Friday, September 17, 2010

တယ္လီဖုန္းမေျပာတတ္သူမ်ား

ဘေလာ့ဂ္ေတြက ဖြင့္မရ ဖတ္မရျဖစ္ေတာ့ ေရးခ်င္စိတ္က ကုုန္ခမ္းျပီး ပစ္ထားသလုုိ ျဖစ္ေနတာ ၾကာေပါ့။ အလုုပ္မ်ားတယ္လုုိ႔လဲ အေၾကာင္းျပစရာမရွိပါဘူး ကုုိယ္က ဘန္ကီးမြန္းတုုိ႔ အုုိဘားမားတုုိ႔မွ မဟုုတ္တာ။ ပ်င္းတာလဲပါတယ္ မေရးဘူးဆုုိတာက သိတဲ့အတုုိင္းပဲ အပ်င္းကတစ္ ဒီေကာ္နက္ရွင္နဲ႔ကေတာ့ကြာ ဆုုိတာကလဲ ျဖစ္ဆုုိိေတာ့ ပုုိ႔စ္မတင္တာေတာင္ ၾကာေပါ့။ အခုုေတာ့ တင္လုုိက္ပါတယ္ (ဦးရွင္ၾကီးမဟုုတ္ပါ) ပုုိ႔စ္။
ဒီပုုိ႔စ္က ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ပထမဆုုံး ပုုံႏွိပ္ေဆာင္းပါးအျဖစ္ ေဖာ္ျပခံရတဲ့ စာမူပါ။ သိပ္မၾကာေသးဘူး ၃ လေလာက္ပဲ ရွိဦးမယ္ News Watch ဂ်ာနယ္ထဲပါလာတာ။ စာမူေတာ့ ပါတယ္ ကေလာင္နာမည္ေတာ့ ပါမလာဘူး။ ျဖစ္ပုုံက ဒီလုုိ စာမူေရးျပီး ပုုိ႔လုုိက္တာ အီးေမးလ္နဲ႔ သူငယ္ခ်င္းဆီကုုိ ဆုုိပါေတာ့။ သူငယ္ခ်င္း သြားပုုိ႔လုုိက္တာ ဂ်ာနယ္ကုုိ။ ဂ်ာနယ္က ေကာက္ခါငင္ခါၾကီး ထည့္မယ္ဆုုိေတာ့ ေရးထားတဲ့ ေအာ္ရီဂ်င္နယ္ ဖုုိင္မွာ နာမည္တင္မကဘူး ရာထူးေတြ လိပ္စာေတြ အစုုံပါလုုိ႔ အဲဒါေတြ ျဖဳတ္လုုိက္ နာမည္ေတာ့ ထည့္လုုိက္လုုိ႔ ေျပာလုုိက္တာ သူငယ္ခ်င္းကလဲ ဂ်ာနယ္တုုိက္ကုုိ အဲဒီ့အတုုိင္း ေျပာပါသတဲ့။ သုုိ႔ေသာ္ ဒီဘက္လမ္းထိပ္မွာက ဂ်ပုုိးလုုိ႔ ေျပာတာ ဟုုိဘက္ေရာက္ေတာ့ လိပ္ျဖစ္သြားတယ္ဆုုိတဲ့ အတုုိင္းပဲ ေဆာင္းပါးမွာ ဘာနာမည္မွကုုိ ပါမလာဘူး ျပတ္ကေရာပဲ N.W လုုိ႔ ထည့္လုုိက္သတဲ့။
စာမူပါလုုိ႔ ဖတ္လုုိက္ေတာ့ နာမည္ကပါမလာဘူး အီလည္လည္ၾကီးျဖစ္သြားတယ္။ ခံစားရတယ္ေပါ့ေလ သုုိ႔ေပမယ့္ ခံစားခ်က္က ၁ နာရီမေက်ာ္ပါဘူး ေအးေလ လူေတြဖတ္ျဖစ္ ေအးတာပဲဆုုိတာနဲ႔ စိတ္ေက်နပ္သြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကုုိယ္က ရစ္ေလ့ရွိေတာ့ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ကုုိ ဖုုန္းဆက္ျပီး ရစ္လုုိက္ေသးတယ္။ ဘယ့္ႏွယ့္ျဖစ္ရတာတုုန္းေပါ့ ဟုုိဘက္ကလဲ ေတာင္းပန္ပါတယ္ေပါ့ ဘာညာေပါ့ နားလည္မႈလြဲတာပါတဲ့ ရပါတယ္ေပါ့ေလ တကယ္လဲ အဲဒီ့အတုုိင္း ျဖစ္ခဲ့တာကုုိး ထားပါေတာ့။ အခုုေတာ့ ဘေလာ့ဂ္ေလးမွာ ပုုိ႔စ္ေလး တင္မဟဲ့လုုိ႔ စဥ္းစားေတာ့ အသစ္ေရးဖုုိ႔ကလဲ ဦးေႏွာက္က အလုုပ္မလုုပ္ေလေတာ့ ဒါေလးပဲ တင္ေပးလုုိက္တယ္ မဖတ္ရေသးရင္ေတာ့ အသစ္ေပါ့ေနာ့ . . . :)

တယ္လီဖုန္းမေျပာတတ္သူမ်ား

ဒီစာကုုိေရးဖုုိ႔ အေၾကာင္းအရာေတြ အခုုရက္ပုုိင္းအတြင္းမွာ စီကာစဥ္ကာ ဆက္တုုိက္ဆုုိသလုုိ ျဖစ္လာလုုိ႔ ေရးလုုိက္ရတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ဒီရက္ပုုိင္းအတြင္းမွာ အလုုပ္ကိစၥေတြအတြက္ေရာ ပစၥည္းဝယ္တဲ့ကိစၥေတြ အတြက္ေရာ ကုုမၺဏီေတြ ဆုုိင္ေတြကုုိ ဖုုန္းဆက္ျပီး စုုံစမ္းမႈေတြ လုုပ္ျဖစ္ပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ကုုမၺဏီေတြကုုိ ဆက္တာကေတာ့ သူတုုိ႔ရဲ႕ ဝန္ေဆာင္မႈ အပုုိင္းေတြကုုိ သိခ်င္လုုိ႔ ျဖစ္ျပီး တခ်ဳိ႕ကုုိေတာ့ ပစၥည္းေစ်းႏႈန္းေတြ သိခ်င္လုုိ႔ ဆက္တာပါ။ အဲဒီ့မွာပဲ အခုုဒီစာကုုိ ေရးဖုုိ႔ အေၾကာင္းအရာ ေခါင္းထဲဝင္လာပါတယ္။ အဲဒါက ဘာလဲဆုုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဖုုန္းဆက္ျပီး ေမးတဲ့လုုပ္ငန္းေတြဟာ ျမန္မာႏုုိင္ငံမွာေတာ့ လုုပ္ငန္းၾကီးေတြလုုိ႔ ေျပာလုုိ႔ရတဲ့ ကုုမၺဏီေတြျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတုုိ႔ဆီက ဖုုန္းလက္ခံေျဖဆုုိေပးတဲ့ ဝန္ထမ္းေတြဟာ ဖုုန္းလက္ခံေျဖဆုုိရာမွာ အင္မတန္ အားနည္းတယ္ဆုုိတာကုုိ ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႔လုုိက္ရပါတယ္။ ဒီကိစၥကုုိ ေျပာခ်င္ေနတာလဲ အေတာ္ၾကာပါျပီ။ ကၽြန္ေတာ္လုုပ္ငန္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကုုိ ဆက္ဆံတုုိင္း ဖုုန္းလက္ခံေျဖဆုုိမႈအတြက္ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ ျဖစ္ရတာလဲ ေတာ္ေတာ္မ်ားပါျပီ အဲဒီ့ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္လုုိပဲ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္ရတဲ့ လူေတြအားလုုံးရဲ႕ကုုိယ္စား ဒီစာကုုိေရးလုုိက္ရျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခ်က္အေနနဲ႔က လုုပ္ငန္းသမားေတြဘက္ကလဲ အေလးဂရုုျပဳ ျပင္ဆင္ေစလုုိတဲ့ ေစတနာပါပါတယ္။

ယေန႔ေခတ္မွာ လူေတြဟာ သိလုုိတဲ့ Information ေတြကုုိ ဖုုန္းနဲ႔ေသာ္လည္းေကာင္း၊ အင္တာနက္စာမ်က္ႏွာေပၚကေသာ္လည္းေကာင္း၊ Yellow Pages ေတြ Directory ေတြကေသာ္လည္းေကာင္း ရွာေဖြျပီး စုုံစမ္းၾကပါတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ဖုုန္းနံပါတ္ေတြရွာျပီး သိလုုိတာကုုိ သက္ဆုုိင္ရာ လုုပ္ငန္းေတြကုုိ ဖုုန္းဆက္ေမးျမန္းေလ့ ရွိပါတယ္။ အဲဒီ့လုုိဖုုန္းဆက္ေမးျမန္းတဲ့ အခါမွာ တစ္ဘက္က ဖုုန္းလက္ခံေျဖဆုုိသူရဲ႕ ဖုုန္းေျပာဆုုိမႈ မတတ္ရင္ ဆက္ျပီးေမးတဲ့ သူအတြက္ အင္မတန္ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ ျဖစ္ရျပီး ကုုမၺဏီ သုုိ႔မဟုုတ္ လုုပ္ငန္းရဲ႕ သိကၡာကုုိလဲ က်ဆင္းေစပါတယ္။ ဖုုန္းေလးမွ ေကာင္းေအာင္ မေျဖႏုုိင္တဲ့ လုုပ္ငန္းပဲ၊ ဒီအလုုပ္ၾကီးလုုပ္ေနျပီး ဒီလုုိဆက္ဆံေရးနဲ႔လား၊ ဖုုန္းေတာင္ မေျပာတတ္တဲ့သူကုုိ အလုုပ္ခန္႔ထားတာ အံ့ပါရဲ႕ စသျဖင့္ ျငီးျငဴမိၾကမွာ အမွန္ပါပဲ။
ဖုုန္းလာလုုိ႔ ဖုုန္းကုုိကုုိင္ျပီး ေျဖမယ္ဆုုိရင္ ဟယ္လုုိ ဆုုိတာနဲ႔စရတာ လူတုုိင္းသိျပီးသားပါ။ ဟယ္လုုိဆုုိတဲ့ စကားလုုံးဟာ အမ်ားသုုံးစကားလုုံးျဖစ္ေနပါျပီ တစ္ကမာၻလုုံးနီးပါးသုုံးပါတယ္ (တရုုတ္၊ ကုုိရီးယားႏွင့္ ဂ်ပန္တြင္ သူတုုိ႔၏ဘာသာစကားျဖင့္သာ ဖုုန္းေျဖဆုုိမႈမ်ား ရွိပါသည္။ ဤကားစကားခ်ပ္)။ အိမ္ကုုိဆက္ရင္ျဖစ္ျဖစ္ လက္ကုုိင္ဖုုန္းကုုိဆက္ရင္ျဖစ္ျဖစ္ ပုုဂၢိဳလ္ေရးအတြက္ အသုုံးျပဳတဲ့ ဖုုန္းေတြမွာ ဟယ္လုုိဆုုိျပီးေျဖျပီးရင္ ကိစၥျပီးပါတယ္ တာဝန္ေက်တယ္လုုိ႔လဲ ယူဆႏုုိင္ပါတယ္။ သုုိ႔ေပမယ့္ အစုုိးရ႐ုုံးေတြ၊ ပုုဂၢလိကလုုပ္ငန္းေတြ၊ ဆုုိင္ေတြ၊ အဖြဲ႕အစည္းေတြ အတြက္ေတာ့ ဟယ္လုုိဆုုိတဲ့ စကားလုုံးေလး သုုံးရုုံနဲ႔ မျပီးပါဘူး။ ဟယ္လုုိရဲ႕ အေနာက္မွာ ဘယ္အဖြဲ႔အစည္း၊ ဘယ္လုုပ္ငန္းက လက္ခံစကားေျပာေနတာပါဆုုိတာမ်ဳိးကုုိ ေျပာသင့္ပါတယ္။ ဥပမာအားျဖင့္ “မဂၤလာပါ။ ……… ကုုမၺဏီကပါ။ ဘာမ်ားကူညီေဆာင္ရြက္ေပးရပါမလဲ” သုုိ႔မဟုုတ္ အဂၤလိပ္လုုိဆုုိရင္လဲ “Good Morning ……… Company, How may I help you” ဆုုိျပီး ႏႈတ္ခြန္းဆက္သေလ့ရွိရပါတယ္။ ဒါကေတာ့ လုုပ္ငန္းတစ္ခုုခ်င္းစီအလုုိက္ ကြဲျပားျခားနားမႈ ရွိပါလိမ့္မယ္။ သက္ဆုုိင္ရာလုုပ္ငန္းရဲ႕အုုပ္ခ်ဳပ္သူေတြ မန္ေနဂ်ာေတြဟာ သူတုုိ႔လုုပ္ငန္းနဲ႔ လုုိက္ဖက္ညီမယ့္ ႏႈတ္ခြန္းဆက္သနည္းမ်ုဳိးကုုိ ဖုုန္းလက္ခံေျဖဆုုိမယ့္သူေတြကုုိ သင္ၾကား ေပးထားရပါမယ္။ အဲဒီ့လုုိႏႈတ္ဆက္ေျဖၾကားမႈမ်ဳိးဟာ တစ္နည္းအားျဖင့္ ကုုိယ့္ကုုမၺဏီ ကုုိယ့္လုုပ္ငန္းကုုိ ဆက္သြယ္လာတဲ့သူကုုိ ပထမဥိီးစြာ စိတ္ေက်နပ္မႈ ေပးလုုိက္ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ဟယ္လုုိလုုိ႔ တုုံးတိတိ ေျဖတာနဲ႔ အထက္ကေပးထားတဲ့ ဥပမာထဲကလုုိ ႏႈတ္ဆက္ေျဖဆုုိမႈဟာ အင္မတန္ကြာျခားတယ္ဆုုိတာ သိသာပါတယ္။ ဖုုန္းဆက္တဲ့သူဟာ အခုုလုုိ ႏႈတ္ဆက္စကားကုုိ ၾကားရတယ္ဆုုိရင္ သူေျပာခ်င္တဲ့ ကုုမၺဏီကုုိ ေရာက္တယ္ မေရာက္ဘူးဆုုိတာ ဘာမွ မေမးခင္မွာပဲ သိခြင့္ရသြားပါတယ္။ ဒါဟာ ကုုမၺဏီေတြ လုုပ္ငန္းေတြက ေရွးဦးစြာေပးလုုိက္တဲ့ ဝန္ေဆာင္မႈလုုိ႔ သိစိတ္ကျဖစ္ျဖစ္ မသိစိတ္ကျဖစ္ျဖစ္ မွတ္ယူသြားပါျပီ။ အဲဒီ့အတြက္လဲ ဖုုန္းဆက္တဲ့သူဟာ သူဆက္တဲ့ ဖုုန္းနံပါတ္မွားေနတယ္ဆုုိရင္ေတာင္ က်န္တာေတြ ေမးစရာမလုုိပဲ ခ်က္ျခင္းသိလုုိက္ရတဲ့ အတြက္ အခ်ိန္ဆုုံးရႈံးမႈ နည္းပါးသြားပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ ျဖတ္ျပီးေျပာခ်င္တာ တစ္ခုုရွိပါေသးတယ္ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ႏႈတ္ခြန္းဆက္သမႈ လုုပ္ၾကပါရဲ႕ ဒါေပမယ့္ ဘာေျပာသြားမွန္းမသိေအာင္ ျမန္ဆန္လြန္းလွတာကုုိ ၾကားရပါတယ္။ ဝန္ထမ္းဟာ ေန႔စဥ္ႏႈတ္ဆက္စကားဆုုိေနရတဲ့ အတြက္ သူေျပာတဲ့ႏႈတ္ဆက္စကားကေတာ့ သူ႔အတြက္ သိသာေပမယ့္ ၾကားရတဲ့သူက ဘာမွ နားမလည္လုုိက္ဘူးဆုုိရင္ ႏႈတ္ဆက္တာမမည္ေတာ့ပါဘူး စကားေျပာရာမွာ ၾကည္ၾကည္လင္လင္ ျပတ္ျပတ္သားသားနဲ႔ ေျပေျပျပစ္ျပစ္ျဖစ္ဖုုိ႔လုုိအပ္ပါတယ္။ ဒါမွ မဟုုတ္ရင္ေတာ့ ကုုိယ္ေျပာတာဘာလဲဆုုိတာ တစ္ဘက္သားက နားလည္မွာ မဟုုတ္ပါဘူး။ ဒါဟာဝန္ထမ္းေတြ သတိထားရမယ့္ အခ်က္ပါပဲ။ ေနာက္ျပီးလူေတြဟာ စကားေျပာရင္ expression အနိမ့္အျမင့္ရွိပါတယ္ အဲဒီ့ေတာ့ ႏႈတ္ဆက္တဲ့ေနရာမွာ ဝတ္ေက်တန္းေက် ေျပာတာနဲ႔ စိတ္ပါလက္ပါေျပာတာ အင္မတန္ ခြဲျခားသိဖုုိ႔လြယ္ကူပါတယ္။
ဖုုန္းလက္ခံေျဖဆုုိမႈမွာ အထက္ပါအေၾကာင္းအရာမ်ားနဲ႔ ကုုိက္ညီေပမယ့္ ေနာက္ထပ္ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္ရတဲ့ ကိစၥတစ္ခုု ရွိပါေသးတယ္။ အဲဒါက ကုုိယ္ဆက္လုုိက္တဲ့ ကုုမၺဏီကလဲ မွန္ေနျပီ ခုုနကလုုိလဲ ႏႈတ္ဆက္စကားၾကားရျပီးျပီဆုုိရင္ ဖုုန္းဆက္တဲ့သူက သူေျပာခ်င္တဲ့သူ ဒါမွမဟုုတ္သူသိခ်င္တဲ့ အခ်က္ကုုိ စျပီးေမးမွာပါ အဲဒီ့အခါမွာ မ်ားေသာအားျဖင့္ ဖုုန္းလက္ခံေျဖဆုုိေပးတဲ့ Receptionist ေတြဟာ သက္ဆုုိင္ရာ ဌာန သုုိ႔မဟုုတ္ လူပုုဂၢိဳလ္ သုုိ႔မဟုုတ္ ၄င္းတုုိ႔ကုုိယ္တုုိင္ ေျဖၾကားျခင္းစတဲ့ အခ်က္ေတြကုုိ ဆက္လက္ ေဆာင္ရြက္ၾကရပါတယ္။ ဖုုန္းဆက္လာတဲ့သူရဲ႕ ေတာင္းဆုုိမႈအရ သက္ဆုုိင္ရာ ပုုဂၢဳိလ္ သုုိ႔မဟုုတ္ ဌာနကုုိ လႊဲေျပာင္းေပးရာမွာ ခဏေလာက္ေစာင့္ပါရွင္/ဗ်ာ သုုိ႔ Hold On Please ဆုုိျပီး အသိေပးေျပာၾကားထားရပါမယ္။ အခုုေတာ့ တခ်ဳိ႕ေတြဟာ ေျပာခ်င္တဲ့သူရဲ႕ နာမည္ပဲ ေျပာရေသးတယ္ ဘာမွ ျပန္မေျပာပဲ ခ်က္ျခင္းလႊဲဖုုိ႔ ၾကဳိးစားတာကုုိ ေတြ႔ရပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ဆက္တဲ့သူဘက္က ဘာမွန္းမသိပဲ ဖုုန္းကုုိင္ထားရသလုုိ ျဖစ္ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒါဟာ ကုုမၺဏီေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ေတြ႔ျမင္ေနရတဲ့ အားနည္းခ်က္ပါပဲ။ ဒါဟာ တနည္းအားျဖင့္ ဖုုန္းဆက္လာတဲ့သူကုုိ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ေပးလုုိက္တာပါပဲ။ တခ်ဳိ႕ဆုုိရင္ သိခ်င္တာတစ္ခုု ရွိလုုိ႔ဆက္တာပါ ဥပမာ ေစ်းႏႈန္းသိခ်င္တာမ်ဳိး၊ ကုုန္ပစၥည္းရွိမရွိ သိခ်င္တာမ်ဳိးအတြက္ ဖုုန္းဆက္ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ဖုုန္းကုုိင္တဲ့ Receptionist ေတြဟာ သူတုုိ႔မသိလုုိ႔ သိတဲ့သူ ဒါမွမဟုုတ္ သိတဲ့ ဌာနကုုိ ဖုုန္းလႊဲေျပာင္းေပးရာမွာ ခဏေလာက္ကုုိင္ထားပါ ဘယ္ကုုိလႊဲေပးပါ့မယ္ဆုုိတာမ်ုဳိး မေျပာပဲ ဖုုန္းကုုိ လႊဲေပးဖုုိ႔ လုုပ္ၾကတာကုုိ ၾကဳံရပါတယ္။ ဒီကိစၥဟာ မျဖစ္သင့္တဲ့ ကိစၥတစ္ခုုပါ။ ဖုုန္းဆက္တဲ့သူက ဘယ္သူနဲ႔ ေျပာရမယ္မွန္းလဲမသိ ဘာမွန္းလဲ မသိပဲ ဖုုန္းၾကီးကုုိင္ျပီး ေစာင့္ေနရျပီဆုုိကထဲက မဟုုတ္ေတာ့ပါဘူး။ ေနာက္တစ္ခုုက ဖုုန္းဆက္လာတဲ့သူ စုုံစမ္းတဲ့ သူဟာ ကုုိယ့္ရုုံးမွာ မရွိဘူး အျပင္သြားတယ္ဆုုိရင္ အဲဒီ့လူရဲ႕ကုုိယ္စား ဘာမ်ားမွာၾကားခ်င္ပါသလဲ ဘာမ်ားမွတ္သားေပးထားရပါမလဲ ဆုုိတာမ်ဳိးကုုိ ေမးျမန္းထားသင့္ပါတယ္။ အဲဒီ့လုုိဆုုိရင္ တစ္ဘက္လူအတြက္လဲ ကုုိယ္ေပးခ်င္တဲ့ မက္ေဆ့ခ်္ကုုိ ခ်န္ထားခဲ့လုုိ႔ရသလုုိ အဆက္ခံရတဲ့သူ အျပင္ကျပန္ေရာက္လာရင္လဲ ကုုိယ့္ဆီဘယ္သူ ဆက္သြားတယ္ဆုုိတာမ်ုဳိးကုုိ သိရတဲ့အတြက္ အက်ဳိးရွိပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခုုက အဲဒီ့လုုိ ေမးတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ တကယ္လုုိ႔မ်ား ဆက္သြယ္ခံရတဲ့ ပုုဂၢဳိလ္ေနရာမွာ အျခားတစ္ေယာက္က ကုုိယ္စား ေျဖရွင္းေပးႏုုိင္ ေျပာႏုုိင္မယ္ဆုုိရင္လဲ အလြယ္တကူ စီစဥ္ေပးႏုုိင္မွာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဖုုန္းဆက္လာတဲ့သူကုုိ ေသခ်ာေမးျမန္းျခင္းဟာ အက်ဳိးမယုုတ္တဲ့အျပင္ ကုုမၺဏီအတြက္ လုုပ္ငန္းအတြက္ပါ အေထာက္အကူ ျဖစ္ေစႏုုိင္ပါတယ္။
အခုုေတာ့ အဲဒီ့လုုိမဟုုတ္ပဲ ဖုုန္းေျပာမတတ္တဲ့အတြက္ ကုုိယ့္ဆီကုုိဆက္သြယ္လာတဲ့ ေဖာက္သည္ေတြကုုိ အႏုုနည္းနဲ႔ သတ္ပစ္လုုိက္တယ္ဆုုိတာ ဝန္ထမ္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သတိမထားမိၾကသလုုိ လုုပ္ငန္းရွင္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားနဲ႔ မန္ေနဂ်ာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကလဲ သတိမျပဳမိၾကပါဘူး။ Reception က ဖုုန္းေျဖေပးေနတာပဲ ဆုုိတဲ့ အသိနဲ႔တင္ ေနေနၾကတာ အ့ံၾသစရာ ေကာင္းပါတယ္။ ဝန္ထမ္းေတြအတြက္ မန္ေနဂ်ာေတြ လုုပ္ငန္းပုုိင္ရွင္ေတြမွာ တာဝန္ရွိပါတယ္။ ဖုုန္းလက္ခံ ေျဖဆုုိေပးမယ့္ ဝန္ထမ္းကုုိ ေသခ်ာစိစစ္ေရြးခ်ယ္သင့္ပါတယ္ ထုုိနည္းအတူ က်န္တဲ့ ရုုံးသူရုုံးသားမ်ားကုုိလဲ ဖုုန္းလက္ခံေျဖၾကားမႈကုုိ အေျခအားျဖင့္ သင္ၾကားေပးသင့္ပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ကုုမၺဏီေတြ လုုပ္ငန္းေတြမွာ Receptionist သီးသန္႔မရွိပဲ ၾကဳံရာလူက ေျဖၾကားေပးတာကုုိ ေတြ႔ရပါတယ္။ ဒါဟာလဲ ကုုမၺဏီရဲ႕လုုိအပ္ခ်က္အရသာ Receptionist ကုုိခန္႔တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ လက္ခံႏုုိင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဖုုန္းလက္ခံေျဖၾကားမယ့္သူ အားလုုံးကုုိေတာ့ ဘယ္လုုိ ေျဖၾကားရမယ္ဆုုိတာ သင္ထားသင့္ပါတယ္။ Receptionist ခန္႔ထားတဲ့ ကုုမၺဏီေတြ လုုပ္ငန္းေတြကလဲ ကုုိယ့္ရဲ႕ဝန္ထမ္းကုုိ ဖုုန္းလက္ခံေျဖဆုုိမႈဟာ ဘယ္ေလာက္ အေရးပါတယ္ဆုုိတာ ရွင္းျပေျပာဆုုိထားရမွာပါ။ ဖုုန္းလက္ခံတဲ့သူဟာ ကုုမၺဏီတစ္ခုုလုုံးကုုိ ကုုိယ္စားျပဳတယ္ဆုုိတာ မေမ့သင့္ပါဘူး။ မျမင္ရေသးတဲ့ ေဖာက္သည္တစ္ေယာက္ကုုိ သိမ္းသြင္းဖုုိ႔ ဖုုန္းလက္ခံစကားေျပာတဲ့ အဆင့္ဟာ ဘယ္ေလာက္ အေရးၾကီးသလဲ ဆုုိတာ သတိျပဳသင့္ပါတယ္။ ဖုုန္းေလးေျဖေပးရင္ ျဖစ္ေနတာပဲဆုုိတဲ့ ဝန္ထမ္းရဲ႕ စိတ္ထဲက အစြဲကုုိ ေဖ်ာက္ဖ်က္ေပးသင့္ပါတယ္။ ဖုုန္းလက္ခံေျဖဆုုိေပးတဲ့ ဝန္ထမ္းဟာ သူ႔ရဲ႕တာဝန္ဟာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ အေရးပါသလဲ ဘယ္ေလာင္ေတာင္ တာဝန္ၾကီးသလဲဆုုိတာ သူသိေအာင္ ေလ့က်င့္သင္ၾကားေပးရပါမယ္။ သူဟာ ဟယ္လုုိဆုုိတဲ့ စကားကေနစျပီး ကုုမၺဏီတစ္ခုုလုုံးကုုိ ကုုိယ္စားျပဳေပးေနတဲ့သူျဖစ္တယ္ဆုုိတာ သူသိေအာင္ ေျပာထားရပါမယ္။ သူ႔ရဲ႕ ဖုုန္းလက္ခံ ေျဖဆုုိမႈ တစ္ခုုဟာ မွားယြင္းခဲ့ရင္ ထိခုုိက္မႈ ဘယ္ေလာက္ရွိသလဲ ဆုုိတာ သိေအာင္ေျပာထားသင့္ သလုုိ ေျဖဆုုိမႈ တစ္ခုုဟာ ေကာင္းမြန္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ အက်ုဳိးဘယ္ေလာက္ရွိတယ္ဆုုိတာလဲ ေျပာျပထားသင့္ပါတယ္။ ဒါကုုိ လုုပ္ငန္းသမားေတြ ေမ့ေနၾကတယ္လုုိ႔ ျမင္မိပါတယ္။ ဖုုန္းလက္ခံေျဖဆုုိတဲ့ Receptionist ေတြကလဲ ဒါကုုိ သတိထားမိပုုံ မရပါဘူး။
ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ေျပာရရင္ ဖုုန္းလက္ခံေျဖဆုုိေပးတဲ့ ဝန္ထမ္းကုုိ ေသခ်ာစိစစ္ေရြးခ်ယ္ ေစခ်င္ပါတယ္။ ေရြးျပီးရင္လဲ ေကာင္းစြာသင္ၾကားျပသထားရပါမယ္။ သူဟာ ကုုမၺဏီရဲ႕မျမင္ရတဲ့ ဆက္သြယ္ေရးတာဝန္ခံ တစ္ေယာက္ ျဖစ္တဲ့အျပင္ ေဖာက္သည္ေတြကုုိ စိတ္ေက်နပ္မႈ စိတ္အေႏွာက္ယွက္ျဖစ္မႈ ေပးႏုုိင္တဲ့သူတစ္ေယာက္ျဖစ္လုုိ႔ အေရးၾကီးပါတယ္။ သူ႔စကားတစ္ခြန္းဟာ ေဖာက္သည္တစ္ေယာက္အတြက္ ခါးသီးမႈ ျဖစ္ေစႏုုိင္သလုုိ ခ်ဳိျမိန္တဲ့ ဝန္ေဆာင္မႈ တစ္ခုုလဲ ျဖစ္သြားႏုုိင္ပါတယ္။ ဖုုန္းလက္ခံေျပာတဲ့ ဝန္ထမ္းရဲ႕ အရည္အခ်င္းေၾကာင့္ ကုုိယ့္လုုပ္ငန္းရဲ႕ အေျခအေန၊ လုုပ္ငန္းရဲ႕ သိကၡာ ျမင့္တက္ျခင္း နိမ့္ၾကျခင္းရွိတယ္ဆုုိတာ မန္ေနဂ်ာေတြ လုုပ္ငန္းရွင္ေတြ သတိျပဳေစခ်င္ပါတယ္။ ဝန္ထမ္းေတြရဲ႕အရည္အေသြး တုုိးတက္လာေစခ်င္သလုုိ လုုပ္ငန္းေတြရဲ႕ ဂုုဏ္သိကၡာပုုိင္းေတြလဲ အဆင့္ျမင့္လာေစခ်င္တဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ဒီစာကုုိ ေရးသားလုုိက္ရတာပါ။ အားလုုံးပဲ ဆင္ျခင္သုုံးသပ္ႏုုိင္ၾကမယ္ဆုုိရင္ျဖင့္ ေရးရက်ဳိးနပ္ျပီလုုိ႔ ထင္ပါတယ္။ အားလုုံးပဲ တယ္လီဖုန္းေျပာတတ္ၾကပါေစ . . .

Read More...

Thursday, March 18, 2010

မင္းမဟုုတ္တဲ့ငါ

မင္းမဟုုတ္တဲ့ငါက
မင္းမလုုပ္တာ လုုပ္တယ္
မင္းမဟုုတ္တဲ့ငါက
မင္းမေျပာတာ ေျပာတယ္
မင္းမဟုုတ္တဲ့ငါက
မင္းမၾကဳိက္တာ ၾကဳိက္တယ္
မင္းမဟုုတ္တဲ့ငါက
မင္းမစားတာ စားတယ္
မင္းမဟုုတ္တဲ့ငါက
မင္းမသိတာ သိတယ္
မင္းမဟုုတ္တဲ့ငါက
မင္းမစြမ္းတာ စြမ္းတယ္
မင္းမဟုုတ္တဲ့ ငါက
မင္းမေတြးတာ ေတြးတယ္
သိလား
အဲဒါ မင္းမဟုုတ္တဲ့ငါ . . .

Read More...

Saturday, February 13, 2010

ကၽြန္ေတာ္ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ Valentine's Day မ်ား

မွတ္မွတ္ရရပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ၁၀ တန္းေအာင္ျပီးခါစေပါ့။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ေျပာတယ္ Valentine's Day မွာ မင္းဘာလုုပ္မယ္ စိတ္ကူးလဲတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ျပန္ေမးမိတယ္ ဘာလဲဟ Valentine's Day ဆုုိတာေပါ့။ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကုုိ သနားစရာ သတၱဝါလုုိ သေဘာထားျပီး Valentine's Day ဆုုိတာ ခ်စ္သူမ်ားေန႔ကုုိ ဆုုိလုုိတာ ျဖစ္ေၾကာင္း ေနာက္ေတာ့ ဘုုန္းေတာ္ၾကီး St.Valentine အေၾကာင္းကုုိ ေသေသခ်ာခ်ာရွင္းျပရွာပါတယ္။ အဲဒီ့ေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္လဲ ေအာ္ ေအး ဒါလား ေအာ္ အဲဒီ့လုုိ သိျပီ ဘာညာနဲ႔ သူရဲ႕ လက္ခ်ာရုုိက္တဲ့ ဒဏ္ကုုိ ခံလုုိက္ရပါတယ္။ ျပီးေတာ့မွ သူ႔ကုုိျပန္ေမးလုုိက္တယ္ မင္းကေရာ ဘာလုုပ္မွာတုုန္းလုုိ႔။ သူက ျပဳံးျပဳံးၾကီးေျဖပါတယ္ ငါ့ေကာင္မေလးကုုိ ပန္းစည္းရယ္ ေခ်ာကလက္ရယ္ ေပးမယ္တဲ့။

ကၽြန္ေတာ္လဲ စဥ္းစားပါတယ္။ ငါလဲ ဒီေကာင့္လုုိ လုုပ္ရရင္ ေကာင္းမယ္ေပါ့။ အဲဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္လဲကၽြန္ေတာ့္ ေကာင္မေလးအတြက္ ပန္းတစ္စည္းကုုိ ၁၃ ရက္ေန႔ ညေနပုုိင္းမွာ လွည္းတန္းေစ်းကေနဝယ္ ျပီးေတာ့ City Mart သြားျပီး ရွားပါး Chocolate တစ္ဗူးဝယ္ထားလုုိက္တယ္။ ျပီးေတာ့ အိမ္ျပန္လာျပီး ပန္းေတြကုုိ ေရစိမ္၊ ေခ်ာကလက္ဗူးကုုိ စားပြဲေပၚတင္ျပီးထားလုုိက္တယ္။ ေခါင္းထဲမွာေပါ့ ငါ့ခ်စ္ခ်စ္ေတာ့ သိပ္ေပ်ာ္သြားရွာမယ္ေလ ဆုုိျပီး ပီတိေတြ ျဖစ္လုုိ႔။ ေတြးေနတုုန္းပဲ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ဖုုန္းဆက္လာပါတယ္။ ဒီေန႔ သူ႔ေမြးေန႔တဲ့။ ဟုုတ္ေပသားပဲ ေဖေဖာ္ဝါရီ ၁၃ မွာ ဗုုိလ္ခ်ဳပ္ေမြးေန႔ပါဆုုိတာကုိ ျပန္သတိရသြားသလုုိ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ခ်စ္လွစြာေသာ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ ေမြးေန႔ဆုုိတာပါ ျပန္သတိရသြားပါတယ္။ ကဲ ဘယ္လုုိလဲေပါ့ ဘာလဲ အစီအစဥ္ေပါ့။ ညဘက္ေလ ထုုံးစံေပါ့တဲ့။ အဲဒီ့လုုိနဲ႔ ဘီယာသံၾကားလုုိ႔ နန္႔နန္႔တက္ ကၽြန္ေတာ္ ထြက္သြားလုုိက္ပါတယ္။ အေမ့ကုုိေတာင္ ေမြးေန႔သြားမယ္ဗ်ဳိ႔လုုိ႔ ေအာ္ေျပာခဲ့ရုုံ ေျပာခဲ့မိတယ္။ တခါထဲ တန္းျပီး သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ ျခံကုုိ ဒုုိးလုုိက္တယ္။

သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ ေမြးေန႔မွာ သူငယ္ခ်င္းေတြအကုုန္စုုံပါတယ္။ အကုုန္လုုံးက ေျပာမနာ ဆုုိမနာ ေပါင္းသင္းေနတဲ့ သူေတြပါ။ ေသာက္တာကလဲ စူဇကာက အဘေခၚရေလာက္ေအာင္ ေသာက္စားပါတယ္။ ေသာက္ခ်က္ေသာက္ခ်က္ ေနာက္ဆုုံး ေမွာက္တဲ့ အထိ ဆုုိပါစုုိ႔။ ျပီးသြားပါျပီ ဘာမွလဲ မသိေတာ့ပါဘူး အဲဒီ့အိမ္မွာပဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားပါတယ္။ အိပ္တာေတာင္ မုုိးလင္းခါနီးေလာက္ ျဖစ္မွာပါ။ တညလုုံးလဲ ေသာင္းက်န္းထားတာကုုိး။ Valentine ဆုုိတာၾကီးလဲ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ တစ္ခုုပဲ Valentine အစား Ballentine ဆုုိတဲ့ အရက္ပဲမွတ္မိပါတယ္။ မေန႔ညက ပါတာကုုိးလုုိ႔။

မနက္လင္းေတာ့ ဇာတ္လမ္းက စပါျပီ။ အကုုန္လုုံး တန္းစီျပီး အရက္နာက်ေနပါျပီ။ ဘယ္သူမွ မလႈပ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ကုုိယ္တုုိင္လဲ မလႈပ္ပါဘူး။ မနက္စာ စားမလားလုုိ႔လာေခၚတာေတာင္ တစ္ေယာက္မွ အသံမထြက္ပါဘူး။ ဆက္အိပ္ေနၾကပါတယ္။ ေန႔လည္ေလာက္မွ သတိရျပီး အစားထစားၾကပါပတယ္။ အဲဒီ့အထိလဲကၽြန္ေတာ္ သတိမရပါဘူး။ ျပီးမွ မေန႔ညက အရက္အေၾကာင္း Ballentine အေၾကာင္းေျပာရင္းမွ Valentine's Day ကုုိ သတိရမိပါတယ္။ ဟ ေသာက္ျပႆနာပဲ လုုပ္ၾကပါဥိီးဟေပါ့။ အဲဒီ့လုုိနဲ႔ခ်က္ျခင္း အိမ္ကုုိ တန္းျပန္ရတာေပါ့။

အိမ္ေရာက္ေတာ့ မေန႔က ဝယ္လာတဲ့ ႏွင္းဆီေတြကုုိ အရင္ရွာၾကည့္ပါတယ္။ အေမေရ သား ႏွင္းဆီပန္းေတြဘယ္ေရာက္ ကုုန္ျပီလဲေပါ့။ အေမက ဘုုရားပန္းတင္လုုိက္ျပီလုုိ႔ေျပာတယ္။ ေဒါသလဲထြက္လုုိ႔မရဘူး ကုုသုုိလ္ရတာေပါ့လုုိ႔ တခါထဲ စိတ္ကုုိေျဖလုုိက္ရတယ္။ ရွိေစေတာ့ ႏွင္းဆီပန္းေတာ့။ ဒါနဲ႔ေခ်ာကလက္ဗူး ျပန္ရွာေတာ့။ အေမေရ သားေခ်ာကလက္ဗူးေရာ ဆုုိေတာ့ ရွိတယ္တဲ့ ေရခဲေသတၱာထဲမွာတဲ့။ ေတာ္ေသးတာေပါ့ဆုုိျပီး ေခ်ာကလက္ဗူးကုုိ သြားထုုတ္ေတာ့ ေဖာက္ျပီးသားၾကီး။ တစ္ေယာက္ေယာက္ေတာ့ ေသခ်ာေပါက္ ႏႊာထားျပီ။ ဘယ္သူ႔လက္ခ်က္လဲလုုိ႔ မေမးရခင္ပဲ။ ခ်စ္လွစြာေသာ ညီမေလးက သမီးစားလုုိက္တာတဲ့။ ဒီတခါေတာ့ ေဒါသကထိန္းလုုိ႔ မရေတာ့ဘူး။ နင့္ကုုိ ဘယ္သူက စားခုုိင္းလုုိ႔လဲဆုုိျပီး ဆူေတာ့။ မာတာမိခင္က ေခ်ာကလက္ဗူးကုုိ ေဖာက္စားတာ ဘာလုုိ႔ ဒီေလာက္ ကမာၻပ်က္ေနသလဲဆုုိျပီး ကၽြန္ေတာ့္ကုုိ ျပန္ဆူပါတယ္။ ေတာ္ပါျပီဆုုိျပီး ေနလုုိက္ရပါေတာ့တယ္။ အဲဒီ့ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ေကာင္မေလးလဲ Valentine's Day ရဲ႕ ေခ်ာကလက္ရယ္ ပန္းစည္းရယ္ ေဝးသြားရွာပါတယ္။ စိတ္မေကာင္းပါဘူး ေကာင္မေလးရယ္။

အဲဒီ့တစ္ခါ ၾကဳိးစားျပီးကထဲက ေနာက္ပုုိင္းလဲ ထပ္မၾကဳိးစားေတာ့ပါဘူး။ ၾကဳိးစားေပးလဲအပုုိပဲ ၁၄ ရက္ေန႔က ခ်စ္သူမ်ားေန႔ ၁၃ ရက္ေန႔က ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းေမြးေန႔ ေသာက္မွာက ေသခ်ာေနတယ္။ ဘယ္လုုိမွလဲ မေ႐ွာင္ႏုုိင္တာ အေသအခ်ာပါပဲ။ သိပ္ေပးခ်င္ရင္ Floral services ကုုိ ၾကဳိမွာျပီး ခုုိင္းထားမွ ရေပေတာ့တယ္။ ဒါလဲ အသည္းအသန္ လုုပ္ေလ့မရွိေတာ့ Valentine's Day အားလုုံးဟာ အရက္နာက်ျပီး ျပီးသြားတာပါပဲ။ သူမ်ားေတြ အတြက္ေတာ့ Valentine's Day မွာ ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူးေနႏုုိင္ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ Valentine's Day ဆုုိတာ အရက္နာက်တဲ့ ရက္ၾကီးသာျဖစ္ပါေၾကာင္း . . .

Read More...

Monday, February 8, 2010

ေခတ္ပညာတတ္ မဟုုတ္ဘူး

ကၽြန္ေတာ့္ကိုု ေခတ္ပညာတတ္တစ္ေယာက္လုုိ႔ လူၾကီးတစ္ေယာက္က ေျပာသြားတယ္။ ဒါကုုိ ကၽြန္ေတာ္လက္မခံႏုုိင္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေခတ္ပညာတတ္ တစ္ေယာက္ မဟုုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အေဝးသင္တကၠသုုိလ္ကေန B.A Eco ဆုုိတဲ့ ဘြဲ႔တစ္ခုု ရထားတဲ့သူပါ။ အဲဒီ့ဘြဲ႔ကိုုလဲ စိတ္ပါလက္ပါသင္ျပီး ယူထားတာ မဟုုတ္ပါဘူး။ စာေမးပြဲနီးမွ အနီးကပ္ဆုုိျပီးတက္ ျပီးေတာ့ ဟုုိကူး ဒီကူးနဲ႔ ေအာင္လာတာပါ။ အထင္ၾကီးစရာ တစ္စက္မွ မရွိပါဘူး။ အထင္မၾကီးလုုိ႔လဲ ဘြဲ႔ေပးေတာ့ တက္မယူပါဘူး။ အေဝးေရာက္ေတာင္ မေလ ွ်ာက္ထားခဲ့ဘူး။ ေနာက္မွ ဘြဲ႔လက္မွတ္လုုိတယ္ဆုုိမွ သြားထုုတ္ထားတာ။ အဲဒီ့ေတာ့ ေခတ္ပညာတတ္ မဟုုတ္တာ သိပ္ရွင္းေနျပီေပါ့။

အဲဒီ့ေခတ္ပညာတတ္ဆုုိတဲ့ စကားကုုိၾကားတုုိင္း ကၽြန္ေတာ္မုုန္းတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တက္စရာ တကၠသုုိလ္ ဘယ္မွာလဲ ရွာမေတြ႔ခဲ့ဘူး။ ငယ္ငယ္က စိတ္ကူးယဥ္သလုုိ တကၠသုုိလ္ေက်ာင္းသားဘဝဆုုိတာ မၾကဳံဆုုံခဲ့ရပါဘူး။ လူၾကီးေတြကေျပာတယ္ ေခတ္ကုုိ ေခတ္ပညာတတ္လူငယ္ေတြကသာ ျပဌာန္းသတဲ့။ ဘုုရားတမိပါတယ္။ သူတုုိ႔ေခတ္မွာေတာ့ ဟုုတ္မွာေပါ့။ ဒီဘက္ေခတ္မွာ ေသခ်ာစဥ္းစားျပီးမွ ေျပာပါလုုိ႔ပဲ ေျပာလုုိက္ခ်င္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုုိ႔ ဘယ္လုုိေခတ္ပညာေတြသင္ယူေနရသလဲ ဘယ္လုုိပညာေတြ တတ္ေနျပီလဲ။ အဂၤလိပ္စာကုုိ အထက္တန္းေက်ာင္းသား ျဖစ္တဲ့အထိ စုုစုုေပါင္း ၁၁ ႏွစ္သင္ျပီး Yes No ေတာင္ မကြဲတာ ေခတ္ပညာတတ္လား? တကၠသုုိလ္တတ္တာ ေက်ာင္းမေရာက္ပဲ ဖဲဝုုိင္းေရာက္ အရက္ဝုုိင္းေရာက္ ဟုုိေရာက္ဒီေရာက္ ဂိမ္းဆုုိင္ေရာက္ ဒါေတြက ေခတ္ပညာေတြလား? ဘဝမွာ ရည္မွန္းခ်က္ဆုုိတာ ဘာလဲ ရည္ရြယ္ခ်က္ဆုုိတာ ဘာလဲ သမုုိင္းဆုုိတာ အရုုပ္ေရးျပတာေတာင္ မသိေတာ့တာ ေခတ္ပညာတတ္ေတြလား? အတၱတစ္ခုုကုုိ ေရွ႕တန္းတင္ ေနာက္ေတာ့ ဒီ certificate ေလးရရင္ ႏုုိင္ငံျခားမွာ အလုုပ္ရမွာပါ ကံတရားက ၇၀%ေလာက္ေကာင္းရင္ ရျပီဆုုိတဲ့ အေတြးေတြက ေခတ္ပညာတတ္ရဲ႕ အေတြးအေခၚေတြလား။

ဟုုတ္တယ္ အဲဒါေတြ အားလုုံး ကၽြန္ေတာ္ မတတ္ဘူး မသိဘူး။ ကုုိယ့္ဥိးေႏွာက္ပဲကုုိယ္သုုံးတတ္တယ္ အေတြးအေခၚကလဲ ေခတ္ပညာမတတ္လုုိ႔သိပ္မေတြးတတ္ဘူး။ ဟုုိစာ ဒီစာ ဖတ္ျပီးမွ သိတဲ့ ေယာင္ေျခာက္ဆယ္ အေတြးအေခၚပဲရွိတယ္။ တကၠသုုိလ္လဲ မေနဖူးဘူး။ ၾကက္တူေရြးႏႈတ္တုုိက္စာေတြလဲ လက္မခံလုုိ႔ မက်က္ခဲ့ဘူး။ ဘဝကုုိ certificate ေတြ Diploma ေတြနဲ႔လဲ မတည္ေဆာက္ဖူးဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ေခတ္ပညာတတ္မဟုုတ္ဘူး။ ဒါပဲ . . .

Read More...

Thursday, December 31, 2009

ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ ၂၀၀၉

ကၽြန္ေတာ္ ဘေလာ့ဂ္မေရးျဖစ္တာ ေတာ္ေတာ္ၾကာပါျပီ။ အလုုပ္မအားလုုိ႔ လွည့္ကုုိမၾကည့္အားခဲ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ အခုုေတာ့ ႏွစ္လဲကုုန္ျပီဆုုိေတာ့ ႏွစ္တုုိင္းကၽြန္ေတာ္ ေရးေနၾက စာရင္းခ်ဳပ္ ပုုိ႔စ္ေလးေတာ့ ေရးမွ ျဖစ္မယ္ဆုုိျပီး ေရးလုုိက္ပါတယ္။ ႏွစ္တုုိင္းကၽြန္ေတာ္ ဒိုုင္ယာရီဆန္ဆန္ ဒီပုုိ႔စ္မ်ဳိးေရးတာ သိတဲ့အတုုိင္းပဲ အခုု ၂၀၀၉ အတြက္လည္း ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ ၂၀၀၉ ကုုိ ေရးေပးလုုိက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တုုိင္း စာရင္းခ်ဳပ္ရင္ အရင္းျပဳတ္ဆုုိသလုုိ မေကာင္းတာေတြကမ်ားေနတတ္တာကုုိ ဖတ္ၾကရတဲ့ ေမာင္ႏွမေတြ ဒီႏွစ္ေတာ့ စိတ္ခ်မ္းသာစရာ မ်ားမ်ားဖတ္ရမွာပါ။ ဘာလုုိ႔လဲဆုုိေတာ့ ၂၀၀၉ က ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ေကာင္းတဲ့ ႏွစ္တစ္ႏွစ္ျဖစ္လာခဲ့လုုိ႔ပါပဲ။ ကဲ စလုုိက္ၾကစုုိ႔ . . .

ဇန္နဝါရီလ
မွတ္မိတယ္ မဟုုတ္လား ၂၀၀၈ တုုန္းက ကၽြန္ေတာ္ Man of the Year ရထားတာေလ။ အရွိန္က မကုုန္ေသးဘူး ဇန္နဝါရီလမွာ မႏွစ္တုုန္းက လက္က်န္စာရင္းေတြ ျဖတ္ေပးေနရတယ္။ လုုပ္ငန္းကလဲ ရပ္ေတာ့မယ္။ စာအုုပ္ထုုတ္တဲ့ ကိစၥကေတာ့ ေသခ်ာျပီ ဒီလကုုန္ရင္ရပ္ျပီဆုုိတာ။ တစ္ကမာၻလုုံးထိတဲ့ Recession ကၽြန္ေတာ္လဲပါတာေပါ့။ ဝန္ထမ္းလဲ ေလ်ာ့ရေတာ့မယ္။ ဘယ္လုုိလုုပ္ရမယ္ဆုုိတာ ေတြးေတာင္ မေတြးခ်င္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ပဲ။ လူေလ်ာ့လုုိက္ရင္ေရာ အဆင္ေျပမွာလား ဆုုိတဲ့ ေမးခြန္း ကၽြန္ေတာ္ကုုိယ့္ဘာသာ ေမးျပီး ကုုိယ့္ဘာသာ ျပန္မေျဖရဲဘူး။ ကဲ မတတ္ႏုုိင္ေတာ့ဘူး ေလ်ာ့ရေတာ့မွာပဲ စျပီးေလ်ာ့တယ္။ ၁၄ ေယာက္ေလာက္ရွိတဲ့ ရုုံးကေန ၇ ေယာက္ေလာက္ပဲ က်န္္ေတာ့တယ္။ မရွိမျဖစ္လူေတြပဲ က်န္ခဲ့တယ္။ စာရင္းေတြမွာ ေပၚေနတဲ့ ေပးရန္ရွိေတြက ရဲရဲေတာက္ျပီး ျမင္မေကာင္းဘူး။ ဒီႏွစ္ေတာ့ ငါဘဝမ်ားပ်က္မလားဆုုိျပီးေတြး မိေလာက္ေအာင္ ဇန္နဝါရီလဟာ ကၽြန္ေတာ့္ကုုိ အသက္ရွဴက်ပ္ေစပါတယ္။

ေဖေဖၚဝါရီလ
ပုုိဆုုိးလာပါျပီ။ လုုပ္ငန္းႏွစ္ခုုထပ္ရပ္သြားတယ္။ ပုုိက္ဆံဝင္စရာ မရွိေတာ့ေလာက္ေအာင္ပဲ။ ဒီၾကားထဲ Mistine နဲ႔ စာခ်ဳပ္ရွိေတာ့ ေၾကာ္ျငာတစ္ခုုရုုိက္ေပးရေသးတယ္။ အဲဒါလဲ အဆင္မေျပပါဘူး။ အဆင္မေျပဘူးဆိုုတာ Mistine က ယိုုးဒယားေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔အၾကီးအက်ယ္သတ္ရလုုိ႔ပါ။ စိတ္ကုုန္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ေအာက္တန္းက်တဲ့ ယုုိးဒယားေတြလုုိ႔ ျမင္ပါတယ္။ ေသာက္ဂရုုလဲမစုုိက္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ customer မုုိ႔လုုိ႔ သည္းခံခ်င္တဲ့ စိတ္လဲမရွိေတာ့ဘူး။ ဗမာကုုိ ႏွိမ္ခ်င္တဲ့ ဒင္းတုုိ႔ကုုိ ဥိီးေအာင္ေဇယ်လုုပ္သလုုိ လုုပ္ရပါေတာ့တယ္။ ဗ်င္းသည္ေပါ့။ နင္က ယုုိးဒယား ငါက ဗမာ လာထားဟဲ့။ ထမထုုိးတာတစ္ခုုပဲ က်န္ပါတယ္။ ပက္ပက္စက္စက္ေျပာလႊတ္လုုိက္ပါတယ္။ အားလုုံး အံ့ၾသၾကတယ္။ ေမာင္ဇီးရုုိးတုုိ႔ သေဘာေကာင္းတယ္ဆုုိျပီး ဘာျဖစ္သြားတာလဲေပါ့။ ပုုိက္ဆံရမယ့္ ကိစၥကုုိဘာျဖစ္တာလဲေပါ့။ ပိုုက္ဆံက ပုုိက္ဆံပဲ လူမ်ဳိးေရးက လူမ်ဳိးေရးပဲ။ ေငြနဲ႔ သိကၡာဘယ္ေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္မလဲပါဘူး။ အဲဒီ့အတြက္ ျဖစ္ခ်င္တာျဖစ္လုုိ႔ ရပါတယ္။ ယုုိးဒယားေတြ ေနာက္ေတာ့ အျပင္မွာ ကၽြန္ေတာ့္အတင္းေျပာၾကပါတယ္။ ငါတရားစြဲရမလားလုုိ႔ လွမ္းေမးေတာ့မွ ပါးစပ္ပိတ္သြားပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ တရားစြဲတာထက္ သြားျပီးေတာင္ ကုုိယ္တုုိင္ ရုုိက္ပစ္လုုိက္ခ်င္တာပါ။ ေဖေဖၚဝါရီလကုုန္ရင္ေတာ့ အလုုပ္ကနားျပီလုုိ႔ ရွယ္ယာရွင္ေတြအားလုုံးကုုိ ေၾကျငာလုုိက္ပါတယ္။ အားလုုံးကလဲ လုုပ္ငန္းတစ္ခုုလုုံးကုုိ ရပ္ေတာ့မယ္လုုိ႔ ဆုုံးျဖတ္ၾကပါတယ္။ ဟုုတ္ကဲ့ ကၽြန္ေတာ္ရုုံးမွာ last briefing ေပးခဲ့ပါတယ္။ အားလုုံး စိတ္မေကာင္းၾကပါဘူး။ တခ်ဳိ႔ဝန္ထမ္းေတြ ငုုိၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လဲ စိတ္မေကာင္းတာကလြဲျပီး ဘာမွ မတတ္ႏုုိင္ပါဘူး။

မတ္လ
ရုုံးကုုိ စာရင္းသိမ္းဖုုိ႔ပဲ သြားပါေတာ့တယ္။ လက္က်န္အလုုပ္ေတြကုုိ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းက လုုပ္ေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ မလုုပ္ေတာ့ပါဘူး။ ပုုံမွန္လုုပ္တာဆုုိလုုိ႔ အရက္ေသာက္တာပဲ ရွိပါေတာ့တယ္။ လူမ်ားက်ျပီဆုုိရင္ ရပ္ကုုိမရဘူးဆုုိတာ ဟုုတ္မွာပါ။ ဘာအလုုပ္လုုပ္လုပ္ အဆင္ကုုိမေျပေတာ့ပါဘူး။ အေမကေတာ့ေျပာပါတယ္ အဆင္မေျပလဲ ထုုိင္သာေနပါ ငါ့သားရယ္တဲ့။ ဟုုတ္ကဲ့ ကၽြန္ေတာ္ တကယ္ထုုိင္ေနပါတယ္။ ဘာမွ မလုုပ္ေတာ့ပါဘူး။ သူငယ္ခ်င္းက မသိတာရွိလုုိ႔ လွမ္းေမးရင္ ေျဖေပးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ေမြးေန႔ရွိပါတယ္။ ဘယ္လုုိ ေက်ာ္သြားမွန္းေတာင္ မသိလုုိက္ပါဘူး။ မတ္လကုုန္ခါနီးမွာ အေဖကေမးပါတယ္ ေက်ာင္းျပန္တက္မလားတဲ့။ စိတ္ထဲ တမ်ဳိးေတာ့ျဖစ္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားဥိီးမယ္ဆိုုျပီး ေသခ်ာစဥ္းစားၾကည့္ပါတယ္။ အေျဖမထြက္လာပါဘူး။ သူငယ္ခ်င္းေတြကလဲ ကၽြန္ေတာ့္ကုုိ နားနားေနေန ေနျပီး အလုုပ္ျပန္လုုပ္ဖုုိ႔ ေျပာပါတယ္။ ေက်ာင္းတက္မယ္ဆုုိလဲ တက္ေပါ့လုုိ႔ေတာ့ ေျပာၾကပါတယ္။ ဒီအတုုိင္း ထုုိင္ေနတာထက္စာရင္ တစ္ခုုခုုေတာ့ လုုပ္ပါလုုိ႔ ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဆုုံးျဖတ္လုုိက္ပါတယ္ ေက်ာင္းျပန္တက္မယ္ဆုုိျပီး စာျပန္ဖတ္ပါတယ္။ မတ္လကုုန္ခါနီးမွာ စာဖတ္တဲ့အလုုပ္ရပါတယ္။

ဧျပီလ
အိမ္ထဲမွာပဲေနျပီး တေန႔တေန႔စာဖတ္ေနပါတယ္။ ရုုံးကုုိလဲသြားစရာ မလုုိေတာ့ပါဘူး။ စာရင္းလဲပိတ္ျပီးျပီ လုုပ္ငန္းလဲ ဖ်က္သိမ္းျပီးျပီဆုုိေတာ့ အားလုုံးျပီးျပီေပါ့။ သၾကၤန္ကုုိလဲမေပ်ာ္တာ ႏွစ္ေတာ္ေတာ္ၾကာျပီ အျပင္ထြက္ခ်င္စိတ္လဲ မရွိပါဘူး။ ဘာမွမလုုပ္ပဲေနေနတုုန္း ပုုဂံမွာရွိတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အေဒၚတစ္ေယာက္က သူ႔ဆီလာျပီး နားပါလုုိ႔ေခၚတယ္။ ပုုဂံကုုိသိပ္သေဘာက်တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကိုု ပုုဂံမွာ ေခါင္းေဆးရင္းလာနားေစခ်င္သတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ဘာမွျပန္မေျပာပဲေနေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ အေဖကေတာ့ မိသားစုုလုုိက္သြားရေအာင္လုုိ႔ ေျပာလာပါတယ္။ ဒီလုုိနဲ႔ တမိသားစုုလုုံး ပုုဂံမွာ ၂ ပတ္ေက်ာ္ေလာက္သြားေနလုုိက္ပါတယ္။ ပုုဂံေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္စိတ္ၾကည္လင္လာပါတယ္။ တေန႔တေန႔ ဘုုရားေတြကုုိသြား စာဖတ္ ညက်ရင္ အေဖနဲ႔ ဘီယာေသာက္ ေနရတာေပ်ာ္စရာပါ။ မႏၱေလးကမိတ္ေဆြေတြကလဲ ကၽြန္ေတာ္ပုုဂံေရာက္ေနတယ္ဆုုိလုုိ႔ လာေတြ႔ၾကပါေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ပုုဂံမွာေနတုုန္း အေျပာင္းအလဲတစ္ခုုျဖစ္လာတယ္။ အဲဒါကလဲ ကၽြန္ေတာ့္အေဒၚနဲ႔ အေဖက ကၽြန္ေတာ့္ကုုိ ႏုုိင္ငံျခားသြားပါေတာ့လုုိ႔ ေျပာလာတာပါပဲ။ ေက်ာင္းတက္ခ်င္တက္ မတက္ခ်င္လဲေန အလုုပ္လုုပ္ခ်င္လဲလုုပ္ မလုုပ္လဲျပသနာမဟုုတ္ဘူး အဓိကက စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ျဖစ္ေအာင္ရယ္ အေတြ႕အၾကဳံအသစ္ရေအာင္ရယ္ ဆုုိျပီး ကၽြန္ေတာ့္ကုုိ လႊတ္တာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ မသြားခ်င္ဘူးေျပာလုုိ႔ ၃ ရက္ဆက္တုုိက္ေဆြးေႏြးၾကပါတယ္။ ပုုိက္ဆံကိစၥဘာမွ စဥ္းစားစရာမလုုိဘူး လုုပ္ခ်င္တာလုုပ္ အဓိကကသြားဖုုိ႔ပဲလုုိ႔ ဆုုိလာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အေဖက ကၽြန္ေတာ့္ကုုိ ႏုုိင္ငံျခားမွာ ပညာသင္ေစခ်င္တာ ငယ္ငယ္ထဲကပါလုုိ႔ ဆုုိလာပါတယ္။ ေနာက္ဆုုံးေတာ့ အမ်ားနဲ႔ တစ္ေယာက္ ျဖစ္လာလုုိ႔ ကၽြန္ေတာ့္ေလ်ာ့လုုိက္ပါတယ္။ သြားမယ္ ပထမဆုုံး စင္ကာပူကုုိသြားမယ္ ဟုုိမွာ ေက်ာင္းေတြ အလုုပ္ေတြတစ္ခ်က္ၾကည့္မယ္ မၾကဳိက္ရင္ ေနာက္တစ္ႏုုိင္ငံကူးမယ္။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သြားခ်င္တာ လန္ဒန္ကုုိပါ ဒါေပမယ့္ ဗီဇာကမလြယ္လုုိ႔ လြယ္တဲ့ စင္ကာပူကုုိပဲ သြားမယ္လုုိ႔ ဆုုံးျဖတ္လုုိက္ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ပုုဂံကျပန္ေရာက္တာနဲ႔ ခ်က္ျခင္းသြားမယ္လုုိ႔ ေျပာလုုိက္လုုိ႔ အားလုုံး မ်က္လုုံးျပဴးသြားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ မမႈပါဘူး ကုုိယ္လုုပ္ခ်င္တာလုုပ္မွာပါ။ ဒီလုုိနဲ႔ ဧျပီေနာက္ဆုုံးပတ္ ပုုဂံကေန ရန္ကုုန္ကုုိ ျပန္လာပါတယ္။

ေမလ
ေမလမွာ ႏုုိင္ငံျခားသြားဖုုိ႔ အဓိက စီစဥ္ပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြကုုိ ေျပာေတာ့ အံ့ၾသၾကပါတယ္။ ဘယ္သူကမွေတာ့ မတားပါဘူး။ သြားျပီး လုုပ္ခ်င္တာလုုပ္လာခဲ့ေပါ့တဲ့။ ဟုုတ္ကဲ့ လုုပ္ခ်င္တာလုုပ္မွာပါ။ ဒီလုုိနဲ႔ ေမလ ၁၁ ရက္ေန႔မွာ ညဘက္မွာ Silk Air နဲ႔ စင္ကာပူကုုိေရာက္ပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေယာက္ဖေတြ လာၾကဳိၾကပါတယ္။ ေရာက္ေရာက္ျခင္းဇာတိကျပပါတယ္ ေသာက္မယ္ေပါ့။ ဒါေတာ့ အက်ယ္တဝင့္မေျပာေတာ့ပါဘူး သိခ်င္ရင္ စင္ကာပူသြား ေတာလား ၁ နဲ႔၂ ကုုိ ျပန္ဖတ္ၾကည့္လုုိက္ပါ။ စင္ကာပူမွာေနတယ္ ဘာမွ မလုုပ္ဘူး ေသာက္တယ္စားတယ္ ေလ ွ်ာက္သြားတယ္။ သြားစရာကုုန္သြားတဲ့အထိ သြားပါတယ္။ တုုိင္းျပည္ေသးေသးေလးမုုိ႔ ဘယ္မွသိပ္သြားစရာမရွိသလုုိ အားလုုံးကလဲ အလုုပ္နဲ႔ဆုုိေတာ့ တစ္ေယာက္ထဲ ေငါင္ေတာင္ေတာင္နဲ႔ေပါ့။ လကုုန္တဲ့အထိ ဒီလုုိပဲေနပါတယ္။ ေက်ာင္းေတြစုုံစမ္းၾကည့္ပါတယ္။ အဆင္ေျပပါတယ္ တက္မယ္ဆုုိရင္ ၾသဂုုတ္မွာစတက္လုုိ႔ရပါျပီ။ အဲဒီ့အခ်ိန္မွာ အေမရိကားမွာရွိတဲ့ အေဒၚက ဖုုန္းဆက္ျပီး သူ႔ဆီမွာ ေက်ာင္းလာတက္ပါလုုိ႔ေျပာလာပါတယ္။ ေက်ာင္းေရြးဖုုိ႔ေျပာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တေန႔တေန႔ ေက်ာင္းေရြးေနတာနဲ႔ အခ်ိန္ကုုန္ပါတယ္။ စင္ကာပူမွာ သုူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေလ ွ်ာက္သြားျဖစ္တာကေတာ့ ေပ်ာ္စရာပါပဲ။

ဇြန္လ
ကၽြန္ေတာ္ စလုုံးမွာ ေနရတာ ပ်င္းလာပါျပီ။ ကၽြန္ေတာ့္ အခ်စ္ဆုုံးသူငယ္ခ်င္းက သူ႔ကုုမၺဏီက သူ႔သူေဌးက ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ေတြ႔မယ္ ေျပာလာလုုိ႔ သူတုုိ႔ရုုံးကုုိသြားလုုိက္ပါတယ္။ အံ့ၾသစရာေကာင္းပါတယ္ သူတုုိ႔က ကၽြန္ေတာ့္ကိုု ဧည့္ဝတ္ေက်ေက် ဧည့္ခံျပီး စီးပြါးေရးလုုပ္ငန္းလုုပ္မလားလုုိ႔ ေမးလာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လဲ လုုပ္မယ္လုုိ႔ေျပာလုုိက္တယ္။ အဲဒီ့လုုိနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဇြန္လထဲမွာ မီတင္ေတြနဲ႔ အခ်ိန္ကုုန္ပါတယ္။ မီတင္ကေတာ့ တစ္ပတ္မွ တစ္ခါပါ ဒါေပမယ့္ ေျပာဖုုိ႔ျပင္ဆင္ရတာ ၾကာပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုုိ႔ သေဘာတူညီမႈရျပီး လုုပ္ငန္းစဖုုိ႔ ျပင္ဆင္ပါေတာ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ျမန္မာျပည္ ျပန္ရေတာ့မွာပါ အလုုပ္ကုုိ ကုုိယ့္ႏုုိင္ငံမွာပဲ ျပန္လုုပ္ရေတာ့မွာပါ လုုပ္ငန္းအသစ္တစ္ခုု ျပန္စခြင့္ရပါျပီ။ အဲဒီ့အခ်ိန္မွာ ယုုိးဒယားမွာရွိတဲံ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ နီးပါးေလာက္ မေတြ႔ျဖစ္တဲ့ ဥိီးေလးက ကၽြႏ္ေတာ့္ကုုိ ေတြ႔ခ်င္တယ္လုုိ႔ ေျပာလုုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုုန္ကုုိတန္းမျပန္ပဲ ဘန္ေကာက္ကုုိ ၅ ရက္ဝင္နားခဲ့ပါေသးတယ္။ ဘန္ေကာက္မွာ ပုုိေပ်ာ္ပါတယ္ :P ေပ်ာ္မွာေပါ့ ေန႔တုုိင္းေသာက္ေမွာက္ ေလ ွ်ာက္သြားေနတာကုုိး။ ဘန္ေကာက္မေရာက္ခင္ကထဲက ရန္ကုုန္မွာ သူငယ္ခ်င္းေတြကုုိ အကူအညီေတာင္းျပီး ရုုံးခန္းအသစ္ဖြင့္ဖုုိ႔ နဲ႔ ဝန္ထမ္းရွာတဲ့ကိစၥေတြကုုိ ၾကဳိျပီး စီစဥ္ခုုိင္းထားရပါတယ္။ ဘန္ေကာက္ကျပန္ေရာက္ေတာ့ ေနာက္လ အလုုပ္စေတာ့မွာ ျဖစ္လုုိ႔ စီစဥ္စရာရွိတာေတြ ရုုံးခန္းငွားတာေတြ ဝန္ထမ္းခန္႔တာေတြ ခ်က္ျခင္းလုုပ္ပါတယ္။ အဲဒီ့လုုိနဲ႔ ဇြန္လကုုိ ကုုန္လြန္လာပါတယ္။

ဇူလုုိင္လ
ရုုံးခန္းလဲ အဆင္ေျပပါတယ္။ ဝန္ထမ္းအသစ္ေတြလဲရပါျပီ ကၽြန္ေတာ္လုုပ္ငန္းစပါျပီ၊ အလုုပ္က အသစ္ဆုုိေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ ပင္ပန္းပါတယ္။ စင္ကာပူက သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ သူ႔သူေဌးလဲ ေရာက္လာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုုိ႔ ဆက္ျပီးလုုပ္မယ့္ ကိစၥေတြကိုု တုုိင္ပင္ၾကပါတယ္။ အဆင္ေျပပါတယ္။ လုုပ္ငန္းအသစ္မွာ စိတ္ကုုိႏွစ္ျမွဳပ္ထားလုုိက္ပါတယ္။ တေန႔တေန႔ အလုုပ္လုုပ္ရင္း ကုုန္လြန္ေစပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြကလဲ ကၽြန္ေတာ္အခုုလုုိ လုုပ္ငန္းတစ္ခုု ျမန္ျမန္ျပန္ျပီး လုုပ္ႏုုိင္လာလုုိ႔ ေက်နပ္ၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မိသားစုုကေတာ့ ေျပာျပေနစရာေတာင္လုုိမယ္ မထင္ပါဘူး သိပ္ကုုိေက်နပ္ေနၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကုုိ ႏုုိင္ငံျခားသြားေစခ်င္တဲံ အေဒၚလဲ ရန္ကုုန္ေရာက္လာျပီး ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ေက်နပ္ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ့္ကုုိ ဒီလုုိျဖစ္ေစခ်င္တာ ၾကာျပီဆုုိေၾကာင္း လာေျပာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အေဖကေတာ့ ငါမေျပာဘူးလား အဆင္ေျပမွာပါဆုုိတဲ့ သေဘာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကုုိ ျပဳံးျပဳံးၾကီးၾကည့္ေနပါတယ္။ ေက်ာင္းတက္မယ့္ ကိစၥကုုိ ခဏေရႊ႕ထားလုုိက္ပါတယ္ ဒါေပမယ့္ စိတ္ထဲမွာေတာ့ တက္ခ်င္ေနပါေသးတယ္။ အိမ္ကလဲ ေငြရမယ့္ အလုုပ္ဆုုိေတာ့ အလုုပ္အရင္လုုပ္ပါလုုိ႔ ေျပာလာပါတယ္။ ဟုုတ္ပါတယ္ တသက္လုုံး ေငြမရတာပဲလုုပ္လာတာပါ ေငြရတာလဲ တခါတေလ လုုပ္သင့္တာေပါ့ေလ။ ဇူလုုိင္လမွာ လုုပ္ငန္းသစ္ေလးစရင္း စိတ္ခ်မ္းသာရပါတယ္။

ၾသဂုုတ္လ
အလုုပ္ကသိပ္မမ်ားပါဘူး။ မ်ားေသာအားျဖင့္ စာဖတ္ေနရတာမ်ားပါတယ္။ ဝန္ထမ္းက ၃ ေယာက္ပဲရွိေသးေတာ့ တပုုိင္တႏုုိင္ျဖစ္ပါတယ္။ စုုိးရိမ္စရာလဲ မရွိပါဘူး။ တျခားလုုပ္ငန္းေတြ ေခါင္းထဲဝင္လာပါတယ္။ စိတ္ကူးလုုိ႔လဲေကာင္းပါတယ္။ အေဖနဲ႔ အေမကေတာ့ အလွမ္းက်ယ္ျပီး အလယ္လတ္မွာ စုုိးလုုိ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကိုု ဒါေလးပဲ အရင္လုုပ္ပါဥိီးသားရယ္ဆုုိျပီး ေခ်ာ့ေျပာၾကပါတယ္။ ဝန္ထမ္း ၃ ေယာက္မွာ ၁ ေယာက္ကေတာ့ အေတာ္ေတာ္ပါတယ္။ မ်က္ႏွာလႊဲလုုိ႔ရပါတယ္။ က်န္တဲ့ ၂ ေယာက္ကေတာ့ သိပ္စိတ္တုုိင္းမက်ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေစာင့္ၾကည့္ေနလုုိက္ပါတယ္။ လူဆုုိတာ ေစာင့္ၾကည့္သင့္တာကုုိး မွတ္ခ်က္ကုုိ ေစာင့္ၾကည့္ျပီးမွ ေပးတာ ပုုိသဘာဝက်တယ္ဆုုိတာ ကၽြန္ေတာ့္အရင္လုုပ္ငန္းက ကၽြန္ေတာ့္ကုုိ သင္ေပးလုုိက္ျပီးပါျပီ။ အရင္လုုပ္ငန္းက မွားခဲ့တာမ်ဳိး ဒီလုုပ္ငန္းမွာ အမွားမခံေတာ့ပါဘူး။ အေတြ႔အၾကဳံကုုိ ေကာင္းေကာင္း အသုုံးခ်တတ္ေနပါျပီ။ တခ်ဳိ႔ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္အလုုပ္ျပန္စေနတာ သိေတာင္ မသိၾကပါဘူး။ ဒါလဲေကာင္းပါတယ္ ကၽြန္ေတာ္လဲ မေျပာေတာ့ပါဘူး။ ထားလုုိက္တယ္ လူသိေနစရာလဲ လုုိမွမလုုိတာကုုိး။

စက္တင္ဘာလ
အလုုပ္က အခက္အခဲေလးေတြ နည္းနည္းၾကဳံရပါတယ္။ ဝန္ထမ္းတစ္ေယာက္ ျဖဳတ္လုုိက္ပါတယ္ အသစ္တစ္ေယာက္ခန္႔ပါတယ္။ အစည္းအေဝးေတြ စိပ္လာပါတယ္။ ဖုုန္းဖုုိးေတာ့ အေတာ္ကုုန္ပါတယ္။ skype မွာ ေျပာရတာ အဆင္မေျပလုုိ႔ ဖုုန္းေခၚရတာမ်ားပါတယ္။ လုုပ္ငန္းလည္ပတ္ဖုုိ႔ ရုုန္းကန္ရတဲ့ အခ်ိန္တစ္ခုုလုုိ႔ ေျပာလုုိ႔ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္နားရတယ္လုုိ႔ သိပ္မရွိေတာ့ပါဘူး။ အခ်ိန္ျပည့္နီးပါး အစည္းအေဝးေတြအတြက္ စီစဥ္ရပါတယ္။ ဒီၾကားထဲမွာ ဟုုိဘက္က customer ေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကုုိေတြ႔ခ်င္တယ္ ဆုုိလာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ပတ္စ္ပုုိ႔ သက္တမ္းတုုိးထားလုုိ႔ မလာႏုုိင္ေသးေၾကာင္းေျပာရပါတယ္။ ဟုုိဘက္မွာ သူ႔ဘာသာ ၾကည့္ရွင္းလုုိက္လုုိ႔ အဆင္ေျပသြားပါတယ္။ ဝန္ထမ္းအသစ္က အားကုုိးရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အားျဖစ္ေစပါတယ္။ ေနာက္ထပ္တစ္ေယာက္ ထပ္ခန္႔ဖုုိ႔ ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားပါတယ္။ ဒီၾကားတယ္ ေနာက္တစ္ေယာက္က ထြက္ဖုုိ႔ အေၾကာင္းဖန္လာပါတယ္ ကၽြန္ေတာ္ မထုုတ္ေသးပါဘူး ေစာင့္ၾကည့္ေနပါေသးတယ္။ စက္တင္ဘာလမွာ လုုပ္ငန္း အရွိန္တင္ဖုုိ႔ လုုံးပန္းေနရပါတယ္။

ေအာက္တုုိဘာလ
ဒီဇုုိင္နာကုုိ ျဖဳတ္လုုိက္ပါျပီ။ အဆင္မေျပလြန္းလုုိ႔ပါ။ တုုံးလြန္းတယ္လုုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါတယ္။ သူကလဲ ကၽြန္ေတာ္က pressure ေပးလြန္းတယ္လုုိ႔ ထင္ေနပါတယ္။ ေနာက္ဆုုံး ျဖဳတ္လုုိက္ပါတယ္။ အသစ္ခ်က္ျခင္းခန္႔လုုိက္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္အလုုပ္လုုပ္ရင္ တြန္းအားေပးတာမ်ဳိး မလုုပ္ပါဘူး အလုုပ္ျပီး မျပီးစစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အလုုပ္သမားေတြ အလုုပ္လုုပ္မလုုပ္ ကၽြန္ေတာ္ ထမၾကည့္ပဲသိပါတယ္။ သူတုုိ႔နားမလည္ပါဘူး။ သူတုုိ႔ တခ်ိန္လုုံးေရသာခုုိလုုိ႔ရတဲ့ ေနရာကလာခဲ့လုုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ကပုုံမွန္ အလုုပ္လုုပ္တာကုုိ က်ပ္တယ္ ထင္တာပါ။ ထားလုုိက္ပါတယ္ ရွင္းျပမေနေတာ့ပါဘူး။ မလုုပ္ႏုုိင္ရင္ လုုပ္ႏုုိင္တဲ့သူကုုိ အစားထုုိးရတာ ကၽြန္ေတာ့္ကိစၥပါ။ လုုပ္ငန္းေအာင္ျမင္လာပါတယ္။ အလုုပ္ေတြ ပုုိမ်ားလာပါတယ္။ ဝင္ေငြပုုိေကာင္းလာပါတယ္။ သီတင္းကၽြတ္မွာ အလွဴအတန္းေတာ္ေတာ္လုုပ္ႏုုိင္ပါတယ္။ ေငြဆုုိတာ ရေတာ့လဲ ေပ်ာ္စရာေတာ့ အေကာင္းသားေပါ့။ ဒါေပမယ့္ မိန္းေမာမေနပါဘူး။ ေငြအေၾကာင္းကုုိ ကၽြန္ေတာ္ေကာင္းေကာင္းနားလည္ပါတယ္။ အဲဒီ့အတြက္ မသာယာပါဘူး။ လုုပ္ျမဲလုုပ္ပါတယ္ လုုပ္ငန္းတုုိးတက္တာကုုိေတာ့ ဝမ္းသာပါတယ္။

ႏုုိဝင္ဘာလ
ဘာမွ ထူးထူးျခားျခားမရွိပါဘူး အလုုပ္လုုပ္ေနရင္းနဲ႔ အခ်ိန္ုကုုန္ေနရတာပါပဲ။ မႏၱေလးက မိတ္ေဆြေတြက လုုပ္ငန္းအသစ္တစ္ခုုကုုိ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔လုုပ္ဖုုိ႔ စလာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လုုပ္ခ်င္ပါတယ္ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အခ်ိန္ဆင္းရဲလြန္းပါတယ္။ အဲဒီ့အတြက္ ခဏေစာင့္ေပးပါလုုိ႔သာ ေျပာႏုုိင္ပါတယ္။ တတ္ႏုုိင္သေလာက္ေတာ့လုုပ္ေပးပါတယ္။ ဝန္ထမ္းအသစ္ထပ္ခန္႔ဖုုိ႔ အင္တာဗ်ဴးေတြလုုပ္ပါတယ္။ စင္ကာပူကလဲ ကၽြန္ေတာ့္ဆီကုုိ project ေတြ တစ္ခုုျပီး တစ္ခုု ေပးပါတယ္။ နားခ်ိန္မရွိပါဘူး။ အခ်ိန္ျပည့္ စဥ္းစားေနရပါတယ္။ အေမေတာင္ကၽြန္ေတာ့္ကုုိ ေန႔ေရာညေရာ အလုုပ္လုုပ္ေနလုုိ႔ က်န္းမာေရးထိခုုိက္မယ္ဆုုိျပီး ခဏခဏသတိေပးလာတယ္။ ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး လုုပ္ျမဲအတုုိင္းဆက္လုုပ္ပါတယ္။ မႏၱေလးနဲ႔အလုုပ္အတြက္လဲ အခ်ိန္ကုုိရေအာင္ ဖဲ့ေပးပါတယ္။ အဆင္ေျပခ်င္ပါတယ္ ဘဝမွာ အခ်ိန္ေတြကုုိ အလကားအကုုန္မခံခ်င္ပါဘူး။ အလုုပ္လုုပ္ေနရတာကုုိ သေဘာက်ပါတယ္။ စဥ္းစားရတာကုုိ ႏွစ္သက္ပါတယ္။ တသက္လုုံးလဲ စဥ္းစားတဲံ အလုုပ္ပဲလုုပ္လာတာပဲေလ။ ကုုမၺဏီအသစ္အတြက္ နာမည္ေပးတာ အခုုထိ မျငိမ္ေသးပါဘူး။ ေပးလုုိက္မၾကဳိက္လုုိက္ျဖစ္ေနလုုိ႔ နာမည္မရွိပဲ ဒီအတုုိင္းလုုပ္ေနတာပါ။ အရင္အေဟာင္းကုုိ ခဏအစားထုုိးျပီး သုုံးေနပါတယ္။ ေနာက္ဆုုံးပတ္မွာေတာ့ နာမည္အသစ္ကုုိ သေဘာက်လုုိ႔ ေပးလုုိက္ပါတယ္။ အဲဒီ့အတြက္ ျပင္ဆင္ရပါေသးတယ္။ (မွတ္ခ်က္ ေဗဒင္ေမးျခင္း ကိစၥမပါဝင္ပါ :D)

ဒီဇင္ဘာလ
ဝန္ထမ္းအသစ္ေတြထပ္တုုိးပါတယ္ စုုစုုေပါင္း ၆ ေယာက္ျဖစ္သြားပါျပီ။ တစ္ေယာက္က အိမ္ေထာင္ျပဳမယ္ဆုုိလုု႔ိ ခြင့္ေပးလုုိက္ရပါေသးတယ္။ သိပ္ေတာ့ေထြေထြထူးထူး မရွိပါဘူး။ ၂၃ ႏွစ္ေလာက္ကင္းကြာေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ညီေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေတြ႕ျဖစ္ပါတယ္။ က်န္တဲ့ေနရာသာ မတူတာပါ ေသာက္တဲ့ေနရာမွာေတာ့ ေသြးကစကားေျပာပါတယ္ ေန႔တိုုင္းေသာက္။ ဒီဇင္ဘာလမွာ ကၽြန္ေတာ့္ညီေတြအျပင္ ကၽြန္ေတာ့္အေဒၚတစ္ေယာက္လဲ ေရာက္လာပါတယ္။ ဧည့္သည္မ်ားတဲ့လျဖစ္သလုုိ ပြဲလမ္းသဘင္မ်ားလုုိ႔ အကုုန္အက်အေတာ္ မ်ားတယ္လုုိ႔ဆုုိႏုုိင္ပါတယ္။ အဓိကကေတာ့ ညဘက္ ဒင္နာေတြနဲ႔ကုုန္တာပါ။ တေနကုုန္အလုုပ္လုုပ္ ညေနေစာင္းတာနဲ႔ တစ္ေယာက္မဟုုတ္ တစ္ေယာက္ကလာေခၚျပီး အျပင္ဆက္သြားၾကပါတယ္။ အိမ္ကုုိေတာင္ တန္းျပီး မျပန္ျဖစ္တာမ်ားပါတယ္။ အလုုပ္ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္မ်ားပါတယ္။ ေန႔တုုိင္းနီးပါး အစည္းအေဝးရွိတယ္လုုိ႔ ဆုုိႏုုိင္တဲ့လလဲျဖစ္ပါတယ္။ ျခဳံငုုံသုုံးသပ္ရရင္ အဆင္ေျပပါတယ္။

၂၀၀၉ ခုုႏွစ္ဟာ ကၽြန္ေတာ္ထင္သေလာက္ မဆုုိးဝါးပါဘူး။ ေနလုုိ႔ေကာင္းပါတယ္။ တုုိးတက္မႈေတြရွိပါတယ္။ ကုုသုုိလ္ကံေကာင္းလာတယ္လုုိ႔ ဆုုိႏုုိင္ပါတယ္။ ၂၀၁၀မွာေတာ့ ဒီ့ထက္ပုုိျပီး ေအာင္ျမင္ေအာင္ ၾကဳိးစားရပါမယ္။ အဆင္ေျပခ်င္ပါတယ္။ အဆင္ေျပမယ္လုုိ႔လဲ ေမ ွ်ာ္လင့္ထားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္အဆင္ေျပသလုုိပဲ က်န္တဲ့သူေတြ အားလုုံးကုုိလဲ အဆင္ေျပပါေစလုုိ႔ ဆုုေတာင္းေပးပါတယ္။ ၂၀၁၀ မွာ အားလုုံး အားလုုံး အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႔ျပီး ဆႏၵနဲ႔ဘဝ တထပ္တည္း က်ႏုုိင္ၾကပါေစ။

Read More...

Saturday, December 26, 2009

မေပးလုုိက္ရတဲ့ စာ

ငယ္ငယ္တုုန္းက ရည္းစားတစ္ေယာက္ကုုိ မေပးျဖစ္လုုိက္တဲ့ စာေလး အဲဒီ့တုုန္းက ျဖစ္တဲ့အျဖစ္အပ်က္ေတြကုုိ သတိရသေလာက္ ေပါက္ကရျပန္ေရးထားတယ္ အမွန္တရား ၅၀ သားနဲ႔ မုုသာဝါဒ ၅၀ သားေရာထားတာပါ။ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အပ်င္းေျပဖတ္ေပါ့။


ခ်စ္ေလး

ကုုိယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္ကြာ မေန႔က မလာျဖစ္တာကေလ ေမေမက ကုုိယ့္ကုုိဆူေနလုုိ႔ပါကြာ။ ကုုိယ္ဖုုန္းဆက္ဖုုိ႔ ၾကဳိးစားေသးတယ္ ဒါေပမယ့္ ဖုုန္းနားေတာင္ မသြားရေသးဘူး ေဖေဖကထပ္ျပီး ေကာျပန္ေရာ။ ကုုိယ္သနားပါတယ္ကြာေနာ္ ခ်စ္ေလးလဲ စိတ္မေကာက္နဲ႔ေတာ့ေနာ္။ ဘာလုုိ႔ဆူတာလဲ ဟုုတ္လား အင္း ေျပာျပရမွာေပါ့ေနာ္။ အမွန္အတုုိင္းေျပာျပပါ့မယ္ စိတ္ေတာ့ ႏွစ္ထပ္ကြမ္းမေကာက္နဲ႔ေနာ္။ ဒီလုုိခ်စ္ေလးေရ တေန႔က ကုုိယ္က အိမ္ျပန္မအိပ္ျဖစ္ဘူးေလ သိတဲ့အတုုိင္းပဲ ခ်စ္ေလးကုုိေျပာျပထားသလုုိ သူငယ္ခ်င္းအိမ္မွာ နာေရးရွိလုုိ႔ သြားေနေပးတာ။ အဲဒီ့သူငယ္ခ်င္းက ဘယ္သူလဲလုုိ႔ ခ်စ္ေလးေမးေသးတယ္ေနာ္ အဲဒီ့ေန႔က ေျပာခဲ့သလုုိ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ဆုုိတာ တကယ္ေတာ့ မဟုုတ္ဘူး အဲဒါ ကုုိယ့္ အရင္ရည္းစားရဲ႕ အေမဆုုံးသြားလုုိ႔ သူက လာခဲ့ေပးပါဆုုိလုုိ႔ သြားေပးလုုိက္တာ။ စိတ္မဆုုိးနဲ႔ေနာ္ အဲဒီ့ေန႔က အမွန္အတုုိင္းေျပာလုုိက္ရင္ ကုုိယ့္ကုုိ မလႊတ္မွာစုုိးလုုိ႔ အခုုေတာ့ အမွန္အတုုိင္းေျပာျပတာပါ။ အဲဒါ သူ႔ကုုိအားနာတာနဲ႔ သြားေနေပးတာ။ နာေရးအိမ္ဆုုိေတာ့ ညဘက္ ခဏေနမယ္ဆုုိေပမယ့္ သူတုုိ႔က ဆက္ေနေပးပါဆုုိလုုိ႔ ေနေပးလုုိက္တယ္။ သူ႔ကုုိလဲ အားေပးေနရတာေပါ့။ ကုုိယ္ေလ သူ႔နားမွာ တခ်ိန္လုုံးေနရင္ ခ်စ္ေလး မၾကဳိက္မွာစုုိးလုုိ႔ သူ႔ဥိီးေလးေတြ ဖဲကစားေနတဲ့ ဝုုိင္းမွာ သြားထုုိင္ေပးလုုိက္တယ္။ ဖဲဝုုိင္းနားေရာက္ေတာ့ သူတုုိ႔က အတင္းေခၚတာနဲ႔ ဝင္ကစားလုုိက္တာပါ။ ပိုုက္ဆံအမ်ားၾကီး ဟုုတ္ပါဘူး နည္းနည္းပါးပါးပါ။ အစကေတာ့ ႏုုိင္တယ္ ဒါေပမယ့္ ရပ္လုုိက္ရင္ အႏုုိင္ပုုိင္းတယ္ျဖစ္မွာ စုုိးတာနဲ႔ ဆက္ကစားေပးလုုိက္တာ ရႈံးသြားတယ္။ အရႈံးေတာ့ဘယ္ခံလုုိ႔ ျဖစ္မလဲ ဟုုတ္ဘူးလား ခ်စ္ေလးရယ္ ကုုိယ္က အဲဒါနဲ႔ ပုုိက္ဆံေခ်းမလုုိ႔ စဥ္းစားေသးတယ္ ဒါေပမယ့္ ပုုိက္ဆံေခ်းလုုိက္ရင္ သိကၡာက်မွာစုုိးတာနဲ႔ လက္စြပ္ကုုိ ေပါင္လုုိက္တယ္။ အရင္ရည္းစားေဟာင္းက အေပါင္ခံတယ္။ အင္းလက္စြပ္ကုုိ ေပါင္ပဲေပါင္တာပါ ဘယ္လက္စြပ္လဲဟုုတ္လား အင္း ခ်စ္ေလးရာ ကုုိယ္က ေရႊေတြဘာေတြ ဝယ္တတ္တဲ့ေကာင္မွ မဟုုတ္တာ ခ်စ္ေလးဝယ္ေပးထားတဲ့ လက္စြပ္ေလးေပါ့။ စိတ္ဆုုိးနဲ႔ေနာ္။ အဲဒီ့လက္စြပ္ေပါင္ျပီး ျပန္ရုုိက္ေတာ့ ခ်စ္ေလးေရပုုိဆုုိးသြားတယ္။ ထပ္ရႈံးျပန္ေရာ အဲဒါ ခ်စ္ေလးဝယ္ေပးထားတဲ့ လက္စြပ္ဆုုိေတာ့ အဆုုံးအရႈံးမခံႏုုိင္ဘူးေလ သိတယ္မလား ကုုိယ္ဒီေလာက္ျမတ္ႏုုိးတဲံ လက္စြပ္ အရင္ရည္းစားလက္ထဲမွာဆုုိ ခ်စ္ေလး စိတ္မေကာင္းျဖစ္မွာစုုိးေတာ့ သူ႔ဥိီးေလးဆုီမွာ ကားကုိေပါင္လုုိက္မိတယ္။ ကားကေတာ့ အေမတုုိ႔ ဝယ္ေပးထားတာဆုုိေတာ့ ဘာျဖစ္လဲ ဟုုတ္ဘူးလား။ အဲဒါ ကားေပါင္လုုိ႔ရတဲ့ ပုုိက္ဆံနဲ႔ဆက္ကစားေတာ့ ႏုုိင္မလုုိလုုိျဖစ္ျပီး အကုုန္ကုုန္သြားေရာ ေဒါသကလဲ ထြက္တာနဲ႔ ကားပါထားခဲ့ျပီး ျပန္လာလုုိက္တယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ အဲဒီ့မနက္အေစာၾကီးက ကုုိယ္အင္းလ်ားလမ္းေပၚမွာ လမ္းေလ ွ်ာက္ေနတာကုုိ ခ်စ္ေလး အေဖျမင္သြားတာေပါ့။ သူက လမ္းေလ ွ်ာက္ထြက္လာတာလား ဆုုိေတာ့ အင္းဆုုိျပီး ညာလုုိက္မိတယ္။ ျပီးေတာ့ ခ်စ္ေလးအေဖက ကုုိယ့္ကုုိ ကားမပါဘူးလား ဒီေလာက္အေဝးၾကီးဆုုိျပီးေမးေတာ့ ကုုိယ္က ကားပ်က္ေနလုုိ႔လုုိ႔ ေျပာလုုိက္တာ သူက ခ်စ္ေလး ေမြးေန႔မွာ သြားစရာမရွိမွာစုုိးလုုိ႔ ကားေပးမယ္လုုိ႔ ေျပာတယ္ေလ။ ကုုိယ္လဲ အားနာတာနဲ႔ ခ်စ္ေလးတုုိ႔ အိမ္ကကားကုုိ ယူထားလုုိက္တယ္။ ခ်စ္ေလးကေတာ့ ဘယ္ႏိုုးဥိီးမလဲ အေစာၾကီးကုုိး။ အဲဒါ ခ်စ္ေလးအေဖကုုိ ကုုိယ္က ေရျပန္ခ်ဳိးဥိီးမယ္လုုိ႔ ေျပာထားလုုိက္ျပီး အိမ္ျပန္တာေပါ့။ အေမတုုိ႔ကေတာ့ ေမးတယ္ ကားဘယ္မွာလဲတဲ့ အဲဒါေျပာလုုိက္တယ္ေလ ခ်စ္ေလး အေဖက ကားလဲစီးမယ္ေျပာလုုိ႔လဲထားလုုိက္တယ္လုုိ႔ သူတုုိ႔ကေတာ့ ဘာမွ မေျပာဘူး။ အဲဒါေရခ်ဳီးျပီး ခ်စ္ေလးစီလာမလုုိ႔ပဲ ဟုုိအရင္ရည္းစားက လက္စြပ္ျပန္လုုိခ်င္ရင္ သူ႔ကုုိ မနက္စာေကၽြးရမယ္ဆုုိတာနဲ႔ ကုုိယ္လဲ သူ႔ကုုိသြားေခၚျပီး ေကၽြးလုုိက္တယ္။ အဲဒါေလ သူက စိတ္ညစ္လုုိ႔တဲ့ ကားလဲေမာင္းခ်င္တယ္ေျပာေတာ့ ခ်စ္ေလးအေဖကားကုုိ ကုုိယ္လဲ ေပးေမာင္းလုုိက္မိတယ္။ အဲဒါသူေမာင္းရင္းနဲ႔ သူ႔အိမ္နားေရာက္ေတာ့ ဘရိတ္နဲ႔ လီဗာမွားနင္းလုုိက္တာ ခ်စ္ေလးအိမ္ကကား ေခါင္းနည္းနည္းထိသြားတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ကုုိယ္ခ်စ္ေလးကုုိ အဲဒီ့ေန႔က လာမေတြ႔ျဖစ္တာပါ။ ကားသြားျပင္ေတာ့ ပုုိက္ဆံက မရွိဘူး အေမတုုိ႔ဆီက ေတာင္းလုုိ႔လဲ မျဖစ္တာနဲ႔ ဝပ္ေရွာ့နားက ခ်စ္ေလး အေဒၚဆီက ပုုိက္ဆံေခ်းျပီး ျပင္လုုိက္တယ္။ ျပီးေတာ့ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ အေမတုုိ႔ကေမးတာနဲ႔ ေျပာျပလုုိက္လုုိ႔ ဆူေနၾကတာ။ တကယ္ေတာ့ ကုုိယ္က ခ်စ္ေလးဆီလာဖုုိ႔ ၾကဳိးစားေနတာပါ သူတုုိ႔လုုပ္လုုိ႔ေနာ္ခ်စ္ေလးေနာ္ ကုုိယ့္ကုုိ ခြင့္လႊတ္ေနာ္ စိတ္ေကာက္နဲ႔ေတာ့။

ကုုိ

PS: ဟုုိေလ လက္စြပ္ကေလ ဟုုိအရင္ရည္းစားက ကားတုုိက္မိတုုန္းက ေၾကာက္အားလန္႔အားနဲ႔ ဆင္းျပီး ဟုုိဟာလုုိလုုိ ဒီဟာလုုိလုုိ လုုပ္လုုိက္တာ ေပ်ာက္သြားတယ္။ အိမ္ကကားလဲ အခုုဆုုိ ကုုိယ့္အေဖသြားေရြးေနတယ္။ ခ်စ္ေလးအေဖကေတာ့ ခ်စ္ေလးအေဒၚကုုိ အေၾကြးဆပ္ျပီး သူ႔ကားသူ ျပင္လုုိက္တယ္တဲ့ စိတ္မပူနဲ႔ေတာ့ေနာ္။ 

Read More...

Friday, November 27, 2009

ကၽြန္ေတာ့္ကုိေမ့ေနၾကတယ္

ကၽြန္ေတာ့္ကုိေမ့ေနၾကတယ္ ထင္တယ္။ ကုိယ္တုိင္လဲ ဘေလာ့ဘက္ လွည့္မၾကည့္ျဖစ္ေတာ့ ဘာေတြျဖစ္ကုန္မွန္းကုိ မသိေတာ့ဘူး။ ေခတ္နဲ႔မ်ား အဆက္ျပတ္သြားသလား ထင္မိေသးေတာ့တယ္။ ေရးထားတာေတြေတာ့ ရွိတယ္ မတင္ျဖစ္တာ။ မတင္ျဖစ္ဆုိ ရန္ကုန္ေရာက္ျပီးကထဲက ေကာ္နက္ရွင္က စိတ္ခ်မ္းသာစရာ တစ္စက္မွ မရွိေသး။ ျပန္ေရာက္တာေတာ့ ၾကာေပါ့။ အလုပ္ကလဲ ႐ႈပ္သလုိလုိ မ႐ႈပ္သလုိလုိနဲ႔။ ဘာကလုိတုိတုိေပါ့ေလ။ က်န္းမာေရးလဲ ေကာင္းပါတယ္။ စီးပြါးေရးလဲ အဆင္ေျပပါတယ္။ အားလုံးလဲ က်န္းမာခ်မ္းသာေနၾကမယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။ ကဲ မိတ္ေဆြေတြကုိ ဒီကေနပဲ ႏႈတ္ဆက္ပါတယ္ အားလုံး အဆင္ေျပၾကပါေစလုိ႔။ ေနာက္ရက္မ်ားမွ ပုိ႔စ္တင္ပါ့မယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေမ့ေနၾကတယ္ မဟုတ္လား :P

Read More...