နာဂစ္နဲ႔ဂ်ာရစ္

အမေရ၊ အဘေရ ႏုိးကထဲက ႐ွာလုိ႔မရေသးပါဘားေနာ္။ ငါေအာ္ေနတာ အသံေတာင္ကုန္ေတာ့မယ္။ မနက္က်ရင္ လာေခၚမယ္ေျပာျပီး ခုထိလဲ မလာေသးဘူး။ ခဏခဏေအာ္ေတာ့ ဆရာေတာ္ၾကီးက မုန္႔စားတဲ့။ အင္းေလ ငါလဲဗုိက္ဆာျပီဆုိေတာ့ စားလုိက္တာေပါ့။ ဆရာေတာ္ဘရားၾကီးက ငါတုိ႔ကေလးေတြ အားလုံးကုိ ဘီစကစ္တစ္ခ်ပ္နဲ႔ ငွက္ေပ်ာသီးတစ္လုံး ေကၽြးတယ္သိလား။ ဒါနဲ႔ငါတုိ႔ေတြလဲ မုန္႔စားျပီး ျငိမ္ျငိမ္ေလး ေနရတာေပါ့။ ေတာ္ၾကာဆရာေတာ္ စိတ္ဆုိးရင္ ၾကိမ္လုံးနဲ႔ေဆာ္ေနအုံးမယ္။ မေန႔ညကထ႕က အဘနဲ႔အမက ငါ့ကုိ ဆရာေတာ္ေက်ာင္းကုိ လုိက္ပုိ႔ထားတာ။ အင္းအဲလုိပါပဲ ႐ြာကကေလးေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေက်ာင္းထဲမွာေရာက္ေနတာ။ ညကေလေတြ မုိးေတြ႐ြာေနတုန္း လုိက္ပုိ႔တာ။ ငါေပ်ာ္လုိက္တာေလ မုိးေတြေရေတြထဲသြားရတာ သြားရတာ။ ေဆာ့ခ်င္တာ အဘက မေဆာ့ရဘူးဆုိလုိ႔သာ ျငိမ္ေနရတာ။ ငါ့ကုိပုိ႔ျပီးေတာ့ အမေရာ အဘေရာ ဆရာေတာ္ကုိ ကန္ေတာ့ျပီးျပန္သြားတယ္။ အိမ္သြားျပီး အထုပ္သိမ္းအုံးမယ္တဲ့။ ဆရာေတာ္က ျမန္ျမန္ျပန္လာလုိ႔ေတာ့ ေျပာသံၾကားသားပဲ။ ခုထိကုိ ျပန္မလာၾကေသးဘူး။ ဟြန္းစိတ္ဆုိးခ်င္လာျပီ။ လာရင္ေတာ့ စိတ္ေကာက္ျပအုံးမယ္။

ဟင္ အိမ္ေဘးက ဦးေခြးၾကီးလာျပီ။ အမတုိ႔ မလာေသးဘူး။ ဆရာေတာ္ကုိ ေျပာေနတယ္ ညက အေျခအေန အေတာ္ဆုိးတယ္တဲ့။ ေရေတြကလဲ ၾကီးတယ္ဆုိပဲ။ ေျပာရင္းနဲ႔ ငုိေနျပန္ျပီ။ ေယာက်္ားဆုိတာ မငုိရဘူးတဲ့ အဘကေျပာဖူးတယ္ ဦးေခြးက ေယာက်္ားၾကီးတန္မဲ့ ငိုတယ္ေနာ္။ ဘာလုိ႔လဲ မသိဘူး။ ႐ြာကလူေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား နာဂစ္နဲ႔ ပါသြားျပီတဲ့။ နာဂစ္ဆုိတာ ဘယ္သူလဲဟင္။ ဆရာေတာ္လည္း မ်က္ႏွာမေကာင္းပါလား။ အာ ေန႔လည္ေရာက္ေတာ့မယ္ ဗုိက္က ျပန္ဆာလာျပီ။ ဦးေခြးၾကီးကုိ ေမးမွပဲ အဘတုိ႔လာေသးဘူးလားလုိ႔။ ဟင္ ငါေမးတာ ေျဖလဲမေျဖဘူး။ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ လူၾကီးျဖစ္ျပီး ငုိေနျပန္ျပီ။ ဧကန္န ဆရာေတာ္ဆူလုိက္သလား မသိဘူး။ ဘာတဲ့ အဘေရာ အမပါ နာဂစ္နဲ႔ ပါသြားတယ္။ ခက္ေတာ့တာပဲ ငါ့က်ေတာ့ မေခၚဘူး။ ဒါဆုိ ညေနမွ လာမွာလား မသိဘူး။ ေဟာ ဆရာေတာ္က ေန႔လည္ ထမင္းစားခုိင္းေနတယ္။ ပြတာပဲ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာက ဟင္းေကာင္းတတ္တယ္။ ဟင္ ဒီတခါ ဟင္းလဲ မေကာင္းဘူး။ တတ္ႏုိင္ဘူးေလ ရတာ စားရမွာေပါ့။ ဗုိက္ကဆာေနတာကုိး။

အဘနဲ႔အမ ငါ့ကုိ လာမေခၚတာ ၂ ရက္႐ွိျပီး ဆရာေတာ္ကုိ ေမးေတာ့လဲ နာဂစ္ပဲ ထပ္ေျပာတယ္။ အမတုိ႔ အဘတုိ႔ ရက္စက္ပါ့ ငါ့ထက္ နာဂစ္ကုိ ပုိျပီးဂ႐ုစုိက္ေနၾကတယ္။ အင္း ခုလဲ ဆရာေတာ္ဆီကုိ လူၾကီးေတြလာေနၾကတယ္။ အမလာမွ ေျပာရအုံးမယ္။ အဲဒီ့လူၾကီးေတြကေလ တုိ႔႐ြာမွာ ေရေတြၾကီးေနတာကုိ ေျပာေနတယ္။ ေရၾကီးတာ ဘာျဖစ္လဲေနာ္ ေလွနဲ႔သြားေပါ့။ ငါတုိ႔လဲ အရင္က ဒီလုိပဲ သြားေနက်ပဲေလ။ အဲဒီ့လူၾကီးေတြတင္ မဟုတ္ဘူး ႐ြာေနာက္ဘက္က လူေတြလဲ ဒီမွာ ေရာက္ေနၾကတယ္။ အမေရ ဆရာေတာ္ေက်ာင္းထဲမွာ ခုဆုိလူေတြ အေတာ္မ်ားေနၾကျပီဗ်။ ငါမေနတတ္ေတာ့ဘူး ျမန္ျမန္လာေခၚပါေတာ့။ ဒီေလာက္ လူမ်ားပုံေထာက္ရင္ အလွဴ႐ွိတယ္ ထင္တယ္ေနာ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီတခါ အလွဴလုပ္မယ့္ပုံကတမ်ဳိးၾကီးပဲ။ ဘယ္သူမွလဲ ေပ်ာ္ေပ်ာ္႐ႊင္႐ႊင္ မေတြ႔ရဘူး။ မေန႔ညေနကေလ ေက်ာင္းေအာက္နား ဆင္းၾကည့္တာ ႐ြာဘက္ကုိ ေမွ်ာ္ၾကည့္ေတာ့ ေရေတြခ်ည္းပဲ။ အိမ္ေတြေတာင္ မျမင္ရဘူး။ ဆရာေတာ္ေက်ာင္းထဲကေန အရင္တုန္းက ၾကည့္ရင္ ႐ြာကိုျမင္ရတယ္ ခုေတာ့ ေရေတြခ်ည္းပဲ။ အဲဒါကပၸိယၾကီးကုိ ေမးေတာ့ နာဂစ္ေၾကာင့္တဲ့။ လာျပန္ျပီ နာဂစ္ ဘာမွန္းလဲ မသိဘူး ဒါပဲေျပာေနၾကတယ္။

အမေရ ဒီေန႔ေတာ့ ျမဳိ႕ကလူေတြ မုန္႔ေတြလာေဝၾကတယ္ဗ်။ သူတုိ႔ကေလ မုန္႔ေဝမယ္ေျပာလုိ႔ ေက်ာင္းဝန္းထဲမွာ တန္းစီျပီးေစာင့္ေနၾကတာ အမ်ားၾကီးပဲ။ သူတုိ႔က မုန္႔ေဝမယ္လဲေျပာေသးတယ္ ေန႔လည္အထိလဲ မေဝဘူး။ ဟုိဟာလုပ္လုိက္ ဒီဟာလုပ္လုိက္နဲ႕ စိတ္မ႐ွည္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ သူတုိ႔က ႐ြာဦးေက်ာင္းနားအထိ ေလွေတြနဲ႔လာတာတဲ့။ အထုပ္ေတြ အမ်ားၾကီးပဲသိလား။ ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းဝန္းထဲကုိ ယူလာတာနဲနဲေလးရယ္။ အဲဒီ့လူၾကီးေတြက ေသာက္ညင္ကပ္စရာၾကီးေတြဗ် သိလား။ အကၤ်ီအျဖဴ၊ ပုဆုိးအစိမ္းေတြနဲ႔ လက္မွာလဲ အစည္းေတြစည္းထားေသးတယ္။ ငါတုိ႔ကေလးေတြကုိလဲ ျငိမ္ျငိမ္ေနဆုိျပီး ေအာ္ေသးတယ္။ မနက္ကထဲက ေစာင့္ေနရတာ ဗုိက္က အေတာ္ဆာေနျပီ။ ဒီေန႔ ဆရာေတာ္က ဘာမွလဲ မေကၽြးဘူး။ ကပၸိယၾကီးက မုန္႔တျခမ္းပဲ ငါဗုိက္ဆာတယ္ဆုိလုိ႔ ေကၽြးတယ္။ သူကေျပာတယ္ မုန္႔ေတြ မ႐ွိေတာ့ဘူးတဲံ။ ခုျမိဳ႕ကလူေတြ မုန္႔လာေဝေတာ့ ငါတုိ႔ စားရေတာ့မွာေပါ့ေနာ္။ ဒါေပမယ့္ေလ သူတုိ႔က ဟုိစာ႐ြက္လွန္လုိက္ ဒီစာ႐ြက္လွန္လုိက္နဲ႔ အၾကာၾကီးပဲ။ ေပးေတာ့လဲ ေရတစ္ဗူးရယ္ မုန္႔ႏွစ္ထုပ္ရယ္ပဲ။ ေခါက္ဆြဲထုပ္တဲ့။ ငါဘယ္လုိစားတတ္မွာလဲဟာ။ အဲဒါ ငါက ဗုိက္ဆာတယ္ ထမင္းစားခ်င္တယ္ဆုိေတာ့ အဲဒီ့ထဲက လူၾကီးတစ္ေယာက္က ငါ့ကုိ နာဂစ္ေၾကာင့္ စိတ္ညစ္ရတဲ့အထဲ ဒါပဲစားလုိ႔ ေျပာတယ္သိလား။ အဲဒါ ဦးေခြးၾကီးက ကေလးပဲဗ်ာ ဘယ္သိပါ့မလဲလုိ႔ ေျပာေတာ့။ သူက ဦးေခြးၾကီးကုိပါ လွည့္မန္သြားေသးတယ္ သိလား။ သူက်ေတာ့ ထမင္းဗူးဖြင့္စား ေနတယ္ ငါတုိ႔က်ေတာ့ မေကၽြးဘူး။

သူတုိ႔ေတြက ေျပာေသးတယ္ ေနာက္ေန႔ လာမွ ထပ္စားရမယ္တဲ့။ အဲလုိေျပာသြားတယ္။ ငါတုိ႔ေတြ အားလုံးထဲမွာေလ အဝတ္အစား သပ္သပ္ရပ္ရပ္နဲ႔ ႐ွိေနတဲ့ ႐ြာေနာက္ပုိင္းက လူေတြနဲ႔ သူတုိ႔ မုန္႔ေတြေပးတာ ဓါတ္ပုံတြဲ႐ုိက္သြားၾကတယ္ သိလား။ ငါတုိ႔က်ေတာ့ ႐ုိက္ေပးဘူး။ အင္း ခုမွ သတိရတယ္ အမတုိ႔ ငါ့ကုိ ထားခဲ့ကထဲက ဒီအကၤ်ီပဲ ခုထိမလဲရေသးဘူး။ ေတာ္ေတာ္ေတာင္ နံေနျပီ။ ဒါမဲ့ ဘာတတ္ႏုိင္မွာလဲ သူမ်ားေတြလဲ ငါ့လုိပဲ နံေနတာပဲ။ အိမ္မွ ျပန္လုိ႔ မရေသးတာေနာ္။ ဒီတခါ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ ေနရတာ အၾကာဆုံးပဲေနာ္။ အမနဲ႔အဘလဲ ခုထိလာမေခၚေသးဘူး။ အမေရ ခုရင္ပုိင္းေတြ ငါတုိ႔ ဘာမွမစားရဘူး။ ဗုိက္ဆာလုိ႔ ငုိရင္ေတာင္ နဲနဲျခင္းစီပဲ စားရတယ္။ ဦးေခြးၾကီးတုိ႔ေတြဆုိ ေရေတာင္ သိပ္ေသာက္တာ မေတြ႔ဘူး။ ငါတုိ႔ ကေလးေတြကုိေတာ့ တုိက္ပါတယ္။ ဒါမဲ့ အရင္လုိ အမ်ားၾကီး မတုိက္ဘူး နဲနဲျခင္းစီ တုိက္တာသိလား။ အိမ္မွာနဲ႔ေတာ့ အပုံၾကီးကြာတယ္။ အိမ္ျပန္ခ်င္တယ္ အမရာ။ လာေခၚပါေတာ့ ျမန္ျမန္ေလး။ ႐ြာကလူၾကီးေတြလဲ ဆရာေတာ္နဲ႔ စကားေျပာလုိက္ ဟုိေျပးဒီေျပးလုပ္လုိက္နဲ႔ ဘာေတြ႐ႈပ္ေနမွန္းကုိ မသိဘူး။ ဒီေန႔လဲ ဟုိေန႔က လူၾကီးေတြ ျပန္လာတယ္ အမရ။ သူတုိ႔က ဆရာေတာ္ကုိ ေျပာတယ္ တပည့္ေတာ္တုိ႔ ေထာက္ပံ့ေၾကးေတြစုေနေသးလုိ႔တဲ့။ ဒီတခါ တုိ႔ေတြကုိ မုန္႔မေပးဘူး သိလား။ ေလွေပၚမွာေတာ့ မုန္႔ထုပ္ေတြေတြ႕လုိက္တယ္။ သူတုိ႔ မေပးေတာ့ ငါတုိ႔လဲ မစားရဘူးေပါ့။

အမေရ ငါထမင္းမစားရတာ ဒီေန႔နဲ႔ဆုိ ၂ ရက္႐ွိျပီ ဗုိက္ကတအား ဆာတာပဲဟာ။ ငိုလဲ မငိုခ်င္ေတာ့ဘူး ငုိရင္ပုိျပီးဆာလုိ႔။ ေရလဲ ေကာင္းေကာင္း မေသာက္ရဘူး။ ေဟာ အမေရ လာျပန္ျပီ ေနာက္တဖြဲ႕။ အမေရ ဒီတခါလာတဲ့ လူေတြကေလ ႐ုပ္႐ွင္ထဲကလုိ ပုံမ်ဳိးေတြဗ်။ ေဘာင္းဘီေတြ ဘာေတြနဲ႔သိလား။ အကုိၾကီးေတြ အမၾကီးေတြဗ်။ သူတုိ႔က ငါတုိ႔ကုိ ေရာက္ေရာက္ျခင္း ေရတုိက္တယ္ မုန္႔ေတြေကၽြးတယ္ သိလား။ ျပီးေတာ့ေလ ေက်ာင္းေနာက္ဘက္မွာ ထမင္းခ်က္မွာလုိ႔ေျပာတယ္။ ႐ြာထဲက လူၾကီးေတြလဲ ျပဳံးေနတာပဲ သိလား။ ဟုိတခါလူေတြနဲ႔ မတူဘူးသိလား။ ငါတုိ႔ကုိ တစ္ေယာက္က ပုံျပင္ေတြေတာင္ ေျပာျပေသးတယ္။ ျပီးရင္ ထမင္းေကၽြးမွာတဲ့။ ျပီးေတာ့ ငါတုိ႔ေတြ အားလုံးကုိ ဓါတ္ပုံလဲ ႐ုိက္ေပးတယ္။ အကၤ်ီေတြလဲ ေပးေသးတယ္။ သူတုိ႔က ေျပာတယ္သိလား ေန႔တုိင္း ထမင္းစားရမွာတဲ့။ အဲဒါ ထမင္းစားခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ ငါတုိ႔ ကေလးေတြကုိ အရင္ေကၽြးတယ္ ျပီးေတာ့ လူၾကီးေတြေရာ သူတုိ႔ေတြေရာ စားၾကတယ္။ ညေနစာလည္း ေကၽြးမွာတဲ့။ အဲဒီ့ထဲမွာေလ ဦးဦးဆရာဝန္ဆုိတဲ့ လူၾကီးလဲပါတယ္ သိလား။ ငါတုိ႔ကုိ ေဆးျပားေလးေတြေသာက္ခုိင္းတယ္။ ငါကမေသာက္ခ်င္ဘူးလုိ႔ေျပာေတာ့။ ေသာက္ပါတဲ့ ေသာက္ျပီးရင္ ခ်ဳိခ်ဥ္ေကၽြးမယ္တဲ့ အဲဒါ ငါလည္းေသာက္လုိက္တယ္။ ျပီးေတာ့ ခ်ဳိခ်ဥ္စားရတယ္ဗ်။

ညေနေရာက္ေတာ့ေလ ဟုိတေန႔ကလာတဲ့ လူၾကီးေတြ ေရာက္လာတယ္ သိလား။ ျပီးေတာ့ ငါတုိ႔ကုိ ထမင္းေကၽြးတဲ့ ဦးဦးေတြကုိ ျပန္ခုိင္းတယ္။ အဲဒီ့ဦးဦးေတြ သနားပါတယ္ဟာ။ အဲဒီ့လူၾကီးကုိ ဝုိင္းေတာင္းပန္ၾကတယ္ သိလား။ နာဂစ္အေၾကာင္းလဲ ေျပာတယ္။ ျပီးေတာ့ သူတုိ႔က ဒီမွာ ေန႔တုိင္း အလွဴလုပ္မွာလုိ႔ ေျပာတာ ဟုိလူၾကီးက အတင္းျပန္ခုိင္းတာပဲ သိလား။ အမေျပာတာ ျပန္သတိရမိတယ္ သူမ်ား အလွဴလုပ္မွာကုိ ဖ်က္ရင္ ျပိတၱာျဖစ္တယ္ဆုိတာေလ။ ညေနထမင္းက်က္ေတာ့ ဟုိဦးဦးေတြ ျပန္သြားတယ္သိလား။ ဟုိလူၾကီးက ဦးဦးတုိ႔ မျပန္ရင္ ဦးဦးတုိ႔ကုိ တုတ္နဲ႔႐ုိက္မွာလုိ႔ ငါ့ကုိ တုိးတုိးေလးေျပာတယ္။ ဦးေခြးၾကီးက အံတၾကိတ္ၾကိတ္နဲ႔ သိလား ဆရာေတာ္ကေတာ့ ေက်ာင္းေအာက္ေတာင္ ဆင္းမလာေတာ့ဘူး။ ထမင္းေကၽြးတဲ့ ဦးဦးေတြနဲ႔ ပါလာတဲ့ မမၾကီးေတြ ငါတုိ႔ကုိ ၾကည့္ျပီးငိုၾကတယ္။ ျပီးေတာ့ ျပန္သြားၾကတယ္။ ေနာက္ေန႔မွ ေရာက္ေအာင္ လာခဲ့မယ္တဲ့။ ငါတုိ႔ကုိ မုန္႔ေလးေတြ ေပးသြားေသးတယ္ သိလား။ ဒါေပမယ့္ အမရာ ျပန္မလာပါဘူးသိလား။ ဟုိလူၾကီးေတြပဲလာတယ္ ငါတုိ႔ကုိဦးဦးတုိ႔လုိ မုန္႔လဲ မေကာင္းေကာင္းမေကၽြးဘူး သိလား။ ေအာ္ေငါက္ေနတာပဲ ေကၽြးေတာ့လဲနဲနဲေလး။ ဟုိဦးဦးေတြက အဲဒီ့လူၾကီးေတြ ႐ုိက္မွာစုိးလုိ႔ မလာတာထင္တယ္ေနာ္။ ငါသာ လူၾကီးဆုိသူတုိ႔ကုိ ျပန္႐ုိက္မွာ ဟုတ္တယ္ေလ ထမင္းေကၽြးတဲ့ ဒီေလာက္ေစတနာေကာင္းတဲ့ ဦးဦးတုိ႔ကုိ သူမုိ႔ႏွင္ရက္တယ္။ ဦးေခြးၾကီးကို သြားေျပာေတာ့ သူလဲ ဘာမွ မတတ္ႏုိင္ဘူးတဲ့။ အမရာ နာဂစ္နဲ႔ မေနနဲ႔ဟာ ျပန္လာေခၚေတာ့ ငါေရလဲဆာတယ္ ဗုိက္လဲဆာတယ္။ ငါထုိင္ထုိင္ငုိေနေတာ့ လူၾကီးေတြက မငိုပါနဲ႔ ဂ်ာရစ္ရယ္ပဲေျပာတယ္။ ငါဗုိက္ဆာျပီဟာ ျပန္လာေခၚေတာ့ဟာေနာ္။ ဒါမွမဟုတ္လဲ နာဂစ္ကုိေျပာလုိက္ေပါ့ ဂ်ာရစ္ေလး သနားပါတယ္လုိ႔ သူ႔ကုိပါ ေခၚထားရေအာင္လုိ႔ ေျပာလုိက္ေပါ့ဟာေနာ္။ ငါတစ္ေယာက္ထဲ မေနခ်င္ဘူး အမရာ။ ျမန္ျမန္ျပန္လာေခၚေတာ့ေနာ္။ ဗုိက္လဲဆာတယ္ ေရလဲဆာတယ္ သိလား။