ဇာတိေျမ (သို႕မဟုတ္) သတိတရရွိလွတဲ့ အိမ္

ခ်စ္လွစြာေသာ အမၾကီး မခင္မင္းေဇာ္ တက္ခ္ထားတာ ၾကာပါျပီ။ အြန္လုိင္းမတက္ႏုိင္တာက ၁ လ ေက်ာ္ေလာက္ျဖစ္ေနေတာ့ မေရးျဖစ္ေသးဘူး။ ခုေတာ့ စစခ်င္း ဒီပုိ႔စ္ကုိ အရင္ အေၾကြးဆပ္ရမွာမုိ႔ ေရးေပးလုိက္ပါတယ္။ ေစာင့္ေနရေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ား အားလုံးကို အထူးေတာင္းပန္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ျပန္လာပါျပီ။ ကဲ စလုိက္ၾကရေအာင္။

သူမ်ားေတြလုိ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေမြးရပ္ေျမနဲ႔ ပတ္သတ္ျပီး သိပ္ေျပာစရာ ႐ွိဘူးဗ်။ ကၽြန္ေတာ္က မိတၳီလာသား သုိ႔ေပမယ့္ ေမြးျပီးျပီးခ်င္း ရက္ ၂၀ ေလာက္မွာ ရန္ကုန္ကုိ ျပန္ေရာက္လာတာဆုိေတာ့ ပြဲက ျပတ္ကေရာေပါ့။ ဇာတိေျမ ဘာမွန္းေတာင္ မသိဘူး။ အင္း ဒီလုိနဲ႔ ၈၈ အေရးအခင္းမွာေတာ့ မိတၱီလာကုိ ျပန္ေရာက္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါကလည္း ခဏတျဖဳတ္ဆုိေတာ့ သိပ္မသိျပန္ဘူး။ ရန္ကုန္မွာ ၾကီးျပင္းလာတဲ့သူဆုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ မိတၳီလာျမဳိ႕နဲ႕ စိမ္းေနပါတယ္။ အင္း အဲဒီ့ကုိ ျပန္ေရာက္ရင္ေတာ့ ငါ့ကုိ ေမြးခဲ့တာ ဒီျမဳိ႕မွာဆုိျပီးေတာ့ သတိထားမိပါတယ္။ မိတၳီလာ ကန္ေတာ္ကုိေတာ့ သတိတရ ႐ွိပါတယ္။ တံတားရဲ႕ ဟုိဘက္ ဒီဘက္ ေရေတြက ကြာပါတယ္။ တစ္ဘက္ျခမ္းက သန္႔ေနျပီး တစ္ဘက္ျခမ္းက အမႈိက္ေတြနဲ႔ပါ။ စဥ္းစားမိတယ္ အဲဒါကုိ ျမင္တုိင္း ငါလဲ ငါ့ဘဝမွာ မိတၳီလာကန္ၾကီးလုိပဲ ႐ုိးသားမႈနဲ႔ မ႐ုိးသားမႈကုိ ခြဲထားႏုိင္သလားလုိ႔။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ဇာတိေျမဆုိတာၾကီးကုိ စြဲလန္းမႈ လုံးဝမ႐ွိပါဘူး။ အဲဒီ့လုိပဲ အမၾကီး မခင္မင္းေဇာ္လုိ ေနခ်င္စရာေကာင္းတဲ့ အိမ္ကုိလည္း သတိတရ မ႐ွိမိပါဘူး။

ငယ္ငယ္ကထဲက အေဖနဲ႔ အေမထားတဲ့ ေနရာမွာပဲေနလာတာပါ။ တခါမွလည္း ခ်ဳိတယ္ ခါးတယ္ မစဥ္းစားမိပါဘူး။ အဲဒီ့အိမ္ေလးေတြက ေနခ်င္စရာ ေကာင္းလား မေကာင္းဘူးလားဆုိတာ သိပ္ျပီး သတိမထားမိပါဘူး။ ဘာလုိ႔လဲဆုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က အိမ္မွာ ေနတဲ့ အခ်ိန္ အရမ္းနည္းပါးပါတယ္။ အိမ္ကုိ အိပ္ဖုိ႔နဲ႕ ကၽြန္ေတာ့္ ပစၥည္းေလးေတြ ထားဖုိ႔ထက္ ဘာကုိမွ ပုိျပီး မေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ပါဘူး။ အိမ္မွာ မေနလြန္းလုိ႔ အေဖနဲ႔ အေမကေတာင္ မင္းဓါတ္ပုံကုိ ပုံၾကီးခ်ဲ႕ျပီး ခ်ိတ္ထားရမယ္တဲ့။ တခါတခါ မမွတ္မိေတာ့လုိ႔တဲ့။ အဟက္ဟက္ဟက္ ဟုတ္လဲဟုတ္ပါရဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ျပန္ရင္ေတာင္ အေစာဆုံးက ည ၁၁ နာရီပါ။ အားလုံး အိပ္ေနပါျပီ။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အိမ္ေသာ့ေလး တစ္ေခ်ာင္း အပုိ႐ွိေနလုိ႔သာ ဝင္ထြက္သြားလာႏုိင္တာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ကုိ မခင္တြယ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္က သီးသန္႔ေနထုိင္ရတာကုိ ပုိျပီး ႏွစ္သက္ပါတယ္။ အိမ္မွာေနရင္ေတာင္ ကုိယ့္ဘာသာေနပါတယ္။ ဘယ္သူနဲ႔မွ သိပ္ျပီး ေရာေရာေႏွာေႏွာ မ႐ွိပါဘူး။ ညဘက္ အေခြၾကည့္ရင္ေတာင္ တစ္ေယာက္ထဲပဲ ၾကည့္တတ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားေနရတာ ေတြးေနရတာေတြကုိ ပုိျပီး ႏွစ္သက္ပါတယ္။ အဲဒီ့လုိ တစ္ေယာက္ထဲ ေနတတ္သြားတာက ကၽြန္ေတာ့္ အဖြားဆုံးျပီးေနာက္ပုိင္းမွာ ပုိျပီးေနျဖစ္သြားတာပါ။ ဘဝမွာ အဖြားကလြဲရင္ က်န္တဲ့သူေတြက ကၽြန္ေတာ့္ စကားေတြ စိတ္ကူးေတြကုိ စိတ္ဝင္စားမႈမ႐ွိဘူးလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ထင္ေနတာလဲ ပါပါတယ္။

လူေတြ အျမဲေျပာၾကတယ္ ဘယ္လုိ အိမ္ေလးနဲ႔ ေနခ်င္တယ္။ ငါ့အိမ္ေလးက ဘယ္လုိ၊ ငါတုိ႔ ျမဳိ႕မွာက ဘယ္သုိ႔ အဲဒီ့လုိ စကားဝုိင္းေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္ အျမဲဆြံ႕အသြားရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္တယ္ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လုိ အိမ္ေလးနဲ႔ ေနခ်င္တာလဲ၊ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္တမ္းတေလာက္မယ့္ ေနရာ ဘယ္လုိလဲ စဥ္းစားမိပါတယ္။ အေျဖက လြယ္လြယ္ကူကူနဲ႔ ထြက္မလာပါဘူး။ ထြက္လာတဲ့ အေျဖကလည္း ေၾကာက္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ ၾကီးမားေနပါတယ္။ အဲဒီ့အေျဖၾကီးကုိ အသက္သြင္းဖုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ လုပ္မလား မလုပ္ဘူးလားဆုိတာ ထပ္ျပီး စဥ္းစားေနမိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ အိမ္တစ္လုံးက ဒီေလာက္ထိ ေျခာက္လွန္႔ေနမလား ဘဝမွာ နားခုိဖုိ႔အတြက္ အိမ္ေလးတစ္လုံး လုိအပ္ေနျပီလား ဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္ ေသခ်ာသိေအာင္ ေတြးေနရပါတယ္။ ကဲ ကၽြန္ေတာ္ ေနခ်င္တဲ့ အိမ္ ကၽြန္ေတာ္ သိပ္ျပီး တမ္းတတဲ့အိမ္ ကၽြန္ေတာ္ အျမဲတမ္း သတိတရ ႐ွိေနရမယ့္ အိမ္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာျပပါ့မယ္။

အိမ္ အၾကီးၾကီး တစ္လုံးလုိခ်င္ပါတယ္။ ျခံကလည္း အက်ယ္ၾကီးေပါ့။ အင္း အိမ္အၾကီးၾကီး ဆုိတာထက္ ရဲတုိက္ၾကီးတစ္ခုလုိ႔ ေျပာရမယ္ထင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ ရဲတုိက္ၾကီးမွာ ကၽြန္ေတာ္ သီးသန္႔ေနထုိင္ခ်င္ပါတယ္။ စာၾကည့္တုိက္၊ ဧည့္ခန္း ၂ ခန္း၊ အိပ္ခန္း ၇ ခန္း၊ နားေနခန္း ၂ ခန္း၊ ထမင္းစားခန္းနဲ႔အတူ ေရခ်ဳိးခန္း အိမ္သာ အၾကီးၾကီးေတြ ပါရပါလိမ့္မယ္။ ဒါက စိတၱဇလုိ႔ ေျပာလုိ႔ ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ တကယ္ကုိ အဲဒီ့လုိ ေနထုိင္ခ်င္တာပါ။ ေဘးမွာ ဘယ္သူ႔ကုိ ေခၚထားမလဲ ဟုတ္လား။ အဟက္ဟက္ဟက္ဟက္ ဟုတ္ကဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲတုိက္ၾကီးကုိ ေဆာက္ေပးမယ့္သူကုိ ေခၚထားမွာေပါ့ဗ်ာ မဟုတ္ဘူးလား။ ကုိယ့္ဘာသာ သံသယ႐ွိတယ္ ဒီတစ္သက္ အဲလုိေနလုိ႔ ရပါ့မလားလုိ႔။ အဲဒီလုိမွ မေနရရင္ေတာ့ ဘယ္လုိ အိမ္အမ်ဳိးအစားကုိမဆုိ သိပ္ျပီးဂ်ီးမမ်ားေတာ့ပဲ ေနရမွာေပါ့။

ငယ္ငယ္က ပုံျပင္ေတြထဲမွာ ရဲတုိက္ၾကီးေတြ အေၾကာင္းၾကားရရင္ ကၽြန္ေတာ္ ေပ်ာ္ပါတယ္။ အဲဒီ့တုန္းကေတာ့ လုိခ်င္တယ္ဆုိတာထက္ သေဘာက်တယ္ဆုိတာေလာက္ပဲ ႐ွိတာပါ။ ရဲတုိက္တစ္ခုမွာ ေနထုိင္ဖုိ႔ဆုိတာ ၾကီးက်ယ္လြန္းရာ က်ေနမလားပဲ။ ေျပာတတ္ဖူးေလ။ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္ထဲ ေနလုိတဲ့ အေၾကာင္းအရာထဲမွာ မနက္မုိးလင္းတာနဲ႔ ေဘးက အသံေတြကုိ မၾကားခ်င္တာ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ အိပ္ယာကေန ညင္ညင္သာသာ ႏႈိးတဲ့သူ မ႐ွိတာေတြေၾကာင့္လည္း ပါပါတယ္။ မနက္မုိးလင္းရင္ ကၽြန္ေတာ္က သာသာယာယာ ႏုိးခ်င္တယ္။ မနက္ဆုိတာ လူေတြ အတြက္ သိပ္အေရးၾကီးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဆုိရင္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ တေန႔တာလုပ္မယ့္ ကိစၥေတြကုိ မနက္အိပ္ယာႏုိးတာနဲ႔ စဥ္းစားျပီး တစ္ခုခ်င္း စီစဥ္ထားပါတယ္။ အဲဒီ့လုိ ေတြးေနတုန္းမ်ား တစ္ေယာက္ေယာက္က စကားလာေျပာတာတုိ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေမးခြန္းေတြလာေမးတာတုိ႔လုပ္ရင္ ကၽြန္ေတာ္ သိပ္ျပီး စိတ္ဆုိးပါတယ္။ အင္း ရဲတုိက္ၾကီးထဲမွာဆုိရင္ေတာ့ ဒါမ်ဳိးေတြ ၾကဳံရမယ္ မထင္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ ရဲတုိက္ထဲမွာ မနက္လင္းတာနဲ႔ ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းတဲ့ သီခ်င္းသံေတြ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ခြန္အားေပးမယ့္ ၾကည္ႏူးစရာ အထိအေတြ႕ေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ စီမံထားမွာပါ။ မနက္ကေန မုိးခ်ဳပ္တဲ့ထိ ကၽြန္ေတာ္ အျမဲတမ္းနားေနခ်င္မယ့္ ရဲတုိက္မ်ဳိး ျဖစ္ရမယ္။

ကၽြန္ေတာ့္မွာလည္း အမၾကီး မခင္မင္းေဇာ္တုိ႔လုိပဲ အမ်ဳိးေတြ သိပ္မ်ားတယ္။ ဒါေပမယ့္ တခါမွ ကၽြန္ေတာ္ ခင္မင္တြယ္တာျပီးေတာ့ မေနခဲ့ဖူးဘူး။ သူမ်ားေတြေတာ့ မသိဘူး ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ အျမဲဒုကၡေပးေနတယ္လုိ႔ ထင္ေနမိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ကယ္တင္လုိ႔ ရမယ့္သူေတြကုိေတာ့ ကယ္တင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မ်ားေသာအားျဖင့္က အမ်ဳိးျဖစ္ရင္ ပုိပုိျပီး ျပႆနာမ်ားသလုိပဲ။ စိတ္ကုန္စရာေကာင္းတယ္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ထင္တယ္။ အေဖနဲ႔ အေမကေတာ့ သူတုိ႔ အမ်ဳိးေတြကုိ သိပ္ခ်စ္တယ္။ သူတုိ႔ေတြက အဲဒီ့အမ်ဳိးေတြ အတြက္ဆုိရင္ အျမဲဦးစားေပးတတ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ကေတာ့ ရီခ်င္စရာၾကီးေပါ့။ အင္း အဲဒီ့အခ်က္ကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္မွာ မေပ်ာ္ေစတဲ့ အခ်က္ပဲ ျဖစ္လိမ့္မယ္။ ဧည့္သည္လာတာကုိ ၾကဳိဆုိေပမယ့္။ ကိန္းၾကီးခန္းၾကီးႏုိင္တဲ့သူ ျမင္ျမင္ရာကုိ ျပဳိင္ခ်င္တဲ့သူ တစ္ဘက္သားကုိ ေက်ာခ်င္တဲ့သူ အဲဒီ့လုိ လူမ်ဳိးေတြကုိေတာ့ မၾကဳိဆုိခ်င္တာ အမွန္ပဲ။ အင္း ကၽြန္ေတာ္က ရဲတုိက္ၾကီးမွာ ေနခ်င္တာဆုိေတာ့ ကိန္းၾကီးခန္းၾကီး ႏုိင္မယ္လုိ႔ ထင္ၾကမွာေပါ့ေနာ့။ ဟုတ္ဘူးဗ် ေနခ်င္တာ ေနခ်င္တာ အဲလုိၾကီးေတာ့ စိတ္ထဲ မ႐ွိဘူး။

သတိတရ႐ွိခ်င္တဲ့ အမွတ္တရ ျဖစ္ခ်င္ေနတဲ့ အိမ္ကေတာ့ ခုနကေျပာခဲ့တဲ့ ရဲတုိက္ၾကီးပါပဲ။ အမၾကီး မခင္မင္းေဇာ္ေရ ကၽြန္ေတာ့္မွာ သတိတရ႐ွိလွတဲ့ အိမ္ေလး တစ္လုံးေတာင္ မပုိင္ဆုိင္လုိ႔ ျဖစ္ခ်င္တဲ့ လုိခ်င္တဲ့ အရာကုိပဲ ေရးေပးလုိက္ရပါတယ္။ အမ ေက်နပ္ႏုိင္မယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္ေနာ္။ ကဲ ကၽြန္ေတာ္က ဆက္ျပီးေတာ့ တက္ခ္မယ့္ ပုဂၢဳိလ္ကေတာ့ ခ်စ္ကုိၾကီး ကုိစုိးထက္ ကုိေပါ့ဗ်ာေနာ္။ ကဲ ခ်စ္ကုိၾကီးေရ ေရးေပးပါအုံးဗ်ဳိ႕။ ကၽြန္ေတာ့္လုိပဲ ရဲတုိက္ၾကီး လုိခ်င္တယ္ဆုိရင္ေတာ့ တစ္ေယာက္တစ္ဝက္ေပါ့ဗ်ာ ဟဲ ဟဲ အကုိၾကီးက အၾကီးဆုိေတာ့ ႐ွယ္ယာ ပုိထည့္ ကၽြန္ေတာ္က အငယ္ဆုိေတာ့ သိပ္မတတ္ႏုိင္ဘူးေလ။ ဟုတ္တယ္ဟုတ္ :D