Wednesday, July 30, 2008

ခုံပူၾကီးေပၚကလူ (၁)


“ ခင္ဗ်ားအလုပ္ကေအးေဆးပဲေနာ္။ သက္သက္သာသာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ အဲလုိလုပ္ရေကာင္းမလားပဲ ဟား ဟား ဟား . . . ”

“ မင္းကုိေတာ့ အားက်တယ္ကြာ။ အခန္းထျမွာ အဲကြန္းေလးနဲ႔၊ စားပြဲ ကုလားထုိင္နဲ႔၊ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ ဘာမွ ပူစရာမလုိဘူး။ တုိ႔မွာေတာ့ တေန႔တေန႔ ေျပးလႊားေနရတာ။ မင္းလုိမ်ဳိး သက္သာတဲ့ အလုပ္ေတာ့ လုပ္ခ်င္သားပဲ ”

“ အကုိက အခန္းထဲမွာ ေအးေဆးေလးေနရတာေလ။ သမီးတုိ႔က ရင္ဆုိင္ေနရတာေလ။ အကုိ႔လုိေတာ့ တခါတခါ ေနရရင္ ေကာင္းမွာပဲလုိ႔ ေတြးမိတယ္ ”

“ သူက ဘာသိမွာတုန္း ႐ုံးထဲမွာ ထုိင္ျပီး ဟုိလူ႕ခုိင္း ဒီလူ႔ခုိင္းနဲ႔ သူ႔လုိေတာ့ လူတုိင္း လုပ္တတ္တယ္ ေျပာမေကာင္းလုိ႔သာ ဟြန္း ”

အဲဒီ့အသံေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္ၾကားေနက်ျဖစ္သြားေတာ့ ႐ုိးသြားတယ္။ ပ်င္းသြားတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါတယ္။ အရာ႐ွိေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား၊ CEO ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား၊ ပုိင္႐ွင္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဒီလုိ အသံေတြကုိ ၾကားတုိင္းျပဳံးၾကလိမ့္မယ္လုိ႔။ ဒီအသံေတြက အဲဒီ့လူေတြအတြက္ ေန႔စဥ္ေန႔တုိင္းနီးပါး “မဂၤလာပါ” လုိ႔ႏႈတ္ခြန္းဆက္ေနသလုိ ျဖစ္ေနမယ္ဆုိတာ သံသယျဖစ္စရာ မလုိပါဘူး။ ဒါဟာ ပတ္ဝန္းက်င္က ႐ုတ္တရက္ၾကည့္ျပီးျဖစ္ေစ၊ ေသခ်ာမသိလုိ႔ျဖစ္ေစ ေဝဖန္ၾကတဲ့ ေျပာဆုိေနၾကတဲ့ ေစာင္းေျမာင္းေနၾကတဲ့ စကားသံေတြပါပဲ။ ဟုတ္ကဲ့ သူတုိ႔ေတြ အဲဒီလုိသာ ေျပာေနၾကတာပါ အဲဒီ့ေနရာရဲ႕ တကယ့္အစစ္အမွန္ အရသာ၊ အစစ္အမွန္ အေတြ႕အၾကဳံေတြကုိ မၾကဳံဖူးၾကေသးလုိ႔ပါ။ အဲဒီ့ေနရာေတြကုိ မေရာက္ေသးလုိ႔ပါ။ တကယ္တမ္း အဲဒီ့ေနရာေတြကုိ ေရာက္သြားတဲ့ လူတစ္ေယာက္၊ အဲဒီ့တာဝန္ေတြကုိ ယူရတဲ့လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ့ရင္ ဒီစကားမ်ဳိး ဘယ္ေတာ့မွ ထြက္လာမွာ မဟုတ္ဘူးဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္ က်ိန္းေသေျပာရဲပါတယ္။ အဲဒီ့လူ အားလုံးစီကေန တညီတညာထဲ ထြက္လာမယ့္ အသံက တစ္ခြန္းထဲပါ “ ထုိင္ၾကည့္စမ္းပါ ဒီေနရက ခုံပူၾကီးရယ္ ” အဲဒီ့စကားပဲ ေျပာျဖစ္မွာပါ။ ေဗဒင္ေမးရင္ ဆန္ကုန္တယ္။

“ အပင္ျမင့္ရင္ ေလပုိတုိက္ခံရတယ္ ” အဲဒီ့စကားကုိ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ႏွစ္သက္ပါတယ္။ တကယ္လည္း မွန္တဲ့စကားပါ။ ရာထူးၾကီးလာေလေလ တုိက္ခုိက္ခံရတာ မ်ားလာေလေလပါပဲ။ လူေတြ အျမင္မွာ အဲဒီ့လူေတြဟာ ဘာမွမသိတဲ့ သူေတြလုိ၊ ကုိယ္ခ်င္းစာတရား မ႐ွိတဲ့လူေတြလုိ၊ သက္ေတာင့္သက္သာ ေနခ်င္တဲ့ သူေတြလုိ ထင္ျမင္ေနၾကတာပါ။ တကယ္ေတာ့သူတုိ႔ တာဝန္ေတြဟာ သူမ်ားေတြထင္တာထက္ ပုိျပီးၾကီးပါတယ္။ CEO တစ္ေယာက္၊ ပုိင္႐ွင္တစ္ေယာက္ဟာ သူက်င္လည္ေနရတဲ့ Organization တစ္ခုလုံးရဲ႕ ဝင္႐ုိးပါ။ သူဟာ အဓိက အက်ဆုံး အပုိင္းကေန လႈပ္႐ွားေနတာပါ။ သူထလုပ္မွ အလုပ္လုပ္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ထုိင္ေနရင္းကလဲ သူအလုပ္လုပ္ေနတာပါပဲ။ သူတုိ႔မွာ သူမ်ားေတြထက္ပုိျပီး pressure မ်ားပါတယ္။ သူတုိ႔ဟာ က်န္တဲ့သူေတြထက္ ပုိျပီး reponsibility ပုိမ်ားပါတယ္။ သူတုိ႔ေတြဟာ စကားတစ္ခြန္း၊ ဆုံးျဖတ္ခ်က္တစ္ခု အဲဒါေတြကုိ လြယ္လြယ္ကူကူ ေျပာလုိ႔၊ ဆုံးျဖတ္လုိ႔ မရပါဘူး။ ဒါကုိသူတုိ႔ေအာက္က ဝန္ထမ္းေတြ သူတုိ႔ပတ္ဝန္းက်င္ကလူေတြ သတိထားမိခ်င္မွ ထားမိပါမယ္။ သိခ်င္မွလည္း သိပါလိမ့္မယ္။ သတိမထားမိတာ၊ မသိၾကတာမ်ားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လဲ ခုနကလုိ စကားသံေတြ ထြက္လာတာေပါ့။

ကုိယ့္ထက္သာရင္ မနာလုိတာ လူ႔သဘာဝပါ။ ဝန္ထမ္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ကုိယ့္အထက္ကလူဆုိရင္ မုန္းတတ္ၾကပါတယ္။ CEO အဆင့္ ပုိ႐ွင္အဆင့္ဆုိရင္ေတာ့ ဆုိဖြယ္ရာမ႐ွိေပါ့။ အဲဒီ့လူေတြဆုိရင္ ႐ြံေၾကာက္ၾကီး ျဖစ္ၾကတာမ်ားပါတယ္။ ကုိယ့္ထက္ရာထူးၾကီးေတာ့ ေၾကာက္တယ္။ ကုိယ့္ကုိခိုင္းေတာ့ မုန္းတယ္႐ြံတယ္။ သူတုိ႔မေတြးတဲံ အခ်က္တစ္ခ်က္ကုိေတာ့ ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ အဲဒီ့လူေတြက သူတုိ႔ကုိ ဦးေဆာင္ေနျပီ ဆုိကထဲ အဲဒီ့လူေတြမွာ သူတုိ႔ထက္သာတဲ့ အခ်က္ေတြ႐ွိတယ္ဆုိတာကုိ မေတြးေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီ့လူေတြဆီကေန ကုိယ့္မွာလုိအပ္ေနတဲ့ ပညာေတြ၊ ကုိယ့္ထက္သာေနတဲ့ အခ်က္ေတြကုိ ဓမၼဓိဌာန္က်က် သင္ယူဖုိ႔၊ ေလ့လာဖုိ႔ မစဥ္စားေတာ့ပဲ ကြယ္ရာမွာ အျပစ္ေတြေျပာ၊ ဘယ္လုိျပန္ျပီး အေၾကာင္းျပရမလဲ ဒါပဲအခ်ိန္ျပည့္စဥ္းစားေနၾကလုိ႔ သူတုိ႔လုိေနရာမ်ဳိးမေရာက္ပဲ သူတုိ႔ကုိ အတင္းေျပာေနရတဲ့ ဘဝမွာပဲ ရပ္တန္႔ေနၾကရတာပါ။ ဒါေလးကုိ ေသခ်ာ သတိျပဳမိေစခ်င္ပါတယ္။ တကယ္လုိ႔ ခင္ဗ်ားဟာ ခင္ဗ်ား အထက္ကလူကုိ ေန႔စဥ္ ဒါမွမဟုတ္ အလုပ္တစ္ခုေပးတုိင္း က်ိန္ဆဲမိေနျပီဆုိရင္ေတာ့ အျပန္ဆုံးရပ္ျပီး ကၽြန္ေတာ္ေျပာတာကုိ တစ္ခ်က္ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ပါ။ အေျဖတစ္ခုေတာ့ ရပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီ့အေျဖကုိ ေသခ်ာသုံးသပ္ႏုိင္ရင္ ခင္ဗ်ားမွာ တက္ေနတဲ့ ျပႆနာေတြ အနည္းနဲ႔အမ်ား ဆုိသလို ေျပေပ်ာက္သြားပါလိမ့္မယ္။ မယုံရင္စမ္းၾကည့ပါ။ လက္ေတြ႕အက်ဳိး႐ွိပါလိမ့္မယ္။

ခုံပူၾကီးေပၚကလူေတြဟာ ေအာက္ကလူေတြရဲ႕ တီးတုိးသံေတြ၊ အမူအယာေတြ၊ အျပဳအမူေတြကုိ မသိမ႐ွိပါဘူး။ တနည္းနည္းနဲ႔ေတာ့ သိၾကတာပါပဲ။ ထုတ္ေျပာခ်င္မွေျပာၾကမွာပါ။ တခါတေလလဲ စကားၾကဳံလုိ႔ ေျပာသလုိ ေျပာၾကပါလိမ့္မယ္။ ဒါမွမဟုတ္ တျခားတစ္ခုခုနဲ႔ ဥပမာေပးျပီး ေျပာၾကပါလိမ့္မယ္။ ေျပာခ်င္မွလဲ ေျပာလိမ့္မယ္။ သူတုိ႔က ေပၚတင္ထုတ္ေျပာလာတာမ်ဳိးလဲ ႐ွိပါလိမ့္မယ္။ အဲဒါေတြကေတာ့ သူတုိ႔ေတြအေျခအေနနဲ႔ ကုိင္တြယ္ပုံေတြမွာ စဥ္းစားျပီး ျပဳမူေဆာင္႐ြက္ၾကတာပါ။ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦးေတာ့ မတူႏုိင္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သိတာေတြကေတာ့ တူၾကပါတယ္။ ကုိယ္က သူမသိဘူးထင္လုိ႔ ေျပာတာျဖစ္ေစ၊ လုပ္တာျဖစ္ေစ လုပ္ျပီးလုိ႔ အဲဒီ့လူကုိ ခုံပူၾကီးေပၚကလူေတြက ေခၚေျပာလုိက္ရင္ အံ့ၾသသြားၾကတာမ်ားပါတယ္။ မအံ့ၾသပါနဲ႔ သူတုိ႔တုိ႔ေတြ အဲဒီ့လုိ သိႏုိင္ၾကားႏုိင္လုပ္ႏုိင္လုိ႔လဲ အဲဒီ့ေနရာေတြမွာ ျမဲေနၾကတာပါ။ မ်က္စိတစ္သိန္း၊ နားတစ္သိန္း႐ွိၾကပါတယ္။ မေျပာရင္သာ ႐ွိမယ္ သိျပီး ၾကားျပီးသားပါ။

ရာထူးၾကီးလာေလေလ ခုံေပၚက မထရေလေလ။ ခုံကပုိျပီး ပူလာေလေလပါပဲ။ သူတုိ႔ဟာ သေဘၤာကပၸတိန္ေတြနဲ႔ ပုိျပီးတူပါတယ္။ သေဘၤာစထြက္ရင္ ထိပ္ဆုံးကတက္ရသလုိ၊ သေဘၤာဆုိက္ရင္ (သို႔) သေဘၤာပ်က္ရင္ ေနာက္ဆုံးမွ ဆင္းရသူေတြပါပ။ ေအာက္ေျခက တက္လာသမွ်ျပႆနာေတြ အားလုံၚဟာ ၾကီးက်ယ္လာတာနဲ႔ အမွ် ခုံပူၾကီးေပၚကလူက ပုိျပီး ပင္ပန္းသလုိ သူကပဲ အေျဖထုတ္ေပး၊ တာဝန္ယူေပးရတာပါ။ သူဝင္ပါရမယ့္ အခ်ိန္၊ သူေျဖ႐ွင္းေပးရမယ့္ အခ်ိန္ကုိ ခုံပူၾကီးေပၚကလူက အျမဲတမ္းေစာင့္ၾကည့္ေနတာပါ။ ဒါကုိ တခ်ဳိ႕က ဘာမွ မလုပ္ေသးဘူး၊ မလုပ္တတ္ဘူးလုိ႔ ထင္ျမင္ယူဆၾကတာကေတာ့ အံ့ၾသစရာပါပဲ။ ခုံပူၾကီးေပၚကလူဟာ သူဝင္ပါရမယ့္ အခ်ိန္၊ သူကုိင္တြယ္ရမယ့္ ခ်ိန္ကုိ အျမဲတမ္းသိပါတယ္။ ခုံပူၾကီးေပၚကလူဟာ သူဝင္ပါရျပီဆုိကထဲက အေျဖထုတ္ေပးရပါျပီ။ အဲဒီ့အတြက္ သူ႔မွာ တာဝန္ေတြ၊ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ေတြ၊ ကတိေတြ ပါျပီးသားပါ။ သူလြယ္လြယ္ကူကူ ဝင္မပါတတ္ပါဘူး။

ခုံပူၾကီးေပၚကလူေတြ အေၾကာင္းကုိ ေသခ်ာမသိ၊ အဲဒီ့လုိေနရာကုိသာ လုိခ်င္ေနဲ့လူေတြကုိ ျမင္တုိင္း ရီ(ရယ္)ခ်င္ပါတယ္။ အဲဒီ့လူခုိင္းတာကုိေတာင္ မလုပ္ႏုိင္ေသးပဲနဲ႔ သူ႔ေနရာ၊ သူ႔အလုပ္ေတြ တာဝန္ေတြကုိ ယူခ်င္တယ္ ဆုိရင္ေတာ့ ေလွကားထစ္ကုိ ပထမထစ္ကေန စျပီးမတက္ပဲ ထိပ္ဆုံးတန္းေရာက္ခ်င္တဲ့ သူလုိျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္။ “ စုိင္ေကာ္လုိ႔ ျခဳံေပၚေရာက္တဲ့ လူ” ေတြအတြက္ေတာ့ မေျပာတတ္ဘူးေပါ့ေလ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒါကလဲ ေသခ်ာစဥ္းစားၾကည့္ပါအုံး။ စုိင္ေကာ္လုိက္လုိ႔ အျမင့္ေပၚေရာက္သြားတယ္ေပါ့ေလ။ ဒါေပမယ့္ ေရာက္တဲ့ အျမင့္ကလဲ ျခဳံ။ ျခဳံဆုိမွေတာ့ ဘယ္မွာလာျပီး ေအာက္ေျခခုိင္ပါ့မလဲ။ အင္း အဲဒီလုိလူေတြ ျခဳံေပၚက ျပဳတ္က်ရင္ “ဘုန္း” ကနဲ အသံၾကီးၾကားရျပီး အက်နာတတ္ပါတယ္။ သတိထား ေစခ်င္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေျပာေနက် စကားတစ္ခြန္း႐ွိပါတယ္ “ ထုိင္ၾကည့္ေလ၊ ဒါေပမဲ့ ခုံကေတာ့ပူတယ္ ” လုိ႔။ ကၽြန္ေတာ့္လုိပဲ ခုံပူၾကီးေပၚက လူေတြလဲ ေျပာၾကမယ္လို႔ထင္ပါတယ္။ ေနာက္မွပဲဆက္ျပီး အဲဒီ့အေတြ႔အၾကဳံေတြကုိ ဆက္ေရးပါ့မယ့္။ အခုေတာ့ ဒီေလာက္ပဲေပါ့။ ေတာ္ေသးျပီ။

Read More...

Wednesday, July 23, 2008

ေအာ္ . . . ေမြးေန႔ေတြလား :D


လူတစ္ေယာက္က တစ္ခုခုကုိ လုံးဝမွတ္လုိ႔ မရဘူးဆုိတာ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ၾကဳံဖူးမွာပါေနာ့။ တခ်ဳိ႕က တယ္လီဖုန္းနံပါတ္၊ တခ်ဳိ႕က လမ္း၊ တခ်ဳိ႕က လူနာမည္ အဲလုိေပါ့ဗ်ာ အမ်ဳိးမ်ဳိးပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အေတာ္ေမ့တတ္တယ္ မွတ္လုိ႔ကုိမတတ္တာ မ်ားလြန္းတယ္။ လမ္းေတြဆုိရင္ ေတာ္ေတာ္မွတ္ယူရတယ္ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ပုိင္းေတာ့ မွတ္မိသြားပါတယ္။ ကုိယ္တုိင္ အဲဒီ့လမ္းကုိ ၂ ခါေလာက္ ကားေမာင္းျပီး သြားလုိက္ရင္ေတာ့ မွတ္မိသြားပါတယ္။ အဲ တကယ္မွတ္လုိ႔ မတတ္တာကေတာ့ ေမြးေန႔ပါပဲဗ်ာ။ ဘယ္ေလာက္ေမ့လဲဆုိရင္ေတာ့ ကုိယ့္ေမြးေန႔ပါကုိယ္ တခါတခါ ေမ့ေနတတ္တယ္။

အေဖ့ေမြးေန႔ ခုထိမမွတ္မိဘူး။ အေမ့ေမြးေန႔ ေရးေတးေတးပဲ။ က်န္တဲ့လူကေတာ့ ေဆာရီး။ ဟီး ဟီး ဟီး။ ျပႆနာက အဲဒီ့မွာစတာပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ကုိ ကတိေပးခဲ့မိတယ္ အင္း ၾကာပါျပီ။ ခုသတိရလုိ႔ ျပန္ေရးတာ။ အဲဒီ့တုန္းကေပါ့ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ေမြးေန႔ကုိ အေလးအနက္ထားျပီး မွတ္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ေျပာလုိက္ပါတယ္ ကုိေသခ်ာ မွတ္ထားတယ္ အဲဒီ့ေန႔မွာ တစ္ခုခုထူးျခားေစခ်င္တယ္ေပါ့။ ျပီးေတာ့ ဘာညာသာရကာ ေနၾကာကြာေစ့ေပါ့။ တကယ္ပါ တကယ္လုပ္ေပးခ်င္တာေတြ ထုိင္ေျပာေနတာ သူ႔ခမ်ာ မ်က္လုံးေလး အဝုိင္းသားနဲ႔ ထုိင္နားေထာင္ေနျပီးေတာ့ ေပ်ာ္စရာေကာင္းမယ္ေနာ္လုိ႔ မေျပာေပမယ့္ ေျပာေနပုံပါပဲ။ သူ႔ေမြးေန႔မွာ တခါမွ ထူးထူးျခားျခား မလုပ္ဖူးဘူးတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ေပးခ်င္စိတ္ေပါက္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ေမြးေန႔မွာဆုိရင္ ကၽြန္ေတာ္က သတိမရေပမယ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြက သတိရတတ္တယ္ ျပီးရင္ ဖုန္းဆက္ျပီး လွမ္းႏႈတ္ဆက္တတ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒါက ညဘက္မွ အဲဒီ့အခ်ိန္မွ ဆက္ၾကတာက ဘီယာဆုိင္ကုိ ခ်ီတက္ဖုိ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ တုိက္ခုိင္းၾကတာေလ။ ပုိက္ဆံမ႐ွိဘူးဆုိရင္ေတာင္ သူတုိ႔စုိက္ျပီး လုပ္တယ္ ကၽြန္ေတာ့္ေမြးေန႔ကုိ။ အဟက္ဟက္ဟက္။

ကၽြန္ေတာ္သူမေမြးေန႔ကုိ တစ္ခုခုထူးထူးျခားျခားေလး လုပ္ေပးမယ္ဆုိျပီး အားခဲထားပါတယ္။ တကယ္လဲ လုပ္ေပးခ်င္တာကုိး ေမြးေန႔က ေဝးေနေသးေတာ့ ကဲ နီးမွပဲ ျပန္စဥ္းစားေတာ့မယ္ေပါ့။ ဒီလုိပဲ လႊတ္ထားလုိက္တယ္။ ေမ့မွာဆုိးလုိ႔ reminder ေတြမွာေသခ်ာ setting လုပ္ထားလုိက္တယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ မလြဲေတာ့ဘူးေပါ့ေလ။ ဒီလုိနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လဲ ဟုိသြားဒီသြားနဲ႔ သူ႔ကုိ ပစ္ထားသလုိ ျဖစ္သြားေသးတယ္ ေနာက္မွ အားေတာ့မွ ဖုန္းျပန္ဆက္ေတာ့ ဘာမွေတာ့ မေျပာဘူး အရင္လုိပဲ စကားေတြေျပာေနၾကေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လဲ ေအးေအးပဲေပါ့။ အဲ တစ္ရက္ေတာ့ ဖုန္းဆက္ေနရင္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ကသူ႔ကုိ မုန္႔ဝယ္ေကၽြးလုိ႔ ေနာက္လုိက္မိတယ္။ သူျပန္ေျပာတယ္ မုန္႔ဝယ္ေကၽြးရမယ့္ရက္ ေက်ာ္သြားျပီတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ ႐ုတ္တရက္ နားမလည္လုိက္ဖူး။ ဘာလဲေပါ့ ဘာကုိေက်ာ္တာတုန္းဆုိေတာ့ ဘာမွ မေျပာေတာ့ပဲ ဖုန္းခ်သြားတယ္။

ကၽြန္ေတာ္နဲနဲေတာ့ ကၽြဲျမီးတုိသြားတယ္ စကားေျပာေနရင္းက ဖုန္းကုိအဲလုိ ခ်ပစ္ရင္ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ေတာ္ေတာ္ဆုိးတယ္။ ဒါနဲ႔ ပစ္ထားလုိက္တယ္။ ေနာက္ရက္မွ ဖုန္းျပန္ေခၚေတာ့ ေျပာေနရင္း တေန႔က အေၾကာင္းကုိေရာက္ေတာ့ ဘာလဲ ထပ္ေမးမိတယ္။ လူဆုိတာ ကုိယ္ေျပာတာကုိယ္ေမ့ထားတတ္တာမ်ဳိးလားတဲ့ သူေမးတာေနာ္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ျပီးေတာ့ေျပာတယ္ ပုံေျပာေကာင္းတယ္ဆုိတာ ခုမွ ယုံတယ္တဲ့။ အဲဒီ့အထိလဲ ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားလုိ႔ကုိ မရတာ။ ေနာက္မွ သတိရျပီး reminder ေတြလုိက္ဖြင့္ရတယ္။ ဟုတ္ပါရဲ႕ သူမေမြးေန႔ လြန္သြားတာ ၁၁ ရက္ေတာင္ ေက်ာ္သြားျပီ။ ျပတ္ကေရာေပါ့ ေမာင္ဇီး႐ုိးရယ္ ဟုတ္ဘူးလား ေသစမ္းဟဲ့ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္က မေမ့ေအာင္ reminder ထဲမွတ္ထားတယ္ ျပီးေတာ့မွ reminder ကုိ ပိတ္ထားလုိက္တယ္ ကဲ ဒီေလာက္မုိက္တဲ့ေကာင္ ႐ွိပါအုံးမလား။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ နည္းမ်ဳိးစုံနဲ႔ ျပန္ေတာင္းပန္ရတယ္။ ေနာက္ႏွစ္ မျဖစ္ေစရပါဘူးေပါ့။ ဟဲ ဟဲ ဟဲ လုံးဝကုိေတာင္းပန္ပစ္လုိက္တာ။ အင္း ထင္သလားေနာက္ႏွစ္က်ေတာ့ မျဖစ္ဘူးလုိ႔ :D

Read More...

Thursday, July 17, 2008

Phobia ! ! ! ! !


Phobia တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ တစ္ေယာက္က ေမးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္စဥ္းစားတယ္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေၾကာက္တတ္တဲ့ ေရာဂါ႐ွိသလားေပါ့။ phobia က သတၱဝါတမ်ဳိးမ်ဳိးကုိ ေၾကာက္တတ္တာမ်ဳိး မဟုတ္ဘူးေလ။ အဲဒီ့ေတာ့ ကၽြႏ္ေတာ္ စဥ္းစားတယ္ ပထမေတာ့ မ႐ွိဘူးလုိ႔ ထင္တယ္။ ျပန္မေျဖေသးပဲနဲ႔ ခနေလး စဥ္းစားမယ္လုိ႔ ေျပာလုိက္တယ္။ ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ အျပန္ျပန္အလွန္လွန္ သုံးသပ္ၾကည့္ရတာေပါ့ဗ်ာ။ ငါ ဘာကုိ ေတြးျပီးေၾကာက္တတ္သလဲဆုိတာမ်ဳိးေပါ့။ အင္း ေနာက္ဆုံးေတာ့ ထြက္လာတယ္ အေျဖက။ ဟုတ္ပါ့ ေၾကာက္တတ္သမွ သိပ္ကုိေၾကာက္တတ္တာပါလား။ အဆုိးဝါးဆုံး ကိစၥက ဘဝမွာ အဲဒါျဖစ္ေနတာကုိး။

သာမန္အားျဖင့္ ေတြးရင္ ကၽြန္ေတာ္က ဘာမွ ေၾကာက္တတ္တဲ့ ေကာင္မဟုတ္ဘူး။ လုပ္ခ်င္ရာ စြတ္လုပ္တာ။ ဘယ္သူ႔မွလဲ ဂ႐ုမစုိက္တတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ တကယ္ျပန္သုံးသပ္ၾကည့္ေတာ့ အဲဒါမွားေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ သိပ္ေၾကာက္တတ္တယ္။ အထူးသျဖင့္ ပတ္ဝန္းက်င္ကုိ ေၾကာက္တတ္တယ္။ အသုိင္းအဝုိင္းကုိ ေၾကာက္တတ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္လုိေကာင္က ဒီစကားေျပာေတာ့အံ့ၾသမယ္။ ဟုတ္တယ္ ကၽြန္ေတာ္ တကယ္ေၾကာက္တတ္တယ္။ (အသဲလည္းငယ္တယ္ ဤကား စကားခ်ပ္ :D)။ ဆုိၾကပါစုိ႔ရဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ လူေတြၾကားမွာေနျပီး ငါ လူေတြကုိ ဂ႐ုမစုိက္ဘူးလုိ႔ ေျပာကထဲက ေသခ်ာတယ္ ဂ႐ုစုိက္ေနမိတာ။ ျပီးေတာ့ ငါမွန္တယ္ထင္ရင္ ဘယ္သူ႔မွ မေၾကာက္ဘူးကြလုိ႔ ေျပာေတာ့ မွန္ေအာင္ကုိ လုိက္လုပ္ေနရတာေလ မွားမွာ ေၾကာက္တာကုိး ဟုတ္ဘူးလား။

ေနာက္တစ္ခု ကၽြန္ေတာ္ အားေနမွာ သိပ္ေၾကာက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္အားေနရင္ ထုိင္စဥ္းစားေနရင္ တစ္ခုမဟုတ္တစ္ခု ေတြးမိျပီး ေၾကာက္ေနတတ္တယ္။ အလုပ္လုပ္လုိ႔ ေတြးေနတာမ်ဳိးကုိ ေျပာတာမဟုတ္ဘူး။ ျပီးေတာ့ loneliness အရမ္းေၾကာက္တယ္။ တစ္ေယာက္ထဲ ေနရမွာ သိပ္ေၾကာက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ဘက္ကျပန္ေတြးေတာ့လဲ အဲဒီလုိ တစ္ေယာက္ထဲေနေနရတာကုိ ေၾကာက္ေပမယ့္ အဲဒီ့အခ်ိန္မ်ဳိးေရာက္ေအာင္ ၾကဳိးစားေနတယ္။ ခက္ကုန္ျပီ။ ေၾကာက္တယ္လဲ ေျပာေသး ဒါဆုိ ဘာလုိ႔ အဲလုိေနရတာလဲ ဆုိတာ ေမးစရာ ျဖစ္လာျပန္ေရာ။ အဲဒီမွာ ေနာက္တစ္ခုထပ္တုိးလာတယ္။ လူေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္ မယုံဘူး။ ကၽြန္ေတာ္က မယုံသလုိ လူေတြကလဲ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ မယုံဘူးေပါ့ မဟုတ္ဘူးလား။ မွန္လုိပဲေလ ေလာကၾကီးက ဟုတ္တယ္ဟုတ္။ ဥပမာဗ်ာ ကၽြန္ေတာ္ အခ်ိန္ျပည့္ နီးပါး ႐ုံးမွာေနတယ္။ ႐ုံးပိတ္လဲ ေနတယ္။ ဘာလုိ႔ အိမ္မွာမေနတုန္း အိမ္ကလူေတြနဲ႔ ေနရတာ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ က်ဥ္းက်ပ္တယ္ ခံစားရတယ္။ သူတုိ႔ေတြရဲ႕ သံသယေတြကုိ မုန္းတယ္ဗ်ာ။ အလုိမက်တာေတြ မ်ားလာတယ္ဗ်ာ။ အဲဒီ့ေတာ့ ႐ုံးမွာ တစ္ေယာက္ထဲ ေအးေအးေဆးေဆး သြားေနတယ္။ အဲ ႐ုံးေရာက္ျပန္ေတာ့လည္း တစ္ေယာက္ထဲ ျဖစ္ေနျပီး ဟုိေတြးဒီေတြးနဲ႔ ေၾကာက္လာျပန္ေရာ။ အဲဒီ့ေတာ့ လူေတြမ်ားတဲ့ ေနရာေတြ ဆုိလုိတာက အေပါင္းအသင္းေတြ ႐ွိတဲ့ေနရာေတြ သြားတယ္။ အဲဒီလုိက်ေတာ့ ေျပာသလားလုိ႔ ေမးစရာ႐ွိတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြလဲ သူတုိ႔ ကိစၥေတြနဲ႔ သူတုိ႔ဆုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ဂ႐ုမစုိက္အားဘူး။ အျမဲတမ္းလဲ သူမ်ားအိမ္သြားေနတာ မေကာင္းဘူးေလ။ အဲဒီ့ေတာ့ ႐ုံးျပန္လာ တစ္ေယာက္ထဲ ျပန္ျဖစ္ ျပန္ျပီး ဟုိေတြးဒီေတြးလုပ္ ျပန္ျပီးေၾကာက္ေနျပန္ေရာ။ မခက္ဘူးလားဗ်ာ။

ကၽြန္ေတာ့္ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ႐ွိတဲ့သူေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ နားလည္မႈမ႐ွိဘူးလုိ႔ တေျဖးေျဖးျမင္လာျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အားလုံးနဲ႔ ပုိပုိေဝးသြားတယ္။ သူတုိ႔နဲ႔ေဝးေလ ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ခ်င္တာေတြ ေလွ်ာက္လုပ္ေလ သူတုိ႔က ကၽြန္ေတာ့္ကုိ နားလည္မႈပုိနည္းလာေလေပါ့ဗ်ာ။ ၾကက္ဥအစေပ်ာက္သလုိ လုံးလည္ခ်ာလည္ကုိ လုိက္ေနတာပဲ။ ေနာက္ပုိင္းက်ေတာ့ အြန္လုိင္းမွာ စာေတြေရး အလုပ္ေတြကုိ ဖိလုပ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ မအားေအာင္ လုပ္ထားလုိက္တယ္။ လုံးဝမအားေတာ့ မစဥ္းစားေတာ့ဘူး။ အခ်ိန္မရေတာ့ဘူးေလ ဘာမွကုိ လုပ္ဖုိ႔ အခ်ိန္မရေတာ့တာ။ အခ်ိန္မရေတာ့ ဘာထပ္ျဖစ္လဲဆုိေတာ့ အာ ဒီေကာင္ အလုပ္ပဲ လုပ္ေနတယ္ လူမႈေရး မလုပ္ဘူး ျဖစ္ျပန္ေရာ ကဲ စဥ္းစားၾကည့္ ပတ္လုိက္တဲ့တုိင္ဆုိတာ မူးေတာင္ မူးလာတယ္။ အဟက္ဟက္ဟက္။

ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာရရင္ ကၽြန္ေတာ္ လူေတြကုိေၾကာက္တတ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ပစ္ထားမွာကုိ ေၾကာက္တယ္။ တစ္ေယာက္ထဲ ျဖစ္ေနရမွာကုိ မလုိလားဘူး။ ဒါေပမယ့္ အဲဒါေတြကုိ မသိစိတ္က တမ္းတေနျပန္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ႐ူးေနျပီထင္ပါရဲ႕။ အင္းေလ လူတုိင္းက တစ္ေယာက္တစ္မ်ဳိးေတာ့ ႐ူးၾကတာပဲကုိး။ ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ဂ႐ုစုိက္ရင္ အရမ္းၾကဳိက္တယ္ လူေတြကုိလည္း ကၽြန္ေတာ္ တတ္ႏုိင္သေလာက္ ဂ႐ုစုိက္တယ္။ ဒါမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ဂ႐ုစုိက္ရင္ သူတုိ႔ေတြက အပုိလုပ္တယ္ထင္ၾကတယ္။ အပုိလုပ္တယ္ထင္ေတာ့ ေပါက္ကရေျပာလာေရာ အဲဒီ့ေတာ့ သူတုိ႔ကုိ ေ႐ွာင္မိျပန္ေရာ တစ္ေယာက္ထဲ ျပန္ျဖစ္သြားျပန္ေရာေပါ့ဗ်ာ။ ခုထိ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ၁၀၀% နားလည္ေပးႏုိင္တဲ့သူ မေတြ႕ဖူးေသးဘူး။ အင္း တစ္ေယာက္ေတာ့ ႐ွိခဲ့ဖူးတယ္ ခုေတာ့ ဆုံးသြားျပီ။ ကၽြန္ေတာ့္ အဖြားေလ။ ကၽြန္ေတာ့္အဖြားေလာက္ ေလာကမွာ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ နားလည္မႈေပးႏုိင္တဲ့သူ မ႐ွိဘူး။ အေဖနဲ႔ အေမေတာင္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ လုံးဝနားမလည္ဘူး။ မင္းဘာလုပ္ေနတာလဲလုိ႔ အၾကိမ္ၾကိမ္ဖြင့္ေမးရတယ္။

အဖြားဆုံးသြားျပီးကထဲက ကၽြန္ေတာ့္ေၾကာက္တတ္တဲ့ေရာဂါ ပုိဆုိးလာတယ္ ထင္ပါရဲ႕ဗ်ာ။ အဖြားဆုံးသြားတာ ခုဆုိ ၅ ႏွစ္ေက်ာ္ျပီ။ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ေတြ ကေယာက္ကယက္ျဖစ္ေနတာလဲ အဲဒီ့ေလာက္ျဖစ္ေနျပီေပါ့။ ဒါကုိ ကုသလုိ႔ရမယ့္ နည္းေလးမ်ားမ႐ွိဘူးလား ျပန္စဥ္းစားမိတယ္။ တရားထုိင္တယ္ တရားမွတ္တယ္။ အင္း ပုိျပီး လူေတြနဲ႔ သံေယာဇဥ္ကင္းလာတယ္။ ဘုန္းၾကီး ကပၸိယ ျဖစ္လာေတာ့ အင္း ထင္ပါတယ္ မၾကာခင္ဘုန္းၾကီးမ်ား ဝတ္ျဖစ္ေတာ့မလားပဲ အဟက္ဟက္ဟက္။

Read More...