ္လုုိက္ပါျပီ။ အဆင္မေျပလြန္းလုုိ႔ပါ။ တုုံးလြန္းတယ္လုုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါတယ္။ သူကလဲ ကၽြန္ေတာ္က pressure ေပးလြန္းတယ္လုုိ႔ ထင္ေနပါတယ္။ ေနာက္ဆုုံး ျဖဳတ္လုုိက္ပါတယ္။ အသစ္ခ်က္ျခင္းခန္႔လုုိက္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္အလုုပ္လုုပ္ရင္ တြန္းအားေပးတာမ်ဳိး မလုုပ္ပါဘူး အလုုပ္ျပီး မျပီးစစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အလုုပ္သမားေတြ အလုုပ္လုုပ္မလုုပ္ ကၽြန္ေတာ္ ထမၾကည့္ပဲသိပါတယ္။ သူတုုိ႔နားမလည္ပါဘူး။ သူတုုိ႔ တခ်ိန္လုုံးေရသာခုုိလုုိ႔ရတဲ့ ေနရာကလာခဲ့လုုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ကပုုံမွန္ အလုုပ္လုုပ္တာကုုိ က်ပ္တယ္ ထင္တာပါ။ ထားလုုိက္ပါတယ္ ရွင္းျပမေနေတာ့ပါဘူး။ မလုုပ္ႏုုိင္ရင္ လုုပ္ႏုုိင္တဲ့သူကုုိ အစားထုုိးရတာ ကၽြန္ေတာ့္ကိစၥပါ။ လုုပ္ငန္းေအာင္ျမင္လာပါတယ္။ အလုုပ္ေတြ ပုုိမ်ားလာပါတယ္။ ဝင္ေငြပုုိေကာင္းလာပါတယ္။ သီတင္းကၽြတ္မွာ အလွဴအတန္းေတာ္ေတာ္လုုပ္ႏုုိင္ပါတယ္။ ေငြဆုုိတာ ရေတာ့လဲ ေပ်ာ္စရာေတာ့ အေကာင္းသားေပါ့။ ဒါေပမယ့္ မိန္းေမာမေနပါဘူး။ ေငြအေၾကာင္းကုုိ ကၽြန္ေတာ္ေကာင္းေကာင္းနားလည္ပါတယ္။ အဲဒီ့အတြက္ မသာယာပါဘူး။ လုုပ္ျမဲလုုပ္ပါတယ္ လုုပ္ငန္းတုုိးတက္တာကုုိေတာ့ ဝမ္းသာပါတယ္။

ႏုုိဝင္ဘာလ
ဘာမွ ထူးထူးျခားျခားမရွိပါဘူး အလုုပ္လုုပ္ေနရင္းနဲ႔ အခ်ိန္ုကုုန္ေနရတာပါပဲ။ မႏၱေလးက မိတ္ေဆြေတြက လုုပ္ငန္းအသစ္တစ္ခုုကုုိ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔လုုပ္ဖုုိ႔ စလာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လုုပ္ခ်င္ပါတယ္ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အခ်ိန္ဆင္းရဲလြန္းပါတယ္။ အဲဒီ့အတြက္ ခဏေစာင့္ေပးပါလုုိ႔သာ ေျပာႏုုိင္ပါတယ္။ တတ္ႏုုိင္သေလာက္ေတာ့လုုပ္ေပးပါတယ္။ ဝန္ထမ္းအသစ္ထပ္ခန္႔ဖုုိ႔ အင္တာဗ်ဴးေတြလုုပ္ပါတယ္။ စင္ကာပူကလဲ ကၽြန္ေတာ့္ဆီကုုိ project ေတြ တစ္ခုုျပီး တစ္ခုု ေပးပါတယ္။ နားခ်ိန္မရွိပါဘူး။ အခ်ိန္ျပည့္ စဥ္းစားေနရပါတယ္။ အေမေတာင္ကၽြန္ေတာ့္ကုုိ ေန႔ေရာညေရာ အလုုပ္လုုပ္ေနလုုိ႔ က်န္းမာေရးထိခုုိက္မယ္ဆုုိျပီး ခဏခဏသတိေပးလာတယ္။ ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး လုုပ္ျမဲအတုုိင္းဆက္လုုပ္ပါတယ္။ မႏၱေလးနဲ႔အလုုပ္အတြက္လဲ အခ်ိန္ကုုိရေအာင္ ဖဲ့ေပးပါတယ္။ အဆင္ေျပခ်င္ပါတယ္ ဘဝမွာ အခ်ိန္ေတြကုုိ အလကားအကုုန္မခံခ်င္ပါဘူး။ အလုုပ္လုုပ္ေနရတာကုုိ သေဘာက်ပါတယ္။ စဥ္းစားရတာကုုိ ႏွစ္သက္ပါတယ္။ တသက္လုုံးလဲ စဥ္းစားတဲံ အလုုပ္ပဲလုုပ္လာတာပဲေလ။ ကုုမၺဏီအသစ္အတြက္ နာမည္ေပးတာ အခုုထိ မျငိမ္ေသးပါဘူး။ ေပးလုုိက္မၾကဳိက္လုုိက္ျဖစ္ေနလုုိ႔ နာမည္မရွိပဲ ဒီအတုုိင္းလုုပ္ေနတာပါ။ အရင္အေဟာင္းကုုိ ခဏအစားထုုိးျပီး သုုံးေနပါတယ္။ ေနာက္ဆုုံးပတ္မွာေတာ့ နာမည္အသစ္ကုုိ သေဘာက်လုုိ႔ ေပးလုုိက္ပါတယ္။ အဲဒီ့အတြက္ ျပင္ဆင္ရပါေသးတယ္။ (မွတ္ခ်က္ ေဗဒင္ေမးျခင္း ကိစၥမပါဝင္ပါ :D)

ဒီဇင္ဘာလ
ဝန္ထမ္းအသစ္ေတြထပ္တုုိးပါတယ္ စုုစုုေပါင္း ၆ ေယာက္ျဖစ္သြားပါျပီ။ တစ္ေယာက္က အိမ္ေထာင္ျပဳမယ္ဆုုိလုု႔ိ ခြင့္ေပးလုုိက္ရပါေသးတယ္။ သိပ္ေတာ့ေထြေထြထူးထူး မရွိပါဘူး။ ၂၃ ႏွစ္ေလာက္ကင္းကြာေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ညီေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေတြ႕ျဖစ္ပါတယ္။ က်န္တဲ့ေနရာသာ မတူတာပါ ေသာက္တဲ့ေနရာမွာေတာ့ ေသြးကစကားေျပာပါတယ္ ေန႔တိုုင္းေသာက္။ ဒီဇင္ဘာလမွာ ကၽြန္ေတာ့္ညီေတြအျပင္ ကၽြန္ေတာ့္အေဒၚတစ္ေယာက္လဲ ေရာက္လာပါတယ္။ ဧည့္သည္မ်ားတဲ့လျဖစ္သလုုိ ပြဲလမ္းသဘင္မ်ားလုုိ႔ အကုုန္အက်အေတာ္ မ်ားတယ္လုုိ႔ဆုုိႏုုိင္ပါတယ္။ အဓိကကေတာ့ ညဘက္ ဒင္နာေတြနဲ႔ကုုန္တာပါ။ တေနကုုန္အလုုပ္လုုပ္ ညေနေစာင္းတာနဲ႔ တစ္ေယာက္မဟုုတ္ တစ္ေယာက္ကလာေခၚျပီး အျပင္ဆက္သြားၾကပါတယ္။ အိမ္ကုုိေတာင္ တန္းျပီး မျပန္ျဖစ္တာမ်ားပါတယ္။ အလုုပ္ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္မ်ားပါတယ္။ ေန႔တုုိင္းနီးပါး အစည္းအေဝးရွိတယ္လုုိ႔ ဆုုိႏုုိင္တဲ့လလဲျဖစ္ပါတယ္။ ျခဳံငုုံသုုံးသပ္ရရင္ အဆင္ေျပပါတယ္။

၂၀၀၉ ခုုႏွစ္ဟာ ကၽြန္ေတာ္ထင္သေလာက္ မဆုုိးဝါးပါဘူး။ ေနလုုိ႔ေကာင္းပါတယ္။ တုုိးတက္မႈေတြရွိပါတယ္။ ကုုသုုိလ္ကံေကာင္းလာတယ္လုုိ႔ ဆုုိႏုုိင္ပါတယ္။ ၂၀၁၀မွာေတာ့ ဒီ့ထက္ပုုိျပီး ေအာင္ျမင္ေအာင္ ၾကဳိးစားရပါမယ္။ အဆင္ေျပခ်င္ပါတယ္။ အဆင္ေျပမယ္လုုိ႔လဲ ေမ ွ်ာ္လင့္ထားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္အဆင္ေျပသလုုိပဲ က်န္တဲ့သူေတြ အားလုုံးကုုိလဲ အဆင္ေျပပါေစလုုိ႔ ဆုုေတာင္းေပးပါတယ္။ ၂၀၁၀ မွာ အားလုုံး အားလုုံး အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႔ျပီး ဆႏၵနဲ႔ဘဝ တထပ္တည္း က်ႏုုိင္ၾကပါေစ။

Read More...

Saturday, December 26, 2009

မေပးလုုိက္ရတဲ့ စာ

ငယ္ငယ္တုုန္းက ရည္းစားတစ္ေယာက္ကုုိ မေပးျဖစ္လုုိက္တဲ့ စာေလး အဲဒီ့တုုန္းက ျဖစ္တဲ့အျဖစ္အပ်က္ေတြကုုိ သတိရသေလာက္ ေပါက္ကရျပန္ေရးထားတယ္ အမွန္တရား ၅၀ သားနဲ႔ မုုသာဝါဒ ၅၀ သားေရာထားတာပါ။ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အပ်င္းေျပဖတ္ေပါ့။


ခ်စ္ေလး

ကုုိယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္ကြာ မေန႔က မလာျဖစ္တာကေလ ေမေမက ကုုိယ့္ကုုိဆူေနလုုိ႔ပါကြာ။ ကုုိယ္ဖုုန္းဆက္ဖုုိ႔ ၾကဳိးစားေသးတယ္ ဒါေပမယ့္ ဖုုန္းနားေတာင္ မသြားရေသးဘူး ေဖေဖကထပ္ျပီး ေကာျပန္ေရာ။ ကုုိယ္သနားပါတယ္ကြာေနာ္ ခ်စ္ေလးလဲ စိတ္မေကာက္နဲ႔ေတာ့ေနာ္။ ဘာလုုိ႔ဆူတာလဲ ဟုုတ္လား အင္း ေျပာျပရမွာေပါ့ေနာ္။ အမွန္အတုုိင္းေျပာျပပါ့မယ္ စိတ္ေတာ့ ႏွစ္ထပ္ကြမ္းမေကာက္နဲ႔ေနာ္။ ဒီလုုိခ်စ္ေလးေရ တေန႔က ကုုိယ္က အိမ္ျပန္မအိပ္ျဖစ္ဘူးေလ သိတဲ့အတုုိင္းပဲ ခ်စ္ေလးကုုိေျပာျပထားသလုုိ သူငယ္ခ်င္းအိမ္မွာ နာေရးရွိလုုိ႔ သြားေနေပးတာ။ အဲဒီ့သူငယ္ခ်င္းက ဘယ္သူလဲလုုိ႔ ခ်စ္ေလးေမးေသးတယ္ေနာ္ အဲဒီ့ေန႔က ေျပာခဲ့သလုုိ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ဆုုိတာ တကယ္ေတာ့ မဟုုတ္ဘူး အဲဒါ ကုုိယ့္ အရင္ရည္းစားရဲ႕ အေမဆုုံးသြားလုုိ႔ သူက လာခဲ့ေပးပါဆုုိလုုိ႔ သြားေပးလုုိက္တာ။ စိတ္မဆုုိးနဲ႔ေနာ္ အဲဒီ့ေန႔က အမွန္အတုုိင္းေျပာလုုိက္ရင္ ကုုိယ့္ကုုိ မလႊတ္မွာစုုိးလုုိ႔ အခုုေတာ့ အမွန္အတုုိင္းေျပာျပတာပါ။ အဲဒါ သူ႔ကုုိအားနာတာနဲ႔ သြားေနေပးတာ။ နာေရးအိမ္ဆုုိေတာ့ ညဘက္ ခဏေနမယ္ဆုုိေပမယ့္ သူတုုိ႔က ဆက္ေနေပးပါဆုုိလုုိ႔ ေနေပးလုုိက္တယ္။ သူ႔ကုုိလဲ အားေပးေနရတာေပါ့။ ကုုိယ္ေလ သူ႔နားမွာ တခ်ိန္လုုံးေနရင္ ခ်စ္ေလး မၾကဳိက္မွာစုုိးလုုိ႔ သူ႔ဥိီးေလးေတြ ဖဲကစားေနတဲ့ ဝုုိင္းမွာ သြားထုုိင္ေပးလုုိက္တယ္။ ဖဲဝုုိင္းနားေရာက္ေတာ့ သူတုုိ႔က အတင္းေခၚတာနဲ႔ ဝင္ကစားလုုိက္တာပါ။ ပိုုက္ဆံအမ်ားၾကီး ဟုုတ္ပါဘူး နည္းနည္းပါးပါးပါ။ အစကေတာ့ ႏုုိင္တယ္ ဒါေပမယ့္ ရပ္လုုိက္ရင္ အႏုုိင္ပုုိင္းတယ္ျဖစ္မွာ စုုိးတာနဲ႔ ဆက္ကစားေပးလုုိက္တာ ရႈံးသြားတယ္။ အရႈံးေတာ့ဘယ္ခံလုုိ႔ ျဖစ္မလဲ ဟုုတ္ဘူးလား ခ်စ္ေလးရယ္ ကုုိယ္က အဲဒါနဲ႔ ပုုိက္ဆံေခ်းမလုုိ႔ စဥ္းစားေသးတယ္ ဒါေပမယ့္ ပုုိက္ဆံေခ်းလုုိက္ရင္ သိကၡာက်မွာစုုိးတာနဲ႔ လက္စြပ္ကုုိ ေပါင္လုုိက္တယ္။ အရင္ရည္းစားေဟာင္းက အေပါင္ခံတယ္။ အင္းလက္စြပ္ကုုိ ေပါင္ပဲေပါင္တာပါ ဘယ္လက္စြပ္လဲဟုုတ္လား အင္း ခ်စ္ေလးရာ ကုုိယ္က ေရႊေတြဘာေတြ ဝယ္တတ္တဲ့ေကာင္မွ မဟုုတ္တာ ခ်စ္ေလးဝယ္ေပးထားတဲ့ လက္စြပ္ေလးေပါ့။ စိတ္ဆုုိးနဲ႔ေနာ္။ အဲဒီ့လက္စြပ္ေပါင္ျပီး ျပန္ရုုိက္ေတာ့ ခ်စ္ေလးေရပုုိဆုုိးသြားတယ္။ ထပ္ရႈံးျပန္ေရာ အဲဒါ ခ်စ္ေလးဝယ္ေပးထားတဲ့ လက္စြပ္ဆုုိေတာ့ အဆုုံးအရႈံးမခံႏုုိင္ဘူးေလ သိတယ္မလား ကုုိယ္ဒီေလာက္ျမတ္ႏုုိးတဲံ လက္စြပ္ အရင္ရည္းစားလက္ထဲမွာဆုုိ ခ်စ္ေလး စိတ္မေကာင္းျဖစ္မွာစုုိးေတာ့ သူ႔ဥိီးေလးဆုီမွာ ကားကုိေပါင္လုုိက္မိတယ္။ ကားကေတာ့ အေမတုုိ႔ ဝယ္ေပးထားတာဆုုိေတာ့ ဘာျဖစ္လဲ ဟုုတ္ဘူးလား။ အဲဒါ ကားေပါင္လုုိ႔ရတဲ့ ပုုိက္ဆံနဲ႔ဆက္ကစားေတာ့ ႏုုိင္မလုုိလုုိျဖစ္ျပီး အကုုန္ကုုန္သြားေရာ ေဒါသကလဲ ထြက္တာနဲ႔ ကားပါထားခဲ့ျပီး ျပန္လာလုုိက္တယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ အဲဒီ့မနက္အေစာၾကီးက ကုုိယ္အင္းလ်ားလမ္းေပၚမွာ လမ္းေလ ွ်ာက္ေနတာကုုိ ခ်စ္ေလး အေဖျမင္သြားတာေပါ့။ သူက လမ္းေလ ွ်ာက္ထြက္လာတာလား ဆုုိေတာ့ အင္းဆုုိျပီး ညာလုုိက္မိတယ္။ ျပီးေတာ့ ခ်စ္ေလးအေဖက ကုုိယ့္ကုုိ ကားမပါဘူးလား ဒီေလာက္အေဝးၾကီးဆုုိျပီးေမးေတာ့ ကုုိယ္က ကားပ်က္ေနလုုိ႔လုုိ႔ ေျပာလုုိက္တာ သူက ခ်စ္ေလး ေမြးေန႔မွာ သြားစရာမရွိမွာစုုိးလုုိ႔ ကားေပးမယ္လုုိ႔ ေျပာတယ္ေလ။ ကုုိယ္လဲ အားနာတာနဲ႔ ခ်စ္ေလးတုုိ႔ အိမ္ကကားကုုိ ယူထားလုုိက္တယ္။ ခ်စ္ေလးကေတာ့ ဘယ္ႏိုုးဥိီးမလဲ အေစာၾကီးကုုိး။ အဲဒါ ခ်စ္ေလးအေဖကုုိ ကုုိယ္က ေရျပန္ခ်ဳိးဥိီးမယ္လုုိ႔ ေျပာထားလုုိက္ျပီး အိမ္ျပန္တာေပါ့။ အေမတုုိ႔ကေတာ့ ေမးတယ္ ကားဘယ္မွာလဲတဲ့ အဲဒါေျပာလုုိက္တယ္ေလ ခ်စ္ေလး အေဖက ကားလဲစီးမယ္ေျပာလုုိ႔လဲထားလုုိက္တယ္လုုိ႔ သူတုုိ႔ကေတာ့ ဘာမွ မေျပာဘူး။ အဲဒါေရခ်ဳီးျပီး ခ်စ္ေလးစီလာမလုုိ႔ပဲ ဟုုိအရင္ရည္းစားက လက္စြပ္ျပန္လုုိခ်င္ရင္ သူ႔ကုုိ မနက္စာေကၽြးရမယ္ဆုုိတာနဲ႔ ကုုိယ္လဲ သူ႔ကုုိသြားေခၚျပီး ေကၽြးလုုိက္တယ္။ အဲဒါေလ သူက စိတ္ညစ္လုုိ႔တဲ့ ကားလဲေမာင္းခ်င္တယ္ေျပာေတာ့ ခ်စ္ေလးအေဖကားကုုိ ကုုိယ္လဲ ေပးေမာင္းလုုိက္မိတယ္။ အဲဒါသူေမာင္းရင္းနဲ႔ သူ႔အိမ္နားေရာက္ေတာ့ ဘရိတ္နဲ႔ လီဗာမွားနင္းလုုိက္တာ ခ်စ္ေလးအိမ္ကကား ေခါင္းနည္းနည္းထိသြားတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ကုုိယ္ခ်စ္ေလးကုုိ အဲဒီ့ေန႔က လာမေတြ႔ျဖစ္တာပါ။ ကားသြားျပင္ေတာ့ ပုုိက္ဆံက မရွိဘူး အေမတုုိ႔ဆီက ေတာင္းလုုိ႔လဲ မျဖစ္တာနဲ႔ ဝပ္ေရွာ့နားက ခ်စ္ေလး အေဒၚဆီက ပုုိက္ဆံေခ်းျပီး ျပင္လုုိက္တယ္။ ျပီးေတာ့ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ အေမတုုိ႔ကေမးတာနဲ႔ ေျပာျပလုုိက္လုုိ႔ ဆူေနၾကတာ။ တကယ္ေတာ့ ကုုိယ္က ခ်စ္ေလးဆီလာဖုုိ႔ ၾကဳိးစားေနတာပါ သူတုုိ႔လုုပ္လုုိ႔ေနာ္ခ်စ္ေလးေနာ္ ကုုိယ့္ကုုိ ခြင့္လႊတ္ေနာ္ စိတ္ေကာက္နဲ႔ေတာ့။

ကုုိ

PS: ဟုုိေလ လက္စြပ္ကေလ ဟုုိအရင္ရည္းစားက ကားတုုိက္မိတုုန္းက ေၾကာက္အားလန္႔အားနဲ႔ ဆင္းျပီး ဟုုိဟာလုုိလုုိ ဒီဟာလုုိလုုိ လုုပ္လုုိက္တာ ေပ်ာက္သြားတယ္။ အိမ္ကကားလဲ အခုုဆုုိ ကုုိယ့္အေဖသြားေရြးေနတယ္။ ခ်စ္ေလးအေဖကေတာ့ ခ်စ္ေလးအေဒၚကုုိ အေၾကြးဆပ္ျပီး သူ႔ကားသူ ျပင္လုုိက္တယ္တဲ့ စိတ္မပူနဲ႔ေတာ့ေနာ္။ 

Read More...

Friday, November 27, 2009

ကၽြန္ေတာ့္ကုိေမ့ေနၾကတယ္

ကၽြန္ေတာ့္ကုိေမ့ေနၾကတယ္ ထင္တယ္။ ကုိယ္တုိင္လဲ ဘေလာ့ဘက္ လွည့္မၾကည့္ျဖစ္ေတာ့ ဘာေတြျဖစ္ကုန္မွန္းကုိ မသိေတာ့ဘူး။ ေခတ္နဲ႔မ်ား အဆက္ျပတ္သြားသလား ထင္မိေသးေတာ့တယ္။ ေရးထားတာေတြေတာ့ ရွိတယ္ မတင္ျဖစ္တာ။ မတင္ျဖစ္ဆုိ ရန္ကုန္ေရာက္ျပီးကထဲက ေကာ္နက္ရွင္က စိတ္ခ်မ္းသာစရာ တစ္စက္မွ မရွိေသး။ ျပန္ေရာက္တာေတာ့ ၾကာေပါ့။ အလုပ္ကလဲ ႐ႈပ္သလုိလုိ မ႐ႈပ္သလုိလုိနဲ႔။ ဘာကလုိတုိတုိေပါ့ေလ။ က်န္းမာေရးလဲ ေကာင္းပါတယ္။ စီးပြါးေရးလဲ အဆင္ေျပပါတယ္။ အားလုံးလဲ က်န္းမာခ်မ္းသာေနၾကမယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။ ကဲ မိတ္ေဆြေတြကုိ ဒီကေနပဲ ႏႈတ္ဆက္ပါတယ္ အားလုံး အဆင္ေျပၾကပါေစလုိ႔။ ေနာက္ရက္မ်ားမွ ပုိ႔စ္တင္ပါ့မယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေမ့ေနၾကတယ္ မဟုတ္လား :P

Read More...

Monday, June 15, 2009

အဲဒီ့လုိနဲ႔ သူ . . .


သား . . . မင္းဘယ္ေတာ့ အလုပ္ျပန္လုပ္မွာလဲ
ဘာလဲ အေဖက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ အခုျပန္ျပီး အလုပ္လုပ္ေစခ်င္လုိ႔လား အေဖေျပာေတာ့ စိတ္ေျပေအာင္ေနဦးဆုိ . . .
မဟုတ္ပါဘူး မင္းကလဲ . . . ဘယ္ေတာ့ ဘာလုပ္မယ္ဆုိတာ သိခ်င္လုိ႔ေပါ့ကြာ . . .
မေျပာတတ္ေသးဘူး အေဖ . . . ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မရွင္းေသးဘူး . . .
မင္းေတာ့ ခက္တယ္ကြာ . . . စိတ္ထဲမွာ ဘာလုိ႔ အဲဒီ့ေလာက္ ခံစားေနသလဲကြာ . . .
မေျပာတတ္ဘူးအေဖ . . . စိတ္ထဲမွာ အခုထိ မသက္သာေသးဘူး
ကေလးလဲ မဟုတ္ေတာ့ဘူးကြာ အသက္ပဲ ၃၀ နားကပ္ေနျပီကြာ
ကေလးမဟုတ္လုိ႔ေပါ့ အေဖ . . . ကေလးဆုိလဲ ေကာင္းသားပဲ လြယ္လြယ္ေမ့သြားမွာ ဒါမ်ဳိးလဲ ခံစားမွာ မဟုတ္ဘူး ဒါေပမယ့္ အေဖမပူပါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ တခုခုျပန္လုပ္မွာပါ . . .
မင္းထုိင္ေနလုိ႔ အားလုံးျပန္ရလာမွာတဲ့လား . . .
မသိဘူးေလ မေျပာတတ္ပါဘူးဆုိေန . . . ကၽြန္ေတာ္ အေဖ့ကုိဘယ္လုိရွင္းျပရမလဲ . . .
ကဲ ထားေတာ့ကြာ . . . အဆင္ေျပေအာင္ေန . . . ကုိယ့္က်န္းမာေရးကုိယ္ ဂရုစုိက္၊ သိပ္လဲေသာက္မေနနဲ႔ဦး ကုိယ္နဲ႔တည့္တာမဟုတ္ဘူး . . .
သိပါတယ္အေဖ . . . သိပ္မေသာက္ပါဘူး နည္းနည္းပါ တခါတေလပါ
ေအးေအး ဒါဆုိလဲ ဒါပဲ
ဟုတ္အေဖ . . .

ဒီလုိနဲ႔ သက္ျပင္းတခ်က္က ရင္ထဲ ထြက္က်ခဲ့ျပန္တယ္။ အေဖ့ကုိလဲ အားနာပါတယ္။ ထုိင္စားေနရုံတင္မဟုတ္ဘူး။ စိတ္ခ်မ္းသာသလုိ ေနေနတာေတာင္ ျဖည့္ဆည္းေပးေနလုိ႔။ ေနပုံထုိင္ပုံကလဲ သင္းတယ္ေလ ထင္သလိုေနတာ။ ပုိက္ဆံကုန္လဲ ကုန္ျပီလုိ႔ တစ္ခြန္းပဲေျပာတယ္ အားလုံး အဆင္သင့္။ ဒါေတာင္ တခါတေလ မေျပာျဖစ္ပဲ ထုိင္ေနတတ္ေသးတယ္။ အခုလဲ ခရီးေတြထြက္ေနတာ သြက္သြက္ကုိလည္ေနတာပဲ။ ဟုိေနရာသြားလုိက္ ဒီေနရာသြားလုိက္။ ဘယ္အရာကမွ စိတ္ေက်နပ္မႈ မေပးႏုိင္ေသးဘူး။ ဆုံးရႈံးတယ္ဆုိတဲ့ ေဝါဟာရက ေခါင္းထဲက မထြက္ဘူး။ တကယ္ေတာ့ အားလုံးကုိ ဆုံးရႈံးသြားတဲ့ သူ႔မွာ ဘာမ်ားျပန္ရစရာ က်န္ေသးလဲ။ ဘဝမွာ အလဲထုိးခံလုိက္ရတဲ့ ဒီတစ္ခ်ီကေတာ့ တဆိတ္သိပ္ကုိပက္စက္လြန္းေနသလုိပဲ။ ေမာလြန္းလုိ႔ မေတြးခ်င္ေတာ့တဲ့ အထိပါပဲ။ မေတြးပဲေနသလားဆုိေတာ့လဲ မေနႏုိင္ဘူး ျပန္ေတြးေနမိတာပါပဲ။ ငါ ဘာလုိ႔မ်ား ဒီေလာက္ျဖစ္ရတာလဲ ဒီလုိျဖစ္ရတာလဲ ဘာေတြမ်ားလဲဆုိတာ ထပ္တလဲလဲေပါ့။ ေမေမေရာ အခုဘယ္လုိေနသလဲ သူ႔ကုိ စိတ္ဆုိးေနသလား ဒါလဲ သိပ္ေတာ့မျဖစ္ႏုိင္ ေမေမကသူ႔ကုိေတာ္ေတာ္ခ်စ္တာပဲေလ။ သိပ္ကုိတကုိယ္ေကာင္းဆန္လြန္းေနမွန္း သူနားလည္ေပမယ့္ ရင္ထဲက အပူက သူ႔ကုိ ဆြဲခ်ေနတုန္းပဲ။ ဒီေျမမွာ ဒီေနရာမွာ ဒီလူေတြနဲ႔ သူ ဘယ္လုိမ်ား ထပ္ေတြ႔ခ်င္ပါေတာ့မလဲ။ ဇာတ္လမ္းမျပီးမခ်င္း ျပဳံးျပဳံးေလးနဲ႔ ရွင္းခဲ့တဲ့သူ႔ကုိ အားလုံးက ေတာ္ေတာ္ေတာ့ ဒူေပဒါေပခံတာပဲလုိ႔ ထင္ေနၾကတယ္။ သိေနတယ္ေလ အဲဒီ့ကထဲက လဲခ်င္ေနတာ ဒါေပမယ့္ တာဝန္ဆုိတာရွိေသးေတာ့ ၾကံ့ၾက့ံခံခဲ့တယ္။ မျပဳိေအာင္ထိန္းခဲ့တယ္။ သက္ျပင္းေတြခုိးခ်ခဲ့တယ္။ အျပဳံးမပ်က္ခဲ့ဘူး။ အားလုံးစိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ လုပ္ေပးခဲ့တယ္။ အခုေတာ့ အားလုံး ျပီးခဲ့ျပီ သူလဲ ေမာျပီ။ အားလုံးနီးပါးရွင္းသြားျပီလုိ႔ သိလုိက္တဲ့ေန႔မွာပဲ သူျပဳိလဲခဲ့တယ္။ အိပ္ယာထဲက မထႏုိင္တာ ၃ ရက္။ အခန္းထဲကအခန္းျပင္လဲ မထြက္။ ေမေမေတာင္းပန္လြန္းလုိ႔ သူအျပင္ခနေလးထြက္ခဲ့တယ္။ စိတ္ကေတာ့ မပါဘူး။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္လာေခၚတယ္ အျပင္ေခၚထုတ္တယ္ သူ႔စိတ္က ၾကည္လင္မလာေတာ့ဘူး။ ရီစရာေတြ႕လဲ မရီႏုိင္ေတာ့ဘူး။ သူေမာခဲ့ျပီ။ အခုထိလဲ ေမာတုန္းပါပဲ။ ျပန္ေတြးလုိက္ရင္ မေန႔တေန႔ကလုိပါပဲ။ အရာအားလုံးက မ်က္လုံးထဲ ျမင္ေနစဲပါပဲ။ ပုံရိပ္ေတြ မေပ်ာက္ပ်က္ႏုိင္ခဲ့ဘူး။ မေဖ်ာက္ဖ်က္ႏုိင္ေသးဘူး။ တစ္ဘက္မွာေတာ့ အျပဳံးေတြနဲ႔ သူေက်နပ္ေပးခဲ့ရတယ္။ သူ႔အတြက္ဘယ္သူက စာနာခဲ့သလဲ။ ေလွ်ာ့လုိက္ပါေတာ့ သားရယ္တဲ့။ ေမေမ့စကားတစ္ခြန္း သူ႔မ်က္ရည္ ေပါက္ကနဲ ခုန္ထြက္က်လာခဲ့တယ္။ အုိ . . . ေယာက္်ားတန္မဲ့ ငိုေနခဲ့သလား။ သူမငိုပါ သုိ႔ေပမယ့္ မ်က္ရည္ေတြက ျဖဳိင္ျဖဳိင္က်လုိ႔။ အရာအားလုံးဟာ စနစ္တက် သူ႔မ်က္ဝန္းထဲမွာ ရုပ္ရွင္ျပကြက္ေတြလုိ ေပၚေနစဲ တစ္ခုမွ ေမ့မရခဲ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူထားခဲ့ရတယ္။ သူထားခဲ့လုိက္တယ္။ အဲဒီ့လုိနဲ႔ သူ . . .

မနက္မုိးလင္းေတာ့ မ်က္လုံးက မပြင့္ေသးဘူး ကုတင္ေဘးက ေဆးလိပ္ဗူးကုိ လက္ကေရာက္ေနျပီ။ ေဆးလိပ္တစ္လိပ္ထုတ္ရင္း ကြန္ပ်ဴတာလွမ္းဖြင့္လုိက္တယ္။ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ဖြင့္တယ္ ေဆးလိပ္ေသာက္လက္စနဲ႔ မီးဖုိဘက္ထြက္ျပီး ေကာ္ဖီေဖ်ာ္တယ္။ ေကာ္ဖီေသာက္ရင္း အခန္းထဲျပန္ဝင္လာတယ္ သတင္းဖတ္တယ္။ ေဆးလိပ္တစ္လိပ္ ထပ္ေသာက္တယ္။ ျပီးေတာ့မွ ေရမုိးခ်ဳိး အဝတ္အစားလဲ အျပင္ထြက္မယ္ စဥ္းစားျပီး အျပင္ကုိထြက္။ အျပင္ေရာက္ေတာ့ သတိရသြားတယ္ ဘယ္သြားရမွာလဲ။ အေျဖမရွိျပန္ဘူး။ ကဲကြာ . . . ေရာက္ခ်င္ရာေရာက္ သေဘာထားျပီး ေလွ်ာက္သြားေနလုိက္တယ္။ ဗုိက္ဆာေတာ့ ေတြ႔တဲ့ဆုိင္မွာ အာရုံရသလုိစား။ ညေနေစာင္းေတာ့ ဟုိလူက ဖုန္းဆက္ ဒီလူကဖုန္းဆက္ ကုိင္ခ်င္ကုိင္တယ္ မကုိင္ခ်င္ရင္ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနလုိက္တယ္။ ၾကဳံတဲ့လူနဲ႔ စကားထုိင္ေျပာလုိက္ ဘီယာေလးေသာက္လုိက္နဲ႔ အဲဒီ့လုိေနေနလုိက္တယ္။ တေန႔ကေတာ့ အလုပ္အတြက္ အစည္းအေဝးတစ္ခု သူသြားရတယ္။ အရင္လုိ မဟုတ္ဘူး။ လူက မတက္ၾကြေတာ့ဘူး ဟိုအရင္တုန္းကဆုိရင္ ဒါမ်ဳိးကုိ ၾကဳိျပီးျပင္ဆင္ေလ့ရွိတယ္ အခုေတာ့ ဘာမွ မဟုတ္သလုိပဲ။ သူမလာလုိ႔ မရဘူးဆုိတာ သိတယ္။ သြားမွရမယ္ဆုိတာ သိတယ္။ သြားတယ္ အစည္းအေဝးမွာ ေျပာတယ္ ေမးတယ္ ေျဖတယ္။ ဒါေတြက လုပ္ခဲ့တဲ့ လုပ္ရုိးလုပ္စဥ္ေတြဆုိေတာ့ မထူးဆန္း။ သူမူပ်က္ေနတာလဲ တစ္ဘက္လူ မသိ။ တခါမွ မျမင္ဘူးေတာ့ ဘယ္သိမလဲ။ သူ႔ဘာသာ သိတယ္။ သူတုိ႔လုိခ်င္တာေမးျပီး ျပန္လာခဲ့တယ္။ ကံေကာင္းတာေတြလား ကံဆုိးတာေတြလား သူလဲ မေျပာတတ္ေတာ့ဘူး မသိေတာ့ဘူး။ မသိခ်င္ေတာ့ဘူး။ ျဖစ္ခ်င္ရာသာ ျဖစ္ကြာဆုိတာ သူ႔စိတ္ထဲမွာ ၾကီးစုိးေနတုန္းပဲ။ ေနာက္တစ္ပတ္အစည္းအေဝးတဲ့ သူတုိ႔လုိခ်င္တဲ့ အခ်က္အလက္ေတြက ရွိျပီးသား ျပန္ရွာၾကည့္လုိက္တယ္ ပါလာတယ္။ စုေပးထားလုိက္တယ္ အီးေမးလ္ပုိ႔ေပးလုိက္တယ္။ ဒီတခါ ေမးခြန္းေတြ ေမးသူက သူျဖစ္ေနျပီ။ သူသိခ်င္တာေတြကုိ တရစပ္ေမးပစ္လုိက္တယ္။ ျပန္ခ်ိန္းျပန္တယ္။ သူသိပါတယ္။ အဆင္ေျပေတာ့မယ္ဆုိတာ ခက္တာက သူမလုပ္ရဲတာလား မလုပ္ခ်င္တာလား ဘာမွန္းမသိေတာ့တာပဲ။ မလုပ္ရဲတာေတာ့ မျဖစ္ႏုိင္ မလုပ္ခ်င္ျဖစ္ေနတာေတာ့ ျဖစ္ႏုိင္တယ္။ တက္ၾကြခ်င္တယ္ တက္ၾကြလုိ႔ မရဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ စိတ္က ဒုံရင္းကဒုံရင္းပဲ ကဲ ၾကဳိးစားျပီးျပင္မယ္ဆုိျပီး ျပင္တယ္ မရဘူး အတိတ္က သူ႔ကုိေျခာက္လွန္႔ေနတယ္။ အဲဒီ့လုိနဲ႔ သူ . . .

Read More...

Wednesday, June 10, 2009

စင္ကာပူသြားေတာလား (၂)


အေဖ ကၽြန္ေတာ္ စလုံးမွာေနရတာ ပ်င္းလာျပီ ျပန္လာေတာ့မလား စဥ္းစားေနတယ္ အဲဒါ . . .
ေဟ့ေကာင္ မင္းက သြားတာမွ တစ္လေလာက္ရွိေသးတယ္ မင္းေျပာေတာ့ ၂ လေလာက္ေနဦးမယ္ဆုိ ေနေပါ့
အာ . . . အေဖကလဲ ပ်င္းပါတယ္ဆုိမွ ဘာမွ လုပ္စရာလဲ မရွိဘူး သြားစရာလဲ ကုန္ျပီ ျပီးေတာ့ ဒီမွာက ေစ်းၾကီးတယ္ ပုိက္ဆံက . . .
ေဟ့ေကာင္ မင္းကုိငါပုိက္ဆံ ေပးထားတယ္ သုံးေလ။ ေအး သူ႔ႏုိင္ငံေရာက္ရင္ သူ႔ေစ်းေတာ့ေပးရမွာေပါ့ကြာ မင္းကလဲ . . . သုံးပါ သိပ္လဲ ေခၽြတာမေနနဲ႔
ဟုတ္ဘူး အေဖ ေဆးလိပ္ေစ်းၾကီးတယ္ ဘီယာလဲ ေစ်းၾကီးတယ္ . . .
ေဟ့ေကာင္ . . . မင္းဒါေတာ့လြန္တယ္ . . . ဒါေပမယ့္ ေအးေလ သုံးပါ။ ပုိက္ဆံေၾကာင့္ဆုိရင္ေတာ့ ျပန္မလာနဲ႔ဦး လုိရင္ _______ ဆီမွာ သြားယူလုိက္ ငါေျပာထားလုိက္မယ္။
ဗ်ာ . . . ျပန္မလာနဲ႔ဦး ဟုတ္လား လုပ္ျပီ အေဖတုိ႔က . . .
ဟာ . . . ေဟ့ေကာင္ မင္းပဲ သြားလုိက္ဦးမယ္ အေဖဆုိ . . . ေနၾကည့္ေလ . . . ျပီးေတာ့ မင္းအေမလဲ မင္းမရွိမွ က်န္းမာေရးေလး ျပန္ေကာင္းလာတာဆုိေတာ့ ငါ့သားရယ္ ေနလုိက္ပါဦး တစ္လ
ရက္စက္တယ္ အေဖတုိ႔က သားသမီးကုိ ပစ္ထားတယ္။ ျပီးေရာ ဒါဆုိ ဒီလုိလုပ္မယ္ အျပန္လက္မွတ္ကုိ Cancel လုပ္ျပီး ဘန္ေကာက္ဝင္လုိက္မယ္ေလေနာ္ အေဖ . . . ဟီး
ေအး သြားေလ . . . ဘယ္ေလာက္ေနမွာလဲ ဘန္ေကာက္ တစ္လလား . . . ေနေလ
မေနဘူး . . . ေတာ္ျပီဗ်ာ အဆင္ေျပသလုိ ၾကည့္လုပ္လုိက္မယ္ ပုိက္ဆံက အခုသြားယူရင္ ရမွာလား အေဖ . . .
ေအး လုိခ်င္ရင္ ညေနသြားယူလုိက္ေပါ့ ငါ ခနေနရင္ ဖုန္းဆက္ထားလုိက္မယ္။
ဟုတ္ . . . တာ့တာ
ေဟ့ေကာင္ ျပန္မလာနဲ႔ဦးေနာ္ . . .
ေၾသာ္ မလာေသးပါဘူးဆုိ . . . ဒါပဲ

ကဲ စဥ္းစားၾကည့္ ပ်င္းလုိ႔ အိမ္ျပန္မလားဆုိျပီး အိမ္ကုိဖုန္းဆက္ေတာ့ အေဖေျပာပုံေလးက သင္းတယ္။ ျပန္မလာနဲ႔ဦးတဲ့ အေမေတာင္ ကုိယ္မရွိမွ က်န္းမာေရး ပုိေကာင္းလာတယ္ဆုိေတာ့ ဝမ္းနည္းရမွာလား ဝမ္းသာရမွာလား မသိ။ ေနေပါ့ မလာဘူးေပါ့ ဘာျဖစ္လဲ ပုိက္ဆံပုိ႔ေပးရင္ ျပီးတာပဲ။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ပ်င္းလာျပီ သြားစရာလဲ ကုန္ျပီ ေသာက္စရာလဲ ကုန္ျပီ။ ဘီယာတံဆိပ္ ေပါေပါမ်ားမ်ားရွိတုန္း ထုိင္ေသာက္တာ အကုန္ကုန္ျပီ။ ေဆးလိပ္ကလဲ အစက ၅ ရက္တစ္ဗူး ေနာက္က်ေတာ့ လုပ္စရာကုန္လုိ႔ ပ်င္းတယ္ဆုိျပီး ထုိင္ေသာက္တာ ၂ ရက္တစ္ဗူး။ သူငယ္ခ်င္းေတြက အလုပ္သြားၾက ဘယ္သူမွလဲ မအားဘူး ကုိယ္သာ ၁၀၉/၁၁၀ ဘာမွ လုပ္စရာလဲ မရွိ။ ၾကာေတာ့ပ်င္းတာေပါ့။ စင္ကာပူမွာ သြားစရာလဲကုန္ျပီ။ အေဖနဲ႔ မနက္ပုိင္း ဖုန္းေျပာျပီး ညေနေစာင္းေတာ့ အေဖ့သူငယ္ခ်င္းဆီကုိ ဖုန္းဆက္ Pennisula က သူ႔ရုံးမွာ

ပုိက္ဆံသြားယူ ဟုိေရာက္ေတာ့
ဟာ . . . သား မင္းေငြလုိလုိ႔ဆုိ မင္းအေဖ ဖုန္းဆက္တယ္ ဒီမွာ မင္းအတြက္ လုပ္ထားေပးတယ္။ ဘာအကူအညီလုိေသးလဲ သား . . .
ရပါတယ္ အန္ကယ္ . . . ပ်င္းလုိ႔ လုပ္စရာလဲ ကုန္ျပီ သြားစရာလဲကုန္ျပီ အဲဒါေၾကာင့္ပါ
ေၾသာ္ ဒီလုိပါပဲကြာ . . . ဒါနဲ႔ မင္း ေက်ာင္းစုံစမ္းတာေရာ အဆင္ေျပလား . . .
ေျပပါတယ္ အန္ကယ္ ဒါေပမယ့္ မသိေသးဘူး မတက္ျဖစ္ေလာက္ဘူးထင္တယ္ မေျပာတတ္ေသးဘူး စဥ္းစားတုန္းပဲ အန္ကယ္ . . .
ေအးေလ . . . ၾကည့္လုပ္ေပါ့ အလုပ္ေလးဘာေလး မရွာဘူးလား
ဟုတ္ ရွာဆုိလုိ႔ ရွာၾကည့္ေနတယ္ တင္ထားတယ္ CV ေတြ online ကေနျပီးေတာ့ ခုထိေတာ့ ဘာမွ ျပန္မလာေသးဘူး ေနာက္ရက္ေတာ့ အင္တာဗ်ဴးလုိ႔ ေျပာတယ္ တစ္ခုက
ေအး လုပ္ၾကည့္ေပါ့ကြာ လုိတာရွိလဲ ေျပာဟုတ္လား
ဟုတ္ သြားဦးမယ္ေနာ္ အန္ကယ္

အေဖ့သူငယ္ခ်င္းေပးလုိက္တဲ့ ပုိက္ဆံေလးယူ Pennisula ကေန တက္တက္ၾကြၾကြျပန္လာ လမ္းမွာသူငယ္ခ်င္းကုိ ဖုန္းဆက္ 99 ကုိလာခဲ့ေပါ့။ ဘာညာေပါ့။ သြားျပီးေသာက္ ဟုိေကာင္ေရာက္လာေတာ့ ဆက္ေသာက္ ျပီးေတာ့ စင္ကာပူေျမာင္းၾကီးေဘးနား ဘီယာဗူးေလးဝယ္ျပီး သြားထုိင္။ အဲဒီ့လုိနဲ႔ ေန႔ေတြလဲ ကုန္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ရက္ အင္တာဗ်ဴးဆုိလုိ႔ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ဝတ္စားျပီးသြားလုိက္တယ္။ ဟုိေရာက္ေတာ့ Form ျဖည့္ခုိင္းလုိ႔ ျဖည့္။ ျပီးေတာ့ အင္တာဗ်ဴးမယ့္လူက လွမ္းေခၚလုိ႔ အခန္းထဲဝင္သြားတယ္။ ေမးတာကေတာ့ စုံေနတာပဲ ဘာညာသာရကာ ေနၾကာကြာစိ။ သိတဲ့အတုိင္းပဲ ကုိယ္ကလဲ တစ္သက္လုံး သူမ်ားကုိဗ်ဴးလာတာဆုိေတာ့ ဒါမ်ဳိးရုိးေနျပီ။ ေမးေပါ့ ေျဖသည္ေပါ့။ အေမးႏြားေက်ာင္းသား အေျဖ ဘုရားေလာင္းဆုိတဲ့ စကားရွိတယ္ သိတယ္မဟုတ္လား။ ၁ နာရီေက်ာ္ေလာက္ၾကာတယ္ ေလေကာင္းေနလုိ႔။ အင္တာဗ်ဴးတာနဲ႔ေတာင္ မတူေတာ့ဘူး မိတ္ေဆြေဟာင္းေတြ႔လုိ႔ စကားေျပာတာက်ေနတာပဲ။ လခအေၾကာင္းေမးတယ္ မ်ားရင္ေကာင္းတာေပါ့လုိ႔ ဟုတ္ဘူးလား။ သူ႔ဘက္က offer လုပ္တယ္။ ကုိယ္လဲ စဥ္းစားမယ္ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ နည္းလြန္းတယ္ တခါထဲ ဆုံးျဖတ္လုိက္တယ္ မလုပ္ဘူးလို႔။ အိမ္မွာေနရင္ အဲဒီ့ထက္ပုိရေသးတယ္ထင္လုိ႔။ ဟုတ္ဘူးလား ဟီး ဟီး အမွန္ေတာ့ လက္ေက်ာမတင္းတာ။ အျပတ္ေတာ့မေျပာခဲ့ပါဘူး ေတာ္ၾကာ အေဖက ျပန္မလာနဲ႔ေတာ့ဆုိ ရတာေလး ေျပးလုပ္ရမွာ။ ဒီလုိနဲ႔ အင္တာဗ်ဴးကျပန္လာလုိက္တယ္။ ေနာက္ရက္ေတြက်ေတာ့ ဘယ္မွ မသြားခ်င္ေတာ့တာနဲ႔ အခန္းထဲက အခန္းျပင္မထြက္ပဲ online ေပၚမွာပဲ ေနကုန္ေအာင္ေနလုိက္တယ္။ အဲဒါ ၅ ရက္ေလာက္ၾကာေတာ့ ေအာက္ေလးဘာေလးဆင္း ဘီယာကုန္သြားလုိ႔။ 7eleven သြား လုိတာေလးသြားဝယ္။ ဒီလုိပဲ ျပန္ျပီး အေလလုိက္ေနလုိက္တယ္။ ဒီၾကားထဲ တျခား အင္တာဗ်ဴးေတြ ထပ္ရလုိ႔ သြားေတာ့ ေျဖေသးတယ္။ ထုံးစံအတုိင္းပဲေပါ့ ရတာနည္း မလုပ္ႏုိင္ ဟိ။ တစ္ခုကေတာ့ ပက္စက္လြန္းတယ္ အင္တာဗ်ဴးရယ္ Testing လုပ္တာရယ္ ၅ နာရီၾကာတယ္။ လြန္လြန္းအားၾကီးတယ္။ စက္ေတြလဲ ျပင္ေပးခဲ့ရေသး ဒီဇုိင္းလဲ လုပ္ေပးခဲ့ရေသးတယ္။ သူကေတာ့ ကုိယ့္ကုိ ေရႊျပည္ဧတရားေတြေဟာလုိ႔ ဒီမွာေနရင္ ဘယ္လုိတုိးတက္မယ္ေပါ့ ဘာညာေပါ့ အစကေတာ့ သည္းခံျပီး နားေထာင္ေနပါေသးတယ္ အခ်ိန္ကလဲ ၾကာလာ စကားကလဲ ရွည္ နားကလဲျငီး ဗိုက္ကလဲဆာ။ သည္းခံႏုိင္မႈ အတုိင္းအတာ ကုန္ျပီ။ ေမးလုိက္တယ္ ငါဒီတုိင္းျပည္မွာ ေနရင္ ဘယ္ေလာက္မ်ား တုိးတက္သြားမလဲေပါ့။ မင္းငါ့ကုိ Training provided လုပ္ေပးမယ္ဆုိေတာ့ မင္းက ငါ့ရဲ႕ ဘယ္ Skill ကုိလုပ္ေပးမွာလဲေပါ့။ ေမးေတာ့ ေျဖရွာတယ္။ ဒါေပမယ့္ လက္မခံႏုိင္တဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြေပါ့။ ေျပာလုိက္ပါတယ္။ လူေတြ တုိင္းျပည္ေတြ ဘယ္ေလာက္ေျပာင္းေျပာင္း Strategy ကေတာ့ သိပ္ေျပာင္းစရာ မရွိပါဘူး။ Nature and Culture ကုိ သိဖုိ႔ဆုိတာ တစ္လေလာက္ ေလ့လာလုိက္ရင္ ရတာပဲလုိ႔။ ဟုတ္တယ္ေလ။ ဘာမ်ား ထူးဆန္းလုိ႔လဲ။ သူကေတာ့ လခေလွ်ာ့ေပးေရး ဒုိ႔အေရးဆုိေတာ့ တအားကုိ ခက္ခဲေၾကာင္းေျပာတာေပါ့။ ခက္တာက သူခက္ခဲတယ္ေျပာတာ ကၽြန္ေတာ္က ျပန္ျပန္ေျပာျပေနေတာ့ သူလဲ ခက္ေနျပီ။ သူက ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာပါရေစတဲ့ မင္းတုိင္းျပည္မွာ မင္းဒီေလာက္ရမွာ မဟုတ္ဘူးတဲ့။ ဒါေတာ့ ေစာ္ကားလြန္းျပီ တရုပ္။ ကုိယ့္အလွည့္ေရာက္ျပီ let me tell u something ဆုိျပီး အစခ်ည္ျပီး။ ငါ့ႏုိင္ငံမွာ resource က ဘယ္လုိေပါတာ လူေတြက ဘယ္လုိ အဆင္ေျပတာ ေအး တစ္ခုပဲ မီးေတာ့ မမွန္ဘူး ေနာက္တစ္ခု လူတစ္စု မေကာင္းဘူး ဒါပဲ ေျပာျပလုိက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ မင္းေျပာသလုိ ငါ့ႏုိင္ငံမွာ မင္းေျပာသေလာက္ မရဘူးဆုိေတာေတာ့ လုံးဝမဟုတ္ဘူးဆိုျပီး ေနာက္ဆုံးရတဲ့ Income ကုိ နည္းနည္း ပုိျပီးေျပာလုိက္တယ္။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေျပာသေလာက္သိပ္မမ်ားေပမယ့္ သူေပးတာထက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ရတာ ပုိမ်ားတယ္။ ဟုိေကာင္ေတြနဲ႔ ေျပာသလုိေပါ့ ထုိင္ေနရင္ ငါပုိျမတ္တယ္လုိ႔။ တရုပ္လဲ စိတ္နည္းနည္းညစ္သြားပုံရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒင္းကမေလွ်ာ့ဘူး မင္းစဥ္းစားပါတဲ့ ေအး စဥ္းစားတာေပါ့လုိ႔ မင္းလဲ ျပန္စဥ္းစားပါလုိ႔ ငါေျပာတဲ့ expected salary ကုိ မင္းလဲ ျပန္စဥ္းစားလုိက္ပါလုိ႔ ေျပာျပီး ျပန္လာလုိက္တယ္။ ေနာက္ရက္ ဖုန္းထပ္ဆက္တယ္ သူက စဥ္းစားျပီးျပီလားတဲ့ ျပန္ေမးလုိက္တယ္ ငါေျပာတာေရာ မင္းစဥ္းစားျပီးျပီလားလုိ႔။ သူ ထပ္ေတြ႔ရေအာင္တဲ့ ရပါတယ္ေပါ့။ သြားလုိက္တယ္။ ထုံးစံအတုိင္းပဲ တေန႔က စကားကုိ အျမွဳပ္ထြက္ေအာင္ ျပန္ေျပာျပေနတယ္။ ေတာ္ေတာ့ . . . စကားအျမန္ျဖတ္တာေတာင္ ၂ နာရီေလာက္ၾကာေသးတယ္။ ဒါမ်ဳိးကေတာ့ ေဆာရီး။

ကဲ ေနာက္ရက္က်ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းကေျပာတယ္ ငါ့ရုံးမွာ လူလုိလုိ႔တဲ့။ ေဟဟုတ္လားေပါ့။ အဲဒါ ရွာေပးစမ္းပါတဲ့။ သူ႔အတြက္ လက္ေထာက္လုိတယ္တဲ့ ေအး ရွာေပးမယ္ဆုိျပီး ရွာေနတာ အခုထိ မေတြ႔ေသးဘူး။ သူမ်ားေတြကုိ ေမးေတာ့ မင္းအလုပ္ရွာေနတာလား မင္းက အလုပ္ျပန္ေပးေနတာလားတဲ့။ ဟီး ဟီး သိဘူးေလ ကုိယ္မွ ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ မလုပ္တတ္တာ လုပ္တတ္တဲ့သူရပါေစေပါ့။ ကုိယ္လုပ္မယ္ေျပာရင္ ကုိယ့္သူငယ္ခ်င္းခမ်ာ ႏွစ္ေယာက္စာ အလုပ္လုပ္ရမွာ သနားပါတယ္။ အဲဒီ့ေတာ့ သူမ်ားကုိ ရွာေပးေနတာေပါ့။ Programmer ေကာင္းေကာင္းလုိတာေလ။ သိတဲ့အတုိင္းပဲ ကုိယ္ကေတာင္ေရး ေျမာက္ေရး စိတ္ကလဲ ရွည္တာမဟုတ္ဘူး ဆရာပဲလုပ္တတ္တာ ကုိယ္တုိင္ေတာ့ မလုပ္တတ္ဘူး။ သုိ႔ေပမယ့္ေပါ့ေလ ဖြက္ထားတာေလးေတာ့ရွိတာေပါ့။ ဇီးရုိးပဲ အလကားဘယ္ေနမလဲ ၾကံေနတာေပါ့ အၾကီးၾကီး။ တစ္ခုကေတာ့ အဆင္ေျပမလား မေျပာတတ္ဘူး ေန႔တုိင္းေတာ့ ဘုရားရွိခုိးေနတာပဲ ေျပပါေစေပါ့။ အဲဒါရရင္ေတာ့ လန္းျပီ။ ရမွ ဘာလဲ ေျပာျပမယ္။ ေန႔တုိင္း ဆုိင္မွာ စားရတာလဲ ပ်င္းျပီ ေန႔လည္စာဆုိရင္ အိမ္မွာပဲ ျဖစ္သလုိ စားလုိက္တယ္။ Food Court ဆုိ အနံ႔ေတာင္ မခံခ်င္ဘူး။ ဘုိစာေတာ့ မရိုးေသးဘူး သြားရတာ ပ်င္းလုိ႔။ ဒါေပမယ့္ တကယ္တမ္းဗုိက္ဆာလာေတာ့ သြားျပီးစားေပါ့။ ငပိေလးေတာ့ လြမ္းလာတယ္။ ဒါနဲ႔ Pennisula သြားျပီး ဗမာစာေလးသြားစားေပါ့။ ပုိက္ဆံေလး ကုန္ေတာ့လဲ ေနရထုိင္ရတာ အရသာရွိသလုိလုိပဲ။ ေတာက္ . . . ေငြက ျပဌာန္းတာ မခံစားႏုိင္ဘူး။ တေန႔ကေတာ့ ပ်င္းတာနဲ႔ အိမ္မွာ ၾကက္ေၾကာ္လုပ္ထားမယ္ဆုိျပီး ေၾကာ္တာ ဆီပူေလာင္လုိ႔ အခုဆုိ မီးဖုိခန္း လွည့္ေတာင္ မၾကည့္ေတာ့ဘူး။ ၾကက္ေၾကာ္စားခ်င္ရင္ KFC ရွိတယ္။ ဒါပဲ။ ဘာမွ လွ်ာရွည္ေနစရာ မရွိေတာ့ဘူး။ ဆီပူက အခုထိ အညဳိကြက္ျဖစ္ေနတုန္း။ အေမျမင္ရင္ ဝမ္းနည္းမယ္ ဟင့္ :( ကုိယ္ကသာ အဲဒီ့လုိထင္တာ အိမ္မွာက ေန႔တုိင္းမ်ား ပါတီေပးေနလား မသိဘူး။ သူမ်ားေတြေတာ့ မသိဘူး ကုိယ္ကေတာ့ International Phone call နဲ႔တင္ မသက္သာဘူး။ ဒါေတာင္ ဗမာျပည္ သိပ္မေခၚလုိ႔ က်န္တဲ့ ႏုိင္ငံေတြ ပတ္ေခၚျပီး ေဘာ္ဒါေတြနဲ႔ ပြါးေနလုိ႔။ ဟုိေကာင္ေတြက ျပန္ေခၚလုိက္ ကုိယ္ကေခၚလုိက္ ဆဲလုိက္ ဆူလုိက္ ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္ေနတာပဲ။ တစ္ရက္ကလဲ အိမ္မွာ တူတူေနတဲ့ အန္ကယ္ၾကီးတစ္ေယာက္ကေမးတယ္ မင္းၾကည့္ရတာ Pressure မရွိဘူး ေပါ့ပါးတယ္တဲ့။ သူမ်ားေတြ အလုပ္ရွာတဲ့ ေကာင္ေတြ ေက်ာင္းတက္တဲ့ေကာင္ေတြ ၾကည့္လုိက္ရင္ Pressure ေတြ Tension ေတြနဲ႔တဲ့ မင္းနဲ႔ေတာ့ ဘာကြာလဲ မသိဘူးတဲ့။ ေၾသာ္ ေျပာျပလုိက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဘာမွ Serious မထားဘူးလုိ႔ ေအးေအးပဲေလလုိ႔ ေျပာေတာ့ သူသေဘာေပါက္သြားပုံရတယ္။ ဒီငတိေလး လက္ေက်ာမတင္း ေသာက္ပ်င္းဆုိတာ။ ေနတတ္ရင္ ေက်နပ္စရာပါ။ ဟုတ္ဘူးလား။ ဘာလုပ္မလဲ စြတ္ျပီး စိတ္ပူေနေတာ့။ အင္း သူမ်ားေတြက အၾကံေပးၾကတယ္ သတင္းစာကုိ ေစာေစာဝယ္တဲ့ အလုပ္ကိုေစာေစာေလွ်ာက္တဲ့ အဲဒါမွ ရတာတဲ့။ အမ္ . . . ေမာင္ဇီးရုိးထတဲ့ အခ်ိန္ကုိၾကည့္ ေန႔လည္ ၁၂ နာရီ။ ေကာ္ဖီေသာက္ ဟုိေဝ့ဒီေဝ့ သတင္းစာဝယ္ေတာ့ ၁ နာရီ။ စဖတ္တာ ၂ နာရီထုိးခါနီးမွ ဒါေတာင္ တစ္ခုခုစားဦးမွဆုိျပီး ေနလုိက္ေတာ့ ၂ နာရီခြဲသြားေရာ ဒါေလးေတာ့ ေလွ်ာက္ၾကည့္လုိက္မယ္ေလဆုိျပီးေရြး တင္ေတာ့ ညေနေစာင္းျပီ။ ဒါေတာင္ Online မွာ ေဘာ္ဒါေတြ႔ရင္ ပြါးလုိက္ေသးတယ္ Facebook ေလးထဲ ဝင္ျပီး နန္႔လုိက္ေသးတယ္။ အဲဒါေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ သိပ္လက္မခံဘူး မနက္အေစာၾကီးထျပီးေလွ်ာက္ရတယ္ဆုိတာ ဟုတ္ရင္လဲ ဟုတ္မယ္ မေျပာတတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္အယူအဆအရ သိပ္လက္မခံတာ။ အဲဒီ့လုိ ေျပာေၾကးဆုိ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ အင္တာဗ်ဴးေခၚတဲ့ေကာင္ေတြ ဘယ္လုိလုပ္မလဲ တခါတေလ ေနာက္ရက္မွ ပုိ႔တာ အင္တာဗ်ဴးေခၚမယ့္ေကာင္က ေခၚခ်င္ရင္ ဖုန္းဆက္တာပါပဲ ေနာက္က်တာ ေစာတာ မဆုိင္ဘူး။ မနက္ အေစာၾကီးပုိ႔ေပမယ့္ သူတုိ႔က Email ကုိ ၾကဳိးစားပမ္းစား ထစစ္ေနတာမွ မဟုတ္တာ အိပ္ေရးပ်က္တယ္။ ေနာက္က်မွပုိ႔ေတာ့ ကုိယ့္ Email က အေပၚဆုံးက ျဖစ္ေနတာေပါ့။ ထုံးစံအရဆုိရင္ အေပၚဆုံးက email ကုိ အရင္စစ္ျဖစ္တာပဲ။ ေနာက္ဆုံးပုိ႔တာ ထိပ္ဆုံးမွာပဲကုိး ေန႔လည္ပုိ႔ေတာ့ ဘာျဖစ္ေသးလဲ။ မနက္က သူတုိ႔ email ေတြ ဖတ္ျပီးေလာက္ျပီ ထမင္းစားနားျပီး ျပန္လာေတာ့ ကုိယ္က ပုိ႔ထားရင္ ကုိယ္နဲ႔ တျခားပုိ႔တဲ့သူနည္းနည္းပဲ ရွိမယ္။ စစ္ရတာပုိလြယ္တာေပါ့ ဟုတ္ဘူးလား စိတ္ဝင္စားရင္ေခၚပါတယ္။ ဒါက ကၽြန္ေတာ့္ အထင္ေနာ္ မွန္ခ်င္မွ မွန္မယ္ မေျပာတတ္ဘူး။ ၾကြားေျပာတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး အဲဒီ့လုိ ေသာက္ပ်င္းၾကီးတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ အင္တာဗ်ဴး ၅ ခု ေျဖျပီးျပီ။ အဆင္မေျပလုိ႔သာ ဟီး ဟီး။ ျပီးေတာ့ Cover Letter အရွည္ၾကီးေရးေလ့ မရွိဘူး လုိတုိရွင္းပဲ Cover Letter ကုိ ဘယ္ေတာ့မွ attach တြဲမေပးဘူး email ရဲ႕ Message မွာပဲ ေရးတယ္။ သူမ်ားေတြေတာ့ မသိဘူး ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေရြးတုန္းကေတာ့ သိပ္ရွည္ရင္ ဖတ္မေနေတာ့ဘူး သိခ်င္တဲ့ Skill ပုိင္းကုိ အာရုံစုိက္ျပီးၾကည့္လုိက္တယ္။ အဲဒီ့အပုိင္းမွာေတာ့ ေသခ်ာေရးဖုိ႔လုိတယ္။ က်န္တာကေတာ့ လုိတုိရွင္းပဲ။ ဘယ္သူေဌးမွလဲ ကုိယ့္ Cover letter ကုိ စာအုပ္ဖတ္သလုိ ဖတ္မေနဘူး။ ေသခ်ာတယ္ အဲဒါ။ တစ္ခုေတာ့ ေျပာမယ္ေနာ္ ကၽြန္ေတာ္ ေျမွာက္ေပးတုိင္းေတာ့ မလုပ္နဲ႔ တစ္ခုခုျဖစ္ရင္ တာဝန္မယူဘူး။ ၾကဳိေျပာထားတာ။

အခုရက္ပုိင္း ဘာလုပ္ေနလဲ ဟုတ္စ။ အင္း . . . ဘာမွ မလုပ္ပါဘူး ညဆုိ မနက္ ၄ နာရီေလာက္မွ အိပ္။ တစ္ညလုံး Online ေပၚမွာ ဖဲရုိက္။ ဒါမွ မဟုတ္ ဖတ္ခ်င္တဲ့စာ ထုိင္ဖတ္။ ျပီးမွ အိပ္။ ေန႔လည္ ၁၂ နာရီေလာက္မွထ ဟုိလွည့္ဒီလွည့္ ျပီးမွ 7eleven ကုိ လုိရင္ သတင္းစာလိုခ်င္ရင္ သြားတယ္။ take away ေလးဝင္ဆြဲ အခန္းထဲျပန္ဝင္ အင္တာနက္ျပန္သုံး။ ဒါပဲေလ။ တေနကုန္။ ညေနေစာင္းလုိ႔ တစ္ေယာက္ေယာက္က လွမ္းေခၚရင္ ထြက္သြားလုိက္တယ္။ အခ်ိန္ျဖဳန္းေနလုိက္တယ္။ ညက်ေတာ့ ဘီယာေလး မွီဝဲ။ ဒီလုိနဲ႔ပဲ သံသရာလည္ေနတာ။ အိမ္လဲ ျပန္မရေသးဘူး အေဖကလဲ ျပန္မလနဲ႔တဲ့ အခုေတာ့ အလုပ္ေလးတစ္ခုကုိ ၾကံေနလုိ႔ေစာင့္ၾကည့္ေနတယ္။ ျပီးရင္ေတာ့ ေလယဥ္လက္မွတ္ ခ်ိန္းျပီးေတာ့ ဘန္ေကာက္ဝင္မယ္ စိတ္ကူးထားတယ္။ ဟုိမွာက သြားစရာ ေပါတယ္ေလ သိတယ္မဟုတ္လား။ ဦးေလးတစ္ေယာက္ကလဲ Sponsor လုိ႔ေျပာေနေတာ့ ငွဲ ငွဲ ငွဲ။ အတုိင္းထက္အလြန္ေပါ့။ ၾကည့္ေသးတာေပါ့။ ခုေတာ့ စင္ကာပူမွာ လည္စရာ ေနရာ ထပ္ရွာျပီး ေတြ႔စရာလူေတြ ေစာင့္ေနတယ္။ ပ်င္းရင္ေျပာေနာ္ လာခဲ့မယ္ ဟီး . . . ဘီယာေတာ့ တုိက္။ အလကားေျပာတာပါ ကုိယ့္ဘာသာ ယူလာမွာေပါ့။ ဟိ :D

Read More...

Thursday, June 4, 2009

စင္ကာပူသြားေတာလား (၁)


စလုံးဆုိတဲ့ စင္ကာပူ အင္း အခုေတာ့ေရာက္ေနေလရဲ႕။ ဘာလာလုပ္သလဲ ဟုတ္လား ဒီလုိပါပဲ ဟုိစပ္စပ္ ဒီစပ္စပ္ ဟုိသြား ဒီသြား။ ဘုရား ဘုရား စရိတ္ေတာ့ အေထာင္းသားကလား။ ဒါေတာင္ ဟုိလူကေကၽြး ဒီလူကေမြး ဒါမ်ဳိး စပြန္ဆာေတြ ေကာင္းေနလုိ႔။ ႏုိ႔မုိ႔ဆုိရင္ ေမာင္ဇီးရုိးတုိ႕ အိမ္က အေဖကုိ ပုိက္ဆံေတာင္းနဲ႔ထည့္ေပးလုိက္လုိ႔ လွမ္းေျပာရေတာ့မလုိ႔ ကံသီလုိ႔ ကံသီလုိ႔။ ဒါေပသိ သိတယ္မဟုတ္လား လူက မေလွ်ာ့ႏုိင္ဘူးေလ။ စေတြ႕တာကေတာ့ ဘီယာနဲ႔ ေဆးလိပ္ေစ်းၾကီးတာနဲ႔ တုိးတာ။ ဒါေတာ့ ကုိယ့္ကုိလုံးဝ တုိက္ရုိက္ထိခုိက္တဲ့ ကိစၥပဲေလ။ မခံစားႏုိင္ဘူး။ သိတယ္မဟုတ္လား ေရသာ မေသာက္ရင္ေနခ်င္ေနမယ္ ဘီယာေတာ့ အျပတ္မခံႏုိင္။ :D

စင္ကာပူကုိ လာမယ္ဆုိေတာ့ အားလုံးက တားတယ္ ေဟ့ေကာင္ မလာနဲ႔ ဒီမွာ အေျခအေန မေကာင္းဘူး မလာနဲ႔တဲ့။ အင္း . . . ငါလာတာ ဒီလုိပါပဲ စပ္စုမလုိ႔ပါလုိ႔ေျပာမွ ဒါဆုိလာခဲ့တဲ့။ ေမးေသးတယ္ ဘယ္ေလာက္ေနမတုန္းတဲ့ ေျပာရတာေပါ့ သူတုိ႔ ဗီဇာေပးသေလာက္ေပါ့ကြာလုိ႔။ အားေပးၾကပါတယ္။ ပုိက္ဆံသာ မ်ားမ်ားထည့္ခဲ့ မင္းနဲ႔ဆုိ မလြယ္ဘူးတဲ့။ ရန္ကုန္ကေကာင္ေတြကလဲ စလုံးသြားခါနီးျပီဆုိတာ အေၾကာင္းျပျပီး ၂ လေလာက္ ဘီယာငတ္ေနမွာစုိးတယ္လုိ႔ ေျပာေျပာျပီး ေန႔တုိင္းေသာက္။ ေအာ္ . . . အဲဒီ့လုိခ်စ္ၾကတာ။ ေန႔တုိင္းေသာက္ဖုိ႔ေခၚေတာ့ ေမာင္ဇီးရုိးတုိ႔ ျငင္းတယ္ထင္လား ဟား ဟား ဟား ေနာက္ရက္လာမေခၚမွာစုိးလုိ႔ေတာင္ စရံသတ္ထားရေသး။ ေလယဥ္ကြင္းကုိ အိမ္ကလူေတြ လုိက္ပုိ႔တယ္ အင္း ကာစတန္က သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကလဲ စိတ္မခ်ဘူးဆုိျပီး လုိက္ပုိ႔ေသးတယ္။ အိမ္ကလူေတြက သားေလး ဟုိမွာ ေနေရးထုိင္ေရး အဆင္ေျပေအာင္ၾကည့္ေနေနာ္။ သားေလး ရန္ကုန္မွာလုိ ေဆးလိပ္တုိကုိ ေတာက္ျပီး လႊင့္မပစ္နဲ႔ေနာ္။ သားေလး အရက္ေတြ ေစ်းၾကီးတယ္ သိပ္မေသာက္နဲ႔ေနာ္တဲ့ အေမက တဖြဖြမွာတယ္။ ဟုတ္ကဲ့ အေမ ကၽြန္ေတာ္ ခနပဲသြားတာပါ ျပန္လာမွာေပါ့ ကၽြန္ေတာ္ေနတတ္ပါတယ္ ဘာညာသာရကာ ေနၾကာကြာစိ ႐ႊီးလုိက္တာေပါ့။ သူတုိ႔ကုိ ျပန္ေတာ့လုိ႔ေျပာျပီး ကာစတန္ကသူငယ္ခ်င္းနဲ႔ check in တူတူလုပ္ အေပၚကုိတက္ ေရာက္တာနဲ႔ ဟုိေကာင္က ေလယဥ္ခ်ိန္လုိေသးတယ္ကြ ဟုိေရာက္ရင္ မေသာက္ရပဲေနမွာ လာ ဘီယာေလးေသာက္ၾကစုိ႔တဲ့။ အင္းေပါ့။ ဘာတတ္ႏုိင္မွာလဲ သူကလုိလုိလားလားေျပာေနမွ အားနာစရာ ျငင္းလုိ႔ဘယ္ေကာင္းမလဲ။ ဒါနဲ႔ ဘီယာေလး တျမျမလုပ္ ျပီးေတာ့မွ ေလယဥ္ခ်ိန္နီးမွ ေနာက္ဆုံးနားက ကပ္တက္။ အေပၚေရာက္ေတာ့ စဥ္းစားေနတယ္ ေလယဥ္ကြင္းေရာက္ရင္ ဘယ္ဆုိင္မွာ ဘာအရက္စဝယ္ရမလဲဆုိတာ :D။ အေမသိရင္ေတာ့ သတ္မလားမသိဘူး။ ေလယဥ္စပယ္ယာမေလးေတြကလဲ အခ်ိန္တန္ေတာ့ သိတတ္ရွာတယ္ ဘာေသာက္မလဲတဲ့ ေအာ္ Beer Please ေပါ့။ အဆက္ျပတ္မွာစုိးတယ္ေလ။ Silk Air ကေလယဥ္စပယ္ယာမေလးေတြ ေတာ္ေတာ္သေဘာေကာင္းတဲ့ ကုန္သြားေတာ့ ထပ္ယူမလား ေမးတယ္ ေတာက္ . . . ဆုိင္က ေကာင္ေတြနဲ႔ ကြာပါ့။ yes please ေပါ့။ ေအာ္ ေကာင္းေလစြတကား။ စင္ကာပူ ခရီးကား ဤသုိ႔စေလသတည္း။

ေရာက္ပါျပီဗ်ာ Changi Airport။ ကုိယ္ကထင္ထားတာ ဗမာျပည္ေလယဥ္ကြင္းသာသာေပါ့။ အားပါး နည္းတာၾကီးမွ မဟုတ္တာ ေတာက္ . . . လြန္လြန္းတယ္ တုိင္းျပည္နဲ႔ ေလဆိပ္ လုိက္ေတာင္မလုိက္ဘူး။ မ်ားလုိက္တဲ့ေလယဥ္ေတြဗ်ာ ကီလီေစ်းေရွ႕က ဆုိက္ကားဂိတ္က်ေနတာပဲ။ ႐ႈပ္ရွက္ကုိခက္ေရာ။ ေရာက္ျပီေပါ့ စင္ကာပူ။ Terminal 2 တဲ့ ေလွ်ာက္လုိက္ရတာ အေဝးၾကီး။ ေတာ္ေသးတာေပါ့ မတ္တတ္ရပ္ျပီး စ်ာန္နဲ႔ၾကြလုိ႔ရတာေလးေတြရွိလုိ႔။ ခပ္တည္တည္ေပါ့ ဘာရမလဲ သိတယ္မလား။ လူ႐ုိေသရွင္ရုိေသရွိေအာင္ ဟိတ္နဲ႔ ဟန္နဲ႔ ေနရေသး။ အေဖကမွာလုိက္တယ္ေလ ဟုိမွာ ဗမာပတ္စ္ပုိ႔ျမင္ရင္ ႏွိမ္တတ္တယ္တဲ့။ ဒါမ်ဳိးေတာ့ ဘယ္ရမလဲ ပတ္စ္ပုိ႔ၾကီးဖြက္ထားတာေပါ့။ မၾကာပါဘူးဗ်ာ မၾကာပါဘူး။ Immigration ကုိေက်ာ္ျပီး Duty Free Shop ေတြကုိ လွမ္းျမင္ေတာ့တာပါပဲ ေကာင္းေလစြ တကား။ အူယားဖားယား ပတ္စ္ပုိ႔ကုိ ၾကဳိထုတ္လုိက္မိတယ္။ လူကရွင္းေနတယ္ Immigration က ကုလားမက လွမ္းၾကည့္ျပီး လက္ယက္ေခၚတယ္ (ထင္ပါတယ္ ဗမာပတ္စ္ပုိ႔ ရဲရဲေတာက္ၾကီး ထင္းေနတာကုိး)။ ေခၚေတာ့လဲ သြားရတာေပါ့ သူ႔ႏုိင္ငံကုိး။ ကုလားမ ရုပ္ကုိက အေက်ာတင္းတင္းနဲ႔ ပတ္စ္ပို႔ကုိ ဖင္ျပန္ေခါင္းျပန္ၾကည့္ေနတယ္။ ေမ့သြားတယ္ evisa မေပးမိဘူး။ visa လုိ႔ေမးမွ သတိရျပီး ထုတ္ေပးလုိက္ရတယ္။ အဲဒီ့ visa ေပါ့ ဗမာျပည္ေလယဥ္ကြင္းမွာလဲ ကြိဳင္ျပီးျပီ။ E-visa ေလးကုိ အိတ္ထဲမွာ copy 3 စုံထည့္ထားလုိက္တယ္။ Silk Air counter ေကာင္မေလးက အကုိတဲ့ ေပးခဲ့လုိ႔ရမလားတဲ့။ ေအာ္ . . . ရတာေပါ့ ညီမေလးရယ္ဆုိျပီး ေပးခဲ့လုိက္တယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ evidence လုိခ်င္ရွာမွာေပါ့။ :D အေပၚထပ္ေရာက္ေတာ့ ဗမာ immigration ကေကာင္ေပါ့။ သူ႔ေရွ႕ရပ္ျပီး သူေတာင္းတာေတြျပတာေပါ့။ လုိက္ပုိ႔တဲ့ ကာစတန္သူငယ္ခ်င္းကလဲ အသိေတြ႔လုိ႕ ေရွ႕က ေက်ာ္ျပီးထြက္သြားတယ္။ ဒါနဲ႔ Immigration က လဒက Visa ေပးခဲ့ပါတဲ့။ ေအာ္ . . . ထပ္ေတာင္းျပန္ေပါ့။ စလုံးေရာက္ရင္လဲ ေပးရဦးမွာေပါ့ ဆုိျပီး ပါးစပ္က အသံထြက္ျပီး ဟုိမွာ တစ္ေစာင္ ဒီမွာတစ္ေစာင္ ပါလာတာက သုံးေစာင္ဆုိေတာ့ ဆုိျပီး ကုိယ့္ဘာသာ ေရ႐ြတ္မိတာ ေသခ်င္းဆုိးက ဘာေျပာတယ္မွတ္လဲ အပုိမပါရင္လဲ သြားမေနနဲ႔တဲ့ လူၾကည့္ေတာ့ သုံးရစ္နဲ႔ ငယ္ဦးမယ္ထင္တယ္။ သိတယ္မဟုတ္လား ေဒါသကေထာင္းကနဲ ထြက္သြားျပီးေတာ့ ေဟ့ေကာင္ မင္းငါ့ကုိ ဘာေျပာတာလဲ ဆုိျပီး အသံက နည္းနည္းက်ယ္သြားတယ္။ ေဘးက အရာရွိေတြပါ ဒီေကာင့္ကုိလွည့္ၾကည့္တယ္။ ေဟာက္လုိက္ေတာ့ လဒေလးက ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူးတဲ့။ မင္းေျပာပါတယ္ ဘာလဲျပန္ေျပာဆုိေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး အကုိတဲ့။ သူငယ္ခ်င္းလဲ အနားေရာက္လာတဲ့ ေဟ့ေကာင္ဘာျဖစ္တာလဲတဲ့။ စကားဆက္ေျပာခ်င္စိတ္မရွိတာနဲ႔ ထားလုိက္ေတာ့ ဘာမွမဟုတ္ဘူး ျပီးျပီလုိ႔ ေျပာျပီး ကၽြန္ေတာ့္စာရြက္စာတမ္းေတြ ဟုိေကာင့္ဆီက ဆြဲယူလာခဲ့လုိက္တယ္။ ဘီယာေသာက္ရင္းနဲ႔ ဟုိေကာင့္ကုိေျပာျပေတာ့ အဲဒီ့လုိပဲတဲ့ ရမလားလုိ႔ ျဖဲၾကည့္တာေနမွာေပါ့တဲ့။ ႐ုိတ္သတ္ပစ္ခ်င္စိတ္ေတာင္ေပါက္တယ္။ ကဲ ခုနက စကားျပန္ဆက္လုိက္ဦးမယ္။ စလုံး Immigration က ကုလားမက visa ဆုိမွ ကုိယ့္မွာက်န္ေသးတဲ့ visa ေလးကုိ ထုတ္ေပးလုိက္တယ္။ visa ကုိၾကည့္တယ္ ျပီးေတာ့ ေမးတယ္ ဘာလာလုပ္တာလဲတဲ့။ လာတယ္တာပါေပါ့ အဲဒီ့အထိ ေမာင္ဇီးရုိးတုိ႔ သေဘာေကာင္းေသးတယ္။ ေလယဥ္လက္မွတ္ကုိၾကည့္တယ္ ျပီးေတာ့ ေမးတယ္ ဘယ္သူနဲ႔ေနမွာလဲတဲ့။ အမ်ဳိးေတြနဲ႔ေနမွာလုိ႔ ေျပာလုိက္တယ္။ ေလယဥ္လက္မွတ္ျပန္ၾကည့္တယ္။ ျပီးေတာ့ ေလယဥ္လက္မွတ္မွာ အျပန္ရက္ကုိ ဘာလုိ႔ book လုပ္မလာတာလဲတဲ့။ ဒါေတာ့ တဆိတ္လြန္ျပီ။ နည္းနည္းေတာ့ ေမာင္ဇီးရုိးတင္းသြားတယ္။ ေသာက္ထားတဲ့ အရွိန္ေလးကလဲရေနျပီ။ စျပီး ေျပာလုိက္ပါတယ္။ မင္းတုီ႔ ႏုိင္ငံကုိလာတယ္ ငါ့ကုိ မင္းတုိ႔ stay ဘယ္ေလာက္ေပးမလဲ ငါလဲမသိဘူး အဲဒီ့ေတာ့ ေလယဥ္လက္မွတ္ကုန္ Book လုပ္မလာဘူးေပါ့။ မင္းငါ့ကုိ တစ္ပတ္ေပးမွာလား ၂ ရက္ေပးမွာလား တစ္လေပးမွာလား ငါမွမသိတာ မလုပ္ခဲ့ဘူးေပါ့လို႔။ ေအး . . . ေလယဥ္လက္မွတ္ Book လုပ္တာလဲ လြယ္ပါတယ္။ မင္းငါ့ကုိ အခုေပးတဲ့ visa ကုိၾကည့္ျပီး လုပ္လုိက္ရုံပဲလုိ႔ ေျပာေတာ့မွ။ ကုလားမ ဘာမွ ဆက္မေမးေတာ့ဘူး ဒုံးကနဲ ထုတယ္ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ တစ္လ။ ေကာင္းေလစြတကား။ ဒါနဲ႔ ပစၥည္းထည့္တဲ့ တြန္းလွည္းေလးတစ္ခုယူျပီး ပစၥည္းေရြးဖုိ႔လုပ္လုိက္တယ္။ လူကသာ ပစၥည္းေရြးမယ့္ေနရာ ေရာက္ေနတာ မ်က္လုံးက Duty Free Shop က ပုလင္းေတြဆီမွာ။ ပစၥည္းေတြကလဲ ၾကာလုိက္တာ။ ခနေနေတာ့ ရတယ္။ ဒါနဲ႔ လာၾကဳိတဲ့လူေတြကုိၾကည့္ေတာ့လဲ တစ္ေယာက္မွ မေတြ႔ဘူး။ ေနပါေစေပါ့။ အရက္အရင္ဝယ္မယ္ဆုိျပီး Duty Free Shop ထဲဝင္သြားတယ္။ ဟုိေရာက္ေတာ့ ေမးလုိက္တယ္ Gentleman Jack လုိ႔။ ဖတ္တီးမက လုိက္ရွာျပီး ယူေပးတယ္ ျပီးေတာ့ေျပာတယ္ မင္းကံေကာင္းတယ္တဲ့ Jack Daniel က Promotion လုပ္ေနတာတဲ့ ကံစမ္းမဲႏႈိက္ဆုိလုိ႔ ႏိႈက္လုိက္တာ ဦးထုပ္ေပါက္တယ္။ ျပီးေတာ့ ပုိက္ဆံရွင္းဖုိ႔ Passport ထုတ္ေတာ့ ဗမာလားတဲ့ ေအးဟုတ္တယ္လုိ႔ေျပာလုိက္တယ္ သူကေတာ့ ဘာမွ မေျပာရွာပါဘူး။ ဒါနဲ႔ အျပင္ကုိထြက္လာခဲ့လုိက္တယ္။ လာၾကဳိတဲ့သူေတြလဲ မေတြ႔ဘူး ခပ္တည္တည္ပဲ လမ္းဆက္ေလွ်ာက္ေနလုိက္တယ္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ လာၾကဳိတဲ့ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ေတြ႔တယ္။ ဂိမ္းေတာင္ေဆာ့ေနလုိက္ေသးတယ္ ေလယဥ္မဆုိက္ေသးဘူးမွတ္လုိ႔တဲ့။ လာသြားမယ္ဆုိျပီး ထြက္လာၾကတယ္။

ပုလင္းလဲပါတယ္ ေရာက္တာက ၁၀ နာရီေက်ာ္ အမွန္ေတာ့ အခ်ိန္ေကာင္း ဒါေပမယ့္ သူတုိ႔လဲ ပင္ပန္းေနေတာ့ အင္း ဘီယာေလာက္နဲ႔ ေက်နပ္လုိက္ပါတယ္။ ကုိယ္လဲ အမွန္ေတာ့ နည္းနည္းျပဳိင္းေနျပီ ေန႔မီးညမီးဆက္ထားလုိ႔။ ေနာက္ေန႔ေပါ့။ ကဲ ေနာက္ေန႔လင္းတာနဲ႔ စင္ကာပူ ေလွ်ာက္သြားတာေပါ့။ လုိက္ပုိ႔မယ့္သူရွိတုန္း MRT စီးတာေလးၾကည့္ Bus Directory ေလးကုိင္ျပီးသြားတာေပါ့။ အဲဒီ့ေန႔က သြားလုိက္တာ တေနကုန္ပဲ စင္ကာပူလဲ East နဲ႔ West ေတာ္ေတာ္ေရာက္လုိက္တယ္။ ဘာမွလဲ မဟုတ္ဘူး Shopping Mall ေတြ ေပါတာပဲရွိတယ္။ ေနာက္ေန႔ေတြေတာ့ တစ္ေယာက္ထဲ လစ္တာေပါ့။ ဟုိသြား ဒီသြား။ သူမ်ားေတြက အလုပ္နဲ႔ေလ ကုိယ္က ၁၀၉ ၁၁၀ အားယားေနတာ သြားသည္ေပါ့။ ညေနက်ေတာ့ City Hall နားခ်ိန္း River Side တဲ့ ေအးေပါ့ သြားေပါ့။ ဘာ River လဲ ပုဇြန္ေတာင္ေခ်ာင္းကမွ သူ႔ထက္ၾကီးေသးတယ္။ ပုပ္ေစာ္လဲ နံေသးတယ္။ ေအာ္ . . . အဲဒီ့မွာ ေသာက္ေတာ္မူၾကတယ္။ ဟုိေကာင္ေတြကုိေမးၾကည့္တယ္ ဟုိဘက္က ဆုိင္ေတြထုိင္ရေအာင္လုိ႔ဆုိေတာ့ ေသခ်င္လုိ႔လားတဲ့ ေစ်းၾကီးတယ္တဲ့ အမ္ . . . သိဘူးေလေနာ့္ ကုိယ္က ေတာသားပဲဟာ ဘယ္သိမွာတုန္း ေတးထားလုိက္တယ္ မင္းတုိ႔ မထုိင္ခ်င္ေနေပါ့ ငါ့ဘာသာ ေနာက္ရက္မွလာထုိင္ၾကည့္မယ္လုိ႔။ ဒီလုိနဲ႔ စင္ကာပူမွာ တစ္ပတ္ၾကာရင္ပဲ Santosa ကလြဲရင္ အေရွ႕အေနာက္ေတာင္ေျမာက္ ကုန္ပါေလေရာလား။ သူငယ္ခ်င္းေတြက ေျပာတယ္ အားေနေလွ်ာက္သြားေနတာပဲတဲ့ ဟ မသြားလုိ႔ ဘာထုိင္လုပ္ေနရမွာလဲလုိ႔။ အားေနတာသြားမွာပဲဆုိျပီး သြားျခင္းကုိ မရပ္ခဲ့ပါ။ အားသမွ်လူနဲ႔ ခ်ိန္းျပီး ဒုိးတယ္ ဘေလာ့ဂ္ဂါထဲကေတာ့ မေဗဒါနဲ႔ေတြ႔တယ္ vivo city မွာ သူမုန္႔ေကၽြးလုိ႔ စားလုိက္ေသး ဟီး ဟီး။ ေက်းဇူးပါ ညီမေလးမေဗဒါ။ သူေခၚလုိ႔ vivo city ကုိေရာက္ျပီး သိပ္မၾကာဘူး ရန္ကုန္က သူငယ္ခ်င္းေတြ ထပ္လုိက္လာၾကတာနဲ႔ ထပ္သြားၾကေသး။ ကုိယ္က ေရာက္ေနတာ ၂ ပတ္ဆုိေတာ့ ဒင္းတုိ႔ကုိ ဆရာျပန္လုပ္တာေပါ့။ ဘယ္ရမလဲ။ ၾကာသာပေတးေန႔ တစ္ရက္ မွတ္မွတ္ရရ ခ်န္ပီယံလိဂ္ျပီးေတာ့ ေနာက္ေန႔။ ခ်န္ပီယံလိဂ္ကုိ သူငယ္ခ်င္းေတြစုျပီး ၾကည့္ၾကတာ အေရးထဲ ကုိယ့္အသင္းကရႈံးေတာ့ လူေတြက ဘူကုန္ေရာ။ အိပ္ေပါ့။ ေန႔လည္ႏုိးေတာ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က လာကြာတဲ့ Santosa ငါပုိ႔ေပးမယ္တဲ့ သူ႕ကားရွိတုန္းကုိယ္လဲ ကပ္လုိက္ရတာေပါ့။ ေကာင္းေလစြတကား။ ေခ်ာင္းသာရဲ႕ ၁၀ ပုံ ပုံရင္ ၁ ပုံေလာက္ရွိတဲ့ေနရာေလးကုိ လုပ္ထားလုိက္တာ လန္ထြက္ေနတယ္။ ဒါနဲ႔ ေလွ်ာက္ၾကည့္ေပါ့။ သူငယ္ခ်င္းကေျပာတယ္ ညက်ရင္ Song of the Sea ၾကည့္ရေအာင္တဲ့ ဘာလဲလုိ႔ေမးေတာ့ လဒက မေျဖဘူး ၾကည့္ေပါ့တဲ့။ အင္းေပါ့ ဘယ္တတ္ႏုိင္မလဲ ၾကည့္တာေပါ့။ Santosa မွာ တေနကုန္ ဟုိေဆာ့လုိက္ ဒီတက္လုိက္ လုပ္ေနလုိက္တယ္ ညေနေစာင္းေတာ့ အစာေျပေလးဝါးလုိက္တယ္။ ျပီးေတာ့ Song of the sea ၾကည့္တယ္။ မွန္ပါတယ္ဗ်ာ ဒါေတာ့ ခ်ီးက်ဴးတယ္ လန္ထြက္ေနတာပဲ ေအာ္ Technology တုိးတက္ေနေတာ့လဲ ေကာင္းေလစြတကား။ ဒါေတာ့ တန္တယ္။ Laser နဲ႔ ေရနဲ႔ လူနဲ႔ ေပါင္းျပီးကတာ ဒါေတာ့ ခ်ီးက်ဴးတယ္။ သူငယ္ခ်င္းကုိ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းေျပာ ျပန္ေတာ့ vivo city မွာ ညစာေပါ့။ ကုိယ္ေကၽြးမယ္ေပါ့ တေနကုန္သူဒကာခံထားတာကုိး အားနာလွျပီ။ ဟုိေရာက္ေတာ့ ေနာက္တစ္ေကာင္ေရာက္လာျပီး ငါေကၽြးမွာတဲ့ ေအာ္ ျငင္းရခက္ပါဘိ ဟိ :D စားေသာက္သိတဲ့အတုိင္းပဲ ေလကန္ေပါ့။ ေနာက္ေန႔ည Night Club တဲ့။ သြားေပါ့။ တကယ္သြားျဖစ္တယ္။ ေသာက္လုိက္ၾကတာ ဝက္ဝက္ကြဲ ေနာက္ေန႔ ရုံးပိတ္ျပီကုိး အိမ္ေတာင္ ဘယ္လုိျပန္ေရာက္လာမွန္း အခုထိ မမွတ္မိ :D ေစ်းေတြက ၾကီးလုိ႔လားမသိဘူး ေသာက္ရင္ ပုိမူးသလုိပဲ တန္ေအာင္လုိ႔ စိတ္က အတင္းမူးပစ္တာထင္တာပဲ ဟီး ဟီး ဟီး။

အင္း လည္တာပတ္တာခ်ည္းပဲ ေျပာျပျဖစ္ေနတယ္။ ေသာက္လုိက္စားလုိက္ ဂရိတ္ဖုိက္လုပ္ေနတာခ်ည္းပဲ မဟုတ္ပါဘူး။ ေမာင္ဇီးရုိးတုိ႔ University ေတြကုိ ပတ္ျပီးၾကည့္ပါေသးတယ္ Enquiry လုပ္ပါေသးတယ္။ ဟုိေက်ာင္းဝင္ၾကည့္ ဒီေက်ာင္းဝင္ေမး အစုိးရေက်ာင္းေတြကေတာ့ Application Dead Line ျဖစ္ကုန္ေတာ့ ေနပါေစေတာ့ေပါ့။ သိခ်င္တာေလးေတြကုိ နည္းနည္းေမးျပီး ျပန္လာလုိက္တယ္။ အဲ Kaplan University ေရာက္ေတာ့ Media and Communication Management ေတြ႔လုိ႔ ဝင္ေမးတယ္။ ေျဖရွာပါတယ္ တရုတ္မ တရုတ္သံဝဲဝဲနဲ႔။ နားေထာင္ျပီး ျပန္ေမး ေနာက္တစ္ခု Business Management အေၾကာင္းေမးေတာ့ သူမသိဘူးတဲ့ ေနာက္ Consultant တစ္ေယာက္ကုိ ေခၚေပးမယ္တဲ့။ နည္းနည္းေတာင္ ေၾကာင္သြားတယ္။ သူက ရွင္းျပတယ္ သူတုိ႔က တစ္ေယာက္ကုိ ေမဂ်ာတစ္ခုဆီပဲ တာဝန္ယူျပီးရွင္းျပတာတဲ့။ ေတာ္ျပီလုိ႔ ေနာက္တစ္ေယာက္ေတာ့ မေစာင့္ေတာ့ဘူး ျပန္မယ္ဆုိျပီး ျပန္လုိက္တယ္။ ေတာက္ ဗမာျပည္မွာဆုိ ဒင္းလုိဟာမ်ဳိး ထမင္းေတာင္ နပ္မွန္မွာမဟုတ္ဘူး အလုပ္ျပဳတ္တာၾကာျပီ။ ဘယ့္ႏွယ့္ဗ်ာ ကုိယ္အလုပ္လုပ္တဲ့ေနရမွာ ရွိတဲ့ Diploma နဲ႔ Degree စာရင္းက နည္းနည္းေလး အကုန္ေတာ့ သိသင့္တာကုိး။ မွတ္ခ်က္ခ်လုိက္တယ္ ငတုံးမလုိ႔။ ဟုတ္တယ္ စလုံးေတြက ငတုံးေတြမ်ားတယ္။ က်န္တဲ့ေနရာေတြမွာလဲ ေတြ႔ခဲ့ရတယ္။ ျပီးေတာ့ ဆုိးလုိက္တဲ့ အဂၤလိပ္စကားေျပာ Broken ဆုိတာ က်ဳိးခ်က္က်ဳိးခ်က္။ ဒါေတာင္သူတုိ႔က သူ႔တုိ႔ အဂၤလိပ္စာကမွ အမွန္တဲ့ ေသာက္ရွက္မရွိေျပာေသးတယ္။ အဲဒီ့လုိေျပာတဲ့ဟာနဲ႔ မေတြ႔ေသးလုိ႔ ေတြ႔လုိ႔ကေတာ့ကြာ ေသျပီသာမွတ္။ ေနာက္တစ္ရက္ အမွတ္မရွိဘူး အဲဒီ့ Kaplan ကုိထပ္ေရာက္တယ္ သိခ်င္တာက ရွိေနေသးတာကုိး။ ဒါနဲ႔ ဒီတစ္ခါေတာ့ သိသြားျပီ သြားေျပာလုိက္တယ္ ငါ အေဝးၾကီးကလာရတာ သိခ်င္တာကမ်ားတယ္ အဲဒီ့ေတာ့ ငါ့ကုိ ေသေသခ်ာခ်ာ ငါေမးသမွ် ေျဖႏုိင္မယ့္သူေတြ႔ခ်င္တယ္။ ျပီးေတာ့ ဘာသာရပ္တုိင္းကုိ ရွင္းျပႏုိင္တဲ့သူေတြ႔ခ်င္တယ္ဆုိေတာ့ သူတုိ႔နည္းနည္းေတြသြားတယ္ ခနေတာ့ေစာင့္ပါတဲ့ တစ္ေယာက္ရွိတယ္ အခုမအားေသးလုိ႔ ၁၀ မိနစ္ေလာက္ေစာင့္ႏုိင္မလားတဲ့ ရတာေပါ့ ေစာင့္မယ္လုိ႔ ေျပာျပီး Broucher ေတြ ထုိင္ဖတ္ေနလုိက္တယ္။ သိပ္မၾကာဘူး တရုတ္မတစ္ေယာက္ေရာက္လာတယ္ သူ႔ၾကည့္ရတာ တေန႔ကတစ္ေယာက္ထက္ေတာ့ ရာထူးၾကီးပုံပဲ။ ဘယ္ကလာတာလဲတဲ့ ဗမာျပည္ကလုိ႔ ေျပာလုိက္တယ္။ သူ႔ကုိေက်ာင္းအေၾကာင္း ေမးၾကည့္ေတာ့ သူစရွင္းျပတယ္။ နားေထာင္ေနလုိက္တယ္။ IELTS Score လုိတယ္တဲ့။ ဟုတ္လားေပါ့။ လုိတာေျပာဆုိျပီး နားေထာင္ေနလုိက္တယ္။ သူေမးတယ္ ပညာအရည္အခ်င္း ဘယ္ေလာက္ရွိတုန္းတဲ့ ရင္ေကာ့ျပီးေျဖလုိက္တာေပါ့ အေဝးသင္ကေန ECO ဘြဲ႕ၾကီးရထားတာလုိ႔။ သူ႔ၾကည့္ရတာ ဗမာဆုိတာနဲ႔ အထင္ေသးပုံပဲ English Skill အတြက္ေပါ့ေလ ဘာညာေျပာလာတယ္။ ေသာက္ညင္က နည္းနည္း ကပ္ေနတာနဲ႔။ ကဲ ငါ့အလွည့္ဆုိျပီး ေတာက္ေလွ်ာက္ေျပာေတာ့တာေပါ့။ မင္းတုိ႔ ေက်ာင္းကုိ ဒါနဲ႔ဆုိ ေရာက္တာ ၂ ခါရွိျပီကေန အစခ်ီလုိက္တာ ဘာသာရပ္ေတြ အေတာ္စုံသြားတယ္ သူတုိ႔ Alias လုပ္ထားတဲ့ တကၠသုိလ္ေတြ အေၾကာင္းပါ ထပ္ျပီး Discuss လုပ္လုိက္တယ္။ ဖတ္ထားတယ္ေလ အဲဒီ့ တကၠသုိလ္ေတြအေၾကာင္းက Online ေပၚမွာ။ အဲဒါေၾကာင့္ ဒင္းကုိ သိခ်င္တာ ပတ္ေမးတာေပါ့။ ဟုိဘက္ကလွည့္ေမးလုိက္ ဒီဘက္ကလွည့္ေမးလုိက္လုပ္တာ သူလဲ ၾကာေတာ့ ေခၽြးပါျပန္လာပုံရတယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေျပာရွာတယ္ မင္းတက္မယ္ဆုိရင္ အဆင္ေျပပါတယ္တဲ့။ Transcripts ေလးေတြေပးပါတဲ့။ IELTS မရွိေသးဘူးလုိ႔ေျပာေတာ့ မင္းအတြက္ဆုိရင္ မလုိပါဘူးတဲ့။ ေအးျပီးေရာဆုိျပီး အမွတ္စာရင္းေတြေပးလုိက္တယ္ သူသြားကူးျပီး ျပန္ယူလာေပးတယ္ ဒီတခါေတာ့ ရုိရုိေသေသပဲ။ ဘယ္ရမလဲ ငါကြ ဗမာ ဟြန္း။ ခပ္တည္တည္ပဲ ျပန္လာလုိက္တယ္။ အမွန္ကေတာ့ ေက်ာင္းစရိတ္က မ်ားေနလုိ႔ ဟိ။ စလုံးေရာက္ေတာ့ ဘာထူးျခားလဲ ဟုတ္လား။ အင္းေျပာရရင္ေတာ့ သက္ၾကီးရြယ္အုိေတြကုိ သနားတယ္ လမ္းေပၚမွာ ပစ္ထားၾကတယ္။ Food Court ေတြမွာ တုန္တုန္ခ်ိခ်ိနဲ႔ အမႈိက္သိမ္းၾကရတယ္။ သားသမီးေတြ လိမၼာပုံသိတတ္ပုံရတယ္။ မအားဘူးဆုိတာ မွန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဗမာျပည္မွာလုိ မဟုတ္ဘူး။ ဒီေကာင္ေတြရုိင္းလြန္းတယ္။ စလုံးကေကာင္ေတြက ပညာတတ္နည္းတယ္ Poly Diploma ေလာက္နဲ႔ ျပီးၾကတာမ်ားတယ္။ အင္း ပညာတတ္ေတြနဲ႔လဲ ေတြ႔ပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္ကြာတယ္ ဟုိေကာင္ေတြက ေတာ္ေတာ္ျပည့္တယ္။ အင္းေလ ေက်ာင္းေတာင္ အဂၤလန္ကျပီးလာတာကုိး။ စလုံးေတြ အဂၤလိပ္စာ မေကာင္းတာကုိ သူတုိ႔ဝန္ခံတယ္။ ႏွိပ္လုိ႔ရတုန္းေလး ႏွိပ္ရတာ။ အလုပ္ကိစၥလဲ ၾကည့္ပါတယ္ အလကားမေနပါဘူး။ အားရင္ လုပ္ပါတယ္။ မလည္ျဖစ္တဲ့ အခ်ိန္ေပါ့ ဟီး ဟီး။ ကဲ ေတာ္ေတာ္ေတာင္ရွည္သြားျပီ ေနာက္မွ ထပ္ေရးေတာ့မယ္။ ဒီည နည္းနည္းမူးေနလုိ႔ ဟီး ဟီး ေနာက္ေန႔ေနာ္ :D

Read More...

Saturday, April 11, 2009

ေဘာက်ိ


တေလာကေပါ့ လူက စိတ္ဓါတ္ေတြကက် ဘာမွ လုပ္ခ်င္ကုိင္ခ်င္စိတ္မ႐ွိ ျဖစ္ေနတာ။ လုပ္ငန္းကလဲရပ္ အလုပ္လက္မဲ့ပုံစံနဲ႔ မနက္လင္းရင္ ဘာလုပ္ရမလဲ စဥ္းစားေနရတာ ပ်င္းလာတယ္။ ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္လဲ ေတာ္ေတာ္ ေသာက္သုံးမက်တဲ့ ေကာင္ဆုိျပီး စိတ္ညစ္လာျပန္ေရာ။ ေသရင္ ေအးမယ္ ဆုိျပီး ေတြးမိတာလဲ အၾကိမ္ၾကိမ္။ ခံႏုိင္ရည္က မဲ့လာတယ္။ ငါဘာအတြက္ အသက္႐ွင္ေနတာလဲ စဥ္းစားလုိ႔ကုိ မရဘူး ျဖစ္ေနျပန္တယ္။ ခက္တယ္ဗ်ာ ခက္တယ္။ သုိ႔ေပမယ့္ သုိ႔ေပမယ့္ေပါ့ေလ . . . . .

တေန႔က အေဖနဲ႔ အပ်င္းေျပ လုိက္သြားလုိက္တယ္။ သူကလဲ ပြဲစားတန္းဘက္ သြားရေအာင္တဲ့ သြားေလဆုိျပီး ေပါ့ေပါ့ပါးပါးပဲ လုိက္သြားတယ္ ဟုိေရာက္ေတာ့ အေဖက သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ စကားေျပာေနတယ္ ကားကိစၥ ဘာညာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္လဲ ပ်င္းတာနဲ႔ အပင္အရိပ္ေအာက္မွာ ထုိင္ေနလုိက္တယ္။ ထုိင္ေနတုန္း႐ွိေသးတယ္ ေဘးနားကေန ကေလးတစ္ေယာက္က လာေခၚတယ္ ႐ုတ္တရက္ နားမလည္ဘူး သူေခၚလုိက္တဲ့ အသံကုိ ဘာတဲ့ “ေဘာက်ိ” တဲ့ ကၽြန္ေတာ္လဲ ျပန္ေမးလုိက္တယ္ ဘာလဲဆုိေတာ့ ေဘးက အေဖ့သူငယ္ခ်င္းက ႐ွင္းျပတယ္ “ေဘာစိ (Boss)” လုိ႔ေခၚတာတဲ့။ ေၾသာ္ဒါနဲ႔ ျပဳံးမိတယ္။ ဘာတုန္းဆုိေတာ့ “အေနာ္ကားေဆးေပးမယ္ေနာ္တဲ့” လူက ေလးႏွစ္သာသာေလာက္႐ွိဦးမယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ မေျပာပဲ ၾကည့္ေနလုိက္တယ္။ အေဖ့သူငယ္ခ်င္း ေမးတယ္ “မင္းကားေဆးမွာက ဟုတ္ပါျပီ ျပီးရင္ မုန္႔ဖုိးေတာင္းမွာလားတဲ့” ဟုိကေလးက “ဟီး ဟီး အေနာ္က ခင္လုိ႔ ေဆးေပးမွာပါတဲ့” ဒါနဲ႔ ဟုိက ဆက္ေျပာတယ္ “မင္းထမင္းစားျပီးျပီလားဆုိေတာ့” ကုိယ့္ဆရာက ဗုိက္ကေလးပြတ္ျပီး မစားရေသးဘူးတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ နာရီၾကည့္လုိက္ေတာ့ ညေန ၃ နာရီေလာက္ ရွိေတာ့မယ္ ဒီအခ်ိန္ထိ ဒီကေလး ထမင္းမစားရေသးဘူးဆုိေတာ့ ရင္ထဲ ခ်ိသြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ လက္ဘက္ရည္ဆုိင္က စားပြဲထုိးေလးကုိ လွမ္းေခၚျပီး မုန္႔တစ္ပြဲမွာလုိက္တယ္။ လာပုိ႔သြားတယ္ ဟုိကေလးကေတာ့ ကားဘီးေတြကုိ ေရေဆးေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ၾကည့္ေနရင္းက သူ႔ကုိလွမ္းေခၚလုိက္တယ္။
“ေဘာက်ိ ဘာခုိင္းမလုိ႔လဲ”
“မခုိင္းပါဘူးကြာ မင္းကုိ မုန္႔စားခုိင္းမလုိ႔”
“ဒါေတြ စားရမွာလား”
“ေအး စားလုိက္ မင္းဖုိ႔ မွာထားတာ” ခ်ာတိတ္က ခ်က္ျခင္းမစားေသးဘူး အေဖ့ သူငယ္ခ်င္းကို လွမ္းၾကည့္တယ္။ ဟုိက စားေလကြာဆုိေတာ့ စားတယ္။ စားလုိက္တာ အကုန္ပဲ ဆာေနမွာေပါ့ေလ။ စားျပီးေတာ့
“အား . . . ဗုိက္ဝသြားတာပဲ” ကၽြန္ေတာ္ျပဳံးမိတယ္။ ျပီးေတာ့ ကားဘီးေတြ သြားေဆးေနတယ္။ ကားေလးဘီးလုံးကုိ သူ႔အ႐ြယ္ ငယ္ငယ္ေလးနဲ႔ လုိက္ေဆးေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ မေနႏုိင္ေတာ့ဘူး ထားလုိက္ေတာ့ ျပီးျပီ ေတာ္ေတာ္ သန္႔သြားျပီဆုိျပီး ေျပာလုိက္ေတာ့ ရတယ္ ေဘာက်ိ ရတယ္ဆုိျပီး လုပ္ေနတယ္။ ခနေနေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ခ်က္ျခင္း ရပ္ခုိင္းလုိက္တယ္ ျပီးေတာ့ မုန္႔ဖုိး ၁၀၀၀ ထပ္ေပးလုိက္တယ္။ အေဖ့သူငယ္ခ်င္းက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ၾကည့္ျပီး ျပဳံးတယ္။ ျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ကုိ ေမးလုိက္တယ္။ ဒီကေလး ဘယ္ကလဲဆုိေတာ့။
“ဒီလုိပဲကြ ဒီမွာလာျပီး ေရသန္႔ပုလင္းေတြ ေကာက္တဲ့ မိသားစုထဲက”
“အင္း . . . ”
“အဲဒီ့ ကေလးက တေန႔ကုိ ပုိက္ဆံ ၅၀၀ ရေအာင္ ရွာရတယ္ မရရင္ မျပန္ရဘူးကြ”
“ဗ်ာ . . .”
“ဟုတ္တယ္ ဒီေကာင္ တခါ ညေန ၇ နာရီေက်ာ္ေနလုိ႔ မျပန္ေသးလုိ႔ ေမးၾကည့္တာ ၄၀၀ ပဲရေသးလုိ႔ ဆက္ေနရတယ္တဲ့ အဲဒါ လုိတဲ့ ပုိက္ဆံကုိ ခ်က္ျခင္းေပးျပီး သူ႔မိသားစုပါ ေခၚေျပာလုိက္ရေသးတယ္”
“ဟာ ဗ်ာ . . . ”
“မဟာနဲ႔ဦးေဟ့ တခါတေလ ဒီေကာင္က လက္ဘက္ရည္ဆုိင္မွာ ခုံေလးေတြ ဆက္ျပီး အိပ္တာ”
“ဟူး . . . ေမာတယ္ဗ်ာ ၾကားရတာ”
“သူ႔အသက္က ၄ ႏွစ္သာသာပဲ ႐ွိဦးမယ္ ဒီအ႐ြယ္ေလးနဲ႔ ေလာကဓံကုိ ခံေနရျပီ”
“အဲဒီ့ ကေလးေတြကုိ ေစာင့္ေ႐ွာက္ဖုိ႔လုိတယ္ ဦးေလး ကၽြန္ေတာ္ ဒါမ်ဳိးေတြေတြ႔ရင္ မခံစားႏုိင္ဘူး”
“ေအးေပါ့ကြာ ငါတုိ႔လဲ အဲဒါေၾကာင့္ ထမင္းစားလဲ ေခၚေကၽြး ပုိက္ဆံဆုိလဲ ေပးေပါ့ ဒီလုိပဲ ေနေနရတာပဲ သိပ္လဲ မေပးရဲဘူး အက်င့္ေတြ ပ်က္ကုန္မွာစုိးတယ္ အလကားမေပးတာကုိ ေျပာတာ ခုိင္းခ်င္လုိ႔ ခုိင္းေနတာ မဟုတ္ဘူး ေငြတန္ဖုိးနားလည္ေအာင္ အလုပ္ကေလးသိေအာင္ ခုိင္းတာ ဘယ္ခုိင္းရက္ပါ့မလဲကြာ ဒီအ႐ြယ္ေလး ဒါေၾကာင့္ သူနဲ႔ တန္တဲ့ ေရသန္႔ဗူးေလး ဝယ္ခုိင္းတာ ဘာညာပဲ ခုိင္းတယ္။ ပုိက္ဆံ ဒီအတုိင္းေပးရင္ သူေတာင္းစား ျဖစ္သြားမွာစုိးလုိ႔ ေငြကုိ ေတာင္းတုိင္းရရင္ သူေတာင္းစားျဖစ္သြားမွာစုိးတယ္ ငါ့တူရ အဲဒါေၾကာင့္”
“ဟုတ္ပါတယ္ ကၽြန္ေတာ္ ဒါကုိ လက္ခံတယ္။ ဒါေပမယ့္ဗ်ာ သူ႔ဘဝကုိ ၾကည့္ရတာ အဆင္မေျပဘူး စိတ္ထဲ မေကာင္းလုိက္တာ”
“ဒါကေတာ့ ငါ့တူရယ္ ဒီလုိပဲ သူ႔လုိ ကေလးမ်ဳိး တုိ႔ႏုိင္ငံမွာ အမ်ားၾကီးပဲ မင္းသိတဲ့အတုိင္းပဲ”
“အင္း . . .”
ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ ဆက္မေျပာျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ခနေနေတာ့ ညေနေစာင္းသြားျပီး ဟုိကေလးကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္နားမွာ ေဆာ့ေနတယ္ ျပန္ေတာ့မယ္ဆုိျပီး ႏႈတ္ဆက္ေတာ့ “ေဘာက်ိ နက္ဖန္ လာဦးမွာလားတဲ့” ေအးကြာလုိ႔ တုိတုိတုတ္တုတ္ေျဖျပီး သူ႔ေခါင္းေလးကုိ ပြတ္ျပီး ႏႈတ္ဆက္လုိက္တယ္။ လူက စြပ္က်ယ္အၾကီးၾကီးဝတ္ထားတယ္ ႏွပ္ခ်ီးကတြဲေလာင္းနဲ႔ ဒါနဲ႔ ကားထဲက တစ္႐ွဴးထုတ္ျပီး ႏွပ္သုတ္ေပးလုိက္တယ္။ ျပီးေတာ့ ကားေပၚမွာပါတဲ့ အ႐ုပ္ကေလးတစ္႐ုပ္ေပးျဖစ္လုိက္တယ္။ အေဖကေတာ့ ဘာမွ မေျပာဘူး ကၽြန္ေတာ့္ကုိပဲ ၾကည့္ေနတယ္။ သားအဖႏွစ္ေယာက္လမ္းေပၚမွာ စကားမေျပာျဖစ္ဘူး။ အိမ္ျပန္ေရာက္ျပီး သူငယ္ခ်င္းေတြက ဖုန္းဆက္ေခၚေတာ့ လာခဲ့ေလဆုိျပီး ေျပာလုိက္တယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေရာက္လာေတာ့ ဟုိေျပာဒီေျပာနဲ႔ ဘီယာဆုိင္ေရာက္သြားတယ္။ စမ္းေခ်ာင္းက ယူနန္ေပါ့ ထုံးစံအတုိင္းေပါ့။ စိတ္ကညစ္ေနေတာ့ ေသာက္ျပီးရင္ေသာက္ေလ့႐ွိတာကုိး။ ကားပါကင္ အထဲမွာ မရေတာ့အျပင္မွာ ရပ္လုိက္တယ္။ ကားေပၚက ဆင္းေတာ့ “ေဘာက်ိ” ဆုိျပီး ေခၚသံၾကားလုိ႔ ၾကည့္လုိက္တာ လားလားလား ညေနက ဆရာသမားျဖစ္ေနတယ္။ “ေဟ့ေကာင္ မျပန္ေသးဘူးလား ဆုိေတာ့” ျပန္မွာတဲ့ သူ႔အေမကုိ ေစာင့္ေနတာတဲ့။ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ေရသန္႔ဗူးေတြ ေကာက္ေနတဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ကုိ ေတြ႔လုိက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြလဲ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေငးေနတယ္။ ျပီးေတာ့ ခ်ာတိတ္ထြက္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဆုိင္ထဲကုိ ဝင္လာတယ္။ ဆုိင္ထဲမွာထုိင္ေနရင္းနဲ႔ ဘီယာမွာတယ္ ေသာက္မယ္ေပါ့။ သူငယ္ခ်င္းက ေမးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာျပလုိက္တယ္ ညေနက အျဖစ္အပ်က္ကို အကုန္လုံး တိတ္သြားတယ္ ဆက္မေျပာေတာ့ဘူး။ ဘီယာ လာခ်ေပးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ သူငယ္ခ်င္းေတြကုိ ေျပာလုိက္တယ္။
“ငါတုိ႔ေသာက္တာ တုိက္ဂါး တစ္လုံး ၁၃၀၀ ေပးရတယ္ တေန႔ကုိ တစ္ေယာက္ ၅ လုံးေလာက္ေသာက္တယ္။ စဥ္းစားၾကည့္ရင္ ဟုိကေလးအေနနဲ႔ဆုိ ဘယ္ႏွစ္ရက္သုံးလုိ႔ရမလဲ” အဲဒီ့လုိလဲ ေျပာလုိက္ေရာ ဘယ္ေကာင္မွ မလႈပ္ေတာ့ဘူး ကၽြန္ေတာ္ကုိယ္တုိင္လဲ ျမဳိမက်ေတာ့ဘူး အဲဒီ့ေန႔က ဘီယာ တစ္ခြက္စီေလာက္ပဲေသာက္တယ္ တုိင္ပင္စရာ မလုိဘူး ျပန္မယ္ဆုိျပီး ထျပန္တယ္။ စိတ္ထဲမွာလဲ တေန႔ကုိ ငါးရာ ႐ွာရတယ္ဆုိတဲ့ ဟုိခ်ာတိတ္ကုိပဲ ျမင္ေနမိတယ္။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ တေန႔ကုိ ေငြဘယ္ေလာက္ ျဖဳန္းတီးမိျပီလဲ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ျဖဳန္းတဲ့ေငြေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လူေတြ ဘယ္ေလာက္ကယ္ႏုိင္မလဲ ခင္ဗ်ားတုိ႔ စဥ္းစားၾကည့္ အသက္က ၄ ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ တေန႔ ငါးရာ တဲ့ စဥ္းစားစမ္းဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ ကုိယ့္ဘာသာစိတ္ဓါတ္က်တာလဲ ေပ်ာက္သြားတယ္။ အဲဒီ့ကေလးရဲ႕ အားမာန္ေတြ ကၽြန္ေတာ့္ကုိယ္ထဲ စီးဝင္လာတယ္။ သူေနတတ္တယ္ ေနေပ်ာ္ေအာင္ေနတယ္။ အ႐ြယ္နဲ႔ေသာကမမွ်ဘူး ဒါေပမယ့္ ေလာကဓံကုိ ခံႏုိင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဘာလုိ႔ မခံႏုိင္ရမွာလဲ ေနာက္တစ္ခု ကၽြန္ေတာ္ ေငြကုိ ပုိ႐ွာဖုိ႔ လုိလာတယ္။ ဟုတ္တယ္ ပုိက္ဆံ႐ွိရင္ ခုနကလုိ ကေလးေတြကုိ အမ်ားၾကီး ျပဳစုေစာင့္ေ႐ွာက္လုိ႔ရမယ္။ ကဲ စဥ္းစား။ ခင္ဗ်ား တစ္ေန႔ ဘယ္ေလာက္သုံးေနသလဲ ဘယ္ေလာက္ျဖဳန္းေနလဲ ခင္ဗ်ား စိတ္ဓါတ္က်စရာက ဘယ္ေလာက္ၾကီးသလဲ စဥ္းစား။ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ စဥ္းစားလုိ႔ျပီးျပီ က်န္တဲ့သူေတြ ဆက္စဥ္းစားေစခ်င္တယ္။ ဒါပါပဲဗ်ာ အခုလုိ ျပန္ေျပာရတာေတာင္ ေမာလွျပီ။ နားထဲမွာ တစ္ခုခု လုပ္ေတာ့မယ္ဆုိတုိင္း “ေဘာက်ိ” ဆုိတဲ့ သူ႔အသံပဲ ၾကားၾကားေနတယ္။

Read More...

Friday, February 6, 2009

အမည္မဲ့

အသိတရားနဲ႔ ခံစားခ်က္ၾကားမွာ
ႏွလုံးသားေတြက ခါးေနတယ္
ေမေမေရ ေမေမေရ
တေၾကာ္ေၾကာ္ေအာ္ေခၚမိေပါ့
ဘဝမွာ သင္ခန္းစာၾကီးၾကီး
အမွားၾကီးၾကီး
ဆင္ျခင္တုံတရားၾကီးၾကီး
အရာအားလုံးက ၾကီးၾကီးမားမား
သုိ႔ေပမယ့္
လမ္းေတြကေတာ့ ေမွးမွိန္လုိ႔
မနက္ဖန္အတြက္ လင္းမယ့္ေနေရာင္
မနက္ဖန္အတြက္ တင္းထားတဲ့စိတ္ဓါတ္
မေန႔က ငါမဟုတ္တဲ့ငါအတြက္
အရာအားလုံးဟာ မေသခ်ာျပန္ဘူးကြဲ႕
ေမွာက္ထားတဲ့ဖဲခ်ပ္ တစ္ျဖစ္ဖုိ႔
ဥဳံဖြဆုိတဲ့ ေရ႐ြတ္သံ
ခံတြင္းမေတြ႔ျပန္ဘူးကြယ္။

Read More...

Saturday, January 24, 2009

အမည္မဲ့

အိပ္မက္ေတြ ျပဳိက်တဲ့ေန႔
ငါ့ႏႈတ္ခမ္းေတြ ခါးေနတယ္
ဘာမွန္းမသိတဲ့ ခံစားခ်က္က
ဝိဥာဥ္ေတြကုိ ႏွိပ္စက္ေနေလရဲ႕
ငုိစရာမ်က္ရည္
ဝမ္းနည္းစရာေသာက
ဒီဘဝမွာ ဘာမ်ားထပ္ရဦးမွာတဲ့လဲ
အတိတ္ေတြကုိျပန္ၾကည့္ေတာ့
ငါမွ မမွားခဲ့တာ
ေဟ့ . . . မွန္တဲ့ေကာင္ေ႐ွ႕ထြက္
ေပါ့ပ်က္ပ်က္မေနတတ္သ၍
သင္ဟာ လူမဟုတ္ဘူးကြဲ႕
ဒီစကားသံၾကားေတာ့
ေၾသာ္ . . . လူ႕ဘဝဟာ ေနေပ်ာ္စရာေပါ့။

Read More...