ကပၸိယတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေက်ာက္ထြင္းရာဇဝင္ (၃)

ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ကပၸိယပုိ႔စ္ေတြဖတ္ျပီး သေဘာက်တယ္လုိ႔ ေျပာၾကေတာ့ ေပ်ာ္မိပါတယ္။ ဆက္တုိက္ေရးခ်င္ေပမယ့္ အခ်ိန္ကမရေတာ့ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မေရးျဖစ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္က ၁၊ ၂၊ ၃ စသည္ျဖင့္ နံပါတ္တပ္ေရးေပမယ့္ အဆက္အစပ္ ႐ွိခ်င္မွလဲ ႐ွိပါ့မယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခ်င္တာေတြကုိ ေရးေနရတာဆုိေတာ့ အဆက္အစပ္ မ႐ွိႏုိင္ပါဘူး။ သတိရတာေလးေတြ အဲဒီ့အခ်ိန္မွာ ရလုိက္တာေလးေတြကုိ အေတြ႔အၾကဳံအေနနဲ႔ ေရးေပးတာပါ။ အခုလဲ ဆရာေတာ္နားမွာ ေနခဲ့တဲ့ အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ရလုိက္တာေလးေတြ ကၽြန္ေတာ္ထပ္ေရးျပခ်င္စိတ္ ေပၚလာလုိ႔ ထပ္ေရးလုိက္ပါတယ္။

ဆရာေတာ္နားမွာ ကပၸိယအေနနဲ႔ ေနလုိက္တာ ကၽြန္ေတာ့္ ဘဝမွာ အလွည့္အေျပာင္းတစ္ခု အေနနဲ႔ မွတ္တမ္းတင္ထားခ်င္ပါတယ္။ ကပၸိယတစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ ေနခဲ့ရေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ရလုိက္တဲ့ သင္ခန္းစာေတြက ဒီေန႔ထက္ထိ သုံးလုိ႔ကုိ မကုန္ႏုိင္ေသးပါဘူး။ ကပၸိယ အျဖစ္တစ္လေလာက္ လုပ္လိုက္တာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ တန္ဖုိးမျဖတ္ႏုိင္တဲ့ အေတြ႔အၾကဳံေတြ အေတြးအေခၚေတြကုိ ရ႐ွိေစခဲ့တယ္ဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္သိလုိက္ပါတယ္။ ဆရာေတာ့္နားမွာ ကၽြန္ေတာ္ေန႔တုိင္း ဝတ္ျဖည့္ေပးရင္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ဘဝအတြက္ တန္ဖုိး႐ွိတဲ့ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ေတြကုိ ခ်မွတ္ႏုိင္ေအာင္ ေလ့လာခြင့္ေတြ ရခဲ့ပါတယ္။ ပထမဆုံး ကၽြန္ေတာ္ ႐ုံးကုိ ျပန္ေရာက္တဲ့ေန႔က သတိထားလုိက္ မိပါတယ္။ ငါ့႐ုံးေတာ့ သြားျပီဆုိတာကုိပါပဲ။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဆရာေတာ္ေနာက္လုိက္တုန္း ႐ုံးကို ပစ္ထားလုိက္တာပါ အဲဒီ့မွာ ျပန္လာလာခ်င္း ကၽြန္ေတာ့္႐ုံးရဲ႕ အဓိက အားနည္းခ်က္ၾကီးကုိ သြားေတြ႔ပါတယ္။ အရင္ကဆုိ သတိထားမိခ်င္မွ ထားမိမွာပါ။ အခုေတာ့ ခ်က္ျခင္းကုိ သတိထားမိလုိက္ပါတယ္။ ဖိနပ္ခၽြတ္မွာ ဖိနပ္ေတြ အတုန္းအရုန္း သဲတ႐ွပ္႐ွပ္နဲ႔ ျဖစ္ခ်င္တုိင္းကုိ ျဖစ္ေနေတာ့တာပါပဲ။ အဲဒီ့မွာတင္ ကၽြန္ေတာ္ သိလုိက္ပါတယ္။ ငါ့ management အင္မတန္ဖ်င္းတယ္ဆုိတာပါပဲ။ ခ်က္ျခင္းပဲ မန္ေနဂ်ာကုိ ေခၚျပီးေျပာပါတယ္ revolution လုပ္ကုိလုပ္ရေတာ့မယ္ မလုပ္လုိ႔ မရေတာ့ဘူး ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ႐ုံးပ်က္ေနျပီလုိ႔။ အဲဒီ့လုိစလုိက္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ revolution ဟာ ၂ လအတြင္းမွာပဲ ဝန္ထမ္း ၈ ေယာက္ထြက္သြားတဲ့ အထိျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေခၚေျပာတဲ့ မန္ေနဂ်ာကုိယ္တုိင္ resign လုပ္သြားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္႐ုံးကုိ ေရာက္ေရာက္ျခင္း management ပုိင္းကုိ ျပန္စိစစ္ျပီး ကၽြန္ေတာ္ Rules and Regulation ေတြကုိ ပုိေသခ်ာေအာင္ ခ်ခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ စည္းကမ္းပုိင္းမွာ တင္းက်ပ္ေပးလုိက္ပါတယ္။ အဲဒါက ဘယ္ကရသလဲဆုိေတာ့ ဆရာေတာ္နားမွာ ေနတုန္းက ရခဲ့တာပါ။ ဆရာေတာ္က သိကၡာဝိနည္းနဲ႔ အညီေနထုိင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလဲ ႐ုိေသေတာ့ စည္းကမ္းတက်ေနခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္မွားေနရင္ ဆရာေတာ္က ခ်က္ျခင္းဆုိဆုံးမပါတယ္။ အဲဒါရဲ႕ အက်ဳိးဆက္ကေတာ့ ခုနကလုိ ကၽြန္ေတာ္ management ပုိင္းကုိ ျပင္ရတဲ့ အေတြးဝင္လာတာပါပဲ။ စည္းကမ္းပုိင္းကုိ ခ်မွတ္တတ္သြားပါတယ္။

ဆရာေတာ္နားမွာေနေတာ့ေလ ဆရာေတာ္ကုိ ဒကာ၊ဒကာမေတြက ဆြမ္းကပ္ဖုိ႔ အျမဲတမ္းေျပာေနၾကတာ ကပၸိယျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ကလဲ မွတ္ရတာေပါ့။ အဲဒီ့မွာ Time Management ကုိပါ ထပ္ရလုိက္ပါတယ္။ ဆရာေတာ္ရဲ႕ အခ်ိန္ေတြဟာ အျမဲတမ္းတန္ဖုိး႐ွိပါတယ္။ ဆြမ္းကပ္ခ်င္ၾကေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေနရာေဒသကုိၾကည့္ျပီး လက္ခံရပါတယ္။ ဥပမာ ေျမာက္ဒဂုံမွာ အရုဏ္ဆြမ္းစားျပီး ျမဳိ႕ထဲမွာ ေန႔ဆြမ္းစားရမယ္ဆုိရင္ လမ္းမွာတင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားကုန္သြားမွာပါ။ အဲဒါေၾကာင့္ နီးစပ္ရာကုိလက္ခံပါတယ္။ ေျမာက္ဒဂုံမွာ အရုဏ္ဆြမ္း ပါရမီမွာေန႔ဆြမ္းဆုိရင္ အင္မတန္အဆင္ေျပသြားပါတယ္။ အခ်ိန္ေတြလဲ save လုပ္ရာၾကပါတယ္။ ဆရာေတာ္က ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေျပာေနၾကစကား႐ွိပါတယ္ အခ်ိန္ေတြကုိ save လုပ္ပါတဲ့။ ဟုတ္ကဲ့ အဲဒါရဲ႕ အေျဖက ကၽြန္ေတာ္႐ုံးမွာ အလုပ္လုပ္ရင္း Time saving ကုိဘယ္လုိလုပ္ရမယ္ဆုိတာ သြားေတြ႔ပါေတာ့တယ္။ အဲဒီ့ေနာက္ပုိင္း ကၽြန္ေတာ္ဟာ အရင္ကထပ္ အလုပ္ပုိမ်ားလာျပီး အရင္ကထပ္ပုိျပီး အခ်ိန္႐ွားပါးသြားပါတယ္။ အခ်ိန္တုိင္းဟာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ လုပ္စရာေတြ ျပည့္ႏွက္ေနပါေတာ့တယ္။ ဖုန္းေျပာတာကအစ အပုိအလုိ မေျပာေတာ့ပါဘူး (ဆရာေတာ္ ဆုံးမတဲ့ အထဲမွာလဲ အဲဒါပါပါတယ္ ဒါလဲ time saving တစ္မ်ဳိးပါပဲ)။ သူမ်ားရဲ႕ အခ်ိန္ေတြကုိ တန္ဖုိးထားတတ္သလုိမ်ဳိး ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အခ်ိန္ေတြကုိလဲ သူမ်ားေတြက တန္ဖုိးထားလာပါတယ္။ ဒါက ကပၸိယလုပ္ခဲ့ရတဲ့ အထဲက ရခဲ့တဲ့ အျမတ္ေတြေပါ့။

ဆရာေတာ္က ဒီမွာလာျပီး အလွဴဒါနလုပ္တာပါ။ ဆရာေတာ္က ဝတၳဳေငြကုိ လက္နဲ႔ေတာင္ မထိပါဘူး လက္လဲမခံပါဘူး။ ကပၸိယျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ဆီမွာပဲ႐ွိပါတယ္။ လွဴလာရင္လဲ ကၽြန္ေတာ္လက္ခံေပးရပါတယ္။ ကုိစုိးထက္ၾကီးက ဟုိကေနျပီးေငြလႊဲရင္လဲ ကၽြန္ေတာ္က တာဝန္ယူျပီး ထိန္းသိမ္းေပးရပါတယ္။ ဆရာေတာ္ လွဴမယ့္ေနရာေရာက္မွ ကၽြန္ေတာ္ကလွဴေပးရပါတယ္။ ဆရာေတာ္ကုိ လွဴတဲ့ စာရင္းေတြပါသလုိ နာဂစ္အတြက္လွဴတဲ့ စာရင္းေတြလဲ႐ွိပါတယ္။ အဲဒါေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္ခြဲမွတ္ေပးရပါတယ္။ ဆရာေတာ္ျပန္ၾကြတဲ့ အခါမွ အဲဒီ့စာရင္းေတြကုိ ကုိစုိးထက္ဆီ ပုိ႔ေပးရပါတယ္။ ကုိယ့္ပုိက္ဆံမဟုတ္တဲ့ အတြက္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ စာရင္းေတြကုိ အတိအက်ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးရပါတယ္။ အဲဒါကလဲ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ႐ုံးမွာ ေငြစာရင္းေတြ ေသခ်ာျပန္စစ္တတ္ေအာင္ က်င့္ေပးလုိက္တာပါပဲ။ အရင္ကထက္ ကၽြန္ေတာ္ပုိျပီး စာရင္းဇယားမွာ ပုိတိက်လာပါတယ္။ ေငြကုိ လြယ္လြယ္မထုတ္ေပးေတာ့ပါဘူး။ ကားခကအစ ကၽြန္ေတာ္ေသခ်ာ စိစစ္ပါတယ္။ ကုမၸဏီဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ပုိင္ပါတယ္ဆုိေပမယ့္ ရွယ္ယာသမားေတြ ႐ွိပါေသးတယ္ သူတုိ႔ကုိ ကၽြန္ေတာ္ေလးစားေသာအားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္စာရင္းေတြကုိ အရင္ကထက္ပုိျပီး တိက်ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္လုပ္ပါတယ္။ အဲဒီ့ေတာ့ ဘာသံထြက္လာသလဲဆုိရင္ လူေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေငြစကားေျပာတယ္လုိ႔ ေျပာလာပါတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္ ဝန္ခံပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ စီးပြါးေရးလုပ္ေနတဲ့ အတြက္ ေငြစကားေျပာပါတယ္။ အဲဒီ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ္မွန္တယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။ သူတုိ႔ကုိ ေျပာျပပါတယ္ ေငြစကားေျပာတယ္ ဟုတ္တယ္ စီးပြါးေရးလုပ္ေနတဲ့လူ တစ္ေယာက္က ေငြစကား မေျပာဘူးဆုိ လြဲေနမွာေပါ့လုိ႔ အရင္က မေျပာခဲ့ဘူး အခုေျပာတယ္ ေျပာသင့္တဲ့ အခ်ိန္ေရာက္လုိ႔ ေျပာတယ္။ မွားေနတာ သိရင္ ခ်က္ျခင္းျပင္ရမယ္ အခုျပင္တယ္ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္မွန္တယ္လုိ႔ ထင္တယ္လုိ႔ ေျပာေတာ့မွ ပါးစပ္ေတြ ပိတ္သြားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္စာရင္းေတြဟာ အရင္ကထက္ ပုိတိက်လာသလုိ စာရင္းကုိင္အျပင္ စာရင္းစစ္ေတြပါ ကၽြန္ေတာ္ ထပ္ခန္႔လုိက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကုမၸဏီရဲ႕ ေငြေၾကးစီးဆင္းပုံၾကီးကုိ ကၽြန္ေတာ္ ထင္ထင္႐ွား႐ွား ျမင္လုိက္ရတဲ့အျပင္ ကၽြန္ေတာ္ဘာေတြ ဆက္လုပ္ရမယ္ဆုိတာပါ ကၽြန္ေတာ္ပုိသိလာပါတယ္။

Marketing အတြက္အသုံးဝင္မယ့္ ကိစၥေေတြအားလုံးကုိ ဆရာေတာ္ တရားေဟာတဲ့ ေနရာကေန ကၽြန္ေတာ္ရခဲ့တယ္ဆုိရင္ အားလုံးအံ့ၾသၾကမလားပဲ။ တကယ္ေျပာတာပါ ကၽြန္ေတာ္ဆရာေတာ္ ဘယ္နားမွာ တရားေပးေပး ေသေသခ်ာခ်ာနားေထာင္ျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာေတာ္က စကားလုံးေတြကုိ အဆက္စပ္နဲ႔ေျပာတတ္ ေဟာတတ္ပါတယ္။ ဆရာေတာ္က ပုံျပင္ေတြ ဥပမာေတြ ေပးရင္ေတာင္ တရားနာပရိတ္သတ္ေတြနဲ႔ အဆင္ေျပမယ့္ မ်က္စိထဲ ျမင္ေယာင္ႏုိင္မယ့္ ကိစၥမ်ဳိးနဲ႔ ဥပမာေပးျပီး တရားေပးပါတယ္။ အဲဒါက အဓိကပါပဲ သူတုိ႔အားလုံး မ်က္လုံးထဲ ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ျမင္သြားျပီ သိသြားျပီဆုိတာနဲ႔ သူတုိ႔ ဒီတရားကုိ ေသခ်ာရလုိက္တာ ျဖစ္သြားပါျပီ။ ဟုတ္ကဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ marketing ကအဲဒါပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ပစၥည္းေတြ အေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ့္လုပ္ငန္းေတြေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ္အဲဒီ့နည္းအတုိင္းပဲ ႐ွင္းျပ ေျပာျပခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ျပီး customer ကုိလုိက္ျပီး သူနားလည္ေလာက္မယ့္ ျမင္ေယာင္ႏုိင္ေလာက္မယ့္ ဥပမာေတြကုိ ေပးႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါတကယ့္လက္ေတြ႔မွာ အလုပ္ျဖစ္တယ္ဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္ေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ marketing အစိတ္အပုိင္းေတြကုိ ဆရာေတာ္ရဲ႕ တရားေဟာပုံ နည္းစနစ္ကေန ကၽြန္ေတာ္ အတုယူႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။

ေနာက္တစ္ခုက ကၽြန္ေတာ့္ဘဝမွာ တန္ဖုိးရွိတဲ့ ကၽြန္ေတာ္စိတ္ဝင္စားတဲ့ management တစ္မ်ဳိးကုိ သိလုိက္ရတာပါပဲ။ အဲဒါကေတာ့ risk management ပါပဲ။ ဆရာေတာ္နဲ႔လုိက္ျပီး ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ နာဂစ္မုန္တုိင္းသင့္တဲ့ ေနရာေတြ အျပင္ တျခားေနရာေတြမွာပါ အလွဴေတြသြားလုပ္ပါတယ္။ တခါတခါ ကၽြန္ေတာ္က သနားလြယ္လုိ႔ လွဴခ်င္ေပမယ့္ ဆရာေတာ္က ဒါလွဴရင္ဘာ ဒါလွဴရင္ဘာဆုိတာကုိ ႐ွင္းျပေပးပါတယ္။ ဆရာေတာ္က သူလွဴခုိင္းတဲ့ ေနရာအားလုံးကုိ သုံးသပ္ျပပါတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္ အနာဂတ္အတြက္ လွဴခဲ့တဲ့ ေနရာေတြ႐ွိသလုိ တကယ္ကုိ လိုအပ္တာကုိ လွဴေပးခဲ့တာေတြကုိပါ ေတြ႕ရပါတယ္။ အဲဒါက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေကာင္းေကာင္းၾကီး မီးေမာင္းထုိးျပသြားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္ေတြလုပ္တဲ့ အခါမွာ လုပ္သင့္လုိ႔လုပ္တာလား မလုပ္သင့္ပဲလုပ္တာလား ယူသင့္တဲ့ risk လား မယူသင့္တဲ့ risk လားဆိုတာေတြကုိပါ သိသိသာသာၾကီး ျမင္ေစလာပါတယ္ (လွဴတယ္ဆုိတာလဲ ကုိယ့္ပုိက္ဆံေတြကုိ သူမ်ားကုိ ေပးလုိက္ရတာပဲေလ အလုပ္အသစ္လုပ္ရင္လဲ အဲလုိပဲ ပုိက္ဆံေတြကုိ ရင္းရတာပါပဲ။ အဲဒါေၾကာင့္အလွဴလုပ္တာလဲ risk အေနနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ျမင္ပါတယ္။ ကုိယ္လွဴတဲ့ ပုိက္ဆံ အက်ဳိး႐ွိမ႐ွိသုံးသပ္တာပါ။)။ ဆရာေတာ္ရဲ႕ ေက်းဇူးသိပ္ကုိၾကီးမားလြန္းပါတယ္။ ဒါေတြက ဆရာေတာ္ျပန္သြားတဲ့ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားသုံးသပ္မိတာေတြပါ။ ဘာလုိ႔ ဒီလုိသုံးသပ္ရသလဲဆုိရင္ တခ်ဳိ႕ေနရာေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္ေျပာင္းလဲသြားလုိ႔ပါပဲ။ ေျပာင္းလဲရျခင္းရဲ႕ အဓိကအေၾကာင္းရင္းထဲမွာ ကပၸိယဘဝကလာတဲ့ သင္ခန္းစာေတြကမ်ားပါတယ္။ ေခါင္းထဲမွာ စြဲျမဲေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က မွားတယ္လုိ႔ သိရင္ ခ်က္ျခင္းျပင္တတ္ပါတယ္။ မွားတာကုိ ဆက္မလုပ္တတ္ပါဘူး အမွန္ကုိသိေနမွ အမွားကုိ ဆက္လုပ္ရင္ လူမုိက္ေပါ့။ ေလာကမွာ အဲဒါထက္ မုိက္တဲ့ေကာင္ မရွိႏုိင္ေတာ့ဘူးလုိ႔ ယူဆပါတယ္။ အခုလဲ ဆရာေတာ့္ေက်းဇူးေတြကုိ ဒီပုိ႕စ္ေလးေရးျပီး က်န္တဲ့လူေတြကုိ မွ်ေဝေပးပါတယ္။ ေနာက္မွ ကၽြန္ေတာ္ထပ္ေရးပါဦးမယ္။