“ခြမ္း”
ေရအုိးခြဲလုိက္တဲ့ အသံဟာ ထိန္ပင္ သုႆန္ထဲမွာ လြင့္ျပန္႔သြားတယ္။ အစီစီ အရီရီ လုိက္ပါပုိ႔ေဆာင္ေနတဲ့ ပရိတ္သတ္ရဲ႕ ေ႐ွ႕ဆုံးကသြားေနသူ တစ္ဦးရဲ႕ ေရအုိးကုိ ပစ္ေျမွာက္ျပီး ခြဲလုိက္တဲ့ အသံေပါ့။ အားလုံးရဲ႕ မ်က္ႏွာ ေတြမွာ ညွဳိးငယ္မႈေတြ အထင္းသား၊ အဲဒီထဲက တစ္ခ်ဳိ႕ တစ္ခ်ဳိ႕ေသာသူေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာေတြမွာေတာ့ ေရအုိးကုိ ခြဲလုိက္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ စုိးရိမ္စိတ္ေတြ အျပည့္နဲ႔ ၾကည့္ေနတဲ့ မ်က္၀န္းေတြ။ အားလုံး ျပီးသြားခဲ့ပါျပီ။ အားလုံး ျပီးဆုံး သြားခဲ့ပါျပီ။ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေနာက္ဆုံး ခရီးမွာ ဒီေရအုိးခြဲသံဟာ သူ႕ ခႏၶာကုိယ္ၾကီးကုိ အျပီးတုိင္ စြန္႔လႊတ္ ရေတာ့မယ္ ဆုိတဲ့ သတိေပး ေခါင္းေလာင္းသံေပါ့။ သာယာနာေပ်ာ္ဖြယ္ လုံး၀မ႐ွိတာ ေသခ်ာပါတယ္။ ေရအုိးကုိ ခြဲလုိက္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ လူတန္း႐ွည္ၾကီးရဲ႕ ေ႐ွ႕ဆုံးမွာ ေနရာယူျပီး တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္ ဦးေဆာင္ သြားခဲ့ပါတယ္။
“ကဲ ကဲ အားလုံးပဲ ေနာက္ဆုံး အၾကိမ္ ၾကည့္ၾကပါ”
ဒါကေတာ့ သခၤ်ဳိင္း ေစာင့္ အလုပ္သမားၾကီးရဲ႕ သတိေပးစကားပါ။ တခ်ဳိ႔လည္း ငုိၾက တခ်ဳိ႔လည္း ေသသူရဲ႕ နာမည္ကုိ ျမည္တမ္းၾကေပါ့။ မ်ားေသာအားျဖင့္က အသက္ၾကီးၾကီး မိန္းမၾကီးေတြက “မအယ္ ေရ သြားႏွင့္ေပါ့။ ညီး ကေတာ့ သြားႏွင့္ျပီေပါ့။ ညည္း ရဲ႕ ေျမးၾကီးကုိ စိတ္မခ်ဘူးဆုိ ေအ့ ထၾကည့္ပါအုံး ေအ့” ေအာ္ဟစ္ ငုိယုိေနၾကတာ ပတ္၀န္းက်င္ တစ္ခုလုံးမွာ ပဲ့တင္ေနေတာ့တယ္။ တခ်ဳိ႔က ေတာ့ ခုနက ဦးေဆာင္သြားခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ “သားၾကီး ငုိခ်လုိက္ေလ ငိုလုိက္ေလ။ တင္းမထားနဲ႔ သား ဖြားဖြား မ႐ွိေတာ့ဘူး ငုိလုိက္ေလ။” ဆုိျပီး စုိးရိမ္မႈေတြနဲ႔ ေျပာေနၾကတာကုိ ေတြ႕ေနရတယ္။ မငုိပါ ကၽြန္ေတာ္ လုံး၀မငုိပါ။ အသံထြက္မလာပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ဘာသာကၽြန္ေတာ္ အဖြားကုိ စုိက္ၾကည့္ေနမိတယ္။ ျပီးမွ အဖြားရဲ႕ အသက္မ႐ွိေတာ့တဲ့ ခႏၶာကုိယ္ၾကီးကုိ ေေျဖးေျဖးေလးငုံ႔ျပီး နဖူးေလးကုိ နမ္းလုိက္တယ္။ မ်က္ရည္တစ္စက္ အဖြားရဲ႕ နဖူးေပၚမွာ တင္က်န္ခဲ့တယ္။ သြားႏွင့္ေပါ့ ဖြားရယ္။ သားတုိ႔လဲ တေန႔ လုိက္ရမွာပဲ။ အေႏွး အျမန္ပဲ ကြာမွာေပါ့။ ဖြား မၾကိဳက္ဘူး ဆုိလုိ႔ သားမငုိဘူးေနာ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ တိတ္တိတ္ေလး ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္ထဲ ေျပာလုိက္တယ္။ ဒီစကားေတြကုိေတာ့ ေသဆုံးသြားျပီျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အဖြားေရာ က်န္တဲ့ ေဘးပတ္၀န္းက်င္က လူေတြပါ ၾကားရမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကိစၥေတြ အားလုံးျပီးေတာ့ ျပန္ၾကမယ္လုပ္တုန္း ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ထဲ ေနာက္ဆုံးမွာ ခ်န္ေနခဲ့မိတယ္။ ခုနကေတာ့ ေ႐ွ႕ဆုံးမွာ ဦးေဆာင္ခဲ့ေပမယ့္။ ခုေတာ့ ေနာက္ဆုံးမွာ မတ္တတ္ရပ္ျပီး က်န္ေနခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ အစ္ကုိ ၀မ္းကြဲေတြက ျပန္ၾကစုိ႔လုိ႔ေျပာေတာ့။ “ေအးေအးေပါ့ကြာ၊ ဘာအတြက္ အရင္လုိရဦးေတာ့ မွာလဲ” ဒါပဲေျပာျပီးရပ္ျမဲ ရပ္ေနတယ္။ ခဏေနေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္၀န္းအစုံကေန မ်က္ရည္ေတြ လိမ့္ဆင္းလာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ငုိေနတာ မဟုတ္ပါ မ်က္ရည္က်ေနျခင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။
အဖြားဆုံးတဲ့ ေန႔ကုိ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ လြင့္ျပန္႔သြားတယ္။ မနက္ ၂ နာရီ ၀န္းက်င္ သမီးရဲ႕ စူးစူး၀ါး၀ါးငုိသံေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ႏုိးလာတယ္။ သမီးဘာျဖစ္လုိ႔လဲ ဆုိျပီး ထၾကည့္ေနတုန္း ကၽြန္ေတာ့္ အေမ ကၽြန္ေတာ့္ အခန္းထဲ ၀င္လာျပီး “သားေရ မင္းအဖြားေတာ့ မရေတာ့ဘူးထင္တယ္” “ဟုတ္လားေမ သားလာျပီ” အဲဒီလုိနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ အဖြားအခန္းထဲကုိ ၀င္သြားေတာ့။ ကုတင္ေဘးမွာ ထုိင္ေနတဲ့ နာစ့္မေလးက အေျခအေန မေကာင္းဘူးဆုိတာ ေခါင္းေလးခါျပတယ္။ ျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အေမက ကၽြန္ေတာ့္ အဖြားနားကုိကပ္ျပီး “အေမ အေမ့ေျမးၾကီး ႏုိးလာျပီ အေမ” လုိ႔ေျပာလုိက္သံၾကားေတာ့ အဖြားက မ်က္လုံးေလးဖြင့္ၾကည့္ျပီး “ဘာလုိ႔ သြားႏႈိးတာလဲ အိပ္ေရးပ်က္ ေနပါအုံးမယ္။ သာၾကီး ျပန္အိပ္ခ်င္ အိပ္ေလ ဖြား ဘာမွ မျဖစ္ဘူး နည္းနည္း ေမာလုိ႔”
“ရပါတယ္ဖြားရဲ႕ သားအိပ္ေရးမပ်က္ပါဘူး ေအးေဆးပါ ဒီေလာက္ေတာ့ မွန္း ဖြားေမာေနတယ္လား ေကာင္းသြားမွာပါ ဘာလုိ႔ ေစာင္မျခဳံတာလဲ ေအးကေအးသနဲ႔”
“ဖြား ပူလြန္းလုိ႔ပါသားရယ္ ေက်ာေတြလဲပူတယ္ ရင္ေတြလဲပူတယ္”
“ေအာ္ အင္းအင္း ဟုတ္ပ သားလဲ ေခၽြေတာင္ထြက္လာျပီ ဟင္း ဟင္း ဟင္း ေမ့ျပီးေျပာမိတာ” အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဖြားအခန္းဟာ ေလေအးေပးစက္ရဲ႕ ဂိတ္ဆုံးဖြင့္ထားမႈေၾကာင့္ ခုိက္ခုိက္တုန္ေအာင္ ခ်မ္းတဲ့ အေျခအေနမွာပါ။ အဖြားကသာ ကင္ဆာသမားတုိ႔ ထုံးစံအတိုင္း တကုိယ္လုံး ပူေလာင္ေနတယ္လုိ႔ ခံစားေနရတာပါ။ က်န္တဲ့လူေတြဆုိတာ ေအးလြန္းလုိ႔ တုန္ေတာင္ေန႐ွာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလဲ စြပ္က်ယ္ေလးနဲ႔ ဆုိေတာ့ ခ်မ္းတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ခ်မ္းတဲ့ပုံ လုံး၀မျပပဲ ေနေနလုိက္တယ္။
“ေကာင္းသြားမွာပါ ဖြားရဲ႕ ေကာင္းသြားမွာပါ ဒီလုိပဲေလ တစ္ခါတစ္ခါေတာ့ ခံရတာေပါ့ ဆရာ၀န္ၾကီးကုိ ေခၚေပးမယ္ေလေနာ္။ ခဏေနရင္ လာမွာပါ။”
“ေနပါေစသားရယ္ မုိးလင္းမွေခၚေပါ့ ညၾကီးမင္းၾကီး အားနာစရာ ထားလုိက္ပါ။” နာစ့္မေလးက အဖြားကုိ ေသြးေပါင္ခ်ိန္တုိင္းၾကည့္ပါတယ္။ သုုည မွာ ျဖစ္လုိက္ နည္းနည္း ျပန္တက္လာလုိက္ ေသြးေပါင္ခ်ိန္ လုံး၀မမွန္ေတာ့ပါဘူး။ နာရီပုိင္းပဲ ခံေတာ့မယ္ဆုိတဲ့ အရိပ္အေယာင္ေတြေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ ၀မ္းနည္းသြားတယ္။ အဖြားကုိ လက္လႊတ္ရေတာ့မယ္ဆုိတဲ့ အသိက ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ ေမာေနေအာင္ ခံစားလုိက္ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အေဖကုိ ကၽြန္ေတာ္ေခၚလုိက္တယ္ အေဖက အဖြားနားမွာ လာထုိင္ျပီး မာမီဘာျဖစ္လုိ႔လဲ ေကာင္းသြားမွာေနာ္ မာမီ။ သူ႔ေယာကၡမၾကီးကုိ သူႏွစ္သိမ္ေနေပမယ့္ သူ႔မ်က္၀န္းေတြကေတာ့ ၀မ္းနည္းမႈေတြ ျပည့္လွ်ံေနတာ သိသာတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အေဖကုိ ကၽြန္ေတာ္က ေခါင္းခါျပေတာ့ အေဖက ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး ဆုိတဲ့ အားေပးစကားေျပာျပီး အိမ္ေ႐ွ႕ခန္းကုိ ထြက္ထုိင္ေနေတာ့တယ္။
“အေမ တရားနာမလားဟင္ သမီး တရားေခြ ဖြင့္ထားတယ္ နာလုိက္ေနာ္”
“ေအးေအး ဒါေပမယ့္ အက်ယ္ၾကီးမဖြင့္နဲ႔ တုိးတုိးပဲဖြင့္ ၾကားရတယ္ ပူလုိက္တာေနာ္ ပူလုိက္တာ”
“သားၾကီး အလုပ္အကုိင္ အဆင္ေျပတယ္ မဟုတ္လား သားၾကီး ငါ့ေျမးၾကီး ေကာင္းေကာင္းေနေနာ္ မဟုတ္တာမလုပ္နဲ႔ မလိမ္နဲ႔ မညာနဲ႔ သူတပါးကုိ ထိခုိက္ေအာင္မလုပ္နဲ႕ ဘယ္အရာမဆုိ ေအာင္ျမင္ေအာင္လုပ္ ဖြားမ႐ွိေတာ့ရင္ အေမတုိ႔ အေဖတုိ႔နဲ႔ ရန္မျဖစ္နဲ႔ ကုိယ့္သားသမီး၊ မိန္းမ ကုိ ဂ႐ုစုိက္ေနာ္။ ငါ့ေျမးကုိ ဖြားစိတ္မခ်ဘူး။ ငါ့ေျမး ငုိတာကုိ ဖြားမၾကည့္ခ်င္ဘူး မၾကည့္ရက္ဘူး သားၾကီး တစ္သက္လုံး စိတ္ခ်မ္းသာတာပဲ ျမင္ခ်င္တာ”
“ဖြား ေမာမယ္ ေျဖးေျဖးေျပာ သားလိမၼာပါတယ္။ ဖြားမၾကဳိက္တာ မလုပ္ဘူး။ အားလုံးကုိလဲ ဂ႐ုစုိက္ပါ့မယ္။ ျပီးေတာ့ ဖြားမၾကဳိက္ရင္ မငုိပါဘူး။ ခုလဲ မငုိပါဘူးဖြားရဲ႕ အသံနည္းနည္း နာေနလုိ႔ပါ”
ခဏေနေတာ့ ဖြားရဲ႕ အစ္မေတြ ဖြားေဘးနားမွာ လာထုိင္ျပီး
“မအယ္ ဘုရားကုိ အာ႐ုံျပဳ စိတ္ကုိ လႊတ္မထားနဲ႔ ေ၀ဒနာကုိမွတ္ ညည္း ေျမးၾကီးက အသက္ပဲ ၾကီးလွျပီ လူၾကီး ျဖစ္ေနျပီ စိတ္ခ်ေပါ့ ဘုရားကုိသာ အာ႐ုံျပဳေနာ္ ငါ့ညီမရယ္ တျခားဟာေတြ မေတြးစမ္းပါနဲ႔”
“မမၾကည္ သားၾကီးကုိ ကၽြန္မ စိတ္မခ်ဘူး”
“အုိ ေအ ဒါေတြ ေတြးမေနစမ္းပါနဲ႔ သူကလိမၼာပါတယ္ ကုိယ့္ဘာသာ ဘုရားတရားကုိ ႏွလုံးသြင္း”
အဲဒီ အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ ဗိုက္ေတြ တအားထုိးေအာင့္လာပါတယ္။ ၀မ္းသြားခ်င္စိတ္ ေပါက္လာလုိ႔ ထိန္းထားေပမယ့္ မရပါဘူး။ ဒါနဲ႔ ခဏေနာ္ဆုိျပီး အဲဒီ့နားက ထြက္သြားရတယ္။ ၅ မိနစ္ေလာက္ အၾကာမွာ အဖြားအခန္းထဲကုိ ျပန္ေရာက္ေတာ့ အဖြားဟာ သတိရတစ္ခ်က္ မရတစ္ခ်က္ျဖစ္ေနပါျပီ။ အေမကေတာ့ ေျပာတယ္ ခုနက မင္းထြက္သြားတုန္းက မင့္အဖြား ေတာ္ေတာ္ ခံစားေနရတာ ၾကည့္ေတာင္မၾကည့္ရက္ဘူးတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေရာက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ အဖြားေဘးမွာ ကပ္ထုိင္ရင္း အဖြားလက္ကုိ ကုိင္ထားေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မွန္းသိျပီး လက္ကုိ တဘုန္းဘုန္းနဲ႔ ႐ုိက္ပါတယ္။ စိတ္မခ်ဘူးဆုိတဲ့ သေဘာေပါ့။ သိပ္ၾကာၾကာမခံေတာ့ပါဘူး အဖြားဟာ ၁၅ မိနစ္ အၾကာမွာ သူသိပ္ခ်စ္တယ္ဆုိတဲ့ ေျမးၾကီးလက္ကုိကုိင္ရင္းနဲ႔ ေလာကၾကီးကုိ ေက်ာခုိင္းသြားပါေတာ့တယ္။ အေမ့ငုိသံ စူးစူးနဲ႔ ေဘးက အဖြားအစ္မေတြရဲ႕ ငုိသံေတြၾကားမွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ လုံး၀ တိတ္ဆိတ္သြားခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီ့ေန႔ မနက္အာ႐ုဏ္မွာ အဖြားက သူလႉခဲ့တာေတြ အားလုံးကုိ ေနာက္တစ္ခါ ေရစက္ခ်မလုိ႔ စီစဥ္ထားတဲ့ အလႉ႐ွိပါတယ္။ အဖြား ေရစက္မခ်လုိက္ႏုိင္ခဲ့ပါဘူး။ ဆုံးသြားတဲ့ အခ်ိန္က မနက္ခင္း ၃ နာရီ ၁၅ မိနစ္ေလာက္မွာဆုိေတာ့ ဘယ္ကုိစျပီး ဖုန္းဆက္ရမယ္မွန္း မသိဘူး။ ဒါနဲ႔ ခဏထုိင္ျပီး နားေနရင္း လုပ္ရမယ့္ အလုပ္ေတြကုိ အေဖနဲ႔ တုိင္ပင္လုိက္တယ္။ ၄ နာရီမွာ ဘုန္းဘုန္းဆီကုိ အရင္ဖုန္းဆက္ျဖစ္တယ္။
“အ႐ွင္ဘုရား တပည့္ေတာ္ အဖြားဆုံးသြားပါျပီ သက္ေပ်ာက္ဆြမ္း အေနနဲ႔ပဲ အလႉကုိ ဆက္လုပ္ပါ့မယ္ဘုရား” လုိ႔ဘုန္းဘုန္းကုိ ေလွ်ာက္လုိက္ျပီးမွ သြားပင့္လုိက္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အေဖနဲ႔ အေမက ေဆြမ်ဳိးေတြဆီ ဖုန္းေတြဆက္ လုပ္စရာ႐ွိတာေတြ ဆက္လုပ္ေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကုိသြားျပီး ဘုန္းဘုန္းကုိသြားပင့္ပါတယ္။ တစ္လမ္းလုံး ကားေမာင္းရင္း ဘာစကားမွ မေျပာေတာ့ပါဘူး။ ဘုန္းဘုန္းကေတာ့ ဘယ္ႏွစ္နာရီဆုံးတာလဲ ဆုိျပီးေမးတယ္။ အဲဒါကုိျပန္ေျဖျပီးေတာ့ ဘာမွ ဆက္မေျပာျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ သက္ေပ်ာက္ဆြမ္းကပ္ျပီး အဖြားမခ် ရတဲ့ ေရစက္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ခ်ပါတယ္။ ဘုန္းၾကီးကုိ ျပန္ပုိ႔ရမယ့္အခ်ိန္နဲ႔ အဖြားရဲ႕ ႐ုပ္အေလာင္းကုိ လာသယ္မယ့္ ယာဥ္ လာမယ့္အခ်ိန္က အံကုိက္နီးပါျဖစ္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ့ကုိ တစ္အိမ္လုံးက ဘုန္းဘုန္းကုိ ျပန္ပုိ႔ေပးဖုိ႔ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္႐ွိေနရင္ အဖြားရဲ႕ ႐ုပ္အေလာင္းကုိ သယ္ဖုိ႔ခက္မွာ စုိးရိမ္လုိ႔ေနပါလိမ့္မယ္။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘာမွ မေျပာေတာ့ဘဲ ဘုန္းဘုန္းကုိ လုိက္ပုိ႔ေပးလုိက္တယ္။ အျပန္လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လုံး ကားကုိ အျမန္ေမာင္းလာျပီး အဖြားကုိ မသယ္သြားေလာက္ေသးပါဘူးေလ ဆုိတဲ့ အေတြးနဲ႔ ျပန္လာခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ေတာ့ နိဗၺာန္ယာဥ္ ေရာက္ေနပါျပီ။ ကၽြန္ေတာ္ အဖြားရဲ႕ ႐ုပ္အေလာင္းနားသြားျပီး ထုိင္ကန္ေတာ့လုိက္တယ္။ ျပီးေတာ့မွ သြားေတာ့ဖြားရယ္ သြားေတာ့ေနာ္လုိ႔ တုိးတုိးေလး ေရ႐ြတ္ေနမိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ မငုိပါ မငုိမိပါ အဖြားစကားကုိ တစ္သက္နဲ႔ တစ္ကုိယ္ နားေထာင္ျခင္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ အဖြားကုိ တင္သြားတဲ့ နိဗၺာန္ယာဥ္ၾကီးထြက္သြားေတာ့ ရင္ထဲမွာ ဟာသြားပါတယ္။ အဲဒီမွာ အဖြားနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ဆက္ဆံေရးေတြကုိ ျပန္စဥ္းစားမိပါတယ္။ သူ႔အေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ္ဆုိးခဲ့သမွ် ဂ်ီက်ခဲ့သမွ် အျမဲတမ္းသည္းခံတတ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အဖြား။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ဆုိ အျမဲတမ္း စိတ္ပူ စိတ္မခ် ျဖစ္တတ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အဖြားကုိ ကၽြန္ေတာ္ အျပီးအပုိင္ ခြဲခြာလုိက္ရပါျပီ။ ဟင္းကအစ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ဆုိတာ အျမဲသီးသန္႔ လုပ္ေပးတတ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ အဖြားရဲ႕ ဂ႐ုစုိက္မႈေတြကုိ ဒီတစ္သက္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ အေမက အစ မမွီပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာကုိ ၾကည့္လုိက္တာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ဘာျဖစ္ခ်င္တယ္ ဆုိတာ ဘာလုပ္ခ်င္တယ္ ဆုိတာ ခ်က္ျခင္းသိတာ အဖြားတစ္ေယာက္ထဲပါ။ သူေသသြားတာေတာင္ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ သူ႔ရဲ႕ ပုိင္ဆုိင္သမွ် ဥစၥာပစၥည္းေတြကုိ ေပးသြားခဲ့ပါေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒါေတြ လုံး၀မလုိခ်င္ပါဘူး။ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ ကၽြန္ေတာ့္ အဖြားကုိပဲ ျပန္လုိခ်င္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ ပုိင္ဆုိင္မႈေတြ ကၽြန္ေတာ့္ ဥစၥာပစၥည္းေတြကုိ ေပးလုိ႔ အဖြားသာ အသက္ ျပန္႐ွင္ခြင့္ ရမယ္ဆုိရင္ ကၽြန္ေတာ္ လဲပစ္ခ်င္ပါတယ္။ အဖြားကုိ ျပန္ေအာ္ခဲ့မိတဲ့ ေန႔ေတြ အျဖစ္အပ်က္ေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္ ေနာင္တရေန မိပါတယ္။ ငါဘာလုိ႔မ်ား ျပန္ေအာ္မိပါလိမ့္။ ျပန္ေျပာမိပါလိမ့္ ဆုိျပီး ခုထိ ျပန္ျပီး ေျဖသိမ့္လုိ႔ မရပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ တစ္သက္လုံးမွာ ကၽြန္ေတာ့္ အဖြား ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ကုိယ္ထိလက္ေရာက္ ႐ုိက္ဖူးတာ တစ္ၾကိမ္ပဲ ႐ွိတယ္လုိ႔ အဖြားကျပန္ေျပာျပတယ္ အဲဒါကလဲ ကၽြန္ေတာ္ ၅ ႏွစ္သားေလာက္က ဆုိးလြန္းလုိ႔တဲ့။ အဲဒီလုိ႐ုိက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ငုိလုိ႔ သူေနာက္ထပ္ဘယ္ေတာ့မွ မ႐ုိက္ေတာ့ဘူး ႐ုိက္မိတဲ့ အျဖစ္ကုိလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကုိ တစ္သက္လုံး ေတာင္းပန္လုိ႔ မျပီးေတာ့ဘူး။ အခြင့္သင့္တုိင္း အဲဒီအခ်ိန္က ႐ုိက္ခ်င္လုိ႔႐ုိက္တာ မဟုတ္ဘူးဆုိတာ ႐ွင္းျပရတာလဲ အေမာပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ကုိ ဘယ္အခ်ိန္ျပန္လာ ျပန္လာ ထမင္းပြဲ အဆင္သင့္နဲ႔ ေစာင့္ေနတတ္တဲ့ အဖြားပါ။ အဖြားဟာ သူေနာက္ဆုံး ေ၀ဒနာ အလူးအလဲ ခံရတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာင္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ မျမင္ေစခ်င္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ စိတ္မညစ္ေစခ်င္ဘူးဆုိတာ အရမ္းကုိသိသာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လဲ အဖြားရဲ႕ စကားကုိ နားေထာင္ခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ လုံး၀မငုိပါဘူး။ မ်က္ရည္ေတာ့က်မိပါတယ္။ မငိုခဲ့ပါဘူး။ တကယ္လုိ႔ အခြင့္အေရး႐ွိျပီး ဆုေတာင္းျပည့္မယ္ဆုိရင္ ကၽြန္ေတာ့္ အဖြားကုိ လူ႔ေလာကကုိ ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ျပန္ေခၚထားလုိက္ခ်င္ပါေတာ့တယ္။
ေရအုိးခြဲလုိက္တဲ့ အသံဟာ ထိန္ပင္ သုႆန္ထဲမွာ လြင့္ျပန္႔သြားတယ္။ အစီစီ အရီရီ လုိက္ပါပုိ႔ေဆာင္ေနတဲ့ ပရိတ္သတ္ရဲ႕ ေ႐ွ႕ဆုံးကသြားေနသူ တစ္ဦးရဲ႕ ေရအုိးကုိ ပစ္ေျမွာက္ျပီး ခြဲလုိက္တဲ့ အသံေပါ့။ အားလုံးရဲ႕ မ်က္ႏွာ ေတြမွာ ညွဳိးငယ္မႈေတြ အထင္းသား၊ အဲဒီထဲက တစ္ခ်ဳိ႕ တစ္ခ်ဳိ႕ေသာသူေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာေတြမွာေတာ့ ေရအုိးကုိ ခြဲလုိက္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ စုိးရိမ္စိတ္ေတြ အျပည့္နဲ႔ ၾကည့္ေနတဲ့ မ်က္၀န္းေတြ။ အားလုံး ျပီးသြားခဲ့ပါျပီ။ အားလုံး ျပီးဆုံး သြားခဲ့ပါျပီ။ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေနာက္ဆုံး ခရီးမွာ ဒီေရအုိးခြဲသံဟာ သူ႕ ခႏၶာကုိယ္ၾကီးကုိ အျပီးတုိင္ စြန္႔လႊတ္ ရေတာ့မယ္ ဆုိတဲ့ သတိေပး ေခါင္းေလာင္းသံေပါ့။ သာယာနာေပ်ာ္ဖြယ္ လုံး၀မ႐ွိတာ ေသခ်ာပါတယ္။ ေရအုိးကုိ ခြဲလုိက္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ လူတန္း႐ွည္ၾကီးရဲ႕ ေ႐ွ႕ဆုံးမွာ ေနရာယူျပီး တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္ ဦးေဆာင္ သြားခဲ့ပါတယ္။
“ကဲ ကဲ အားလုံးပဲ ေနာက္ဆုံး အၾကိမ္ ၾကည့္ၾကပါ”
ဒါကေတာ့ သခၤ်ဳိင္း ေစာင့္ အလုပ္သမားၾကီးရဲ႕ သတိေပးစကားပါ။ တခ်ဳိ႔လည္း ငုိၾက တခ်ဳိ႔လည္း ေသသူရဲ႕ နာမည္ကုိ ျမည္တမ္းၾကေပါ့။ မ်ားေသာအားျဖင့္က အသက္ၾကီးၾကီး မိန္းမၾကီးေတြက “မအယ္ ေရ သြားႏွင့္ေပါ့။ ညီး ကေတာ့ သြားႏွင့္ျပီေပါ့။ ညည္း ရဲ႕ ေျမးၾကီးကုိ စိတ္မခ်ဘူးဆုိ ေအ့ ထၾကည့္ပါအုံး ေအ့” ေအာ္ဟစ္ ငုိယုိေနၾကတာ ပတ္၀န္းက်င္ တစ္ခုလုံးမွာ ပဲ့တင္ေနေတာ့တယ္။ တခ်ဳိ႔က ေတာ့ ခုနက ဦးေဆာင္သြားခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ “သားၾကီး ငုိခ်လုိက္ေလ ငိုလုိက္ေလ။ တင္းမထားနဲ႔ သား ဖြားဖြား မ႐ွိေတာ့ဘူး ငုိလုိက္ေလ။” ဆုိျပီး စုိးရိမ္မႈေတြနဲ႔ ေျပာေနၾကတာကုိ ေတြ႕ေနရတယ္။ မငုိပါ ကၽြန္ေတာ္ လုံး၀မငုိပါ။ အသံထြက္မလာပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ဘာသာကၽြန္ေတာ္ အဖြားကုိ စုိက္ၾကည့္ေနမိတယ္။ ျပီးမွ အဖြားရဲ႕ အသက္မ႐ွိေတာ့တဲ့ ခႏၶာကုိယ္ၾကီးကုိ ေေျဖးေျဖးေလးငုံ႔ျပီး နဖူးေလးကုိ နမ္းလုိက္တယ္။ မ်က္ရည္တစ္စက္ အဖြားရဲ႕ နဖူးေပၚမွာ တင္က်န္ခဲ့တယ္။ သြားႏွင့္ေပါ့ ဖြားရယ္။ သားတုိ႔လဲ တေန႔ လုိက္ရမွာပဲ။ အေႏွး အျမန္ပဲ ကြာမွာေပါ့။ ဖြား မၾကိဳက္ဘူး ဆုိလုိ႔ သားမငုိဘူးေနာ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ တိတ္တိတ္ေလး ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္ထဲ ေျပာလုိက္တယ္။ ဒီစကားေတြကုိေတာ့ ေသဆုံးသြားျပီျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အဖြားေရာ က်န္တဲ့ ေဘးပတ္၀န္းက်င္က လူေတြပါ ၾကားရမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကိစၥေတြ အားလုံးျပီးေတာ့ ျပန္ၾကမယ္လုပ္တုန္း ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ထဲ ေနာက္ဆုံးမွာ ခ်န္ေနခဲ့မိတယ္။ ခုနကေတာ့ ေ႐ွ႕ဆုံးမွာ ဦးေဆာင္ခဲ့ေပမယ့္။ ခုေတာ့ ေနာက္ဆုံးမွာ မတ္တတ္ရပ္ျပီး က်န္ေနခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ အစ္ကုိ ၀မ္းကြဲေတြက ျပန္ၾကစုိ႔လုိ႔ေျပာေတာ့။ “ေအးေအးေပါ့ကြာ၊ ဘာအတြက္ အရင္လုိရဦးေတာ့ မွာလဲ” ဒါပဲေျပာျပီးရပ္ျမဲ ရပ္ေနတယ္။ ခဏေနေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္၀န္းအစုံကေန မ်က္ရည္ေတြ လိမ့္ဆင္းလာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ငုိေနတာ မဟုတ္ပါ မ်က္ရည္က်ေနျခင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။
အဖြားဆုံးတဲ့ ေန႔ကုိ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ လြင့္ျပန္႔သြားတယ္။ မနက္ ၂ နာရီ ၀န္းက်င္ သမီးရဲ႕ စူးစူး၀ါး၀ါးငုိသံေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ႏုိးလာတယ္။ သမီးဘာျဖစ္လုိ႔လဲ ဆုိျပီး ထၾကည့္ေနတုန္း ကၽြန္ေတာ့္ အေမ ကၽြန္ေတာ့္ အခန္းထဲ ၀င္လာျပီး “သားေရ မင္းအဖြားေတာ့ မရေတာ့ဘူးထင္တယ္” “ဟုတ္လားေမ သားလာျပီ” အဲဒီလုိနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ အဖြားအခန္းထဲကုိ ၀င္သြားေတာ့။ ကုတင္ေဘးမွာ ထုိင္ေနတဲ့ နာစ့္မေလးက အေျခအေန မေကာင္းဘူးဆုိတာ ေခါင္းေလးခါျပတယ္။ ျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အေမက ကၽြန္ေတာ့္ အဖြားနားကုိကပ္ျပီး “အေမ အေမ့ေျမးၾကီး ႏုိးလာျပီ အေမ” လုိ႔ေျပာလုိက္သံၾကားေတာ့ အဖြားက မ်က္လုံးေလးဖြင့္ၾကည့္ျပီး “ဘာလုိ႔ သြားႏႈိးတာလဲ အိပ္ေရးပ်က္ ေနပါအုံးမယ္။ သာၾကီး ျပန္အိပ္ခ်င္ အိပ္ေလ ဖြား ဘာမွ မျဖစ္ဘူး နည္းနည္း ေမာလုိ႔”
“ရပါတယ္ဖြားရဲ႕ သားအိပ္ေရးမပ်က္ပါဘူး ေအးေဆးပါ ဒီေလာက္ေတာ့ မွန္း ဖြားေမာေနတယ္လား ေကာင္းသြားမွာပါ ဘာလုိ႔ ေစာင္မျခဳံတာလဲ ေအးကေအးသနဲ႔”
“ဖြား ပူလြန္းလုိ႔ပါသားရယ္ ေက်ာေတြလဲပူတယ္ ရင္ေတြလဲပူတယ္”
“ေအာ္ အင္းအင္း ဟုတ္ပ သားလဲ ေခၽြေတာင္ထြက္လာျပီ ဟင္း ဟင္း ဟင္း ေမ့ျပီးေျပာမိတာ” အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဖြားအခန္းဟာ ေလေအးေပးစက္ရဲ႕ ဂိတ္ဆုံးဖြင့္ထားမႈေၾကာင့္ ခုိက္ခုိက္တုန္ေအာင္ ခ်မ္းတဲ့ အေျခအေနမွာပါ။ အဖြားကသာ ကင္ဆာသမားတုိ႔ ထုံးစံအတိုင္း တကုိယ္လုံး ပူေလာင္ေနတယ္လုိ႔ ခံစားေနရတာပါ။ က်န္တဲ့လူေတြဆုိတာ ေအးလြန္းလုိ႔ တုန္ေတာင္ေန႐ွာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလဲ စြပ္က်ယ္ေလးနဲ႔ ဆုိေတာ့ ခ်မ္းတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ခ်မ္းတဲ့ပုံ လုံး၀မျပပဲ ေနေနလုိက္တယ္။
“ေကာင္းသြားမွာပါ ဖြားရဲ႕ ေကာင္းသြားမွာပါ ဒီလုိပဲေလ တစ္ခါတစ္ခါေတာ့ ခံရတာေပါ့ ဆရာ၀န္ၾကီးကုိ ေခၚေပးမယ္ေလေနာ္။ ခဏေနရင္ လာမွာပါ။”
“ေနပါေစသားရယ္ မုိးလင္းမွေခၚေပါ့ ညၾကီးမင္းၾကီး အားနာစရာ ထားလုိက္ပါ။” နာစ့္မေလးက အဖြားကုိ ေသြးေပါင္ခ်ိန္တုိင္းၾကည့္ပါတယ္။ သုုည မွာ ျဖစ္လုိက္ နည္းနည္း ျပန္တက္လာလုိက္ ေသြးေပါင္ခ်ိန္ လုံး၀မမွန္ေတာ့ပါဘူး။ နာရီပုိင္းပဲ ခံေတာ့မယ္ဆုိတဲ့ အရိပ္အေယာင္ေတြေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ ၀မ္းနည္းသြားတယ္။ အဖြားကုိ လက္လႊတ္ရေတာ့မယ္ဆုိတဲ့ အသိက ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ ေမာေနေအာင္ ခံစားလုိက္ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အေဖကုိ ကၽြန္ေတာ္ေခၚလုိက္တယ္ အေဖက အဖြားနားမွာ လာထုိင္ျပီး မာမီဘာျဖစ္လုိ႔လဲ ေကာင္းသြားမွာေနာ္ မာမီ။ သူ႔ေယာကၡမၾကီးကုိ သူႏွစ္သိမ္ေနေပမယ့္ သူ႔မ်က္၀န္းေတြကေတာ့ ၀မ္းနည္းမႈေတြ ျပည့္လွ်ံေနတာ သိသာတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အေဖကုိ ကၽြန္ေတာ္က ေခါင္းခါျပေတာ့ အေဖက ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး ဆုိတဲ့ အားေပးစကားေျပာျပီး အိမ္ေ႐ွ႕ခန္းကုိ ထြက္ထုိင္ေနေတာ့တယ္။
“အေမ တရားနာမလားဟင္ သမီး တရားေခြ ဖြင့္ထားတယ္ နာလုိက္ေနာ္”
“ေအးေအး ဒါေပမယ့္ အက်ယ္ၾကီးမဖြင့္နဲ႔ တုိးတုိးပဲဖြင့္ ၾကားရတယ္ ပူလုိက္တာေနာ္ ပူလုိက္တာ”
“သားၾကီး အလုပ္အကုိင္ အဆင္ေျပတယ္ မဟုတ္လား သားၾကီး ငါ့ေျမးၾကီး ေကာင္းေကာင္းေနေနာ္ မဟုတ္တာမလုပ္နဲ႔ မလိမ္နဲ႔ မညာနဲ႔ သူတပါးကုိ ထိခုိက္ေအာင္မလုပ္နဲ႕ ဘယ္အရာမဆုိ ေအာင္ျမင္ေအာင္လုပ္ ဖြားမ႐ွိေတာ့ရင္ အေမတုိ႔ အေဖတုိ႔နဲ႔ ရန္မျဖစ္နဲ႔ ကုိယ့္သားသမီး၊ မိန္းမ ကုိ ဂ႐ုစုိက္ေနာ္။ ငါ့ေျမးကုိ ဖြားစိတ္မခ်ဘူး။ ငါ့ေျမး ငုိတာကုိ ဖြားမၾကည့္ခ်င္ဘူး မၾကည့္ရက္ဘူး သားၾကီး တစ္သက္လုံး စိတ္ခ်မ္းသာတာပဲ ျမင္ခ်င္တာ”
“ဖြား ေမာမယ္ ေျဖးေျဖးေျပာ သားလိမၼာပါတယ္။ ဖြားမၾကဳိက္တာ မလုပ္ဘူး။ အားလုံးကုိလဲ ဂ႐ုစုိက္ပါ့မယ္။ ျပီးေတာ့ ဖြားမၾကဳိက္ရင္ မငုိပါဘူး။ ခုလဲ မငုိပါဘူးဖြားရဲ႕ အသံနည္းနည္း နာေနလုိ႔ပါ”
ခဏေနေတာ့ ဖြားရဲ႕ အစ္မေတြ ဖြားေဘးနားမွာ လာထုိင္ျပီး
“မအယ္ ဘုရားကုိ အာ႐ုံျပဳ စိတ္ကုိ လႊတ္မထားနဲ႔ ေ၀ဒနာကုိမွတ္ ညည္း ေျမးၾကီးက အသက္ပဲ ၾကီးလွျပီ လူၾကီး ျဖစ္ေနျပီ စိတ္ခ်ေပါ့ ဘုရားကုိသာ အာ႐ုံျပဳေနာ္ ငါ့ညီမရယ္ တျခားဟာေတြ မေတြးစမ္းပါနဲ႔”
“မမၾကည္ သားၾကီးကုိ ကၽြန္မ စိတ္မခ်ဘူး”
“အုိ ေအ ဒါေတြ ေတြးမေနစမ္းပါနဲ႔ သူကလိမၼာပါတယ္ ကုိယ့္ဘာသာ ဘုရားတရားကုိ ႏွလုံးသြင္း”
အဲဒီ အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ ဗိုက္ေတြ တအားထုိးေအာင့္လာပါတယ္။ ၀မ္းသြားခ်င္စိတ္ ေပါက္လာလုိ႔ ထိန္းထားေပမယ့္ မရပါဘူး။ ဒါနဲ႔ ခဏေနာ္ဆုိျပီး အဲဒီ့နားက ထြက္သြားရတယ္။ ၅ မိနစ္ေလာက္ အၾကာမွာ အဖြားအခန္းထဲကုိ ျပန္ေရာက္ေတာ့ အဖြားဟာ သတိရတစ္ခ်က္ မရတစ္ခ်က္ျဖစ္ေနပါျပီ။ အေမကေတာ့ ေျပာတယ္ ခုနက မင္းထြက္သြားတုန္းက မင့္အဖြား ေတာ္ေတာ္ ခံစားေနရတာ ၾကည့္ေတာင္မၾကည့္ရက္ဘူးတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေရာက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ အဖြားေဘးမွာ ကပ္ထုိင္ရင္း အဖြားလက္ကုိ ကုိင္ထားေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မွန္းသိျပီး လက္ကုိ တဘုန္းဘုန္းနဲ႔ ႐ုိက္ပါတယ္။ စိတ္မခ်ဘူးဆုိတဲ့ သေဘာေပါ့။ သိပ္ၾကာၾကာမခံေတာ့ပါဘူး အဖြားဟာ ၁၅ မိနစ္ အၾကာမွာ သူသိပ္ခ်စ္တယ္ဆုိတဲ့ ေျမးၾကီးလက္ကုိကုိင္ရင္းနဲ႔ ေလာကၾကီးကုိ ေက်ာခုိင္းသြားပါေတာ့တယ္။ အေမ့ငုိသံ စူးစူးနဲ႔ ေဘးက အဖြားအစ္မေတြရဲ႕ ငုိသံေတြၾကားမွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ လုံး၀ တိတ္ဆိတ္သြားခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီ့ေန႔ မနက္အာ႐ုဏ္မွာ အဖြားက သူလႉခဲ့တာေတြ အားလုံးကုိ ေနာက္တစ္ခါ ေရစက္ခ်မလုိ႔ စီစဥ္ထားတဲ့ အလႉ႐ွိပါတယ္။ အဖြား ေရစက္မခ်လုိက္ႏုိင္ခဲ့ပါဘူး။ ဆုံးသြားတဲ့ အခ်ိန္က မနက္ခင္း ၃ နာရီ ၁၅ မိနစ္ေလာက္မွာဆုိေတာ့ ဘယ္ကုိစျပီး ဖုန္းဆက္ရမယ္မွန္း မသိဘူး။ ဒါနဲ႔ ခဏထုိင္ျပီး နားေနရင္း လုပ္ရမယ့္ အလုပ္ေတြကုိ အေဖနဲ႔ တုိင္ပင္လုိက္တယ္။ ၄ နာရီမွာ ဘုန္းဘုန္းဆီကုိ အရင္ဖုန္းဆက္ျဖစ္တယ္။
“အ႐ွင္ဘုရား တပည့္ေတာ္ အဖြားဆုံးသြားပါျပီ သက္ေပ်ာက္ဆြမ္း အေနနဲ႔ပဲ အလႉကုိ ဆက္လုပ္ပါ့မယ္ဘုရား” လုိ႔ဘုန္းဘုန္းကုိ ေလွ်ာက္လုိက္ျပီးမွ သြားပင့္လုိက္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အေဖနဲ႔ အေမက ေဆြမ်ဳိးေတြဆီ ဖုန္းေတြဆက္ လုပ္စရာ႐ွိတာေတြ ဆက္လုပ္ေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကုိသြားျပီး ဘုန္းဘုန္းကုိသြားပင့္ပါတယ္။ တစ္လမ္းလုံး ကားေမာင္းရင္း ဘာစကားမွ မေျပာေတာ့ပါဘူး။ ဘုန္းဘုန္းကေတာ့ ဘယ္ႏွစ္နာရီဆုံးတာလဲ ဆုိျပီးေမးတယ္။ အဲဒါကုိျပန္ေျဖျပီးေတာ့ ဘာမွ ဆက္မေျပာျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ သက္ေပ်ာက္ဆြမ္းကပ္ျပီး အဖြားမခ် ရတဲ့ ေရစက္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ခ်ပါတယ္။ ဘုန္းၾကီးကုိ ျပန္ပုိ႔ရမယ့္အခ်ိန္နဲ႔ အဖြားရဲ႕ ႐ုပ္အေလာင္းကုိ လာသယ္မယ့္ ယာဥ္ လာမယ့္အခ်ိန္က အံကုိက္နီးပါျဖစ္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ့ကုိ တစ္အိမ္လုံးက ဘုန္းဘုန္းကုိ ျပန္ပုိ႔ေပးဖုိ႔ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္႐ွိေနရင္ အဖြားရဲ႕ ႐ုပ္အေလာင္းကုိ သယ္ဖုိ႔ခက္မွာ စုိးရိမ္လုိ႔ေနပါလိမ့္မယ္။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘာမွ မေျပာေတာ့ဘဲ ဘုန္းဘုန္းကုိ လုိက္ပုိ႔ေပးလုိက္တယ္။ အျပန္လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လုံး ကားကုိ အျမန္ေမာင္းလာျပီး အဖြားကုိ မသယ္သြားေလာက္ေသးပါဘူးေလ ဆုိတဲ့ အေတြးနဲ႔ ျပန္လာခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ေတာ့ နိဗၺာန္ယာဥ္ ေရာက္ေနပါျပီ။ ကၽြန္ေတာ္ အဖြားရဲ႕ ႐ုပ္အေလာင္းနားသြားျပီး ထုိင္ကန္ေတာ့လုိက္တယ္။ ျပီးေတာ့မွ သြားေတာ့ဖြားရယ္ သြားေတာ့ေနာ္လုိ႔ တုိးတုိးေလး ေရ႐ြတ္ေနမိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ မငုိပါ မငုိမိပါ အဖြားစကားကုိ တစ္သက္နဲ႔ တစ္ကုိယ္ နားေထာင္ျခင္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ အဖြားကုိ တင္သြားတဲ့ နိဗၺာန္ယာဥ္ၾကီးထြက္သြားေတာ့ ရင္ထဲမွာ ဟာသြားပါတယ္။ အဲဒီမွာ အဖြားနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ဆက္ဆံေရးေတြကုိ ျပန္စဥ္းစားမိပါတယ္။ သူ႔အေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ္ဆုိးခဲ့သမွ် ဂ်ီက်ခဲ့သမွ် အျမဲတမ္းသည္းခံတတ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အဖြား။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ဆုိ အျမဲတမ္း စိတ္ပူ စိတ္မခ် ျဖစ္တတ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အဖြားကုိ ကၽြန္ေတာ္ အျပီးအပုိင္ ခြဲခြာလုိက္ရပါျပီ။ ဟင္းကအစ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ဆုိတာ အျမဲသီးသန္႔ လုပ္ေပးတတ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ အဖြားရဲ႕ ဂ႐ုစုိက္မႈေတြကုိ ဒီတစ္သက္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ အေမက အစ မမွီပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာကုိ ၾကည့္လုိက္တာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ဘာျဖစ္ခ်င္တယ္ ဆုိတာ ဘာလုပ္ခ်င္တယ္ ဆုိတာ ခ်က္ျခင္းသိတာ အဖြားတစ္ေယာက္ထဲပါ။ သူေသသြားတာေတာင္ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ သူ႔ရဲ႕ ပုိင္ဆုိင္သမွ် ဥစၥာပစၥည္းေတြကုိ ေပးသြားခဲ့ပါေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒါေတြ လုံး၀မလုိခ်င္ပါဘူး။ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ ကၽြန္ေတာ့္ အဖြားကုိပဲ ျပန္လုိခ်င္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ ပုိင္ဆုိင္မႈေတြ ကၽြန္ေတာ့္ ဥစၥာပစၥည္းေတြကုိ ေပးလုိ႔ အဖြားသာ အသက္ ျပန္႐ွင္ခြင့္ ရမယ္ဆုိရင္ ကၽြန္ေတာ္ လဲပစ္ခ်င္ပါတယ္။ အဖြားကုိ ျပန္ေအာ္ခဲ့မိတဲ့ ေန႔ေတြ အျဖစ္အပ်က္ေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္ ေနာင္တရေန မိပါတယ္။ ငါဘာလုိ႔မ်ား ျပန္ေအာ္မိပါလိမ့္။ ျပန္ေျပာမိပါလိမ့္ ဆုိျပီး ခုထိ ျပန္ျပီး ေျဖသိမ့္လုိ႔ မရပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ တစ္သက္လုံးမွာ ကၽြန္ေတာ့္ အဖြား ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ကုိယ္ထိလက္ေရာက္ ႐ုိက္ဖူးတာ တစ္ၾကိမ္ပဲ ႐ွိတယ္လုိ႔ အဖြားကျပန္ေျပာျပတယ္ အဲဒါကလဲ ကၽြန္ေတာ္ ၅ ႏွစ္သားေလာက္က ဆုိးလြန္းလုိ႔တဲ့။ အဲဒီလုိ႐ုိက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ငုိလုိ႔ သူေနာက္ထပ္ဘယ္ေတာ့မွ မ႐ုိက္ေတာ့ဘူး ႐ုိက္မိတဲ့ အျဖစ္ကုိလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကုိ တစ္သက္လုံး ေတာင္းပန္လုိ႔ မျပီးေတာ့ဘူး။ အခြင့္သင့္တုိင္း အဲဒီအခ်ိန္က ႐ုိက္ခ်င္လုိ႔႐ုိက္တာ မဟုတ္ဘူးဆုိတာ ႐ွင္းျပရတာလဲ အေမာပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ကုိ ဘယ္အခ်ိန္ျပန္လာ ျပန္လာ ထမင္းပြဲ အဆင္သင့္နဲ႔ ေစာင့္ေနတတ္တဲ့ အဖြားပါ။ အဖြားဟာ သူေနာက္ဆုံး ေ၀ဒနာ အလူးအလဲ ခံရတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာင္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ မျမင္ေစခ်င္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ စိတ္မညစ္ေစခ်င္ဘူးဆုိတာ အရမ္းကုိသိသာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လဲ အဖြားရဲ႕ စကားကုိ နားေထာင္ခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ လုံး၀မငုိပါဘူး။ မ်က္ရည္ေတာ့က်မိပါတယ္။ မငိုခဲ့ပါဘူး။ တကယ္လုိ႔ အခြင့္အေရး႐ွိျပီး ဆုေတာင္းျပည့္မယ္ဆုိရင္ ကၽြန္ေတာ့္ အဖြားကုိ လူ႔ေလာကကုိ ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ျပန္ေခၚထားလုိက္ခ်င္ပါေတာ့တယ္။
7 comments:
တစ္ကယ္ အေရးေကာင္းတယ္ဗ်ာ .. ေဆးရံုမွာေတာ့ မၾကာခဏ ႀကံဳရ ျမင္ရတတ္တယ္ ... :)
ထပ္တူ ခံစားသြားပါတယ္ ကိုသုညေရ ... :)
အကို႕အဘြားအတြက္ စိတ္မေကာင္းပါဘူးခင္ဗ်ာ။ ခဲြခြာရမယ္ဆိုတာ ၾကိဳၾကိဳတင္တင္ သိထားရေတာ့ နည္းနည္းေတာ္ေသးမယ္ထင္တယ္ဗ်။ ႐ုတ္တရက္ဆို ခံႏုိင္ရည္႐ွိဖို႕ လြယ္မယ္မထင္ဘူးေနာ္။
ကြ်န္ေတာ္လည္း အဘြားကို အရမ္းခ်စ္တာဗ် ..
အစ္ကိုလိုဆို ကြ်န္ေတာ္လဲ အရမ္းခံစားရမွာ ..
အစ္ကိုေရ အဆင္ေျပပါေစဗ်ာ ..။
အဖိုး အဖြားဆို
ကၽြန္မ ဘယ္တစ္ေယာက္ကိုမွ
မျမင္ဘူးလိုက္ဘူးရွင္႔
ဒါေပမယ္႔ အစ္ကိုဆို ကံေကာင္းခဲ႔တယ္ေနာ္
အားက်တယ္ရွင္
အစ္ကို႔နဲ႔ထပ္တူခံစားသြားတယ္
ခံစားရတယ္ ထပ္တူထပ္မွ်ပါ။စိတ္မေကာင္းပါဘူး
အရမ္းခံစားရတယ္။ ဒီပို႕စ္ရဲ႕ အစကို ဖတ္မိတာနဲ႕ အမအဖြားဆံုးတံုးက ျမင္ကြင္းကို ျပန္ျမင္ေယာင္မိၿပီး အမရဲ႕ အဖြားကို သတိရမိလုိ႕ မ်က္ရည္ေတာင္ က်မိတယ္။ ေမာင္ေလးရဲ႕ အဖြား ေကာင္းရာသုတကိ ေရာက္ပါေစကြယ္။
Post a Comment