လူပီသျခင္း

လူပုံစံက မႈန္ရီမႈိင္းလုိ႔
ရင္ဘက္ကုိဆြဲဖြင့္ေတာ့
ျပႆနာက ဆီးၾကဳိေနတယ္
ခဏပါကြယ္
ငါ ေမာလုိ႔နားပါရေစ
ဒီေတာင္းပန္စကား
သိပ္ၾကားလုိ႔ မေကာင္းလွဘူး။

အျပင္ပန္းေတာ့ ဟန္ေဆာင္ခဲ့တယ္
အက်နာခဲ့တဲ့ ငါ့စိတ္ေတြ
ဘယ္ပုံနဲ႔မ်ား ျပန္႐ွင္ႏုိင္မယ္
စဥ္းစားတယ္ ေတြးတယ္
ထပ္ျပီး သုံးသပ္တယ္
ဘ၀ဟာ သုည
တစ္ကျပန္စ စရာမလုိ။

အနားမွာ ဘယ္သူ႐ွိသလဲ
လွည့္ၾကည့္ေတာ့ မျမင္ရဘူး
အတၱေတြက ကာဆီးထားရဲ႕
အေမွာင္လမ္းမွာ
ၾကယ္မလင္းတာ အျပစ္တင္စရာမလုိ။

ေမွာ္႐ုံေဟ၀န္ကုိ စိတ္ကူးတယ္
ကာမဂုဏ္ကုိ မျပစ္ပယ္ႏုိင္ဘူး
အုိ . . . ငါဟာ
လူျဖစ္ေနတုန္းပါလားကြဲ႕။

ေဒါသနဲ႔ ေသာကဟာ
အ႐ြယ္နဲ႔ မမွ်တာ ၾကာခဲ့ေပါ့
ေမာဟေတြၾကားမွာ
ငါေရးခ်င္တာက ဘာလဲ
၀လုံးလား သုညလား
ကြဲကြဲျပားျပားသိဖုိ႔
အေမ့ကုိေတာ့ ေမးရအုံးမယ္။

zeRoTraSh
17th, November 2007