ရုိး႐ုိးသားသား ဝန္ခံပါရေစ
ကုိစုိးထက္လုိလဲ လူခ်စ္လူခင္မမ်ားဘူး
ဟန္သစ္ျငိမ္လုိလဲ အေတြးမေကာင္းဘူး
ပန္ဒုိရာလုိလဲ စာအေရးမေကာင္းဘူး
မြန္ေလးလုိလဲ ခ်စ္စရာမေကာင္းဘူး
ဇီးကြက္လုိလဲ စည္း႐ုံးေရးမေကာင္းဘူး
ရန္ေအာင္လုိလဲ နည္းပညာမသိဘူး
ဟန္နီလုိလဲ ကဗ်ာမေရးတတ္ဘူး
သင္ကာလုိလဲ မတင္ျပတတ္ဘူး
ခင္မင္းေဇာ္လုိလဲ မေဆြးေႏြးတတ္ဘူး
ညီလင္းဆက္လုိလဲ နာမည္မၾကီးဘူး
ညိမ္းညဳိလုိလဲ စကားလုံးေတြမလွပဘူး
ဂ်ဴလုိင္ဒရင္းလုိလဲ မေႏြးေထြးတတ္ဘူး
တီးလုိမ်ဳိးလဲ လူမႈေရးမေကာင္းဘူး
ေဂ်လုိမ်ဳိးလဲ ဟာသဥာဏ္မ႐ွိဘူး
လင္းလုိမ်ဳိးလဲ အမွတ္တရမ႐ွိဘူး
ေလးမလုိလဲ ေလ့လာေရးမေကာင္းဘူး
အဲဒီ့လုိ အဲဒီ့လုိ
ဘာမွ မတတ္တဲ့ေကာင္
ဘာမွ မသိတဲ့ေကာင္
က်ဳပ္ဆီကုိ လာလာလည္က်တာ
အ့ံၾသပါရဲ႕ . . . . . . . . . . . . . .
သုညဆုိတဲ့ အတုိင္း
ဗလာနတၳိဘာမွမ႐ွိတဲ့ေကာင္ကုိ
ခင္ၾကတာ ဆန္းတယ္ :D ။
Sunday, June 29, 2008
ဝန္ခံျခင္း
Wednesday, June 25, 2008
ငါ့ကုိယ္ငါလြမ္းတယ္
မနက္ႏုိးေတာ့
အ႐ုံဦးဟာ မ်က္ႏွာသစ္ျပီးေနေပါ့
ေခါက္႐ုိးက်ဳိးေနတဲ့ ငါ့ဘဝကုိ
ပုံစံခြက္ထဲကဆြဲထုတ္ဖုိ႔
ေကာ္ဖီခါးခါးတစ္ခြက္ေတာ့ လုိတယ္
လြတ္လပ္တယ္ဆုိတာ
ပါးစပ္ကေျပာ႐ုံနဲ႔ ျဖစ္လာမယ္ဆုိရင္
ငါ့ဘဝက လွေနတာၾကာျပီ
တေန႔တေန႔ ၾကီးလာတဲ့အသက္ေတြ
ရပ္မရတဲ့ ျဖစ္တည္မႈေတြ
အဲဒါေတြၾကားမွာ ေပ်ာက္ေနတာကဘာလဲ?
သံသရာမွာ
မီးခြက္ထြန္း႐ွာမွ
ငါ့ကုိယ္ငါျပန္မေတြ႕တာ ေသခ်ာေတာ့တယ္
စကားမစပ္မိလဲ
ေျပာျပလုိက္ေတာ့မယ္
ငါ့ကုိယ္ငါ လြမ္းတယ္ လုိ႔။
Monday, June 16, 2008
How Independent Are You?
Your Independence Level: High |
 You are extremely self reliant and autonomous. You are definitely into doing your own thing. But you also wouldn't turn down help if you needed it. You follow your own path, but you don't do so blindly. |
ခုတေလာ မအားတာနဲ႔ ပုိ႔စ္မတင္ျဖစ္ဘူး။ အဲဒါနဲ႔ ခုဟာေလးကုိပဲ ဆားခ်က္ျပီး တင္ေပးလုိက္တယ္ဗ်ာေနာ္။ ခင္ဗ်ားတုိ႔လည္း အပ်င္းေျပ စမ္းၾကည့္ပါလား။ လင့္ေလးေပးလုိက္မယ္ ဒီကေနျပီးေတာ့ သြားၾကည့္ေပါ့ေနာ့။
ဒီကေနႏွိပ္လုိက္ :D
Saturday, June 7, 2008
What is going on ? ? ?
ကဲ ခုတေလာ Blog ေတြမွာ တုိင္ပတ္ေနၾကတာေတြ႔ရေတာ့ စိတ္ကေနာက္လာတယ္။ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ကေလာ္တုတ္ေနၾကတာကုိး။ က်န္တဲ့သူေတြေတာ့ မသိဘူး။ က်ဳပ္ေတာ့ အဲဒါမ်ဳိးေတြျမင္ရတာ ေအာ္ဂလီဆန္တယ္။ လြတ္လပ္ခ်င္လုိ႔ ဘေလာ့ဂ္ေရးတယ္ အဲဒါမွထပ္ျပီး မလြတ္လပ္ရရင္ ေသေရာေပါ့။ အြန္လုိင္းဆုိတာ ဒီမုိကေရစီ အျပည့္အဝရထားတဲ့ေနရာေလ။ ကုိယ့္အသိစိတ္နဲ႔ ကုိယ္ေနေနၾကတာ မဟုတ္ဘူးလား။ ဘယ္သူဘာလုပ္လုပ္ေပါ့။ ဘာလုိ႔မ်ား အျပစ္ေတြတင္ခ်င္ေနၾကတာလဲ မေျပာတတ္ဘူး။ က်ဳပ္ကုိကဥာဏ္မမွီတာလဲ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏုိင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ျမင္ရတာၾကာေတာ့ စိတ္ကုန္လာတယ္။
ႏုိင္ငံေရးသမားေတြလဲ က်ဳပ္တုိ႔ကေလးစားပါတယ္။ လူၾကီးသူမေတြလဲ ေလးစားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဆဲေရးတုိင္းထြာေနၾကတာေတာ့ ႐ွက္စရာပဲ။ ျမန္မာဘေလာ့ဂ္ဂါေတြ ခုထိလည္း မစည္းလုံးၾကေသးဘူး။ အင္းေလး ဘေလာ့ဂ္ဂါေတြတင္ မဟုတ္ပါဘူး အားလုံးပါပဲ မစည္းလုံးၾကေသးလုိ႔ ဒီေန႔ဒီအခ်ိန္ထိ ဒုကၡေရာက္ေနၾကတာေပါ့။ ဒုကၡဆုိတာ ႏွစ္၂၀ေလာက္ၾကာေတာ့ ခ်ဳိမ်ားေနၾကသလားမေျပာတတ္ဘူး။ အျပင္ကေနေအာ္တဲ့သူေတြလဲ ေအာ္ေနေလၾကရဲ႕ အထဲကေအာ္တဲ့လူေတြလဲ ေအာ္ေနေလၾကရဲ႕။ စိတ္ထဲထင္တာကေတာ့ အထဲမွာဆုိ စကၠဴနဲ႔ထြက္လာတဲ့ သတင္းစာကေအာ္သလုိ အျပင္မွာက ဘေလာ့ဂ္ေတြကေအာ္ေနၾကတယ္။ ကဲ ဟုိဘက္အိမ္ ဒီဘက္အိမ္ မိန္းမၾကီးႏွစ္ေယာက္ရန္ျဖစ္ေနတာနဲ႔ မတူဘူးလား။ ၾကားထဲက အိမ္ကေကာင္ေတြက စိတ္ေနာက္တာေပါ့။ ခက္တယ္ သိပ္ခက္တယ္။
တကယ့္ဒုကၡကုိ တကယ္ဒုကၡေရာက္ေနသူသာသိတယ္။ ဆက္ဆံေနရတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္အရ ခံေျပာလုိ႔မရတဲ့သူေတြ႐ွိတယ္။ ငုံ႕ခံေနတုိင္းလဲ လူေၾကာက္လုိ႔ မေတြးပါနဲ႔။ သူ႕မွာလဲ သူ႕အေၾကာင္းနဲ႔သူ ႐ွိမွာပါ။ ေအာ္က်ယ္ ေအာ္က်ယ္လုပ္တုိင္းလဲ ကုိယ့္ဘာသာ လူစြမ္းေကာင္းမထင္ေလနဲ႔ တကယ္ေတြ႕မွ ထြက္ေျပးတဲ့ေကာင္ အမ်ားၾကီး။ အားလုံးရဲ႕ ရည္႐ြယ္ခ်က္ကဘာလဲ ေကာင္းစားေစခ်င္တာ မဟုတ္လား။ အဲဒါဆုိ ဒါကုိပဲဦးတည္ေလ ဘာလုိ႔ ပုတ္ခတ္ခ်င္ေနၾကသလဲ။ အဲလုိေတာေျပာေတာင္ေျပာနဲ႔ ျဖစ္ေနရင္ ၾကားထဲက ဖတ္ေနတဲ့လူငယ္ေတြ အသိမွားႏုိင္တယ္။ လူငယ္ဆုိတာ အနာဂတ္ရဲ႕ အလင္းေရာင္ပါ။ အဲဒါကုိေတာ့ သတိခ်ပ္ေစခ်င္တယ္။ ဘေလာ့ဂ္ဂါထဲမွာ ဦးဦး၊ ေဒၚေဒၚ၊ ကုိကုိ၊ မမ နဲ႔ ညီေလး ညီမေလး အ႐ြယ္စုံပါပဲ။ အားလုံးဘေလာ့ဂ္ေနၾကတာပဲ ကုိယ့္ဘာသာလြတ္လြတ္လပ္လပ္ ဘေလာ့ဂ္ေနၾကတာပဲ မဟုတ္လား။ လုပ္ပေစေပါ့ မေက်နပ္ရင္ သြားမဖတ္နဲ႔ေပါ့။ ခုေတာ့ အဲလုိမဟုတ္ဘူး ကေလာ္တုတ္ေနၾကတယ္။ ပ်င္းစရာ အလြန္ေကာင္းတယ္။ လြတ္လပ္တာၾကဳိက္ၾကတယ္ မဟုတ္လား လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေနခ်င္တယ္ မဟုတ္လား ဒါဆုိသူမ်ားရဲ႕ လြတ္လပ္မႈကုိလည္း မပုတ္ခတ္နဲ႔ေလ မတုိက္ခုိက္နဲ႔ေလ။ သူမ်ားကုိ လက္ညွဳိးထုိးဖုိ႔ ကုိယ့္ဘက္ကုိ ျပန္ေရာက္ေနတဲ့ လက္ေခ်ာင္းေတြကုိ ၾကည့္ပါအုံး။
နာဂစ္လဲအျပီး ဘေလာ့ဂ္ထဲမွာလည္း မုန္တုိင္းထန္ေနျပန္ေရာ။ လူေတြကုိ ကယ္ခ်င္တာလား ကုိယ့္ကုိကုိယ္ေဖာ္ျပီး နာမည္ၾကီးေအာင္လုပ္ခ်င္တာလား ကုိယ့္ဘာသာျပန္စဥ္းစား။ အျပင္ကလူေတြအေနနဲ႔ အလွဴေငြေတြ ေကာက္ခံေပးတယ္။ ကုိယ္တုိင္မလာေပမယ့္ အဲဒီ့လုိလုပ္ေပးလုိ႔ သိပ္ေက်းဇူးတင္တယ္။ လုိေနတဲ့ ေငြပမာဏေတြက နည္းတာမွမဟုတ္တာ။ ႏုိင္ငံတကာအကူအညီဆုိတာ စာ႐ြက္ေပၚမွာပဲ ျမင္ျမင္ေနရတယ္။ ဒီလုိေျပာလုိ႔ ေစာ္ကားတာမဟုတ္ဘူး အျပည့္အဝမရတာကုိေျပာတာ။ လုိေနတဲ့ေနရာေတြ ဒုနဲ႔ေဒး။ အဲဒါကေတာ့ တကယ္သြားဖူးေရာက္ဖူးတဲ့လူမွ သိလိမ့္မယ္။ အထဲကလူေတြကလည္း ရသေလာက္တတ္ႏုိင္သေလာက္ လုပ္ေပးေနၾကတာေတြ႕ရေတာ့ ေက်းဇူးတင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေပ်ာ္ပြဲစားထြက္သလုိ အေပ်ာ္အလုပ္လုိ လုပ္ေနတာေတြကုိေတာ့ သေဘာမေတြ႕လွဘူး။ စိတ္ကုန္တယ္။ လူဆုိတာ စဥ္းစားႏုိင္တဲ့ ေတြးေတာႏုိင္တဲ့ သတၱဝါပဲေလ ဟုတ္ဖူးလား။ အဆင့္ျမင့္ သတၱဝါပဲ။ ခက္တာက အဲဒီ့အဆင့္ျမင့္ သတၱဝါေတြပဲ ျပႆနာတက္တက္ေနတာ။
က်ဳပ္ကခုလုိဝင္ေျပာေတာ့ စိတ္ဆုိးၾကအုံးမယ္ မတတ္ႏုိင္ဘူး ျမင္တာၾကားတာသိတာေျပာရတာပဲ။ ခုဒီမွာ တကယ္ျဖစ္ေနတဲ့ အခ်ဳိ႕ေသာ အေၾကာင္းအရာေတြကုိ ေျပာျပမယ္။ NGO ေတြလုပ္ေနၾကတယ္ ကယ္ေနၾကတယ္။ တကယ္လုပ္ေနတဲ့ အဖြဲ႕ေတြကုိေတာ့ မေျပာလုိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ တခ်ဳိ႕တခ်ဳိ႕ေတြက လူေတြကုိ ကယ္ခ်င္တာထက္ သူတုိ႔လုိဘေတြကုိ အရင္ျဖည့္ေနတာေတြ႕ရေတာ့ ျမင္ရတာ ေအာ္ဂလီဆန္တယ္။ က်ဳပ္ကေတာ့ အဖြဲ႕အားလုံးကုိ ေတြ႔တယ္ ေျပာျပတယ္ ႐ွင္းျပတယ္။ ဖတ္ဖတ္ကုိေမာေနတာပဲ။ Donar ႐ွိတယ္ လွဴမယ္ ႐ွင္းျပေပးပါတဲ့ ရပါတယ္ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ တကယ့္ Donar နဲ႔ေတာ့ မေတြ႕ပါဘူး အဖြဲ႕အစည္းေတြကုိ အရင္႐ွင္းျပရတယ္။ ဒါလဲ ျပႆနာမဟုတ္ျပန္ဘူး။ ျပႆနာကဘာလဲဆုိေတာ့ အဖြဲ႕တစ္ဖြဲ႕ကုိ႐ွင္းျပ တင္ျပျပီးျပီ သူတုိ႔စဥ္းစားၾကတယ္ ဘာကုိစစဥ္းစားသလဲဆုိေတာ့ ပုိက္ဆံကဘယ္ေလာက္ရမယ္ လွဴဖုိ႔အတြက္ဆုိတာထက္ သူတုိ႔အတြက္ ကားေတြ၊ ဖုန္းေတြ အစားအစာေတြ ဒါေတြအရင္တြက္တယ္ မတြက္နဲ႔လုိ႔မေျပာပါဘူး ကယ္ဆယ္မဲ့ေကာင္လည္း အသက္႐ွိတာပဲ ဟုတ္တာေပါ့ တြက္ရမွာေပါ့ ဒါေပမယ့္ သူတုိ႔ အသုံးစရိတ္က လွဴမယ့္ပမာဏထက္ မ်ားမ်ားေနတာ ေတြ႔ေနရေတာ့ စိတ္ကုိကုန္ေရာပဲ။ ျပီးရင္ တကယ္သြားရမယ့္ေနရာကုိက်ေတာ့ ပင္ပန္းမယ္ထင္တယ္ေနာ္ ျခင္ေပါလား ေရကအဆင္မေျပေလာက္ဘူး အဲဒါေတြစဥ္းစားေနလုိက္တာ ၁ ပတ္ေလာက္ၾကာတယ္။ ေနာက္ေတာ့ လွဴမယ့္အလွဴ႐ွင္ကလည္း အတင္းေမးေနေတာ့ လုိက္လာၾကတယ္။ အဲေလာက္အခ်ိန္ကၾကန္႔ၾကာသြားေတာ့ မေသသင့္တဲ့လူေတြ ထပ္ေသကုန္ေရာ။ ေျပာလုိက္ရင္ေတာ့ လူေတြကုိ ဘယ္လုိကယ္မွာ ဘယ္လုိလုပ္ခ်င္တာ ေခ်ာေနတာပဲ။ လက္ေတြ႕ၾကေတာ့ ကားယား။ သိပ္ရီရတဲ့သူေတြပဲ။ အလွဴခံကာနီး ေျပာတဲ့စကားနဲ႔ လုပ္ခါနီးေျပာတဲ့စကား ယွဥ္ျပလုိက္ခ်င္ပါရဲ႕။
ေျပာရင္းနဲ႔ စကားကေခ်ာ္ေတာေငါ့သြားျပန္ျပီ။ ကဲ ဘေလာ့ဂ္ကိစၥပဲ ဆက္ေျပာၾကတာေပါ့။ အခုတေလာ ဘေလာ့ဂ္ဂါေတြၾကားထဲမွာ ျပႆနာတက္ေနၾကျပန္တယ္။ ျမင္ေနရတာ စိတ္မခ်မ္းသာဘူး။ ဘယ္သူမွန္တယ္ မွားတယ္ အသာထားစမ္းပါ ကုိယ္ဘာလုပ္ေနလဲ ျပန္စဥ္းစားတာ ပုိေကာင္းမယ္။ ကုိယ္မွန္တယ္ ထင္ရင္လုပ္ေပါ့။ က်ဳပ္လဲ တစ္သက္လုံး ကုိယ္မွန္တယ္ထင္ရင္ လုပ္လာတာပဲ။ အသိေလး သတိေလးနဲ႔ကုိယ့္ဘာသာ ထိန္းတယ္။ ဒါပဲေလ ဟုတ္ဖူးလား လုိတာက ကုိယ့္ဘာသာသိဖုိ႔ပဲ။ လူဆုိတာ ကုိယ့္အေၾကာင္းကုိယ္ အသိဆုံးပဲ။ ဘေလာ့ဂ္ထဲမွာ အသက္အ႐ြယ္ေတြ အျဖဴအမဲေတြ အထီးအမေတြ ဆုိတာမ႐ွိဘူး အဓိကကဘေလာ့ဂ္ပဲေလ။ လြတ္လပ္ခ်င္တာ မဟုတ္လား လြတ္လပ္ပါေစ။ အခုေတာ့ မလြတ္မလပ္နဲ႔ တစ္ေယာက္ကုိ တစ္ေယာက္ျပႆနာ႐ွာေနၾကတယ္။ ပ်င္းစရာၾကီး ဘာလုပ္မလဲ။
က်ဳပ္ကစဥ္းစားထားတာက Blog Community ေလးတစ္ခုေလာက္ကုိ စဥ္းစားထားတာ ဒီပုံနဲ႔ဆုိ မလြယ္ျပန္ဘူး။ က်ဳပ္တုိ႔ဆီကလူေတြက ဘယ္ေတာ့မွ အသင္းအဖြဲ႕လုပ္လုိ႔ ရမယ့္ပုံမေပၚဘူး။ စည္းမွမစည္းလုံးတာကုိး။ တုိ႔ဗမာအစည္းအ႐ုံးေနာက္ပုိင္း အင္း ဘာမွကုိ ေပၚမလာေတာ့တာ ထင္တာပဲ။ ထင္တာေျပာတာေနာ္ ႐ွိခ်င္လဲ႐ွိမယ္။ ဒီမွာ႐ွိတဲ့ အသင္းအဖြဲ႕ေတြကုိ စိတ္ကုန္လုိ႔ Online ေပၚမွာဆုိရင္ေတာ့ ေကာင္းမွာပဲလုိ႔ စဥ္းစားမိတာ ခုေတာ့ အင္း မလြယ္ျပန္ဘူး ထင္ပ။ ဒီမွာ႐ွိတဲ့ဟာေတြလဲ ၾကည့္အုံးေလ အေဝးၾကီးမၾကည့္နဲ႔ ပညာ႐ွင္မ်ားအသင္းတုိ႔ လုပ္ငန္း႐ွင္မ်ားအသင္းတုိ႔ ဘာမွ မထူးဘူး။ လက္ညွဳိးေထာင္ ေခါင္းညိမ့္ ဒါနဲ႔ ျပီးေနတာ။ အဲဒါေတြကုိ စိတ္ကုန္လုိ႔ ေအာ္ Online ေပၚဆုိရင္ေတာ့ ဒါမ်ဳိးမျဖစ္ေလာက္ဖူးဟဲ့ ေတြးမိတာ ဒီပုံနဲ႔ဆုိ ေဝးပါေသးရဲ႕။ အင္းေလ ဒါမ်ဳိးေတြမေျပာနဲ႔ ေဘာလုံးအသင္းေတာင္ ခုထိလူမညီလုိ႔ ႐ႈံး႐ႈံးေနတာ အားလုံးအသိ။ ကဲ က်ဳပ္တုိ႔ သိပ္ကုိ ျမင္ခ်င္ေနၾကတဲ့ လြတ္လပ္တဲ့ ႏုိင္ငံဆုိတာကုိ က်ဳပ္တုိ႔ေတြက အြန္လုိင္းေပၚမွာေတာင္ မတည္ေထာင္ႏုိင္ေသးရင္ အျပင္မွာဆုိရင္ေတာ့ ခက္ျပီ။ အေကာင္းေျပာတာပါ ဥာဏ္မွီသေလာက္ေလးေျပာတာ ဟုတ္ခ်င္မွဟုတ္မယ္ မဟုတ္ခ်င္မဟုတ္ဘူး ထင္တာေလးေျပာရတာေနာ့ လုပ္စမ္းပါ စည္းစည္းလုံးလုံးေလး ေသေသသပ္သပ္ေလး ကုိယ့္ကိစၥေလးကုိယ္လုပ္ၾကရေအာင္ပါ။ ေတာ္ျပီဗ်ာေမာတယ္ ေနာက္မွ ထပ္ေျပာေတာ့မယ္။
Friday, June 6, 2008
အတြင္းနဲ႔အျပင္
ေကာက္႐ုိးပုံၾကားမွာ
ခုိကုိးရာမဲ့ေနတဲ့
မိမဲ့ဘမဲ့ ကေလးေတြ႐ွိတယ္။
ေကာက္႐ုိးပုံၾကားမွာ
ေဖြးေဖြးလႈပ္ေနတဲ့
အ႐ုိးပုံေလးေတြ႐ွိတယ္။
ေကာက္႐ုိးပုံၾကားမွာ
အတုန္းအ႐ုန္းလဲေနတဲ့
ဘုရားပ်က္ ေက်ာင္းပ်က္ေတြ႐ွိတယ္။
ေကာက္႐ုိးပုံၾကားမွာ
အစာျပတ္ေရျပတ္ေနတဲ့
သနားစရာမ်က္ႏွာေတြ႐ွိတယ္။
ေကာက္႐ုိးပုံၾကားမွာ
မ်က္ႏွာမလုိက္တတ္တဲ့
ဝမ္းေလွ်ာဝမ္းပ်က္နဲ႔ငွက္ဖ်ားပုိးေတြ႐ွိတယ္။
ေကာက္႐ုိးပုံၾကားမွာ
အသုိက္ပ်က္ေနတဲ့
ၾကံရာမရ လယ္သမားေတြ႐ွိတယ္။
ေကာက္႐ုိးပုံၾကားမွာ
မနက္ဖန္ဆုိတာကုိမသိတဲ့
တုိ႔အမ်ဳိးေတြ႐ွိေနေလရဲ႕။
ေကာက္႐ုိးပုံအျပင္မွာေတာ့
အဆီတက္ေနတဲ့
ဝမ္းဗုိက္ပူပူ လူ႕ဘီလူးေတြ႐ွိတယ္။
ေကာက္႐ုိးပုံအျပင္မွာေတာ့
သခင့္အလုိက်ေဟာင္တတ္တဲ့
သစၥာသိ ေခြးဆုိးေတြ႐ွိတယ္။
ေကာက္႐ုိးပုံအျပင္မွာေတာ့
အကုသုိလ္ကုိ မေၾကာက္တဲ့
ဝိသမာေလာဘသမားေတြ႐ွိတယ္။
ေကာက္႐ုိးပုံအျပင္မွာေတာ့
ေလလုံးထြားတတ္တဲ့
ငါတုိ႔ ႏုိင္ငံၾကီး႐ွိေနေလရဲ႕။
Thursday, June 5, 2008
တမာတေကာသြားေတာလား
မနက္ ၃ နာရီခြဲကထဲက အိပ္ယာကေနထလုိက္တယ္။ ဘဝမွာ အမွန္အတုိင္းေျပာရရင္ အဲဒီ့ေလာက္ အေစာၾကီးထတဲ့ရက္ အေတာ္႐ွားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က သိပ္ကုိ အအိပ္မက္တဲ့ေကာင္ကုိး။ အိပ္ေရးပ်က္သိပ္ မခံႏုိင္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ခုေတာ့ ထျဖစ္ေအာင္ထပါတယ္။ လူက အိပ္ေရးမဝေတာ့ ေနရတာတမ်ဳိးၾကီးပဲ။ အိပ္ယာက ႏုိးႏုိးျခင္း တဘက္ခန္းမွာ အိပ္ေနတဲ့ သူၾကီးကုိ သြားႏႈိးလုိက္တယ္။ သူၾကီးဆုိတာ ကၽြန္ေတာ့္ေဘာ္ဒါပါ။ ေဟ့ေကာင္ထ မနက္ ၃ နာရီခြဲျပီဆုိျပီး ႏႈိးလုိက္တယ္။ သူလည္း အင္း အား အဲဆုိျပီး ထလာတယ္။ ခနေနေတာ့ ႏွစ္ေယာက္သား ေကာ္ဖီေသာက္ ေဆးလိပ္ေသာက္ရင္း စကားထုိင္ေျပာေနလုိက္တယ္။ ေရခ်ဳိး အဝတ္အစားလဲျပီး ယူသြားမယ့္ စာရင္းကုိ ျပန္စစ္တယ္။ မေန႔ညကထဲက ယူသြားမယ့္ စာရင္းကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ျပင္ဆင္ျပီးသားပါ။ ပုိျပီးေသခ်ာေအာင္ ထပ္ျပီး စစ္ေဆးလုိက္တဲ့သေဘာေပါ့။ ၄ နာရီထိုးေလာက္ဆုိရင္ ကၽြန္ေတာ့္ဦးေလးလာၾကဳိေတာ့မွာကုိး။ မနက္ ၄ နာရီထုိးခါနီးေလာက္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ဦးေလး ေရာက္လာပါတယ္။ သြားမယ္ အဆင္သင့္ျဖစ္ျပီလားတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လည္း ဟုတ္ကဲ့ ျပီးျပီ ဒိုးၾကတာေပါ့ ဆုိျပီး ပစၥည္းေတြကုိ ကားေပၚတင္လုိက္ၾကတယ္။ ပစၥည္းလည္းစုံျပီ သြားဖုိ႔လည္း အဆင္သင့္ျဖစ္ျပီဆုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေတြ ပါရမီမွာ႐ွိတဲ့ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကုိ ကားေမာင္းထြက္ခဲ့ၾကတယ္။ ဟုတ္တယ္ အဲဒီ့မွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဆရာေတာ္ကုိ သြားၾကဳိရမွာေလ။
ေက်ာင္းကုိ ေရာက္ေတာ့ ဆရာေတာ္ စၾကံၤေလွ်ာက္ေနတာ ဖူးလုိက္ရတယ္။ ျပီးေတာ့ ဆရာေတာ္ကုိ တပည့္ေတာ္တုိ႔ အဆင္သင့္ပါပဲ ဘုရား သြားလုိ႔ရပါျပီလုိ႔ ေလွ်ာက္ျပီး ကားေပၚကုိ ပင့္လုိက္ၾကတယ္။ ေနာက္ထပ္ ကမာၻေအးဘုရားနားက ပရိယတၱိသာသနာ့တကၠသုိလ္ကုိ ကားေမာင္းထြက္ခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီ့မွာ ေနာက္ထပ္လုိက္မယ့္ ဆရာေတာ္ ၃ ပါးကုိ သြားပင့္ရအုံးမွာေလ။ ပရိယတၱိတကၠသိုလ္ေရာက္ေတာ့ ဘုန္းၾကီးေတြအားလုံး အသင့္ေစာင့္ေနၾကတယ္။ ပစၥည္းေတြထပ္တင္ျပီး ကားေပၚမွပါတဲ့ စာရင္းကုိ စစ္ေတာ့ ကားက Over weight ျဖစ္ေနျပီ။ ဒီေတာ့ ေနာက္ထပ္တစ္စီး ထပ္လုိလာတယ္။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ကားေပၚမွာပါတဲ့ အကုိတစ္ေယာက္က သူ႔ကားကုိ ျပန္ယူမယ္တဲ့။ အုိေကေပါ့။ ကားသြားယူလုိက္တယ္။ ျပီးေတာ့ ဆရာေတာ္ ၄ ပါးအပါအဝင္ စုစုေပါင္း ၉ ေယာက္ ခရီးစတင္ထြက္ခဲ့ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဦးတည္ခ်က္ကေတာ့ ကြမ္းျခံကုန္းကေန စက္ေလွစီးျပီးသြား ရတဲ့ တမာတေကာ ေက်း႐ြာကုိပါ။ ဆရာေတာ္ေတြကုိယ္တုိင္ အပင္ပန္းခံျပီး လုိက္ပါလာတဲ့ ဒီခရီးကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေတြ တက္တက္ၾကြၾကြနဲ႔ သြားခဲ့ၾကပါတယ္။ ဆရာေတာ္ေတြမွာ အာ႐ုံဆြမ္းေတာင္ ဘုန္းေပးဖုိ႔ အခ်ိန္မ႐ွိလုိ႔ လမ္းမွာပဲ အဆင္ေျပေအာင္ ကပ္လွဴဖုိ႔ ကၽြန္ေတာ့္မွာ စီစဥ္ရပါေသးတယ္။
မနက္ ၅ နာရီခြဲေက်ာ္ေက်ာ္မွာ ရန္ကုန္ျမဳိ႕ကေန စတင္ထြက္ခြါလာခဲ့ၾကပါတယ္။ ဘုန္းၾကီးေတြရဲ႕ အာ႐ုံဆြမ္းကေတာ့ ဘယ္ဆုိင္မွာမွ မရပ္ျဖစ္တာေၾကာင့္ ကားေပၚမွာပဲ ဘုန္းေပးလုိက္ၾကရပါတယ္။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ အပ်က္အစီး အယုိအယြင္းေတြကုိ ၾကည့္ျပီး ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ထဲမွာ ဟုိေရာက္ရင္ ဘယ္ေလာက္မ်ား ျဖစ္ေနၾကမလဲဆုိတာ စိတ္ကပူပန္လာပါတယ္။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္သြားေနရင္း တေနရာေရာက္ေတာ့ ေ႐ွ႕က ဆရာေတာ္ေတြ စီးလာတဲ့ ကားရပ္သြားလုိ႔ လိုက္ရပ္လုိက္ပါတယ္။ ဘာမ်ား ျဖစ္သလဲေပါ့။ ျပီးမွ သိလုိက္တယ္ ဆရာေတာ္က လမ္းေဘးမွာ ထုိင္ေနတဲ့ အဘြားၾကီးကုိ ေန႔ဆြမ္းအတြက္ ရည္႐ြယ္ျပီး ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ထည့္လာတဲ့ ထမင္းဗူးထဲက တစ္ဗူးေပးခုိင္းလုိက္တာ။ ဟုတ္ပါရဲ႕ အဘြားအုိခမ်ာ ဗုိက္ေတြဆာလြန္းလုိ႔ ထင္ပါတယ္ ခ်က္ျခင္းကုိ ဖြင့္စားေနတာကုိ ဂ႐ုဏာသက္စြာ ေတြ႕လုိက္ရပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ ကားေမာင္းလာတာ ၂ နာရီ ခြဲသာသာေလာက္႐ွိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေတြ ကြမ္းျခံကုန္းကုိ ေရာက္ခဲ့ၾကတယ္။ ကြမ္းျခံကုန္းေရာက္တဲ့ အခ်ိန္က ၈ နာရီေလာက္ ႐ွိပါျပီ။ ဦးဇင္း ၂ ပါးက တမာတေကာ႐ြာကုိ သြားဖုိ႔ ပဲ့ေထာင္သြား႐ွာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကေတာ့ အဲဒီ့နားက လက္ဘက္ရည္ဆုိင္မွာ က်န္ခဲ့တဲ့ ကုိယ္ေတာ္ေတြကုိ သက္ေတာင့္သက္သာ ေနႏုိင္ေအာင္ စီစဥ္ရင္း ကားေပၚက ပစၥည္းေတြကုိ ေအာက္ကုိ ခ်ေနပါတယ္။ သိပ္မၾကာပါဘူး ပဲ့ေထာင္ရလာပါတယ္။ ပစၥည္းေတြကုိ လူအားနဲ႔ တင္လုိက္ပါတယ္။ ပဲ့ေထာင္က ကပ္တဲ့ေနရာက ဆင္းရတာ မသက္သာပါဘူး ေခ်ာ္ေနပါတယ္။ အမႈိက္ေတြနဲ႔လဲ နီးေတာ့ နံလဲနံပါတယ္။ ဆရာေတာ္ေတြကုိ ေတာ္ေတာ္အားနာမိပါတယ္။
\ားလုံးပဲ့ေထာင္ေပၚေရာက္ေတာ့ ပဲ့ေထာင္စထြက္ဖုိ႔ ၾကဳိးစားပါတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ တံတားေအာက္က ေဘာင္ေတြနဲ႔ ျငိေနလုိ႔ ထြက္မရဘူးျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒီ့မွာ ကၽြန္ေတာ့္ေဘာ္ဒါ သူၾကီးက ဟုိဘက္က ပဲ့ေထာင္ကုိ တြန္းထုတ္ျပီး လြတ္ေအာင္ၾကံေနပါတယ္။ ေရထဲ ျပဳတ္က်မယ္ေနာ္လုိ႔ ေအာ္သံေတာင္ မဆုံးလုိက္ပါဘူး သူၾကီး ဘြမ္းကနဲ ေရထဲ က်သြားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္သူ႔ကုိ ေျပးျပီး အေပၚကုိ ဆြဲတင္လုိက္တယ္။ ဒီေကာင္ သူ႔ဘာသာတက္တာ ေခ်ာ္ေနလုိ႔ ေရက မနက္ေပမယ့္ ေအာက္မွာ အဆူးေတြ ငုတ္ေတြ ရွိေနႏုိင္လုိ႔ စုိးရိမ္မိပါတယ္။ ဒီေကာင္ အေပၚေရာက္ေတာ့ အားလုံး ရယ္ၾကေမာၾက စၾကေနာက္ၾကနဲ႔ေပါ့။ ကင္မရာ အဆင္သင့္မျဖစ္လုိ႔ သူျပဳတ္က်တာကုိ မ႐ုိက္လုိက္ရဘူး။ တကုိယ္လုံး႐ႊဲသြားျပီ ခရီးကခုမွ တဝက္ပဲေရာက္ေသးတာဆုိေတာ့ ဒီေကာင္ဖ်ားမွာဆုိးလုိ႔ အဝတ္အစားလဲခုိင္းရေသးတယ္။ အဝတ္အစား အပုိပါမလာဘူး ဒါေပမယ့္ လွဴမယ့္ထဲက တစ္စုံ ထုတ္ေပးလုိက္ရတယ္။ အင္း သူမ်ားမလွဴခင္ မင့္အရင္လွဴရတာေပါ့လုိ႔ ေျပာျပီး ႏွစ္ေယာက္သား ရယ္မိပါေသးတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႕ ေရလမ္းခရီးစခဲ့တယ္။
လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ပဲ့ေထာင္ကလူး ေရထဲမွာ ေမ်ာေနတဲ့ ကၽြဲေသေတြကုိ ဓါတ္ပုံ႐ုိက္ ကုိယ့္ကုိကုိယ္ ဟန္ခ်က္ညီေအာင္ မတ္တတ္ရပ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္ေတာ္ေတာ္႐ႈပ္သြားတယ္။ ျမစ္ဝက်ယ္ၾကီးကုိ ျဖတ္ျပီးေတာ့ တမာတေကာကုိဝင္တဲ့ ေခ်ာင္းထဲေရာက္ေတာ့ ေလွသမားက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ထုိင္ခုိင္းတယ္ ေ႐ွ႕ကုိ မျမင္ရမွာစုိးလုိ႔တဲ့ ဒါနဲ႔ အသာထုိင္ေနလုိက္တယ္။ ထုိင္ရင္းနဲ႔ပဲ မွတ္တမ္း ဓါတ္ပုံေလးေတြ ရုိက္ျဖစ္တယ္။ ဆရာေတာ္ေတြကုိလဲ အားနာမိတယ္ ပင္ပန္းၾကမွာပဲလုိ႔ ေတြးမိတယ္။ ေတာ္ေသးတယ္ မုိးက အုံ႕ေနေတာ့ ေနသိပ္မပူလုိ႔။ ေနသာပူရင္ ပဲ့ေထာင္က အမုိးအကာမပါဘူး။ ေတာ္ေတာ္ခံရခက္ႏုိင္တယ္။ ပဲ့ေထာင္ကုိ ၂ နာရီေလာက္စီးျပီးတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ တမာတေကာ႐ြာနားကုိ ေရာက္လာတယ္ နာရီကလည္း ၁၀ နာရီခြဲေက်ာ္ေနျပီ ၁၁ ထုိးေတာ့မယ္ ဆရာေတာ္ေတြကုိ ေန႔ဆြမ္းကပ္ဖုိ႔ စီစဥ္ရမယ္။ ႐ြာနားမေရာက္ခင္နားက ကမ္းေပၚမွာ မိသားစု တစ္စုကုိေတြ႕လုိက္ေတာ့ အဲဒီ့နားမွာ ရပ္လုိက္တယ္ တဲလုိ႔ ေခၚလုိ႔ရမယ့္ အေဆာက္အဦးေလး ႐ွိေတာ့ အဲဒီ့မွာပဲ ေန႔ဆြမ္းကပ္ဖုိ႔ စီစဥ္လုိက္တယ္။ တဲပုိင္႐ွင္ ေယာက္်ား ၂ ေယာက္နဲ႔ ကေလးငယ္ေလး ၂ ေယာက္ပဲ ႐ွိတယ္။ သူတုိ႔ကလည္း ဘုန္းၾကီးေတြၾကြလာေတာ့ အားတက္သေရာ သူတုိ႔ရဲ႕ တဲေလးထဲကုိ ဖိတ္ေခၚၾကတယ္။ ျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေတြကုိ ေနရာထုိင္ခင္းေလး စီစဥ္ေပးၾက႐ွာတယ္။ ႐ြာေရာက္ခါနီးျပီဆုိေတာ့ ႐ြာအေၾကာင္းသူတုိ႔ကုိပဲ တီးေခါက္ေမးၾကည့္ရတာေပါ့။ သူတုိ႔ ညီအကုိႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ကေလးေတြက အခု လယ္ထဲမွာလာေနတာတဲ့။ အေသအေပ်ာက္ေတာ့ အေတာ္မ်ားတယ္တဲ့ ႐ြာထဲမွာေနတဲ့လူေတြထဲကေတာ့ ေသတာနည္းျပီး လယ္ထဲမွာ ေနၾကတဲ့သူေတြကေတာ့ ေသတာမ်ားတယ္တဲ့။ လူ ၁၀၀ ေက်ာ္ေသသြားတယ္တဲ့။ ေသတဲ့ထဲမွာ ကေလးေတြလည္းပါတယ္တဲ့။ သူ႔သမီးနဲ႔သားေတာင္ ကံေကာင္းလုိ႔ မေသတာလုိ႔ ေျပာျပတယ္။ သူ႔အကုိ မိသားစုမွာေတာ့ သူ႔အကုိတစ္ေယာက္ပဲ က်န္တယ္လုိ႔ေျပာတယ္။ သူတုိ႔႐ြာကလူေတြအမ်ားစုက ႐ြာထဲမွာ ေနတာမဟုတ္ပဲ ကုိယ့္လယ္ထဲမွာပဲ အိမ္ေဆာက္ေနၾကတာတဲ့။ အဲဒီ့ေတာ့ နာဂစ္လဲဝင္ေမႊေရာ ေသကုန္ၾကေရာလုိ႔ ေျပာျပတယ္။ အဲဒီ့ ညီအစ္ကုိႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ လယ္ထဲမွာပဲ ေန႔ဆြမ္းကပ္လွဴခဲ့ၾကတယ္။ သူတုိ႔ေတြကုိလည္း ပါလာတဲ့ ထမင္းဗူးေတြကုိ ထုတ္ျပီးေကၽြးလုိက္ေသးတယ္။ သမီးေလးက ၃ ႏွစ္ခြဲ၊ သားေလးက ၈ ႏွစ္အ႐ြယ္႐ွိေနတဲ့ အဲဒီ့ ေမာင္ႏွမကုိလည္း ထမင္းလည္းေကၽြး မုန္႔လည္းေကၽြး အက်ၤီေတြလည္း ေပးခဲ့ၾကတယ္။ သူတုိ႔ရဲ႕ အေမကေတာ့ ႐ြာထဲမွာ႐ွိတယ္တဲ့။ ေန႔ဆြမ္းဘုန္းျပီးတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဆရာေတာ္က အဲဒီ့မိသားစုကုိ လွဴဒါန္းခဲ့တယ္။ ပုိက္ဆံကုိ ၂၀၀၀ က်ပ္ ျပည့္ေအာင္ တေန႔ကမွ ကုိင္ဖူးတယ္လုိ႔ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေတြလည္း သူတုိ႔ကုိ တတ္ႏုိင္သေလာက္ေပးခဲ့တယ္။ တမာတေကာ႐ြာထဲကုိ ခရီးဆက္မယ္ဆုိေတာ့ ကေလးႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ကေလးေတြရဲ႕ အေဖကပါ လုိက္လာခဲ့ေပးတယ္။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လည္း ႐ြာကုိ ဆက္ျပီးထြက္ခဲ့တယ္။
႐ြာေရာက္ျပီဆုိရင္ပဲ ပါလာတဲ့ ပုဂၢဳိလ္က ႐ြာထဲကလူေတြကုိေအာ္ေခၚတာနဲ႔ ေလွဆိပ္ကုိလူေတြေရာက္လာျပီး ပစၥည္းေတြကုိ လာတင္ၾကတယ္။ ဆရာေတာ္ေတြကုိလည္း လာျပီးပင့္ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ထဲက ဆရာေတာ္တပါးက ဒီ႐ြာမွာ ရွိတဲ့ ဦးဇင္းတပါးနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းပါ။ သူက ဦးဇင္း ဦးဝိမလ ႐ွိလားလုိ႔ေမးေတာ့ ႐ြာသားေတြက ႐ွိေၾကာင္းနဲ႔ ဦးဇင္းကပဲ အစစအရာရာ စီစဥ္ေပးေနတာ ျဖစ္တယ္ဆုိတာ ေျပာျပလုိ႔ ကၽြန္ေတာ့္မွာ စိတ္ထဲက ၾကိတ္ျပီးဝမ္းသာမိပါေသးတယ္။ အဲဒီ့လုိသာ ဦးစီးဦးေဆာင္လုပ္ေပးမယ့္သူ မ႐ွိရင္ ပုိခက္ကုန္မယ္ေလ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေတြ ႐ြာမွာ ကယ္ဆယ္ေရးစခန္း အျဖစ္ယာယီ အသုံးျပဳထားတဲ့ ႐ြာဦးေက်ာင္းကုိ ေရာက္လာခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ ႐ြာတစ္ေလွ်ာက္လုံးလဲ အိမ္ေတြျပဳိေနတာ ပ်က္ေနတာ တခ်ဳိ႕လဲ ျပန္ျပီး တဲေလးေတြ ေဆာက္ေနတာေတြ႕ရတယ္။ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္းၾကီးက ျပဳိက်ေနတာကုိ ေတြ႕ရေတာ့ စိတ္ထဲ ေတာ္ေတာ္မေကာင္းဘူးျဖစ္သြားတယ္။ ပုိဆုိးတာက အဲဒီ့ေက်ာင္းၾကီးဟာ မႏၱေလးေရႊေက်ာင္းလုိပဲ တုိင္လုံးၾကီးေတြနဲ႔ေဆာက္ထားတာ ျဖစ္ျပီး သက္တမ္း ၁၀၀ ေက်ာ္ျပီဆုိတာ သိလုိက္ရေတာ့ ပုိျပီးႏွေမ်ာမိပါတယ္။ သိမ္တစ္ခုနဲ႔ ဆြမ္းစားေဆာင္လုိ အေဆာင္ေလးတစ္ခုသာ က်န္ခဲ့ပါတယ္။ သိမ္ထဲမွာ ဆရာေတာ္ ဘုရားၾကီး႐ွိတယ္လုိ႔ အဲဒီ့မွာ ဦးေဆာင္ျပီး ေဆာင္႐ြက္ေပးေနတဲ့ ဦးဇင္းဦးဝိမလကေျပာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေတြ သြားဖူးလုိက္ပါတယ္။ ဆရာေတာ္ၾကီးက အင္မတန္ေအးခ်မ္းပါတယ္။ မ်က္ႏွာေတာ္ကလည္း ျပဳံးေနပါတယ္။ လာကန္ေတာ့ေတာ့လည္း ျပဳံးျပဳံး ျပဳံးျပဳံးနဲ႔ ႐ွိတဲ့ စားစရာေတြ ခ်ေကၽြးေနလုိ႔ အားနာရပါေသးတယ္။ ဆရာေတာ္ၾကီးက မုန္တုိင္းတုိက္တဲ့ အခ်ိန္တုန္းက ျပဳိက်သြားတဲ့ ေက်ာင္းၾကီးရဲ႕ ဘုရားခန္းမွာ တရားမွတ္ေနတာပါ တကယ္တမ္း မုန္တုိင္းတုိက္ျပီး ေရေတြၾကီးလာေတာ့လည္း လာေခၚမယ့္သူ မ႐ွိပါဘူး ဆရာေတာ္ၾကီးက ဆက္ျပီးတရားမွတ္ေနတာပါပဲ။ အံ့ၾသစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ပါပဲ ေက်ာင္းၾကီးသာျပဳိက်သြားတယ္ ဆရာေတာ္ၾကီးတရားမွတ္ေနတဲ့ ဘုရားေက်ာင္းေဆာင္ေလး ကြက္ျပီးက်န္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ့အခ်ိန္မွာ ဦးဇင္းဦးဝိမလကလည္း ရန္ကုန္မွာပဲ ႐ွိေနတာပါ။ နာဂစ္ေၾကာင့္႐ြာကုိ ခ်က္ျခင္းျပန္လာျပီး လုပ္ကုိင္ေဆာင္႐ြက္ေပးေနတာပါ။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေတြလည္း လွဴဒါန္းဖုိ႔ပါလာတာေတြကုိ ဦးဇင္းကုိ ေျပာျပျပီး အပ္လုိက္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ေငြသား သိန္း ၃၀ က်ပ္ကုိ စာအိတ္တစ္အိတ္မွာ ၁၀၀၀၀ က်ပ္နဲ႔ ထည့္လာျပီး အဲဒါေတြကုိေတာ့ ႐ြာခံေတြကုိ ဆရာေတာ္ေတြက ကုိယ္တုိင္လွဴဒါန္းေပးပါတယ္။ ဦးဇင္းဦးဝိမလရဲ႕ အစီအစဥ္ေတြေကာင္းမြန္မႈေၾကာင့္ အလွဴေပးအပ္ပြဲက စိတ္ခ်မ္းသာစရာေကာင္းလွပါတယ္။ မေပးခင္မွာ ဆရာေတာ္ေတြက ေမတၱာသုတ္ကုိ ႐ြတ္ဖတ္ပူေဇာ္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့မွ ေလးေယာက္တစ္တန္းစီ နာမည္ေခၚျပီး လွဴဒါန္းေပးခဲ့ပါတယ္။ လူေတြလည္း ေပ်ာ္႐ႊင္ေနၾကပါတယ္။ ဦးဇင္းဦးဝိမလကေတာ့ စာရင္းမွာပါတာ ေခၚေပးလုိက္ ႐ြာသားေတြကုိ ထိန္းလုိက္နဲ႔ အလုပ္ေတာ္ေတာ္မ်ားသြားပါတယ္။ ေငြေတြလွဴျပီးေတာ့ ကေလးေတြကုိ စုခုိင္းျပီး မုန္႔ေတြ ေဝေပးခဲ့ၾကတယ္။ ကေလးငယ္ေလးေတြက အျပစ္မဲ့တဲ့သူေတြ ပီပီ ဘာမွ သိနားလည္ျခင္းမ႐ွိပဲ ေပ်ာ္႐ႊင္ျမဴးတူးေနတာကုိ ေတြ႕ခဲ့ရတယ္။ အဲဒါေတြျပီးသြားမွ ဦးဇင္းက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေတြကုိ ေက်ာင္းပတ္ခ်ာလည္မွာ႐ွိတာ ျဖစ္တာ ပ်က္တာေတြကုိ ေသခ်ာ႐ွင္းျပျပီး ေ႐ွ႕စီမံကိန္းေတြကုိ ေျပာျပပါတယ္။ ေသေသခ်ာခ်ာ စီစဥ္ေဆာင္႐ြက္ျပီး အကြက္ေစ့ေထာင့္ေစ့တဲ့ ဦးဇင္းကုိ ခ်ီးက်ဴးမိပါတယ္။ ႐ြာမွာက ေ႐ွးေဟာင္းအေမြအႏွစ္ေတြလည္း ႐ွိေတာ့ ႏွေမ်ာစရာေကာင္းေနပါတယ္။ ျမန္ျမန္ျပန္ျပီးတည္ေဆာက္မွ မတိမ္ေကာ မပေပ်ာက္မွာပါ ႏုိ႔မုိ႔ဆုိရင္ေတာ့ ရန္သူမ်ဳိးငါးပါးနဲ႔တင္ ကိစၥျပတ္သြားႏုိင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လည္း ဦးဇင္းဦးဝိမလကုိ တတ္ႏုိင္တဲ့ဘက္က ကူညီပါ့မယ္ဆုိတဲ့ ကတိေပးခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေရာက္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာပဲ ေနာက္ထပ္ အဖြဲ႕တစ္ဖြဲ႕ေရာက္လာျပီး ထပ္ျပီး လွဴဒါန္းလုိ႔ ဦးဇင္းလဲ အလုပ္မ်ားေနလုိ႔ ကုိယ့္ဘာသာပဲ ဆက္ျပီး ေလွ်ာက္ၾကည့္ေနလုိက္ပါတယ္။ ႐ြာခံတစ္ဦးက လုိက္ျပလုိ႔ အဆင္ေျပသြားပါတယ္။
႐ြာမွာ႐ွိတဲ့ အလယ္တန္းေက်ာင္းလည္း ဦးဇင္းကုိယ္တုိင္ အလွဴခံျပီး ေဆာက္လုပ္ျပီးထားတာ မၾကာေသးေပမယ့္ ခုေတာ့ နာဂစ္နဲ႕အတူ လြင့္ပါသြားပါတယ္။ ေသာက္ေရကန္ၾကီးလဲ ပင္လယ္ေရဝင္လုိ႔ စုတ္ထုတ္ေနရပါတယ္။ သုံးေရကန္ေတြကေတာ့ သုံးလုိ႔ကုိ မရေတာ့တာ စိတ္မေကာင္းစရာေတြ႕ရပါတယ္။ လယ္ကန္သင္းေတြတေလွ်ာက္ ခက္ခက္ခဲခဲသြားခဲ့ရတယ္။ ဗြက္ေတြ ႏြံေတြအျပည့္နဲ႔ သတိထားျပီး ေလွ်ာက္ခဲ့ရတယ္။ ညေနေစာင္းလာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လည္း ျပန္ဖုိ႔ ျပင္ဆင္ၾကရတယ္။ မုိးရိပ္ေတြကလည္း တက္လာတယ္။ ဆရာေတာ္ၾကီးကုိ ဝင္ကန္ေတာ့ ႏႈတ္ဆက္ျပီး ငွားလာတဲ့ ပဲ့ေထာင္ဆီကုိ ျပန္ထြက္ခဲ့ၾကတယ္။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ ဆရာေတာ္ေတြက လူေတြကုိ ဂ႐ုဏာတရားေ႐ွ႕ထားျပီး ႏႈတ္ဆက္စကားေျပာ အားေပးခဲ့ပါတယ္။ လူေတြရဲ႕ အျဖစ္သနစ္ေတြဟာ သနားဖုိ႔ အလြန္ေကာင္းပါတယ္။ ေသဆုံးသြားတဲ့လူေတြကုိ လြမ္းဆြတ္ဖုိ႔ အခ်ိန္မရေလာက္ေအာင္ကုိ ကုိယ့္ဘာသာ ႐ုန္းကန္ေနၾကပါတယ္။ ေသသြားတဲ့လူေတြကုိ ဆရာေတာ္ၾကီးဦးေဆာင္ျပီး ေမတၱာပုိ႔ အမွ်ေဝေပးခဲ့ရတာကုိလည္း သိခဲ့ရတယ္။ ေလွဆိပ္ေရာက္ေတာ့ အားလုံးကုိ လက္ျပႏႈတ္ဆက္ျပီး ျပန္ခဲ့ၾကတယ္။
အျပန္လမ္းခရီးမွာ မုိးေတြ႐ြာလာေတာ့ ပဲ့ေထာင္မွာ အမုိးအကာမပါလုိ႔ ဆရာေတာ္ေတြကုိ ထီးေတြမုိးေပး လူေတြကေတာ့ အစုိခံျပီး ခက္ခက္ခဲခဲျပန္ခဲ့ရတယ္။ လမ္းခုလတ္မွာလည္း ဝါးေတြတင္လာတဲ့ ေလွတစ္စီးနဲ႔ ဦးခ်င္းဆုိင္ တုိက္မိမလုိျဖစ္လုိ႔ ေတာ္ေတာ္ ဒုကၡေရာက္ခဲ့ေသးတယ္။ ေရက်ခ်ိန္ျဖစ္ေနေတာ့ ေခ်ာင္းက တိမ္ေနျပီး ပဲ့ေထာင္ရဲ႕ပန္ကာမွာ ဒုိက္ေတြ အမႈိက္ေတြလာလာျငိေနလုိ႔ ခနခန ရပ္ျပီး ႐ွင္းရပါေသးတယ္။ အဲဒီ့လုိ ပင္ပန္းေပမယ့္ တကယ္လုိအပ္ေနတဲ့ ေနရာမွာ လွဴဒါန္းခဲ့ရလုိ႔ ေပ်ာ္႐ႊင္မိပါတယ္။ ကြမ္းျခံကုန္းေရာက္ေတာ့ ေမွာင္စျပဳိးေနပါျပီ။ ကြမ္းျခံကုန္းေရာက္ေတာ့ ဆရာေတာ္ေတြကုိ အေအးကပ္ျပီး ခနနားခုိင္းရတယ္ ျပီးမွ ျပန္ဖုိ႔ အတြက္ ကားေတြသြားယူရတယ္။ ကားေတြက အဲဒီ့က အသိအိမ္တစ္အိမ္မွာ အပ္ခဲ့လုိ႔ အဆင္ေျပသြားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေတြကေတာ့ ေရေတြ႐ႊဲ႐ႊဲစုိျပီး ခ်မ္းေနလု႔ိ ေကာ္ဖီေလးေသာက္ျပီး အခ်မ္းေျပေအာင္လုပ္ရတယ္။ အခ်မ္းေျပေတာ့မွ ရန္ကုန္ကုိ ျပန္ဖုိ႔ ကားေမာင္းထြက္ခဲ့တယ္။ လမ္းတေလွ်ာက္လည္း အလွဴခံေနတဲ့လူေတြကုိ ေတြ႔ခဲ့ရတယ္။ သက္ၾကီး႐ြယ္အုိေတြ ေတြ႕ရင္ကားရပ္ျပီး တတ္ႏုိင္တာလွဴဒါန္းခဲ့ေသးတယ္။ ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ည ၈ နာရီထုိးေတာ့မယ္။ ဆရာေတာ္ေတြကုိ ေက်ာင္းေတြကုိ ပုိ႔ေပးျပီး အိမ္ျပန္ခဲ့တယ္။ စိတ္ထဲမွာလည္း ဘာမ်ားထပ္လုပ္ေပးႏုိင္မလဲဆုိတာ ေတြးျပီး ရင္ေမာေနရတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႕ တမာတေကာ ခရီးစဥ္ၾကီး ျပီးဆုံးခဲ့ပါတယ္။
ေနာက္ေန႔႐ုံးေရာက္ေတာ့ မေန႔က႐ုိက္ခဲ့တဲ့ မွတ္တမ္းဓါတ္ပုံေတြကုိ စုျပီး Presentation လုပ္ဖုိ႔ ျပင္ဆင္။ ျပီးသြားေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သိတဲ့ အဖြဲ႕ေတြကုိ ေခၚျပျပီး ေျပာျပေဆြးေႏြးခဲ့ပါတယ္။ ခုေတာ့ အဖြဲ႕တစ္ဖြဲ႕က ေရ႐ွည္စီမံကိန္းအတြက္ တာဝန္ယူမယ္လုိ႔ ကတိေပးလာတာေၾကာင့္ ဝမ္းပန္းတသာ သာဓုေခၚလုိက္ရပါတယ္။
Monday, June 2, 2008
ကမ္းလက္ေလးေတြ လွမ္းၾကစုိ႔
တစ္ရက္ေနာက္က်ေတာ့
တစ္ေယာက္ေလ်ာ့တာေတြ႕ရမယ္
ဟုိေတြးဒီေတြး
အရာရာကုိေတြးေၾကာက္ေနမယ္ဆုိရင္ေတာ့
ကုိယ့္လူေရ ေဘးမွာသာ ထုိင္ေနေပေတာ့။
မျမင္ဖူးရင္ ျပလုိက္ခ်င္တယ္
ဘုန္းၾကီးေတြေတာင္ မေနသာဘူး
အားလုံးအတြက္ အားလုံးအတြက္
ပင္လယ္ကုိျဖတ္ ေလွကုိဖက္ျပီး
တနယ္တေက်းထိ အလွဴလာခံေနတာ
ျမင္ရတာေမာလွတယ္ကြယ္။
စာ႐ြက္စာတမ္းေတြ
ထင္ျမင္ယူဆခ်က္ေတြ
အသံေကာင္းဟစ္တာေတြ
ခဏေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ ထားခဲ့ပါကြယ္
လက္ေတြ႕ဘဝမွာ
အခ်ိန္ဆုိတာ သိပ္အေရးၾကီးသကြဲ႕။
ျမဳိ႕ၾကီးျပၾကီးရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈမွာ
သနားလုိက္တာဆုိတဲ့ အသံေတြ
ၾကားၾကားေနရေတာ့ အားတက္ရမလုိလုိ
တကယ္တမ္းမွာေတာ့
အသံဟာ အသံပါပဲကြယ္။
ေပ်ာ္ပြဲစားထြက္တာ မဟုတ္ဘူးကြယ္
လုိအပ္ခ်က္ေတြ ျဖည့္ဆည္းဖုိ႔အတြက္
လူဆုိတာ တခါတခါေတာ့
ဒုကၡခံေပးရမယ္
ဒါကုိလက္မခံႏုိင္ရင္ေတာ့
ကုိယ့္လူေရ အိမ္မွာသာေနေပေတာ့။
အစားမစားရတဲ့သူေတြကုိ
ခင္ဗ်ားတုိ႔ ဆာေနသလားဟင္လုိ႔ ေမးမလား
ကုိယ္စားတဲ့ထဲက ထုတ္ေကၽြးမလား
ဆင္ျခင္မိရင္ျဖင့္
ထမင္းလုတ္ေတြ ျပဳတ္ျပဳတ္က်လာလိမ့္မယ္
ကဲ . . .
လူလူျခင္းစာနာရင္ျဖင့္
ကမ္းလက္ေလးေတြ လွမ္းၾကစုိ႔ရဲ႕။
Subscribe to:
Posts (Atom)
