Wednesday, December 31, 2008

ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ ၂၀၀၈


သူမ်ားေတြေတာ့ မသိဘူး ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ကေတာ့ ၂၀၀၈ တစ္ႏွစ္လုံးဟာ ဒဏ္ရာေတြ ဗလပြနဲ႔ေပါ့။ ျဖတ္သန္းရတာ ေမာလွပါတယ္။ ေပ်ာ္စရာဆုိတာ မ႐ွိသေလာက္ကုိ ႐ွားပါးခဲ့ပါတယ္။ တုိက္ပြဲေတြဆုိတာ ျမင္မေကာင္းဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ၂၀၀၈ ဆုိတာ အိပ္မက္ဆုိးတစ္ခုလုိပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီ့အိပ္မက္ကေန အျမန္ဆုံး ႏုိးထခ်င္ေနပါျပီ။ ကုိယ့္သမုိင္းကုိယ္ေရးတာဆုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ အနာတရျဖစ္ေစတဲ့ စာမ်က္ႏွာေတြကုိသာ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္က ေပးခဲ့ပါတယ္။ ကဲ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ၂၀၀၈ စာမ်က္ႏွာေတြကုိ ၾကည့္ၾကစုိ႔ရဲ႕။

ဇန္နဝါရီလ
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဖုိးဝက ဦးစီးက်င္းပမယ့္ ၂၀၀၈ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္ဝါရီ ေပ်ာ္ပြဲ႐ႊင္ပြဲအတြက္ ကၽြန္ေတာ္ အစီအစဥ္ေတြေရးေနတယ္။ စပြန္ဆာေပးတဲ့ ကုမၸဏီကေနျပီး ေငြေတြထုတ္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေပ်ာ္ပြဲ႐ႊင္ပြဲအတြက္ အဆုိေတာ္ေတြ၊ မင္းသား မင္းသမီးေတြကုိ လာျပီး ကူညီေပးဖုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ကမ္းလွမ္းေနရတယ္။ လုပ္မွာက ၆ ရက္ဆုိေတာ့ အစီစဥ္ေတြ မထပ္ေအာင္ ျပင္ဆင္ေနရတယ္။ ဆုိင္ခန္းေတြလဲ ေရာင္းထြက္ေအာင္ တစ္ဘက္ကေန မားကတ္တင္းေတြကုိ သင္ေပးေနရေသးတယ္။ စာနယ္ဇင္း႐ွင္းလင္းပြဲလဲ လုပ္ျဖစ္တယ္။ ေၾကာ္ျငာေတြလဲ တရစပ္ထည့္ထားတယ္။ လာသမွ်ဖုန္းေတြကုိလဲ လက္ခံျပီး ေျဖေပးေနရတယ္။ ပြဲအတြက္ အေတာ္ေတာ့ အဆင္ေျပတယ္။ ပင္ေတာ့ပင္ပန္းတယ္။ စိတ္ေရာလူေရာ မနားရဘူးေပါ့။ အဲဒီ့လုိနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဇန္နဝါရီလကုိ ဝ႐ုန္းသုန္းကား ျဖတ္သန္းခဲ့တယ္။

ေဖေဖာ္ဝါရီလ
ပြဲက နီးေနျပီ။ စမွာက ၉ ရက္ေန႔ဆုိေတာ့ လဆန္း ၁ ရက္ေန႔ကထဲက ကန္ေတာ္ၾကီးထဲမွာ ဆုိင္ခန္းေတြေဆာက္ေနျပီ။ ျပီးေတာ့ စတိတ္စင္ေတြကုိ ျပင္ဆင္ေနျပီ။ အဲဒီ့မွာ ႐ွယ္ယာသမားေတြရဲ႕ အက္သံေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္ၾကားေနရျပီ။ လွည့္မၾကည့္အားဘူး။ ပြဲျဖစ္ေရး အဓိကဆုိေတာ့ က်န္တာ မစဥ္းစားအားဘူး။ အဲဒီ့အခ်က္က ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ႏွိပ္စက္ေတာ့တာပဲ။ ပြဲက်င္းပဖုိ႔ ၂ ရက္အလုိမွာ ပြဲမလုပ္နဲ႔ေတာ့ဆုိတဲ့ ပုံစံျဖစ္လာတယ္။ အဲဒါကုိ ေတာ္ေတာ္ၾကီးကုိ ညွိႏႈိင္းျပီး လုပ္ခဲ့ရတယ္။ ပြဲအတြင္းမွာ ကုန္က်စရိတ္ေတြက ေမွ်ာ္လင့္ထားတာထက္ ၂ ဆ ၃ ဆ နီးပါး ျမင့္တက္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ ပြဲေတာ္ၾကီးကုိ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းျဖစ္ေရး အဓိကထားေနရလုိ႔ ကုန္က်စရိတ္ေတြကုိ ထည့္မစဥ္းစားအားေတာ့ဘူး။ ပြဲေတာ္က ေတာ္ေတာ္စည္ကားပါတယ္။ ေအာင္လဲေအာင္ျမင္ပါတယ္။ ျပႆနာေတြလဲ ေန႔စဥ္ရင္ဆုိင္ခဲ့ရပါတယ္။ ပြဲျပီးတဲ့ ၁၄ ရက္ေန႔ညကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဟန္မေဆာင္ႏုိင္ေတာ့ပဲ ပစ္လဲသြားပါေတာ့တယ္။ သိပ္ပင္ပန္းသြားလုိ႔ပါ။ တင္းထားတဲ့ စိတ္ေတြေလွ်ာ့လုိက္တာလဲ ပါတာေပါ့ေလ။ ပြဲျပီးေတာ့ အျမတ္အစြန္း မက်န္ပါဘူး။ စီမံခန္႔ခြဲမႈ ညံ့ဖ်င္းတာရယ္ လူေတြရဲ႕ ေလာဘကုိ ကၽြန္ေတာ္ေလွ်ာ့တြက္မိတာရယ္ေၾကာင့္ နာမည္နဲ႔ သိကၡာသာ ေအာင္ျမင္ခဲ့ပါတယ္။ ေငြေၾကးမွာေတာ့ မ႐ႈံးတာတစ္ခုပဲ ကံေကာင္းခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ျပႆနာက ျပီးမသြားပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ မ်ဳိးစုံစြပ္စြဲၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အျပင္ထြက္ခ်င္စိတ္ကုန္တဲ့အထိ ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ ေနာက္ဆုံး တရားစြဲမယ္ဗ်ာဆုိမွာ ဇာတ္လမ္းေတြ ျငိမ္းပါေတာ့တယ္။ တရားစြဲရင္ ကၽြန္ေတာ္ ႏုိင္မွာေသခ်ာပါတယ္။ အဲဒီ့က်မွ အားလုံး ပါးစပ္ပိတ္သြားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေဖေဖာ္ဝါရီမွာ ပူေလာင္ျခင္းအျပည့္နဲ႔ ေလာင္ကၽြမ္းခဲ့ရပါတယ္။

မတ္လ
ကၽြန္ေတာ့္ ေမြးေန႔ရွိတဲ့လပါ။ ေမြးေန႔ေတာင္ မလုပ္ႏုိင္ခဲ့ပါဘူး။ အလုပ္ကိစၥေတြ ေတာက္ေလွ်ာက္မ်ားေနပါတယ္။ TV ေၾကာ္ျငာေတြ လက္ခံ႐ုိက္ကူးေပးေနရတာကလဲ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေမြးေန႔ပါေမ့ေစတဲ့ အခ်က္တစ္ခု ျဖစ္ေစခဲ့ပါတယ္။ မတ္လမွာ ထူးျခားတာဆုိလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ TV ေၾကာ္ျငာေလးခုအတြက္ စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ႏုိင္ခဲ့တာပါပဲ။ မတ္လထဲမွာပဲ ေၾကာ္ျငာႏွစ္ခု ႐ုိက္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အဆင္ေျပပါတယ္။ အဆင္မေျပတာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္အလုပ္ေပးတဲ့ သူေတြဘက္ကပါပဲ။ မေပါက္တဲ့ေစ်းေပးခဲ့တာေတာင္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ အျပစ္တင္ခ်င္ၾကပါတယ္။ လူေတြရဲ႕ေလာဘကုိ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္အံ့အားသင့္ခဲ့ရပါတယ္။ ေမြးေန႔ကလဲ ဘာမွ မလုပ္ျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ သူငယ္ခ်င္းေတြက စုျပီး ဆုိင္မွာထုိင္ေစာင့္ေနမွပဲ ကၽြန္ေတာ္ေမြးေန႔မွန္း သိပါေတာ့တယ္။ ျပီးေတာ့ ေနာက္လမွာ ႐ုံးခန္းေျပာင္းဖုိ႔ကိစၥက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ တြန္းအားေပးေနသလုိပါပဲ။ မတ္လမွာေတာ့ ေထြေထြထူးထူး မျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ ဒီလုိနဲ႔ လကုန္သြားခဲ့တယ္။

ဧျပီလ
ကၽြန္ေတာ့္႐ုံးခန္းကုိ ေျပာင္းခဲ့ပါတယ္။ ႐ုံးခန္းေျပာင္းတဲ့အတြက္ ADSL မရေသးပါဘူး။ အင္တာနက္ မသုံးႏုိင္ေသးပါဘူး။ သၾကၤန္ပိတ္ရက္ေတြကလဲ ႐ွိေနျပန္ေတာ့ အလုပ္ေတြ ဘာမွ ဟုတ္တိပတ္တိ မလုပ္ႏုိင္ခဲ့ပါဘူး။ ႐ုံးေျပာင္းလုိ႔ ေနရာေတြျပန္ခ် မီးေတြျပန္ဆင္နဲ႔ ႐ႈပ္႐ွက္ခက္ေနရင္း သၾကၤန္ကုိေရာက္သြားပါတယ္။ သၾကၤန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ဘုန္းၾကီးဝတ္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အတက္ေန႔မွာ ျပန္ထြက္ခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ခ်စ္လွစြာေသာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ႏုိင္ငံျခားကေန ျပန္ေရာက္လာတာလဲ ပါပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ လူမ်ားျပီး မြန္းက်ပ္လာလုိ႔ ထြက္ျဖစ္သြားပါတယ္။ ဘာပဲေျပာေျပာ ၅ ရက္ေတာ့ ဝတ္ခဲ့ပါတယ္။ သၾကၤန္အတက္ေန႔မွာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ မဆုံျဖစ္ခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းကုိေတြ႔ဖုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ အျပင္ထြက္ခဲ့ပါတယ္။ ကံဆုိးပါတယ္ မေတြ႔ျဖစ္ပါဘူး သူ႔အမနဲ႔ပဲ ေတြ႔ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီ့ညက ကၽြန္ေတာ္ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းကားကုိ ေမာင္းတာ တုိက္ပစ္လုိက္ပါတယ္။ လမ္းအလယ္ကကၽြန္းကုိတုိက္မိတာပါ။ ကားစတီယာရင္က return ျပန္မရတာကုိ မသိလုိ႔ တုိက္မိသြားတာပါ။ ကားျပန္ျပင္ေပးလုိက္ရလုိ႔ ေငြလဲကုန္သြားပါတယ္။ သူတုိ႔က မေလ်ာ္ခုိင္းပါဘူး ကၽြန္ေတာ္က မေနႏုိင္လု႔ိ ျပန္ေလ်ာ္ေပးလုိက္တာပါ။ ကံဆုိးကံေကာင္း ဘာေတြမွန္းကုိ မသိေတာ့ပါဘူး။ ေနာက္ဆုံးပတ္ထဲမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေလးနဲ႔ ေတြ႔ျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ တစ္ေယာက္ကုိ တစ္ေယာက္ အကူအညီေပးႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။

ေမလ
ျမန္႔မာ့သမုိင္းမွာ အဆုိးဆုံး နာဂစ္မုန္တုိင္း ဝင္ေမႊတဲ့လေပါ့။ လူသားေတြ ေၾကကြဲခဲ့ရတဲ့လေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ နာဂစ္ျဖစ္တဲ့ေန႔က အိမ္မွာပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ညသန္းေခါင္ေလာက္မွာ အေမကလာႏႈိးပါတယ္ ကၽြန္ေတာ္လဲ ဘာမွ မတတ္ႏုိင္ဘူးေလဆုိျပီး ျပန္အိပ္ေနပါတယ္။ မနက္လင္းေတာ့ ႐ုံးသြားမယ္ဆုိျပီး အိမ္အျပင္ထြက္ၾကည့္ေတာ့မွ ျမဳိ႕ပ်က္သြားျပီဆုိတာ သိလုိက္ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ညေနဘက္မွာ ႐ုံးကုိေရာက္ခဲ့တယ္။ ေထြေထြထူးထူး ဘာမွ မျဖစ္လုိ႔ေတာ္ေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ တခ်ဳိ႕ ကိစၥေတြကုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဆုံး႐ႈံးလုိက္ရတယ္။ စိတ္ဓါတ္ကေနတဲ့ အေဖနဲ႔အေမကုိ ဘယ္လုိ အားေပးရမွန္းမသိခဲ့ဘူး။ ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ႐ုံးကုိ ပိတ္ထားလုိက္ျပီး ကယ္ဆယ္ေရး လုပ္ငန္းေတြ လုိက္လုပ္ျဖစ္တယ္။ အဲဒီ့လုိနဲ႔ ကုိစုိးထက္အကူအညီေတာင္းလုိ႔ ဆရာေတာ္ ရန္ကုန္ကုိၾကြလာေတာ့ ကပၸိယလုပ္ရင္း နာဂစ္အလွဴေတြလုပ္ျဖစ္ပါတယ္။ ရန္ကုန္မွာ အေနနည္းသြားတယ္။ ဆရာေတာ္ ျပန္ၾကြသြားေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ သင္ခန္းစာေတြ အမ်ားၾကီးရလုိက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္႐ုံးကုိ ျပန္ဖြင့္လုိက္တယ္။ လုိအပ္ခ်က္ေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္ပုိျမင္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္လုပ္ငန္းေတြအတြက္ Revolution လုပ္ခဲ့ရတယ္။ ဝန္ထမ္းတခ်ဳိ႕ ထြက္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တခ်ဳိ႕ကုိ ထုတ္ပစ္ခဲ့တယ္။ ေမလအကုန္မွာ ႐ုံးကုိ ျပန္လည္ပတ္ေစခဲ့တယ္။

ဇြန္လ
ဆရာေတာ္ ဒုတိယအၾကိမ္ ျပန္ၾကြလာတယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ႐ုံးကုိ ပစ္ထားခဲ့ျပီး တစ္လလုံးနီးပါး ကပၸိယအလုပ္ကုိ လုပ္ခဲ့တယ္။ နာဂစ္မုန္တုိင္းဒဏ္ခံရတဲ့ ေဒသေတြဘက္မွာ ကၽြန္ေတာ္ရယ္ ဆရာေတာ္ရယ္ လွည့္ခဲ့တယ္။ ဆရာေတာ္နဲ႔အတူ ဧည့္သည္ေတြပါ ပါလာလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္ပုိ႐ႈပ္ခဲ့တယ္။ ျပီးေတာ့ ျမန္မာႏုိင္ငံ အထက္ပုိင္းကုိလဲ အလွဴသြားလုပ္ခဲ့တယ္။ ဇြန္လမွာေတာ့ ဆရာေတာ္နားမွာပဲ ေနခဲ့တယ္။ ႐ုံးကုိေတာ့ မန္ေနဂ်ာနဲ႔ ပစ္ထားလုိက္တယ္။ ျပန္လွည့္မၾကည့္အားခဲ့ဘူး။ လကုန္ခါနီးမွ ဆရာေတာ္ ျပန္ၾကြသြားတယ္။ အဲဒီ့ေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္႐ုံးျပန္ေရာက္တယ္။ ႐ုံးမွာ ျဖစ္ခ်င္တုိင္းျဖစ္ေနတယ္။ ျပန္ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဝန္ထမ္းေတြကုိ ျဖဳတ္ပစ္လုိက္တယ္။ အလုပ္မျဖစ္တာကုိ ၾကည့္မေနႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ဝန္ထမ္းအသစ္ေတြ ထပ္ခန္႔တယ္။ မန္ေနဂ်ာ အသစ္တစ္ေယာက္ ႐ွာခဲ့ရတယ္။ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မေတြ႔ခဲ့ဘူး။ လုပ္ငန္းေတြ အေျခအေနက မေကာင္းေသးဘူး အလုပ္အသစ္လုပ္ဖုိ႔ စဥ္းစားခဲ့တယ္။

ဇူလုိင္လ
မန္ေနဂ်ာ အသစ္တစ္ေယာက္ရတယ္။ အဆင္ေျပမယ္လုိ႔ ထင္ခဲ့တယ္။ လုပ္ငန္းအသစ္စဖုိ႔ ျပင္ဆင္ေနခ်ိန္ဆုိေတာ့ ပင္ပန္းတယ္။ ေၾကာ္ျငာလုပ္ငန္းေတြ လုပ္ဖုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ အခြင့္အေရးရခဲ့တယ္။ စက္တင္ဘာမွ စမယ့္ လုပ္ငန္းအတြက္ အခုကထဲက ျပင္ဆင္ေနရတယ္။ မားကတ္တင္းအတြက္ လူအသစ္ေတြ ထပ္ေခၚထားရတယ္။ ဝန္ထမ္းအင္တာဗ်ဴးေတြ လုပ္ရတယ္။ ဝန္ထမ္းအသစ္ေတြရေတာ့ Training ေပးရတယ္။ Proposal ေတြ Quotation ေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ လုံးခ်ာလည္လုိက္ေနခဲ့တယ္။ ေၾကာ္ျငာစာအုပ္အတြက္ ဒီဇုိင္းေတြထုိင္ရင္း စိတ္ေတြေလာေနခဲ့တယ္။ လူေတြအမ်ားၾကီးနဲ႔ ဆက္ဆံေနရတယ္။ မန္ေနဂ်ာေတြ လုပ္ငန္း႐ွင္ေတြနဲ႔ေပါ့။ ပြဲေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလဲ သြားျဖစ္တယ္။

ၾသဂုတ္လ
ေနာက္လဆုိရင္ စာအုပ္ထြက္ေတာ့မွာဆုိေတာ့ မားကတ္တင္းေတြကုိ ပုိျပီး အလုပ္လုပ္ႏုိင္ေအာင္ စီစဥ္ေပးရတယ္။ ေစ်းကြက္အေနအထားကုိ ျပန္ျပီး သုံးသပ္ရတယ္။ ကုိယ္ရင္းႏွီးတဲ့ မိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္းေတြကုိ အကူအညီေတာင္းရတယ္။ ဝန္ထမ္း အဝင္အထြက္ကေတာ့ ၾကမ္းတုန္းပါပဲ။ အဝင္အထြက္ အရမ္းမ်ားတယ္။ အသစ္ခန္႔ထားတဲ့ မန္ေနဂ်ာ ထြက္သြားတယ္။ သူလဲ မခံႏုိင္ေတာ့ဘူးေလ ၾသဂုတ္လ ကုန္ခါနီးမွာ ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္ေတြ ပုိပိသြားတယ္။ လႈပ္ေတာင္ မလႈပ္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ စာရင္းဇယားေတြကလဲ အ႐ႈံးကုိ ျပေနေတာ့ အေမာပုိဆုိ႔ေစခဲ့တယ္။ ၾသဂုတ္လမွာ ထူးျခားျဖစ္စဥ္ဆုိလုိ႔ အလုပ္ကုိ ၂ ဆလုပ္ရတာရယ္ ဝန္ထမ္း ၅ ေယာက္ေလာက္ အဝင္အထြက္ျဖစ္တာရယ္ ဒါပဲ႐ွိတယ္။

စက္တင္ဘာလ
စာအုပ္စထြက္တဲ့လေပါ့။ ထုိက္သင့္သေလာက္ ေအာင္ျမင္ခဲ့တယ္။ လုပ္ငန္းေတြနဲ႔ စာခ်ဳပ္ေတြ ခ်ဳပ္ႏုိင္ခဲ့တယ္။ အသိမိတ္ေဆြေတြ ပုိျပီး တုိးလာခဲ့တယ္။ ျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ အၾကီးအက်ယ္ေျပာင္းလဲေစမယ့္ ကိစၥတစ္ခု အတြက္ အစျပဳတဲ့ အေနနဲ႔ တစ္ေယာက္ေသာသူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႔ခဲ့တယ္။ ခင္ခဲ့တယ္။ သူေရာကၽြန္ေတာ္ေရာ ရည္႐ြယ္ခ်က္ေတြတူလုိ႔ ပုိျပီး ခင္မင္ခဲ့တယ္။ အထူးျခားဆုံးက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ စီးပြါးေရးအရ သိခဲ့ေပမယ့္ အခ်ိန္တုိအတြင္းမွာ ငယ္ေပါင္းေတြလုိ ျဖစ္သြားခဲ့တာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကံဆုိတာ ဘယ္သူကမ်ား ၾကဳိသိႏုိင္မွာလဲေနာ္။ ကၽြန္ေတာ့္အလုပ္ေတြထဲက TV ေၾကာ္ျငာလုပ္ငန္းအတြက္ ခ်ဳပ္ထားတဲ့ စာခ်ဳပ္ကုိ တစ္ဘက္က ေဖာက္ခ်င္ေနလုိ႔ ေခၚျပီး သတိေပးခဲ့ရေသးတယ္။ စက္တင္ဘာလမွာ ေပ်ာ္စရာေတြ႐ွိသလုိ စိတ္႐ႈပ္စရာေတြလဲ မလြတ္ခဲ့ပါဘူး။ ဘာပဲေျပာေျပာ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ကူညီေပးမယ့္ သူတစ္ေယာက္တုိးလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္လုပ္ရတာ ပုိအား႐ွိခဲ့တယ္။

ေအာက္တုိဘာလ
ကၽြန္ေတာ္ မန္ေနဂ်ာ အသစ္တစ္ေယာက္လုိအပ္ေနျပီဆုိတာ ေသခ်ာသြားတယ္ ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္ေတြ ျပန္႔က်ဲေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ လာကူညီေပးတဲ့ ညီမေလးတစ္ေယာက္႐ွိတယ္ acube ေပါ့။ သူလဲ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ မန္ေနဂ်ာခန္႔ဖုိ႔ အုိင္ဒီယာေပးခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ကူညီေပးေနတဲ့ တစ္ေယာက္ေသာသူကုိ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီ့ကိစၥ ဖြင့္ျပီး တုိင္ပင္ခဲ့တယ္ သူမကလဲ မန္ေနဂ်ာခန္႔ဖုိ႔ ထပ္ျပီး အၾကံဥာဏ္ေပးတဲ့ အျပင္ သူမကုိယ္တုိင္ ႐ွာေပးခဲ့တယ္။ ဟုတ္တယ္ သိပ္ေတာ္တဲ့ မန္ေနဂ်ာတစ္ေယာက္ ကၽြန္ေတာ္ရခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္အဆင္ေျပခဲ့တယ္။ အဲဒီ့ရက္ပုိင္းေတြမွာ သူမနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္ကိစၥေတြ အတြက္သာမက လူမႈေရးအတြက္ပါ ေတြ႔ခ်ိန္ေတြ ပုိျပီး စိပ္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ မေတြ႔ျဖစ္တဲ့ေန႔ရွားပါတယ္။ အလုပ္မွာလဲ acube ေလးက ကူညီေပးေနသလုိ မန္ေနဂ်ာ အသစ္ကလဲ မ်က္ႏွာလႊဲလုိ႔ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ပင္ပန္းခဲ့တာေတြ အဆုံးသတ္ျပီလုိ႔ ယူဆခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ေတြေလွ်ာ့ခ်လုိက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ ေရာဂါက ပုိဆုိးလာခဲ့တယ္။ ဆရာဝန္ရဲ႕ သတိေပးမႈ ခံေနရျပီ။ ဒါလဲ မမႈဘူး ေနခ်င္သလုိ ေနခဲ့တယ္။ သူမနဲ႔ ေတြ႔ရင္ စကားေတြေျပာလုိက္ ႐ုံးကုိလဲ သြားလုိက္ မသြားလုိက္ေပါ့။ ေရာဂါကုိလည္း က်ိတ္မွိတ္ျပီးေမ့ထားလုိက္တယ္။ အေပ်ာ္ဆုံး ကာလေတြထဲက တစ္ခုပါပဲ။ ဒါေပမယ့္လဲေပါ့ေလ . . .

ႏုိဝင္ဘာလ
ျပႆနာေပါင္း ေသာင္းေျခာက္ေထာင္ဆုိတာထက္ ဆုိးပါတယ္။ တစ္သက္နဲ႔ တစ္ကုိယ္ ျဖစ္မယ္မထင္တာေတြ အကုန္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဆရာဝန္သတိေပးေနတဲ့ ၾကားထဲက ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ခ်င္တာေတြလုပ္ျပီး ျဖစ္ခ်င္တာေတြ ျဖစ္ကုန္ပါတယ္။ ျပႆနာေတြလဲ စီျပီးတက္ကုန္ပါတယ္။ သူမနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ ကတၱီပါလမ္းခြဲပါပဲ။ သူမအတြက္ ႐ွက္စရာ ကိစၥတစ္ခုျဖစ္ခဲ့သလုိ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္လဲ နာလန္မထူႏုိင္ေအာင္ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ ဘာလုိ႔မ်ား ျဖစ္သြားပါလိမ့္ဆုိတာ ဒီေန႔အထိ အေျဖမ႐ွိပါဘူး။ သူမနဲ႔ကၽြန္ေတာ့္ ကိစၥတင္မကပါဘူး ကၽြန္ေတာ္အားကုိးရတဲ့ မန္ေနဂ်ာပါ ထြက္သြားပါတယ္။ ဒီတစ္ခါကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ အျပစ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ လုပ္လုိက္တဲ့ ကိစၥတစ္ခုေၾကာင့္ အခုလုိေတြျဖစ္ကုန္တာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ေနာင္တရပါတယ္။ တစ္သက္နဲ႔တကုိယ္ ေနာင္တဆုိတာ မရဖူးပါဘူး။ အခုေတာ့ ရဖူးသြားပါျပီ။ ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ခရီးထြက္ခဲ့ပါတယ္။ စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ထြက္တာ မဟုတ္ပါဘူး အလုပ္ကိစၥေတြအတြက္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ေသခ်င္ေလာက္ေအာင္ စိတ္ဆင္းရဲေနရပါတယ္။ ငါ့ေၾကာင့္ ငါ့ေၾကာင့္ဆုိတဲ့ အသံက ကၽြန္ေတာ့္နားထဲမွာ လွ်ံထြက္ေနပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ ေျပာပါတယ္ မင္းက်မွ ေ႐ြးျဖစ္တာ မဆန္းေတာ့ပါဘူးကြာတဲ့။ ဟုတ္ပါတယ္ ကံဆုိးမယ္ဆုိ ထိပ္ဆုံးက ဆုိးတတ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ သိပ္ေတာ့ မထူးျခားပါဘူး။ ဒီလုိနဲ႔ ႏုိဝင္ဘာလမွာ ဒဏ္ရာအျပင္းဆုံးရခဲ့ပါတယ္။

ဒီဇင္ဘာလ
ဒဏ္ရာေတြကေတာ့ အနည္မထုိင္ေသးပါဘူး။ အခုထိလဲ ထိခုိက္ခံစားရပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္လုပ္ငန္းေတြကုိ အသက္ျပန္သြင္းရပါတယ္။ မန္ေနဂ်ာထြက္သြားေတာ့ ဗရမ္းဗတာ မျဖစ္ရေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ထိန္းခဲ့ရပါတယ္။ ကံကေတာ့ဆက္ဆုိးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ ျပဳိင္ဘက္ေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ တုိင္ၾကပါတယ္။ စိစစ္ေရးကုိ မတင္လုိ႔ဆုိျပီး တုိင္ၾကပါတယ္။ ေစ်းကြက္ထဲမွာ ကၽြန္ေတာ့္ေၾကာင့္ သူတုိ႔ ေနရာဖယ္ေပးရတာ မေက်နပ္ၾကပါဘူး။ ကံေကာင္းလုိ႔ ေထာင္မက်တာပါ။ ေတာ္ေတာ္႐ွင္းယူလုိက္ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္လုပ္ငန္းကုိ မထိခုိက္ေအာင္ လုပ္ခဲ့ရပါတယ္။ ဒီဇင္ဘာလထဲမွာ ဘေလာ့ဂ္ပုိ႔စ္ေတာင္ မေရးႏုိင္ပါဘူး။ ကဗ်ာေတြပဲ ေရးျဖစ္ပါတယ္။ လုံးျခင္းေတာ့ ၂ အုပ္ေရးျဖစ္ပါတယ္။ မေမျငိမ္းတုိ႔ကုိ ဒုကၡေပးျပီး ဖတ္ခုိင္းခဲ့ပါတယ္။ အႏွစ္ခ်ဳပ္ဆုိရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ စီးပြါးေရးေတြ ထိခုိက္ခဲ့သလုိ လူမႈေရးလဲ နလန္မထူႏုိင္ခဲ့ပါဘူး။ သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ ဒီေလာက္ျဖစ္တဲ့ေကာင္ဆုိျပီး တညီတညာထဲ 2008 Men of the Year ဆုိျပီး ေပးခဲ့ၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အုပ္စုက ႏွစ္စဥ္ အဲဒီ့လုိ ဆုေပးေလ့ရွိတယ္။ တစ္ႏွစ္လုံး ေပါက္ကရ ျဖစ္တဲ့ေကာင္ ျပႆနာမ်ားတဲ့ေကာင္ဆုိရင္ ဒီဆုရဖုိ႔ ေသခ်ာပါတယ္။ ဟုတ္ကဲ့ ၂၀၀၈ မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ထက္ နာမည္ပုိျပီး သတင္းထြက္ခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကုိ ေက်ာ္ျပီး ကၽြန္ေတာ္က ရခဲ့တာပါ။ နက္ဖန္ ၂၀၀၉ ဆုိရင္ ကၽြန္ေတာ့္ဆီကုိ ဖုန္းနဲ႔တစ္မ်ဳိး လူကုိယ္တုိင္တစ္ဖုံ ဆုေပးၾကဦးမွာပါ။ ေနာက္ႏွစ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဒီလုိ အျဖစ္မ်ဳိးေတြ မၾကဳံခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ ေတာ္ပါျပီ မွတ္ပါျပီ :D

Read More...

Tuesday, December 23, 2008

ယုံပါ

ငါညာေျပာခဲ့တာပါ
နင့္ကုိ မလြမ္းဘူးဆုိတာ

ငါညာေျပာခဲ့တာပါ
နင့္ကုိ သတိမရဘူးဆုိတာ

ငါညာေျပာခဲ့တာပါ
နင့္အနမ္းေတြကုိ မတမ္းတဘူးဆိုတာ

ငါညာေျပာခဲ့တာပါ
နင့္မ်က္ဝန္းေတြကုိ ထပ္မလုိခ်င္ေတာ့ဘူးဆုိတာ

ငါညာေျပာခဲ့တာပါ
နင့္စကားေတြကုိ မၾကားခ်င္ေတာ့ဘူးဆုိတာ

ငါညာေျပာခဲ့တာပါ
နင့္ရနံ႔ေတြကုိ မစြဲလန္းဘူးဆိုတာ

ငါညာေျပာခဲ့တာပါ
နင့္ကုိ ငါမခ်စ္ဘူးဆုိတာ

ငါညာေျပာခဲ့တာပါ
ငါမလိမ္တတ္ဘူးဆုိတာ

ယုံပါကြာ
နင့္ကုိျမတ္ႏုိးတယ္ဆုိတာ
ငါတကယ္ေျပာခဲ့တာပါ။

Read More...

Wednesday, December 17, 2008

သတိရျခင္း

သတိရျခင္းမွာ ပန္းေတြမပြင့္ဘူး
ဒါေပမယ့္ ရနံ႔ေတြလြင့္လြင့္ေနတယ္

သတိရျခင္းမွာ ငွက္ေတြေတးမသီဘူး
ဒါေပမယ့္ သီခ်င္းေတြၾကားၾကားေနတယ္

သတိရျခင္းမွာ မုိးေတြ႐ြာမေနဘူး
ဒါေပမယ့္ ေရေတြစုိစုိ႐ႊဲေနတယ္

သတိရျခင္းမွာ နာရီေတြမ႐ွိဘူး
ဒါေပမယ့္ အခ်ိန္ေတြတေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ကုန္ဆုံးေနတယ္

သတိရျခင္းမွာ အမုန္းေတြမပါဘူး
ဒါေပမယ့္ စကားသံေတြခါးခါးေနတယ္

သတိရျခင္းမွာ အလြမ္းေတြမပါဘူး
ဒါေပမယ့္ ႏွလုံးသားေတြေမာေမာေနတယ္

သတိရျခင္းမွာ သတိရျခင္းသာ႐ွိတယ္
ဒါေပမယ့္
ဒါေပမယ့္ . . .
တစ္ဘက္သတ္သိပ္ဆန္လြန္းေနတယ္။

Read More...

Saturday, December 13, 2008

ခ်စ္သူတမ္းျခင္း

ဒီအခ်ိန္ေတြဆုိရင္
ငါေဆာက္တည္ရာမရျဖစ္ေနရတာၾကာလွေပါ့
ေခါင္းေလာင္းေလးတီးသံၾကားတုိင္း
နင္မ်ားလားလုိ႔ ထြက္ၾကည့္ရတာလဲ ေမာလွျပီ
ဘဝရယ္
ဘယ္လုိက်ိန္စာမ်ား သင့္ခဲ့ေလသလဲကြယ္

ငါ့နေဘးနားက နင့္ပုံရိပ္ေတြ
ညတုိင္းညတုိင္း ေျခာက္လွန္႔လုိ႔
ေသြးပ်က္ရတဲ့ ညေတြလဲ မ်ားလွေပါ့

ဘယ္အခ်ိန္ထိမ်ား ငါ့အိပ္မက္ေတြထဲ
နင္ ထပ္တလဲလဲ ႏွိပ္စက္ဦးမလဲကြယ္
မ်က္ဝန္းထဲကမ်က္ရည္ေတြနဲ႔
ငါ့ကုိက်ိတ္မွိတ္ျပီးေမ့ေနမယ့္ နင့္လုပ္ရပ္အတြက္
အျပစ္မဆုိရက္ပါဘူးကြယ္

ရက္စြဲေတြလဲ ျပကၡဒိန္ထက္က
တျဖည္းျဖည္းေၾကြက်လုိ႔
နာရီေတြလဲ တျဖည္းျဖည္းျဖတ္သန္းလုိ႔
နင္ၾကားႏုိင္ပါေစ
နင္သိႏုိင္ပါေစ
နင္ျမင္ႏုိင္ပါေစ
့ႏွလုံးသားေလး ခုန္လာမယ့္ေန႔
အရင္အတုိင္းပဲ ငါေစာင့္ေနမယ္
ျပန္ခဲ့ေတာ့ကြယ္။

Read More...

Monday, December 8, 2008

ဒီကမာၻေပၚမွာ

ဒီကမာၻေပၚမွာ ငါ့ကုိခ်စ္တဲ့သူ တစ္ေယာက္ေတာ့ ႐ွိမယ္
ဒီကမာၻေပၚမွာ ငါ့ကုိမုန္းတဲ့သူ တစ္ေယာက္ေတာ့ ႐ွိမယ္
ဒီကမာၻေပၚမွာ ငါ့ကုိနားလည္တဲ့သူ တစ္ေယာက္ေတာ့ ႐ွိမယ္
ဒီကမာၻေပၚမွာ ငါ့ကုိခြင့္လႊတ္တဲ့သူ တစ္ေယာက္ေတာ့ ႐ွိမယ္
ဒီကမာၻေပၚမွာ ငါ့ကုိအျပစ္တင္တဲ့သူ တစ္ေယာက္ေတာ့ ႐ွိမယ္
ဒီကမာၻေပၚမွာ ငါ့ကုိသနားတဲ့သူ တစ္ေယာက္ေတာ့ ႐ွိမယ္
ဒီကမာၻေပၚမွာ ငါ့ကုိၾကင္နာတဲ့သူ တစ္ေယာက္ေတာ့ ႐ွိမယ္
ဒီကမာၻေပၚမွာ ငါ့ကုိသိမ္းပုိက္ခ်င္တဲ့သူ တစ္ေယာက္ေတာ့ ႐ွိမယ္
ဒီကမာၻေပၚမွာ ငါ့ကုိရက္စက္ခ်င္တဲ့သူ တစ္ေယာက္ေတာ့ ႐ွိမယ္
ဒီကမာၻေပၚမွာ ငါ့ကုိႏွိပ္စက္ခ်င္တဲ့သူ တစ္ေယာက္ေတာ့ ႐ွိမယ္
ဒီကမာၻေပၚမွာ ငါ့ကုိေအာင္ျမင္ေစခ်င္တဲ့သူ တစ္ေယာက္ေတာ့ ႐ွိမယ္
ဒီကမာၻေပၚမွာ ငါ့ကုိက်႐ႈံးေစခ်င္တဲ့သူ တစ္ေယာက္ေတာ့ ႐ွိမယ္
ဘာပဲေျပာေျပာ . . .
ဒီကမာၻေပၚမွာ ဒီကမာၻေပၚမွာ ဒီကမာၻေပၚမွာ
ငါဆုိတဲ့ငါ တစ္ေယာက္ပဲ႐ွိတယ္။

Read More...

Thursday, December 4, 2008

ပါးစပ္ပိတ္ထားတယ္

မွန္တာေျပာရင္ သစၥာ
ဒီစကားေတာ့ လူေတြေျပာတတ္သားပဲ
သုိ႔ေပမယ့္ အမွန္တရားဆုိတာ
ခါးသီးေလေတာ့ ဘယ္သူမွ လက္မခံခ်င္ဘူး
ဒီလုိနဲ႔သူ႕မွာ လူမုန္းမ်ားလာတယ္

ဘဝမွာ မွန္တာေျပာရင္
အကုသုိလ္ကင္းတယ္တဲ့
အဲဒီ့ဆုံးမစကားေလးနဲ႔
ဘဝကုိ က်ားကန္ခဲ့ရတာ ေမာလွေပါ့
ဒဏ္ရာေတြက ထပ္တလဲလဲ
ေနစရာေျမေတာင္ ႐ွာမေတြ႕လုိ႔
သူ႔ခမ်ာ ဘယ္ေသာင္ဘယ္ကမ္း ကပ္ရမလဲလုိ႔
အၾကိမ္ၾကိမ္ပူပန္ရ ေတြးေတာရ

တေလာကေတာ့ စကားတစ္ခြန္း
တစ္ေယာက္က လက္ဆင့္ကမ္းသြားတယ္
မုသားမပါ လကၤာမေခ်ာတဲ့
စဥ္းစားတယ္ . . .
ထပ္ေတြးတယ္ . . .
သုံးသပ္တယ္ . . .
သူဘာကုိယုံၾကည္ရမွာလဲ
ေနာက္ေတာ့ သူလင္းသြားတယ္ထင္ပါ့
အဲဒီ့ေန႔ကစလုိ႔ ေလာကၾကီးမွာ
စကားမေျပာတဲ့ လူတစ္ေယာက္တုိးခဲ့တယ္။

Read More...

Wednesday, December 3, 2008

ႏွင္းေတြကေဝလုိ႔

ႏွင္းေတြကေဝလုိ႔
မ်က္လုံးေတြနဲ႔ ႐ွာၾကည့္တယ္
အဲဒီ့ႏွင္းေတြထဲမွာ
ဘာေတြမ်ားပါလာမလဲဆုိတာ။

အုိ . . .
အလြမ္းေတြ
ေဖြးေဖြးလႈပ္ေနပါေရာ့လား
မေသခ်ာလုိ႔
ေနာက္တစ္ခါျပန္ၾကည့္တယ္
ေျပာျပလုိ႔မရတဲ့
စကားလုံးေတြ ျပည့္ႏွက္လုိ႔။

ငါ့အသံ မင္းၾကားပါ့မလားကြယ္
ညေနခင္းလား မနက္ခင္းလား
ဝိုးတဝါးပါပဲ။

ခုနကၾကည့္တဲ့ မ်က္ဝန္းမွာ
မ်က္ရည္ေတြ႐ႊဲလုိ႔
ျမက္ခင္းေပၚ ႏွင္းေတြပက္ထားသလုိပဲ။

ဒါဟာ . . .
ကလူ၏သုိ႔ျမဴ၏သုိ႔ မဟုတ္ဘူး
အလြမ္းေတြကူးခတ္ေနတာပါ
ဘာပဲေျပာေျပာေလ
ႏွင္းေတြကေတာ့ေဝလုိ႔ ။

Read More...

Monday, November 24, 2008

Ten Things I Hate About Myself

၁။ အရာရာကုိ တဇြတ္ထုိးလုပ္တတ္တဲ့အက်င့္
၂။ လူတစ္ဘက္သား မခံႏုိင္မွန္းသိေပမယ့္ အမွန္ဆုိရင္ မေျပာပဲမေနႏုိင္တဲ့အက်င့္
၃။ တခါတရံ ကုိယ့္ကုိကုိယ္ယုံၾကည္မႈလြန္ကဲတဲ့အက်င့္
၄။ အသစ္အဆန္းမဟုတ္ရင္ မလုပ္ဘူးလုိ႔ ခံယူထားတဲ့အက်င့္
၅။ ကုိယ္မွန္တယ္ထင္ရင္ ပတ္ဝန္းက်င္ကုိ ဂ႐ုမစုိက္တတ္တဲ့အက်င့္
၆။ လူေတြနဲ႔ေရာေရာေထြးေထြးေနေပမယ့္ စိတ္ထဲကက်ိတ္ျပီး ေရွာင္ခ်င္ေနတဲ့အက်င့္
၇။ ေဆးေသာက္ထားေပမယ့္ ညဘက္အိပ္မေပ်ာ္တဲ့အက်င့္
၈။ ေမတၱာတရားကုိ တအားငတ္မြတ္ေတာင့္တတဲ့အက်င့္
၉။ မရႏုိင္တာကုိမွ မျဖစ္မေနလုိခ်င္တဲ့အက်င့္
၁၀။ စိတ္ကူးယဥ္အိပ္မက္ေတြနဲ႔ ေမြ႕ေပ်ာ္ေနတတ္တဲ့အက်င့္

ဆက္ျပီးတက္ဂ္လုိက္မယ္
၁။ သမီးေလးမြန္
၂။ မခင္ဦးေမ
၃။ ကုိသင္ကာ
၄။ ဟန္သစ္ျငိမ္
၅။ ပိစိ
၆။ ကုိလင္းဦး
၇။ မေကသြယ္
၈။ မခင္မင္းေဇာ္
၉။ Republic
၁၀။ ေမာင္သုည

Read More...

Thursday, November 6, 2008

အမည္မဲ့

သုံးဆယ့္တစ္ဘုံသားတုိ႔ရဲ႕
သက္ျပင္းခ်သံအဆုံး
တဝုန္းဝုန္းျပဳိက်လာတဲ့ ငါ့အတၱ
ဒုကၡမုန္တုိင္းတုိ႔ စတင္ေလျပီ။

Read More...

Sunday, October 19, 2008

အခ်စ္ဆုိသည္မွာ . . .


ဟန္သစ္ျငိမ္ကတက္ခ္ထားတဲ့ ပုိ႔စ္ေပါ့။ ေနာက္တစ္ေယာက္ ခ်င္းမေလးကလဲ ေရးေပးပါတဲ့။ ေရးျဖစ္ေအာင္ ေရးမွ ရမည္ဆုိတာကုိ သိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒါၾကီးကုိေဆြးေႏြးေနရင္ ဆုံးမွာကုိ မဟုတ္တာလဲ ေသခ်ာတယ္။ အျမင္မွ မတူတာ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကုိယ္ျမင္တာကုိယ္ေရးတာပဲ ကိစၥမရွိဘူးလုိ႔ ႏွလုံးသြင္းမွ ေရးလုိ႔ရေတာ့တယ္။ ကဲ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ေျပာေနၾကတဲ့ အခ်စ္ေပါ့ဗ်ာ ဆက္ေျပာၾကတာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ့္ တသီးပုဂၢလအျမင္သာ ျဖစ္တယ္ဆုိတာ ၾကဳိေျပာထားပါမယ္။ ၾကဳိက္သလုိ ကြဲလြဲပုိင္ခြင့္႐ွိတယ္။

အခ်စ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ပါးစပ္က ထြက္ရဲခဲ့တဲ့ စကားလုံးထဲမွာ ပါပါတယ္။ ေျပာရမွာလဲ တခါမွ မေၾကာက္ခဲ့ပါဘူး။ သူမ်ားေတြက ေျပာတယ္ ခဏခဏ သုံးလုိ႔မရဘူးတဲ့။ ဒါကုိလဲ မယုံပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေျပာတာပဲ သုံးတာပဲ။ ခ်စ္တယ္ဆုိတာ ေကာင္းတဲ့ ခံစားမႈတစ္ခုပဲေလ။ လူတစ္ေယာက္က တစ္ေယာက္ကုိ ခ်စ္တာ အျပစ္မွ မဟုတ္တာပဲ။ ခ်စ္ပေစေပါ့ေနာ့။ ခ်စ္ျခင္းမွာ အမ်ဳိးအစားေတြေတာ့ ကြဲျပားေနၾကတာေပါ့။ မိဘ၊ ေမာင္ႏွမ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းကုိ ခ်စ္တဲ့အခ်စ္၊ သူငယ္ခ်င္းကုိ ခ်စ္တဲ့အခ်စ္၊ ရည္းစားကုိ ခ်စ္တဲ့အခ်စ္၊ သားသမီးကုိ ခ်စ္တဲ့အခ်စ္ အုိေျပာမယ္ဆုိ ကုန္မယ္ေတာင္ မထင္ပါဘူး။ ကုိယ္ေမြးထားတဲ့ အိမ္ေမြး တိရိစာၦန္ေလးေတြကုိေတာင္ ခ်စ္တတ္ၾကေသးတာပဲေလ ဟုတ္တယ္ဟုတ္။ ခ်စ္တာ အျပစ္မွ မဟုတ္တာ ရဲရဲဝင့္ဝင့္ခ်စ္ၾကစုိ႔။ ဒါေပမယ့္ အခု ပုိ႔စ္က ဘာကုိေရးေစခ်င္လဲဆုိတာ ရွင္းပါတယ္။ ရည္းစားကုိ ခ်စ္တဲ့ အခ်စ္မ်ဳိးဆုိမလားပဲ။ သေဘာကေတာ့ ၁၅၀၀ အခ်စ္ေပါ့ဗ်ာ ကဲ ေရးရေသးသပ။

ကၽြန္ေတာ့္ကုိ အတၱၾကီးတယ္လုိ႔ တခ်ဳိ႕က ေျပာတယ္။ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ မခ်စ္တတ္တဲ့လူတဲ့။ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ခ်စ္တယ္ဆုိတာ ခဏခဏေျပာတတ္တဲ့သူတဲ့။ ဘယ္လုိပဲစြတ္စြဲပါေစ ကၽြန္ေတာ္ ခြင့္လႊတ္ထားပါတယ္။ ေၾသာ္ သူတုိ႔ ငါ့ကုိ နားမလည္ၾကလုိ႔ပဲဆုိျပီး လႊတ္ထားလုိက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ရည္းစားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ထားခဲ့ဖူးပါတယ္။ ထားခဲ့သမွ် ရည္းစားအားလုံးကုိလည္း ခ်စ္ခဲ့တာပါပဲ။ တခါမွ မခ်စ္ပဲနဲ႔ ခ်စ္တယ္လုိ႔ မေျပာခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ခ်စ္ပုံခ်စ္နည္းေတာ့ ကြာခဲ့ပါတယ္။ ဘယ္သူ႔ကုိမွလဲ ပစ္ပစ္ခါခါ မလုပ္ခဲ့ပါဘူး။ သူတုိ႔ဘာသာ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ စြဲခ်က္မ်ဳိးစုံတင္ျပီး တစ္ဘက္ေစာင္းနင္း စြပ္စြဲခဲ့ၾကတာပါပဲ။ အသဲလဲ မကြဲခဲ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္က ခ်စ္တာကုိး။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ သူတုိ႔ေတြ အျမဲေမးတဲ့စကား တစ္ခြန္းရွိတယ္။ ဘာလုိ႔ခ်စ္တာလဲတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ အမွန္အတုိင္းေျဖရင္ ေသာက္ျပႆနာတက္ျပီး ကြဲတာမ်ားပါတယ္။ သူတုိ႔ျဖစ္ေစခ်င္တာက တေလာကလုံးမွာ ေမ့ကုိသာ ေမာင္အခ်စ္ဆုံး ဆုိတဲ့ အေျဖမ်ဳိးလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ယူဆပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ အေျဖက အဲဒါမဟုတ္ပါဘူး။ ခ်စ္တယ္ လုိ႔ေျပာခဲ့တယ္ မွန္တယ္။ ဘာလုိ႔ခ်စ္သလဲဆုိ မင္းရဲ႕ လက္ကေလးေတြကုိ ျမင္ေနခ်င္လုိ႔ ေျဖခဲ့ဖူးတယ္။ ေနာက္တစ္ေယာက္က်ေတာ့ မင္းအသံေလးကုိ ခ်စ္လုိ႔။ ေနာက္တစ္ေယာက္ မင္းရဲ႕ မ်က္ဝန္းနက္နက္ေလးေတြကုိ စြဲလန္းလုိ႔။ အဲလုိပဲ ေျဖခဲ့ပါတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္တာ Limitation ရွိပါတယ္။ အလုံးစုံ ဘယ္သူ႔ကုိမွ မခ်စ္ႏုိင္ပါဘူး။

အခ်စ္ကုိ ဘာလုိ႔မ်ား ေလာဘတၾကီး လုိခ်င္ေနၾကသလဲ ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားလုိ႔ကုိ မရဘူး။ တစ္ဦးထဲပုိင္ ပစၥည္းတစ္ခုအေနနဲ႔ လူတစ္ေယာက္ဆီကေန ထာဝရသိမ္းထားခ်င္တာမ်ဳိးလား။ မျဖစ္ႏုိင္ဘူးဗ်ာ။ လုံးဝကုိ လက္မခံႏုိင္ဘူး။ ခ်စ္တယ္ဆုိတာ အခ်ိန္ေတြ ေနရာေတြ ပုံစံေတြ ကြဲေနႏုိင္ေသးတယ္ေလ။ ခ်စ္လြန္းလုိ႔ ခြင့္လႊတ္လုိက္တယ္ဆုိတာ သိပ္ေတာ့ သဘာဝမက်ဘူး။ ခ်စ္တာက ခ်စ္တာတစ္ပုိင္းပဲ ခြင့္လႊတ္တာေတြ စြန္႔ပစ္တာေတြ သည္းခံတာေတြက တစ္ပုိင္းပဲ။ ခ်စ္တယ္ဆုိတာ ခံစားမႈ တစ္ခု သက္သက္ပဲ သူ႔ေနာက္ကုိ တျခားအရာေတြနဲ႔ ေရာေထြးလုံးတင္လုိက္တာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ သေဘာမေတြ႔လွဘူး။ ဥပမာ ဆုိၾကပါစုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေကာ္ဖီေသာက္ေနၾက ဆုိင္ေလးမွာ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ သတင္းစာလာလာေပးတဲ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ရွိတယ္ သူ႔ကုိဆုိ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ သတင္းစာပုိ႔ေပးတာ တစ္ခုထဲကုိပဲ ေျပာတာေနာ္ အဲဒီ့အခ်ိန္ေလးပဲ ေျပာတာ။ က်န္တာဘာမွ မပါဘူး။ စိတ္ထဲမွာ သာယာမႈ တစ္ခုပဲေလ။ ဒါအမွန္ပဲ။ စိတ္သာယာမႈ ေနာက္မွာ ခ်စ္တယ္ဆုိတာ ကပ္ပါလာတယ္။ စိတ္သာယာမႈကုိ ခ်စ္တယ္လုိ႔ အနက္ဖြင့္ၾကတယ္လုိ႔ပဲ ယူဆတယ္။ ေနာက္တစ္ခု ကၽြန္ေတာ့္ကို ေနာက္ေနာက္ေနတဲ့ ကေလးမေလးတစ္ေယာက္ရွိတယ္ သူ႔ဆုိလဲ အဲလုိပဲ သူေနာက္တဲ့ ဟာေလးေတြကုိ ခ်စ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေျပာတဲ့ ခ်စ္တယ္ဆုိတဲ့ထဲမွာ တဏွာမပါဘူး။ အားလုံးကုိ ခ်စ္ႏုိင္တယ္။

ခက္ေနတာက ေလာကၾကီးမွာ ခ်စ္တယ္လုိ႔ ေျပာလုိက္တာနဲ႔ တျပဳိင္ထဲ မဂၤလာတန္းေဆာင္ျပီး တူတူေန အိမ္ေထာင္ျပဳ အဲဒီ့အဆင့္ထိကုိပဲ လူေတြတန္းျပီး ေတြးလုိက္ေရာ။ အဲဒီ့ေတာ့ ခုနကလုိ ကၽြန္ေတာ္က အဲဒါေလးေတြ ခ်စ္တယ္လုိ႔ ေျပာေတာ့ အားလုံးကုိ ယူရမယ့္ အေပါက္ျဖစ္ကုန္ေရာ။ မဆုိင္လုိက္တာေလ။ ခ်စ္တယ္ဆုိတာ ေနရာကြာတယ္လုိ႔ ေျပာခဲ့ပါေရာလား။ ခင္တယ္လုိ႔လဲ ေျပာၾကတယ္။ ခင္တယ္ဆုိတာ ခ်စ္တယ္ကေန လာတာပါပဲ။ သုံးေကာင္းေအာင္ ခြဲေပးလုိက္တဲ့ သေဘာျဖစ္မယ္။ ဒါေပမယ့္ အရင္းအျမစ္က ခ်စ္တယ္ဆုိတာကေန လာေနေတာ့ အရင္းအျမစ္ကုိပဲ တည္ျပီးေျပာေနရတာေပါ့။ ဆုိခဲ့တဲ့အတုိင္း ကၽြန္ေတာ္က ျမင္ျမင္ေလရာကုိ ခ်စ္ေတာ့ ျပႆနတာက တက္ေရာ။ ျပီးရင္ မေနႏုိင္ မထုိင္ႏုိင္ ရည္းစားေရွ႕မွာ ေျပာမိရင္ ျပတ္ေရာ။ ကၽြန္ေတာ္က သူတုိ႔ကုိ ေမးဖူးတယ္ ဘာျဖစ္တာလဲ ငါနင့္ကုိ ခ်စ္တာက ဒီလုိ ခုနက ကေလးမေလးကို ခ်စ္တယ္ဆုိတာ ဒီလုိ မတူဘူး လုံးဝမတူဘူး ဒါေပမယ့္ ခ်စ္တယ္ဆုိတဲ့ စကားေတာ့ သုံးလုိ႔ရႏုိင္တာပဲလုိ႔ ေျပာရင္။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ အမ်ဳိးစုံ ေကာေတာ့တာပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ စကားေျပာမတတ္တာလဲ ပါမွာေပါ့ေနာ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ဘက္ကလဲ ခ်စ္တယ္ဆုိတဲ့ စကားအနက္ေနာက္မွာ က်န္တာေတြနဲ႔ ျဖည့္ျဖစ္တတ္တဲ့ လုံးေထြးပစ္တတ္တဲ့ စကားေတြကုိ စိတ္မဝင္စားဘူး။ အဲဒီ့ေတာ့ သုံးျမဲအတုိင္း သုံးတယ္။ လမ္းမွာသြားရင္ သူတုိ႔လဲ ေျပာတာပဲ ဟယ္ ဟုိေကာင္ေလးက ခ်စ္စရာေလးတဲ့ ေအးေလး ဘာျဖစ္လဲ ဟုတ္တယ္ ခ်စ္ေပါ့ နင့္မ်က္လုံးထဲ ခ်စ္ဖုိ႔ေကာင္းတာ ငါက ဘာတတ္ႏုိင္မွာတုန္းလုိ႔ ေျပာရင္ နင္လုိေကာင္ကုိ ၾကဳိက္မိတာ မွားတယ္တဲ့။ တခါမွလဲ သဝန္မတုိဘူးတဲ့။

အဲဒါလဲ မဟုတ္ေသးဘူးေလဗ်ာ လူပဲ လြတ္လပ္ပုိင္ခြင့္ရွိတာေပါ့။ သူ႔လုိမ်ဳိးပဲ ဟာ ဟုိေကာင္မေလး ဆံပင္ပုံစံေလးက ခ်စ္စရာေလးေနာ္ လုိ႔ေျပာလုိက္မိရင္။ ဘာလဲ နင္အဲဒီ့မိန္းမကုိ ၾကဳိက္ေနတာလား ဘာညာ လာျပန္ေရာ။ ကၽြန္ေတာ္က ခ်စ္ဖုိ႔ေကာင္းလုိ႔ ခ်စ္စရာပဲ ခ်စ္တယ္ေျပာတာ ဘာလဲဟဆုိရင္ ျပီးသြားေရာ ၂ ရက္ေလာက္ စကားမေျပာေတာ့ဘူး ၾကာလာေတာ့ ျပတ္။ ေအးတာပဲလုိ႔ ထင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြက လာေမးရင္ နင္သူ႔ကုိ မခ်စ္ဘူးလားဆုိရင္ ခ်စ္သားပဲ သူ႔ရဲ႕ ဘယ္လုိပုံစံကုိပဲ ခ်စ္တာ ဘယ္ပုံစံကုိေတာ့ မခ်စ္ဘူး။ သူျဖတ္လဲ ငါ့ဘက္က ခ်စ္တာက ဒါပဲ ဘာမွ မေျပာင္းလဲဘူးဆုိေတာ့။ ဘဝင္မက် ၾကျပန္ဘူး။ ကဲ ဒီေတာ့ ဘာလုပ္ေပးရမလဲ လိမ္ေပးရမလား။ လိမ္ေျပာမွ ရမွာလား။ လိမ္ေျပာတာကုိ ေက်နပ္တယ္ဆုိတာ အင္မတန္ဆုိးဝါးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ မလိမ္တတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ လိမ္တာကုိ အားမေပးဘူး။ အမွန္အတုိင္းပဲ ေျပာတတ္တယ္။ အမွန္ေျပာတာကုိ သစၥာလုိ႔မည္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီအခ်စ္ကိစၥမွာ လိမ္မွ ျဖစ္မယ္ဆုိတဲ့ သီအုိရီက သတ္မွတ္ေပးေနသလုိပဲ။ ကုိယ့္ဘာသာလဲ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ တခါတေလ ကုိယ့္ရည္းစားကုိ ကုိယ့္မိန္းမကုိ ကုိယ့္ေယာက်္ားကုိ အရာတုိင္း ခ်စ္ေနတာ ဟုတ္မဟုတ္။ အဲဒီ့လုိခ်စ္ေနတယ္ဆုိရင္ျဖင့္ ခင္ဗ်ားရဲ႕ စံႏႈန္းဟာ အဲဒီ့လူမွာ အကုန္႐ွိေနတာေပါ့။ အင္းေပါ့ သိပ္ကံေကာင္းတဲ့သူေပါ့ေနာ့။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အဲဒီ့လုိလူကုိ ေျပးေတြ႔လုိက္ခ်င္တယ္။ တစ္ခုခုေတာ့ မခ်စ္ပဲျဖစ္ေနရမယ္ဗ်ာ မယုံရင္ ေသခ်ာျပန္စဥ္းစားၾကည့္။ အလုံးစုံ ခ်စ္လုိ႔ရတယ္ဆုိတာ ကုိယ့္ကုိကုိယ္ပဲ ႐ွိတယ္ က်န္တဲ့သူအေပၚမွာ မျဖစ္ႏုိင္ဘူးလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ယုံၾကည္တယ္။

ကဲ အဲဒီ့ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေတြ အားလုံး ခ်စ္ၾကတာ အျပစ္မဟုတ္ဘူးဗ်။ ခ်စ္သာခ်စ္ၾက ကုိယ့္ေပၚလစီနဲ႔ကုိယ္ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္လဲ ကၽြန္ေတာ့္ ေပၚလစီနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ပဲ ခ်စ္ခ်င္သလုိ ခ်စ္မယ္ လာလဲ မတားနဲ႔ တားလဲမထူးဘူး။ ကုိယ္ယုံၾကည္ရာ ကုိယ္လုပ္တဲ့ေကာင္ေလ ေခါင္းမာတာေတာ့ လာေမးမေနနဲ႔ ပင္ပန္းတာပဲ အဖတ္တင္မယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြကုိ ေနာက္ျပီး ေျပာတဲ့ စကား႐ွိတယ္။ ငါ့ႏွလုံးသားက အၾကီးၾကီးကြ အခန္းခြဲေတြ အမ်ားၾကီးနဲ႔ ဖြဲ႕ထားတာ ေဘာ္ဒါေဆာင္လုိပဲ အားလုံးကုိ ခ်စ္လုိ႔ရတယ္လုိ႔ ေျပာေတာ့ ဆဲလုိက္ၾကတာ ပြက္ပြက္ကုိထေရာ။ တတ္ႏုိင္ဘူးေလ ကုိယ့္ဘာသာ မလိမ္ပဲေျပာျပတာ။ အမွန္ေျပာတာ ေကာင္းတာပဲေလေနာ့။ ခ်စ္တယ္ဆုိတာလဲ ေကာင္းတာပဲေလ။ အဲဒီ့ေတာ့ အမွန္အတုိင္းပဲ ခ်စ္ၾကတာေပါ့ မလိမ္တမ္း မဝွက္တမ္း မေကာက္က်စ္တမ္း ခ်စ္ၾကတာေပါ့။ ကုိယ့္လိပ္ျပာကုိယ္လုံစြာ ခ်စ္ႏုိင္ၾကပါေစဗ်ာ။

Read More...

Friday, October 10, 2008

ငါမဟုတ္တဲ့ငါ

၁။ လက္ညွဳိးထုိးျပီး စြပ္စြဲစရာ မ႐ွိဘူး
၂။ ငုိစရာ မ်က္ဝန္းေတြ မ႐ွိဘူး
၃။ ေျပာစရာ စကားလုံးေတြ မ႐ွိဘူး
၄။ သတိရစရာ ေအာင္ျမင္မႈမ႐ွိဘူး
၅။ အစားထုိးစရာ အေျခအေနမ႐ွိဘူး
၆။ စြန္႔လႊတ္ဖုိ႔အတြက္ အင္အားမ႐ွိဘူး
၇။ ပူပင္ေပးမယ့္ ပတ္ဝန္းက်င္မ႐ွိဘူး
၈။ ခြင့္လႊတ္ဖုိ႔အတြက္ အေၾကာင္းအရာမ႐ွိဘူး
၉။ ျပန္လည္တည္ေဆာက္ဖုိ႔ အသစ္မ႐ွိဘူး
၁၀။ ေတာက္ . . . . အဲဒီ့ေကာင္ ငါမဟုတ္ဘူး

zeRoTraSh
10th, October, 2008

Read More...

Wednesday, October 8, 2008

တစ္ကုိယ္ထဲႏွစ္ေယာက္

သက္တူ႐ြယ္တူပါပဲ
နကၡတ္တစ္ခုထဲမွာ ယွဥ္ေမြးလာတာ
မိနစ္ေတာင္ မျခားဘူး
တုန္႔ျပန္ပုံေတြကေတာ့ ဆန္းတယ္။

တစ္ေယာက္ကေတာ့ ကိန္းဂဏန္းေတြနဲ႔ ေမြ႔ေပ်ာ္လုိ႔
တစ္ေယာက္ကေတာ့ စကားလုံးေတြနဲ႔ ေမြ႔ေပ်ာ္လုိ႔

တစ္ေယာက္ကေတာ့ တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္ေတြးလုိ႔
တစ္ေယာက္ကေတာ့ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးျဖတ္သန္းလုိ႔

တစ္ေယာက္ကေတာ့ ျဖစ္တည္မႈအေပၚယုံၾကည္လုိ႔
တစ္ေယာက္ကေတာ့ အိပ္မက္ေတြကုိမက္လုိ႔

တစ္ေယာက္ကေတာ့ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာလုိ႔
တစ္ေယာက္ကေတာ့ မပြင့္တပြင့္ဆက္ဆံလုိ႔

တစ္ေယာက္ကေတာ့ စနစ္တက်ေနထုိင္လုိ႔
တစ္ေယာက္ကေတာ့ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး႐ွင္သန္လုိ႔

တစ္ေယာက္ကေတာ့ သံသယေတြျပည့္ႏွက္လုိ႔
တစ္ေယာက္ကေတာ့ ယုံၾကည္လြန္းတတ္လုိ႔

တစ္ေယာက္ကေတာ့ ေက်ာက္႐ုပ္လုိခံစားလုိ႔
တစ္ေယာက္ကေတာ့ သိပ္ျပီးသိမ္ေမြ႔လြန္းေနလုိ႔

အဲဒီ့ႏွစ္ေယာက္ကုိ ေပါင္းစပ္လုိ႔ မရတာၾကာျပီ
အဲဒီ့ႏွစ္ေယာက္ကုိ တြဲထုတ္လုိ႔ မရတာၾကာျပီ
အဲဒီ့ႏွစ္ေယာက္ကုိ
တစ္ကုိယ္ထဲ ေတြ႔ေတြ႔ေနရေတာ့ ခက္တယ္။
zeRoTraSh
8th, October, 2008.

Read More...

Tuesday, September 30, 2008

ေသတယ္ဆုိတာတဲ့လား


သမီးေလးမြန္ေလးက ဒက္ဒီေလးကုိ တက္ဂ္ထားတယ္တဲ့ ေရးေပးပါတဲ့။ သူမေရးခင္ကထဲကလဲ ဂ်ီေတာ့ေပၚမွာ ဂ်ီက်သြားတယ္ ေရးရမယ္တဲ့ သိခ်င္တယ္တဲ့။ ေသခါနီး ၁၀ ရက္အလုိကုိ သိေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဘာေတြလုပ္မလဲဆုိတာကုိ ေရးေပးပါတဲ့။ သူကေျပာေတာ့ ေအးပါဆုိျပီးပဲ ေျပာခဲ့တယ္ တကယ္ေရးဖုိ႔ အခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က မအားျပန္ဘူး။ ဒါနဲ႔ ဟုိလွည့္ဒီလွည့္ပဲ။ အခုေတာ့ ေရးေပးလုိက္ပါတယ္ သမီးေလးလဲ သူသိခ်င္တာ သိရတာေပါ့။ ဒက္ဒီေလးဘာလုပ္မလဲဆုိတာ သိခ်င္တဲ့ သမီးေလးအတြက္ပါ။ တကယ္ေတာ့ သမီးေရ ဒက္ဒီေလးက တစ္ခါေသခဲ့ဖူးျပီပဲကြယ္ ေသ႐ြာကေန တခါျပန္လာခဲ့ဖူးပါျပီ။ သမီးေလး ေျပာတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ နည္းနည္းမ်ားကြဲလြဲမလား ဒါေပမယ့္ နီးစပ္မႈတစ္ခုေတာ့ ရမွာပါ။ ေျပာျပမယ္သမီးေရ နားေထာင္ေနာ္။

ေသတယ္။ ဆုံးသြားတယ္။ ကြယ္လြန္တယ္။ ကံကုန္တယ္ စသည္ျဖင့္ အမ်ဳိးမ်ဳိး အဓိပၸါယ္ေတြ ဖြင့္ၾကတယ္။ ဒက္ဒီေလးလဲ အဲဒါကုိ ေသခ်ာလုိက္ေတြးဖူးတယ္ ဘာလဲဟေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ဆုံး အၾကဳိက္ဆုံး စကားလုံးကုိ ႐ွာေတြ႕သြားတယ္။ ေက်းဇူး႐ွင္မန္လည္ဆရာေတာ္ၾကီး အဓိပၸါယ္ဖြင့္သြားတဲ့ စကား။ ေသတယ္ဆုိတာ ဒီဘဝမွာ ေနာက္စိတ္မျဖစ္တာတဲ့။ ေကာင္းလုိက္တဲ့ စကား။ အမွန္ပဲ ေသျခင္းရဲ႕ တစ္ဘက္ကမ္းကုိ ဒက္ဒီေလး မစဥ္းစားေတာ့ဘူး။ ေသတယ္ဆုိတာ ဘာလဲ မေမးေတာ့ဘူး။ သိခ်င္စိတ္လဲ ကုန္သြားတယ္။ ငယ္ငယ္ထဲက ဒက္ဒီေလးက အဖြားကုိလဲ ေမးဖူးတယ္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကုိလဲ ေမးဖူးတယ္ အဲဒီ့ေသတယ္ဆုိတာၾကီးကုိေပါ့။ အေျဖက တခါမွေက်နပ္ေအာင္ မေတြ႔ခဲ့ဖူး မန္လည္ဆရာေတာ္ ေဟာတာ ဖတ္ရမွပဲ ႐ွင္းသြားေတာ့တယ္။ ဒါပဲေလ။ ေသတယ္ဆုိတာ ဒါပဲ။

သမီးေရ သမီးကေတာ့ ေသမယ္ဆုိတဲ့ အခ်ိန္ကုိ ျပင္ဆင္ပုံေလးေရးတယ္။ ဒက္ဒီေလးအတြက္ကေတာ့ ဘာမွ မထူးျခားလုိ႔ မျပင္ဆင္ေတာ့ပါဘူး။ ေန႔တုိင္း အခ်ိန္တုိင္းမွာ လူ႔ေလာကကုိ ႏႈတ္ဆက္သြားႏုိင္တာပဲကုိး။ ဒီစိတ္ရဲ႕ ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္ကုိ ဒက္ဒီေလးတုိ႔ မသိႏုိင္ဘူးေလ။ ဒါေပမယ့္ သိရမယ္ဆုိရင္လဲ ဒက္ဒီေလးကေတာ့ မျပင္ဆင္ေတာ့ပါဘူးကြယ္။ ၾကဳိးစားျပီး လုပ္မွာေလးေတြေတာ့ ႐ွိတာေပါ့ သမီးရယ္။ သမီးရယ္ လူတစ္ေယာက္ေသလုိ႔ အဲဒီ့လူအတြက္ ငုိမယ့္လူေတြကုိ ဒက္ဒီေလးေတာ့ သနားမိတယ္။ ဒက္ဒီေလးေသရင္ေတာ့ မငုိေစ့ခ်င္ဘူး။ ဒါက သဘာဝပဲေလ။ ဒါေပမယ့္လဲ တားမရပါဘူး ငိုမယ့္လူက ငိုမွာပါပဲ။ ကုိယ္တုိင္ေတာင္ ကုိယ္ခ်စ္တဲ့လူ ခင္တဲ့လူ ေသရင္ငုိဦးမွာပဲကုိး။ တရားနဲ႔ေျဖဆုိေပမယ့္ ေျဖႏုိင္မယ္မထင္ပါဘူး။ အနည္းအက်ဥ္းပဲ ရမွာေပါ့။ ကုိယ္က အရိယာပုဂၢဳိလ္မွ မဟုတ္တာပဲ။ တတ္ႏုိင္သေလာက္ေတာ့ ထိန္းရမွာေပါ့။ တရားနဲ႔ ေျဖတယ္ဆုုိတာထက္ ဒါဟာ နိယာမတစ္ခုဆုိတာကုိ လက္ခံဖုိ႔ ျပင္ဆင္တာ အေကာင္းဆုံးပါပဲ။ သူလဲ ေသသလုိ ကုိယ္လဲ ေသႏုိင္တာပဲေလ။ အခုတျခားတစ္ေယာက္ေသလုိ႔ ငိုေနရင္း ကုိယ္တုိင္ပါေသသြားႏုိင္တယ္။ မထူးဆန္းဘူး သမီးရယ္။

သမီးကုိ ေျပာျပရဦးမယ္ အခု သမီးေလး သိတဲ့ ဒက္ဒီေလးက တခါတုန္းက လြန္ခဲ့တဲ့ ၉ ႏွစ္ေလာက္တုန္းက တစ္ခါေသခဲ့ဖူးတယ္ဆုိတာကုိပဲ။ အဲဒီ့တုန္းကေလ ညေနပုိင္းတစ္ခုမွာေပါ့ လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ ေဆး႐ုံကုိ သတိလုံးဝမ႐ွိေတာ့ပဲ ေရာက္ခဲ့တယ္တဲ့။ အသက္ၾကီးၾကီး လူၾကီးတစ္ေယာက္က သူ႔သားေလးကုိ ကယ္ပါဦးဆုိျပီး ေဆး႐ုံကုိ ေျပာဆုိေတာင္းပန္ျပီး အတင္းကုိ ကုခုိင္းတာတဲ့။ ရဲေတြေရာ လူေတြေရာ ဆရာဝန္ ဆရာမေတြေရာ အကုန္လုံး ႐ႈပ္႐ွက္ခက္ကုန္တယ္တဲ့။ နာရီဝက္ေလာက္ ေစာေရာက္တဲ့ အတြက္ ခင္ဗ်ားသား အသက္ကယ္လုိ႔ရတယ္လုိ႔ ဆရာဝန္ၾကီးေတြက ေျပာတယ္တဲ့။ ဒါေပမယ့္ ေကာင္ေလးက ၂ ရက္ေလာက္ေတာ့ သတိရတစ္ခ်က္ မရတစ္ခ်က္ပါပဲ။ အဲဒီ့ေကာင္ေလး ဘာလုိ႔ေဆး႐ုံေရာက္လဲ သိလားသမီး။ အဲဒီ့ေကာင္ေလးက ေလာကၾကီးမွာ လုပ္စရာကုန္ျပီ စိတ္ညစ္စရာပဲ ဘာညာဆုိျပီး အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြနဲ႔ သူ႔ကုိယ္သူ သတ္ေသတာေလ။ ေဆးေတြကုိ တရားလြန္ေသာက္ျပီး ျငင္ျငင္သာသာ ေသမယ့္လမ္းကုိ ေ႐ြးတာတဲ့သမီးေရ။ ဘယ္ေလာက္မ်ား မုိက္လုံးၾကီးသလဲ စဥ္းစားၾကည့္စမ္းပါဦး။ အ႐ႈံးေပးတာေလ ဒါအ႐ႈံးေပးတာေပါ့။ သူ႔ထက္မုိက္တဲ့ေကာင္ေတာင္ သူ႔ေလာက္မမုိက္ဘူး သမီးေရ။ အဲဒီ့ေကာင္ေလးက သူ႔ကုိယ္သူ ေသေၾကာင္းၾကံခဲ့တဲ့ အခ်ိန္မွာ အိပ္ယာေလးေပၚမွာ အိပ္ေနရင္း ေဘးက သူငယ္ခ်င္းက မုန္႔စားဖုိ႔ လာအႏႈိးမွာမွ လုံးဝသတိမလည္ေတာ့လုိ႔ အိမ္မွာ ေအာ္ဟစ္ အကူအညီေတာင္းေပးရတာတဲ့ သမီးေရ။ ပါးစပ္မွာလဲ အျမွဳပ္ေတြထေနျပီတဲ့။ အေဖလုပ္တဲ့လူက သားၾကီး သားေရလုိ႔ ေအာ္ျပီး ကားေပၚကုိ ေပြ႔တင္ ကားကုိ တရၾကမ္းေမာင္းျပီး ေဆး႐ုံကုိ ေျပးခဲ့ရတာ။ အဲဒီ့ေကာင္ေလးရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းသာ မေတြ႕ခဲ့ရင္ အဲဒီ့ေကာင္ေလး ေသခ်ာတယ္ ေသျပီေလ။ အဲဒီ့ မုိက္လုံးၾကီးတဲ့ ေလာကကုိ အ႐ႈံးေပးခဲ့တဲ့ ေကာင္ေလးက အခုသမီးေလး ခင္တဲ့ ခ်စ္တဲ့ ဒက္ဒီေလးေပါ့။

အဲဒီ့အခ်ိန္ကစျပီး ဒက္ဒီေလးဟာ လူ႔ေလာကထဲကုိ လူအသစ္တစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ ျပန္ေရာက္လာတာပါ သမီးေရ။ ဒက္ဒီေလး ေဆး႐ုံမွာ သတိရတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေဘးမွာ အဖြားက အိပ္လုိ႔ နပ္စ္မေလးက ေသြးေပါင္ေတြ တုိင္းေပးလုိ႔ တစ္ခန္းလုံး တိတ္ေနတာပဲ။ ဒက္ဒီေလး သတိရလုိ႔ တစ္ခ်က္လူးလုိက္ေတာ့ အဖြားက ခ်က္ျခင္းႏုိးလာျပီးေတာ့ သားၾကီးတဲ့ မ်က္လုံးမွာလဲ မ်က္ရည္ေတြ ျပည့္လုိ႔။ ဒက္ဒီေလးက စကားေတာင္ ေသခ်ာ မေျပာႏုိင္ေသးဘူး ေခါင္းပဲ ညိတ္ျပႏုိင္တယ္။ ဒက္ဒီေလး အေမေရာက္လာေတာ့ နင္ေတာ့လား ေတာ္ေတာ္ေလး ဒုကၡေပးတဲ့ေကာင္ဆုိျပီး ေျပာရင္းငုိ အေဖကေတာ့ အေမ့ကုိ မင္းေတာ္ေတာ့ သြားစမ္း သားေနေကာင္းေအာင္ေန ဒါပဲေျပာတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတုိ႔ေတြ အားလုံးအတြက္ သူတုိ႔ ထင္တားတာထက္ ထူးဆန္းတဲ့ သားတစ္ေယာက္ ေလာကၾကီးထဲကုိ ျပန္ေရာက္လာတာကုိေတာ့ အခုခ်ိန္မွာ အေဖေရာ အေမပါ ေက်နပ္ေနၾကပါျပီ။ အဲဒီ့ အခ်ိန္မွာ ဒက္ဒီေလး ေမ်ာေနတယ္လုိ႔ ေျပာရမလား။ သူမ်ားေတြလုိေတာ့ ဟုိေရာက္ဒီေရာက္ေတြ မမွတ္မိဘူး။ မွတ္မိတာ တစ္ခုက ကုိယ့္ကုိကုိယ္သတ္ေသတဲ့ အခ်ိန္က စိတ္က တစ္ခု ျပန္ျပီး သတိရလာတဲ့ အခ်ိန္မွာ ျဖစ္လာတဲ့ စိတ္က တစ္ခုဆုိတာ ေသခ်ာသြားတယ္။ အေျပာင္းလဲၾကီး ေျပာင္းလဲသြားတယ္။ လူ႔ေလာကထဲကုိ ျပန္ေရာက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ပထမဆုံး ကုိယ့္ဘာသာျပန္ေျပာမိတာက ငါအသက္ရွင္တာ ငါ့အတြက္တင္မဟုတ္ဘူး ငါဟာ အ႐ႈံးေပးတတ္တဲ့သူ မဟုတ္ဘူး ေလာကမွာ ငါလုိခ်င္တာကုိ ငါရေအာင္လုပ္မယ္ ဒါေတာ့ စိတ္ထဲမွာ အၾကိမ္ၾကိမ္ေျပာျဖစ္တယ္။ အစကဆုိ လူမႈေရးကုိ သိပ္စိတ္ဝင္စားတာ မဟုတ္ဘူး အခုလဲ သိပ္စိတ္ဝင္စားတယ္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ လူပီသေအာင္ေတာ့ ေနတတ္ေနျပီထင္တာပဲ။ အဲဒီ့ေနာက္ပုိင္း သိလာတာကေတာ့ သိစိတ္နဲ႔ မသိစိတ္ရဲ႕ Crisis ေတြပါပဲ။

တကယ္လဲ အခုခ်ိန္ထိ အဲဒီ့ႏွစ္ခုျပဳိင္ေနတာကုိ ထုိင္ၾကည့္ေနမိတယ္။ သိစိတ္ကုိေတာ့ Angel လုိ႔ ေခၚျပီး မသိစိတ္ကုိေတာ့ Devil လုိ႔ ေပးထားတယ္။ တခါတေလမွာ Angel က Devil ကုိ မလွန္ႏုိင္တာ႐ွိသလုိ တခါတေလမွာလဲ Devil က Angel ကုိ အႏုိင္မရပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကိစၥအားလုံးအတြက္ သူတုိ႔က ျပဳိင္ေနၾကတာပါပဲ။ ဆုံးျဖတ္ခ်က္တုိက္ပြဲေပါ့ သမီးရယ္။ သူတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္က စိတ္ဝင္စားဖုိ႔ေကာင္းတယ္။ သူတုိ႔ ပူးေပါင္းမိျပီဆုိရင္လဲ ဘယ္အရာကမွ တားလုိ႔ မရဘူး။ အရင္က သူတုိ႔ ရန္ျဖစ္ေနတာကုိ ၾကည့္ေနျပီး တည့္မွ တည့္ပါ့မလားလုိ႔ ေတြးမိတယ္။ တကယ္ေတာ့ သူတုိ႔ကုိ အေကာင္းဆုံး ေပါင္းစပ္ေပးႏုိင္ရင္ အေျဖေလးေတြက ေက်နပ္အံ့ၾသစရာဆုိတာ သိလာပါတယ္။ Angel ကေတာ့ တည္ျငိမ္သလုိ ႐ွိေပမယ့္ Devil ကေတာ့ အျမဲတမ္း လႈပ္႐ွားေနေလရဲ႕ Devil ရဲ႕ လႈပ္႐ွားမႈက တခါတခါ ကုိယ္ေတာင္ မသိလုိက္ရဘူး သမီးေရ။ ဘြားကနဲေပၚလာတတ္တယ္။ တခါတေလ Angel က သူေတာ္ေကာင္းေယာင္ေဆာင္တတ္တယ္ ဒါေပမယ့္ Devil ကေတာ့ အဲဒါကုိ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေဟာေဟာဒိုင္းဒုိင္း ေျပာခ်လုိက္ျပန္ေရာ အဲဒီ့က်ေတာ့ ထျငိျပန္ေရာ။ အခုေတာ့ သူတုိ႔ တည့္ေနေလရဲ႕။ ေန႔တုိင္းရန္ျဖစ္သလုိ ေန႔တုိင္းလဲ တည့္တည့္႐ႈ႐ႈေနတတ္ပါတယ္။ ဒက္ဒီေလးကေတာ့ အဲဒီ့ အေကာင္ေလးေတြကုိ လုိက္ဖမ္းရင္း ေသျခင္းတရားကုိ သူတု႔ိႏွစ္ေယာက္ ရင္ဆုိင္ပုံေလးေတြကုိ သတိထားလုိက္မိတယ္။

အစကေတာ့ ေသေတာ့မယ္ဆုိရင္ ဆုိျပီးေတြးၾကည့္ေပမယ့္ ကုိယ္က တကယ္ျဖစ္ခဲ့ဖူးျပီဆုိေတာ့ မထူးေတာ့ပါဘူးကြာဆုိတာ ျဖစ္သြားေရာ။ အဲဒီ့ေတာ့ ဒက္ဒီေလးက ဘာမွ မျပင္ဆင္ေတာ့ဘူး။ ခုနက ဒက္ဒီေလးရဲ႕ Angel ေလးနဲ႔ Devil ေလးကုိပဲ တစ္ေယာက္တစ္လွည့္စီ တုိက္ေနတာကုိ ပုိျပီး အခ်ိန္ေပးျပီး ေစာင့္ၾကည့္ေတာ့မယ္ သမီးေရ။ အခုလဲ အဲဒီ့လုိပဲ ေနေတာ့တယ္။ ဆုိေတာ့ကား ထူးျပီး ျပင္စရာ မ႐ွိဘူးေပါ့ သမီးရယ္။ ဒက္ဒီေလးပုိ႔စ္က သမီးေလး ေရးခုိင္းတာနဲ႔ လြဲသြားေတာ့ စိတ္မ်ားဆုိးမလားမသိ။ ဒါေပမယ့္လဲ သမီးရယ္ ေလာကမွာ သိစိတ္နဲ႔ မသိစိတ္ကုိ မွတ္တာ အထိ အေတြ႔ အနံ႔ အရသာ အုိ အကုန္ပါပဲ မွတ္ေနရတာပဲ မဟုတ္လား။ ကုိယ္ဒါလုပ္လုိ႔ ငါဒါလုပ္ေနတာပါလား ဆုိတာေလး သိရင္ ျပည့္စုံပါတယ္ သမီးရယ္။ ေသမယ္ဆုိရင္လဲ ငါအသက္ရႈေနလား ရပ္သြားလားဆုိတာေလးပဲ ေနာက္ဆုံး အခ်ိန္ထိ ႏွလုံးေလးသြင္းျပီး ေသလုိက္ခ်င္ပါတယ္။ ဝင္ေလ ထြက္ေလကုိ မမွတ္ႏုိင္ရင္ေတာင္ ထိတယ္ သိတယ္ ဒီေလာက္ေတာ့ မွတ္ေနရင္း ေသသြားခ်င္ပါတယ္။ ဘာမွ မသိပဲနဲ႔ ရုတ္တရက္ ငါေသေတာ့မွာပါလားဆုိတာေတာ့ အျဖစ္မခံခ်င္ဘူး။ အဲဒီ့ေတာ့ ဆယ္ရက္လဲ ဒက္ဒီေလးအတြက္က တူတူပဲ ဆယ္မိနစ္လဲ တူတူပဲ ဘာမွ မထူးလုိ႔ ျပင္ဆင္မယ့္ အေၾကာင္း မေရးျဖစ္တာေနာ္။ ခုနက ေျပာျပထားတာေတြကေတာ့ ေန႔တုိင္း အခ်ိန္တုိင္း ျပင္ဆင္ေနတဲ့ အရာေတြပါပဲ သမီးေလးေရ။ မန္လည္ဆရာေတာ္ဘုရား ေဟာသလုိပါပဲ ေသတယ္ဆုိတာ ဒီဘဝမွာ ေနာက္စိတ္မျဖစ္တာပါ။

Read More...

Saturday, September 20, 2008

ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္တဲ့ ေကာင္မေလး

ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္တဲ့ ေကာင္မေလးက
နည္းနည္းေတာ့ ခ်ဳိ႕တဲ့တယ္
ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္တဲ့ ေကာင္မေလးက
သိပ္ေတာ့ အျပစ္ကင္းလွတာ မဟုတ္ဘူး
ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္တဲ့ ေကာင္မေလးက
အေခ်ာအလွၾကီးေတာ့ မဟုတ္ေပမယ့္ ၾကည့္ေကာင္းတယ္
ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္တဲ့ ေကာင္မေလးက
စိတ္ေကာက္တတ္ျပီး ကေလးဆန္တယ္
ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္တဲ့ ေကာင္မေလးက
တခါတခါ စိတ္အားငယ္တတ္တယ္
ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္တဲ့ ေကာင္မေလးက
ဦးေႏွာက္ထပ္ ႏွလုံးသားကုိ ပုိသုံးတတ္တယ္
ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္တဲ့ ေကာင္မေလးက
အနက္ေရာင္ဆုိ သိပ္မုန္းတတ္တယ္
ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္တဲ့ ေကာင္မေလးက
ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ခ်စ္ေတာ့ခ်စ္တယ္တဲ့
ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္တဲ့ ေကာင္မေလးက
ကၽြန္ေတာ့္ကုိ မုန္းလဲမုန္းသတဲ့
ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္တဲ့ ေကာင္မေလးက
ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေၾကာက္တယ္လုိ႔လဲ ေျပာတယ္
ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္တဲ့ ေကာင္မေလးက
ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္တဲ့ ေကာင္မေလးကေလ
တေန႔ကေတာ့ ေျပာသြားတယ္
သိပ္ခ်စ္လို႔ စြန္႔လႊတ္ပါရေစတဲ့ . . . .
အဲဒါ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္တဲ့ ေကာင္မေလးေလ . . .။

zeRoTraSh
20th, September, 2008.

Read More...

Wednesday, September 17, 2008

ကၽြန္ေတာ္ၾကဳိက္တဲ့ ဖဲကစားနည္း


ဖဲကစားနည္းလုိ႔ေျပာလုိက္တာနဲ႔ လူေတြစိတ္ထဲမွာ မေကာင္းမႈတစ္ခုလို႔ ျမင္ၾကတာ သဘာဝပါပဲ။ အင္းေလ ဒါကလဲ ေလာင္းကစားနည္းတစ္ခုပဲကုိး။ ဖဲသမားဆုိရင္ ႏွာေခါင္း႐ႈံ႕ခ်င္ၾကတာ ဓမၼတာပါပဲ။ ဘယ္ဂုဏ္သေရ႐ွိ လူၾကီးလူေကာင္း စာရင္းထဲမွာမွ ဖဲသမားမပါပါဘူး။ ဘယ္ Casino ပိုင္ရွင္ကုိမွလဲ ဂုဏ္သေရ႐ွိစာရင္းထဲထည့္မထားတာ ေသခ်ာသေလာက္ပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ကလဲ ဖဲကစားျခင္းကုိ အားေပးအားေျမွာက္လုပ္ခ်င္လုိ႔၊ ဖဲသမားကုိ အမႊန္းတင္ခ်င္လုိ႔ ဒါကုိ ေရးတာ မဟုတ္ဘူးဆုိတာ ၾကဳိေျပာထားပါရေစ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ့ ေလာင္းကစားဆန္မႈ ဖဲကစားနည္းေတြထဲက ကၽြန္ေတာ္ ႏွစ္သက္တဲ့ ဖဲကစားနည္းတစ္မ်ဳိး၊ တနည္းအားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ အေတြးျမင္သစ္ေတြ ျဖစ္ေစခဲ့တဲ့ ဖဲကစားနည္းတစ္မ်ဳိးကုိ ေျပာျပခ်င္ယုံသက္သက္ပါပဲ။

ကဲ ကၽြန္ေတာ္ၾကဳိက္တဲ့ ဖဲ႐ုိက္နည္းကို မေျပာခင္ ကၽြန္ေတာ္ဖဲခ်ပ္ေတြနဲ႔ ရင္းႏွီးပုံကုိ ေျပာျပပါ့မယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔မိသားစု အထူးသျဖင့္ အဖုိး႐ွိတုန္းကေပါ့ တစ္ပတ္တစ္ခါ မိသားစုလုိက္ အေပ်ာ္တမ္းဖဲကစားေလ့႐ွိတယ္။ ကစားတာကေတာ့ နည္းမ်ဳိးစုံပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ဖဲနဲ႔ ဘယ္လုိရင္းႏွီးသလဲဆုိေတာ့ ၃ ႏွစ္သားေလာက္ကထဲက အဖုိးေပါင္ေပၚထုိင္ရင္း ဂ်ဳိကာေတြ႔ရင္ထနမ္းတဲ့အထိ၊ ဒါဘာလဲဆုိဂ်ဳိကာလုိ႔ ပီပီသသေျပာတတ္တဲ့ ေကာင္ပါ။ ကဲစဥ္းစားၾကည့္ ငယ္ငယ္ထဲက အဲဒီ့လုိစတာ။ ၅ ႏွစ္သားေလာက္က်ေတာ့ ၁၃ ခ်ပ္ကစားနည္းလုိ႔ ေခၚတဲ့ ပုိကာကုိ ကၽြန္ေတာ္ ေကာင္းေကာင္းကစားတတ္ေနျပီ။ လူကသာ စာမတတ္ေသးတာ ဖဲကေတာ့ ေကာင္းေကာင္း႐ုိက္တတ္ေနျပီ။ ကၽြန္ေတာ္လူပ်ဳိေပါက္အခ်ိန္မွာေတာ့ ဖဲ႐ုိက္နည္း မ်ဳိးစုံနည္းပါးကုိ ႐ုိက္တတ္ေနပါျပီ။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ဆုံရင္၊ ခရီးသြားရင္၊ ဖဲကစားတတ္တဲ့ အိမ္ေတြေရာက္ရင္ ကၽြန္ေတာ္႐ုိက္ေလ့႐ွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္အၾကဳိက္ဆံုး ဖဲကစားနည္းကေတာ့ Show လုိ႔ေခၚတဲ့ တစ္ခ်ပ္ေမွာက္ ကစားနည္းပါပဲ။ အဲဒီ့ တစ္ခ်ပ္ေမွာက္ ဖဲဝုိင္းက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ အမ်ားၾကီး သင္ေပးလုိက္ပါတယ္။

Show ကစားနည္းကုိ ဖဲ႐ုိက္တတ္တဲ့ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သိျပီးသားပါ။ သူကတစ္ခ်ပ္ေမွာက္ ထားျပီး ေလးခ်ပ္ျပထားတာပါ။ တကယ္တမ္း အသက္ကေတာ့ ေမွာက္ထားတဲ့ ဖဲတစ္ခ်ပ္ပါပဲ။ အဲဒီ့ ေမွာက္ထားတဲ့ ဖဲတစ္ခ်ပ္ကို ခန္႔မွန္းတြက္ဆျပီးမွ အႏုိင္အ႐ႈံးေပၚတာပါ။ ဒီေနရာမွာ Show ကစားနည္းကုိ ေရးျပလုိက္ရင္ ျပီးမွာ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ (မကစားတတ္ေသးသူမ်ား ကုိယ့္ဘာသာ နီးစပ္ရာ ကစားတတ္တဲ့သူမ်ား ထံတြင္ ေလ့လာရန္ ဤကား စကားခ်ပ္) ေျပာခ်င္တာက ဒီကစားနည္းရဲ႕ ထူးျခားခ်က္ေတြကုိပါ။ ဒီကစားနည္းမွာ လူငါးေယာက္အထိ တခ်ဳိ႕လဲ ေျခာက္ေယာက္အထိ ကစားၾကပါတယ္။ အသင့္ေတာ္ဆုံးကေတာ့ ငါးေယာက္ကစားတာပါပဲ။ ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီ့လူအားလုံးဟာ ကုိယ့္ရဲ႕ေမွာက္ထားတဲ့ တစ္ခ်ပ္ေမွာက္ဖဲအတြက္ တုိက္ပြဲဝင္ၾကရတာပါပဲ။ ဖဲက စုစုေပါင္း ၅ ခ်ပ္ေဝပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ့ ၅ ခ်ပ္ကုိ တစ္ခါထဲ တစ္ထုိင္ထဲ ခ်က္ျခင္းေဝလုိက္တာမ်ဳိး မဟုတ္ပါဘူး။ တစ္လွည့္မွာ တစ္ခ်ပ္ႏႈန္းပဲေဝတာပါ။ တစ္ခ်ပ္ေဝလုိက္တုိင္း ဖဲေပၚမူတည္ျပီး အၾကီးဆုံးလူက စိန္ေခၚမႈအေနနဲ႔ ပုိက္ဆံထည့္ျပီၚ က်န္တဲ့လူေတြကုိ ေခၚရပါတယ္။ တစ္ေယာက္က ေခၚလုိက္ေပမယ့္ က်န္တဲ့သူက လုိက္ခ်င္ရင္ လုိက္လု႔ိရပါတယ္။ မလုိက္ခ်င္ရင္ မလုိက္ပဲနဲ႔ အဲဒီ့ပြဲကေန ထြက္လုိ႔ရပါတယ္။ ဒါမွ မဟုတ္ သူေခၚတဲ့ ပမာဏထက္ ၂ ဆ၊ ၃ ဆ ပုိေဆာင္းထပ္ေျပာျပီး စေခၚတဲ့လူကုိ ကန္ၾကည့္လုိ႔ရပါတယ္။ စေခၚတဲ့လူရဲ႕ ေငြေၾကးက အတည္မဟုတ္ပါဘူး။ ကန္ခြင့္ေပးထားပါေသးတယ္။ ဒါက ဘာနဲ႔တူသလဲဆုိရင္ Challenge လုပ္တာနဲ႔တူပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔တေတြ စီးပြါးေရးလုပ္ငန္းေတြ၊ လူမႈဘဝေတြထဲမွာလဲ အဲဒီ့လုိမ်ဳိးေန႔စဥ္ Challenge ေတြနဲ႔ ဆုံေတြ႔ေနၾကရတာပါပဲ။ ဒီလုိစေခၚတဲ့လူ႐ွိလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေတြ လုိက္မလား ေျပးမလား၊ ဒါမွမဟုတ္ သူ႔ကုိထပ္ျပီး ျပန္ကန္မလား ၾကဳိက္တဲ့လမ္းကုိ ေ႐ြးလုိ႔ရပါတယ္။ ဘယ္သူကမွ ခ်ဳပ္ခ်ယ္မထားပါဘူး။ ကုိယ့္ဆုံးျဖတ္ခ်က္နဲ႔ ကုိယ္ပါပဲ။

ဒီလုိမ်ဳိး Show ကစားလုိ႔ ဇာတ္႐ွိန္အျမင့္ဆုံး ျဖစ္တဲ့ ၅ ခ်ပ္လုံးျပည့္သြားတဲ့ အခ်ိန္ဟာ စိတ္ဝင္စားစရာ အေကာင္းဆုံး အခ်ိန္ပါပဲ။ လူ ၅ ေယာက္လုံးက လုိက္ခဲ့တယ္ ျဖစ္ေစ၊ ဒါမွ မဟုတ္ ၂ ေယာက္ပဲက်န္ခဲ့တယ္ ျဖစ္ေစ။ အလယ္က ပုိက္ဆံပုံအတြက္ ယွဥ္ရပါေတာ့တယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ တစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္အကဲ ခတ္ၾကပါတယ္။ Show ကစားနည္းမွာ Emotional ကုိခန္႔မွန္းရတာလဲ ရင္ခုန္စရာပါ။ တစ္ေယာက္ရဲ႕ ေမွာက္ထားတဲ့ တစ္ခ်ပ္ကုိ ေနာက္တစ္ေယာက္က အျပန္အလွန္ခန္႔မွန္းရတဲ့ ျပဳိင္ပြဲတစ္ခုပါပဲ။ ကုိယ္ကသူမ်ားကုိ ခန္႔မွန္းသလုိ ကုိယ့္ကုိလည္း သူမ်ားက ခန္႔မွန္းေနတာပါပဲ။ အဲဒီ့မွာ ဖဲရဲ႕အဆင္ေတြ၊ ျဖစ္ႏိုင္ေျခေတြ၊ လက္က်န္ဖဲ အေျခအေနေတြ၊ ျမင္ေနရတဲ့ဖဲေတြ ဒါေတြအားလုံးကုိ စုေပါင္းဆက္စပ္ျပီး ခန္႔မွန္းၾကရပါတယ္။ အဲဒီ့ထက္ပုိဆုိးတာက ဖဲဝိုင္းမွာ ေတာက္ေလွ်ာက္ကစားလာတဲ့ သူတုိ႔ေတြရဲ႕ အမူအက်င့္နဲ႔ ဖဲေပၚတြက္ခ်က္မႈ အဲဒါေတြပါ ပါလာပါတယ္။ ကုိယ့္ရဲ႕ခန္႔မွန္းခ်က္တစ္ခ်က္ လြဲေခ်ာ္သြားတာနဲ႔ အားလုံးဆုံး႐ႈံးသြားႏုိင္ပါတယ္။ ကုိယ္ခန္႔မွန္းတာ မွန္သြားျပီဆုိရင္လဲ အႏုိင္ရမွာက ကုိယ္ပါပဲ။

ကုိယ့္ဖဲက တစ္ကယ္တမ္းေတာ့ ဒုတိယဦးစားေပး အေကာင္းဆုံး၊ ကုိယ့္ျပဳိင္ဘက္က ပထမဦးစားေပး ဒါမ်ဳိးဆုိရင္ သူ႔ကုိ ေခၚဖုိ႔ အလွည့္ေပးရပါတယ္။ အဲဒီ့မွာ သူကကုိယ့္ကုိ ေခၚလုိက္ျပီ ဆုိရင္ ဒါမွမဟုတ္ Show လုိက္ျပီဆုိရင္ ကုိယ္က လုိက္မလုိက္စဥ္းစားရပါျပီ။ ကုိယ္မလုိက္ပဲလဲ ထြက္လုိ႔ရပါတယ္။ ဒါဆုိရင္ေတာ့ သူ႔ဘက္က အဲဒီ့ေငြေတြကုိ ဘာမွ ေလွ်ာက္လႊဲခ်က္ေပးစရာ မလုိပဲ တနည္းအားျဖင့္ သူ႔ေမွာက္ထားတဲ့ဖဲကုိ ျပစရာမလုိပဲ စားလုိက္လုိ႔ ရပါတယ္။ တကယ္လုိ႔ အဲဒီ့ လူဟာ ပထမဦးစားေပးဖဲနဲ႔ ႐ွိေနေပမယ့္ သူဟာေ႐ွ႕မွာ ဖဲကုိ ေဟာက္ျပီး ကစားလာတဲ့လူျဖစ္လုိ႔ ကုိယ္က အယုံအၾကည္မ႐ွိပဲ လုိက္ရင္လဲရပါတယ္။ ေမွာက္ထားတဲ့ ဖဲက အဓိကပါပဲ။ ေ႐ွ႕ကပြဲေတြမွာ ေတာက္ေလွ်ာက္ေဟာက္လာတယ္ (လိမ္စားတယ္ေပါ့ေလ) ဒါေပမယ့္ ဒီတစ္ၾကိမ္က တစ္ကယ့္ အမွန္ဆုိလဲ ကုိယ္က ခံလုိက္ရမွာပါ။ အဲဒါေၾကာင့္ေျပာတာပါ လူရဲ႕ Character ေရာ Emotion ေရာကုိပါ ထည့္တြက္ရတဲ့ ကစားနည္းပါလုိ႔။

ဒီကစားနည္းက အုိင္ဒီယာကုိ အဓိကျဖစ္သလုိ၊ တြက္ခ်က္မႈကလဲ အေရးပါပါတယ္။ ကုိယ့္ကုိ ဘယ္သူမွ တားလုိ႔မရသလုိ အေျခအေနအားလုံးကုိလဲ ကုိယ္တုိင္ပဲ တြက္ခ်က္မွန္းဆႏုိင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လက္ေတြ႔ဘဝေတြနဲ႔ အနီးစပ္ဆုံး ဖဲကစားနည္းပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေန႔စဥ္ရင္ဆုိင္ေနရတဲ့ ခက္ခဲေနတဲ့ ျပႆနာေတြဟာလဲ ဟုိဘက္က ေမွာက္ထားတဲ့ ဖဲခ်ပ္ကုိ ခန္႔မွန္းရတဲ့ အျဖစ္နဲ႔ ဆင္တူေနပါတယ္။ အလုပ္လုပ္ရင္းလဲ ကုိယ့္ျပဳိင္ဘက္ကုိ အျမဲတမ္း ခန္႔မွန္းေနၾကရတာပါပဲ။ အဲဒီ့မွာ ခုနကလုိ ဖဲအဆင္ေတြလုိေပါ့ သူ႔ရဲ႕လုပ္ငန္းသဘာဝကုိ ကုိယ္က ျမင္ေတြ႔ေနရတာပါပဲ။ တစ္ခုပဲ သူ႔အုိင္ဒီယာကုိ ကိုယ္ကတြက္ႏုိင္ဖုိ႔ပဲ။ အဲဒါကလဲ သူ႔ရဲ႕ေမွာက္ထားတဲ့ ဖဲတစ္ခ်ပ္ပဲေလ။

ေနာက္တစ္ခုက ဖဲဝိုင္းမွာလုိပဲ သူနဲ႔ တူတူ႐ုိက္လာတဲ့ အခ်ိန္တစ္ေလွ်ာက္လုံး သူ႔ရဲ႕လႈပ္႐ွားပုံ ဆုံးျဖတ္ပုံ အဲဒါေတြကုိ ခန္႔မွန္းရသလုိ ကုိယ့္လုပ္ငန္းျပဳိင္ဘက္ရဲ႕ လုပ္လာတဲ့ ပုံစံ၊ သက္တမ္း၊ ပစၥည္းအေနအထား၊ အမူအက်င့္ ဒါေတြကုိ ခန္႔မွန္းရတာျခင္း တူညီေနပါတယ္။ ကိုယ့္ျပဳိင္ဘက္ကုိ ေလွ်ာ့တြက္လုိ႔ မရသလို၊ ပုိတြက္လုိ႔လဲ မရပါဘူး။ တခါတရံမွာ သူ႔မွာ ဘာမွ မ႐ွိပါပဲနဲ႔ ကုိယ့္ကုိ ေစ်းကြက္ထဲက၊ အသုိင္းအဝိုင္းထဲက ေဟာက္ထုတ္ပစ္ဖုိ႔ လုပ္တတ္သလုိ၊ ကုိယ့္ကုိ ေရွ႕တစ္ကြက္တုိးေစျပီး ေနာက္ဆုံးက်မွ သူ႔လွ်ဳိ႕ဝွက္ခ်က္ကုိ ျပျပီး ကုိယ့္ကုိ ေမာင္းထုတ္လုိက္တာလဲ ႐ွိပါေသးတယ္။ ဘာပဲေျပာေျပာကုိယ့္ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကသာ အဓိကပါပဲ။ သူနဲ႔ကုိယ္ ဥာဏ္ျခင္းယွဥ္ၾကတာပါပဲ။ တခါတေလသူ႔ဖဲက အရမ္းေကာင္းလြန္းလုိ႔ ကုိယ္ကလႊတ္ေပးလုိက္ရသလိုပဲ စီးပြါးေရးမွာလဲ လႊတ္ေပးလုိက္ရတယ္ဆုိတဲ့ အၾကိမ္ေတြ႐ွိပါတယ္။ ဒါဟာ ဒီပြဲကုိသာ အ႐ႈံးေပးတာျဖစ္ျပီး တစ္ဝုိင္းလုံးစာ အ႐ႈံးေပးလုိက္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ တကယ္လုိ႔သာ အေလွ်ာ့ေပးသင့္ပါလွ်က္နဲ႔ ကုိယ္က မေပးခဲ့ဘူးဆုိရင္ ဝုိင္းထဲကေနထျပန္ သြားရေလာက္ေအာင္ ႐ႈံးသြားတတ္ပါတယ္။ ေလာကၾကီးမွာလဲ တူတူပါပဲ တစ္ၾကိမ္အေလွ်ာ့ေပးလုိက္တာဟာ တစ္ဘဝစာ အေလွ်ာ့ေပးလုိက္တာ မဟုတ္သလုိ ေနာက္တစ္ၾကိမ္အတြက္ အားေမြးတာနဲ႔တူတူပါပဲ။ တစ္ၾကိမ္တစ္ေလမွာေတာ့ ကုိယ့္ဘက္က သိပ္ခုိင္မာေနရင္ သူ႔ကုိျပန္ျပီး စိန္ေခၚလုိ႔ ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ကုိေ႐ွ႕မွာ ႐ႈံးထားတဲ့ အ႐ႈံးေၾကာင့္၊ ဒါမွမဟုတ္ ေငြေၾကးအင္အားနည္းလာတာေၾကာင့္ ေျပးခဲ့မယ္ဆုိရင္ ကုိယ္ဟာဘယ္ေတာ့မွ အဲဒီ့ဝုိင္းထဲမွာ ဝင္ဆန္႔ေအာင္ဆက္ကစားဖုိ႔ ေငြေၾကးျပန္မရႏုိင္သလုိ စိတ္ဓါတ္မွာပါ ပ်က္ျပားသြားေစႏုိင္တယ္။ ဥပမာ ငါကံမေကာင္းေသးဘူးလုိ႔ ေတြးမိတာမ်ဳိးေပါ့။

ကုိယ့္ဘက္က ေသခ်ာေနျပီ ပုိင္ႏုိင္ေနျပီဆုိရင္ ျပဳိင္ဘက္ကုိ ျပန္စိန္ေခၚဖုိ႔ ဝန္ေလးစရာ မ႐ွိပါဘူး။ တကယ္လုိ႔ သူကမယုံၾကည္လုိ႔ လုိက္လာခဲ့ရင္ေတာင္မွ ဒါမွမဟုတ္ သိပ္ႏုိင္ေနလုိ႔ ေငြေပါေနလုိ႔ လုိက္လာခဲ့ရင္ဆုိရင္ေတာင္ ကုိယ္ကေသခ်ာႏုိင္ေနျပီပဲ ဘာမ်ား ေၾကာက္စရာလုိလုိ႔လဲ။ ေမွာက္ထားတဲ့ ဖဲခ်ပ္ကုိ လွန္ျပျပီး သတၱိ႐ွိ႐ွိ ေလာင္းေၾကးအကုန္လုံး စားလုိက္ရုံေပါ့။ အဲဒီ့မွာတင္ ကုိယ့္ယုံၾကည္ခ်က္က ခုိင္မာသြားျပီ ျဖစ္သလုိ ျပဳိင္ဘက္ကုိလဲ အသာစီးရလုိက္ျပီး အလဲထုိးလုိက္ႏုိင္ပါျပီ။ လုပ္ငန္းသဘာဝမွာလဲ ထုိနည္း ၄င္းပါပဲ။ ကုိယ္က ဓနအင္အားခ်ဳိ႕တဲ့လုိ႔၊ ကုိယ္က ေသခ်ာေနရက္နဲ႔ အ႐ႈံးေပးစရာမလုိပါဘူး။ ခုနကကုိယ့္ရဲ႕ ေမွာက္ထားတဲ့ ဖဲခ်ပ္ေလး ျပလုိက္သလို ကိုယ့္အလုပ္ကုိ ျပလုိက္ပါ။ ျပဳိင္ဘက္ရဲ႕ အ႐ႈိက္ကုိ တည့္တည့္ထိျပီး အႏုိင္ရပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ ကုိယ့္ဘက္က သူ႔ကုိ ႏုိင္မယ္ဆုိတာ ေသခ်ာရပါမယ္။ ကုိယ့္ဘက္က အေျခခုိင္ရင္ ဘာမွ ေၾကာက္စရာ မလုိပါဘူး။ show ကစားရင္ ကုိယ့္ရဲ႕ စိတ္လႈပ္႐ွားမႈကုိ အတတ္ႏုိင္ဆုံး ထိန္းရပါတယ္။ ဖဲမေကာင္းလုိ႔ စိတ္ပ်က္သြားတာ၊ ဖဲေကာင္းလုိ႔ အူျမဴးေနတာ၊ ႏုိင္မယ္ေသခ်ာလုိ႔ စိတ္လႈပ္ရွားေနတာ ဒါေတြကုိ အျပင္ကုိ ထုတ္မျပရပါဘူး။ ဒီလုိျပေနတဲ့ လူဆိုရင္ တစ္ဘက္လူက ကုိယ့္ရဲ႕ အမူအက်င့္ကုိ ၾကည့္လုိက္ရုံနဲ႔ ကုိယ့္ဖဲဘာဆုိတာ တန္းျပီး မွန္းလုိ႔ရသြားမွာပါ။ မတုန္မလႈပ္ ေက်ာက္ရုပ္ဆုိရင္ေတာ့ အင္မတန္ ခန္႔မွန္းရခက္ပါတယ္။ စီးပြါးေရး ေလာကမွာေရာ ေန႔စဥ္ဘဝမွာပါ ဒီအတုိင္းပါပဲ။ စိတ္လႈပ္ရွားလြယ္တဲ့လူကုိ စိတ္တည္ျငိမ္တဲ့လူက အလြယ္တကူ ခန္႔မွန္းႏုိင္ျပီး အႏုိင္ယူလုိ႔ ရပါတယ္။

ကဲ Show ကစားနည္းအေၾကာင္းကုိ ေျပာျပီးျပီ အဲဒီ့အထဲက ကၽြန္ေတာ္ ဘာေတြရခဲ့သလဲဆုိရင္ေတာ့ ေအာက္ပါအခ်က္အလက္ေတြကုိ ရခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါေတြကေတာ့ . . .
1. Competative Management
2. Risk Management
3. Time and Space Management
4. Emotional Management
5. Financial Management
6. Vision
7. Idea
8. Self Confidence
9. Guessing Power နဲ႔အတူ ကၽြန္ေတာ္ေခါင္းစဥ္မတပ္တတ္တဲ့ အရာေတြ ရခဲ့ပါေသးတယ္။ Show ကစားဖုိ႔ အားေပးအားေျမွာက္ ေျပာေနတာမဟုတ္ေပမယ့္ ကုိယ္သာ Show ကစားတဲ့ သူဆုိရင္ အဲဒါေလးေတြ ရမရ ျပန္ခ်ိန္ၾကည့္ေစခ်င္တာပါပဲ။ ဖဲကစားတုိင္း မေကာင္းတာ မဟုတ္သလုိ ယူတတ္ရင္ ရတယ္ဆုိတာ ေျပာခ်င္တာပါ။ ခင္ဗ်ားသာ Show မကစားတတ္ေသးသူ တစ္ေယာက္ဆုိရင္ သိ႐ုံေလာက္ေတာ့ စမ္းကစားျပီး ခုနက အခ်က္ေတြ ဟုတ္မဟုတ္ သုံးသပ္ၾကည့္ေပါ့။ ဖဲသမား ျဖစ္သြားရင္ေတာ့ တာဝန္မယူဘူးေနာ္။ ၾကဳိေျပာထားပါရဲ႕။ ကဲ ခုေတာ့ ေတာ္ေသးျပီ။

Read More...

Saturday, September 13, 2008

ကပၸိယတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေက်ာက္ထြင္းရာဇဝင္ (၃)


ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ကပၸိယပုိ႔စ္ေတြဖတ္ျပီး သေဘာက်တယ္လုိ႔ ေျပာၾကေတာ့ ေပ်ာ္မိပါတယ္။ ဆက္တုိက္ေရးခ်င္ေပမယ့္ အခ်ိန္ကမရေတာ့ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မေရးျဖစ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္က ၁၊ ၂၊ ၃ စသည္ျဖင့္ နံပါတ္တပ္ေရးေပမယ့္ အဆက္အစပ္ ႐ွိခ်င္မွလဲ ႐ွိပါ့မယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခ်င္တာေတြကုိ ေရးေနရတာဆုိေတာ့ အဆက္အစပ္ မ႐ွိႏုိင္ပါဘူး။ သတိရတာေလးေတြ အဲဒီ့အခ်ိန္မွာ ရလုိက္တာေလးေတြကုိ အေတြ႔အၾကဳံအေနနဲ႔ ေရးေပးတာပါ။ အခုလဲ ဆရာေတာ္နားမွာ ေနခဲ့တဲ့ အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ရလုိက္တာေလးေတြ ကၽြန္ေတာ္ထပ္ေရးျပခ်င္စိတ္ ေပၚလာလုိ႔ ထပ္ေရးလုိက္ပါတယ္။

ဆရာေတာ္နားမွာ ကပၸိယအေနနဲ႔ ေနလုိက္တာ ကၽြန္ေတာ့္ ဘဝမွာ အလွည့္အေျပာင္းတစ္ခု အေနနဲ႔ မွတ္တမ္းတင္ထားခ်င္ပါတယ္။ ကပၸိယတစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ ေနခဲ့ရေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ရလုိက္တဲ့ သင္ခန္းစာေတြက ဒီေန႔ထက္ထိ သုံးလုိ႔ကုိ မကုန္ႏုိင္ေသးပါဘူး။ ကပၸိယ အျဖစ္တစ္လေလာက္ လုပ္လိုက္တာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ တန္ဖုိးမျဖတ္ႏုိင္တဲ့ အေတြ႔အၾကဳံေတြ အေတြးအေခၚေတြကုိ ရ႐ွိေစခဲ့တယ္ဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္သိလုိက္ပါတယ္။ ဆရာေတာ့္နားမွာ ကၽြန္ေတာ္ေန႔တုိင္း ဝတ္ျဖည့္ေပးရင္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ဘဝအတြက္ တန္ဖုိး႐ွိတဲ့ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ေတြကုိ ခ်မွတ္ႏုိင္ေအာင္ ေလ့လာခြင့္ေတြ ရခဲ့ပါတယ္။ ပထမဆုံး ကၽြန္ေတာ္ ႐ုံးကုိ ျပန္ေရာက္တဲ့ေန႔က သတိထားလုိက္ မိပါတယ္။ ငါ့႐ုံးေတာ့ သြားျပီဆုိတာကုိပါပဲ။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဆရာေတာ္ေနာက္လုိက္တုန္း ႐ုံးကို ပစ္ထားလုိက္တာပါ အဲဒီ့မွာ ျပန္လာလာခ်င္း ကၽြန္ေတာ့္႐ုံးရဲ႕ အဓိက အားနည္းခ်က္ၾကီးကုိ သြားေတြ႔ပါတယ္။ အရင္ကဆုိ သတိထားမိခ်င္မွ ထားမိမွာပါ။ အခုေတာ့ ခ်က္ျခင္းကုိ သတိထားမိလုိက္ပါတယ္။ ဖိနပ္ခၽြတ္မွာ ဖိနပ္ေတြ အတုန္းအရုန္း သဲတ႐ွပ္႐ွပ္နဲ႔ ျဖစ္ခ်င္တုိင္းကုိ ျဖစ္ေနေတာ့တာပါပဲ။ အဲဒီ့မွာတင္ ကၽြန္ေတာ္ သိလုိက္ပါတယ္။ ငါ့ management အင္မတန္ဖ်င္းတယ္ဆုိတာပါပဲ။ ခ်က္ျခင္းပဲ မန္ေနဂ်ာကုိ ေခၚျပီးေျပာပါတယ္ revolution လုပ္ကုိလုပ္ရေတာ့မယ္ မလုပ္လုိ႔ မရေတာ့ဘူး ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ႐ုံးပ်က္ေနျပီလုိ႔။ အဲဒီ့လုိစလုိက္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ revolution ဟာ ၂ လအတြင္းမွာပဲ ဝန္ထမ္း ၈ ေယာက္ထြက္သြားတဲ့ အထိျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေခၚေျပာတဲ့ မန္ေနဂ်ာကုိယ္တုိင္ resign လုပ္သြားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္႐ုံးကုိ ေရာက္ေရာက္ျခင္း management ပုိင္းကုိ ျပန္စိစစ္ျပီး ကၽြန္ေတာ္ Rules and Regulation ေတြကုိ ပုိေသခ်ာေအာင္ ခ်ခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ စည္းကမ္းပုိင္းမွာ တင္းက်ပ္ေပးလုိက္ပါတယ္။ အဲဒါက ဘယ္ကရသလဲဆုိေတာ့ ဆရာေတာ္နားမွာ ေနတုန္းက ရခဲ့တာပါ။ ဆရာေတာ္က သိကၡာဝိနည္းနဲ႔ အညီေနထုိင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလဲ ႐ုိေသေတာ့ စည္းကမ္းတက်ေနခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္မွားေနရင္ ဆရာေတာ္က ခ်က္ျခင္းဆုိဆုံးမပါတယ္။ အဲဒါရဲ႕ အက်ဳိးဆက္ကေတာ့ ခုနကလုိ ကၽြန္ေတာ္ management ပုိင္းကုိ ျပင္ရတဲ့ အေတြးဝင္လာတာပါပဲ။ စည္းကမ္းပုိင္းကုိ ခ်မွတ္တတ္သြားပါတယ္။

ဆရာေတာ္နားမွာေနေတာ့ေလ ဆရာေတာ္ကုိ ဒကာ၊ဒကာမေတြက ဆြမ္းကပ္ဖုိ႔ အျမဲတမ္းေျပာေနၾကတာ ကပၸိယျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ကလဲ မွတ္ရတာေပါ့။ အဲဒီ့မွာ Time Management ကုိပါ ထပ္ရလုိက္ပါတယ္။ ဆရာေတာ္ရဲ႕ အခ်ိန္ေတြဟာ အျမဲတမ္းတန္ဖုိး႐ွိပါတယ္။ ဆြမ္းကပ္ခ်င္ၾကေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေနရာေဒသကုိၾကည့္ျပီး လက္ခံရပါတယ္။ ဥပမာ ေျမာက္ဒဂုံမွာ အရုဏ္ဆြမ္းစားျပီး ျမဳိ႕ထဲမွာ ေန႔ဆြမ္းစားရမယ္ဆုိရင္ လမ္းမွာတင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားကုန္သြားမွာပါ။ အဲဒါေၾကာင့္ နီးစပ္ရာကုိလက္ခံပါတယ္။ ေျမာက္ဒဂုံမွာ အရုဏ္ဆြမ္း ပါရမီမွာေန႔ဆြမ္းဆုိရင္ အင္မတန္အဆင္ေျပသြားပါတယ္။ အခ်ိန္ေတြလဲ save လုပ္ရာၾကပါတယ္။ ဆရာေတာ္က ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေျပာေနၾကစကား႐ွိပါတယ္ အခ်ိန္ေတြကုိ save လုပ္ပါတဲ့။ ဟုတ္ကဲ့ အဲဒါရဲ႕ အေျဖက ကၽြန္ေတာ္႐ုံးမွာ အလုပ္လုပ္ရင္း Time saving ကုိဘယ္လုိလုပ္ရမယ္ဆုိတာ သြားေတြ႔ပါေတာ့တယ္။ အဲဒီ့ေနာက္ပုိင္း ကၽြန္ေတာ္ဟာ အရင္ကထပ္ အလုပ္ပုိမ်ားလာျပီး အရင္ကထပ္ပုိျပီး အခ်ိန္႐ွားပါးသြားပါတယ္။ အခ်ိန္တုိင္းဟာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ လုပ္စရာေတြ ျပည့္ႏွက္ေနပါေတာ့တယ္။ ဖုန္းေျပာတာကအစ အပုိအလုိ မေျပာေတာ့ပါဘူး (ဆရာေတာ္ ဆုံးမတဲ့ အထဲမွာလဲ အဲဒါပါပါတယ္ ဒါလဲ time saving တစ္မ်ဳိးပါပဲ)။ သူမ်ားရဲ႕ အခ်ိန္ေတြကုိ တန္ဖုိးထားတတ္သလုိမ်ဳိး ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အခ်ိန္ေတြကုိလဲ သူမ်ားေတြက တန္ဖုိးထားလာပါတယ္။ ဒါက ကပၸိယလုပ္ခဲ့ရတဲ့ အထဲက ရခဲ့တဲ့ အျမတ္ေတြေပါ့။

ဆရာေတာ္က ဒီမွာလာျပီး အလွဴဒါနလုပ္တာပါ။ ဆရာေတာ္က ဝတၳဳေငြကုိ လက္နဲ႔ေတာင္ မထိပါဘူး လက္လဲမခံပါဘူး။ ကပၸိယျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ဆီမွာပဲ႐ွိပါတယ္။ လွဴလာရင္လဲ ကၽြန္ေတာ္လက္ခံေပးရပါတယ္။ ကုိစုိးထက္ၾကီးက ဟုိကေနျပီးေငြလႊဲရင္လဲ ကၽြန္ေတာ္က တာဝန္ယူျပီး ထိန္းသိမ္းေပးရပါတယ္။ ဆရာေတာ္ လွဴမယ့္ေနရာေရာက္မွ ကၽြန္ေတာ္ကလွဴေပးရပါတယ္။ ဆရာေတာ္ကုိ လွဴတဲ့ စာရင္းေတြပါသလုိ နာဂစ္အတြက္လွဴတဲ့ စာရင္းေတြလဲ႐ွိပါတယ္။ အဲဒါေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္ခြဲမွတ္ေပးရပါတယ္။ ဆရာေတာ္ျပန္ၾကြတဲ့ အခါမွ အဲဒီ့စာရင္းေတြကုိ ကုိစုိးထက္ဆီ ပုိ႔ေပးရပါတယ္။ ကုိယ့္ပုိက္ဆံမဟုတ္တဲ့ အတြက္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ စာရင္းေတြကုိ အတိအက်ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးရပါတယ္။ အဲဒါကလဲ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ႐ုံးမွာ ေငြစာရင္းေတြ ေသခ်ာျပန္စစ္တတ္ေအာင္ က်င့္ေပးလုိက္တာပါပဲ။ အရင္ကထက္ ကၽြန္ေတာ္ပုိျပီး စာရင္းဇယားမွာ ပုိတိက်လာပါတယ္။ ေငြကုိ လြယ္လြယ္မထုတ္ေပးေတာ့ပါဘူး။ ကားခကအစ ကၽြန္ေတာ္ေသခ်ာ စိစစ္ပါတယ္။ ကုမၸဏီဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ပုိင္ပါတယ္ဆုိေပမယ့္ ရွယ္ယာသမားေတြ ႐ွိပါေသးတယ္ သူတုိ႔ကုိ ကၽြန္ေတာ္ေလးစားေသာအားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္စာရင္းေတြကုိ အရင္ကထက္ပုိျပီး တိက်ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္လုပ္ပါတယ္။ အဲဒီ့ေတာ့ ဘာသံထြက္လာသလဲဆုိရင္ လူေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေငြစကားေျပာတယ္လုိ႔ ေျပာလာပါတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္ ဝန္ခံပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ စီးပြါးေရးလုပ္ေနတဲ့ အတြက္ ေငြစကားေျပာပါတယ္။ အဲဒီ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ္မွန္တယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။ သူတုိ႔ကုိ ေျပာျပပါတယ္ ေငြစကားေျပာတယ္ ဟုတ္တယ္ စီးပြါးေရးလုပ္ေနတဲ့လူ တစ္ေယာက္က ေငြစကား မေျပာဘူးဆုိ လြဲေနမွာေပါ့လုိ႔ အရင္က မေျပာခဲ့ဘူး အခုေျပာတယ္ ေျပာသင့္တဲ့ အခ်ိန္ေရာက္လုိ႔ ေျပာတယ္။ မွားေနတာ သိရင္ ခ်က္ျခင္းျပင္ရမယ္ အခုျပင္တယ္ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္မွန္တယ္လုိ႔ ထင္တယ္လုိ႔ ေျပာေတာ့မွ ပါးစပ္ေတြ ပိတ္သြားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္စာရင္းေတြဟာ အရင္ကထက္ ပုိတိက်လာသလုိ စာရင္းကုိင္အျပင္ စာရင္းစစ္ေတြပါ ကၽြန္ေတာ္ ထပ္ခန္႔လုိက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကုမၸဏီရဲ႕ ေငြေၾကးစီးဆင္းပုံၾကီးကုိ ကၽြန္ေတာ္ ထင္ထင္႐ွား႐ွား ျမင္လုိက္ရတဲ့အျပင္ ကၽြန္ေတာ္ဘာေတြ ဆက္လုပ္ရမယ္ဆုိတာပါ ကၽြန္ေတာ္ပုိသိလာပါတယ္။

Marketing အတြက္အသုံးဝင္မယ့္ ကိစၥေေတြအားလုံးကုိ ဆရာေတာ္ တရားေဟာတဲ့ ေနရာကေန ကၽြန္ေတာ္ရခဲ့တယ္ဆုိရင္ အားလုံးအံ့ၾသၾကမလားပဲ။ တကယ္ေျပာတာပါ ကၽြန္ေတာ္ဆရာေတာ္ ဘယ္နားမွာ တရားေပးေပး ေသေသခ်ာခ်ာနားေထာင္ျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာေတာ္က စကားလုံးေတြကုိ အဆက္စပ္နဲ႔ေျပာတတ္ ေဟာတတ္ပါတယ္။ ဆရာေတာ္က ပုံျပင္ေတြ ဥပမာေတြ ေပးရင္ေတာင္ တရားနာပရိတ္သတ္ေတြနဲ႔ အဆင္ေျပမယ့္ မ်က္စိထဲ ျမင္ေယာင္ႏုိင္မယ့္ ကိစၥမ်ဳိးနဲ႔ ဥပမာေပးျပီး တရားေပးပါတယ္။ အဲဒါက အဓိကပါပဲ သူတုိ႔အားလုံး မ်က္လုံးထဲ ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ျမင္သြားျပီ သိသြားျပီဆုိတာနဲ႔ သူတုိ႔ ဒီတရားကုိ ေသခ်ာရလုိက္တာ ျဖစ္သြားပါျပီ။ ဟုတ္ကဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ marketing ကအဲဒါပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ပစၥည္းေတြ အေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ့္လုပ္ငန္းေတြေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ္အဲဒီ့နည္းအတုိင္းပဲ ႐ွင္းျပ ေျပာျပခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ျပီး customer ကုိလုိက္ျပီး သူနားလည္ေလာက္မယ့္ ျမင္ေယာင္ႏုိင္ေလာက္မယ့္ ဥပမာေတြကုိ ေပးႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါတကယ့္လက္ေတြ႔မွာ အလုပ္ျဖစ္တယ္ဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္ေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ marketing အစိတ္အပုိင္းေတြကုိ ဆရာေတာ္ရဲ႕ တရားေဟာပုံ နည္းစနစ္ကေန ကၽြန္ေတာ္ အတုယူႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။

ေနာက္တစ္ခုက ကၽြန္ေတာ့္ဘဝမွာ တန္ဖုိးရွိတဲ့ ကၽြန္ေတာ္စိတ္ဝင္စားတဲ့ management တစ္မ်ဳိးကုိ သိလုိက္ရတာပါပဲ။ အဲဒါကေတာ့ risk management ပါပဲ။ ဆရာေတာ္နဲ႔လုိက္ျပီး ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ နာဂစ္မုန္တုိင္းသင့္တဲ့ ေနရာေတြ အျပင္ တျခားေနရာေတြမွာပါ အလွဴေတြသြားလုပ္ပါတယ္။ တခါတခါ ကၽြန္ေတာ္က သနားလြယ္လုိ႔ လွဴခ်င္ေပမယ့္ ဆရာေတာ္က ဒါလွဴရင္ဘာ ဒါလွဴရင္ဘာဆုိတာကုိ ႐ွင္းျပေပးပါတယ္။ ဆရာေတာ္က သူလွဴခုိင္းတဲ့ ေနရာအားလုံးကုိ သုံးသပ္ျပပါတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္ အနာဂတ္အတြက္ လွဴခဲ့တဲ့ ေနရာေတြ႐ွိသလုိ တကယ္ကုိ လိုအပ္တာကုိ လွဴေပးခဲ့တာေတြကုိပါ ေတြ႕ရပါတယ္။ အဲဒါက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေကာင္းေကာင္းၾကီး မီးေမာင္းထုိးျပသြားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္ေတြလုပ္တဲ့ အခါမွာ လုပ္သင့္လုိ႔လုပ္တာလား မလုပ္သင့္ပဲလုပ္တာလား ယူသင့္တဲ့ risk လား မယူသင့္တဲ့ risk လားဆိုတာေတြကုိပါ သိသိသာသာၾကီး ျမင္ေစလာပါတယ္ (လွဴတယ္ဆုိတာလဲ ကုိယ့္ပုိက္ဆံေတြကုိ သူမ်ားကုိ ေပးလုိက္ရတာပဲေလ အလုပ္အသစ္လုပ္ရင္လဲ အဲလုိပဲ ပုိက္ဆံေတြကုိ ရင္းရတာပါပဲ။ အဲဒါေၾကာင့္အလွဴလုပ္တာလဲ risk အေနနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ျမင္ပါတယ္။ ကုိယ္လွဴတဲ့ ပုိက္ဆံ အက်ဳိး႐ွိမ႐ွိသုံးသပ္တာပါ။)။ ဆရာေတာ္ရဲ႕ ေက်းဇူးသိပ္ကုိၾကီးမားလြန္းပါတယ္။ ဒါေတြက ဆရာေတာ္ျပန္သြားတဲ့ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားသုံးသပ္မိတာေတြပါ။ ဘာလုိ႔ ဒီလုိသုံးသပ္ရသလဲဆုိရင္ တခ်ဳိ႕ေနရာေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္ေျပာင္းလဲသြားလုိ႔ပါပဲ။ ေျပာင္းလဲရျခင္းရဲ႕ အဓိကအေၾကာင္းရင္းထဲမွာ ကပၸိယဘဝကလာတဲ့ သင္ခန္းစာေတြကမ်ားပါတယ္။ ေခါင္းထဲမွာ စြဲျမဲေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က မွားတယ္လုိ႔ သိရင္ ခ်က္ျခင္းျပင္တတ္ပါတယ္။ မွားတာကုိ ဆက္မလုပ္တတ္ပါဘူး အမွန္ကုိသိေနမွ အမွားကုိ ဆက္လုပ္ရင္ လူမုိက္ေပါ့။ ေလာကမွာ အဲဒါထက္ မုိက္တဲ့ေကာင္ မရွိႏုိင္ေတာ့ဘူးလုိ႔ ယူဆပါတယ္။ အခုလဲ ဆရာေတာ့္ေက်းဇူးေတြကုိ ဒီပုိ႕စ္ေလးေရးျပီး က်န္တဲ့လူေတြကုိ မွ်ေဝေပးပါတယ္။ ေနာက္မွ ကၽြန္ေတာ္ထပ္ေရးပါဦးမယ္။

Read More...

Saturday, September 6, 2008

လတ္တေလာ ခံယူခ်က္ေတြ


ဟန္သစ္ျငိမ္ tag လုပ္ေတာ့ ျပန္ေရးေပးလုိက္တယ္။ ဒါေရးလုိက္ရေတာ့ စိတ္ထဲ ေပါ့သြားတယ္။ မဆုိးပါဘူး ေပ်ာ္စရာေကာင္းသားပဲ။ လတ္တေလာ အေၾကာင္းအရာေလးေတြေပါ့ဗ်ာ။ ကဲ အပ်င္းေျပေလး ဖတ္ၾကည့္ေပါ့။

ကိုယ္႔ရဲ႕နာမည္ ………… zeRoTraSh (စာလုံးအား ထုိအတုိင္းေပါင္းရန္ ေၾသာ္ ကုိသင္ကာကေတာ့ သုညလြတ္ဆုိပဲ :D)
ကိုယ္ကိုသူငယ္ခ်င္းေတြကဒီလိုေခၚတယ္ ………… ေဟ့ေရာင္ (ေသာက္ၾကစုိ႔တဲ့)
ကိုယ္ဒီမွာေနတယ္………… ခုထိေတာ့ အေမ့အိမ္မွာ ကပ္ေနရတုန္း
ကိုယ္႔ဆီဖုန္းဆက္ခ်င္ရင္………… ဆက္မေနပါနဲ႔ ဘာလုပ္မလဲ ပုိက္ဆံကုန္တယ္ က်ဳပ္လဲ ျပန္မေျပာခ်င္ဘူး

ကိုယ္႔ရဲ႕အၾကိဳက္ဆံုးေတြက
အေရာင္ဆိုရင္………… နီနီရဲရဲ ျပဲျပဲၾကီး
အ၀တ္အစားဆိုရင္………… ဝယ္ေပးရင္ ဝတ္လုိက္တာပဲ သိပ္ဂ်ီးမမ်ားဘူး (branded ေတာ့ဝယ္ေပးေနာ္)
အစားအစာဆိုရင္………… အရက္နဲ႔ျမည္းလုိ႔ရသမွ် ပုိၾကဳိက္တယ္
ပစၥည္းဆိုရင္………… အနာအဆာမပါေအာင္ အရင္စစ္တာေပါ့ တခါတေလေတာ့လဲ အနာပါေပမယ့္ ကုိယ္လုိရင္ သုံးရတာေတြေတာ့႐ွိတယ္
သီခ်င္းဆိုရင္………… ခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ yellowcard နဲ႔ coldplay နားေထာင္ေနတယ္
စာေရးစာဆရာ………… ေက်ာ္ဝင္း၊ ေဒါက္တာသန္းထြန္း၊ မင္းလူ၊ ျမသန္းတင့္၊ ခ်စ္ဦးညဳိ
စာအုပ္………… Rich Dad and Poor Dad, End of Poverty,
Life style………… လြတ္ေျမာက္ေနတဲ့လူအျဖစ္ေနေနတယ္ (လူကလြတ္ေနတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္)
ကိုယ္႔ရဲ႕၀ါသနာ………… ဆရာလုပ္ျခင္း (ဟန္သစ္နဲ႔ ဒီေနရာေတာ့ တူတယ္)
အလိုခ်င္ဆံုးလက္ေဆာင္………… အလကားရရင္ယူလုိက္တာခ်ည္းပဲ (အလိုခ်င္ဆုံးေျပာျပရင္ အားလုံးေမတၱာပုိ႔မွာစုိးလုိ႔ မေျပာေတာ့ဘူး)
ကိုယ္႔ရဲ႕ အခ်စ္ဆံုးသူက………… ေသသြားျပီ (အဖြား)
ကိုယ္႔ရဲ႕ အေလးစားဆံုးသူက………… သခင္ေအာင္ဆန္း
ကိုယ္႔ရဲ႕ အခင္ဆံုးသူငယ္ခ်င္းက………… အရက္တုိက္တဲ့ေကာင္ေပါ့
ကုိယ္႔ကို အမ်ားဆံုးနားလည္မွဳေပးႏိုင္သူက………… ေဘာ္ဒါေတြေနမွာေပါ့ (ကုိယ္ေသာက္တာလဲ ဒင္းတုိ႔ပဲ ထိန္းႏုိင္တာကုိး)
ကိုယ္႔ရဲ႕ အမုန္းဆံုးသူက………… မ႐ွိပါဘူး အားအားယားယား
ရင္အခုန္ဆံုးအခ်ိန္………… ယွဥ္ျပဳိင္ေနရတဲ့ အခ်ိန္၊ ဦးေႏွာက္ထဲမွာ အၾကံစည္သစ္ တစ္ခုခုေပၚလာတဲ့ အခ်ိန္
အေၾကာက္ဆံုးအခ်ိန္………… အေဖနဲ႔အေမ အိမ္ေပၚကႏွင္ခ်မယ့္ အခ်ိန္ (သူတုိ႔ႏွင္ခ်ရင္ ေနစရာ ခုထိမ႐ွိေသး)
အေပ်ာ္ဆံုးအခ်ိန္………… အားလုံးအဆင္ေျပတဲ့အခ်ိန္
အမွတ္တရေန႔………… ကုိယ့္ေမြးေန႔ေတာင္ တခါတခါေမ့ေနေသးတာ အမွတ္တရေန႔ဆုိတာ မ႐ွိဘူး
ဆုေတာင္းတုိင္းသာျပည္႔မယ္ဆိုရင္ေတာင္းမဲ႔ဆု………… အဖြားျပန္႐ွင္လာရင္ေတာ္ျပီ
အခ်စ္ဆိုတာ………… ၁၅၀၀ တန္ေတြက အမ်ားၾကီးရယ္ ဟီး ဟီး ဟီး
အမုန္းဆိုတာ………… မသိဘူး
အလြမ္းဆိုတာ………… ကုန္ၾကမ္းေတြေပါ့
သံေယာဇဥ္ဆိုတာ………… အဲဒီ့စကားနဲ႔ပဲ လုပ္စားလာတာ
ဘ၀ဆိုတာ………… ခ်စ္စရာေလးေလ (ငါ့ဘဝမွငါမခ်စ္ ဘယ္သူခ်စ္မလဲ ကဲ ေျပာ . . .)
သူငယ္ခ်င္းဆိုတာ………… ေသာက္ေသာက္စားစား လူ႔မင္းသားကြ
ခ်စ္သူဆိုတာ………… ေျပာျပီးပါေရာလား အမ်ားၾကီးရယ္လုိ႔ ဟီး ဟီး ဟီး (လူခ်စ္လူခင္ေပါတယ္ေလ :D)
ကိုယ္႔ကိုကိုယ္ဒီလိုထင္တယ္………… ငါဆရာပါ
ကိုယ္႔ရဲ႕လက္ဆြဲေဆာင္ပုဒ္က………… ထြင္ရင္ထြင္ မထြင္ရင္ေသ
အေျပာခ်င္ဆံုးစကားတစ္ခြန္း………… အ႐ြယ္နဲ႔ေသာက မမွ်တာၾကာျပီ

ကဲ ကဲ ကုိယ့္တာဝန္ေက်ျပီဆုိေတာ့ က်န္တဲ့လူေတြ ဆက္ျပီး ေမတၱာထားတဲ့ အေနနဲ႔ tag လုိက္ဦးမယ္။ ေျဖၾကေနာ္ ေျဖၾက ခ်စ္လြန္းခင္လြန္းလုိ႔ tag လုိက္တာ ဟီး ဟီး . . . .
- မခင္မင္းေဇာ္
- BlackDream
- ညိမ္းညဳိ
- ေကသြယ္
- မေဗဒါ
- မြန္ေလး
- Republic
- ဘေလာ့ဂ္မေရးျဖစ္ေတာ့တဲ့ ကုိစုိးထက္ကုိေတာ့ ခြင့္လႊတ္လုိက္ပါတယ္ ဒါေပမယ့္ အီးေမးလ္ကေန တစ္ဆင့္ေတာ့ ေျဖလုိ႔ရေသးတယ္။

Read More...

Saturday, August 23, 2008

တစ္ႏွစ္ျပည့္တဲ့ Blog


ကၽြန္ေတာ္ Part Of zeRoTraSh (PORTS) ဆုိျပီးေတာ့ ဒီဘေလာ့ဂ္ေလးကုိ ၂၃ ရက္၊ ၾသဂုတ္လ၊ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္မွာ စတင္ျပီးတည္ေဆာက္ခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဘေလာ့ဂ္ေတြ အေၾကာင္းသိတာေတာ့ ၾကာခဲ့ပါျပီ။ သူမ်ားေတြ ေရးထားတာကုိပဲ သြားသြားျပီး ဖတ္ျဖစ္ေနပါတယ္။ ကုိယ္တုိင္ကေတာ့ မေရးျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ ေရးဖုိ႔ အခ်ိန္မရခဲ့သလုိ သိပ္စိတ္မဝင္စားခဲ့လုိ႔ပါ။ ေနာက္ပုိင္းေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ web 2.0 ရဲ႕ ေပါက္ကြဲမႈအားကုိၾကည့္ျပီး user participation ကုိပုိျပီး စိတ္ဝင္စားလာပါတယ္။ အဲဒီ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ့္လုပ္ငန္းေတြကုိလည္း အေထာက္အကူျပဳေအာင္ ဘေလာ့ဂ္ေတြရဲ႕ သဘာဝကုိလည္း သိရေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ စျပီးေရးဖုိ႔ အၾကံရခဲ့ပါတယ္။ တကယ္တမ္း ဘေလာ့ဂ္ေရးတဲ့အခါမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ဝင္စားစရာေတြကုိ ပုိေတြ႕ခဲ့ပါတယ္။ Technology ကေတာ့ရင္းႏွီးျပီးသားမုိ႔ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ထူးထူးျခားျခားခက္ခဲမႈ မ႐ွိသေလာက္ပါပဲ။ ဘာေတြ ေရးမလဲ ဘယ္လုိအေၾကာင္းအရာေတြကုိ ေရးမလဲလုိ႔ စဥ္းစားရတာကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ပင္ပန္းပါတယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေရးခ်င္တာေရးမယ္ကြာ ငါ့ဘာသာလုပ္တာပဲ ဘာျဖစ္တုန္းဆုိျပီး သေဘာထားလုိက္မွ ေအးသြားပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ profile မွာေရးထားသလုိပါပဲ Blog ကုိလက္ေဆာ့ရင္း ရပ္မရေတာ့လုိ႔ ဆက္ေရးေနတာပါ ဆုိတဲ့အတုိင္းပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ေရးရင္းနဲ႔ ရပ္မရေတာ့ပါဘူး။ စာေရးတာလဲ ဝါသနာကပါတာကုိး။ အစကေတာ့ သိျပီးရင္ေတာ္ျပီလုိ႔ ေတြးထားေပမယ့္။ တကယ္တမ္း ကုိယ့္ဘေလာ့ဂ္ကုိ ကုိယ္မရပ္ျဖစ္ပါဘူး။ c-box မွာလာအားေပးတဲ့ စာေလးေတြ ေကာ္မန္႔ေလးေတြကုိၾကည့္ျပီး ပီတိျဖစ္မိတယ္။ ေနာက္ျပီး ကုိယ္ကုိတုိင္လဲ သူမ်ား ဘေလာ့ဂ္ေတြကုိ သြားျပီး ဝင္ေအာ္ ေကာ္မန္႔ေရးလုပ္ရတာကုိ သေဘာက်လာပါတယ္။ ဘာနဲ႔တူလဲဆုိေတာ့ ရပ္ကြက္ထဲမွာလုိပါပဲ လူမႈအဖြဲ႕အစည္းေလးတစ္ခုကုိ အြန္လုိင္းေပၚမွာ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ေတြ႕ေနရသလုိပါပဲ။ တကယ္တမ္းလဲဟုတ္ပါတယ္။ ေနာက္ပုိင္းေတာ့ ရပ္ကြက္ထဲမွာလုိပဲ ကေလာ္တုတ္တာေတြ ထဆဲတာေတြ သမီးရည္းစားေတြ အဲလုိ အဲလုိေတြ အမ်ားၾကီးေတြ႕ေတာ့ ေၾသာ္ဟုတ္တယ္ေနာ္ ဆုိတာပဲ စဥ္းစားမိခဲ့ပါတယ္။ (ရပ္ကြက္ထဲက လူေတြဆုိျပီး ပန္ဒုိရာ သုံးထားတာကုိ သေဘာက်ပါတယ္ ဤကားစကားခ်ပ္)

ကၽြန္ေတာ္ ပထမဆုံး စေရးျဖစ္တဲ့ ပုိ႔စ္က ျမင္လွည့္ပါအေမ ဆုိတဲ့ ကဗ်ာေလးပါ။ ဘာတင္ရမွန္းမသိလုိ႔ အဲဒီ့ကဗ်ာေလးကုိ လက္တမ္းေရးျပီး ခ်က္ျခင္းတင္ခဲ့ပါတယ္။ ဘယ္သူမွ ေကာ္မန္႔ေပးတဲ့သူ မရွိပါဘူး။ စစခ်င္းကုိး။ c-box မွာေတာ့ လာလာျပီး အားေပးသြားၾကတာေတြ႕ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္သူ စစျခင္းေရာက္လာတာလဲဆုိတာေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီ့တုန္းက လာေနၾကေတြထဲမွာေတာ့ ခုထိသိေနတာ ရန္ေအာင္တုိ႔ မခင္မင္းေဇာ္တုိ႔ ကုိစုိးထက္တုိ႔ မ်ားေတာ့မ်ားပါတယ္။ ေၾသာ္ သင္ကာၾကီးလဲ ပါေသးတယ္ သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဘေလာ့ဂ္လုပ္တဲ့ သက္တမ္း သိပ္မကြာဘူးထင္တာပဲ။ ထားပါ ေသခ်ာေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ c-box ကုိ ရာဇဝင္ ျပန္မလွန္ႏုိင္ေတာ့လုိ႔။ ပထမဆုံး ကြန္မန္႔ေပးတာကေတာ့ ထူးျမတ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္နားေပါက္ေလး ဆုိတဲ့ ပုိ႔စ္မွာ စျပီး ကြန္မန္႔ေပးသြားတာပါ။ ေနာက္ပုိင္းမွာေတာ့ ရန္ေအာင္တုိ႔ သမုဒယႏြယ္တုိ႔က ကြန္မန္႔ေတြလာေပးတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ အဲဒီလုိနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဘေလာ့ဂ္႐ြာထဲမွာ ခ်ာလပတ္လည္ျပီး ႐ုန္းမထြက္ႏုိင္ခဲ့ပါဘူး။

ကၽြန္ေတာ္ ဘေလာ့ဂ္ဂါေတြနဲ႔သိပ္မသိပါဘူး။ သိပ္လည္း မရင္းႏွီးပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္က စာသြားဖတ္ျဖစ္လဲ တခါတခါမွ ကြန္မန္႔ေပးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ တခါတခါမွ c-box မွာ ႏႈတ္ဆက္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ပုံမွန္ေတာ့သြားျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ဝင္စားတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ေတြဆုိ ပုံမွန္ဖတ္ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ပုိင္း ဘေလာ့ဂ္ေလာကမွာ Tag တယ္ဆုိတာ အစက ကၽြန္ေတာ္သေဘာ မေပါက္ခဲ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိလဲ ဘယ္သူမွ tag မလုပ္ပါဘူး။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က စျပီး Tag လုပ္ဖုိ႔ ငါ . . . ဘာေကာင္လဲ ဆုိျပီးေရးလုိက္ပါတယ္။ အဲဒီ့ပုိ႔စ္ကုိ စတင္ျပီး သိပ္မၾကာပါဘူး ကၽြန္ေတာ္ Tag လုပ္လုိက္တဲ့ထဲက ကုိစုိးထက္က စစခ်င္းေရးပါေတာ့တယ္။ သူကေတာ့ ေခါင္းစဥ္ေလးေျပာင္းျပီးေရးတာပါ။ ငါဆုိတာကုိ သူ႔အေနနဲ႔ ရင့္သီးတယ္ထင္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ဘယ္လုိလူလဲဆုိျပီး ေရးသြားတာကုိ မွတ္မိေနပါေသးတယ္။ အဲဒီ့လုိ သူ႔ကုိသြားျပီး Tag လုိက္မိကထဲက ကၽြန္ေတာ္နဲ႔သူ အေတာ္ခင္သြားတယ္ ဘယ္ေလာက္ခင္သြားတုန္းဆုိ ဘုန္းၾကီးတစ္ပါးထဲကုိ ကပၸိယတူတူလုပ္ေပးတဲ့ အထိပါပဲ။ ဒီေန႔ထက္ထိလဲ ပတ္သတ္ေနတုန္း။ သူ႔မိသားစု အကုန္လုံးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ အေတာ္ကုိ ရင္းႏွီးပါတယ္။ သူနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ ခုထက္ထိလူျခင္း မစုံဖူးပါဘူး။ ဓါတ္ပုံေတြပဲျမင္ဖူးေသးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ဘဝမွာ လူတစ္ေယာက္ကုိ မျမင္ဖူးေသးပဲနဲ႔ ခင္မင္ျပီး ကူညီေပးခဲ့တာ ကုိစုိးထက္ပါပဲ။ ခ်စ္ကုိၾကီး Cheers !

ဘေလာ့ဂ္ဂါေတြကုိ အျပင္မွာ မျမင္ဖူးပါဘူး။ ပထမဆုံး အျပင္မွာစုံဖူးတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ဂါကေတာ့ သင္ကာပါ။ သူဗမာျပည္လာတုန္း ပန္းဆုိးတန္းမွာ သြားျပီးေတြ႕ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဘီယာပါတူတူေသာက္ခဲ့ပါတယ္။ အမွန္က ရုံးခ်ိန္ၾကီးပါ ကၽြန္ေတာ္က ေန႔လည္ဆုိ ေသာက္ေလ့မရွိပါဘူး။ သူ႔ကုိအားနာလြန္းလုိ႔ ခင္လုိ႔သာ ေသာက္ခဲ့တာပါ။ ကဲ ကုိဘုန္းသိျပီလားကြ :D။ Online မွာ Gtalk စေျပာျဖစ္တဲ့ ဘေလာ့ဂ္ဂါကေတာ့ ခ်စ္မၾကီး မခင္မင္းေဇာ္ပါပဲ။ သူ႔ဓါတ္ပုံကုိလည္း အရင္ဆုံးျမင္ဖူးတာပါ ဟုတ္တယ္ေနာ္ ခ်စ္မၾကီး :D။ ကၽြန္ေတာ့္အေၾကာင္းကုိ ပုိ႔စ္တစ္ခု စေရးတာကေတာ့ မုိးစက္ဆုိတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ဂါပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ကုိယ္တုိင္ဗ်ဴးေတြကုိ ဖတ္ျပီး သူက ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အင္တာဗ်ဴးလုပ္တဲ့ပုံမ်ဳိးေရးျပီး ကၽြန္ေတာ့္ဆီပုိ႔ေပးခဲ့ပါတယ္။ သူေရးေပးတာကုိ ကၽြန္ေတာ္က ေခါင္းစဥ္ေလးေပးခဲ့ပါတယ္။ ေမာင္ဇီး႐ုိးကုိဖြင့္ဖတ္သြားတဲ့ မုိးစက္ ဆုိျပီး ေပးခဲ့ပါတယ္။ ခုေတာ့ ေမာင္မုိးစက္ ဘေလာ့ဂ္မေရးအားပါဘူး ဗမာျပည္ျပန္ေရာက္ျပီး သင္တန္းတက္ေနရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ဆီ ဖုန္းေတာ့ မၾကာမၾကာ ဆက္တတ္တယ္ဗ်။

ေၾသာ္ေမ့ေနလုိ႔ ကုိေမာင္လွဆီကလည္း ဖုန္းနံပါတ္စရဖူးတယ္ သူရန္ကုန္လာတုန္း ဘီယာတူတူေသာက္မယ္လုပ္ျပီးမွ မေသာက္ျဖစ္ခဲ့တာ မွတ္မိေသးတယ္။ ဘေလာ့ဂ္ဂါထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ အကူအညီစေပးခဲ့ရတာကေတာ့ Rapster88 ဆုိတဲ့ ညီေလးပါ ေပးရမွာေပါ့ လဒေလးက တစ္႐ုံးထဲ တူတူလုပ္တာကုိး။ သူလဲ ေရးခ်င္တယ္ဆုိလုိ႔ ကၽြန္ေတာ့္ Template ၾကီးေပးလုိက္ေသးတယ္ အဟက္ဟက္ဟက္။ ေနာက္ျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ဘေလာ့ဂ္ထဲမွာ contributor စလုပ္ဖုိ႔ လွမ္းေျပာတာကေတာ့ ရန္ေအာင္ေပါ့။ ၃ ေနရာအတြက္ တထုိင္ထဲလွမ္းဖိတ္တာ MMbloggerhelpdesk၊ သံစဥ္လႈိင္း၊ English For Success ရယ္ သုံးခုေပါ့။ အားေတာ့နာတယ္ ရန္ေအာင္ရယ္ သံစဥ္လႈိင္းမွာပဲ ၂ ပုဒ္လားေရးေပးဖူးတယ္ ေနာက္ေတာ့ ထပ္ေရးတာေပါ့ေနာ့ အဟက္ဟက္ဟက္။ သူမ်ားဘေလာ့ဂ္ထဲမွာ ေမးလ္ပုိ႔ျပီးေရးျဖစ္တာကေတာ့ ဇီးကြက္ဆီက သုိင္းေလာကေပါ့ဗ်ာ။

ဒီလုိနဲ႔ ဒီလုိနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဘေလာ့ဂ္႐ြာၾကီးထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ခ်ာလပတ္ရမ္းေနရင္း ခုထိရပ္မရေသးပါဘူး။ ေနာက္ပုိင္းမွာ ဘေလာ့ဂ္ေတြ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦးေဆာ္ၾက တီးၾက ေအာ္ၾက ဟစ္ၾကျမင္ေတာ့ စိတ္ကုန္သြားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လဲ သံေယာဇဥ္က မျဖတ္ႏုိင္ပါဘူး။ ကုိယ့္ဘာသာ လုပ္ခ်င္ရာ လုပ္ၾကပါေစဆုိျပီးပဲ ထုိင္ၾကည့္ေနလုိက္တယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ ကုိယ့္သားသမီးေတြမွ မဟုတ္တာ။ ကုိယ့္သေဘာကုိယ္ေဆာင္တာပဲ လုပ္ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္တားလည္း ဘာထူးမွာတုန္း ဟုတ္တယ္ဟုတ္။ ကၽြန္ေတာ့္ဘေလာ့ဂ္ အခုေတာ့ တစ္ႏွစ္ျပည့္ျပီ ေနာက္ပုိင္း ဆက္ေရးျဖစ္ မေရးျဖစ္ကေတာ့ မေသခ်ာဘူး။ မေရးပဲလဲ ေနေတာ့မေနႏုိင္ဘူး အားလဲမအားဘူး အားရင္ေရးမယ္ ေကာင္းဘူးလား။ ကၽြန္ေတာ့္ဆီကုိ လာတဲ့အားေပးေနတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ဂါေတြ အကုန္လုံးကုိ ကၽြန္ေတာ္ေက်းဇူးအထူးတင္ပါတယ္။ ေနာက္လည္း ဆက္ျပီးအားေပးပါအုံး အားမေပးလဲေနဗ်ာ ေရးမွာပဲ တားနဲ႔ အဟက္ဟက္ဟက္။

ကဲ ကဲ တစ္ႏွစ္ျပည့္ဆုိျပီး ဘာမွလဲ ဧည့္မခံျဖစ္ဖူး ေရးခ်င္တာ ေလွ်ာက္ေရးေနျပန္ျပီေနာ့။ အင္းေလ အဲဒါကုိက ကၽြန္ေတာ့္ပုံစံပဲကုိး။ ေကာ္မန္႔ေလးဘာေလး ေရးျပီး ဆုေတာင္းေပးေပါ့ ဆဲမသြားရင္ ျပီးတာပဲ။ က်န္တာကေတာ့ သေဘာ။ ဆဲသြားေတာ့ ဖတ္ရတာ အာရုံေနာက္လုိ႔။ ထူးျခားခ်က္က တစ္ခါမွေတာ့ အဆဲမခံဖူးေသးဘူး။ လူခ်စ္လူခင္ေပါလုိ႔လားဆုိေတာ့ အဲလုိလဲမဟုတ္ဘူး။ သိပါဘူးဗ်ာ။ ဘေလာ့ဂ္ေလာကမွာ နာမည္ေတာ့ ရလာျပီထင္တယ္ လူေသာက္ညင္ကပ္တဲ့ထဲ ပါေနတယ္ ေျပာတာပဲ။ ၾကားမိတာပါ။ ဟုတ္မဟုတ္မသိဘူး။ ကဲ ခုေတာ့ ေတာ္ေသးျပီ ေနာက္မွပဲ ဆက္ျပီးေရးေတာ့မယ္ ခုဒီပုိ႔စ္မွာ ေပးခဲ့မယ့္ ေကာ္မန္႔ေတြကုိလည္း စုျပီး ေနာက္ပုိ႔စ္အေနနဲ႔ တင္အုံးမယ္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ဘယ္လုိအေၾကာင္းနဲ႔ ကြန္မန္႔ေပးေပး ဒီဘေလာ့ဂ္ကုိ ဘာေၾကာင့္ဖတ္လဲဆုိတာပါ ထည့္ေရးေပးပါ ဒါကလည္း ဒီ႐ြာထဲမွာ ေျပာေနသလုိ ဆားခ်က္တာပါ။ ကဲ အားလုံးပဲ မဂၤလာပါဗ်ာ။

zeRoTraSh
23rd August 2008

Read More...

Wednesday, August 20, 2008

တံဆိပ္မ်ား

သူကုိယ္တုိင္က ဘာမွမေျပာခဲ့
ႏုိင္ငံေရးအေၾကာင္း ေဆြးေႏြးေတာ့လည္း တုံဏိဘာေဝ
ပညတ္ေတြ ပရမတ္ေတြ ေျပာေတာ့လဲ အသံမထြက္
ေမာ္ဒန္ ပုိ႔စ္ေမာ္ဒန္ ဒါေတြလဲ သူမသိ
စီးပြါးေရး ဒႆန အေတြးေခၚ စိတ္ဝင္စားပုံမျပ
သိခ်င္တာ႐ွိလားလုိ႔ေမး

ဘာမွျပန္မေျဖေတာ့ခက္တယ္
လူေတြက တံဆိပ္အမ်ဳိးမ်ဳိးကပ္ၾကတယ္
အသက္ကတေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ၾကီးလာတယ္
သူကုိယ္တုိင္က ဘာမွမေျပာခဲ့
သူကုိယ္တုိင္က ဘာမွမသိခဲ့
တေန႔ကေတာ့ သူ႔အသံထြက္လာတယ္
“ငါ” ေပ်ာက္ေနတာ ၾကာျပီတဲ့
ေနာက္ထပ္တံဆိပ္ကပ္သြားၾကတယ္
သူကအတၱၾကီးသတဲ့ကြယ္။

zeRoTraSh

Read More...

Wednesday, July 30, 2008

ခုံပူၾကီးေပၚကလူ (၁)


“ ခင္ဗ်ားအလုပ္ကေအးေဆးပဲေနာ္။ သက္သက္သာသာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ အဲလုိလုပ္ရေကာင္းမလားပဲ ဟား ဟား ဟား . . . ”

“ မင္းကုိေတာ့ အားက်တယ္ကြာ။ အခန္းထျမွာ အဲကြန္းေလးနဲ႔၊ စားပြဲ ကုလားထုိင္နဲ႔၊ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ ဘာမွ ပူစရာမလုိဘူး။ တုိ႔မွာေတာ့ တေန႔တေန႔ ေျပးလႊားေနရတာ။ မင္းလုိမ်ဳိး သက္သာတဲ့ အလုပ္ေတာ့ လုပ္ခ်င္သားပဲ ”

“ အကုိက အခန္းထဲမွာ ေအးေဆးေလးေနရတာေလ။ သမီးတုိ႔က ရင္ဆုိင္ေနရတာေလ။ အကုိ႔လုိေတာ့ တခါတခါ ေနရရင္ ေကာင္းမွာပဲလုိ႔ ေတြးမိတယ္ ”

“ သူက ဘာသိမွာတုန္း ႐ုံးထဲမွာ ထုိင္ျပီး ဟုိလူ႕ခုိင္း ဒီလူ႔ခုိင္းနဲ႔ သူ႔လုိေတာ့ လူတုိင္း လုပ္တတ္တယ္ ေျပာမေကာင္းလုိ႔သာ ဟြန္း ”

အဲဒီ့အသံေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္ၾကားေနက်ျဖစ္သြားေတာ့ ႐ုိးသြားတယ္။ ပ်င္းသြားတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါတယ္။ အရာ႐ွိေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား၊ CEO ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား၊ ပုိင္႐ွင္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဒီလုိ အသံေတြကုိ ၾကားတုိင္းျပဳံးၾကလိမ့္မယ္လုိ႔။ ဒီအသံေတြက အဲဒီ့လူေတြအတြက္ ေန႔စဥ္ေန႔တုိင္းနီးပါး “မဂၤလာပါ” လုိ႔ႏႈတ္ခြန္းဆက္ေနသလုိ ျဖစ္ေနမယ္ဆုိတာ သံသယျဖစ္စရာ မလုိပါဘူး။ ဒါဟာ ပတ္ဝန္းက်င္က ႐ုတ္တရက္ၾကည့္ျပီးျဖစ္ေစ၊ ေသခ်ာမသိလုိ႔ျဖစ္ေစ ေဝဖန္ၾကတဲ့ ေျပာဆုိေနၾကတဲ့ ေစာင္းေျမာင္းေနၾကတဲ့ စကားသံေတြပါပဲ။ ဟုတ္ကဲ့ သူတုိ႔ေတြ အဲဒီလုိသာ ေျပာေနၾကတာပါ အဲဒီ့ေနရာရဲ႕ တကယ့္အစစ္အမွန္ အရသာ၊ အစစ္အမွန္ အေတြ႕အၾကဳံေတြကုိ မၾကဳံဖူးၾကေသးလုိ႔ပါ။ အဲဒီ့ေနရာေတြကုိ မေရာက္ေသးလုိ႔ပါ။ တကယ္တမ္း အဲဒီ့ေနရာေတြကုိ ေရာက္သြားတဲ့ လူတစ္ေယာက္၊ အဲဒီ့တာဝန္ေတြကုိ ယူရတဲ့လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ့ရင္ ဒီစကားမ်ဳိး ဘယ္ေတာ့မွ ထြက္လာမွာ မဟုတ္ဘူးဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္ က်ိန္းေသေျပာရဲပါတယ္။ အဲဒီ့လူ အားလုံးစီကေန တညီတညာထဲ ထြက္လာမယ့္ အသံက တစ္ခြန္းထဲပါ “ ထုိင္ၾကည့္စမ္းပါ ဒီေနရက ခုံပူၾကီးရယ္ ” အဲဒီ့စကားပဲ ေျပာျဖစ္မွာပါ။ ေဗဒင္ေမးရင္ ဆန္ကုန္တယ္။

“ အပင္ျမင့္ရင္ ေလပုိတုိက္ခံရတယ္ ” အဲဒီ့စကားကုိ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ႏွစ္သက္ပါတယ္။ တကယ္လည္း မွန္တဲ့စကားပါ။ ရာထူးၾကီးလာေလေလ တုိက္ခုိက္ခံရတာ မ်ားလာေလေလပါပဲ။ လူေတြ အျမင္မွာ အဲဒီ့လူေတြဟာ ဘာမွမသိတဲ့ သူေတြလုိ၊ ကုိယ္ခ်င္းစာတရား မ႐ွိတဲ့လူေတြလုိ၊ သက္ေတာင့္သက္သာ ေနခ်င္တဲ့ သူေတြလုိ ထင္ျမင္ေနၾကတာပါ။ တကယ္ေတာ့သူတုိ႔ တာဝန္ေတြဟာ သူမ်ားေတြထင္တာထက္ ပုိျပီးၾကီးပါတယ္။ CEO တစ္ေယာက္၊ ပုိင္႐ွင္တစ္ေယာက္ဟာ သူက်င္လည္ေနရတဲ့ Organization တစ္ခုလုံးရဲ႕ ဝင္႐ုိးပါ။ သူဟာ အဓိက အက်ဆုံး အပုိင္းကေန လႈပ္႐ွားေနတာပါ။ သူထလုပ္မွ အလုပ္လုပ္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ထုိင္ေနရင္းကလဲ သူအလုပ္လုပ္ေနတာပါပဲ။ သူတုိ႔မွာ သူမ်ားေတြထက္ပုိျပီး pressure မ်ားပါတယ္။ သူတုိ႔ဟာ က်န္တဲ့သူေတြထက္ ပုိျပီး reponsibility ပုိမ်ားပါတယ္။ သူတုိ႔ေတြဟာ စကားတစ္ခြန္း၊ ဆုံးျဖတ္ခ်က္တစ္ခု အဲဒါေတြကုိ လြယ္လြယ္ကူကူ ေျပာလုိ႔၊ ဆုံးျဖတ္လုိ႔ မရပါဘူး။ ဒါကုိသူတုိ႔ေအာက္က ဝန္ထမ္းေတြ သူတုိ႔ပတ္ဝန္းက်င္ကလူေတြ သတိထားမိခ်င္မွ ထားမိပါမယ္။ သိခ်င္မွလည္း သိပါလိမ့္မယ္။ သတိမထားမိတာ၊ မသိၾကတာမ်ားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လဲ ခုနကလုိ စကားသံေတြ ထြက္လာတာေပါ့။

ကုိယ့္ထက္သာရင္ မနာလုိတာ လူ႔သဘာဝပါ။ ဝန္ထမ္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ကုိယ့္အထက္ကလူဆုိရင္ မုန္းတတ္ၾကပါတယ္။ CEO အဆင့္ ပုိ႐ွင္အဆင့္ဆုိရင္ေတာ့ ဆုိဖြယ္ရာမ႐ွိေပါ့။ အဲဒီ့လူေတြဆုိရင္ ႐ြံေၾကာက္ၾကီး ျဖစ္ၾကတာမ်ားပါတယ္။ ကုိယ့္ထက္ရာထူးၾကီးေတာ့ ေၾကာက္တယ္။ ကုိယ့္ကုိခိုင္းေတာ့ မုန္းတယ္႐ြံတယ္။ သူတုိ႔မေတြးတဲံ အခ်က္တစ္ခ်က္ကုိေတာ့ ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ အဲဒီ့လူေတြက သူတုိ႔ကုိ ဦးေဆာင္ေနျပီ ဆုိကထဲ အဲဒီ့လူေတြမွာ သူတုိ႔ထက္သာတဲ့ အခ်က္ေတြ႐ွိတယ္ဆုိတာကုိ မေတြးေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီ့လူေတြဆီကေန ကုိယ့္မွာလုိအပ္ေနတဲ့ ပညာေတြ၊ ကုိယ့္ထက္သာေနတဲ့ အခ်က္ေတြကုိ ဓမၼဓိဌာန္က်က် သင္ယူဖုိ႔၊ ေလ့လာဖုိ႔ မစဥ္စားေတာ့ပဲ ကြယ္ရာမွာ အျပစ္ေတြေျပာ၊ ဘယ္လုိျပန္ျပီး အေၾကာင္းျပရမလဲ ဒါပဲအခ်ိန္ျပည့္စဥ္းစားေနၾကလုိ႔ သူတုိ႔လုိေနရာမ်ဳိးမေရာက္ပဲ သူတုိ႔ကုိ အတင္းေျပာေနရတဲ့ ဘဝမွာပဲ ရပ္တန္႔ေနၾကရတာပါ။ ဒါေလးကုိ ေသခ်ာ သတိျပဳမိေစခ်င္ပါတယ္။ တကယ္လုိ႔ ခင္ဗ်ားဟာ ခင္ဗ်ား အထက္ကလူကုိ ေန႔စဥ္ ဒါမွမဟုတ္ အလုပ္တစ္ခုေပးတုိင္း က်ိန္ဆဲမိေနျပီဆုိရင္ေတာ့ အျပန္ဆုံးရပ္ျပီး ကၽြန္ေတာ္ေျပာတာကုိ တစ္ခ်က္ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ပါ။ အေျဖတစ္ခုေတာ့ ရပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီ့အေျဖကုိ ေသခ်ာသုံးသပ္ႏုိင္ရင္ ခင္ဗ်ားမွာ တက္ေနတဲ့ ျပႆနာေတြ အနည္းနဲ႔အမ်ား ဆုိသလို ေျပေပ်ာက္သြားပါလိမ့္မယ္။ မယုံရင္စမ္းၾကည့ပါ။ လက္ေတြ႕အက်ဳိး႐ွိပါလိမ့္မယ္။

ခုံပူၾကီးေပၚကလူေတြဟာ ေအာက္ကလူေတြရဲ႕ တီးတုိးသံေတြ၊ အမူအယာေတြ၊ အျပဳအမူေတြကုိ မသိမ႐ွိပါဘူး။ တနည္းနည္းနဲ႔ေတာ့ သိၾကတာပါပဲ။ ထုတ္ေျပာခ်င္မွေျပာၾကမွာပါ။ တခါတေလလဲ စကားၾကဳံလုိ႔ ေျပာသလုိ ေျပာၾကပါလိမ့္မယ္။ ဒါမွမဟုတ္ တျခားတစ္ခုခုနဲ႔ ဥပမာေပးျပီး ေျပာၾကပါလိမ့္မယ္။ ေျပာခ်င္မွလဲ ေျပာလိမ့္မယ္။ သူတုိ႔က ေပၚတင္ထုတ္ေျပာလာတာမ်ဳိးလဲ ႐ွိပါလိမ့္မယ္။ အဲဒါေတြကေတာ့ သူတုိ႔ေတြအေျခအေနနဲ႔ ကုိင္တြယ္ပုံေတြမွာ စဥ္းစားျပီး ျပဳမူေဆာင္႐ြက္ၾကတာပါ။ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦးေတာ့ မတူႏုိင္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သိတာေတြကေတာ့ တူၾကပါတယ္။ ကုိယ္က သူမသိဘူးထင္လုိ႔ ေျပာတာျဖစ္ေစ၊ လုပ္တာျဖစ္ေစ လုပ္ျပီးလုိ႔ အဲဒီ့လူကုိ ခုံပူၾကီးေပၚကလူေတြက ေခၚေျပာလုိက္ရင္ အံ့ၾသသြားၾကတာမ်ားပါတယ္။ မအံ့ၾသပါနဲ႔ သူတုိ႔တုိ႔ေတြ အဲဒီ့လုိ သိႏုိင္ၾကားႏုိင္လုပ္ႏုိင္လုိ႔လဲ အဲဒီ့ေနရာေတြမွာ ျမဲေနၾကတာပါ။ မ်က္စိတစ္သိန္း၊ နားတစ္သိန္း႐ွိၾကပါတယ္။ မေျပာရင္သာ ႐ွိမယ္ သိျပီး ၾကားျပီးသားပါ။

ရာထူးၾကီးလာေလေလ ခုံေပၚက မထရေလေလ။ ခုံကပုိျပီး ပူလာေလေလပါပဲ။ သူတုိ႔ဟာ သေဘၤာကပၸတိန္ေတြနဲ႔ ပုိျပီးတူပါတယ္။ သေဘၤာစထြက္ရင္ ထိပ္ဆုံးကတက္ရသလုိ၊ သေဘၤာဆုိက္ရင္ (သို႔) သေဘၤာပ်က္ရင္ ေနာက္ဆုံးမွ ဆင္းရသူေတြပါပ။ ေအာက္ေျခက တက္လာသမွ်ျပႆနာေတြ အားလုံၚဟာ ၾကီးက်ယ္လာတာနဲ႔ အမွ် ခုံပူၾကီးေပၚကလူက ပုိျပီး ပင္ပန္းသလုိ သူကပဲ အေျဖထုတ္ေပး၊ တာဝန္ယူေပးရတာပါ။ သူဝင္ပါရမယ့္ အခ်ိန္၊ သူေျဖ႐ွင္းေပးရမယ့္ အခ်ိန္ကုိ ခုံပူၾကီးေပၚကလူက အျမဲတမ္းေစာင့္ၾကည့္ေနတာပါ။ ဒါကုိ တခ်ဳိ႕က ဘာမွ မလုပ္ေသးဘူး၊ မလုပ္တတ္ဘူးလုိ႔ ထင္ျမင္ယူဆၾကတာကေတာ့ အံ့ၾသစရာပါပဲ။ ခုံပူၾကီးေပၚကလူဟာ သူဝင္ပါရမယ့္ အခ်ိန္၊ သူကုိင္တြယ္ရမယ့္ ခ်ိန္ကုိ အျမဲတမ္းသိပါတယ္။ ခုံပူၾကီးေပၚကလူဟာ သူဝင္ပါရျပီဆုိကထဲက အေျဖထုတ္ေပးရပါျပီ။ အဲဒီ့အတြက္ သူ႔မွာ တာဝန္ေတြ၊ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ေတြ၊ ကတိေတြ ပါျပီးသားပါ။ သူလြယ္လြယ္ကူကူ ဝင္မပါတတ္ပါဘူး။

ခုံပူၾကီးေပၚကလူေတြ အေၾကာင္းကုိ ေသခ်ာမသိ၊ အဲဒီ့လုိေနရာကုိသာ လုိခ်င္ေနဲ့လူေတြကုိ ျမင္တုိင္း ရီ(ရယ္)ခ်င္ပါတယ္။ အဲဒီ့လူခုိင္းတာကုိေတာင္ မလုပ္ႏုိင္ေသးပဲနဲ႔ သူ႔ေနရာ၊ သူ႔အလုပ္ေတြ တာဝန္ေတြကုိ ယူခ်င္တယ္ ဆုိရင္ေတာ့ ေလွကားထစ္ကုိ ပထမထစ္ကေန စျပီးမတက္ပဲ ထိပ္ဆုံးတန္းေရာက္ခ်င္တဲ့ သူလုိျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္။ “ စုိင္ေကာ္လုိ႔ ျခဳံေပၚေရာက္တဲ့ လူ” ေတြအတြက္ေတာ့ မေျပာတတ္ဘူးေပါ့ေလ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒါကလဲ ေသခ်ာစဥ္းစားၾကည့္ပါအုံး။ စုိင္ေကာ္လုိက္လုိ႔ အျမင့္ေပၚေရာက္သြားတယ္ေပါ့ေလ။ ဒါေပမယ့္ ေရာက္တဲ့ အျမင့္ကလဲ ျခဳံ။ ျခဳံဆုိမွေတာ့ ဘယ္မွာလာျပီး ေအာက္ေျခခုိင္ပါ့မလဲ။ အင္း အဲဒီလုိလူေတြ ျခဳံေပၚက ျပဳတ္က်ရင္ “ဘုန္း” ကနဲ အသံၾကီးၾကားရျပီး အက်နာတတ္ပါတယ္။ သတိထား ေစခ်င္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေျပာေနက် စကားတစ္ခြန္း႐ွိပါတယ္ “ ထုိင္ၾကည့္ေလ၊ ဒါေပမဲ့ ခုံကေတာ့ပူတယ္ ” လုိ႔။ ကၽြန္ေတာ့္လုိပဲ ခုံပူၾကီးေပၚက လူေတြလဲ ေျပာၾကမယ္လို႔ထင္ပါတယ္။ ေနာက္မွပဲဆက္ျပီး အဲဒီ့အေတြ႔အၾကဳံေတြကုိ ဆက္ေရးပါ့မယ့္။ အခုေတာ့ ဒီေလာက္ပဲေပါ့။ ေတာ္ေသးျပီ။

Read More...

Wednesday, July 23, 2008

ေအာ္ . . . ေမြးေန႔ေတြလား :D


လူတစ္ေယာက္က တစ္ခုခုကုိ လုံးဝမွတ္လုိ႔ မရဘူးဆုိတာ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ၾကဳံဖူးမွာပါေနာ့။ တခ်ဳိ႕က တယ္လီဖုန္းနံပါတ္၊ တခ်ဳိ႕က လမ္း၊ တခ်ဳိ႕က လူနာမည္ အဲလုိေပါ့ဗ်ာ အမ်ဳိးမ်ဳိးပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အေတာ္ေမ့တတ္တယ္ မွတ္လုိ႔ကုိမတတ္တာ မ်ားလြန္းတယ္။ လမ္းေတြဆုိရင္ ေတာ္ေတာ္မွတ္ယူရတယ္ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ပုိင္းေတာ့ မွတ္မိသြားပါတယ္။ ကုိယ္တုိင္ အဲဒီ့လမ္းကုိ ၂ ခါေလာက္ ကားေမာင္းျပီး သြားလုိက္ရင္ေတာ့ မွတ္မိသြားပါတယ္။ အဲ တကယ္မွတ္လုိ႔ မတတ္တာကေတာ့ ေမြးေန႔ပါပဲဗ်ာ။ ဘယ္ေလာက္ေမ့လဲဆုိရင္ေတာ့ ကုိယ့္ေမြးေန႔ပါကုိယ္ တခါတခါ ေမ့ေနတတ္တယ္။

အေဖ့ေမြးေန႔ ခုထိမမွတ္မိဘူး။ အေမ့ေမြးေန႔ ေရးေတးေတးပဲ။ က်န္တဲ့လူကေတာ့ ေဆာရီး။ ဟီး ဟီး ဟီး။ ျပႆနာက အဲဒီ့မွာစတာပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ကုိ ကတိေပးခဲ့မိတယ္ အင္း ၾကာပါျပီ။ ခုသတိရလုိ႔ ျပန္ေရးတာ။ အဲဒီ့တုန္းကေပါ့ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ေမြးေန႔ကုိ အေလးအနက္ထားျပီး မွတ္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ေျပာလုိက္ပါတယ္ ကုိေသခ်ာ မွတ္ထားတယ္ အဲဒီ့ေန႔မွာ တစ္ခုခုထူးျခားေစခ်င္တယ္ေပါ့။ ျပီးေတာ့ ဘာညာသာရကာ ေနၾကာကြာေစ့ေပါ့။ တကယ္ပါ တကယ္လုပ္ေပးခ်င္တာေတြ ထုိင္ေျပာေနတာ သူ႔ခမ်ာ မ်က္လုံးေလး အဝုိင္းသားနဲ႔ ထုိင္နားေထာင္ေနျပီးေတာ့ ေပ်ာ္စရာေကာင္းမယ္ေနာ္လုိ႔ မေျပာေပမယ့္ ေျပာေနပုံပါပဲ။ သူ႔ေမြးေန႔မွာ တခါမွ ထူးထူးျခားျခား မလုပ္ဖူးဘူးတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ေပးခ်င္စိတ္ေပါက္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ေမြးေန႔မွာဆုိရင္ ကၽြန္ေတာ္က သတိမရေပမယ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြက သတိရတတ္တယ္ ျပီးရင္ ဖုန္းဆက္ျပီး လွမ္းႏႈတ္ဆက္တတ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒါက ညဘက္မွ အဲဒီ့အခ်ိန္မွ ဆက္ၾကတာက ဘီယာဆုိင္ကုိ ခ်ီတက္ဖုိ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ တုိက္ခုိင္းၾကတာေလ။ ပုိက္ဆံမ႐ွိဘူးဆုိရင္ေတာင္ သူတုိ႔စုိက္ျပီး လုပ္တယ္ ကၽြန္ေတာ့္ေမြးေန႔ကုိ။ အဟက္ဟက္ဟက္။

ကၽြန္ေတာ္သူမေမြးေန႔ကုိ တစ္ခုခုထူးထူးျခားျခားေလး လုပ္ေပးမယ္ဆုိျပီး အားခဲထားပါတယ္။ တကယ္လဲ လုပ္ေပးခ်င္တာကုိး ေမြးေန႔က ေဝးေနေသးေတာ့ ကဲ နီးမွပဲ ျပန္စဥ္းစားေတာ့မယ္ေပါ့။ ဒီလုိပဲ လႊတ္ထားလုိက္တယ္။ ေမ့မွာဆုိးလုိ႔ reminder ေတြမွာေသခ်ာ setting လုပ္ထားလုိက္တယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ မလြဲေတာ့ဘူးေပါ့ေလ။ ဒီလုိနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လဲ ဟုိသြားဒီသြားနဲ႔ သူ႔ကုိ ပစ္ထားသလုိ ျဖစ္သြားေသးတယ္ ေနာက္မွ အားေတာ့မွ ဖုန္းျပန္ဆက္ေတာ့ ဘာမွေတာ့ မေျပာဘူး အရင္လုိပဲ စကားေတြေျပာေနၾကေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လဲ ေအးေအးပဲေပါ့။ အဲ တစ္ရက္ေတာ့ ဖုန္းဆက္ေနရင္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ကသူ႔ကုိ မုန္႔ဝယ္ေကၽြးလုိ႔ ေနာက္လုိက္မိတယ္။ သူျပန္ေျပာတယ္ မုန္႔ဝယ္ေကၽြးရမယ့္ရက္ ေက်ာ္သြားျပီတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ ႐ုတ္တရက္ နားမလည္လုိက္ဖူး။ ဘာလဲေပါ့ ဘာကုိေက်ာ္တာတုန္းဆုိေတာ့ ဘာမွ မေျပာေတာ့ပဲ ဖုန္းခ်သြားတယ္။

ကၽြန္ေတာ္နဲနဲေတာ့ ကၽြဲျမီးတုိသြားတယ္ စကားေျပာေနရင္းက ဖုန္းကုိအဲလုိ ခ်ပစ္ရင္ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ေတာ္ေတာ္ဆုိးတယ္။ ဒါနဲ႔ ပစ္ထားလုိက္တယ္။ ေနာက္ရက္မွ ဖုန္းျပန္ေခၚေတာ့ ေျပာေနရင္း တေန႔က အေၾကာင္းကုိေရာက္ေတာ့ ဘာလဲ ထပ္ေမးမိတယ္။ လူဆုိတာ ကုိယ္ေျပာတာကုိယ္ေမ့ထားတတ္တာမ်ဳိးလားတဲ့ သူေမးတာေနာ္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ျပီးေတာ့ေျပာတယ္ ပုံေျပာေကာင္းတယ္ဆုိတာ ခုမွ ယုံတယ္တဲ့။ အဲဒီ့အထိလဲ ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားလုိ႔ကုိ မရတာ။ ေနာက္မွ သတိရျပီး reminder ေတြလုိက္ဖြင့္ရတယ္။ ဟုတ္ပါရဲ႕ သူမေမြးေန႔ လြန္သြားတာ ၁၁ ရက္ေတာင္ ေက်ာ္သြားျပီ။ ျပတ္ကေရာေပါ့ ေမာင္ဇီး႐ုိးရယ္ ဟုတ္ဘူးလား ေသစမ္းဟဲ့ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္က မေမ့ေအာင္ reminder ထဲမွတ္ထားတယ္ ျပီးေတာ့မွ reminder ကုိ ပိတ္ထားလုိက္တယ္ ကဲ ဒီေလာက္မုိက္တဲ့ေကာင္ ႐ွိပါအုံးမလား။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ နည္းမ်ဳိးစုံနဲ႔ ျပန္ေတာင္းပန္ရတယ္။ ေနာက္ႏွစ္ မျဖစ္ေစရပါဘူးေပါ့။ ဟဲ ဟဲ ဟဲ လုံးဝကုိေတာင္းပန္ပစ္လုိက္တာ။ အင္း ထင္သလားေနာက္ႏွစ္က်ေတာ့ မျဖစ္ဘူးလုိ႔ :D

Read More...

Thursday, July 17, 2008

Phobia ! ! ! ! !


Phobia တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ တစ္ေယာက္က ေမးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္စဥ္းစားတယ္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေၾကာက္တတ္တဲ့ ေရာဂါ႐ွိသလားေပါ့။ phobia က သတၱဝါတမ်ဳိးမ်ဳိးကုိ ေၾကာက္တတ္တာမ်ဳိး မဟုတ္ဘူးေလ။ အဲဒီ့ေတာ့ ကၽြႏ္ေတာ္ စဥ္းစားတယ္ ပထမေတာ့ မ႐ွိဘူးလုိ႔ ထင္တယ္။ ျပန္မေျဖေသးပဲနဲ႔ ခနေလး စဥ္းစားမယ္လုိ႔ ေျပာလုိက္တယ္။ ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ အျပန္ျပန္အလွန္လွန္ သုံးသပ္ၾကည့္ရတာေပါ့ဗ်ာ။ ငါ ဘာကုိ ေတြးျပီးေၾကာက္တတ္သလဲဆုိတာမ်ဳိးေပါ့။ အင္း ေနာက္ဆုံးေတာ့ ထြက္လာတယ္ အေျဖက။ ဟုတ္ပါ့ ေၾကာက္တတ္သမွ သိပ္ကုိေၾကာက္တတ္တာပါလား။ အဆုိးဝါးဆုံး ကိစၥက ဘဝမွာ အဲဒါျဖစ္ေနတာကုိး။

သာမန္အားျဖင့္ ေတြးရင္ ကၽြန္ေတာ္က ဘာမွ ေၾကာက္တတ္တဲ့ ေကာင္မဟုတ္ဘူး။ လုပ္ခ်င္ရာ စြတ္လုပ္တာ။ ဘယ္သူ႔မွလဲ ဂ႐ုမစုိက္တတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ တကယ္ျပန္သုံးသပ္ၾကည့္ေတာ့ အဲဒါမွားေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ သိပ္ေၾကာက္တတ္တယ္။ အထူးသျဖင့္ ပတ္ဝန္းက်င္ကုိ ေၾကာက္တတ္တယ္။ အသုိင္းအဝုိင္းကုိ ေၾကာက္တတ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္လုိေကာင္က ဒီစကားေျပာေတာ့အံ့ၾသမယ္။ ဟုတ္တယ္ ကၽြန္ေတာ္ တကယ္ေၾကာက္တတ္တယ္။ (အသဲလည္းငယ္တယ္ ဤကား စကားခ်ပ္ :D)။ ဆုိၾကပါစုိ႔ရဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ လူေတြၾကားမွာေနျပီး ငါ လူေတြကုိ ဂ႐ုမစုိက္ဘူးလုိ႔ ေျပာကထဲက ေသခ်ာတယ္ ဂ႐ုစုိက္ေနမိတာ။ ျပီးေတာ့ ငါမွန္တယ္ထင္ရင္ ဘယ္သူ႔မွ မေၾကာက္ဘူးကြလုိ႔ ေျပာေတာ့ မွန္ေအာင္ကုိ လုိက္လုပ္ေနရတာေလ မွားမွာ ေၾကာက္တာကုိး ဟုတ္ဘူးလား။

ေနာက္တစ္ခု ကၽြန္ေတာ္ အားေနမွာ သိပ္ေၾကာက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္အားေနရင္ ထုိင္စဥ္းစားေနရင္ တစ္ခုမဟုတ္တစ္ခု ေတြးမိျပီး ေၾကာက္ေနတတ္တယ္။ အလုပ္လုပ္လုိ႔ ေတြးေနတာမ်ဳိးကုိ ေျပာတာမဟုတ္ဘူး။ ျပီးေတာ့ loneliness အရမ္းေၾကာက္တယ္။ တစ္ေယာက္ထဲ ေနရမွာ သိပ္ေၾကာက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ဘက္ကျပန္ေတြးေတာ့လဲ အဲဒီလုိ တစ္ေယာက္ထဲေနေနရတာကုိ ေၾကာက္ေပမယ့္ အဲဒီ့အခ်ိန္မ်ဳိးေရာက္ေအာင္ ၾကဳိးစားေနတယ္။ ခက္ကုန္ျပီ။ ေၾကာက္တယ္လဲ ေျပာေသး ဒါဆုိ ဘာလုိ႔ အဲလုိေနရတာလဲ ဆုိတာ ေမးစရာ ျဖစ္လာျပန္ေရာ။ အဲဒီမွာ ေနာက္တစ္ခုထပ္တုိးလာတယ္။ လူေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္ မယုံဘူး။ ကၽြန္ေတာ္က မယုံသလုိ လူေတြကလဲ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ မယုံဘူးေပါ့ မဟုတ္ဘူးလား။ မွန္လုိပဲေလ ေလာကၾကီးက ဟုတ္တယ္ဟုတ္။ ဥပမာဗ်ာ ကၽြန္ေတာ္ အခ်ိန္ျပည့္ နီးပါး ႐ုံးမွာေနတယ္။ ႐ုံးပိတ္လဲ ေနတယ္။ ဘာလုိ႔ အိမ္မွာမေနတုန္း အိမ္ကလူေတြနဲ႔ ေနရတာ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ က်ဥ္းက်ပ္တယ္ ခံစားရတယ္။ သူတုိ႔ေတြရဲ႕ သံသယေတြကုိ မုန္းတယ္ဗ်ာ။ အလုိမက်တာေတြ မ်ားလာတယ္ဗ်ာ။ အဲဒီ့ေတာ့ ႐ုံးမွာ တစ္ေယာက္ထဲ ေအးေအးေဆးေဆး သြားေနတယ္။ အဲ ႐ုံးေရာက္ျပန္ေတာ့လည္း တစ္ေယာက္ထဲ ျဖစ္ေနျပီး ဟုိေတြးဒီေတြးနဲ႔ ေၾကာက္လာျပန္ေရာ။ အဲဒီ့ေတာ့ လူေတြမ်ားတဲ့ ေနရာေတြ ဆုိလုိတာက အေပါင္းအသင္းေတြ ႐ွိတဲ့ေနရာေတြ သြားတယ္။ အဲဒီလုိက်ေတာ့ ေျပာသလားလုိ႔ ေမးစရာ႐ွိတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြလဲ သူတုိ႔ ကိစၥေတြနဲ႔ သူတုိ႔ဆုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ဂ႐ုမစုိက္အားဘူး။ အျမဲတမ္းလဲ သူမ်ားအိမ္သြားေနတာ မေကာင္းဘူးေလ။ အဲဒီ့ေတာ့ ႐ုံးျပန္လာ တစ္ေယာက္ထဲ ျပန္ျဖစ္ ျပန္ျပီး ဟုိေတြးဒီေတြးလုပ္ ျပန္ျပီးေၾကာက္ေနျပန္ေရာ။ မခက္ဘူးလားဗ်ာ။

ကၽြန္ေတာ့္ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ႐ွိတဲ့သူေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ နားလည္မႈမ႐ွိဘူးလုိ႔ တေျဖးေျဖးျမင္လာျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အားလုံးနဲ႔ ပုိပုိေဝးသြားတယ္။ သူတုိ႔နဲ႔ေဝးေလ ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ခ်င္တာေတြ ေလွ်ာက္လုပ္ေလ သူတုိ႔က ကၽြန္ေတာ့္ကုိ နားလည္မႈပုိနည္းလာေလေပါ့ဗ်ာ။ ၾကက္ဥအစေပ်ာက္သလုိ လုံးလည္ခ်ာလည္ကုိ လုိက္ေနတာပဲ။ ေနာက္ပုိင္းက်ေတာ့ အြန္လုိင္းမွာ စာေတြေရး အလုပ္ေတြကုိ ဖိလုပ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ မအားေအာင္ လုပ္ထားလုိက္တယ္။ လုံးဝမအားေတာ့ မစဥ္းစားေတာ့ဘူး။ အခ်ိန္မရေတာ့ဘူးေလ ဘာမွကုိ လုပ္ဖုိ႔ အခ်ိန္မရေတာ့တာ။ အခ်ိန္မရေတာ့ ဘာထပ္ျဖစ္လဲဆုိေတာ့ အာ ဒီေကာင္ အလုပ္ပဲ လုပ္ေနတယ္ လူမႈေရး မလုပ္ဘူး ျဖစ္ျပန္ေရာ ကဲ စဥ္းစားၾကည့္ ပတ္လုိက္တဲ့တုိင္ဆုိတာ မူးေတာင္ မူးလာတယ္။ အဟက္ဟက္ဟက္။

ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာရရင္ ကၽြန္ေတာ္ လူေတြကုိေၾကာက္တတ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ပစ္ထားမွာကုိ ေၾကာက္တယ္။ တစ္ေယာက္ထဲ ျဖစ္ေနရမွာကုိ မလုိလားဘူး။ ဒါေပမယ့္ အဲဒါေတြကုိ မသိစိတ္က တမ္းတေနျပန္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ႐ူးေနျပီထင္ပါရဲ႕။ အင္းေလ လူတုိင္းက တစ္ေယာက္တစ္မ်ဳိးေတာ့ ႐ူးၾကတာပဲကုိး။ ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ဂ႐ုစုိက္ရင္ အရမ္းၾကဳိက္တယ္ လူေတြကုိလည္း ကၽြန္ေတာ္ တတ္ႏုိင္သေလာက္ ဂ႐ုစုိက္တယ္။ ဒါမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ဂ႐ုစုိက္ရင္ သူတုိ႔ေတြက အပုိလုပ္တယ္ထင္ၾကတယ္။ အပုိလုပ္တယ္ထင္ေတာ့ ေပါက္ကရေျပာလာေရာ အဲဒီ့ေတာ့ သူတုိ႔ကုိ ေ႐ွာင္မိျပန္ေရာ တစ္ေယာက္ထဲ ျပန္ျဖစ္သြားျပန္ေရာေပါ့ဗ်ာ။ ခုထိ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ၁၀၀% နားလည္ေပးႏုိင္တဲ့သူ မေတြ႕ဖူးေသးဘူး။ အင္း တစ္ေယာက္ေတာ့ ႐ွိခဲ့ဖူးတယ္ ခုေတာ့ ဆုံးသြားျပီ။ ကၽြန္ေတာ့္ အဖြားေလ။ ကၽြန္ေတာ့္အဖြားေလာက္ ေလာကမွာ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ နားလည္မႈေပးႏုိင္တဲ့သူ မ႐ွိဘူး။ အေဖနဲ႔ အေမေတာင္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ လုံးဝနားမလည္ဘူး။ မင္းဘာလုပ္ေနတာလဲလုိ႔ အၾကိမ္ၾကိမ္ဖြင့္ေမးရတယ္။

အဖြားဆုံးသြားျပီးကထဲက ကၽြန္ေတာ့္ေၾကာက္တတ္တဲ့ေရာဂါ ပုိဆုိးလာတယ္ ထင္ပါရဲ႕ဗ်ာ။ အဖြားဆုံးသြားတာ ခုဆုိ ၅ ႏွစ္ေက်ာ္ျပီ။ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ေတြ ကေယာက္ကယက္ျဖစ္ေနတာလဲ အဲဒီ့ေလာက္ျဖစ္ေနျပီေပါ့။ ဒါကုိ ကုသလုိ႔ရမယ့္ နည္းေလးမ်ားမ႐ွိဘူးလား ျပန္စဥ္းစားမိတယ္။ တရားထုိင္တယ္ တရားမွတ္တယ္။ အင္း ပုိျပီး လူေတြနဲ႔ သံေယာဇဥ္ကင္းလာတယ္။ ဘုန္းၾကီး ကပၸိယ ျဖစ္လာေတာ့ အင္း ထင္ပါတယ္ မၾကာခင္ဘုန္းၾကီးမ်ား ဝတ္ျဖစ္ေတာ့မလားပဲ အဟက္ဟက္ဟက္။

Read More...

Monday, June 30, 2008

ကပၸိယတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေက်ာက္ထြင္းရာဇဝင္ (၂)


ဘုန္းၾကီးေနာက္လုိက္ရတာ ေကာင္းေတာ့ေကာင္းပါရဲ႕ အဆင္မေျပတာေတြလဲ ႐ွိပါရဲ႕ ခံစားခ်က္ကေတာ့ မ်ဳိးစုံပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ဆရာေတာ္ေနာက္လုိက္တာ ကုသုိလ္ေတာ့ အေတာ္ရတယ္ဗ်။ ဗမာျပည္က ထင္႐ွားေပ့ဆုိတဲ့ ဆရာေတာ္ၾကီးေတြကုိလည္း ေအးေအးေဆးေဆး ထိပ္တုိက္ဖူးရတယ္။ လူအမ်ားၾကီးနဲ႔ မဟုတ္ေတာ့ သိပ္ေအးခ်မ္းတာပဲ။ ျပီးေတာ့ ဆရာေတာ္ၾကီးေတြရဲ႕ ၾသဝါဒေတြကုိလည္း နားေထာင္ရတယ္။ အဲလုိ အခ်ိန္ဆုိရင္ေတာ့ ကုိစုိးထက္ကုိ စိတ္ထဲကေန ခနခန ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ေျပာမိတယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ ဆရာေတာ္ၾကီးေတြကုိ အဲဒီ့လုိ ဖူးေတြ႕ခြင့္ရဖုိ႔ သိပ္မွ မလြယ္တာ။ နာမည္ၾကီးေလ ပုိဆုိးေလပဲ။ သူတုိ႔မွာ အခ်ိန္နည္းပါးၾကတာကုိး။ အလုပ္ကလည္း အလြန္မ်ားၾကေတာ့ ဝင္ေတြ႕ဖုိ႔ရာ ခက္တာေပါ့။ ခုေတာ့ ဆရာေတာ္ေနာက္ ကပၸိယအေနနဲ႔လုိက္ရေတာ့ ေတြ႕ရတာ ဖူးရတာ အဆင္ကုိေျပလုိ႔ ဆရာေတာ္ကလည္း ေမာင္ရင္ ဟုိဟာေလးကပ္ ဒီဟာေလးကပ္ဆုိျပီး ကပ္ခုိင္းေတာ့ အလုိလုိေနရင္းကုိ ပုိျပီးကုသုိလ္ေတြရတာေပါ့ေလ။

ဘုန္းၾကီးနဲ႔ ခရီးေရာ သြားဖူးၾကသလား။ ဝိနည္းနဲ႔ အညီေနတဲ့ ဘုန္းၾကီးနဲ႔ ခရီးသြားရတာ လြယ္တဲ့ ကိစၥမဟုတ္ဘူး။ စပယ္႐ွယ္တုိင္ပတ္တယ္။ အသက္႐ွဴပါက်ပ္တယ္ တခါတခါ တကယ္ေျပာတာ။ ဒီတစ္ေခါက္ (ဒုတိယအၾကိမ္ေျမာက္) ျပန္ၾကြလာေတာ့ ဆရာေတာ္နဲ႔ ခရီးေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလုိက္ျဖစ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ မပါတဲ့ ခရီးကုိ မ႐ွိဘူး။ ဘုန္းၾကီးကလည္း ကၽြန္ေတာ္မပါရင္ ဘယ္မွ မသြားဘူး ဟုတ္တယ္ေလ သူလည္း ကပၸိယမပါရင္ တုိင္ပတ္တယ္။ သြားတဲ့ ခရီးေတြထဲက တစ္ခုကုိ ေျပာျပမယ္။ နားေထာင္ . . .

ကယ္ဆယ္ေရးကိစၥေတြ ျပီးေတာ့ က်ဳိက္ထီး႐ုိး၊ ေမာ္လျမဳိင္၊ မုဒုံ၊ က်ဳိက္ခမီ ခရီးစဥ္ကုိ စီစဥ္ခုိင္းလုိ႔ စီစဥ္ရတယ္။ ဘုန္းၾကီးနဲ႔ အတူ ႏုိင္ငံျခားသား ဧည့္သည္ ၃ ေယာက္လဲပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ရယ္၊ ဘုန္းၾကီးအကုိရယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ေဘာ္ဒါ သူၾကီးရယ္၊ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ရယ္၊ ႏုိင္ငံျခားသား ၃ ေယာက္ရယ္၊ ဘုန္းၾကီးရယ္ အားလုံးေပါင္း ၈ ေယာက္ ကား ၂ စီးနဲ႔ ထြက္လာခဲ့တယ္။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ဘုန္းၾကီးရယ္ ႏုိင္ငံျခားသား စုံတြဲရယ္က တည္းတဲ့ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းက ကားနဲ႔ သြားတယ္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က ေနာက္ကေနျပီး ကုိယ့္ကားနဲ႔ကုိယ္ လုိက္တယ္။ ၄ ေယာက္ ၄ ေယာက္စီ ေအးေဆးေပါ့။ ကားေပၚမွာ ႏုိင္ငံျခားသား တစ္ေယာက္ပါတယ္။ အဲဒီ့ေကာင္က ကုလား။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔နဲ႔ေတာ့ အေတာ္ခင္ေနပါျပီ။ လူငယ္ပုိင္းဆုိေတာ့ ေပါက္ကရ ေျပာေနၾက။ သုိ႔ေပမယ့္ လဒက သက္သက္လြတ္သမား သူ႔အတြက္ေတာ့ စီစဥ္ရတာ ပင္ပန္းတယ္။

ခရီးထြက္ကထဲက ကၽြန္ေတာ္ ေပ်ာ္ေနတာ ဘာလုိ႔လဲဆုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္တသက္နဲ႔တကုိယ္ က်ဳိက္ထီး႐ုိးမေရာက္ဖူးလုိ႔ေလ။ တကယ္ေျပာတာ အသက္ကျဖင့္ၾကီးေနျပီ တခါမွ မေရာက္ဖူးဘူး။ သြားမယ္လုိ႔ စီစဥ္တုိင္းလဲ ပ်က္တယ္။ ခုေတာ့ ေရာက္ရေတာ့မယ္ဆုိျပီး ေပ်ာ္ေနတာ။ ေန႔ဆြမ္းစားျပီးထြက္လာတာ စိမ္းလဲ့တင္ေရာက္ေတာ့ ညေနျဖစ္ေနျပီ။ အဲဒီ့မွာ စီစဥ္ေပးမယ့္ ပုဂၢဳိလ္က ေနာက္က်ေနျပီ မုိးကလည္းသဲေနျပီ နက္ဖန္မွ ေတာင္ေပၚတက္ပါဆုိလုိ႔ စိမ္းလဲ့တင္မွာပဲ တစ္ညအိပ္ဖုိ႔ ျပင္ရေတာ့တယ္။ ဒါနဲ႔ အိပ္ခန္း ၄ ခန္းယူလုိက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ သူၾကီးက တစ္ခန္း၊ ဆရာေတာ္နဲ႔ ကုလားက တစ္ခန္း၊ တရုတ္လင္မယားက တစ္ခန္း၊ ဆရာေတာ္ အကုိနဲ႔ ေက်ာင္းသားက တစ္ခန္း။ အားလုံးကုိ အုိေကလုိ႔။ ကၽြန္ေတာ္လည္း စိမ္းလဲ့တင္ဆုိေတာ့ ေအးေဆး အနားယူလုိက္တယ္။ မနက္က်ေတာ့ တုိင္က နဲနဲပတ္ခ်င္ေနျပီ။ ဘုန္းၾကီးက ႏုိးေနျပီ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က မႏုိးေသးဘူး။ အိပ္ေကာင္းတုန္း။ ဒါနဲ႔ ၆ နာရီေလာက္မွာ ဇြတ္ထျပီး ဘုန္းၾကီးဘာလုိလဲ ထြက္ေမးတယ္။ ဘုန္းၾကီးက ဘာမွ ျပန္မေျပာေတာ့ ခပ္တည္တည္နဲ႔ အခန္းျပန္ဝင္ျပီး အိပ္ေနလုိက္တာ ၇ နာရီေလာက္ေရာက္ေတာ့ လာႏႈိးၾကေရာ။

မထလုိ႔လဲ မရေတာ့ဘူး အားလုံးက အဆင္သင့္ျဖစ္ေနျပီ။ ကုိယ္ေတြ ႏွစ္ေယာက္ပဲက်န္ေတာ့တာ ဒါနဲ႔ထျပီး ဝါးတီးဆြဲ ျပီးေတာ့ ေတာင္ေပၚတက္ဖုိ႔လုပ္ရတာေပါ့။ ၈ နာရီေလာက္မွာ ေတာင္ေပၚကုိ ကားနဲ႔တက္တယ္ သိပ္မၾကာဘူး ေတာင္ေပၚေရာက္သြားတယ္။ တစ္လမ္းလုံးလဲ အဆင္ေျပတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ကေတာ့ အေတြ႕အၾကဳံအသစ္ဆုိေတာ့ ေပ်ာ္ေနမိတယ္။ ေတာင္ေပၚေရာက္ေတာ့ ဘုရားဝတ္ျပဳၾကတယ္။ တခါမွ မေရာက္ဖူးေတာ့ က်ဳိက္ထီး႐ုိးရဲ႕ အလွအပက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ဖမ္းစားသြားတယ္။ ဓါတ္ပုံလုိက္႐ုိက္တာကေတာ့ လွ်ပ္စီးလက္သလား မွတ္ရတယ္။ တိမ္ေတြၾကားထဲ ေရာက္ေနေတာ့ ကုိယ့္ဘာသာ အ႐ွင္လတ္လတ္ နတ္ျပည္ေရာက္ေနတယ္လုိ႔ေတာင္ ထင္မိေသးတယ္။ ဘုန္းၾကီးက က်ဳိက္ထီး႐ုိးရဲ႕ ထူးျခားခ်က္ေတြကုိ လက္ေတြ႕ျပေပးတယ္။ ႏုိင္ငံျခားသားေတြေရာ ကၽြန္ေတာ္ေရာ ေပ်ာ္ေနၾကတာေပါ့။ ျပီးေတာ့ ဝါးတီးတုိင္းမ္ ေရာက္ေနျပီ စီစဥ္ေပးတဲ့ ပုဂၢဳိလ္က ဒီေနရာေတာ့ အေတာ္ဖ်င္းတယ္။ ၁၂ နာရီကထုိးေတာ့မယ္ ဘာမွ မစီစဥ္ရေသးဘူး။

ေန႔ဆြမ္းကပ္ခ်ိန္က ေက်ာ္ေတာ့မယ္ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘာလုပ္ရင္ ေကာင္းမလဲ စဥ္းစားေနတာနဲ႔ ေခါင္းပူေနျပီ။ ဟုိလူကုိေမးေတာ့ လုပ္ေနတယ္ခင္ဗ်တဲ့။ ဘုန္းၾကီးက လွည့္ၾကည့္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ၾကံရာမရတာနဲ႔ နားေနေဆာင္ထဲ ေခၚသြားျပီး သီတင္းသုံးခုိင္းလုိက္ရတယ္။ ကဲ ၁၂ နာရီေက်ာ္ရင္ ကုိယ္ေတာ္ေတာ့ တုိင္ပတ္သြားမယ္။ သိရင္လည္း ဆြမ္းကဘုန္းေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ ကုိယ့္ဘုန္းၾကီး ဆြမ္းတနပ္ငတ္မယ့္ အေရး မေတြးရဲေအာင္ပဲ။ ခရီးေတြက ေတာက္ေလွ်ာက္သြားေနရတာ။ ဒီလုိ စဥ္းစားေနရင္း ေက်ာင္းသားနဲ႔ တုိင္ပင္လုိက္တယ္ နာရီလွည့္လုိက္မယ္ဆုိျပီးေတာ့ေပါ့ ဒုကၡေရာက္ျခင္းေရာက္ ကုိယ္ေတြေရာက္ေပါ့ ဘယ္တတ္ႏုိင္မတုန္း။ ကပၸိယဆုိတာ ဒီလုိပဲ တခါတခါလုပ္ေပးရတတ္တယ္။ နာရီလွည့္တယ္ဆုိတာ သိၾကလား။ မသိရင္ ေျပာျပမယ္ ၁၂ နာရီ ထုိးမယ္ဆုိတာ သိေပမယ့္ ဘုန္းၾကီး မသိေအာင္ မျမင္ေအာင္ ခုိးျပီး နာရီကုိ ေနာက္ျပန္လွည့္ထားတာ ဘုန္းၾကီးေမးရင္ လွည့္ထားတဲ့ အတုိင္းေလွ်ာက္ရတာ ဒါမွ ကုိယ္ေတာ္က ဘုန္းလုိ႔ရမွာေလ။

နာရီလွည့္ျပီးေတာ့ ႏုိင္ငံျခားသားေတြကုိ သြားေခၚျပီး ထုတ္ရေသးတယ္။ အျပင္မွာေနဆုိျပီးေတာ့ေပါ့။ ေတာ္ၾကာ ဒင္းတုိ႔က လွ်ာသြား႐ွည္ရင္ အကုန္႐ႈပ္ကုန္မွာစုိးလုိ႔။ ၁၂ နာရီ ထုိးခါနီးေလာက္မွာ ဆြမ္းပြဲအသင့္ ျဖစ္သြားတယ္။ ဒါနဲ႔ ဘုန္းၾကီးကုိ ဆြမ္းကပ္ျပီး ကုိယ္ေတြက အျပင္မွာ ငုတ္တုတ္ေလးေတြေပါ့။ ဘုန္းၾကီးျပီးေတာ့မွ လူေတြအလွည့္။ ဒီၾကားထဲ ႏုိင္ငံျခားသားေတြက ေမးေသးတယ္ ဘယ္ေတာ့ ဝါးတီးလဲတဲ့။ ေျဖရေသးတယ္ လာမယ္ ၾကာမယ္ ခနေစာင့္ မေစာင့္ႏုိင္ရင္ ေရေသာက္ ပါးစပ္ပိတ္ ေအးေအးေန။ ဒါပဲေလ ဟုတ္ဘူးလား ကၽြန္ေတာ္လည္း ဆာတာပဲ။ သူတုိ႔မွ ဆာတတ္တာမဟုတ္ဘူး။ ဘုန္းၾကီးျပီးေတာ့ ကုိယ္ေတြအလွည့္ ကုိယ္ေတြ ဝါးတုန္း႐ွိေသးတယ္ ေနာက္ထပ္ ႏုိင္ငံျခားသားႏွစ္ေယာက္ ဧည့္ခန္းထဲ ေရာက္ေနသံၾကားလုိ႔ ဘုန္းၾကီးနား ေျပးၾကည့္ေတာ့ ဆရာေတာ္က ေဟ့ေကာင္သူတုိ႔ကုိပါ ေခၚေကၽြးလုိက္တယ္။ ဟုိက္ ငတ္ျပီ ဒီမွာက ကုိယ္တာက ကြက္တိနီးပါး။ အဲဒီ့ႏွစ္ေယာက္က ကားေပၚမွာ ခင္ခဲ့တဲ့ အေမရိကန္ႏွစ္ေယာက္။ မိန္းမတစ္ေယာက္ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္။ ကဲ မထူးပါဘူးေလဆုိျပီး ေခၚေကၽြးလုိက္တယ္။

စားတယ္ဗ်ာ ဒင္းတုိ႔ကလည္း ဘာမွ မ႐ွိတာကုိ ျဖစ္သလုိစားသြားတယ္။ ကုိယ္ေတြလည္း ႐ွယ္ယာနည္းေတာ့ သိပ္မတြယ္လုိက္ရဘူး။ ဆုိင္ကုိ ထပ္မွာေနရင္လည္း ထပ္သြားရမယ့္ ခရီးစဥ္နဲ႔ ၾကာသြားမွာစုိးေတာ့ ျငိမ္ေနလုိက္ရတယ္။ ဒီေကာင္ေတြကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ဘာထင္တယ္ မသိဘူး။ ဘယ္ႏုိင္ငံကလဲတဲ့။ ဗမာပဲလုိ႔ေျပာေတာ့ သိပါဘူးတဲ့ ႏုိင္ငံျခားကပဲမွတ္ေနတာတဲ့။ (သြားသမွ်ခရီး အားလုံးနီးပါးတြင္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိသာ ႏုိင္ငံျခားသားမွတ္ျပီး ခနခန ပုိက္ဆံ အေကာက္ခံရပါေၾကာင္း ဤကားစကားခ်ပ္) ဒီလုိနဲ႔ သူတုိ႔နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ လိပ္စာကဒ္ေတြလဲ စကားေတြေျပာျပီး ဝါးတီးကိစၥျပီးသြားတယ္ တကယ္တမ္းေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေတြ ဗုိက္မဝၾကေသးဘူး။ မဝလဲ မရေတာ့ဘူး ေတာင္ေအာက္ကုိ ဆင္းရမွာ ျပီးရင္ ေမာ္လျမဳိင္ကုိ ဆက္ဒုိးရမွာဆုိေတာ့။ အူႏွိပ္ျပီး ျပန္လာခဲ့ရတယ္။

ကဲေတာင္ေအာက္ကုိ ဆင္းေတာ့ ရေသ့ေတာင္မွာ ကားေျပာင္းစီးဖုိ႔လုပ္ၾကတယ္။ အဲဒီ့မွာလည္း စီစဥ္တဲ့ ပုဂၢဳိလ္ဘယ္လုိလုပ္သလဲေတာ့ မသိဘူး။ ကြိဳင္က တက္ေနျပန္ေရာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က ၈ ေယာက္ ေနာက္တစ္ဖြဲ႕လည္း ၈ ေယာက္ ေတာင္ေအာက္ကုိ ဆင္းၾကမွာ။ ရာသီခ်ိန္မဟုတ္ေတာ့ ကားကပုံမွန္ မ႐ွိဘူး။ စင္းလုံးငွားရမွာ။ စင္းလုံးငွားေတာ့ ဘာျဖစ္သလဲ ငွားေပါ့။ အဲဒါကုိ အႏွီပုဂၢဳိလ္ ဘယ္သုိ႔လုပ္လုိက္သည္မသိ ကားဂိတ္မွာ ေနာက္အဖြဲ႕နဲ႔ ျငိပါေလေရာလား။ ဘုန္းၾကီးကုိေတာ့ လက္ဘက္ရည္ဆုိင္မွာ ခနသီတင္းသုံးခုိင္းထားလုိက္တယ္။ က်န္တဲ့ လူေတြလဲ လက္ဘက္ရည္ေသာက္ေပါ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာသာ ဟုိေျပးဒီေျပးလုပ္ေနရတာ။ ၾကာလာေတာ့ ဘုန္းၾကီးက ေခၚေမးတယ္ ေဟ့ေကာင္ ဆင္းမယ္ေလတဲ့။ တင္ပါ့ တပည့္ေတာ္ သြားၾကည့္လုိက္မယ္လုိ႔ ေျပာျပီး ထြက္ခဲ့ရတယ္။ လူအုပ္ၾကီးနားေရာက္ေတာ့ ေဒါသထြက္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ေဘာ္ဒါ သူၾကီးရယ္ စီစဥ္သူ အူေၾကာင္ေၾကာင္ ဘဲၾကီးရယ္ မ်က္ႏွာေတြက မသာမယာနဲ႔။ ဒါနဲ႔ ဘာျဖစ္တာလဲေမးေတာ့ ဟုိဘက္ကလူေတြကုိ ညွိတာတဲ့ တစ္ေယာက္တစ္ဝက္လုိ႔ ေျပာတာ ဒင္းတုိ႔က မေပးဘူးတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္က ကားခ ဘယ္ေလာက္တုန္းလုိ႔ ေမးေတာ့ ၆၅၀၀၀ က်ပ္တဲ့။ သူတုိ႔ ဘယ္ေလာက္ေပးလဲဆုိေတာ့ ၂၀၀၀၀ က်ပ္ ေပးမယ္ေျပာတယ္တဲ့။ သက္သက္လူပါးဝတာတဲ့။ ကဲ ထားလုိက္ ငါၾကည့္႐ွင္းမယ္လုိ႔ ေျပာျပီး သူတုိ႔ကုိ ေနာက္ဆုတ္ခုိင္းလုိက္တယ္။ဟုိဘက္အဖြဲ႕က ေခါင္းေဆာင္လုပ္တဲ့ လူက တရုတ္တစ္ေယာက္။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေတြ႕ေတာ့ ညီးျပတယ္ သူတုိ႔ပုိက္ဆံေတြ ေတာ္ေတာ္ကုန္ေနလုိ႔ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ပုိခံလုိက္တဲ့။ ေျပာပုံက အထက္စီးဆန္တယ္ ကၽြန္ေတာ္ အစကေတာ့ သီးခံျပီး စုိက္ေပးမလုိ႔ပါ စကားေျပာသံ မၾကဳိက္တာနဲ႔ ပုံစံေျပာင္းလုိက္တယ္။ ဂိတ္ကလူကုိ ေခၚလုိက္တယ္။ ကဲ က်ဳပ္တုိ႔ဆင္းမယ္ ကားစင္းလုံး ငွားရင္ဘယ္ေလာက္လဲေျပာဆုိေတာ့ ဂိတ္ကလူက ၆၅၀၀၀ က်ပ္တဲ့။ ဟုတ္ျပီေပးမယ္ ဆင္းမယ္လုိ႔ေျပာေတာ့။ ခုနက တ႐ုတ္က ခင္ဗ်ား အကုန္ေပးမွာလားတဲ့။ ဟုတ္တယ္ေပးမယ္လုိ႔ေျပာလုိက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကုိေရာ ေခၚမွာလားတဲ့။ ခပ္ျပဳံးျပဳံးပဲေျပာလုိက္တယ္ မေခၚဘူးလုိ႔။ သူအဲဒီ့မွာတင္ ႐ွဴး႐ွဴး႐ွဲ႐ွဲျဖစ္သြားတယ္။ က်ဳပ္လဲ ပုိက္ဆံတတ္ႏုိင္တယ္ ေပးမယ္ဆုိပဲ။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က ခင္ဗ်ားဘာသာ ငွားစီးေလ ဒါဆုိလဲဆုိေတာ့။ သူခက္သြားတယ္ ခက္မွာေပါ့ ဂိတ္ကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အရင္ေရာက္တာ ကားက တစ္စီးထဲ သူငွားႏုိင္ရင္ေတာင္ ေတာင္ေအာက္က ကားလာတဲ့ အထိေစာင့္ေပေတာ့။ တရုတ္ျငိမ္သြားတယ္ ကၽြန္ေတာ္ လုိက္ပါရေစတဲ့ တဝက္ခံပါ့မယ္တဲ့။ ကဲဒါဆုိလဲ သြားမယ္လာခဲ့ဆုိျပီး ညွိလုိက္မွ ျပီးေတာ့တယ္။ ဘုန္းၾကီးက ျပီးေတာ့ ေမးတယ္ မင္းတုိ႔ဘာေတြ ျဖစ္ေနတာတုန္းတဲ့ ဘာမွ မဟုတ္ဘူး ဘုရား တပည့္ေတာ္တုိ႔ သူ႔ကုိ တရားေပးေနတာေျပာေတာ့ ဆရာေတာ္ျပဳံးသြားတယ္။ သူသိပါတယ္ ကြိဳင္တက္သြားတယ္ဆုိတာ။ ဘာမွေတာ့ ဆက္မမိန္႔ဘူး။ သြားၾကစုိ႔လုိ႔ပဲေျပာတယ္။

ဒီလုိနဲ႔ ေတာင္ေအာက္ေရာက္ေတာ့ ကဲ ေမာ္လျမဳိင္ဆက္မယ္တဲ့။ ေသျပီေပါ့ ဗုိက္ကဆာေနတုန္း ဘာမွ ထပ္မစားရေတာ့ဘူးဆုိေတာ့ လူေတြက အီလည္လည္နဲ႔ တုိင္ပတ္ျပီး လုိက္သြားၾကရတယ္။ လမ္းမွာလည္း ကားရပ္ျပီး စားလုိ႔မရဘူး။ ဆရာေတာ္က ကား၂စီးကုိ ကပ္ရပ္ေမာင္းခုိင္းတာ က်န္ခဲ့ရင္ ေစာင့္ခုိင္းတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာေတာ့ အူေခါက္ေနျပီ။ ေတာ္ေသးတယ္ ဒါေတာင္ ဒီအေၾကာေတြ သိေနလုိ႔ ေပါင္မုန္႔ထုပ္ေလးဝယ္ျပီး ေဆာင္ထားလုိ႔။ အစာေျပေလး ေရနဲ႔ ေမွ်ာလုိက္ရေသးတယ္။ ကဲ အခုေတာ့ ဒီေလာက္ပဲေပါ့ဗ်ာေနာ္ ေနာက္မွ ထပ္ေရးမယ္။ :D

Read More...

Sunday, June 29, 2008

ကပၸိယတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေက်ာက္ထြင္းရာဇဝင္ (၁)

အဲဒီ့ကိစၥစတာက ကုိစုိးထက္။ ကၽြန္ေတာ္က ကုိယ့္ဘာသာ ဘေလာ့ဂ္ေနတာ။ သူနဲ႔ရင္းႏွီးသြားျပီးေနာက္ပုိင္း ဝက္ဘ္ဆုိဒ္ေလးအတြက္ ဟုိစတင္ေလးအလွဴေပးမိပါတယ္။ ေနာက္ပုိင္းအေတာ္ခင္သြားေတာ့ ေျပာမနာဆုိမနာေတြ ျဖစ္လုိ႔ေပါ့။ ဒီလုိနဲ႔ နာဂစ္ၾကီး ဗမာျပည္ဝင္ေဆာင့္ေတာ့ အလုပ္ေတြမ်ားေနခဲ့တယ္။ အဲဒီ့အခ်ိန္မွာပဲ သူေနတဲ့ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းက ဆရာေတာ္ ရန္ကုန္ကုိၾကြမယ္တဲ့ ရန္ကုန္မွာ ကပၸိယမ႐ွိလုိ႔ ကူေပးႏုိင္မလားတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အင္တာနက္မရ အလုပ္မျဖစ္ ထုိင္ေနတုန္းဆုိေတာ့ ရပါတယ္ လုပ္ေပးမယ္ဆုိျပီး ကတိေပးလုိက္တာ အဲဒီ့မွာ စေတြ႕ေတာ့တာပဲ။ ဆရာေတာ္ကုိ ေသခ်ာ ေစာင့္ေ႐ွာက္ေပးပါတဲ့ ကုိယ့္ဆရာက မွာေတာ္မူတာနဲ႔ ေပးအပ္တဲ့ တာဝန္ေက်ပြန္ေအာင္ ထမ္းဖုိ႔ ဆုံးျဖတ္လုိက္ပါတယ္။ (ယခုအခါ ဆရာေတာ္၏ ရန္ကုန္ကပၸိယ အရင္းေခါက္ေခါက္ျဖစ္ေနျပီး ကုိစုိးထက္ႏွင့္ စီနီယာ၊ ဂ်ဴနီယာ ျဖစ္ေနေလျပီ ဤကားစကားခ်ပ္)

ဆရာေတာ္ရဲ႕ ပထမဆုံး ခရီးစဥ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ကပၸိယစျဖစ္ပါေတာ့တယ္။ ရန္ကုန္အျပည္ျပည္ဆုိင္ရာ ေလဆိပ္ၾကီးမွာ တခါမွ ေသခ်ာမေတြ႔ဖူးတဲ့ ဘုန္းၾကီးတစ္ပါးကုိ တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ဂါတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေတာင္းဆုိမႈေၾကာင့္ တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးတဲ့ တျခားသူေတြနဲ႔ အတူ အၾကဳိေတာ္ထြက္ခဲ့တယ္။ ေလဆိပ္ေရာက္ေတာ့ မဒမ္စုိးထက္နဲ႔ ေတြ႔တယ္ စကားေျပာေနတုန္း ေဘးမွာ တျခားသူေတြ ေတြ႕ေတာ့ ဘယ္သူေတြတုန္းလုိ႔ ေမးၾကည့္တာ ဘုန္းၾကီး အမ်ဳီးေတြတဲ့။ ဟုတ္ကဲ့ေပါ့ ေတြ႕ရတာ ဝမ္းသာပါတယ္ ဘာညာေပါ့။ ေတာ္ကီေတြ ပစ္ေနတုန္း ေလယာဥ္စုိက္လာျပီဆုိေတာ့ အထဲကုိဝင္ ဘုန္းၾကီးကုိ ၾကဳိဖုိ႔လုုပ္။ Phoenix Service ကုိအပ္လုိက္တယ္ ကုိယ္လဲဘာမွ သိတဲ့ေကာင္မဟုတ္ေတာ့ စကထဲလြဲရင္ မေကာင္းဘူးေလ။ ေလယာဥ္ဆုိက္ျပီး သိပ္မၾကာဘူး ဆရာေတာ္ ၾကြလာတယ္ ခက္တာက ဘုန္းၾကီး ၃ ပါးေလာက္ျဖစ္ေနေတာ့ ဘယ္တစ္ပါးလဲ သိဘူးျဖစ္ေနေသးတယ္ ေနာက္မွ ေဘးမွာ ပါလာတဲ့ ဘုန္းၾကီးအကုိကုိေမးေတာ့မွ သိရတယ္။ ေျပာရအုံးမယ္ ကုိယ္ကသာခပ္တည္တည္နဲ႔ လူတတ္ၾကီးလုပ္ျပီး ဟုိလုိလုပ္မယ္ ဒီလုိလုပ္မယ္နဲ႔ စီစဥ္ေနတာ ေနာက္မွ သိရတယ္ ဘုန္းၾကီး အကုိေတြက အရင္က ကာစတန္ေတြတဲ့။ ေသစမ္းဟဲ့ေပါ့ ခုနက ဆရာလုပ္ထားတာေတြ ႐ွက္လုိက္တာ။ ထူးပါဘူးေလဆုိျပီး မ်က္ႏွာေျပာင္ေျပာင္နဲ႔ ဆက္ေနလုိက္တယ္။ ဒီလုိနဲ႔ ကုိယ္ေတာ္ရန္ကုန္ကုိ ေရာက္လာတယ္။ ဘုန္းၾကီးက ေတြ႕ေတြ႕ခ်င္း ေမာင္စုိးထက္ေျပာတဲ့ ဒကာေလးက မင္းလား ဆုိေတာ့ ဟုတ္ကဲ့ဆုိျပီးေျပာ ျပီးမွ အဲ တင္ပါ့ဘုရားေပါ့။ တခါမွ ဘုန္းၾကီးေတြနဲ႔ ဆက္ဆံဖူးတာမဟုတ္ေတာ့ ခက္ကုန္ေရာ။ ေလယာဥ္ကြင္းကအထြက္ ဘုန္းၾကီးက ပစၥည္းေတြ ေ႐ြးထားလုိက္ျပီးရင္ ေက်ာင္းလုိက္ခဲ့ဆုိျပီး ၾကြသြားတယ္။ ေနာက္ကေနပါတဲ့ ပစၥည္းစာရင္းကုိ တြက္ျပီးေတာ့ ပါရမီက ေက်ာင္းကုိ လုိက္သြားလုိက္တယ္။

ဆြမ္းစားခ်ိန္နီးေနေတာ့ ဆရာေတာ္လည္း ေက်ာင္းေရာက္ေရာက္ျခင္း ဆြမ္းစားဖုိ႔ ျပင္ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေယာင္ေတာင္ေတာင္နဲ႔ ဘာဆက္လုပ္ရမယ္မွန္းလဲ မသိဘူး ငုတ္တုတ္ေလးထုိင္ေနတယ္။ ဘုန္းၾကီးက ဒကာေလး ဒါကုိ ဒီလုိလုပ္ ဟုိဟာဟုိလုိလုပ္ဆုိမွ ထျပီးဟုိစပ္စပ္ ဒီစပ္စပ္လုပ္မိတယ္။ စိတ္ထဲကလည္း ကုိစုိးထက္ကုိ ေမတၲာေတြပုိ႔ေပါ့ ေက်းဇူး႐ွင္ၾကီး က်န္းမာပါေစဆုိျပီး။ မဒမ္စုိးထက္ခမ်ာလည္း မအားရ႐ွာပါဘူး ကၽြန္ေတာ္က အသီးေတြဘာေတြ မခြဲတတ္ေတာ့ သူ႔ပဲလွိမ့္ျပီးေျပာရတာေပါ့ လုပ္ပါအုံးဗ် ဘာညာနဲ႔။ ဒီလုိနဲ႔ ကုိယ္ေတာ္ ဆြမ္းခ်ိန္အျပီး ကုိယ္ေတာ့္အမ်ဳိးေတြကပါ လာသား ဒီမွာ တခါတည္းဝုိင္းလုိက္ စားၾကရေအာင္ဆုိေတာ့ ေပ်ာ္လုိက္တဲ့ျဖစ္ျခင္း လူကဗုိက္က အေတာ္ဆာေနျပီေလ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ ဝါးတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ မ်က္ႏွာစိမ္းေတြ ၾကားမွာဆုိေတာ့ ဟန္ေဆာင္ျပီးစားရေတာ့ သိပ္မဝခ်င္ဘူး။ စိတ္ထဲကလည္း ေတာက္ ငါကြာ မဝေသးဘူး
ဟြန္းဆုိျပီး ျဖစ္ေနလုိက္ေသးတယ္။

ဝါးတီးလဲ ျပီးေရာ ဘုန္းၾကီးနားကုိ သြားျပီး အ႐ွင္ဘုရား ဒီေန႔ဘယ္ၾကြမလဲလုိ႔ေမးေတာ့ ေတာ္ျပီတဲ့ ဒီေန႔ေတာ့ နားမယ္ နက္ဖန္မွတဲ့ ဒါနဲ႔ နက္ဖန္ေရာ အ႐ွင္ဘုရားဆုိေတာ့ ျငိမ္ျပီးစဥ္းစားေနေသးတယ္။ ဒါနဲ႔ကုိယ္ကပဲ မေနႏုိင္ မထုိင္ႏုိင္ မနက္ ၉ ခြဲေလာက္လာခဲ့ရမလား ဘုရားဆုိေတာ့ ဘုန္းၾကီးက မ်က္လုံးျပဴးျပီး ဟေကာင္ရ ေနာက္က်တာေပါ့ ၇ နာရီေလာက္လာခဲ့တဲ့။ ေသျပီဆရာ လုံးဝကုိ ေသျပီဆရာပဲ။ စိတ္ထဲကလည္း ကုိစိုးထက္ကြာေတာက္ ဆုိျပီးထပ္ျဖစ္ေနေသးတယ္။ တသက္လုံး အေစာၾကီးထတဲ့ ေကာင္မွ မဟုတ္တာ ႐ုံး႐ွိရင္ေတာင္ ေအးေအးေအာေအာ ၉ နာရီမွ ထတာ။ ခုေတာ့ ၇ နာရီလာတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္က အိပ္ယာႏုိးျပီးျပီးခ်င္း ၁ နာရီေလာက္ၾကာေအာင္ ဟုိလုပ္ဒီလုပ္ လုပ္ေသးတာဆုိေတာ့ အနည္းဆုံၚ မနက္ ၆ နာရီမွာ ထရေတာ့မယ္။ ေသျပီဆရာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ တတ္ႏုိင္ဘူးေလ တာဝန္ယူထားျပီးျပီပဲ ခုမွေတာ့ ထရေတာ့မွာေပါ့။ (မနက္ ၇ နာရီဆုိသည္မွာ ေနာက္ပုိင္းတြင္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ေနာက္အက်ဆုံး ခ်ိန္းသည့္အခ်ိန္ျဖစ္လာသည္ကုိ သင္တုိ႔ ေတြ႔ရပါလိမ့္မည္ ဤကားစကားခ်ပ္)

ဒီလုိနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ေနာက္ေန႔ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကုိ မနက္ ၇ နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္မွာ ေရာက္သြားတယ္ ဆရာေတာ္က လမ္းေတာင္ေလွ်ာက္ျပီးလုိ႔ အသင့္ေစာင့္ေနတယ္။ ဒါနဲ႔ ဘယ္ကုိၾကြမလဲဆုိေတာ့ ပရိယတၱိသာသနာ့ တကၠသိုလ္တဲ့ ကမာၻေအးဘုရားထဲမွာေလ။ ပထမဆုံးအၾကိမ္ အဲဒီ့ကုိ ေရာက္ဖူးျခင္းျဖစ္ပါသည္။ (ေနာင္တြင္ ထုိတကၠသုိလ္သည္ ကၽြန္ေတာ္အတြက္ နားေနရာ နားခုိရာ ေပ်ာ္စရာ ဗိမာန္ၾကီးျဖစ္လာေလသည္ ဤကားစကားခ်ပ္) တကၠသုိလ္ထဲေရာက္ေတာ့ အပင္ေတြလဲထားတာျမင္မေကာင္းဘူး အမုိးေတြကလဲ လန္လုိ႔။ ဆရာေတာ္က သူ႔ေဘာ္ဒါေတြကုိ ႐ွာၾကည့္ျပီး သတင္းေတြေမးေပါ့ ေနာက္ျပီးေတာ့ နာဂစ္ထိသြားတဲ့ ႐ြာေတြကုိ သြားဖုိ႔ စနည္းနာ ဟုတ္တယ္ေလ ဒါအဓိကနဲ႔လာတာကုိး အင္ေဖာ္ေမး႐ွင္း ယူရတာေပါ့။ ျပီးေတာ့ သူ႔အေနနဲ႔ ပုိက္ဆံလုံးဝမကုိင္ေတာ့ ကပၸိယကၽြန္ေတာ္က တာဝန္ယူရတယ္။ လွဴလုိက္တဲ့ နဝကမၼေတြကုိ ထိန္းရတာတစ္မ်ဳိး စာအိတ္ေတြထဲ ထည့္ျပီးလွဴရတာက တစ္ဖုံ စာရင္းေတြ ျပဳစုရတာက တစ္နည္း တစ္ေယာက္ထဲကုိ ပတ္ခ်ာလွည့္သြားေတာ့တယ္။ အရင္တုန္းက ဒါမ်ဳိးဆုိသူမ်ားကုိ ခိုင္းေနၾက ခုေတာ့ ကုိယ္တုိင္လုပ္ေနရတာ ဆုိေတာ့ တုိင္ကုိပတ္ေနတာပဲ။ ဒီၾကားထဲ လာတဲ့ဖုန္းေတြေျဖရတာက တစ္မ်ဳိးလုံးဝကုိ မအားဘူး။ စိတ္ထဲကလည္း ကုိစုိးထက္ ကုိစုိးထက္နဲ႔ ေရ႐ြတ္ေနမိတာ သူခနခနခလုတ္တုိက္ေလာက္တယ္ မယုံရင္ေမးၾကည့္ၾက။

ဆရာေတာ္က ၇ ရက္ေလာက္ပဲ အခ်ိန္ရတယ္ လုိ႔မိန္႔တယ္ ျပီးမွ ထပ္လာမယ္တဲ့။ ဒါနဲ႔ ရတဲ့အခ်ိန္ေလးအတြင္းမွာ မုန္တုိင္းဒဏ္ခံရတဲ့ ႐ြာေတြကုိ သြားဖုိ႔ စီစဥ္ရ ဟုိေျပးဒီေျပးနဲ႔ လူကုိဖတ္ဖတ္ကုိ ေမာေရာပဲ။ ဘုန္းၾကီးက စိတ္ျမန္လုိက္တာဆုိတာလဲ ေျပာမေနနဲ႔။ မနည္းလုိက္ယူရတယ္။ စိတ္ျမန္သလုိပဲ စီမံခန္႔ခြဲမႈကလည္း ေကာင္းမွေကာင္း ဘယ္ေနရာကမွ မလြတ္ေစရဘူး။ သူမသိတာလည္း သိပ္မ႐ွိဘူး။ တစ္သက္လုံး ကုိယ့္ဘာသာ အဟုတ္ၾကီးမွတ္လာတာ ဆရာေတာ္နဲ႔ ေတြ႕မွ ကားကနဲ ျဖစ္ေရာ။ ဆရာေတာ္က အခ်ိန္ကုိလည္း တန္ဖုိးထားတတ္တယ္။ အပုိအလုပ္လဲ မလုပ္ဘူး။ ျပီးေတာ့ သူက ညစာလဲ မစားေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မွ ညေနဆုိရင္ ငတ္ျပီ။ မနက္စာကေတာ့ အလွ်ံအပယ္အုပ္ရတယ္။ ဘုန္းၾကီးပြဲဆုိေတာ့ သိတဲ့အတုိင္းပဲ လန္ထြက္ေနတာ။ ညေနဆုိရင္သာ သူကကုိယ့္ကုိ ၈ ပါးသီလ ယူထားတယ္ မွတ္သလားမသိဘူး ညစာစားခ်ိန္ကုိ မေပးဘူး။ ေတာက္ေလွ်ာက္ကုိ ၾကြတာ။ ညဆုိ ၉ နာရီေလာက္မွ ေက်ာင္းျပန္ၾကြတယ္။ အဲဒီ့မွ ကၽြန္ေတာ္က သူနဲ႔ ေနာက္ေန႔ကိစၥေလးေတြေျပာ တခါတခါဆရာေတာ္က တရားပါဆက္ေဟာေတာ့ အနည္းေလး ည ၁၀ နာရီမွ အိမ္ျပန္ျဖစ္တယ္။ လူက ဆာေနတာ ေျပာမေနနဲ႔ေတာ့ အိမ္ေရာက္ေတာ့လည္း ထမင္းစားပြဲကုိ ၾကည့္ျပီး ဟင္းက ဒါပဲလားလုိ႔ ေျပာမိလုိ႔ အေမထဆဲတာ ခနခန။ ဟုတ္တယ္ေလ ေန႔ခင္းဆုိ ဘုန္းၾကီးဝုိင္းကဟာေတြ စားရေတာ့ ဟင္းခြက္က အမ်ဳိးစုံ ႐ွယ္ဆြဲရတာ အိမ္မွာကၾကေတာ့ ၁ ခြက္ ၂ ခြက္ ဒီေတာ့ လူကေမ့ျပီး ေမးမိေရာ။ အဲလုိပဲ ေန႔တုိင္း ေသာက္ျပႆနာတက္တာေပါ့။ (ေနာင္တြင္ ကပၸိယပါးဝသြားေသာ အခါမည္ကဲ့သုိ႔ လုပ္ေဆာင္သည္ကုိ ဖတ္ၾကရလိမ့္မည္)

ဘုန္းၾကီးေနာက္လုိက္ရတာ တခ်ဳိ႕ေတြကေျပာေတာ့ လြယ္တယ္တဲ့။ ထပ္သရီး ဘယ္ကလြယ္ရမွာတုန္းဟ ပုိေတာင္ ပင္ပန္းေသးတယ္။ ဘုန္းၾကီးဆုိေတာ့ ကုိယ္ကေလးစားရတယ္။ ဦးစားေပးရတယ္ စဥ္းစားရတာေတြက အမ်ားၾကီး ပင္ပန္းသလားေတာ့ မေမးနဲ႔ (မယုံရင္လာခဲ့ ဂ်ဴတီခ်ိန္းေပးမယ္)။ အေရးထဲ ဟုိအိမ္က ဆြမ္းပင့္ခ်င္ ဒီကအိမ္ကဆြမ္းပင့္ခ်င္နဲ႔ အဲဒီ့ျပႆနာကုိ ႐ွင္းရေသးတယ္။ ဆရာေတာ္က ကပၸိယကုိေမးဆုိေတာ့ ဆက္လုိက္ၾကတဲ့ ဖုန္း တဂြမ္ဂြမ္နဲ႔။ ေျဖလုိက္ရတဲ့ အေျဖ။ ၾကည့္လုိက္ရတဲ့ Schedule။ လူကုိယ္ တုိင္တင္မဟုတ္ဘူး ကမာၻပါပတ္ေနေရာ မအားလုိ႔ ဆြမ္းကပ္ရက္ မရရင္ ကပၸိယကုိ တင္းခ်င္ၾကေသးတယ္ (အဲလုိ အျဖစ္ေတြ႐ွိတယ္ မယုံရင္ ကုိစုိးထက္ေမးၾကည့္) ဒီလုိနဲ႔ ဘုန္းၾကီးေဘးမွာ ကပၸိယလုပ္ရင္း တျခားဘုန္းၾကီးေတြနဲ႔ပါ ရင္းႏွီးျပီး အခုဆုိ ကပၸိယခန္႔ခ်င္တဲ့ ကုိယ္ေတာ္ အေတာ္မ်ားေနေၾကာင္း ေျပာၾကားလုိပါတယ္။ ထပ္ျပီးေရးပါအုံးမယ္။

Read More...

ဝန္ခံျခင္း

ရုိး႐ုိးသားသား ဝန္ခံပါရေစ
ကုိစုိးထက္လုိလဲ လူခ်စ္လူခင္မမ်ားဘူး
ဟန္သစ္ျငိမ္လုိလဲ အေတြးမေကာင္းဘူး
ပန္ဒုိရာလုိလဲ စာအေရးမေကာင္းဘူး
မြန္ေလးလုိလဲ ခ်စ္စရာမေကာင္းဘူး
ဇီးကြက္လုိလဲ စည္း႐ုံးေရးမေကာင္းဘူး
ရန္ေအာင္လုိလဲ နည္းပညာမသိဘူး
ဟန္နီလုိလဲ ကဗ်ာမေရးတတ္ဘူး
သင္ကာလုိလဲ မတင္ျပတတ္ဘူး
ခင္မင္းေဇာ္လုိလဲ မေဆြးေႏြးတတ္ဘူး
ညီလင္းဆက္လုိလဲ နာမည္မၾကီးဘူး
ညိမ္းညဳိလုိလဲ စကားလုံးေတြမလွပဘူး
ဂ်ဴလုိင္ဒရင္းလုိလဲ မေႏြးေထြးတတ္ဘူး
တီးလုိမ်ဳိးလဲ လူမႈေရးမေကာင္းဘူး
ေဂ်လုိမ်ဳိးလဲ ဟာသဥာဏ္မ႐ွိဘူး
လင္းလုိမ်ဳိးလဲ အမွတ္တရမ႐ွိဘူး
ေလးမလုိလဲ ေလ့လာေရးမေကာင္းဘူး

အဲဒီ့လုိ အဲဒီ့လုိ
ဘာမွ မတတ္တဲ့ေကာင္
ဘာမွ မသိတဲ့ေကာင္
က်ဳပ္ဆီကုိ လာလာလည္က်တာ
အ့ံၾသပါရဲ႕ . . . . . . . . . . . . . .
သုညဆုိတဲ့ အတုိင္း
ဗလာနတၳိဘာမွမ႐ွိတဲ့ေကာင္ကုိ
ခင္ၾကတာ ဆန္းတယ္ :D ။

Read More...

Wednesday, June 25, 2008

ငါ့ကုိယ္ငါလြမ္းတယ္

မနက္ႏုိးေတာ့
အ႐ုံဦးဟာ မ်က္ႏွာသစ္ျပီးေနေပါ့
ေခါက္႐ုိးက်ဳိးေနတဲ့ ငါ့ဘဝကုိ
ပုံစံခြက္ထဲကဆြဲထုတ္ဖုိ႔
ေကာ္ဖီခါးခါးတစ္ခြက္ေတာ့ လုိတယ္

လြတ္လပ္တယ္ဆုိတာ
ပါးစပ္ကေျပာ႐ုံနဲ႔ ျဖစ္လာမယ္ဆုိရင္
ငါ့ဘဝက လွေနတာၾကာျပီ
တေန႔တေန႔ ၾကီးလာတဲ့အသက္ေတြ
ရပ္မရတဲ့ ျဖစ္တည္မႈေတြ
အဲဒါေတြၾကားမွာ ေပ်ာက္ေနတာကဘာလဲ?
သံသရာမွာ
မီးခြက္ထြန္း႐ွာမွ
ငါ့ကုိယ္ငါျပန္မေတြ႕တာ ေသခ်ာေတာ့တယ္
စကားမစပ္မိလဲ
ေျပာျပလုိက္ေတာ့မယ္
ငါ့ကုိယ္ငါ လြမ္းတယ္ လုိ႔။

Read More...

Monday, June 16, 2008

How Independent Are You?




Your Independence Level: High



You are extremely self reliant and autonomous.

You are definitely into doing your own thing.

But you also wouldn't turn down help if you needed it.

You follow your own path, but you don't do so blindly.



ခုတေလာ မအားတာနဲ႔ ပုိ႔စ္မတင္ျဖစ္ဘူး။ အဲဒါနဲ႔ ခုဟာေလးကုိပဲ ဆားခ်က္ျပီး တင္ေပးလုိက္တယ္ဗ်ာေနာ္။ ခင္ဗ်ားတုိ႔လည္း အပ်င္းေျပ စမ္းၾကည့္ပါလား။ လင့္ေလးေပးလုိက္မယ္ ဒီကေနျပီးေတာ့ သြားၾကည့္ေပါ့ေနာ့။
ဒီကေနႏွိပ္လုိက္ :D

Read More...

Saturday, June 7, 2008

What is going on ? ? ?


ကဲ ခုတေလာ Blog ေတြမွာ တုိင္ပတ္ေနၾကတာေတြ႔ရေတာ့ စိတ္ကေနာက္လာတယ္။ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ကေလာ္တုတ္ေနၾကတာကုိး။ က်န္တဲ့သူေတြေတာ့ မသိဘူး။ က်ဳပ္ေတာ့ အဲဒါမ်ဳိးေတြျမင္ရတာ ေအာ္ဂလီဆန္တယ္။ လြတ္လပ္ခ်င္လုိ႔ ဘေလာ့ဂ္ေရးတယ္ အဲဒါမွထပ္ျပီး မလြတ္လပ္ရရင္ ေသေရာေပါ့။ အြန္လုိင္းဆုိတာ ဒီမုိကေရစီ အျပည့္အဝရထားတဲ့ေနရာေလ။ ကုိယ့္အသိစိတ္နဲ႔ ကုိယ္ေနေနၾကတာ မဟုတ္ဘူးလား။ ဘယ္သူဘာလုပ္လုပ္ေပါ့။ ဘာလုိ႔မ်ား အျပစ္ေတြတင္ခ်င္ေနၾကတာလဲ မေျပာတတ္ဘူး။ က်ဳပ္ကုိကဥာဏ္မမွီတာလဲ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏုိင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ျမင္ရတာၾကာေတာ့ စိတ္ကုန္လာတယ္။

ႏုိင္ငံေရးသမားေတြလဲ က်ဳပ္တုိ႔ကေလးစားပါတယ္။ လူၾကီးသူမေတြလဲ ေလးစားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဆဲေရးတုိင္းထြာေနၾကတာေတာ့ ႐ွက္စရာပဲ။ ျမန္မာဘေလာ့ဂ္ဂါေတြ ခုထိလည္း မစည္းလုံးၾကေသးဘူး။ အင္းေလး ဘေလာ့ဂ္ဂါေတြတင္ မဟုတ္ပါဘူး အားလုံးပါပဲ မစည္းလုံးၾကေသးလုိ႔ ဒီေန႔ဒီအခ်ိန္ထိ ဒုကၡေရာက္ေနၾကတာေပါ့။ ဒုကၡဆုိတာ ႏွစ္၂၀ေလာက္ၾကာေတာ့ ခ်ဳိမ်ားေနၾကသလားမေျပာတတ္ဘူး။ အျပင္ကေနေအာ္တဲ့သူေတြလဲ ေအာ္ေနေလၾကရဲ႕ အထဲကေအာ္တဲ့လူေတြလဲ ေအာ္ေနေလၾကရဲ႕။ စိတ္ထဲထင္တာကေတာ့ အထဲမွာဆုိ စကၠဴနဲ႔ထြက္လာတဲ့ သတင္းစာကေအာ္သလုိ အျပင္မွာက ဘေလာ့ဂ္ေတြကေအာ္ေနၾကတယ္။ ကဲ ဟုိဘက္အိမ္ ဒီဘက္အိမ္ မိန္းမၾကီးႏွစ္ေယာက္ရန္ျဖစ္ေနတာနဲ႔ မတူဘူးလား။ ၾကားထဲက အိမ္ကေကာင္ေတြက စိတ္ေနာက္တာေပါ့။ ခက္တယ္ သိပ္ခက္တယ္။

တကယ့္ဒုကၡကုိ တကယ္ဒုကၡေရာက္ေနသူသာသိတယ္။ ဆက္ဆံေနရတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္အရ ခံေျပာလုိ႔မရတဲ့သူေတြ႐ွိတယ္။ ငုံ႕ခံေနတုိင္းလဲ လူေၾကာက္လုိ႔ မေတြးပါနဲ႔။ သူ႕မွာလဲ သူ႕အေၾကာင္းနဲ႔သူ ႐ွိမွာပါ။ ေအာ္က်ယ္ ေအာ္က်ယ္လုပ္တုိင္းလဲ ကုိယ့္ဘာသာ လူစြမ္းေကာင္းမထင္ေလနဲ႔ တကယ္ေတြ႕မွ ထြက္ေျပးတဲ့ေကာင္ အမ်ားၾကီး။ အားလုံးရဲ႕ ရည္႐ြယ္ခ်က္ကဘာလဲ ေကာင္းစားေစခ်င္တာ မဟုတ္လား။ အဲဒါဆုိ ဒါကုိပဲဦးတည္ေလ ဘာလုိ႔ ပုတ္ခတ္ခ်င္ေနၾကသလဲ။ အဲလုိေတာေျပာေတာင္ေျပာနဲ႔ ျဖစ္ေနရင္ ၾကားထဲက ဖတ္ေနတဲ့လူငယ္ေတြ အသိမွားႏုိင္တယ္။ လူငယ္ဆုိတာ အနာဂတ္ရဲ႕ အလင္းေရာင္ပါ။ အဲဒါကုိေတာ့ သတိခ်ပ္ေစခ်င္တယ္။ ဘေလာ့ဂ္ဂါထဲမွာ ဦးဦး၊ ေဒၚေဒၚ၊ ကုိကုိ၊ မမ နဲ႔ ညီေလး ညီမေလး အ႐ြယ္စုံပါပဲ။ အားလုံးဘေလာ့ဂ္ေနၾကတာပဲ ကုိယ့္ဘာသာလြတ္လြတ္လပ္လပ္ ဘေလာ့ဂ္ေနၾကတာပဲ မဟုတ္လား။ လုပ္ပေစေပါ့ မေက်နပ္ရင္ သြားမဖတ္နဲ႔ေပါ့။ ခုေတာ့ အဲလုိမဟုတ္ဘူး ကေလာ္တုတ္ေနၾကတယ္။ ပ်င္းစရာ အလြန္ေကာင္းတယ္။ လြတ္လပ္တာၾကဳိက္ၾကတယ္ မဟုတ္လား လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေနခ်င္တယ္ မဟုတ္လား ဒါဆုိသူမ်ားရဲ႕ လြတ္လပ္မႈကုိလည္း မပုတ္ခတ္နဲ႔ေလ မတုိက္ခုိက္နဲ႔ေလ။ သူမ်ားကုိ လက္ညွဳိးထုိးဖုိ႔ ကုိယ့္ဘက္ကုိ ျပန္ေရာက္ေနတဲ့ လက္ေခ်ာင္းေတြကုိ ၾကည့္ပါအုံး။

နာဂစ္လဲအျပီး ဘေလာ့ဂ္ထဲမွာလည္း မုန္တုိင္းထန္ေနျပန္ေရာ။ လူေတြကုိ ကယ္ခ်င္တာလား ကုိယ့္ကုိကုိယ္ေဖာ္ျပီး နာမည္ၾကီးေအာင္လုပ္ခ်င္တာလား ကုိယ့္ဘာသာျပန္စဥ္းစား။ အျပင္ကလူေတြအေနနဲ႔ အလွဴေငြေတြ ေကာက္ခံေပးတယ္။ ကုိယ္တုိင္မလာေပမယ့္ အဲဒီ့လုိလုပ္ေပးလုိ႔ သိပ္ေက်းဇူးတင္တယ္။ လုိေနတဲ့ ေငြပမာဏေတြက နည္းတာမွမဟုတ္တာ။ ႏုိင္ငံတကာအကူအညီဆုိတာ စာ႐ြက္ေပၚမွာပဲ ျမင္ျမင္ေနရတယ္။ ဒီလုိေျပာလုိ႔ ေစာ္ကားတာမဟုတ္ဘူး အျပည့္အဝမရတာကုိေျပာတာ။ လုိေနတဲ့ေနရာေတြ ဒုနဲ႔ေဒး။ အဲဒါကေတာ့ တကယ္သြားဖူးေရာက္ဖူးတဲ့လူမွ သိလိမ့္မယ္။ အထဲကလူေတြကလည္း ရသေလာက္တတ္ႏုိင္သေလာက္ လုပ္ေပးေနၾကတာေတြ႕ရေတာ့ ေက်းဇူးတင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေပ်ာ္ပြဲစားထြက္သလုိ အေပ်ာ္အလုပ္လုိ လုပ္ေနတာေတြကုိေတာ့ သေဘာမေတြ႕လွဘူး။ စိတ္ကုန္တယ္။ လူဆုိတာ စဥ္းစားႏုိင္တဲ့ ေတြးေတာႏုိင္တဲ့ သတၱဝါပဲေလ ဟုတ္ဖူးလား။ အဆင့္ျမင့္ သတၱဝါပဲ။ ခက္တာက အဲဒီ့အဆင့္ျမင့္ သတၱဝါေတြပဲ ျပႆနာတက္တက္ေနတာ။

က်ဳပ္ကခုလုိဝင္ေျပာေတာ့ စိတ္ဆုိးၾကအုံးမယ္ မတတ္ႏုိင္ဘူး ျမင္တာၾကားတာသိတာေျပာရတာပဲ။ ခုဒီမွာ တကယ္ျဖစ္ေနတဲ့ အခ်ဳိ႕ေသာ အေၾကာင္းအရာေတြကုိ ေျပာျပမယ္။ NGO ေတြလုပ္ေနၾကတယ္ ကယ္ေနၾကတယ္။ တကယ္လုပ္ေနတဲ့ အဖြဲ႕ေတြကုိေတာ့ မေျပာလုိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ တခ်ဳိ႕တခ်ဳိ႕ေတြက လူေတြကုိ ကယ္ခ်င္တာထက္ သူတုိ႔လုိဘေတြကုိ အရင္ျဖည့္ေနတာေတြ႕ရေတာ့ ျမင္ရတာ ေအာ္ဂလီဆန္တယ္။ က်ဳပ္ကေတာ့ အဖြဲ႕အားလုံးကုိ ေတြ႔တယ္ ေျပာျပတယ္ ႐ွင္းျပတယ္။ ဖတ္ဖတ္ကုိေမာေနတာပဲ။ Donar ႐ွိတယ္ လွဴမယ္ ႐ွင္းျပေပးပါတဲ့ ရပါတယ္ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ တကယ့္ Donar နဲ႔ေတာ့ မေတြ႕ပါဘူး အဖြဲ႕အစည္းေတြကုိ အရင္႐ွင္းျပရတယ္။ ဒါလဲ ျပႆနာမဟုတ္ျပန္ဘူး။ ျပႆနာကဘာလဲဆုိေတာ့ အဖြဲ႕တစ္ဖြဲ႕ကုိ႐ွင္းျပ တင္ျပျပီးျပီ သူတုိ႔စဥ္းစားၾကတယ္ ဘာကုိစစဥ္းစားသလဲဆုိေတာ့ ပုိက္ဆံကဘယ္ေလာက္ရမယ္ လွဴဖုိ႔အတြက္ဆုိတာထက္ သူတုိ႔အတြက္ ကားေတြ၊ ဖုန္းေတြ အစားအစာေတြ ဒါေတြအရင္တြက္တယ္ မတြက္နဲ႔လုိ႔မေျပာပါဘူး ကယ္ဆယ္မဲ့ေကာင္လည္း အသက္႐ွိတာပဲ ဟုတ္တာေပါ့ တြက္ရမွာေပါ့ ဒါေပမယ့္ သူတုိ႔ အသုံးစရိတ္က လွဴမယ့္ပမာဏထက္ မ်ားမ်ားေနတာ ေတြ႔ေနရေတာ့ စိတ္ကုိကုန္ေရာပဲ။ ျပီးရင္ တကယ္သြားရမယ့္ေနရာကုိက်ေတာ့ ပင္ပန္းမယ္ထင္တယ္ေနာ္ ျခင္ေပါလား ေရကအဆင္မေျပေလာက္ဘူး အဲဒါေတြစဥ္းစားေနလုိက္တာ ၁ ပတ္ေလာက္ၾကာတယ္။ ေနာက္ေတာ့ လွဴမယ့္အလွဴ႐ွင္ကလည္း အတင္းေမးေနေတာ့ လုိက္လာၾကတယ္။ အဲေလာက္အခ်ိန္ကၾကန္႔ၾကာသြားေတာ့ မေသသင့္တဲ့လူေတြ ထပ္ေသကုန္ေရာ။ ေျပာလုိက္ရင္ေတာ့ လူေတြကုိ ဘယ္လုိကယ္မွာ ဘယ္လုိလုပ္ခ်င္တာ ေခ်ာေနတာပဲ။ လက္ေတြ႕ၾကေတာ့ ကားယား။ သိပ္ရီရတဲ့သူေတြပဲ။ အလွဴခံကာနီး ေျပာတဲ့စကားနဲ႔ လုပ္ခါနီးေျပာတဲ့စကား ယွဥ္ျပလုိက္ခ်င္ပါရဲ႕။

ေျပာရင္းနဲ႔ စကားကေခ်ာ္ေတာေငါ့သြားျပန္ျပီ။ ကဲ ဘေလာ့ဂ္ကိစၥပဲ ဆက္ေျပာၾကတာေပါ့။ အခုတေလာ ဘေလာ့ဂ္ဂါေတြၾကားထဲမွာ ျပႆနာတက္ေနၾကျပန္တယ္။ ျမင္ေနရတာ စိတ္မခ်မ္းသာဘူး။ ဘယ္သူမွန္တယ္ မွားတယ္ အသာထားစမ္းပါ ကုိယ္ဘာလုပ္ေနလဲ ျပန္စဥ္းစားတာ ပုိေကာင္းမယ္။ ကုိယ္မွန္တယ္ ထင္ရင္လုပ္ေပါ့။ က်ဳပ္လဲ တစ္သက္လုံး ကုိယ္မွန္တယ္ထင္ရင္ လုပ္လာတာပဲ။ အသိေလး သတိေလးနဲ႔ကုိယ့္ဘာသာ ထိန္းတယ္။ ဒါပဲေလ ဟုတ္ဖူးလား လုိတာက ကုိယ့္ဘာသာသိဖုိ႔ပဲ။ လူဆုိတာ ကုိယ့္အေၾကာင္းကုိယ္ အသိဆုံးပဲ။ ဘေလာ့ဂ္ထဲမွာ အသက္အ႐ြယ္ေတြ အျဖဴအမဲေတြ အထီးအမေတြ ဆုိတာမ႐ွိဘူး အဓိကကဘေလာ့ဂ္ပဲေလ။ လြတ္လပ္ခ်င္တာ မဟုတ္လား လြတ္လပ္ပါေစ။ အခုေတာ့ မလြတ္မလပ္နဲ႔ တစ္ေယာက္ကုိ တစ္ေယာက္ျပႆနာ႐ွာေနၾကတယ္။ ပ်င္းစရာၾကီး ဘာလုပ္မလဲ။

က်ဳပ္ကစဥ္းစားထားတာက Blog Community ေလးတစ္ခုေလာက္ကုိ စဥ္းစားထားတာ ဒီပုံနဲ႔ဆုိ မလြယ္ျပန္ဘူး။ က်ဳပ္တုိ႔ဆီကလူေတြက ဘယ္ေတာ့မွ အသင္းအဖြဲ႕လုပ္လုိ႔ ရမယ့္ပုံမေပၚဘူး။ စည္းမွမစည္းလုံးတာကုိး။ တုိ႔ဗမာအစည္းအ႐ုံးေနာက္ပုိင္း အင္း ဘာမွကုိ ေပၚမလာေတာ့တာ ထင္တာပဲ။ ထင္တာေျပာတာေနာ္ ႐ွိခ်င္လဲ႐ွိမယ္။ ဒီမွာ႐ွိတဲ့ အသင္းအဖြဲ႕ေတြကုိ စိတ္ကုန္လုိ႔ Online ေပၚမွာဆုိရင္ေတာ့ ေကာင္းမွာပဲလုိ႔ စဥ္းစားမိတာ ခုေတာ့ အင္း မလြယ္ျပန္ဘူး ထင္ပ။ ဒီမွာ႐ွိတဲ့ဟာေတြလဲ ၾကည့္အုံးေလ အေဝးၾကီးမၾကည့္နဲ႔ ပညာ႐ွင္မ်ားအသင္းတုိ႔ လုပ္ငန္း႐ွင္မ်ားအသင္းတုိ႔ ဘာမွ မထူးဘူး။ လက္ညွဳိးေထာင္ ေခါင္းညိမ့္ ဒါနဲ႔ ျပီးေနတာ။ အဲဒါေတြကုိ စိတ္ကုန္လုိ႔ ေအာ္ Online ေပၚဆုိရင္ေတာ့ ဒါမ်ဳိးမျဖစ္ေလာက္ဖူးဟဲ့ ေတြးမိတာ ဒီပုံနဲ႔ဆုိ ေဝးပါေသးရဲ႕။ အင္းေလ ဒါမ်ဳိးေတြမေျပာနဲ႔ ေဘာလုံးအသင္းေတာင္ ခုထိလူမညီလုိ႔ ႐ႈံး႐ႈံးေနတာ အားလုံးအသိ။ ကဲ က်ဳပ္တုိ႔ သိပ္ကုိ ျမင္ခ်င္ေနၾကတဲ့ လြတ္လပ္တဲ့ ႏုိင္ငံဆုိတာကုိ က်ဳပ္တုိ႔ေတြက အြန္လုိင္းေပၚမွာေတာင္ မတည္ေထာင္ႏုိင္ေသးရင္ အျပင္မွာဆုိရင္ေတာ့ ခက္ျပီ။ အေကာင္းေျပာတာပါ ဥာဏ္မွီသေလာက္ေလးေျပာတာ ဟုတ္ခ်င္မွဟုတ္မယ္ မဟုတ္ခ်င္မဟုတ္ဘူး ထင္တာေလးေျပာရတာေနာ့ လုပ္စမ္းပါ စည္းစည္းလုံးလုံးေလး ေသေသသပ္သပ္ေလး ကုိယ့္ကိစၥေလးကုိယ္လုပ္ၾကရေအာင္ပါ။ ေတာ္ျပီဗ်ာေမာတယ္ ေနာက္မွ ထပ္ေျပာေတာ့မယ္။

Read More...