“ ခင္ဗ်ားအလုပ္ကေအးေဆးပဲေနာ္။ သက္သက္သာသာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ အဲလုိလုပ္ရေကာင္းမလားပဲ ဟား ဟား ဟား . . . ”
“ မင္းကုိေတာ့ အားက်တယ္ကြာ။ အခန္းထျမွာ အဲကြန္းေလးနဲ႔၊ စားပြဲ ကုလားထုိင္နဲ႔၊ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ ဘာမွ ပူစရာမလုိဘူး။ တုိ႔မွာေတာ့ တေန႔တေန႔ ေျပးလႊားေနရတာ။ မင္းလုိမ်ဳိး သက္သာတဲ့ အလုပ္ေတာ့ လုပ္ခ်င္သားပဲ ”
“ အကုိက အခန္းထဲမွာ ေအးေဆးေလးေနရတာေလ။ သမီးတုိ႔က ရင္ဆုိင္ေနရတာေလ။ အကုိ႔လုိေတာ့ တခါတခါ ေနရရင္ ေကာင္းမွာပဲလုိ႔ ေတြးမိတယ္ ”
“ သူက ဘာသိမွာတုန္း ႐ုံးထဲမွာ ထုိင္ျပီး ဟုိလူ႕ခုိင္း ဒီလူ႔ခုိင္းနဲ႔ သူ႔လုိေတာ့ လူတုိင္း လုပ္တတ္တယ္ ေျပာမေကာင္းလုိ႔သာ ဟြန္း ”
အဲဒီ့အသံေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္ၾကားေနက်ျဖစ္သြားေတာ့ ႐ုိးသြားတယ္။ ပ်င္းသြားတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါတယ္။ အရာ႐ွိေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား၊ CEO ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား၊ ပုိင္႐ွင္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဒီလုိ အသံေတြကုိ ၾကားတုိင္းျပဳံးၾကလိမ့္မယ္လုိ႔။ ဒီအသံေတြက အဲဒီ့လူေတြအတြက္ ေန႔စဥ္ေန႔တုိင္းနီးပါး “မဂၤလာပါ” လုိ႔ႏႈတ္ခြန္းဆက္ေနသလုိ ျဖစ္ေနမယ္ဆုိတာ သံသယျဖစ္စရာ မလုိပါဘူး။ ဒါဟာ ပတ္ဝန္းက်င္က ႐ုတ္တရက္ၾကည့္ျပီးျဖစ္ေစ၊ ေသခ်ာမသိလုိ႔ျဖစ္ေစ ေဝဖန္ၾကတဲ့ ေျပာဆုိေနၾကတဲ့ ေစာင္းေျမာင္းေနၾကတဲ့ စကားသံေတြပါပဲ။ ဟုတ္ကဲ့ သူတုိ႔ေတြ အဲဒီလုိသာ ေျပာေနၾကတာပါ အဲဒီ့ေနရာရဲ႕ တကယ့္အစစ္အမွန္ အရသာ၊ အစစ္အမွန္ အေတြ႕အၾကဳံေတြကုိ မၾကဳံဖူးၾကေသးလုိ႔ပါ။ အဲဒီ့ေနရာေတြကုိ မေရာက္ေသးလုိ႔ပါ။ တကယ္တမ္း အဲဒီ့ေနရာေတြကုိ ေရာက္သြားတဲ့ လူတစ္ေယာက္၊ အဲဒီ့တာဝန္ေတြကုိ ယူရတဲ့လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ့ရင္ ဒီစကားမ်ဳိး ဘယ္ေတာ့မွ ထြက္လာမွာ မဟုတ္ဘူးဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္ က်ိန္းေသေျပာရဲပါတယ္။ အဲဒီ့လူ အားလုံးစီကေန တညီတညာထဲ ထြက္လာမယ့္ အသံက တစ္ခြန္းထဲပါ “ ထုိင္ၾကည့္စမ္းပါ ဒီေနရက ခုံပူၾကီးရယ္ ” အဲဒီ့စကားပဲ ေျပာျဖစ္မွာပါ။ ေဗဒင္ေမးရင္ ဆန္ကုန္တယ္။
“ အပင္ျမင့္ရင္ ေလပုိတုိက္ခံရတယ္ ” အဲဒီ့စကားကုိ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ႏွစ္သက္ပါတယ္။ တကယ္လည္း မွန္တဲ့စကားပါ။ ရာထူးၾကီးလာေလေလ တုိက္ခုိက္ခံရတာ မ်ားလာေလေလပါပဲ။ လူေတြ အျမင္မွာ အဲဒီ့လူေတြဟာ ဘာမွမသိတဲ့ သူေတြလုိ၊ ကုိယ္ခ်င္းစာတရား မ႐ွိတဲ့လူေတြလုိ၊ သက္ေတာင့္သက္သာ ေနခ်င္တဲ့ သူေတြလုိ ထင္ျမင္ေနၾကတာပါ။ တကယ္ေတာ့သူတုိ႔ တာဝန္ေတြဟာ သူမ်ားေတြထင္တာထက္ ပုိျပီးၾကီးပါတယ္။ CEO တစ္ေယာက္၊ ပုိင္႐ွင္တစ္ေယာက္ဟာ သူက်င္လည္ေနရတဲ့ Organization တစ္ခုလုံးရဲ႕ ဝင္႐ုိးပါ။ သူဟာ အဓိက အက်ဆုံး အပုိင္းကေန လႈပ္႐ွားေနတာပါ။ သူထလုပ္မွ အလုပ္လုပ္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ထုိင္ေနရင္းကလဲ သူအလုပ္လုပ္ေနတာပါပဲ။ သူတုိ႔မွာ သူမ်ားေတြထက္ပုိျပီး pressure မ်ားပါတယ္။ သူတုိ႔ဟာ က်န္တဲ့သူေတြထက္ ပုိျပီး reponsibility ပုိမ်ားပါတယ္။ သူတုိ႔ေတြဟာ စကားတစ္ခြန္း၊ ဆုံးျဖတ္ခ်က္တစ္ခု အဲဒါေတြကုိ လြယ္လြယ္ကူကူ ေျပာလုိ႔၊ ဆုံးျဖတ္လုိ႔ မရပါဘူး။ ဒါကုိသူတုိ႔ေအာက္က ဝန္ထမ္းေတြ သူတုိ႔ပတ္ဝန္းက်င္ကလူေတြ သတိထားမိခ်င္မွ ထားမိပါမယ္။ သိခ်င္မွလည္း သိပါလိမ့္မယ္။ သတိမထားမိတာ၊ မသိၾကတာမ်ားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လဲ ခုနကလုိ စကားသံေတြ ထြက္လာတာေပါ့။
ကုိယ့္ထက္သာရင္ မနာလုိတာ လူ႔သဘာဝပါ။ ဝန္ထမ္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ကုိယ့္အထက္ကလူဆုိရင္ မုန္းတတ္ၾကပါတယ္။ CEO အဆင့္ ပုိ႐ွင္အဆင့္ဆုိရင္ေတာ့ ဆုိဖြယ္ရာမ႐ွိေပါ့။ အဲဒီ့လူေတြဆုိရင္ ႐ြံေၾကာက္ၾကီး ျဖစ္ၾကတာမ်ားပါတယ္။ ကုိယ့္ထက္ရာထူးၾကီးေတာ့ ေၾကာက္တယ္။ ကုိယ့္ကုိခိုင္းေတာ့ မုန္းတယ္႐ြံတယ္။ သူတုိ႔မေတြးတဲံ အခ်က္တစ္ခ်က္ကုိေတာ့ ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ အဲဒီ့လူေတြက သူတုိ႔ကုိ ဦးေဆာင္ေနျပီ ဆုိကထဲ အဲဒီ့လူေတြမွာ သူတုိ႔ထက္သာတဲ့ အခ်က္ေတြ႐ွိတယ္ဆုိတာကုိ မေတြးေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီ့လူေတြဆီကေန ကုိယ့္မွာလုိအပ္ေနတဲ့ ပညာေတြ၊ ကုိယ့္ထက္သာေနတဲ့ အခ်က္ေတြကုိ ဓမၼဓိဌာန္က်က် သင္ယူဖုိ႔၊ ေလ့လာဖုိ႔ မစဥ္စားေတာ့ပဲ ကြယ္ရာမွာ အျပစ္ေတြေျပာ၊ ဘယ္လုိျပန္ျပီး အေၾကာင္းျပရမလဲ ဒါပဲအခ်ိန္ျပည့္စဥ္းစားေနၾကလုိ႔ သူတုိ႔လုိေနရာမ်ဳိးမေရာက္ပဲ သူတုိ႔ကုိ အတင္းေျပာေနရတဲ့ ဘဝမွာပဲ ရပ္တန္႔ေနၾကရတာပါ။ ဒါေလးကုိ ေသခ်ာ သတိျပဳမိေစခ်င္ပါတယ္။ တကယ္လုိ႔ ခင္ဗ်ားဟာ ခင္ဗ်ား အထက္ကလူကုိ ေန႔စဥ္ ဒါမွမဟုတ္ အလုပ္တစ္ခုေပးတုိင္း က်ိန္ဆဲမိေနျပီဆုိရင္ေတာ့ အျပန္ဆုံးရပ္ျပီး ကၽြန္ေတာ္ေျပာတာကုိ တစ္ခ်က္ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ပါ။ အေျဖတစ္ခုေတာ့ ရပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီ့အေျဖကုိ ေသခ်ာသုံးသပ္ႏုိင္ရင္ ခင္ဗ်ားမွာ တက္ေနတဲ့ ျပႆနာေတြ အနည္းနဲ႔အမ်ား ဆုိသလို ေျပေပ်ာက္သြားပါလိမ့္မယ္။ မယုံရင္စမ္းၾကည့ပါ။ လက္ေတြ႕အက်ဳိး႐ွိပါလိမ့္မယ္။
ခုံပူၾကီးေပၚကလူေတြဟာ ေအာက္ကလူေတြရဲ႕ တီးတုိးသံေတြ၊ အမူအယာေတြ၊ အျပဳအမူေတြကုိ မသိမ႐ွိပါဘူး။ တနည္းနည္းနဲ႔ေတာ့ သိၾကတာပါပဲ။ ထုတ္ေျပာခ်င္မွေျပာၾကမွာပါ။ တခါတေလလဲ စကားၾကဳံလုိ႔ ေျပာသလုိ ေျပာၾကပါလိမ့္မယ္။ ဒါမွမဟုတ္ တျခားတစ္ခုခုနဲ႔ ဥပမာေပးျပီး ေျပာၾကပါလိမ့္မယ္။ ေျပာခ်င္မွလဲ ေျပာလိမ့္မယ္။ သူတုိ႔က ေပၚတင္ထုတ္ေျပာလာတာမ်ဳိးလဲ ႐ွိပါလိမ့္မယ္။ အဲဒါေတြကေတာ့ သူတုိ႔ေတြအေျခအေနနဲ႔ ကုိင္တြယ္ပုံေတြမွာ စဥ္းစားျပီး ျပဳမူေဆာင္႐ြက္ၾကတာပါ။ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦးေတာ့ မတူႏုိင္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သိတာေတြကေတာ့ တူၾကပါတယ္။ ကုိယ္က သူမသိဘူးထင္လုိ႔ ေျပာတာျဖစ္ေစ၊ လုပ္တာျဖစ္ေစ လုပ္ျပီးလုိ႔ အဲဒီ့လူကုိ ခုံပူၾကီးေပၚကလူေတြက ေခၚေျပာလုိက္ရင္ အံ့ၾသသြားၾကတာမ်ားပါတယ္။ မအံ့ၾသပါနဲ႔ သူတုိ႔တုိ႔ေတြ အဲဒီ့လုိ သိႏုိင္ၾကားႏုိင္လုပ္ႏုိင္လုိ႔လဲ အဲဒီ့ေနရာေတြမွာ ျမဲေနၾကတာပါ။ မ်က္စိတစ္သိန္း၊ နားတစ္သိန္း႐ွိၾကပါတယ္။ မေျပာရင္သာ ႐ွိမယ္ သိျပီး ၾကားျပီးသားပါ။
ရာထူးၾကီးလာေလေလ ခုံေပၚက မထရေလေလ။ ခုံကပုိျပီး ပူလာေလေလပါပဲ။ သူတုိ႔ဟာ သေဘၤာကပၸတိန္ေတြနဲ႔ ပုိျပီးတူပါတယ္။ သေဘၤာစထြက္ရင္ ထိပ္ဆုံးကတက္ရသလုိ၊ သေဘၤာဆုိက္ရင္ (သို႔) သေဘၤာပ်က္ရင္ ေနာက္ဆုံးမွ ဆင္းရသူေတြပါပ။ ေအာက္ေျခက တက္လာသမွ်ျပႆနာေတြ အားလုံၚဟာ ၾကီးက်ယ္လာတာနဲ႔ အမွ် ခုံပူၾကီးေပၚကလူက ပုိျပီး ပင္ပန္းသလုိ သူကပဲ အေျဖထုတ္ေပး၊ တာဝန္ယူေပးရတာပါ။ သူဝင္ပါရမယ့္ အခ်ိန္၊ သူေျဖ႐ွင္းေပးရမယ့္ အခ်ိန္ကုိ ခုံပူၾကီးေပၚကလူက အျမဲတမ္းေစာင့္ၾကည့္ေနတာပါ။ ဒါကုိ တခ်ဳိ႕က ဘာမွ မလုပ္ေသးဘူး၊ မလုပ္တတ္ဘူးလုိ႔ ထင္ျမင္ယူဆၾကတာကေတာ့ အံ့ၾသစရာပါပဲ။ ခုံပူၾကီးေပၚကလူဟာ သူဝင္ပါရမယ့္ အခ်ိန္၊ သူကုိင္တြယ္ရမယ့္ ခ်ိန္ကုိ အျမဲတမ္းသိပါတယ္။ ခုံပူၾကီးေပၚကလူဟာ သူဝင္ပါရျပီဆုိကထဲက အေျဖထုတ္ေပးရပါျပီ။ အဲဒီ့အတြက္ သူ႔မွာ တာဝန္ေတြ၊ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ေတြ၊ ကတိေတြ ပါျပီးသားပါ။ သူလြယ္လြယ္ကူကူ ဝင္မပါတတ္ပါဘူး။
ခုံပူၾကီးေပၚကလူေတြ အေၾကာင္းကုိ ေသခ်ာမသိ၊ အဲဒီ့လုိေနရာကုိသာ လုိခ်င္ေနဲ့လူေတြကုိ ျမင္တုိင္း ရီ(ရယ္)ခ်င္ပါတယ္။ အဲဒီ့လူခုိင္းတာကုိေတာင္ မလုပ္ႏုိင္ေသးပဲနဲ႔ သူ႔ေနရာ၊ သူ႔အလုပ္ေတြ တာဝန္ေတြကုိ ယူခ်င္တယ္ ဆုိရင္ေတာ့ ေလွကားထစ္ကုိ ပထမထစ္ကေန စျပီးမတက္ပဲ ထိပ္ဆုံးတန္းေရာက္ခ်င္တဲ့ သူလုိျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္။ “ စုိင္ေကာ္လုိ႔ ျခဳံေပၚေရာက္တဲ့ လူ” ေတြအတြက္ေတာ့ မေျပာတတ္ဘူးေပါ့ေလ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒါကလဲ ေသခ်ာစဥ္းစားၾကည့္ပါအုံး။ စုိင္ေကာ္လုိက္လုိ႔ အျမင့္ေပၚေရာက္သြားတယ္ေပါ့ေလ။ ဒါေပမယ့္ ေရာက္တဲ့ အျမင့္ကလဲ ျခဳံ။ ျခဳံဆုိမွေတာ့ ဘယ္မွာလာျပီး ေအာက္ေျခခုိင္ပါ့မလဲ။ အင္း အဲဒီလုိလူေတြ ျခဳံေပၚက ျပဳတ္က်ရင္ “ဘုန္း” ကနဲ အသံၾကီးၾကားရျပီး အက်နာတတ္ပါတယ္။ သတိထား ေစခ်င္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေျပာေနက် စကားတစ္ခြန္း႐ွိပါတယ္ “ ထုိင္ၾကည့္ေလ၊ ဒါေပမဲ့ ခုံကေတာ့ပူတယ္ ” လုိ႔။ ကၽြန္ေတာ့္လုိပဲ ခုံပူၾကီးေပၚက လူေတြလဲ ေျပာၾကမယ္လို႔ထင္ပါတယ္။ ေနာက္မွပဲဆက္ျပီး အဲဒီ့အေတြ႔အၾကဳံေတြကုိ ဆက္ေရးပါ့မယ့္။ အခုေတာ့ ဒီေလာက္ပဲေပါ့။ ေတာ္ေသးျပီ။
